In de voorbije maanden heb ik vaak het gevoel gehad alsof ik heel de wereld op mijn schouders moest dragen. Maar het was niet de wereld, het zijn de duiveltjes op mijn linkerschouder en de engeltjes op mijn rechterschouder die op en neer dansen. Engeltjes die zeggen dat alles wel goed zal komen, engeltjes die fier zijn dat mijn vriend zijn droom kan waarmaken door in het buitenland te gaan werken. Engeltjes die zeggen dat je iedereen zijn kansen moet gunnen, dat als je de ander al het geluk gunt, dat dat échte liefde is en dat je overal het beste van kan maken. Je kan zelf mee een stukje van de wereld zien en net zoals de engeltjes ben ik er ook wel van overtuigd dat ik volwassen en sterk genoeg ben om die situatie aan te kunnen en om te buigen naar iets positiefs. Maar op mijn andere schouder staan daar toch ook een hoop duiveltjes te springen die in mijn oor fluisteren dat ik iemand ben die zo graag een gezinnetje wil en het nu helemaal niet meer zal krijgen. Duiveltjes die zeggen :'hé, nu kan hij de thuis van zijn kinderen wél opgeven maar niet toen jij het vroeg om te verhuizen omdat de dagelijkse afstand voor het school van jouw kinderen té groot was'. Duiveltjes die zeggen dat het niet gemakkelijk zal zijn om een relatie te laten overleven op 5 dagen waarop je elkaar met z'n tweetjes kan zien. En toch zijn er dan ook nog weer een paar andere engeltjes die zeggen dat ik nu de kans krijg om mijn leven zelf wat uit te stippelen, dat als er dingen wegvallen, je de ruimte krijgt om weer nieuwe dingen te vinden. Engeltjes die mee nadenken over hoe ik onze beide woningen als een thuis kan maken, een uitdaging maar wel een mogelijkheid. Engeltjes die zeggen dat door de keuze van je stiefkinderen om zich van jou af te keren, je nu wel de kans krijgt om een belangrijke les te leren: nl, hou zoveel van jezelf zodat je de liefde of waardering van hen niet meer nodig hebt..... Maar de duiveltjes vinden dan weer dat het wel heel pijnlijk is om te beseffen dat je stiefkinderen je totaal niets waard vinden, zelfs een goedendag is teveel. Geen 1 dag zonder hun papa willen ze bij mij zijn, ook al heb ik al die jaren toch ook mijn best gedaan. Toen ze klein waren was ik wel de persoon die hier zorgde voor het huishouden. Ik heb geprobeerd om een thuis te creëren en ja, ik heb fouten gemaakt maar niets weegt op tegen hoe ze me nu behandelen. En zo blijven de engeltjes en de duiveltjes maar springen en heb ik ondertussen letterlijk en figuurlijk twee overbelaste schouders. Wie gaat er winnen? Ik weet het niet maar ik gok op de engeltjes. Op die kleine wezentjes die proberen om van elke situatie het beste te maken en die me laten beseffen dat het leven vol met kansen en geluk ligt. Je moet ze enkel leren grijpen. Het zal een zoektocht worden met vallen en opstaan en ja, soms zullen de duiveltjes aan de winnende hand zijn maar vaak ook de engeltjes. Maar als ik erin slaag om deze moeilijke situatie om te buigen tot iets dat vele mensen gelukkig maakt, dan heb ik in elk geval toch een mooie overwinning behaald. Ook al zal heel België niet vol met gekleurde vlaggen hangen voor mij zoals nu voor het WK, toch zal voor mij de smaak van de overwinning even zoet zijn......
Samenge(s)teld gezin
