Drie jaar geleden legde ik mijn ziel bloot voor jou. Er is ondertussen voor mij nog niets veranderd
We zien elkaar bijna dagelijks, dus ik kan mij niet voorstellen, dat jij er niet meer aan denkt.
Ik heb het er weer heel moeilijk mee, na het afgelopen incidentje. Waarom had je nu niet gewoon een antwoord kunnen sturen. Er is gewoon de vraag gesteld of je iets voor mij wilde of kon doen. Na 24u nog geen antwoord. Opnieuw een sms gestuurd, weer geen antwoord. ik al super geïrriteerd Dan kom je s avonds bij ons en praat je er over alsof je mij al geantwoord had. Wie kan het volgen?
's avonds wil ik je nog een bericht sturen, maar ik bedenk me en wis alle tekst en in plaats van te verwijderen druk ik op versturen. Binnen de minuut een bericht terug?? Wat moet ik daar dan van denken.
Ik vraag dan waarom je nu wel reageert en dan krijg ik een gepeperd antwoord. "ik kan niet altijd antwoorden, ik lk moet af en toe nog werken ook.
Dat begrijp ik, beter dan geen ander. Maar heb ik direct een antwoord gevraagd ? Neen. Je had gewoon later een antwoord kunnen sturen.
Dat ik zo emotioneel reageer heeft er alles mee te maken, dat ik mij nog steeds enorm aangetrokken voel tot jou.
Het is nu 3jaar later en nog elke keer als ik jou zie, dan denk ik, "lekker ding"
Elke keer verdrink ik in zijn ogen. Ik betrap mezelf erop hem aan te staren.
Ieder excuus is goed om in zijn buurt te kunnen zijn.
Zie ik mijn man niet meer graag? Toch wel heel graag zelfs.
Ik begreep vroeger ook niet hoe het kan dat je voor meer dan één persoon gevoelens hebt.
De ene zie ik echt graag. alles er op en er aan. De andere is puur fysiek. Ik wil hem aanraken, ik wil dat hij mij aanraakt.
Zijn lippen op mijn lippen. Zijn handen die strelen over mijn lichaam. Elke moment van de dag is goed om er over te dromen.
Heb ik thuis fysiek iets te kort. Neen helemaal niet. Het is pure aantrekkingskracht.
Gaat dit ooit over? Ik vrees van niet. Het is al bijna 2 jaar zo
Elke keer dat hij mij aanraakt denk ik. Is het toeval of niet???? Ben ik gek aan het worden
Ik rijk een zak chips aan. Hij heeft niet de zak vast maar mijn hand. Toeval of geplant???? Het was nochtans een grote zak
Plaats genoeg om de zak vast te pakken, maar wat heeft hij vast, mijn hand.
Zo worstel ik continue in mij hoofd
Kan ik hem een duwtje in de goede richting geven
Neen, dat kan ik mijn gezin en zijn gezin niet aandoen. Maar ik zou zo graag heel even in zijn hoofd kunnen kijken. Wat denkt hij over mij. Hoe staan zijn gevoelens tov van mij. Zoveel vragen.
Mijn gedachten blijven weer afdwalen. Oktober-November zijn
altijd al zeer slechte periodes geweest voor de emoties. En dat is dit jaar
niet anders. Thuis veel spanningen.
Ik hoop er niet meer op dat de gevoelens gaan verdwijnen. Ze komen en ze gaan. Nooit helemaal weg, maar
soms minder. Ik heb er na bijna 3 jaar wel meer controle over. Ik kan het meer
negeren op sommige momenten. Andere momenten dan weer niet.
Het liedje van Nickelback Trying not to love you lijkt wel
op mijn lijf geschreven
Soms als hij bij mij in de wagen stapt zet ik dat op. Ik
denk wel niet dat hij het door heeft. Gelukkig misschien.
Soms, heel soms krijg ik het gevoel dat hij toenadering
zoekt. Als het bij hem thuis wat moeilijker gaat zeker? Maar zeker weet ik het niet. Hij zal zich niet
overgeven aan zijn gevoelens. Hoewel hij er ooit heel dicht bij heeft gestaan.
Zoiets zie je later pas. Als die film zich al 1000 x in je hoofd heeft
afgespeeld.
Op dit moment verlang ik weer intens naar hem, maar ook naar
mijn man. Het is zo dubbel en hoe harder ik probeer om het van mij af te zetten
hoe intenser het wordt. Go with the flow, denk ik dan.
Maar zo simpel is het meestal niet. Elke keer ik hem zie, kan ik het niet
nalaten om te denk Gij lekker ding, ik zou zo graag
Deze maand is het 2 jaar geleden dat ik hem confronteerde met mijn gevoelens voor hem.
Tot mijn spijt?, verbazing, verwondering,....... heb ik nog steeds gevoelens voor hem.
Vannacht was het weer zover. Ik droomde weer dat we innig zoende. Dan word ik wakker en denk ik "Doeme kan dit nu niet eens in het echt" Langs de andere kant overvalt het gevoel van schuld. Waarom voel ik dit weer?
Misschien is het net zoals bij een kind, puber Hoe meer je iets verbied of niet mag hebben, hoe aantrekkelijker het wordt en hoe meer je er naar verlangt.
Ik had stilletjes gehoopt dat dit zou passeren, haar helaas. Meer dan 2 jaar na datum worden de gevoelens, verlangens nog intenser.
Af en toe moet ik dit dan even van mij af schrijven en dan kan ik er weer tegen.
Soms heb ik de neiging om hem nogmaals met deze gevoelens te confronteren. Maar waarom zou ik dat doen. Met de illusie dat hij gaat zeggen " Ik voel ook iets voor jou" en dan .... of met de harde confrontatie dat hij zegt "Kind het is goed met u, laat me met rust" en dan is de vriendschap ook voorbij.
Ik heb hem toen al aan het wankelen en twijfelen gebracht. Dit wil ik hem niet nog eens aandoen.Laten we het maar bij schrijven houden. Alhoewel de verlangens naar hem zo sterk zijn, dat ik de gsm al in de hand heb. gelukkig haalt het verstand nog steeds de bovenhand
Lang geleden Het heeft heel rustig geweest. Had hem weinig gezien en daardoor waren de gevoelens wat weggebt. Zeker niet verdwenen maar minder intens Sinds 2 weken zien we elkaar terug meerdere keren per week
En het gevolg. Ik lig 's nachts weer wakker, loop te dagdromen en kijg hem niet meer uit mijn gedachten. Hij heeft daar zelf heel veel schuld aan. Hij weet verdomme wat ik voor hem voel. Loop dan zo niet te flirten
Koekjes uit mijn handen trekken, steeds de stoel naast mij kiezen, veel aandacht opeisen, heel dicht tegen mij aangezicht komen hangen,...
Wat wil je nu van mij??????????
Spreek ik hem hier over aan, nope dat durf ik toch niet (meer)
De gevoelens die ik nu heb zijn weer zo heftig!!!! Waarom toch
Ik kan niet naar hem kijken zonder te denken "Hottie, je moest eens weten wat ik allemaal met jou wil doen", en dit terwijl zijn vrouwtje er naast loopt "foei". En elke dag koester ik hoop dan ik hem kan zien. Vandaag zal het noppes worden, jammer
Deze keer niet veroorzaakt door de man waar ik zoveel gevoelens voor heb
Deze keer veroorzaakt door een van mijn kids. Puberteit. Ik stel voor dat men vanaf nu mensen die kinderen willen een basishandleiding geven met alle te verwachten hick-ups die leeftijdgebonden zijn.
Ze kunnen u de muren doen opklimmen zonder reden.
Heb er met een vriendin over gepraat. Deze heeft me goede (denk ik toch) advies gegeven
Heb op dit moment nood aan een schouder om op te huilen, maar die kan ik thuis niet echt vinden. Hij luistert wel, maar ik krijg niet het gevoel dat ik veel help/ondersteuning heb. Eerder het gevoel dat ik aan mijn lot wordt overgelaten.
Mijn ogen schieten voortdurend vol water, maar ik durf me niet echt laten gaan. Ook niet bij mijn vriendin. Het is zo lang geleden dat ik mijn emoties de vrije loop heb laten gaan, dat ik niet eens meer weet hoe het moet.
Ik zou zo graag een potje huilen echt huilen, maar kan mij op een of andere manier niet laten gaan elke keer slik ik de tranen door en denk ik het zal wel koelen zonder blazen
Wat betreft mijn ander emo-probleem is het weer een rare week geweest. De ene moment is hij niet van mij weg te slaan en doet hij alles om bij mij in de buurt te zijn en de andere moment krijg ik het gevoel dat hij mij negeert. Ik word een beetje gek van dat pul-push gedoe
Vorige week gaat zijn vrouw links de straat in, ik ga rechts. Hij is met de fiets en gaat gelijk met ons door. Hij gaat niet de kant op van zijn vrouw, maar slaat rechts af de straat waar mijn auto geparkeerd staat, rijdt naast mij tot aan mijn auto, vraagt iets compleet onbenullig en rijdt dan door. En dan denk ik heu waarom doet hij dat, en begint de molen weer te draaien. Zou hij toch ook voor mij gevoelens hebben, neen ik beeld het me in, of toch niet.
En dan kan dit gevoel niet meer los laten. Waar heb ik dit aan verdiend. Confronteer ik hem met die feiten of niet. Ik zou wel willen, maar heb het lef niet
Woeha wat doe ik hier weeral mee. Niks waarschijnlijk zoals altijd
Het nieuwe jaar is van start gegaan Net als voor de meeste met een hoop goede voornemens Alleen op emotioneel vlak gaan we er niet op vooruit
Ik geraak van die gevoelens voor die vriend niet af Het gaat heel hard op en af. Ik verlang steeds meer naar zijn aanwezigheid en elk excuus om bij hem in de buurt te zijn is goed
Misschien interpreteer ik de signalen verkeerd omdat ik er niet meer nuchter naar kan kijken Ik weet het niet zo goed meer en ik wordt er een beetje moedeloos van
Hoe interpreteer je dit
Je staat in de winkel te wachten om je boodschappen voor nieuwjaar op te halen Plots staat hij achter mijn rug te giechelen. Ik schrok mij kapot Eerst dacht ik dat hij ook wat voor zichzelf kwam halen maar dit bleek helemaal het geval niet te zijn. Hij kwam mij helpen met de boodschappen. Dit terwijl zijn vrouw en zoon bij ons thuis op hem aan het wachten waren en geen idee hadden waar hij naar toe was. Hoe interpreteer ik dit : 1 Hij wil gewoon een goede vriend zijn en mij helpen. Naar mijn gevoel niet; Ik doe dit niet bij onze mannelijke vrienden. 2. Hier zit meer achter dan hij laat uitschijnen.
Dan met nieuwjaar gaat hij in mijn visie zo strategisch zitten dat ik niet anders kan dan naast hem te gaan zitten.
Vervolgens gaan we een paar dagen geleden iets met een paar koppels drinken en grijpt hij elke kans die er is om naast of recht tegenover mij te zitten;
Dit brengt mij nu helemaal in de war
En nu deze week doet hij verschrikkelijk afstandelijk.
Ik weet het niet meer Moet ik hem hier over aanspreken of niet. Ik heb al een paar keer willen vragen, maar telkens krijg ik het koud zweet en durf ik niet. Trouwens we zijn zelden alleen om hierover te kunnen praten.
Maar dit is een kwelling. Ik wil hem confronteren met bepaalde feiten gewoon om zijn reactie te zien Ik wil dat hij mij recht in de ogen kijkt en mij verteld wat hij voelt. En dan hoop ik dat hij eerlijk is met zichzelf
Nu enkel nog de moed vinden om hem hierover aan te spreken
Af en toe zou ik willen dat ik een man was Die gaan volgens mij iets lichter om met emoties dan een vrouw Of laten ze dit gewoon niet merken Ze schamen zich totaal niet als ze een meisje zien om het luidop te zeggen dat ze die dame wel knap vinden en dat ze wel eens een nachtje zouden willen doorbrengen met die dame
Als je dat als vrouw doet krijg je al snel een naam of een hoop opmerkingen
Volgens mij werken de emo kronkels bij een man toch iets simpeler dan bij vrouwen of heb ik het fout???
Ik schaam mij dood omdat ik gevoelens heb voor een man die veel te dicht bij mij staat Alle moeite moet ik doen om dit te verbergen. Mijn wederhelft heeft al door dat er meer aan de hand is als platonische vriendschap en laat het niet na om er dan ook constant opmerkingen over te maken. Ik durf amper zijn naam nog uit te spreken uit angst dat ik er weer een opmerking over krijg
Er is niks gebeurd en er zal ook niks gebeuren. Van personen van je vriendenkring blijf je af.
Ik heb hem toen in april verteld wat ik voor hem voelde. Hij heeft mij nooit een antwoord gegeven Dus ik heb het gissen hoe hij over mij denkt. Ik durf het hem ook niet vragen. Dit zou een man dus wel doen denk ik
Zo kan ie wel weer Nog een beetje zappen en dan nappen
Wat heb ik het weer emo-moeilijk Ik kan die knop maar niet omdraaien en de aantrekkingskracht tov die man uit onze vriendenkring niet uitzetten. Dit is nu al meer dan 6 maanden en ik heb niet het gevoel dat dit snel zal overgaan Ik verlang constant naar hemI Straks zal ik hem weer zien en dat stemt me goedgezind Hoe hopeloos kun je zijn als je als vrouw van bijna middelbare leeftijd begint te verlangen naar mannen vanuit je vriendenkring, terwijl er met je eigen relatie helemaal niks mis is. Integendeel. En toch dwalen mijn gedachten steeds naar die ander. Ik weet niet was ik zou doen moest hij vandaag of morgen zeggen. Ik voel me ook aangtrokken tot jou Dan zou ik pas echt in de knoei zitten denk ik.
Ach ja wie heeft er verteld dat het leven simpel zou zijn ?????? Het kan niet allemaal rozegeur en maneschijn zijn
