.

Het is raar, ik werd deze morgen pas wakker om 7h30. Mijn trouwe vriend syond zoals iedere morgen naast mijn bed (waar zou hij ook naar toe gaan zonder mijn sterke schouders?) Ik heb nu een zee van tijd voor me liggen. Alles gaat in slow motion, als ik na het ontbijt in het bus station aankom zet ik mij op een bank en begin te schrijven. Ik laat de eerste bus aan mij voorbij gaan, maar de tijd tikt ongenadig verder (daar heb ik tijdens mijn tocht wekenlang niets van gemerkt) en dus komt er een tweede bus. In de luchthaven laat ik mijn vriend een nieuw pak aanpassen zodat hij veilig naar huis kan reizen. Ikzelf hou me bezig met schrijven en mensen kijken. Als ik ben ingecheckt en de douane voorbij ben voel ik plotseling en enorm gemis, het is alsof ik tussen al deze mensen totaal alleen ben, ik mis mijn vriend op mijn schouders en hoop maar dat hij goed behandeld wordt. Nog een koffie en wat eetbaars moet nog kunnen voor ik in die gapende muil van dat grote beest stap. Zwevend tussen hemel en aarde sluit ik mijn ogen en hoop dat er op het einde van mijn reis iemand op me wacht.

Alles is niet verlopen zoals wij het gepland hadden, maar dat wil niet zeggen dat we moeten stoppen met plannen maken. Integendeel uit het onverwachte kan ook iets moois ontstaan, en daarom gaan we nu al op zoek naar onze volgende camino.

Ik wil nog de bloemen de bergen de prachtige vergezichten de mensen onderweg mijn warme bedden en wat nog allemaal bedanken.

Maar bovenal mijn vrouw die me alleen liet verder gaan.

Onze kinderen en hun partners die ons in alles steunen.

Onze kleinkinderen met hun geopende armen als we weer thuiskomen.

Kennissen en vrienden om hun verwonderden blikken als ze horen wat we van plan zijn en om hun aanmoedigingen als we onderweg zijn.

Al de mensen die de moeite namen om deze blog te lezen, ik hoop dat ik jullie niet verveeld heb en geloof me vrij het is allemaal nog veel mooier als je zelf onderweg bent; Twijfel dus niet te lang en wacht niet op “later” want die komt vroeger bij je langs dan je zelf wilt en dan is het misschien “te laat”.

BEDANKT, AAN ZIJ DIE IK VERGETEN BEN EN TOT LATER.

EINDE? OF EEN NIEUW BEGIN.

08-07-2014 om 11:02 geschreven door Julien & Mariette  

Eerst wil ik afscheid nemen van een goede vriendin die ons en later mij altijd heeft vergezeld.

Klaproos.

Wekenlang was jij onze trouwe reisgezel.

Wij zagen u voor het eerst, als een tengere stengel met een groen knopje.

Zomaar ergens langs onze weg.

Iedere dag knikte jij vriendelijk “goede morgen”.

Op een dag opende jij voorzichtig uw deurtje.

Daarna werd jij iedere dag mooier.

En pronkte jij, zoals het een dame betaamt met uw schoonheid.

Elke morgen toverde jij, als mooiste onder de bloemen een glimlach op ons gelaat.

Toen ik later noodgedwongen mijn tocht alleen moest verder zetten.

Maande jij mij aan, ook al waren mijn stappen zwaar, om vol te houden.

Nu zoveel weken later, zie ik met spijt in mijn hart hoe uw krachten u ontglippen.

Geen medicijn, water of wat dan ook kan u nog helpen.

Langzaam, één na één leg jij uw blaadjes uw schoonheid neer.

Maar weet, mijn trouwe reisgezel.

Jouw steun en gezelschap staan voor eeuwig in mijn geest gegrift.

Jij hebt trouwens niet voor niets geleefd.

Daar, waar jij nu sterft staan volgend jaar uw kinderen ons op te wachten.

Uw laatste blaadje vond ik s’ avonds ergens onderweg naast mijn bed.

Vaarwel vriendin vaarwel.

Dwalend door compostela ontmoet ik Roger en José weer, samen zijn wij gestart in Lourdes en hier op de laatste dag van mijn tocht ontmoeten wij elkaar weer. Terwijl ik morgen huiswaarts keer trekken zij nog verder naar Finisterre en Muxia. Het wordt een gezellig onderonsje, en we spreken af om elkaar niet uit het oog te verliezen. Nu de kaarsen gebrand zijn en sint Jacobus zich buigt over de meegebrachte wensen voel ik mij een beetje overbodig in deze wriemelende stad en keer terug naar mijn refuge om alles eens rustig te laten bezinken.

TOT MORGEN JULIEN

08-07-2014 om 10:12 geschreven door Julien & Mariette  

Als je verdrietig bent omdat het einde van de wereld nadert.

Dan heb je verkeerd geleefd mijn vriend.

Neen, mijn schoenen of kousen heb ik niet verbrand aan het einde van de wereld. Maar ik kon toch niet weerstaan aan deze vervuilende lokroep, een kleine zakdoek verbranden moet toch kunnen. Niet? De zonsondergang is gisteren avond aan mij voorbij gegaan wegens teveel bewolking, dus is er weer een reden te meer om nog eens terug te komen. Finisterre verlaten was wegens een gebrek aan markeringen niet zo eenvoudig, Na een zoektocht van ongeveer een half uur komen er nog enkele pelgrims af gezakt, allen stranden we telkens op dezelfde plaats. We besluiten om het voor ons liggende steile bospad te nemen hopende om alzo ergens op de juiste weg te belanden. Zwetend en blazend komen we boven op een kruispunt van boswegen, maar ook hier geen enkele aanwijzing. Samen met Pedro een man uit Hamburg loop ik rechtdoor, gewoon rechtdoor geen keuzes hoeven te maken heel eenvoudig is dat. Uiteindelijk belanden we in een kleine dorpsgemeenschap en op de juiste weg. Normaal lopen we allebei allen, maar hier op deze laatste dag besluiten we om het samen toch maar eens te proberen. Over kleine asfaltwegen afgewisseld met soms een bosweg komen we in Hermedesuxo, hier moet je als pelgrim een keuze maken tussen de kustweg of de binnenlandweg. We kiezen voor het laatste, zo belanden we in Padris waar we door een mooie holle weg in het bos terecht komen. Een geur van eucalyptus vermengd met meerdere bloemen aroma’ s doet me dromen van hagelwitte stranden. We zijn bijna halfweg als er eindelijk het woord Bar verschijnt. Ook al ligt ze enkele honderden meters verwijderd van onze route toch besluiten we om er op af te trekken. Pedro besteld een ontbijt terwijl ik me met een grote koffie op het terras nestel. De eerst volgende drie uur zullen we niets meer tegenkomen om te drinken of te eten, dus onze watervoorraad wordt aangevuld samen met enkele stukken fruit. We zijn nog maar net vertrokken als een landbouwer met zijn tractor bij ons stopt, hij maakt er ons attent op dat we indien we naar Muxia willen niet op de juiste weg zitten. De behulpzame man stapt af en loopt met ons enkele honderden meters verder om ons daar een smalle veldweg te tonen die ons beneden aan de rivier en op de juiste weg moet brengen. Even verder staat er een groente- fruitwagen, als ik twee bananen wil kopen zegt de verkoper dat dit enkel per kilo te koop is. Ik bedank vriendelijk maar denk toch bij mezelf dat hij ze dan maar zelf moet opeten. De weg begint weer flink te stijgen tot we uiteindelijk op het hoogste punt van deze etappe komen. Vanaf nu gaat het enkel nog langzaam bergafwaarts door eucalyptus bossen. Plots zien we in de verte de oceaan voor ons opduiken, blauw water zover het oog reikt. Als we beneden op de grote weg naar Muxia belanden besluiten we om niet langs de grote weg te lopen mar dwars door de duinen richting strand te trekken. Een Japanse pelgrim die van Muxia terug naar Finisterre loopt wil ons uitleggen dat we de grote baan dienen te volgen, wat we ook proberen ze heeft geen oren naar onze argumenten om door de duinen te lopen en verklaart ons gek om van het juiste pad af te dwalen. Wat een sensatie als we uiteindelijk na door de duinen te zijn gelopen aan de rand van het strand staan, het ligt nog wel vijf meter onder ons, maar wat een voldoening en wat een prachtig uitzicht. Vermoeid maar tevreden zoeken we een mooi plaatsje om dit alles goed in ons op te nemen. We nemen rustig de tijd om te eten en te rusten. We kunnen hier niet blijven zitten, als we uitgerust zijn en de boterhammen een andere bestemming hebben gegeven late we ons op ons zitvlak vijf meter door het witte zand naar beneden glijden.  Beneden wandelen verder langs het water zover het kan op het einde moeten we nog een steile talud op om uiteindelijk op de grote baan naar Muxia te belanden. Hier ontmoet Pedro zijn stapmaatje en zijn vrouw van op de camino del norte,  Birgen en Ellen. Zij zijn een echtpaar uit Kopenhagen en Birgen is al aan zijn zevende camino bezig, (ik begin weer te dromen). We besluiten om de avond samen door te brengen. Na een verkwikkende douche koop ik mij een stokbrood aas en een goede fles Rioja en trek naar het verbrande heiligdom van de Virxe de Barca waar ik me boven terwijl ik geniet van een prachtig uitzicht te goed doe aan al dat meegebrachte lekkers. Een jonge man uit Geneve komt me nog gezelschap houden. Hij is thuis vertrokken na zijn studies en hoopt bij zijn thuiskomst ergens werk te vinden. Om zijn kosten zo laag mogelijk te houden slaapt hij indien het mogelijk is buiten. Een tent vindt hij overbodig in een portaal van een kerk of ergens onder een afdak beschermd tegen de nevel is goed voor hem om de nacht door te brengen. Jonge mensen en hun dromen, ik kan er uren naar luisteren. En dromen heeft hij zijn volgende doel is Jeruzalem. “Een beetje werken en dan genieten”, zo vertelt hij. “Want later” zegt hij” die komt misschien nooit meer”. Ik hoor plots ons moeder lachen want haar woorden worden hier uitgesproken door een jonge man uit Geneve. “Wacht niet op die goeie oude dag, want die bestaat niet, als je iets wil doe het dan nu” zei ons moeder altijd. Een wijze vrouw denk ik, maar je hoeft helemaal niet oud te zijn om al wijs te zijn bewijst deze jonge man. Na deze mooie ontmoeting geniet ik nog wat in mijn eentje op mijn berg. Tegen de avond ga ik een nieuwe fles Rioja kopen want Pedro zorgt voor het avondeten en met lege handen op bezoek gaan is toch geen goed idee denk ik. Even later komen ook Birgen  en Ellen afgezakt met elk een fles wijn in hun handen. Geloof me vrij het werd een gezellige avond. Samen met Pedro trok ik na het eten nog de stad in. De nacht was zeer kort want om 6h45 wachtte er reeds een bus op mij richting Compostela.

TOT MORGEN JULIEN

06-07-2014 om 00:00 geschreven door Julien & Mariette  

Als je geest niet is beneveld door futiliteiten is dit de mooiste tijd van je leven.

Wu-Men.

Gisteren nog een mooie avond beleefd met en Oostenrijker en een Nederlander, allebei hebben zij reeds meerdere malen over de één of andere camino gezworven. En toen later de rode duivels hun match winnend afsloten kon zelfs de nacht niet meer stuk. Maar de morgen was minder fraai, nadat ze het gisteren morgen reeds hadden gepresteerd deden ze het deze morgen nog eens over. Een jonge dame uit Australië en ééntje uit Zuid Afrika zette om 4h30 de boel weer op stelten, omdat ze uitgebreid willen ontbijten en niet zonder de nodige kleurtjes kunnen vertrekken. Van slapen komt daarna niets meer in huis, om 6h45 sta ik na een ontbijt in de plaatselijke bar buiten klaar om te vertrekken. Ik verlaat het dorp met zijn typische maïs opslagplaatsen over een idyllisch beekje en beland bijna onmiddellijk in en holle weg. Langs de berg O Simo loop ik steeds door bos of over heidevlakten. Na ongeveer een uur lopen begint het fel te stijgen richting Hospital. De bar laat ik links liggen evenals de lelijke en vervuilende staalfabriek. Maar als de vervuiler achter me licht loop ik over en breed pad dat me laat genieten van heidelandschap en bos afgewisseld met landbouw. Ook de eucalyptus bossen en de muren van opeen gestapelde stenen duiken weer op in het landschap. Ook op deze hoogvlakte eisen mooie vergezichten mijn aandacht op. Aan de Ermita Nuestra Señora de las Nieves neem ik even een rustpauze. Het water uit de bij deze kapel horende bron zou volgens de overlevering goed zijn voor zogende vrouwen en moederdieren. Na de kapel waar maar weinig pelgrims aandacht aan besteden gaat het flink bergop. Bij de kapel hoort een gastenboek, en daarin las ik het volgende “Ik ben dankbaar dat ik over deze berg ben geraakt, als 81 jarige vrouw besef ik goed hoe bevoordeeld ik ben” Groetjes uit Nederland. Schitterend vergezichten ontrollen zich als een film voor mijn ogen. Eenmaal boven zie ik in de verte een kraampje, ook hier wil een vindingrijke spanjaard een kruimeltje meepikken van die o zo rijk gevulde pelgrimskoek. Fruit, cake koffie of thee zijn te verkrijgen aan donativo prijs, armbandjes en andere sieraden hebben wel een prijs, ik laat me verleiden door een armbandje voor mijn kleindochter Emma. De zon staat hoog aan de hemel in brandt, maar gelukkig is het niet ver zoeken naar een schaduwrijk plekje waar ik een rustpauze inlas en de innerlijke mens versterk. Af en toe als ik een open plaats bereik zie ik in de verte de Atlantische oceaan. Tot ik plots voor een zeer steile en gevaarlijke afdaling sta, als ik hier heelhuids wil beneden komen moet ik 100 procent geconcentreerd blijven. Af en toe hoe ik halt om van het mooie uitzicht te genieten en om de mijn knieën wat rust te gunnen. Als ik beneden kom voel ik iets abnormaals onder mijn rechtervoet, maar na een kleine controle stap ik verder zonder iets te hebben gevonden. Beneden volg ik de kustlijn naar het door de Unesco beschermde dorp Corcubión, hier kijk ik uit naar een smal paadje tussen twee muren van op elkaar gestapelde stenen. Mijn teleurstelling is groot als ik zie dat samen met de bron die alles hier van water voorzag ook al de bloemen die de muren versierden opgedroogd zijn. Twee jaar geleden was hier geen steen van de muren te bekennen, nu zie alleen een smal paadje met aan weerszijde een muur waar hier en daar nog een eenzame bloem wacht op betere tijden. Op het einde van dit steegje dat steil omhoog loopt sla ik links af en beland even verder weer in het bos. Waarin van de Atlantische oceaan geen glimp meer van op te vangen is. Aan het einde van dit bos kom ik terecht op de C 552 welke ik enkele kilometers volg tot in Sardiñeiro waar ik weer in het bos verdwijn. Tussen muren van opeen gestapelde stenen loop ik steeds omhoog. Tot ik plots links van mij weer af en toe de zee zie verschijnen. Ik steek nog eenmaal de C 552 over om daarna op een langgerekt wit zandstrand te belanden. Aan de eerste strandbar hou ik het voor gezien en zet mij op het terras om van een frisse pint en een lekkere groentesoep te genieten. Twee kilometer duurt mijn wandeling over het hagelwitte strand. Daarna ga ik op zoek naar mijn welverdiende Finisterrae en een slaapplaats. Als ik min rugzak heb afgegooid in mijn appartementje voor één nacht trek ik onmiddellijk verder nar het vier kilometer verder gelegen Cabo Finisterre het uiterste punt en meteen ook het einde van de wereld. Adembenemend mooi is het hier, eigenlijk was het de bedoeling om hiet buiten in open lucht de nacht door te brengen, samen met mijn Oostenrijkse vriend van gisteren avond. Maar deze plannen hebben we noodgedwongen moeten opbergen door de toenemende mist en bewolking. Na al dit moois te hebben aanschouwd wacht mij nog de terugkeer naar mijn appartementje waar ik na een verkwikkende douche toch het begin van een blaar voel onder mijn voet. Het zullen morgen nog zware kilometers worden naar Muxia.

TOT MORGEN. JULIEN

05-07-2014 om 21:46 geschreven door Julien & Mariette  

Het beïnvloeden van de kwaliteit van het dagelijkse bestaan is de hoogste vorm van kunst. Walden Thorau.

Neigreira mag dan een grote stad zijn voor de pelgrim of de toerist heeft ze niets te bieden. En in de vele restaurants kan men pas eten vanaf 20h. Dus zag ik maar één oplossing fast food met voetbal. In mijn gids staat te lezen dat ik mij voor de etappe van vandaag goed moet voorzien van eten en drinken. Mijn rugzak weegt nu extra zwaar, hopelijk is al deze moeite niet voor niets. Als ik na een half uur het dorp achter mij laat verdwijn ik tussen stoere kastanje bomen om na enkele honderden meters in een holle weg te belanden, die volgens mijn gids langzaam stijgt. Dan moet er iets mis zijn met mijn benen, of ik wandel op de verkeerde weg. Eucalyptus bos wisselt met dennen bos of landbouwgebied. Dorpjes met namen als camiño Real, Rapote of A Pena waar telkens maar enkele mensen wonen doen me wegdromen. Maar met dromen moet ik hier toch voorzichtig zijn, ik word ruw wakker geschud als ik bijna struikel over een losliggende steen. Na drie uur ononderbroken stappen zie ik in de verte iemand langs de kant van de weg zitten. Als ik dichterbij kom blijkt het de jonge Duitse vrouw van gisteren te zijn. Zorgwekkend bekijkt ze haar linkervoet waar het begin van een blaar zichtbaar wordt. Als ik haar de raad geef om er tandpasta op te doen is het alsof ze het ik Keulen hoort donderen. Ik probeer haar uit te leggen dat het voor mij ten alle tijden al een wondermiddel geweest is. Ik wens haar het allerbeste en zit vijf minuten later in een bar in het gezelschap van een lekkere koffie. Het is ondertussen 9h en zon hangt als een enorme vuurbal aan een azuurblauwe hemel. Zonder de minste schaduw gaat het nu verder over smalle asfalt wegen of veldpaden, mijn watervoorraad slinkt als sneeuw voor de zon. De zeldzame koeien in de kleine weiden schuilen voor de brandende zon onder een al even zeldzame boom. Zo ver het oog reikt strekt de hoogvlakte van de Comarca Xallas zich voor mij uit. Na vij ½ uur wandelen beland ik in Santa Mariña waar ik nog een bezoek breng aan de enige bar die het dorp rijk is. Het is ondertussen middag en snikheet. Ik wandel verder over smalle asfaltwegen waar mijn wandelstokken soms centimeters diep in het zachte asfalt verdwijnen. Geen schaduw te bespeuren, des te meer zwetende en proestende mede pelgrims. Als ik uiteindelijk toch enkele bomen zie laat ik mij voorzichtig zakken in hun schaduw. Ik bevrijd mijn voeten van schoenen en kousen en geniet van “brood met sardines”. Na deze tankbeurt gaat het weer, hoe kan het anders, langzaam omhoog naar de pas vanBon Xesùs, vanaf deze hoogte zie ik in de verte het stuwmeer Fervenza liggen. Links van mij strekt de hoogste berg van de streek de Monte Aro met zijn 561 meter zijn rug. Om drie uur kom ik na meer dan acht uur wandelen en 33km te hebben getrotseerd aan in Olveiroa. Er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om nog verder te gaan. Rusten is ook een werkwoord, en omdat ik moeilijk stil kan zitten ga ik nu werken.

TOT MORGEN JULIEN

02-07-2014 om 10:51 geschreven door Julien & Mariette  

Als je je geluk volgt gaan deuren open die er tevoren niet waren. Joseph campbell

Het stadspark van Santiago de Compostela heeft gisteren het merendeel van mijn tijd gekregen. Het is daar lekker verpozen en mensen kijken is ook een mooi tijdverdrijf. Maar de mooiste tijd was gisteren avond, samen met André en zijn dochter wat bijpraten over het jacob kerkenpad en zijn vele tochten naar compostela. Op zulke momenten vergeet men de pijn en de ongemakken van het onderweg zijn, en beseft men wat een gelukzak men mpet zijn om dit alles te mogen beleven. André denkt dat hij zijn laatste camino gelopen heeft “want” zo zegt hij “als 76 jarige begin ik toch te voelen dat het niet zo goed meer gaat, alles gaat wat minder snel, maar….. je  weet maar nooit morgen denk ik er misschien anders over” Ik wens André nog vele caminos toe, tevreden om elkaar hier ontmoet te hebben gaan we slapen. Mijn ticket voor mijn terugreis zal nog een tijd in mijn rugzak moeten blijven want ik trek nog verder naar het einde van de wereld nl. Finisterre en Muxia. Deze morgen om 7h stond ik klaar om verder te trekken. Wat een contrast met gisteren toen het krioelde van het volk in de stad. De stad is proper geveegd en buiten een paar pelgrims is er geen leven te bespeuren. Nog een foto nemen van de kathedraal in de steigers en dan laat ik de stad achter mij. Langs het parador hotel de gele pijlen volgend beland ik na ¼ h in een mooi park met oude eiken. Even later na een paar vervallen huizen begint het feest weeral, ik beland weer in een holle weg, met een krom gebogen rug trek en ploeter ik mij naar boven, waar ik beloond word met een prachtige terugblik op Santiago en de kathedraal. Ik ruk me los neem afscheid en trek verder over smalle boswegen, door overwegend eucalyptus bos met zijn typische geur, maar vandaag is hij vermengd met de geur van gele brem en tal van andere bloemen. Fluitende vogels doen mij de oren spitsen, terwijl ik toch goed poet opletten want het pad ligt bezaaid met losliggende keien. Nu en dan neem ik een foto van voor mij onbekende bloemen. Op de meeste plaatsen heeft het eucalyptus bos zich goed hersteld van de bosbranden van 2006 maar hier en daar zie ik nog de tekenen van deze verwoesting. Als ik na twee en half uur stappen in Alto do Vento boven kom is het tijd om te ontbijten. Na het ontbijt stap ik verder met een Engelse dame. Achttien jaar geleden kocht zij een boek over de camino Frances, en nu zovele jaren later nu de kinderen de mama niet meer voortdurend nodig hebben loopt ze hier rond met een stralende glimlach. Het overtreft al haar verwachtingen, en om dit alles zo lang mogelijk vast te houden keert zij terug per boot om niet abrupt weer in het dagelijkse leven terecht te komen. We lopen samen tot in Ponta Maceira, op de Gotische in de veertiende eeuw gebouwde brug nemen we afscheid. Ik wandel verder langs de rivieroever waar een jonge vrouw me vraagt hoe ver het nog is tot in Negreira. Iedereen begint hier het gesprek in de Engelse taal, maar al snel blijkt dat we beter Duits kunnen praten. Haar verhaal is eenvoudig en geweldig te gelijker tijd. Vrijdag zat ze zich thuis te vervelen tot ze een goedkope vlucht naar Santiago ontdekte, ze boekt een vlucht voor zaterdag, verkend Zondag de stad en stapt nu van Santiago naar finisterre en misschien als alles goed gaat naar Muxia. Ze kan het amper geloven dat ze hier rondloopt want ze is helemaal niet sportief, maar genieten doet ze met volle teugen. Jong en onbezonnen is hier zeker op zijn plaats, maar de toekomst is voor de jeugd en jongeren zoals deze dame die komen er wel in het leven. Lachend van de pret komen we uiteindelijk samen aan in Negreira. Maar ook ongeduld is eigen aan de jeugd, terwijl zij het eerste pension binnenstapt dat we tegen komen ga ik verder op zoek en nemen we afscheid. Morgen zien we elkaar misschien weer. Ik neem hier ook afscheid van jullie.

Tot morgen. Julien.

01-07-2014 om 14:32 geschreven door Julien & Mariette  

Als wonderen niet bestaan. Waarom ben ik dan soms zo verwonderd?

Er stond mij gisteren inderdaad een verassing te wachten. Bij mijn aankomst in de refuge ontmoet ik André een oude bekende van het Jacob kerkenpad, we vallen elkaar letterlijk in de armen. André heeft voor onze ontmoeting een mooi gezegde “Mensen kunnen elkaar overal ontmoeten, alleen bomen ontmoeten elkaar enkel in de zagerij” We hebben elkaar voor het laatst ontmoet in Februari op de pelgrimszegen in Brugge. Maar omwille van tijdsgebrek hebben wij elkaar daar nauwelijks gesproken en hier op de plaats der plaatsen ontmoeten wij elkaar weer. André is met zijn 76 lentes in Porto gestart samen met zijn dochter om zo een gedeelte van de camino Potugese te lopen. Bij het ontbijt deze morgen spreken we af om elkaar deze avond terug te zien. Na het ontbijt laat ik André en zijn dochter achter en vertrek naar de stad. Op zoek naar een tweede Compostela. Het convent van Sancti Francisci viert dit jaar hun achthonderd jarig bestaan en om deze reden geven zij éénmalig een compostela uit. Dit unieke document wil ik dan ook niet mislopen. Tussen 10 en 11h s’ morgens wordt het uitgereikt vooraan in de kerk. Ruim voor 10h ben ik in de kerk en wacht geduldig tot de pater de tijd rijp acht om in actie te komen. Aandachtig bekijkt hij de stempelboekjes, en voor diegene die enkel de laatste honderd kilometers hebben gewandeld is hij onverbiddelijk, deze afstand is niet voldoende om dit document te bemachtigen. Gelukkig bevalt mijn startplaats hem beter en met sierlijke letters vult hij mijn naam in en kan ik na een donativo met een mooi aandenken naar buiten stappen. Van hier stap ik naar de kathedraal want ik wil om twaalf uur de pelgrims mis bijwonen. Het is amper 11h als ik de kathedraal betreed, met veel moeite vind ik nog een vrije zitplaats. Maar het lange wachten is wel de moeite waard het is een prachtige dienst waarin ieder land vernoemd wordt dat hier vandaag vertegenwoordigd is door een pelgrim. En op het einde van de mis zwaait de botafumeiro door de kerk. Dit zilveren 1m60 hoge en 100kg wegende wierookvat dat zwevend aan een dik touw van 35 meter lang door de dwarsbeuk zweeft tot hoog in de gewelven is toch een mooie afsluiter. Het is een prachtig schouwspel, dat, laten we eerlijk zijn iedere pelgrim wil gezien hebben. Dit jaar had ik dus meer geluk, want twee jaar geleden had ik zelfs na drie kerkbezoeken niet het genoegen het wierookvat te zien zweven. Na de kerkdienst beloof ik mezelf om de rest van de dag als een toerist door te brengen, enkel aan mijn schoeisel kan men zien dat ik een verdwaalde pelgrim ben. Dwalend door de stad ontmoet ik toch nog enkele pelgrims van onderweg, maar de mooiste ontmoeting is die van een Australische vrouw en haar dochter. Alhoewel we elkaar maar kort gesproken hadden onderweg en het reeds lang geleden is ( Mariette was nog bij mij) herkenden wij elkaar onmiddellijk. Met een buen camino en een welgemeende knuffel en proficiat nemen we afscheid. Misschien…….. ooit?  Je weet maar nooit.

30-06-2014 om 13:21 geschreven door Julien & Mariette  

Tot morgen  Julien.

Waarom zou ik je maar mijn vinger geven, als je met mijn hand zoveel meer kan doen.

In Arzùa, de plaats waar de camino del norte en de camino frances samenkomen vond ik een bed aan de kerktoren en recht over een fotograaf. Hierbij waren twee zaken tegelijker tijd opgelost. Na de dagdagelijkse werkzaamheden en een lekkere paëlla nestelde ik mij in het stadspark op een bank met een ½ kg kersen en genoot van het mensen kijken. Deze morgen om 6h30 stond ik onder een min of meer bewolkte hemel al startensklaar. Eenmaal buiten het dorp begint het feest al. Ik loop van holle weg naar holle weg holle wegen met zijwanden van 4 a 5 meter hoog begroeid met grillige bomen, varens en bloemen. Fluitende vogels eisen voortdurend mijn aandacht op. Na twee of drie stappen komt de geur van spek en eieren mijn neusgaten plagen. Ik kan niet aan de verleiding weerstaan en wacht in de bar geduldig mijn beurt af. Twee eieren en vijf sneden spek later moet ik als ik verder stap al mijn zonnehoed boven halen. De zon heeft de wolken verdrongen, en zal me voor de rest van de dag niet sparen. Als ik niet door holle wegen stap gaat het over veldwegen van dorpje naar dorpje. Zo beland ik ergens in een mooi kerkje waar de laatste kaars voor ik Compostela bereik vuur vat. Mijn plan om in Lavocolla te overnachten laat ik varen. In deze stad wasten de middeleeuwse pelgrims zich een laatste keer om fris en welriekend aan St. Jacobus te verschijnen. Ik besluit dus om nog 10 km verder te trekken om nog vandaag in Santiago aan te komen. Maar eerst doe ik nog boodschappen in de plaatselijke supermercado, vooral vers fruit, dat ik verorber terwijl ik zwoegend verder trek bergopwaarts. Het sap druipt van mijn kin, en plots……………mis ik iets…………..mijn wandelstokken. Verschrikt blijf ik twee seconden als aan de grond genageld stokstijf staan, om daarna al spurtend de berg af te rennen. Mijn rugzak herinnert mij eraan dat ik vooral geen domme dingen mag doen, maar anderzijds moet ik op tijd aan de winkel zijn  want het sluitingsuur komt akelig dichtbij. Een kilometer sprint bergaf met rugzak doet mijn knieën beven, maar het heeft geloond, ik verschijn aan de winkel als de eigenares buiten komt met in de ene hand de sleutels om af te sluiten en in de andere hand mijn wandelstokken. We zijn allebei even blij, en na een welgemeende “muchos gracias” van mij en een buen camino van haar halen we allebei opgelucht adem en gaat ieder zijn eigen weg. Ik begin voor de tweede maal aan dezelfde steile klim terwijl de zon ongenadig haar stralen op me afvuurt, nergens vind ik schaduw, of toch, in de verte ontwaar ik enkele bomen. Als ik eindelijk bij de bomen aankom bevind ik mij op een open hoogvlakte. Ik zet mij onder één van de weinige bomen en doe me te goed aan sardines in olijfolie en brood, als toetje is er zoals altijd zwarte chocolade. Sardines in olijfolie eet ik op mijn tochten minimaal drie maal in de week, om mijn scharnierpunten te voorzien van de nodige smeermiddelen, misschien zit het zoals zoveel zaken alleen maar in het koppeke, maar laat het dan zo maar zijn baat het niet het schaadt zeker niet, en alles blijft lekker scharnieren. De eucalyptus bossen liggen ondertussen achter mij, en twee uur na mijn stop sta ik op Monte de Gozo. Vroeger, vele jaren geleden zagen de pelgrims van op deze hoogte in de verte de torens van de kathedraal, dit moet voor hen een ongelooflijk moment zijn geweest om na zo vele maanden eindelijk een glimp te kunnen opvangen van hun uiteindelijke doel. Nu zie ik enkel gebouwen en nog eens gebouwen maar geen torens van de kathedraal. De uitbreiding van de stad met haar hoogbouw ontneemt ieder zicht op mijn “eindbestemming.” Tot mijn spijt moet ik vaststellen dat deze mooie plaats ook langzaam wordt herleidt tot een vuilnisbelt. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat wij pelgrims op de plaatsen zoals Cruz Ferro en Monte do Gozo versleten kleding en andere troep achterlaten. Na een moment van bezinning daal ik langzaam af en vervolg mijn weg door stedelijk gebied naar santiago de compostela. Ongeveer 1,5 km voor de kathedraal daal ik de vele trappen af naar de refuge Acuario. Deze heel speciale refuge heeft mijn hart reeds gestolen op mijn vorige tocht. Vriendelijke jonge mensen met het hart op de juiste plaats, zij steunen ook een project om Indiase kinderen onderwijs en gezondheidszorg aan te bieden. De overschot van de euro’s die mensen me hebben gegeven om kaarsen te branden gaat naar dit project, en wees gerust, daar boven weten ze dit wel te plaatsen. Aan wassen en plassen wil ik vandaag geen tijd besteden. Na een verkwikkende douche die de vermoeidheid graag van mij overneemt, trek ik verder naar de kathedraal en ga op zoek naar mijn welverdiende Compostela. Hoe gek het ook klinkt aankomen op de plaats waarnaar ik zo lang naar verlang, geeft me ook deze maal geen voldoening. Het is net of je tocht niet voleindigd is dat dit niet het doel was. Maar wat dan wel? De meeste pelgrims waar ik mee praat hebben het zelfde gevoel. Het is uniek en fantaschtisch om onderweg te zijn, om zoveel te mogen beleven. Ik begin steeds meer en meer te begrijpen wat men bedoelt met “niet het doel op zich maar de weg er naar toe geeft de meeste bevrediging”. Misschien is het ook daarom dat er een nieuw zaadje is gelegd dat zich langzaam in mijn hoofd begint te ontkiemen? Ik probeer het nog te verdringen, maar het zal niet lukken, dat voel ik nu al. Na een bezoek aan de kathedraal en met mijn stempel op zak, stap ik omstreeks 10 h af naar mijn slaapplaats, en daar staat een geweldige verrassing op me te wachten. Maar dat vertel ik later

Tot morgen Julien

28-06-2014 om 12:39 geschreven door Julien & Mariette  

Vertrouw op het vertrouwen, geloof in het geloven.

Deeprak chopra.

Nadat ik gisteren een slaapplaats had gevonden, heb ik enkel nog mijn was gedaan. Daarna was het tijd om mijn vermoeide ledematen te verzorgen en te rusten. De hospitalera had in een kamer gelegd met 6 dames. Vier van hen zijn s’nachts met en botte zaag het bos ingetrokken. Maar ik was zo vermoeid dat ik er toch doorheen ben geslapen. Wie mij deze nacht heeft verzorgd, daar heb ik het raden naar. Maar deze morgen functioneerde alles weer zoals nieuw. De duivels van gisteren zijn terug tot de orde geroepen, rondde klok van zeven sta ik starters klaar. De eerste herberg buiten de stad vereer ik met een bezoek om te ontbijten, een Spaanse moeder (uit Barcelona) met haar twee tiener dochters kan blijkbaar ook aan de verleiding niet weerstaan en trekt mee naar binnen. Na het ontbijt trek ik nog verder langs de grote baan, net voor ik links de grote baan wil verlaten zie ik twee pelgrims in hun slaapzak op een bank liggen, iedereen heeft zo zijn eigen idee om de nacht door te brengen. Maar of het erg comfortabel is betwijfel ik toch. Zelf duik ik een mooi onverhard pad in waar ik verder trek langs oude kastanjebomen waar vreemde vogelgeluiden uit komen. Hier in dit prachtig kader ben ik de dag van gisteren snel vergeten. Het gaat overwegend bergaf langs overvolle kikkerpoelen waar een immens gekwaak uit opstijgt en langs weilanden zonder koeien. Ondertussen is de zon op het toneel verschenen, om 8h45 zet ik mij neer aan een bar om in de schaduw vocht te tanken. Koekoek geroep begeleidt me van de morgen tot de avond, soms zou ik willen dat de pauw eens wou roepen. Er duikt langzaam meer en meer eucalyptus bos op met  bomen die loodrecht naar de hemel groeien, hun geur doen me dromen van een deugddoende sauna. Nog voor ik Melide bereik word ik verrast door het interieur van twee prachtige kerkjes in beiden laat ik een vlammetje achter. Gisteren waren ze er misschien ook, maar vandaag zie ik ze. Mooie, lachende bloemen die ik welgezind een goede dag wens. In Melide breng ik enkel een bezoek aan de plaatselijke fruitwinkel om daarna zo snel mogelijk de stad te verlaten. Als de stad achter me ligt trek ik verder over golvende veldwegen. In de verte lonken de bergen, maar de wil om ze aan te vallen ontbreekt me. Ik wandel door idyllische dorpjes en kom zo in Boente terecht waar in een kerkje een mooi st. Jacobs beeld staat. Na Boente gaat het met de zon op volle toeren en weinig schaduw flink bergop en bergaf. In het dal van de Rio Boente wil ik een foto maken van een naar mijn mening buitenaardse plaats. Maar min camera zegt “geheugenkaart opgebruikt” de buitenaardse plaats zal via mij zeker niet wereldkundig gemaakt worden. Het is ondertussen snikheet geworden, en ik ben weer aan een stop toe, met bier en limoensap probeer ik mijn dorst te lessen. Ik ga nog door het mooie dorpje Ribadiso da Baixo en besluit dan om in het volgende dorp (stad) Arzùa op zoek te gaan naar een slaapplaats en een tarjeta de memoria. Nog 40 km scheiden mij van St.Jacob.

Tot morgen  Julien.

26-06-2014 om 16:56 geschreven door Julien & Mariette  

De paradox van de reis van de held is de opperste synchroniciteit: je vindt iets pas als je er niet meer naar zoekt.

David Richo.

Het zijn er inderdaad geen honderd meer, maar ik voel evengoed dat ik er nog lang niet ben. De inspanningen van de afgelopen dagen om op tijd thuis te zijn voor het afscheid van onze vriendin, beginnen zich te laten voelen. Na een bezoek aan de Iglesia de San Nicolas en een babbel met twee Vlaamse fietsende dames ben ik na het pelgrimsmenu gisteren avond vroeg gaan slapen. Deze morgen leek het erop of de hel al zijn duivels had ontbonden, het was nog geen vijf uur toen de eerste zich al begonnen klaar te maken. Zonder het minste respect voor hun medepelgrims gaan de ritssluitingen voortdurend open en dicht. Nochtans met een minimum aan voorbereiding kan men zonder iemand te storen vertrekken zo vroeg men wil. Om 6h30 sta ik buiten in een dichte mist startensklaar. Als de stad achter me licht verdwijn ik ineen bos waar een steile klim op me ligt te wachten. Ik ben niet alleen nog moe, maar bovendien begint alles pijn te doen. Dit belooft een heel zware tocht te worden. Rond 8h verdwijnt langzaam de mist en tegelijkertijd kom ik boven in een open terrein terecht waar de zon me de volle laag geeft. De pelgrims die gisteren gestart zijn ( om in Santiago als wandelaar uw compostela te krijgen moet je  de laatste honderd kilometer gewandeld hebben) lopen mij als jonge veulens voorbij. En dat doet me mentaal geen goed. Maar de vogels proberen mij op te vrolijken met hun gezang, en vooral eentje. Voor hem blijf ik menigmaal stilstaan, ik ken zijn melodie niet en krijg hem ook niet te zien. In Gonzar een klein bergdorp ga ik een bar binnen om te ontbijten, het is hier een echt zottekot. De pelgrims die enkel de laatste 100 km stappen moeten via minstens twee stempels per dag bewijzen dat ze de tocht te voet deden. Dus snel een stempel en verder, te voet of met de bus, want die staat even verder wel te wachten. Na het ontbijt smeer ik nog wat zalf op mijn pijnlijke knoken en trek verder. De zon brandt nu ongenadig en van schaduw is er weinig of geen sprake. Als er al eens een streepje schaduw verschijnt is dat ingenomen door een pelgrim die stokstijf van geen wijken wil weten. In de verte levert de mist die nog tegen de bergflanken hangt prachtige vergezichten op. Wandelend van dorp naar dorp en meestal stijgend maak ik van iedere gelegenheid gebruik om in een bar wat te rusten en te drinken. Er zijn in deze verzengende hitte weinig bloemen te bespeuren, maar in de plaats van bloeiende bremstruiken verschijnen er nu bloeiende brem bomen, en hier en daar een palmboom. Als ik om 1h30 in Palas de Rei aankom geef ik er  de brui aan en ga een slaapplaats zoeken met de hoop dat het morgen beter zal gaan. Er staan nog 69,5 km voor de deur.

Tot morgen Julien.

26-06-2014 om 11:54 geschreven door Julien & Mariette