Hier gaan we weer, na twee weken te werken zit ik terug thuis. Mijngsm verlaat mijn zijde niet, in de hoop dat er toch iemand me zal opbellen.. Ook al besef ik dat die kans heel erg klein is in september. De meesten zeggen dat ik een vervanging moet vinden voor een zwangerschap. Een normale reactie, want dat betekend dat ik zo'n acht maanden vervanging zou krijgen, als het niet langer zou zijn. Maar als je verder nadenkt, ik moet blij zijn omdat iemand anders uitvalt. Ik leef op interims. Is dat wel iets om echt blij om te zijn? Zit het systeem zo wel goed in elkaar? Ik zou o zo graag een proefperiode doen en daarna een vaste job krijgen....
Enkelen waarmee ik in de klas zat, hebben een job tot het einde van het schooljaar, of toch zo goed als. Maar als alles goed onderzocht wordt, is dat omdat mama en papa de directie goed kennen of nog erger, mama of papa zit in het gemeentebestuur. Zo is het voor ons natuurlijk moeilijk om ook kans te maken op deze jobs. Altijd zijn er leerkrachten die een speciale behandeling krijgen. Als je in een situatie zit zoals ik, zonder enige kennissen, moet je waarschijnlijk dubbel zo hard werken om enige bekendheid te krijgen.
Als ik rondkijk op de VDAB zie ik enkele jobs die ik ook wel tof zou vinden. Vaak jobs waar er zelfs geen bachelordiploma voor nodig is, maar dan begint het te knagen. Studeerde ik dan drie jaar verder om niets met mijn diploma te doen? Moet ik dan werken voor zeker 300 euro in een maand minder? Ach, dan wordt het maar weer afwachten tot iemand me opbelt. Veel mensen geloven dat ik het niet erg vind om te wachten op die ene telefoon, maar degene dicht bij me weten dat ik er kapot aan ga...
Tijdens de zomervakantie bezocht ik een psycholoog. Ik wist geen raad meer met mezelf. Alles was negatief en ik zou nooit gelukkig worden, ook al heb ik een droom van een vriend. Gelukkig lag, volgens de psycholoog, daar het probleem niet. Ik had een burn-out. Ik ben 23 jaar en ik heb een burn-out. Waar gaan we in hemelsnaam naartoe. Toen ze de symptomen besprak, herkende ik mezelf er inderdaad volledig in. Wanneer ze verder in mijn verleden keek, bleek dat ik de burn-out al had tijdens mijn studies. Mijn perfectionisme en wil om het goed te doen, maakte me kapot. Niet enkel ikzelf, maar ook de hogeschool maakte me kapot. Er wordt ongelofelijk veel druk op onze schouders gelegd, om dan af te studeren en nog meer druk te ervaren. Geen wonder dat een heel erg hoog percentage in het onderwijs stopt. Hoe kan je werken en iets opbouwen, wanneer er geen werk is? Zou het niet beter zijn dat ze de opleiding even stopzetten, er zijn volgens mij al genoeg juffen en meesters die evenveel pijn ervaren als ikzelf. Ieder jaar studeren er nieuwe leerkrachten af. Ze worden in de interimwereld gegooid en worden op school helemaal niet voorbereid. Een lerarenoverschot? Dit wist ik maar toen ik zelf aan de slag kon. Daarvoor was ik er nog van overtuigd dat er een tekort was. Dat er enkel een tekort is in Brussel en Antwerpen, vinden de docenten niet belangrijk genoeg om het ons te vertellen...
15-09-2014 om 11:03
geschreven door Eeviede
08-09-2014
De septemberstress
Eindelijk is het zo ver. September, de start van het nieuwe schooljaar! Een nieuw begin met nieuwe hoop. Ik ben dit schooljaar één van de gelukkigen, want ik mocht werken op 1 september! Mijn eerste, eerste schooldag als juf van de eerste kleuterklas. Wat was ik enthousiast. Helaas is mijn plezier slechts van korte duur. Ondertussen is het al de 2de week van september en eind deze week stopt mijn interim . Daarna ga ik weer als werkloze door het leven, tenzij ik tegen dan al een andere werkaanbieding gekregen heb.
Mijn dagen zijn gevuld met ups en downs. Er zijn evenveel super goede momenten als er enorm slechte momenten zijn. Wanneer ik in de klas sta, denk ik JA! Dat is het! Dit wil ik doen! Wat hou ik toch al enorm veel van die kleine patékes in mijn klas... Maar wanneer ik vertrek naar school of naar huis rijd, zit ik soms enorm diep in de put. Hoe moet het verder met mij? Zal ik heel mijn leven een interim blijven? Komt er ooit een plaatsje vrij voor mij...?
Tijdens de zomermaanden werkte ik in een opvang. Dit is het toch niet, dacht ik vaak. Ik wou altijd net iets meer doen met de kinderen. Natuurlijk mogen ze genieten van hun schoolvrije dagen en mogen ze ravotten en veel plezier maken. Maar ik ben niet degene die voortdurend voor hen wil zorgen en hen plezieren. Ik bewonder iedereen die in een opvang werkt! Ze zijn constant bezig met het leven van de kinderen, ze willen ervoor zorgen dat ze zich goed in hun vel voelen en dan ze volop kunnen spelen. De begeleiders in een kinderopvang leveren heel belangrijk werk. Maar voor mij was er iets te kort. Hen kennis meegeven die ze de rest van hun leven zouden gebruiken, dat is hetgeen wat ik miste.
Tijdens de laatste twee weken van augustus zat ik thuis, te wachten op een telefoontje. Ik dacht dat ik droomde en dat ik héél erg wilde dromen had toen een directie mij een mail stuurde om te vragen of ik wou werken in de 2de kleuterklas. Ik dacht dat iemand me pestte, dus nam ik de telefoon en belde ik het nummer op die in de mail vermeld stond. Naar mijn grote verbazing zat er niemand aan de telefoon die me pestte, maar werkelijk iemand die me een kans wou geven. Ik sprong een gat in de lucht toen ik hoorde dat ik die week nog naar de school mocht! Tijdens de sollicitatie verliep alles vlot, zo voelde het toch aan. Alles voelde enorm vertrouwd en de directie was heel erg vriendelijk. Vol spanning zat ik een hele namiddag te wachten op een telefoontje om te horen of ik de job had of niet... Toen het al 21u was, wist ik het al. De job was nier voor mij. Dit duurt te lang. Maar waarom? Na enkele mails kwam het antwoord. Het was iets wat ik eigenlijk al moest raden, ik had geen ervaring genoeg. Ze hadden iemand genomen met meer ervaring. Ik wens die persoon al zeker enorm veel succes en plezier toe. Hopelijk geniet hij met volle teugen van zijn klasje...
Nu kan ik doen wat ik vorig schooljaar altijd deed. Mijn hoofd laten hangen, ander werk zoeken en ongelukkig door het leven gaan. Toch doe ik mijn best om dit als positief te zien . Hierdoor weet ik dat er wél kansen bestaan. Alleen was het mijn tijd nog niet. Momenteel ga ik mijn laatste dagen tegemoet in een superschool. Diep in mijn hart doet dat me heel erg veel pijn. Die patékes die op één september mij moesten volgen, zullen vanaf maandag terug een andere juf volgen... Hoewel ik de juf heel erg veel plezier toewens, toch wou ik dat ik de job had. Dat ik ook een kans kreeg. Dat ik ook eens kon roepen 'MIJN kindjes'...
. Daarna ga ik weer als werkloze door het leven, tenzij ik tegen dan al een andere werkaanbieding gekregen heb.
