20-08-2008 om 05:01 geschreven door Sofie  

20-08-2008 om 04:36 geschreven door Sofie  

Maandag 4 augustus

Na een weekend ziek zijn, voelde Julie zich opnieuw beter! We boekten dan ook meteen ons ticket richting onbekende oorden, meer bepaald Cusco. Santa Ursula wordt onze favoriete maatschappij met haar aantrekkelijke prijzen en bekoorlijke service.
In de ochtend gingen we voor een laatste keer richting Arequipa centrum, samen met Lucho. We bezochten er de oudste markt, waarvan het dak ontworpen is door mijnheer Eiffel. Er waren allerlei rare cosas, bijvoorbeeld gemixte kikkers, foetussen van lama´s, ... maar wij hielden het toch wel bij platano con leche.
In de namiddag nam nu ook Julie afscheid van de lieve kindjes in het hospitaal. We werden er getrakteerd op acrobatische kunstjes door één van de patiënten. Hij, en zijn vriendjes, poseerden dan ook trots op de foto.
´s Avonds werd het even hectisch. De taxi waren we vergeten bellen, het afscheid van onze familie was emotioneel. Na een tijdje wachten aan de isquina kon Mirta toch een taxi voor ons kapen, die evenwel nog moest tanken voor 4 soles. We waren dan ook opnieuw te laat op onze afspraak met Lucho en Hugo. Toch konden we er genieten van de heerlijkste taarten van Arequipa. Sofie wordt echt een kenner op gebied van chocoladetaarten ;-) Om onze bus nog te halen werd het een race tegen de tijd. Lucho´s auto stond geparkeerd achter een aantal auto´s op een privé-parking. Deze moesten dus eerst worden verzet, daarna hadden we pech met alle rode lichten. Gelukkig voor ons is dit nog steeds Peru en vertrok onze bus ook later dan gepland.

Dinsdag 5 augustus

Vroeg kwamen we aan in die nieuwe stad. Al gauw werden we lastig gevallen door lokale mensen die ons vanalles en nog wat probeerden te verkopen. We moesten nog meer op onze hoede zijn dan anders om niet te veel te moeten betalen voor de taxi´s.

We werden de eerste klanten van een marktje in deze oude stad. We kochten er (opnieuw) oorbellen en vanaf deze dag werd het een ritueel om overal oorbellen te kopen. De impressionante en goed doordachte Inca-muren stonden ook op het menu voor deze dag. ´s Middags lieten we ons door de Lonely Planet naar een klein, gezellig en heel lekker restaurantje leiden. Crema de championes, quiche en een manjar blanca-dessert. Aue rico !

We wandelden en beklommen de trappen naar San Blas om de stad vanuit een hoger niveau te bekijken. Daar ook gingen we travel agencies binnen om een goedkope trekking te vinden naar Machu Picchu. We mogen van geluk spreken dat we nog net geen 150 dollar per persoon hadden betaald, want daar verschenen weer donder en bliksem in de buik van Julie. Deze keer lieten we er geen gras over groeien en trokken we onmiddellijk naar een medico. Het resultaat was niet fantastisch, maar gelukkig snel op te lossen met heel wat pillen.

Julie kroop dan ook maar gauw in haar bed. Sofie wou Julie niet storen... Ze maakte dan maar een praatje... met onze hospedaje-genoten, waaronder Omer, onze oude vriend uit de Colca Cañon, toeval dat hij hier ook was! Om dit te vieren, gingen ze een dansje placeren in twee van de talrijke discotheken van Cusco.

Woensdag 6 augustus

In plaats van de bergen in te trekken, bezochten we één van de Inca-ruïnes die de stad bezit. Aangezien dit gebied veroverd werd door de Spanjaarden, is ook de Spaanse invloed (kunst) hier duidelijk zichtbaar. Helaas is de naam van deze plaats iets te moeilijk om te onthouden. Julie en Sofie haalden er natuurlijk weer wat streken uit... (zie foto´s binnenkort).
In Cusco zijn er heel wat kindjes die traditioneel gekleed gaan, liefst nog met een klein lamaatje. Hier is dit echter enkel en alleen voor de toeristen. Je kan er immers een foto van nemen ter betaling van wat klein geld, wat wij weigeren te doen. Hoewel wij die dag bijzonder Europees gekleed waren, werden we gevraagd te poseren samen met een Peruviaans gezin. Doch hiervoor kregen wij geen geld ;-) Al was het wel een grappige ervaring.

´s Avonds haalde Julie ook haar schade in qua uitgaan. Dansen en water drinken vulden onze avond en nacht.

Donderdag 7 augustus

Na een wel heel korte nacht, begonnen wij onze eigen Inca-trail. Het idee steelden we van een Belg (een Waal die goed Nederlands sprak) die we de dag voordien hadden ontmoet. De voorbereidingen deden we zelf.
We lieten ons verleiden door de goedkoopste maatschappij. Slechts 10 soles voor een hele dag avontuur... Het begon met een chauffeur zonder licencia. De politie kwam en de bus mocht niet vertrekken. Daar stonden we dan. Nog steeeeds zijn we in Peru, dus gingen onze medereizigers - allemaal Peruvianen - van hun tak gaan maken. Met een vertraging van anderhalf uur, vertrokken we in een oude bus met nieuwe chauffeur. Na vijf minuten stopten we aan het tankstation. Een goochelaar die een centje wou bijverdienen, liet ons zijn kunsten zien. Dat duurde toch wel iets te lang zodat we ons gingen afvragen of we vandaag wel nog aan de Machu Picchu zouden geraken.
Ondanks de oncomfortabele zetels van de laatste rij, konden we toch de slaap vatten, zodat we niet elke steen meer hoefden te voelen. Sofie legde haar hoofd op de schouder van haar vriendelijke buur (niet Julie, wel de andere kant) maar dat was misschien door de iets te korte nacht. Toen we wakker werden, reden we door een besneeuwd landschap. Vlug baden we tot God, Jahweh, Buddhah en Inti opdat we niet zouden wegslippen.
Even later reden we door de jungle. De asfaltbaan was carreterra geworden en langs beide kanten van de weg, groeiden weelderige fruitbomen.
Half geradbraakt kwamen we aan in Santa Maria, waar we de drie chicos uit Chiclay volgden naar Santa Teresa. Deze jongens hadden we ontmoet op de laatste busrit. We reden er samen in een collectivo, een taxi, waar we met 8 personen inzaten. We scheerden er langs bergweggetjes en akelige afgronden. Het uitzicht was wel magnifiek. Na Santa Teresa gingen we in de combi naar de HydroElectrico, een treintje dat ons naar de Aguas Calientes (dorpje onder de Machu Picchu) zou brengen. Bij onze aankomst was het laatste treintje helaas net vertrokken, dus moesten we wandelen via de spoorweg. Aangezien we zo laat waren (allemaal de fout van die eerste bus), moesten we een deel van de route in het donker afleggen. Op dat moment nog geheel onbewust dat er bijtende vleermuizen leven in Peru... Steeds zagen we lichtjes en dachten we dat we het begin van het dorpje zagen, maar die lichtjes verdwenen steeds. Hallucineerden we? Neen hoor, vuurvliegjes waren het!
Uiteindelijk, moe en hongerig, bereikten we het dorpje, we zijn maar een keer verkeerd gelopen. Het eerste hotel op onze weg had het meest vriendelijke personeel maar misschien ook wel de meest dure kamers; hoewel, 200 dollar voor een nacht valt misschien nog mee voor al die rijke Amerikaanse toeristen hier.
Aangezien de kamer in het volgende hostal El Mirador ons niet aanstond, verlieten we dit stiekem. Gelukkig kwamen we die uitbater nooit meer tegen. Net zoals de eigenaar van het pizzarestaurant op de Plaza waar we dineerden, die ons oneerbare voorstellen deed, waar we achteraf goed mee lachten. Uiteindelijk vonden we wel een goed hostal om de nacht door te brengen met een zacht prijsje voor "dos chicas bonitas de Belgica".

Vrijdag 8 augustus
Alweer een korte nacht... Om 4u30 begon onze klim in het donker. Andere toeristen doen deze weg met de bus, maar sportief en gierig als wij zijn, deden wij dit te voet. Trappen, omhoog, alleen maar trappen, omhoog. Sofie was er om Julie te leiden, en samen bereikten we de top, waar we het recht hadden om de busreizigers voor te steken. We vermoeden dat het er zo een 200 waren. Toen we werden aangesproken door een Amerikaanse man achter ons, vreesden we terug te vliegen naar het einde van de rij. Maar neen, hij was juist onder de indruk dat wij die weg, in het donker, te voet, al sprintend, hadden afgelegd.
En nog meer goed nieuws voor die dag: we waren bij de eerste 400 gegeerde entrees om de Wayna Picchu te beklimmen.
Om dit te vieren, verorberden we ons ontbijt - brood, confituur en de uit België ingevoerde Nalu - met uitzicht op de Inca-ruines. Ondanks de vele toeristen, is dit echt een impressionante plek, nog meer dan op de gekende postkaartfoto´s. We namen ruim onze tijd om de leefplaats van de Inca´s te bewonderen en keken achter elk hoekje. We pikten af en toe wat uitleg mee van een gids in het Engels, Spaans of Frans.
Op ons gemak beklommen we de Wayna Picchu, vertaald als Jonge Piek, vanwaar we schitterende zichten hadden op de Machu Picchu, ofte Oude Piek.
Na een hele dag snel stijgen, gewoon stijgen en dalen, foto´s nemen en gebeten worden door onbekende irritante vliegjes, was het tijd om weer richting pueblo te vertrekken. Ook dit keer niet met de bus, maar met de voetjes alle trappen afdalen.
Aangezien we weer geen geld meer hadden, werden we verplicht om ´s avonds een vieze hamburger te eten voor 5 soles waar Sofie twee dagen later nog last van had. Heel fijn dat er hiervoor allerlei soorten medicatie bestaat.

Zaterdag 9 augustus

WORDT VERVOLGD ...

14-08-2008 om 03:07 geschreven door Julie  

Zaterdagavond zou normaal onze laatse avond in Arequipa zijn. Omdat Julie nog steeds niet al te best was, kwam er van onze Fiesta-plannen niets in huis en bleven we gezellig samen thuis. Onze mama had een idee... ze leerde ons cocktails maken!

De nodige ingrediënten werden vlug verzameld en Julie en Sofie volgden aandachtig de “les”. Cocktail nr 1: Caiperiña: superlekker én met ons geheime recept helemaal niet moeilijk. Coctail nr 2: de gekende Mojito : altijd een voltreffer en Coctail nr 3: Pisco Sour : de Peruviaanse trots!

Julie liet na de Caiperiña het proeven voor wat het was maar Sofie ontfermde zich over de andere cocktails.

Zondag was “ons vertrek van die avond” een hele dag onzeker. De plannen werden elk uur met een uur vershoven maar uiteindelijk hakten we de knoop door een dag later te vertrekken.

Sofie en Nicolle gingen in de namiddag naar het weeshuis. Ze brachten een hele hoop spullen mee voor de chicas (van 6 tot 9 jaar). De tekeningen met de dromen gemaakt door de kindjes van de school van Julie´s mama, werden met enthousiasme onthaald.

Stuk voor stuk werden ze opgehangen en ontstond er een ware tentoonstelling.

Daarna gingen de 47 chica’s zelf aan de slag!

“Señorita, señorita....?!”, klonk het erg vaak en Sofie had haast geen ogen, handen en oren genoeg. De meisjes tekenden net als de Belgische kinderen hun dromen, met vele kleuren en vormen. We moeten het zeggen, het resultaat mag gezien worden!

Als we terug thuis zijn, zullen we deze Peruviaanse kinderdromen naar de Belgische kinderen van de school van Julie`s mama brengen.

Na het tekenen en kleuren was er nog tijd om te spelen met balonnen, springtouwen, balletjes, tennisrakketjes...

Dit alles betekende ook het einde van ons DROOM-project hier in Peru.

Dankjewel aan iedereen die enkele potloden kon missen, enkele stylo`s schonk of ons een aantal stiften meegaf. Gracias aan onze families die vanalles en nog wat inzamelden (van compassen tot opblaasbare handschoenen). Merci aan al wie we vergeten te vermelden!

04-08-2008 om 05:06 geschreven door Sofie  

Zaterdag ging Sofia de la luna voor het laatst op bezoek bij de kindjes in het ziekenhuis. Princesa Julia was helaas te ziek voor het ziekenhuis. De kindjes misten haar en ze begrepen niet waarom ze niet in het ziekenhuis was als ze toch ziek was.

Aangezien het bijna Lourdes` 6^e verjaardag was, bracht Sofia haar een cadeautje.

Spelen met de kindjes is iets heel anders dan mee op ronde gaan als student...

We hadden het gevoel in deze 4 weken heel dicht te staan bij deze kindjes en zeker ook bij hun ouders. We lieten hen lachen, trokken gekke bekken en maakten plezier. We luisterden ook naar de verhalen en zorgen van de ouders, die we helaas niet altijd helemaal verstonden.

De artsen in het ziekenhuis en studenten waar we mee spraken begrepen wel niet altijd het nut van ons handelen. Maar sommigen konden we toch overtuigen.

In hun ogen is wat wij doen niet echt noodzakelijk in een ziekenhuis waar alleen noodzakelijke dingen “van tel” en mogelijk zijn. Studenten geneeskunde kunnen in hun ogen beter helpen bij medische verzorging...

Voor mij, Sofie was het leuk om met de kinderen bezig te zijn. En niet alleen met hun ziekte. De studenten zien de ziekte, ik zag deze keer vooral een kind. Een kind van 6 jaar dat in het ziekenhuis was, een eigen verhaal had, op een bepaalde plaats woont, dromen heeft... Ook alle ouders van de kinderen kenden ons. Wij hadden tijd en veel aandacht, twee dingen waar je heel wat mee kan bereiken en heel wat voor in de plaats krijgt!

04-08-2008 om 04:16 geschreven door Sofie  

Vrijdagvoormiddag namen we een kijkje in een ander soort weeshuis dan de gekende Circa-huizen. Het weeshuis dat we bezochten is anders omdat de kindjes (17 babies en 34 kindjes van 2 tot 5 jaar) er onder strikter toezicht staan. Dit komt omdat de kindjes er onder een “wettelijk kader geplaatst werden”.

Ook viel ons meteen op dat zelfs de directrice er heel wat strikter is. Als “strenge tante” coördineert ze het huis en gaat ze koel met haar kindjes om. Ook ónze rondleiding was erg kort. Het was ons jammergenoeg ook niet toegestaan om foto’s te nemen.

Na dit bezoek gingen we op verkenning op de facultad de economia. Deze keer was Julie geen student geneeskunde maar was Sofie student economie. ´t Was eens iets anders! We schrokken ons een hoedje toen we zagen dat het examen algemene economie bestond uit het invullen van woordjes (zoals wij ook wel eens moesten doen in het 2^e leerjaar) en het tekenen van een grafiekje. Misschien dat het niveau in België toch iets hoger ligt ;-).

Vrijdagavond waren we door onze vriend Lucho geïnviteerd voor een chique diner in de Club de Arequipa. Om te voldoen aan alle regels van de etiquette gingen we op zoek naar lange rokken, bloesjes en hoge hakken. We hadden net alles verzameld toen Julie ziek werd. Sofie liet zich toch overhalen, liet zich helemaal opmaken door Millie en trok er alleen op uit. Het diner ging door in een groot, oud, impressionant gebouw. De muren waren gedecoreerd met grote schilderijen, de balzaal had een vierkant balkon en in de hoek stond een echte vleugelpiano. Jammer dat Julie er niet bij was!

Het eten was er verfijnd maar helaas maakte Sofie een ietswat verkeerde keuze...waarna ze maar alle broodjes opat. Na het eten kwamer er nog twee vrienden van Maya en Rebecca, “helaas” voldeden hun kleren niet aan de normen van de club en mochten we naar een iets wat normalere bar gaan. We sloten de avond af met een danspasje in de “Deja vu”. Lucho bracht ons allemaal nog net (op de bijna-botsing-na ;-) ) veilig thuis met de auto.

04-08-2008 om 03:45 geschreven door Sofie  

Woensdag 30 juli

Fris en monter vertrekken we naar het hospitaal Honorio Delgado. Hier treffen we vele nieuwe kindjes aan. Ze snappen al gauw onze bedoelingen en spelen mee met alle kleurrijke ballonnen en ingewikkelde kubussen waar we eenvoudige spelletjes mee organiseerden. Sommige kindjes herkenden zelfs Alan García in Julius Caesar die op de kubus te zien was. Nog anderen haalden alle blokjes van de kubus uit elkaar, nog anderen probeerden ze op te eten. Uiteindelijk was iedereen tevreden.

Donderdag 31 juli

Op deze drukkend warme dag besluiten we te gaan paardrijden. Sofie berijdt Princesa, Julie treft het met Plomidoro. Toen de paarden het op een lopen zetten, konden de boeren deze twee meisjes horen schaterlachen. Toegegeven, we deden het nog niet zo slecht voor onervaren personen. Julie besefte eindelijk waarom paardrijden een sport is, en Sofie moest haar gelijk geven.

Zowel de inkleur-tekeningen als de vrije verbeelding boekten opnieuw hoge tevredenheidscijfers bij de kindjes in het hospitaal. Ze konden alle felle kleuren gebruiken voor hun dromen. Niet elke tekening was even duidelijk, maar aan hun glimlach te zien, zat het wel goed.

Vandaag zagen we dat Gilda heel wat meer aandacht krijgt van de andere patiëntjes en ouders. Zelfs haar naam wordt meer en meer bekend sinds we het opvroegen uit haar dossier!

We gingen ook op ontdekking op de afdeling gynaecologie en verloskunde. Als vijfdejaarsgeneeskundestudenten trokken we naar de slaapzaal en de aparte kamertjes voor de vele mama´s en hun babies. We kregen er uitleg van een zevendejaarsstudent die er zijn stage deed. Hij bood ons de opportuniteit om de prematuurtjes en de speciale zorg-babies te bezoeken, inclusief informatie over dosis en tijdsinterval van allerlei medicaties. Op dat moment viel Julie door de mand omdat zij niet rap een specialisatie kon verzinnen toen de student vroeg wat haar plannen waren voor later.

We waren dus al wat later uit het ziekenhuis en dan rijden ons nog eens twee keer bus Grampo Montery C voorbij, de bus die we moeten nemen naar ons huis in Paucarpata. De derde stopte gelukkig voor ons zodat we veilig thuis geraakten en weer konden genieten van Mirta`s kookkunsten.

Zo zijn jullie opnieuw mee met onze spannende verhalen hier! Hou ons op de hoogte van die van jullie J

Heel veel groetjes van Sofia en Julia

01-08-2008 om 00:00 geschreven door Julie  

Vertrek vrijdagavond en zaterdag 26 juli (dag 1)

Onze 4 daagse richting Lago Titicaca begon in de busterminal van Arequipa. We hadden om 22u afgesproken met Lucho en voor één keertje waren we niet te laat, niet op tijd maar zelfs een beetje te vroeg - tot grote opluchting van Lucho die we wel al eens lieten wachten. De bus vertrok om 22u30 en al vlug waren Julie en Sofie in dromenland.. Rond 4u ´s ochtends, nog lang voor zonsopgang, arriveerden we in Puno waar we slaapdronken overstapten op een kleine combi (minibusje) richting een mooi plekje om van de zonsopgang te genieten. Buiten was het ijskoud, binnen in het busje gewoon heel erg koud. Gelukkig waren we voorzien op deze Siberische temperaturen en hadden we zowat al onze kleren aan: een drietal pulls, windstopper en jas, handschoenen, sjaal, muts, thermisch ondergoed (voor Sofie waren dit alpaca kousen van de markt in Arequipa)...

We stopten in een klein dorpje genaamd Juli. Julie was in de wolken van het dorpje dat naar haar genoemd was. We installeerden ons voor het ontbijt op het strand van Lago Titicaca en genoten van zijn adembenemende schoonheid. Volgens Sofie moet dit wel één van de mooiste plekjes op aarde zijn.

Als ontbijt waren er massa´s kippenbroodjes en heel wat broodjes met kaas, omdat zowel wij als Lucho voor iedereen ontbijt hadden voorzien! Om ons te warmen dronken we cocathee, iets dat ook nuttig blijkt te zijn tegen de hoogteziekte want jullie weten het misschien maar lago titicaca ligt op 3800 m hoogte en is hiermee één van de hoogste meren ter wereld!

Gelukkig waren we al behoorlijk geacclimatiseerd en hadden we van de hoogte geen last.

De zon warmde ons al vlug helemaal op waardoor enkele van onze pulls in onze rugzak verdwenen.

In Juli namen we opnieuw een combi richting het grensdorp Peru-Bolivia. Julie en Sofie beslisten om naar La Paz (de hoofdstad van Bolivia) door te reizen dus namen ze afscheid van Luis die meteen naar Copacabana ging.

Op dat moment waren we ons nog niet helemaal bewust van wat ons in het dorpje desafuadero –de grens- te wachten stond. Alle verkeer stopte daar dus moesten we even te voet verder.. De echte grens werd gevormd door een brug die je te voet over moest.

Vooraleer je naar Bolivia kon moest je echter je passport in orde brengen,  hiervoor moest je eerst aanschuiven –een rij van zo`n 2 uur en 75 m lang. Julie en Sofie lieten zich van hun minst sympathieke kant zien en staken stiekem voor –om voor het vallen van de avond in La Paz aan te komen. Nadien moesten we nog een andere stempel gaan halen in een andere bureautje en dan pas konden we vrij de grens over wandelen.

Eens aangekomen aan de andere kant, moesten ook in Bolivia nog wat paperassen in orde gebracht worden... gelukkig was hier geen al te lange rij!

Na enkele Soles te hebben gewisseld in Bolivianes (de plaatselijke munteenheid), gingen we ook zoek naar een combi die ons naar La Paz zou brengen. Het viel ons meteen op dat Bolivia nog erg anders was dan Peru: goedkoper, andere klederdracht, nog stoffiger, chaotischer en minder verharde wegen.

Omdat er door het lange weekend in Peru veel Peruvianen op vakantie gingen, moesten we bijna vechten voor een plaatsje in de combi. Op elkaar gepropt als sardientjes in een doosje zetten we onze tocht verder. Het uitvoeren van controles en opzetten van wegblokkades is de favoriete bezigheid van het Boliviaanse leger, dat trouwens goed vertegenwoordigd wordt in het straatbeeld.

Toen we dachten aangekomen te zijn in La Paz, bleek dit maar El Alto te zijn. We moesten dus nog afdalen naar het centrum, want de stad ligt in een kom.

We namen een andere combi richting centrum, maar deze bleek niet zo ver te raken door een parade die de hele hoofdstraat innam. We slenterden de stad door op zoek naar een Hostal. Door de feestelijkheden waren deze echter iets voller dan voorzien waardoor onze zoektocht ook langer werd dan gepland.

Gelukkig vonden we na de tip van een behulpzame hollander het Adventure Brew Hostal. Eindelijk een beetje rust voor het arme hoofd van Sofie dat tegen dan behoorlijk wat pijn deed. Na het lekkere avondmaal konden we er weer helemaal tegen en gingen we nog op zoek naar een ijsje dat enkele koekjes en DVD’s werd.

Ondertussen liep de parade op zijn eind, de traditioneel verklede uniefstudenten (die sinds 7u ´s ochtends door de straten dansten) gingen naar huis, de zatlappen werden alleen nog maar zatter en de kraampjes sloten.

Zondag 27 juli (dag 2)

De dag kon van begin af aan niet meer stuk: onze Hostal bleek de beste Peruviaanse WARME douche te hebben én een zalig zoveel-je-kan-eten pannenkoekenontbijt met caramel en confituur. Julie moet nu nog steeds lachen met het woord caramel omdat die meer aan Sofie`s broek hing dan aan haar pannenkoek.

Na ´t ontbijt gingen we verder de stad verkennen, net als de dag ervoor was er weer een grote chaos in de hoofdstraat. Deze was opnieuw afgesloten, dit keer niet voor een parade maar voor een zeepkistenrace voor kindjes. Dit gaf echt grappige beelden omdat de snelle kisten vergezeld werden door moto-politiebegeleiding.

Misschien is er wel elke dag een goede reden om die hoofdstraat af te sluiten en voor een ‘verkeersramp’ te zorgen. Julie en Sofie lieten het  niet aan hun hart komen en gingen shoppen! Als jullie weten dat Bolivia nog goedkoper is dan Peru kunnen jullie al wel raden hoe vol onze rugzakken al wel zijn!

Als middagmaal lieten we ons verleiden door de plaatselijke fastfoodketen waar we elk één en halve hamburger aten met frietjes. De halve hamburger leek wel al eens overreden te zijn door een autobus door de vakkkundige verdeelkunsten van Julie. Jammer dat we daar geen foto van hebben! Ons 3.5 bolivanos (35 eurocent) ijsje moesten we echter betalen met een briefje van 20 wat natuurlijk een onmogelijke teruggeefopdracht was voor de ijsjesventer. Gelukkig kwamen we onze amerikaanse kamergenoot Christian tegen die ons uit de ‘nood’ hielp.

We haasten ons naar de busterminal om de laatste combi te halen richting Copacabana (een stadje aan het Lago titicaca), deze vertrok normaal om 4u... maar Bolviaanse tijdrekeningen zijn nog slechter dan de Peruviaanse dus vertrokken we natuurlijk veel later! De weg nog Copacabana was een echt parcours vol hindernissen. Zo was er eerst de plaatselijke markt, reden we over de oude spoorwegbrug, werden we meermaals door militairen gecontroleerd (die ons dan nariepen met chiao mi amor en een vettige knipoog), namen we de boot (een boot voor ons bustje èn rugzakken en een andere boot voor de passagiers) en moesten we ten slotte stoppen omdat het busje dreigde uiteen te vallen met een onheilspellend geluid (en waarschijnlijk ook vuurwerk, aan de reactie van de auto achter ons te zien).

Toch toch geraakten we veilig en wel én met AL onze bezittingen in het maritieme dorpje (natuurlijk inclusief militaire zone). We zochten een Hostal en besloten onzelf te trakteren op trucha (=vis, ook al noemt het steak op de kaart en dacht Julie dus dat het vlees was)

We gingen vroeg slapen, wetende dat we de volgende ochtend om 6u30 moesten opstaan... Voor alle zekerheid barricadeerden we toch maar onze deur met het derde bed die in onze kamer stond, je weet maar nooit met dat gammele slotje.

Maandag 28 juli (dag 3)

Zoals afgesproken worden we om 6u30 gewekt door de vriendelijke hostaluitbaatster.

We namen ontbijt en vertrokken naar de kleine haven om er de Andes-Amazonia boot te nemen richting La Isla del Sol. Het wil nu wel net lukken, maar het was de eerste dag dat we echt wolken zagen. Omwille van Zuid-Amerikaanse redenen moesten we tot tweemaal toe van boot wisselen alvorens we konden vertrekken.

We kozen voor een plekje op het bovendek waar we genoten van frisse-zeg maar koude- lucht en een mooi uitzicht. We stapten na 2u30 varen op het Lago uit aan de Noordkant van Isla del Sol. Van daar stond ons een trekking te wachten van officieel 3 uur naar de andere kant van het eiland. Julie en Sofie deden hier echter een ganse dag over door volgende omstandigheden: ze vonden een prachtige picknickplaats op het strand, bananen voederen aan loslopende varkentjes, massas foto`s nemen, onderhandelen over louche ingangsticketten, heilige plaatsen onheiligen, babbelen en tetteren en ondertussen maar rood worden door de zon en wind.

Op het einde van onze tocht werden we begeleid door de 11-jarige Freddy die ons naar één van zijn Hostels moest leiden.

`s Avonds gingen we iets eten met de twee vriendelijke maar iets wat specialere Braziliaanse broers. We moesten erg lang wachten voor we iets op ons bord kregen maar onze spaghetti viel uiteindelijk toch wel mee.

Dinsdag 29 juli (dag 4)

Een ochtendzicht op het Lago Titicaca met een lekker ontbijt, bestaande uit brood met confituur (wat anders), koffie of thee en een vruchtensapje. Dat moest ons sterk maken voor onze wandeling naar de haven. Het hostal in het dorpje lag op een berg, dus moesten we nog even stappen naar het haventje waar een boot ons opnieuw naar het vasteland zou brengen. Hoewel het eenvoudig leek (gewoon naar beneden), slaagden we erin toch de “verkeerde beneden” te kiezen. Sportief als we zijn, klommen we dan maar opnieuw de berg op om dan het juiste pad naar onze boot te nemen. Al lopend uiteraard want de tijd drong, deze keer ging onze boot immers op tijd vertrekken.

Onze volle boot (70 opvarenden, 4 zwemvesten aanwezig) arriveerde na een tweetal uur terug in Copacabana. Hier spendeerden we onze laatste Bolivianos en dollars aan nog meer souvenirs, een fles heerlijke Gloria-drinkyoghurt en koekjes voor op de bus(sen).

Opeenvolgend namen we volgende bussen: Copacabana naar Khasani (de grens), Khasani naar Yunguyo, Yunguyo naar Puno, Puno naar Arequipa.

Op de weg naar Puno zagen we plots een menigte. Er bleek een ongeval te zijn gebeurd. Een auto was te pletter gereden. Hoewel er langs de kant geen enkel obstakel is waar te nemen, was de wagen toch volledig per total. Jammer genoeg vrezen we ook voor het leven van de inzittenden.

In Puno trokken we van het busstation naar het centrum met een motortaxi op 3 wielen. We speelden even de toerist op de hoofdplaza en in de drukke toeristische straat (waar de winkelwaren dubbel zo duur waren als in de zijstraatjes). We ontdekten dat we goede deals hadden gesloten in Copacabana. Veel keuze om te dineren hadden we niet, dus gingen we een klein lokaal restaurantje binnen waar we een heel menu aten voor 2.50 soles per persoon.

Na lang rondzwerven in het centro van Puno, namen we onze gereserveerde plaatsen in op de bus van Puno naar Arequipa.

Om 4u30 konden we onder ons warm donsdeken in Mirta´s huis kruipen en zat ons lange reisweekend er helemaal op.

31-07-2008 om 00:00 geschreven door Julie  

25-07-2008 om 00:00 geschreven door Julie  

Ons bezoek aan het ziekenhuis van vandaag, liet ons nogal aangeslagen achter.

We zagen de reanimatie van één van de kindjes, een jongetje van amper 3 jaar oud. Helaas mocht het niet baten en het jongetje overleed...

De harde realiteit is dat het erg lang duurde voor er een defibrillator ter plaatse was. Objectief gingen er heel wat kostbare minuten verloren (ergens tussen de 5 en de 8), subjectief ging er een eeuwigheid voorbij. En dat als je weet dat de eerste minuten levensreddend kunnen zijn... In België staat er op elke verdieping een reanimatiekar gebruiksklaar, hier in Peru is de situatie helaas anders en zijn er waarschijnlijk slechts enkele toestellen voor het hele ziekenhuis.

We gingen net naar huis vertrekken toen we de beginnende reanimatie opmerkten. Mee-reanimeren had niet zo veel zin omdat er al genoeg “reanimatie-volk aanwezig was”. We ontfermden ons over de mama van het kleintje en gingen met haar naar de gang.

Enkele momenten later kwam ook de papa toe. Het was echt verschrikkelijk voor de ouders, de hele tijd liepen verpleegsters over en weer... we boden hen een stoel aan, maar meer konden we niet doen.

Het duurde lang voor er een andere dokter eindelijk met de defibrillator kwam...en toen deze nadien weer buiten ging –zonder iets tegen de ouders te zeggen- konden we eigenlijk al interpreteren dat het te laat was.

Een mama van een ander patiëntje die het tafereel had gevolgd, bleef ook erg emotioneel achter. We gingen met haar iets drinken in de cafetaria en ze vertelde ons over haar zoontje.

Haar kindje van 5 had leukemie, nu al 1 jaar. Hij krijgt chemotherapie maar de behandeling blijkt niet goed aan te slaan. (het is het kindje waar we reeds over vertelden, het jongetje die geisoleerd is maar die we toch van op een afstand blij konden maken). De mama vertelde dat ze de behandeling in Lima niet konden betalen omdat deze te caro was.

Sommige kindjes zouden we echt naar het UZ-Gent willen repatriëren -moest dit mogelijk zijn... omdat we weten dat er eigenlijk veel meer voor hen mogelijk is.

Zo ook voor een 3 jarig meisje met nierfalen, dat bij ons in België al lang dialyse zou krijgen.

Vandaag speelden we opnieuw spelletjes met ballonnen (er waren heel wat nieuwe kindjes). De grote zaal was minder gevuld dan normaal, maar onze spelletjes waren opnieuw een succes.

Vandaag bleven we ook wat langer bij de mentaal gehandicapte patiënte (waar we al eerder over vertelden). We spraken met de verpleegster die ons vertelde dat de vrouw er inderdaad leefde en dat ze geen familie had. De naam van de vrouw kende ze niet, maar na een blik in het dossier vertelde ze ons dat ze Gilda heet.

We brachten Gilda aan het lachen en knipten haar een groot hart uit met haar naam op.

Haar reacties laten ons vermoeden dat ze eigenlijk niet zo veel aandacht gewoon is. We vragen ons ook af hoe lang het wel niet geleden is dat deze vrouw nog eens “buiten” is geweest...

24-07-2008 om 00:00 geschreven door Julie