Gisteren nog een raar gevoel. Maar uiteindelijk valt het allemaal mee. 20, bah als er nu maar niets speciaal verwacht wordt van mij Op verschillende momenten vandaag, toch eventjes 'diep' nagedacht. Ik had precies meer dingen willen doen, alvorens 20 te worden Een beetje het gevoel dat ik mezelf gefaald heb, zonder concreet te weten wat ik had kunnen doen om het te verhelpen. Geen spijt dus. Enkel een vaarwel aan een decenium waar ik definitief niets meer aan kan veranderen. Wel nog een optie in het vooruitzicht: herinneringsverfraaiing...
Blik op de toekomst nu! Ik heb altijd wel veel ideeën, maar het komt er nooit van. Voel me vaak belemmerd Maar onder het mom van een beetje openbaar blog schiet ik misschien in actie
Ik besefte in de bus ook wel dat ik alles zelf in handen heb. Ook al lijkt dit niet zo. Toch, de momenten dat ik mij dikwijls het gelukkigst voel is wanneer ik dat ten volle besef: Dat ik het allemaal zelf creëer, mijn wereld. Als het wat minder gaat, dan is dat vaak omdat ik me te gebonden voel. Alsof ik vastzit aan de maatschappij, aan bepaalde keuzes die ik gemaakt heb. Bepaald door het verleden. Ik kan niet zomaar school verlaten, mijn rugzak pakken, een richting kiezen en vertrekken Ik zou het kunnen... want alles is mogelijk Maar ik zou het niet doen, op veilig spelen, mijn parcour afdoen, dan zullen we wel zien. Ook wat zouden mijn grootouders dan wel niet zeggen? Zouden ze niet verschrikkelijk teleurgesteld zijn? Mijn keuzes beïnvloedden niet enkel mezelf maar ook die rondom mij. Dat is natuurlijk iets dat algemeen geweten is. Maar het is soms jammer om dat steeds weer te beseffen. In onze vrijheid gebonden, door gedachten. Eigen gedachten vaak. Hoe vaak wil ik wel niet enthusiast op iemand afstappen? En toch gaat het niet, omdat het niet gedaan wordt Het komt vaak raar over, freakerig. Ik doe vaak dingen niet omdat ik denk te veel denk
Anyway, ik kreeg nog een mailtje van mezelf, geschreven toen ik nog 19 moest worden. Op de site van future me kan je berichtjes typen naar jezelf minstens 80 dagen in de toekomst. Ik ben altijd aangenaam verrast als ik dan te lezen krijg, waar ik toen mee bezig was, wat ik toen wou, en hoe dat vaak vergeten of niet meer relevant is. Grappig ook... Ik denk dat ik er nu nog eentje naar mijn 21-jarige ik zal sturen... 'T moest maar eens een traditie worden
