23/09/2022: Vigo - Nigrà n : De kustweg is gemakkelijk
Het was gisteren plezant gaan slapen, en op tijd, want op Het plein voor de albergue waren een 4tal jongeren een volksdans aan het repeteren waarvan ene tamboerijn speelde en zong. Spijtig dat ik al in mijn onderbroek stond of ik was snel nog een foto gaan nemen. Maar rusten was voornamer dan feesten. De luiken toe en zoveel mogelijk ramen gesloten kon ik proberen te slapen. Met de informatie van een ander pelgrim was ik erop gebrand op tijd op te staan om de stad nog in het donker te doorkruisen. Het eerste grappig feit was wel dat je het gebouw moest verlaten via een buitendeur op het 3de verdiep. Winst want ik wist dat het eerst klimmen zou worden om terug de uitgestippelde weg te vinden. Ik was met moeite 10 min buiten of stond al nat in het zweet. Al ik buiten kwam mocht ik bijna onmiddellijk 100 trappen op, een voorproefje op wat zou volgen. Meer dan 1 uur ben ik naar boven gestapt, geen trappen meer maar hellende straten. Het was goed dat ik nog in de donkere straten van de stad mocht dolen want ik moest geen rekening houden met het verkeer. Google Maps wees en dicteerde mij de weg om terug aan te sluiten op mijn rode streep. Bijna gans deze weg had ik straatverlichting en kon ik rustig klauteren. Ook op de rode streep weg was het nog klimmen maar nu was ik het blauw bolletje op de weg. Als het klaar begon te worden verliet ik stilaan de stad via de heuvel maar door de nacht kon ik alleen de lichtjes van de stad zien maar geen panorama. Het is steeds een keuze maken tussen mooie vergezichten en veel later vertrekken of op tijd aankomen voor de warmte. Als ik sprak met mensen over de kustroute naar Santiago was steeds de opmerking dat die veel gemakkelijker lopen was. Nu kan ik bevestigen dat dit onzin is. Voor mij die de verkeerde richting uit loop is er geen bewegwijzering maar ook de tegen lopende pelgrim klaagt dat het zoeken is naar pijlen en de weg. Op deze etappe wordt maar pas heel duidelijk dat er minder stappers zijn. Ik vertrouw voor de volle 100 % op mijn GPX maar die stuurt mij ook de brousse in. Gelukkig heb ik al andere katten gegeseld en kan ik mijn plan trekken maar vele andere zouden verdwalen. Hoe deden de mensen dat vroeger als ze alleen een kaart hadden om hun weg te bepalen? Ik geraak toch steeds op het juiste pad en kan allen maar stappen want buiten bos en weg is er niet veel ui te leggen. Het si al 9u30 als ik de eerste pelgrim mij zie tegemoet lopen, ik ben al 3 uur onderweg. Als ik dan opmerk dat mijn weg langs de grote baan gaat lopen is het tijd om uit te kijken naar een café voor rust. Net als ik die grote weg opstap merk ik een richting aanwijzer naar Vigo met kilometer aantal 8, ik ben dan al 14 km ver en ik veronderstel dat die weg ook vlakker zal geweest zijn. Korter, sneller en lawaaieriger contra, rust, klimmen en stil. Een pelgrim moet wel wat over hebben om rust te vinden!! De koffie doet de meegenomen chocolade broodje smaken maar ik moet verder om op tijd te zijn in A Ramallosa waar ik zou kunnen overnachten in een mooie albergue, maar er zijn maar 40 plaatsen voor pelgrim dus is het zaak er tijdig te zijn, wachten nemen we er dan graag bij. Als ik aankom ben ik de eerste en het is 11u40. Ik ga toch maar informeren of mijn informatie klopt. Ik word geïnformeerd dat te vandaag volgeboekt is met een groep, de pelgrim staat op straat. Spijtig want het is een mooie locatie en blijkbaar kan je er ook een lekker pelgrimsmenu eten.Alvorens verder te lopen ga ik zitten en kijk naar andere opties. Ik kan voor dezelfde prijs ook 1 km verder overnachten en neem het zekere voor het onzekere en boek via het internet. Ik ben nu gerust een dak boven mijn hoofd te hebben van acht en ga rustig opzoek. Ook hier mag ik over een oude brug lopen, blijkbaar zijn op deze reis de bruggen die het meesten in het oog springen. Elk stadje heeft wel zijn exemplaar en er zou een boek kunnen uitgegeven worden met de bruggen richting Santiago. Ook hier is het een mooi Romeins exemplaar. Ik moet wachten tot 15 u voor ik knap inchecken maar dat geeft mij rustig de tijd om te eten en rusten. Terwijl ik sta te wachten stopt er een taxi en zie Ik 2 guitige mannen uitstappen, onderweg naar Santiago. Ik heb deze namiddag niet moeten rusten want al mijn kleren moesten gewassen worden, en vooral gedroogd want morgen moeten we verder. Het was vandaag een heel leuke wandeling zoals ik ze graag heb met weinig wandelaars of stappers en in het bos. Het meeste geniet ik nog van het geen duizend keer te hoeven zeggen Buen Camino.
22/09/2022 : Redondela - Vigo : Hop naar een nieuw avontuur
Vandaag begint een nieuw avontuur daar ik ga teruglopen naar Porto maar langs de kustweg, die minder zwaar is maar ook minder ontdekkend. In ieder geval wordt elke stap opnieuw een ontdekking want ik ben er nog nooit geweest en hoop op het einde van de weg uitgewaaid te zijn. Met dit beeld wou ik gaan slapen maar dat laatste verging mij maar moeizaam. Een koppel anarchisten hebben iedereen wat verstoord gewoon door hun zijn!! Veel te veel om te noteren en nog veel eenvoudiger het te vergeten. Ik was dan toch op tijd op en heb geprobeerd te genieten van wat kon maar het was zeker mijn slechtste nacht en ochtend. Ik ben ook als laatste vertrokken rond 8 u omdat ik niet wist of de weg gebalistreerd was of niet en in de donker een pijl zoeken is zowat onmogelijk. Ik was gauw de stad uit en moest dan gaan klimmen. Dank u sticker want zonder zou ik het niet gekund hebben. Van zodra ik buiten het dorpje was boven aan de stevige klim stopte de asfaltweg en ging over in een gravelweg door een bos. Ik liep op een plateau in het bos als de zon door het wolken dek kwam piepen en een mooi dag aankondigde. Gedurende een 500m was het niet zo stil in het bos want arbeiders waren een deel bos aan het kappen, wat noodzakelijk is voor de gezondheid van een bos. Die werken gaven mij ook de kans de vallei in te kijken die een baai was met al zijn activiteiten en menselijke ingrepen. Mooi en rustig moest ik met de smartphone in de hand verder want richtingspijlen richting Porto/ Fatima zijn hier niet te vinden. Ik had zoiets vermoed maar gehoopt op het tegendeel. Gelukkig kwamen pelgrim me tegemoet en kon ik mij op hun weg richten wat al veel gemakkelijker was. De kwantiteit stappers vandaag was wel 75 % minder dan de voorgaande dagen maar Redondela is dan ook een samenvloeiing van 3 wegen richting Santiago. Dus deze weg is rustig en dat maakte mij niet boos. Het nadeel is wel dat er dan minder rustplaatsen zijn op de weg. Toch krijgt een ambachtsman het voor elkaar wandelstokken aan te bieden, met mooie exemplaren in zijn etalage. Een rustpunt om wat fotos te nemen. Daar heb ik vandaag de meeste tijd in verloren, fotos te nemen van de wisselende omgeving. Ik bleef maar op dat plateautje lopen een hele heuvel om en zag zo Vigo verschijnen, groeien en veranderen. Als ik dan een café tegen kom ga ik rusten bij een kop koffie en zoek van daaruit de kortste weg naar mijn slaapplaats. De kortste weg leidt me door het centrum, autoloze straten, van de stad. Zalig slenteren door de winkelwandelstraten de heuvel af naar de haven. Gewoon genieten want vandaag mag ik niet voor 13 u aankomen om in te checken. Een provincie albergue en die staan op het uur. Ik ben wat vroeger en er staan al een paar mensen te wachten, nog 1 uur zeker. Maar die tijd gebruiken we om verhalen en adressen uit te wisselen en dat levert mij voor de volgende 2 dagen een slaapplaats op. Als we binnen mogen drop ik snel mijn schoenen en rugzak en ga op zoek naar een restaurant dat ik tijdens mijn wachttijd heb opgezocht. Een leuk plaatsje en omdat ze zo dicht bij de haven liggen was de dagschotel met vis natuurlijk. Eerst gebakken sardientjes. Als ik er begin aan te werken om ze te ontgraden komt de kok bij mij en legt mij uit hoe ik ze best kan opeten, gewoon afritsen tussen je tanden en de graad blijft over. Ook bij de tweede schotel krijg ik uitleg en dat maakt het eten wel aangenamer. Ik was er het eerst maar de zaak loopt snel vol met mensen die willen lunchen. Het is 14u45 als Ik kan gaan rusten en ik vrees dat het nodig is. Na de rust moet ik verder gaan met mijn taken want het zal snel avond zijn. Ik plan mijn route naar mijn hoofdweg en zoek de plaats waar ik kan overnachten. Morgen 7 u wil de straat op om op tijd aan te komen.
Ponteverda - Redondela : Veel mooier met een streepje zon
Hoe verder ik op deze weg ga, hoe gelukkiger ik word te zijn wie ik ben. Als ik veel mensen bezig zie en de verspilling die er is aan allerlei dan is gewoon zijn toch soms moeilijk. Gisterenavond ging ik nog een luchtje scheppen rond 21u alvorens te gaan slapen en zat ik rechtover de albergue op een bank toen ik een koppel van mijn leeftijd zag komen aanstrompelen met hun zware rugzak. Ze belden nog aan maar de receptie was al gesloten en zoals op vele plaatsen is er niemand meer van het bedrijf, wij pelgrim zijn op ons zelf aangewezen. Ik zag ze onverrichter zaken weg gaan op zoek naar toch een onderkomen. Ik leef dan met die mensen mee en zou hulp willen bieden maar weet zelf niet hoe, daarom tracht ik op tijd aan te komen en indien mogelijk te reserveren. Deze morgen kon ik weer mee glippen met lawaaimakers voor mijn ochtend te vieren. Als ik in de gemeenschappelijke zaal kwam zag ik dat ze daar op de grond lagen te slapen, toch nog een dak gevonden, en ook onmiddellijk wakker schoten. Het is dan nog vroeg en toch gaan mensen op stap. Ik vertrek om 7u30 op zoek naar elementen die ik op mijn heenreis niet gezien heb. Het eerste deel is anders want bij het komen stond ik plots op een splitsing, natuur of weg, en heb toen onwetend en druipnat de kronkelweg door de natuur genomen. Nu moest ik dat ten aller nood vermijden want het zou zeker gans het deel bos donker blijven en zou ik het risico nemen verkeerd te lopen of te struikelen over wortels. Ik liep dus gemakkelijk de weg speurend naar nieuwe zaken. En die vond ik in allerlei zaken die er een week geleden niet waren door de regen of er wel waren maar ik maar wou doorlopen om binnen te geraken. Het mooiste vandaag was wel een koppel op weg naar Santiago waarvan de vrouw blind was en begeleid werd, een aandoenlijk moment en een grotere overgave dan ik. Vervolgens een Gaita speler, of galitische doedelzak, die op een strategische plaats muziek door de natuur liet galmen met veel publiek rondom hem. Er gebeurt op zulke plaatsen heel veel tegelijk daar de man ook prullaria verkocht. Mooi, maar als ik dan verder wil en een vloed aan mensen zie aankomen is er bijna geen doorkomen meer aan. Echt massas mensen zijn aan het stappen en ik zie het ook aan de boekingen, alles is bijna volzet. Wat voor aantrekking heeft St Jacob? Ik loop verder en erken de weg en weet ook welke omweg ik niet moet nemen om zoveel mogelijk drukke weg en pelgrim te ontwijken en op een rustige manier een koffie te drinken bij dorpsgenoten. Ook de fotos zie er natuurlijk stralender uit met een beetje zon. Ik ben op tijd aangekomen en merk dat naast de albergue een bakker is, en blijkbaar nog een goede ook. Waar je in Galicië een bakker is, daar kan je meestal empenada kopen en zo ook hier en dus ligt mijn lunch in de uitstalraam. Niet goedkoop, 16 eu/kg maar lekker en uit de streek. Ik kan nu rustig gaan eten maar doe eerst mijn was want nadien ga ik rusten en is mijn was weer droog om weg te bergen.
Caldas de Reis - Ponteverda: Als een ezel de weg versperd
Het was gisteren weer laat voor ik ging slapen en de warmte hielp niet snel te slapen. Hier was het vandaag nog 30° en in de zon nog een pak warmer, maar het zij zo. Als je vroeg vertrektijd het fris en die frisheid blijft tot 11u30. Het is dan maar zaak op tijd aan te komen en beschutting te vinden. In het donker is het wat zoeken naar het juiste spoor maar snel komt de zon op en is het makkelijker. Voor deze 4 etappe stel ik mij steeds de heenweg voor om zo herkenningspunten te vinden. Het verbaasd me welk beeld men opslaat en een totaal verkeerd beeld terug zie. Zo had ik in mijn hoofd dat ik heel lang naast een spoorweg zou gelopen hebben, en dat was s'morgens en duisternis, en nu heb ik misschien 800 m die weg bewandeld. De weg was weer de eerste 2 uur kalm met af en toe een tegen lopende pelgrim maar dan komt er echt een golf op gang. Vandaag was het heviger dan alle dagen tot nog toe met een ganse school die optrokken. Het verkeer op straat stond gewoon stil om die golf over te laten stappen. Een geweldig beeld. Halverwege had d ik gepland te stoppen om koffie te drinken maar op de 2 plaatsen was er veel te veel volk. Soms is het de enige plaats waar de vrouwen naar toilet kunnen en dan is het aanschuiven naar het WC en naar de stempel. Er wordt dan wat besteld en gerust maar als er 10 personen aanschuiven dan is dat het teken om door te stappen. Eergisteren zag ik een man een bestelling plaatsen van 2 koffies en 2 glazen met elk een grote ijsblok in. Ik was nieuwsgierig wat hij met die ijsblokken zou gaan doen maar mijn nieuwgierigheid werd snel bevredigd als hij de koffies bij de ijsblokken goot. Wat zou dat gaan geven? Op dezelfde plaats zat ook een bejaarde man aan een tafeltje hangertje aan het vervaardigen, die hij daar ook verkocht. Iedereen probeert een graantje mee te pikken van Santiago, spijtig dat ik geen foto heb genomen maar op zon rustplaats heb je ogen te kort om al de kleine gewoontes van de mensen te zien. Als er dan nog een Clovis show steelt met zijn ezel en zijn bagage is er bijna geen doorkomen aan. Dus maar rustig doorstappen naar het einddoel. Vandaag merkte ik ook een ganse groep Amerikanen op elektrische fietsen, ze moeten nu ook al niet meer gaan lopen voor hun Santiago ervaring. Wel gevaarlijk want deze mensen zullen dat maar occasioneel doen en ik zag ze op een asfaltbaan maar op die gravelwegen zal dat wel voor ongevallen zorgen in de toekomst. Verder niets speciaal over de weg te vertellen.
19/09/2022 : Mosteiro Herbon- Caldas de Reis : Alles voor een thermisch bad !!!
Ik had gisteren al mijn tekst geschreven en gepost als de dag nog maar begon! We konden pas vanaf 16 u inchecken en we waren met 5 personen voor 40 bedden. Het was nog maar 16u en veel kan snel veranderen omdat je op zulke locaties niet op voorhand kan reserveren. Het was snel 18 u als ik mijn verhaal de wereld in stuurde maar hier is er een programma, om 18u bezoek van het klooster waar nog 2 paters Fransicanen wonen, 20 mis en om 21u diner. Je weet nooit wat het gaat worden en dan is ook het plezante van deze plaatsen. Andere pelgrim vragen mij wat je zoal geeft in een donativo verblijf en ik vertel ze dat ze beter eerst alles zien vooraleer ze een gift doen. Het bezoek aan het klooster gaat vandaag niet door want het is zondag. Om 19u45 wordt er omgeroepen dat de mis gaat beginnen en we trekken samen naar de kerk. Als de mis ten einde is en de mensen, toch nog talrijk voor en heel kleine gemeenschap, vredevol naar huis worden gestuurd, worden de pelgrim naar voor gevraagd voor een supplementaire preekje en de opgave in u eigen taal een tekstje voor te lezen, fouten kunnen er niet zijn want niemand begrijpt u!! We krijgen een oorkonde mee van onze aanwezigheid en keren blij terug naar onze albergue. Die moet nog afgestempeld worden en ingevuld voor dat we dan om 21u15 aan tafel gaan voor het avondmaal dat wordt aangeboden. Heel lekker plaatselijke keuken en een dessert van flan, alles huisbereid voor ons pelgrim. Een leuk gedoe die door de hosten, een drietal, wordt opgevrolijkt met een gezang met tamboerijn. Heel leuk maar het is dan ook snel 23 u voor alles wat is opgeruimd en we Buen noche kunnen wensen. Het is dan ook snel terug morgen als we mogen gaan ontbijten. Weer wat verhalen bij een toast met confituur en een kop koffie voor we de straat op kunnen. Ik wordt als eerste uitgewuifd, letterlijk, want ik neem de verkeerde weg terwijl de andere 4 pelgrim hun weg verder zetten richting Santiago waar ze morgen gaan aankomen. Ze willen perce vroeg in de morgen aankomen maar in Santiago loopt altijd volk op de plaats rond. Ik moet in het begin wat zoeken want de alternatieve route is alleen richting Santiago bewegwijzerd. Snel ben ik op het pad en kan ik de opgaande pelgrim tegemoet lopen. In het begin heel weinig waardoor ik mij vragen aanstellen naar het waarom maar snel is duidelijk dat ik mij voor niets vragen stelde. Eenmaal de stroom op gang slingert de slang zich naar mij toe. Toch eigenaardig dat zon bestemming het hele jaar door wordt aangelopen. De aantallen zullen zeker per maand verschillen maar er zijn steeds mensen op weg naar .. Alhoewel ik de weg al gelopen heb moet toch nog zoeken want soms ontbreekt een pijltje of heb ik er over gekeken maar voor 99% kan ik zonder smartphone lopen. Ik bereik na 4 u mijn slaapstadje en kom midden een markt terecht wat het stadje wel opfleurt. Ik kan alles op tijd uitvoeren want deze namiddag ga ik een bad nemen in de lavanderia die denk ik enig is door het opborrelend thermisch water en daardoor misschien de enige lavanderia is dat nog regelmatig wordt gebruikt, misschien niet voor zijn ontworpen doel maar toch voor een veel leuker. Als je dan bedenkt dat rechtover de straat een thermisch spa complex is, waar het water nog warmer is, en je daar moet betalen is mijn sortietje grote luxe. Iets verder in de straat zijn nog 2 bronnen waar heel water uitspuit, hier kan ik niet van drinken maar heb we dorst en ga dus opzoek naar een waterpunt in de stad, klein met als enige toeristische punten een Romeinse brug en de thermische bron. Ik keer terug naar mijn slaapplaats want heb nog veel te regelen voor het donker wordt.
18/09/2022 : Santiago de Compostella - Convento Herbon: Afscheid nemen van Santiago
Planning is voor mij belangrijk en soms komt er wat hulp uit het niets. Deze morgen kon ik weer van het lawaai van een andere pelgrim profiteren om zonder geluid de slaapzaal uit te komen. Het was dan al 5u30 voorbij en ik had mijn uren slaap gehad. Ik kon rustig aan mijn ochtendritueel beginnen daar mijn voorganger de kruimels mooi had uitgelegd. Het plan om 7u15 te vertrekken heb ik zonder moeite gehaald waant dan stond ik terug op het plein voor de kathedraal om afscheid te nemen van Santiago. Ik was er niet alleen want wat pelgrim verzameld er om te vertrekken naar de Sinistere of andere bestemming zoals ik naar Porto. Ik heb dan maar snel mijn fototoestel boven gehaald voor een laatste foto. Zondag en de straten zijn leeg en voor mij gemakkelijk de straten onveilig te maken. Met mijn smartphone gericht op de route volg ik de weg. Snel kom ik mijn eerste blauwe pijl tegen en kan ik de twee gegevens combineren om geen omwegen te moeten maken. Mijn weg nu is een andere weg dat ik gelopen heb bij het komen en dan zie ik de reden van de omleiding, een ziekenhuis waar het s'morgens al druk is met het personeel dat komt en gaat en smalle voetpaden. Bij het komen moest ik door een nieuwe hoogbouw wijk wandelen met avenues aan trottoirs. Maar toch komt de weg weer op hetzelfde punt net voor de Ponte de Sar dat volledig opgefrist is en waar geen verkeer meer over kan. De vraag die mij van het begin bezig houdt is wanneer ik de eerste pelgrim ga kruisen en waar. Ik heb al 6 km gelopen als ik dat moment ervaar, juist buiten Santiagos buitenwijken. Dan brand de volgende vraag op mijn lippen, kom ik nog bekende tegen want tenslotte ben ik eergisteren toegekomen en het zou een grote verrassing zijn. En weet, ik kruis iets later het Deens koppel waarvan de vrouw moeilijk te been was en de man rond haar dartelde. Een glimlach toverde zich rond brons gelaat en ik neem een fotos van hen want wat die vrouw gepresteerd heeft is zoveel meer dan wat ik gelopen heb en ik ben dan ook heel blij te weten dat ze zullen aankomen. Nadien gaan ze ook naar Porto maar met de trein om het vliegtuig te halen, lachen ze me toe. De stroom pelgrim komt nu goed op gang en als ik even check wie een grote rugzak draagt dan moet ik zeggen dat slechts 5 % het haalt. Vele hebben een dag rugzakje mee en nog andere zelfs niets. Ik wandel verder over bekende wegen en heb mij tussenstop gepland op dezelfde plaats als in het opgaan. Ik weet dat er naast het café een bakker is en met wat geluk kan ik daar brood kopen voor deze middag. Het is even wachten op de bakker in want szondags gaat de zaak maar open om 9u30 en dan ben ik daar juist 5 min te vroeg. Ik geniet van de koffie en de rust op de weg. Het lijkt net of ik in Santiago een pakje stress heb afgezet, alhoewel ik geen stress gevoeld heb ervoor, maar de wil dit project af te ronden speelt natuurlijk mee in het onderbewustzijn. Om toch niet volledig dezelfde weg te lopen heb ik in het opgaan de route gevolgd en nu neem ik eens een variant die voorbij een Franscicanen klooster loopt en waar je ook kunt overnachten, wel niet bij de paters maar wel in hun gebouwen. Ik zoek onderweg nog naar elementen dat ik in het heen stappen niet zou hebben gezien maar die vallen vandaag ook niet op. Wat ik wel vergeten te melden was, is dat ze zorgen dat de wegen toch wat verlicht zijn voor de gebruikers van het pad en soms hebben ze straatverlichting geplaatst speciaal voor de pelgrim. Zot !! Wat mij nu meer en meer begint te ergeren zijn de mensen die pretenderen pelgrim te zijn met een elektrische mountainbike. Soms komen ze in groep langs en zouden dan nog willen dat de voetganger uit de weg gaat. Het is begrijpelijk dat zoveel mensen de drang hebben ooit eens in Santiago te geraken maar de wijze zou toch wat aan banden worden gelegd want op het einde is het slechts meer dan commercie met enkelingen die de geest nog mee dragen. Als ik bijna in Padron ben moet ik de uitgestippelde route verlaten en mij met mijn smartphone behelpen om de Convento te bereiken. Lange tijd loop ik maar door straten en plots duikt het klooster op. Ik ben maar 3 uur te vroeg om in te checken maar dat hindert niet, in mijn rugzak vind ik wat te eten en ik kan rusten en lezen. Het is zo snel tijd om in mijn cel te kruipen en voor vandaag is het alleen het aller nodigste dat ik zal doe, zondag en laat om nog een was droog te krijgen.
17/09/2022 : Santiago - Santiago : Een pelgrim inspireert de andere
Vandaag eens een rustige dag met wat plaats bezoek en voorbereidingen voor de volgende dagen. Ik was deze morgen al om 6u15 wakker door omstandigheden. Een andere pelgrim was zich aan het klaarmaken om te vertrekken en ik maakte van zijn lawaai gebruik om de slaapzaal te ontvluchten. Het is moeilijk uit te leggen hoe zalig het is smorgen in alle stilte een boek te lezen en een kop koffie te drinken. Maar de dag roept en één van mijn agendapunten is de aankomstplaats te fotograferen zonder pelgrim of toerist. Dus bij het krieken van de dag op stap met een nuchtere maag voor alleen maar een foto. Een voor op een kalender en blijkbaar bewerkt omdat er geen mensen op staan. Ongelooflijk maar er lopen al een pelgrim om ook alleen op de foto te kunnen, en hij is niet alleen. Het is dus even wachten tot het plein leeg is om mijn kiekje te maken. Dit zijn de beelden waar je het voor doet. Een paar meiden zijn aan het poseren voor hun hun album en ik vraag of ze zich even kunnen verzetten. Nadien zien ze in dat het zonder mensen ook mooi oogt. Ik haast mij terug naar de bakker voor een croissant voor bij het ontbijt en kan gerust genieten. Ik werk mijn blog bij en ga pas om 10 u de deur uit om de stad te bezoeken. Een leuke wandeling en ontdekking van de stad en wil zeker rustig eten dus haal ik een diepvriesmaaltijd en salade. Na de siesta wil ik zeker de kathedraal bezoeken en het park waar je een mooie panoramische foto kan nemen van de stad en kathedraal. De kathedraal bezoeken voor de mis was niet mogelijk om mijn plaats niet af te staan en dus trok ik vandaag terug om wat verder te ontdekken en het is waarlijk de moeite waard om het te doen want het is een pareltje. In het park zie ik een vrouw een foto nemen van een boomstronk waar ze in kan staan. Ik vraag of ze ook een foto van mij kan nemen, wat ze ook doet. Heel bangelijk maar de sensatie waard. Nadien stap ik naar een uitkijkpunt op de stad die een mooi postkaart op. Tijd om de dag af te sluiten en terug te keren om te rusten. Terwijl ik hier zit te tikken aan mijn blog hebben we hier een conversatie tussen een Italiaan, Amerikaan, Duitser en ik over alles en nog wat, terwijl de Italiaan ons een lesje in koken en blaast zijn stad Napoli ter hemel. Leuk om bij te zitten en te genieten. Morgen keren we terug maar ben blij Santiago gezien te hebben. Voor mij heerst hier een speciale geest die mij warmte geeft. Ik denk dat ik niet alleen ben en dat het bij veel mensen iets achterlaat dat niet te verklaren is maar zeker deugd doet.
16/09/2022 : Pardon- Santiago de Compostela : De etappe tussen de wasplaatsen
Rustig opstaan is er vandaag niet bij want vandaag is het de laatste etappe richting Santiago de Compostela. Ik plan kon 7u30 te vertrekken en heb dus tijd om wat te lezen en te ontbijten. Die 7u30 haal ik niet want om 7u15 ben ik al de straat op. Een rustige ochtend want de meesten vertrekken rond deze tijd en dus is iedereen verspreid. Een leuke wandeling die de etappe van gisteren verder zet van dorp naar dorp naar dorp, of beter gezegd van lavaderia naar lavaderia want die vallen mij vandaag meer op dan andere dagen. Natuurlijk kom ik wandelaars tegen allemaal van de laatste kilometers genieten voor hun einddoel. Bij vele kan je het goed opmerken want ze gaan wat slomer of zitten op een terras want eens aangekomen is het voor de meeste gedaan, pelgrimstocht of vakantie. Ik geniet vooral van de rust want dat gaat sterk veranderen in Santiago. Waar ik nog het meest op let zijn de blauwe pijlen in omgekeerde richting want die heb ik nodig om naar Porto te lopen. De GPX heb ik al gedownload maar het is makkelijker als je gewoon pijlen moet volgen en niet altijd op je smartphone moet letten naar de weg. Eenmaal 10 u zal ik wel mensen zien die in tegengestelde richting zullen lopen en dat is dan ook een meldpunt om naartoe te lopen. We zien wel hoe het gaat verlopen. Ondertussen nader ik het einddoel voor vandaag en moet ik dikwijls wat vertragen want ik kom in een opstopping terecht. Deze wordt pas ernstig 3 km van de kathedraal als we de stad inlopen. Ondertussen heb ik nog een tijdje achter 2 jonge meiden gelopen die zo goed stapten dat ik ze niet kon inlopen alhoewel ze toch een grote rugzak bij zich hadden. Al er één haar trui wilt uittrekken kan ik ze inhalen en wens ik hun een Buen Camino waarop haar vriendin mij vraagt waar ik vandaan kom en ze mij antwoordt dat ze uit Oekraïne komen. Het was wel een gans groepje dat onderweg was maar toch was er een splitsing gekomen en waren ze afgescheurd. Als ik doorliep wenste zij ze God bless you maar ik stuurde haar wens 10 x sterker terug. Zo kom ik in de chaos toe van de stad waar 5 pelgrimwegen samen komen. Dat het een warboel zal zijn weet je op voorhand maar de grote van de samenkomst is moeilijk in te schatten voor je er bent. Buiten de stappers komen ook nog een grote groep toeristen langs die ook wat willen genieten van het samen zijn. De straatjes in het stadscentrum zijn overladen vol maar de stroom beweeg zich merendeel richting kathedraal. Ik heb blijkbaar een rustiger straat gekozen want ik kom uit aan de achterkant van de kathedraal waar ik rustig een foto kan nemen om naar het thuisfront te sturen en even genieten van de aankomst. Aan de andere kant, voorplein van de kathedraal, is het heel wat andere koek en gelukkig is het plein groot genoeg voorzien om de massa toch ordentelijk op te vangen en de beweging erin te houden zodat er een natuurlijke aankomende en vertrekkende mensen zijn. Ik geniet even maar moet voort want het is al van 10 u dat ik niet meer gegeten heb. Dus volg ik de stroom naar het pelgrim ontvangsplaats voor mijn stempel en voor ik het goed en wel weet sta ik in de rij voor mijn compostela, getuigschrift van de tocht dat je hebt ondernomen. Een massa mensen is in deze maalstroom terechtgekomen en wachten geduldig. Dat laatste had ik misschien moeten vervangen door even want het is goed georganiseerd en verloopt snel en efficiënt. Al gauw sta ik terug op straat en kan ik op zoek naar mijn albergue die ook niet zo ver uit de hoek ligt. Ik drop mijn rugzak verander mijn schoeisel en met medewerking van de host op weg op te gaan eten. Daar moet ik wel 45 min wachten om aan tafel te gaan maar vandaag is de dag van geduld hebben. Ik ga wat rusten en maar moet me snel klaar maken voor telefoon naar huis, douche en mij klaarmaken voor de mis van 19u30. Ik vertrek om 18 u richting kathedraal en ik moet toegeven dat ik net op tijd daar was om een plekje te bemachtigen om 18u15 want veel toeristen hadden hetzelfde idee. Als de mis begint zit de kathedraal afgeladen vol niet voor de pelgrim mis maar voor het einde van de mis als het grote wierookvat door de kathedraal wordt gezwierd door een 6 stil mannen van de confederatie van Santiago. Indrukwekkend om mee te maken en ook een mooie afsluiter van de pelgrimstocht. Het is dan nog zoeken naar een warenhuis om wat te kopen voor het avondeten, maar dat lukt en nu mag de adrenaline ook stoppen met vloeien.y
15/09/2022 : Caldas del Reis - Paden : Rustige wandeling door de natuur
Vandaag wordt het een heel kort verhaal niet dat ik geen tijd of goesting heb in het schrijven maar op de weg was niet veel te beleven. Voor de deur uit te gaan loop ik langs de balie om mijn badge af te geven en te boeken voor over 4 dagen. Al één plaats in orde op mijn terugweg. Als ik om 7u 45 de straat op ga moet ik nog eerst de stad doorkruisen die nog ligt te soezen. Ik volg wat pelgrims en snel moeten we de straat verlaten voor een pad die ons naar het bos leidt. Deze weg zullen we bijna volgen tot onze eindbestemming 19 km verder. Mooi, breed en goed onderhouden wegen die veel schaduw hebben van de overhangende bomen en dus ideaal in de zomer. Veel kom je er niet tegen en je mag al blij zijn 3 kleine dorpen op de weg te hebben waar een café of bar zijn zodat de vele pelgrim iets kan drinken en rusten en voor de vrouwen de plaats om zich terug te trekken op WC. Het is nu veel vlakker en de gekleurde slang beweegt zich stil maar zeker vooruit. Vandaag minder kleurrijk want de zon schijnt en de regenkledij verdwijnt in de rugzakken. We moeten een tijdje langs een autosnelweg lopen, wel op veilige afstand maar horen wel het drukke verkeer voorbij razen. Wel kom je dan veldjes tegen waar de boeren de druiven aan het oogsten zijn maar dat is voor persoonlijke consumptie. Grote wijngaarden heb ik hier nog niet gezien. Het is ook extreem veilig op de wegen want daar wonen bijna geen mensen. Een klein dorpje zijn we doorgestapt waar een schooltje was en daar was het drukker want de kinderen werden tijdens mijn passage naar school gebracht. De laatste dagen zijn de wegen heel goed uitgekozen om een mooie indruk na te laten van de Camino en ook voor de stroom stappers goed vooruit te helpen. De provincie heeft hier in de loop der jaren mooi werk geleverd dat door veel mensen misschien nog niet opgemerkt is. Hier of daar rusten wat mensen en op de 3 dorpspleintjes zitten de herbergen vol rustende pelgrim. Juist in Paden aan te komen is het wat drukker maar dan spreek ik van de laatste 3 km. Nu zie je wel wat pelgrim fotos van alles en vooral niets nemen want veel kansen hebben we niet gehad om op het thuisfront te bewijzen deze weg te lopen. Ik ben snel aangekomen en kan ook onmiddellijk inschenken zodat ik nog voor ik ga eten mijn wasje kan doen en ophangen. Het is geen grote stad en de plaatsen waar ik een pelgrimsmenu kan bestellen liggen langs de wandelroute. Daar ik tot 13 u moet wachten om te bestellen kan ik de stappers zien langslopen die zich dan verspreiden over de talrijke eetgelegenheden in de stad. Een hele economie en ik vrees dat ik morgen de apotheose ga mee maken van deze gekte !!!
14/09/2022 : Pondevedra - Caldas del Reis :Met de trein waas je er al geweest
Het was een mooi albergue waar ik verleden nacht heb kunnen slapen en geen philharmonie aan mijn oren. Ik kan rustig genieten van een koffie en boek en zie veel mensen zich klaarmaken, goed voorzien tegen de regen, om de straat op te gaan. Als de dag aanbreekt ga ik ook op zoek naar de aanwijzingen die mij door de stad zullen loodsen. Als ik de brug oversteek en de stad verlaat is het moeilijk een gok te wagen of het gaat regenen of niet en in kolonne stappen we de smalle straten door. De bakkerin heeft haar winkel al open en ik kan er een blik in werpen. In België zou deze zaak onmiddellijk dicht moeten maar hier is het een deel van hun cultuur, en maar mooi dat de Europese regels niet altijd worden nageleefd. Mooi om de worm van kleurige rugzakken of kledij zich te zien verplaatsen naar Compostela. Ik kan nu gemakkelijk 20 personen tellen voor mij, achter mij heb ik geen idee. Snel komen we langs de spoorwegbedding en die zullen we van dichtbij of van wat verder volgen. Een mooie, vlakke verharde weg zonder verkeer. Al er links of rechts mensen stoppen om op iemand te wachten of even te rusten loop ik ze gemakkelijk voorbij. Groepjes zijn zo onderhevig aan het idee van elkeen om vooruit te gaan of stil te staan. Wat ook opvalt is het continu gepraat tussen koppels of mensen in groepen. Ik persoonlijk zou niet weten wat zeggen een ganse dag en dus kruip ik wat in mezelf. Van in het begin van deze etappe denk ik de eerste 100 m zijn droog nadien wordt dat 500 m, 1 km, enz. Elke stap is winst en als er een zonnestraal doorbreekt zou je bijna gaan springen van blijheid, maar het helpt weinig. Net als gisteren is het eindpunt, droog halen, de missie. Na een paar kilometers neem ik het besluit mijn regenjas uit te trekken want vandaag worden mijn kledij vochtig van het zweet dat niet kan evaporeren. Ik loop maar door want veel fotografisch kom ik niet tegen langs de spoorweg. Ik kan alleen maar zeggen dat Spanje en Portugal nette landen zonder sluikstorten, wat in andere landen wel het geval is. De pelgrimwegen worden ook goed onderhouden door de UXAN, voor de pelgrim maar ook voor hun want bij hulpacties kunnen ze gemakkelijk ter plaatse komen en dat is ook heel belangrijk met al die mensen onderweg. Veel valt er niet te vertellen want veel dorpen zien we ook niet. De natuur met de afvloeiende beken zijn heel mooi om door te lopen maar maken geen verhaal. Als ik dan toch door een dorp loop heb ik het geluk een vrouw met haar schapen voor mij te zien stappen. Het hoogtepunt van de dag!! De schapen volgen haar over de smalle straten naar de wei. Ik heb toch een paar foto's. Zo kom ik snel in mijn eindbestemming en 12 u heeft geslagen en dus wil zo snel mogelijk mijn schoenen uit. Ik loop nog langs een oude wasplaats die nu als een reusachtig thermaal bad wordt gebruikt door jongeren die zich laten verwennen door het warme water. Ik denk er aan dat deze namiddag ook te gaan doen als ik tijd vind. Ik kan maar rond 1u inchecken maar kan ondertussen genieten van het schouwspel van valiezenwissel. Voor veel mensen een goed inkomen en voor de hotels en transportbedrijven een hele logistiek. Als ik ben uitgeladen en mijn bedje is gespreid kan ik gaan eten in het plaatselijk restaurant waar het dagmenu heel prijselijk en goeds is. Van te gaan baden zal niet veel in huis komen want het is al snel 5u en ik moet nog boodschappen doen. Niets aan te doen want ook voor mij tel een dag 24 u waarvan ik er zoveel mogelijk moet benutten om te rusten en energie weer op peil te stellen.
13/09/2022 : Redondela - Ponteverda : Van regen gesproken, het is maanden geleden
Het was een wondermooie nacht met gratis concert van de snukband. Iedereen opgetogen en veel applaus voor de oudere artiest. Niets is minder waar, ik heb geslapen maar zou voor geen 1000 euro weten hoeveel, zelfs oordopjes hielpen weinig. Met veel draaien en keren is het dan toch 6u15 geworden als ik opstond. Er waren er al vertrokken maar dat heb ik niet gehoord. Veel gelezen heb ik ook niet maar wel rustig ontbeten. In de keuken was het rustig en het tromgeroffel van de regen op het metalen dak bleef uit. De weerkaarten gaven voor vandaag minder regen dan gisteren en dat is ook wel wat. Toch maak ik mij klaar voor regen en vertrek om 7u45, het is nog donker maar de hemel breekt en licht maakt duidelijk dat het wel zwaar bewolkt is. Ik begin te stappen en al snel moet ik mijn regenvest toeristen en mijn kap opzetten. Ik verlaat de stad via een helling en al snel kom ik componenten tegen die de vroege kilometers moeilijk verteren. De oefening van pet af, pet op, jas open en toe en kap op en af is er voor de hele etappe. Soms voor een korte bui, soms voor een serieuze drach. De eerste maal ga ik wat schuilen omdat het kan en wordt het vertrekken weer moeilijk maar als ik op de weg ben zonder beschutting neem ik het besluit door te stappen om zo snel mogelijk de eindstreep te halen. Ik schakel in de hoogst mogelijke versnelling voor mij en blijf gaan. Regen of niet. Ik loop tientallen pelgrim voorbij die schuilen of zich op hun ritme door de ellende voortbewegen. Ik krijg veel respect voor alle mensen die zonder oefening of kunde de weg zijn opgegaan allemaal positief deze wandeling te volbrengen. Bij mooi weer moet het een heel mooie etappe zijn geworden maar vandaag moet iedereen de weg goed in het oog houden om niet te strompelen, vallen of uit te glijden. Komt daar nog bij dat je de markering moet volgen om geen onnodige meters af te leggen. Voor mij is dit het minste probleem. Ik moet maar van het ene groepje naar het andere hoppen. Onderweg denk ik dikwijls na wat ik in mijn blog ga plaatsen qua fotos maar maak er mij vandaag weinig druk in, ik heb er nog wat in reserve. Maar al geluk meespeelt dan kan ik bij een droog moment toch een foto maken van een file op een mooie brug veroorzaakt door stappers. Het is echt fantatisch daar op dat moment te staan want als ik bijna de brug over ben gaan de sluizen weer open. Ik moet dan door een oude buurt weer omhoog en overal staan mensen te schuilen en het is daar dat ik de knop omdraai en ga. Het is dan nog wel een hele afstand en de weg wordt al eens rotsachtig maar de gewoonte helpt me. Ik moet ook over een oude weg lopen, die denk ik nog van de Romeinen moet zijn. Mooi om in de regen dan wat pelgrim te fotograferen. Cadeau voor al de mensen die de durf hebben in onwetendheid deze weg te lopen. Ik stap maar door met het verstand op nul. Heel spijtig van de regen want het laatste stuk was het kiezen tussen weg en bos en doordat ik niet kon analyseren heb ik bos gekozen. Mooi maar kronkelig een beek volgen. Zo bereik ik heel snel mijn eindbestemming maar moet nog op zoek naar het adres. Ik kan schuilen in het station en ontdek dat ik maar 2 min moet lopen om er te zijn. Ik ben wel vroeg maar met een beetje durf en hulp van een ander pelgrim kan ik droog staan tot 12 u, inchecktijd. Ik kleed mij snel om zodat mijn kledij kan drogen en ga dan op zoek naar het adres dat de gastheer mij geeft voor een pelgrimsmenu. Een klein zaakje waar de moeders nog aan het fornuis staan. Ik mag binnen en moet wachten tot 13u om te bestellen maar wijn kan ik al krijgen en dan kan ik gerust een paar telefoons plegen. Ik waan me even in Italië met een Spaanse touch maar ben heel blij, door de afgelegde etappe, eten en de hulp van mijne Vriend op deze expeditie. Als ik terug in het albergue ben kan ik gaan rusten want voor ik vertrok heb ik de moeite genomen mijn beetje te dekken. Zalig !! Als ik in de namiddag op ontdekking ga naar de stad moet ik vaststellen dat er niet zoveel te zien is maar wel te beleven voor de plaatselijke bevolking, shopping. Dan ben ik beter met rust..
12/09/2022 : Porrino - Redondela : Een regen dag die nog heel goed meevalt
De albergue was van een uitzonderlijke luxe, het waren stevige stapelbedden voorzien van gordijnen, verlichting en stekker en lakens en kopkussens. Heel propere sanitair en een zit- en kookruimte waar het gezellig toeven was. Ik heb er lekker geslapen maar desondanks is vanmorgen het record gesneuveld. Om 4u 15 zijn er mensen vertrokken in de nacht. Heel gezellig onderweg want de straten zijn voor u alleen maar je ziet er verder niets. Veel mensen op deze Camino zijn op weg met tijdstekort. Ik hoor dikwijls zeggen dat ze maar één week vakantie hadden en deze gebruikten voor een deel, liefst het laatste deel, te lopen. Misschien hadden die vroege vogels ook maar enkele dagen en lopen ze 60 km per dag. Wie zal het vertellen! Daarentegen kom ik ook mensen tegen die veel tijd hebben. In Rubiaes, enkele dagen geleden, was er een koppel die ook vroeg opstond maar dan om een yoga sessie te houden voor ze vertrokken. Die heeft wel 45 min geduurd voor ik vertrok en dan waren ze nog bezig. Ik neem deze morgen de tijd en ga eerst rustig ontbijten vooraleer mijn rustig te pakken en vertrek. Vandaag was de dag van de rugzak neerzetten en terug op te tillen, zeker 10 maal. De eerste keer als ik nog maar net de deur uit was en mij herinnerde dat ik mijn badge niet had ingeleverd, dan een paar 100m verder was het mijn hart dat liet weten dat de sticker moest geplakt worden, dan voor de regen en weer droog, dan voor mijn kamelbag dat niet functioneerde, dan weer voor de regen en voor wat brood en mijn banaan te nemen. Mijn armspieren beginnen de oefening onder controle te krijgen. Een geluk dat ik dat kan schrijven want van de weg 90% over straten valt niet veel te vertellen en als je dan nog het buig weer meetelt dan kon ik niet veel fotos maken op deze etappen. Geluk moet dan even helpen om toch iets leuk over deze regendag te vertellen. Onderweg hebben we wel een helling op te lopen maar deze is goed te doen daar er wat verkeer circuleert en we steeds op asfaltwegen kunnen lopen. Als we dan een eind door een dorpje gelopen hebben leidt de weg ons door een kleine straat die plots steil bergaf gaat. Het panorama dat we daar te zien kregen was verrassend en overweldigend. Diep in de verte kon ik nog een stipje herkennen dat een pelgrim was. Hier stelde ik mij de vraag waar zijn al die pelgrims. Die helling is knap steil en ik ben blij dat ik omlaag moet maar moet voorzichtig zijn niet uit te glijden of te vallen want ik nu snel als een lawine gaan voortbewegen en snel beneden zijn maar hoe? Ik ben blij als ik het steilste deel voorbij ben en zie dat er een café is. Daar de etappe toch al ver gelopen is stap ik in de richting van de rustplaats maar hoor wel wat geroezemoes uit de deur komen. De terras is leeg door de regen van vroeger op de dag maar de gelagzaal zit vol met Amerikanen. Zo noem ik ze en ik denk dat ik wel gelijk zal hebben. Een bus lading met kleine rugzakken die overal waar ze maar stoppen een stempel moeten hebben. Grappig om in het oog te houden hoe een kudde mensen elkaars gedrag kopiëren. Het is druk voor de bestellingen en stempels en ik neem zelfs niet de moeite mijn rugzak neer te zetten maar draai mij om en een wijnkelder schiet mij in het oog. Een man is zijn vaten aan het klaarzetten en ik loop binnen om een foto te nemen. Hij leid mij naar de vaten met de verse pulp dat ligt te gisten voor het geperst wordt. Ik neem een paar fotos en ga weer op pad de vallei in. Het is vandaag ook een haasje over spelen met andere pelgrim, komt door de rugzakken affaire, maar het komt soms goed uit niet ver van andere mensen te zijn. Zo nu ook, want onder een grote brug hebben ze een rustplaats voor de pelgrim georganiseerd met ook een granieten gehouwen beeld van San Tiago waar wij zijn hoofd kunnen overnemen. Het is een heel mooi beeld maar kan van mezelf geen foto nemen en dus wacht ik even op mijn volgers. We bieden onze diensten als fotograaf aan en zo sta ik er ook eens grappig op. Het kleur deze etappe toch een beetje. Ik kom om 10u45 al toe op mijn eindbestemming. De Axun zal nog gesloten zijn en dus ga ik op zoek naar de Albergue San Fransceco iets verder in de stad. Als ik aanbelt wordt ik vriendelijk onthaald door een zuster die mijn bevestigd dat ik kan slapen maar pas om 12u kan inchecken, ondertussen maar ik wel in de gemeenschappelijke ruimte zitten. Het si altijd een opluchting als bevestiging hebt van een slaapplaats en het maakt het compleet als je ook nog een koffie kan drinken en rusten. Ik zet wat later mijn rugzak naast mijn bed, maakt deze laatste op, en ga dan op zoek naar een plaats om te eten. Op Google heb ik niet veel adressen gevonden en dan vind ik een plaats waar ik een pelgrimsmenu kan bestellen, Spaans natuurlijk. Een heel groot verschil met Portugal en Italië maar we overleven het wel. Wat de maaltijd zo interessant maakt is het gedrag van de andere kudde pelgrim die het grootste deel van het cliënteel uitmaken, Spanjaarden zijn hier ver in de minderheid. Als het hoofd van de kudde gaat afrekenen en zijn stempel halen, wordt het aan de kassa drummen en loop de zaak leeg. Deze zaken teren op de pelgrim en wij hebben ze nodig want veel keus is er niet terwijl het toch een iets grotere stad is. Tijd voor rust, was, plas en douche en dan kan ik de stad gaan verkennen, in siestamodus, en boodschappen doen. Veel valt er niet te zien in de stad buiten een metalen brug die de stad overbrugt maar met welk doel !! Wat weer opvalt is het aantal pelgrims dat rondzwerft op zoek naar slaapplaats, eten of de weg verderzetten. Als ik even sta te kijken merk ik dat een klas kinderen ook op pad zijn voor de Camino. Het is hier in deze streek een deel van de opleiding in het secundair onderwijs, goed voor hun CV later. Gelukkig slapen die georganiseerd en laten ze bedden vrij voor andere. Nu besef ik pas hoe groot dit toerisme is en dat gans de provincie er baat bij heeft. Niets voor mij dat grootse maar ik ben wel blij dat ik het beleef en er ook zal kunnen over vertellen. Terwijl ik dit nu schrijf is de drukte die ik buiten voelde bij het winkelen omgeslagen in hevige regen. Blij dat ik kan schrijven maar weet dat ik het doorstuurt naar het noorden. Kijk deze avond maar naar de weerkaarten. Ik ben uitgenodigd om deze avond om 20u naar de mis te gaan hier in de kerk rechtover wat ik zeker zal doen want morgen vertrek ik pas om 8u mijn slaapplaatsen voor morgen en overmorgen zijn al gereserveerd. Ik denk dat het belangrijk is te reserveren want er is veel volk onderweg.
11/09/2022 : Tui - Porrino : Muziek verzacht de weg
Wat een nachtje en zot en egoïstisch kunnen mensen uit de hoek komen, van alle leeftijden! Om 3u15 ging bij mijn buur zijn wekker af op zijn gsm. Ik veronderstel dat hij 5u15 had willen programmeren maar het resultaat was anders. Ik wakker en dan maar van de gelegenheid gebruik maken om naar toilet te gaan en terug te gaan slapen. 5u15 hoorde ik ene zijn rugzak klaarmaken buiten de slaapvertrekken maar doordat er geen plafonds waren hoorde iedereen wat er gebeurde. Tijd voor mij om van zijn lawaai gebruik te maken en het hoogst noodzakelijke en waardevolle mee te scharrelen en mij in een hoekje terug te trekken en te genieten van mijn boek. Rust is ver gezocht want iedereen onderneemt blijkbaar deze weg om in het donker in het bos te gaan wandelen. Het is vandaag 7u30 vooraleer de ochtend breekt maar het duurt zeker tot 8u15 om alles wat duidelijker te ontdekken. Buiten het feit van vroeg te vertrekken is alles nog dicht en in het bos duister. Terwijl zij de kruimels gingen strooien keek ik de weg na om een kortere weg te vinden en vandaag kan ik wat snoepen want zondag staan de Spanjaarden niet zo snel op en het zijn kleine wegen waar al minder verkeer op zit. Komt daar nog bij dat ik bossen kan vermijden en daal- en klimwerk en gewoon op asfalt kan lopen. Er is echt weinig onderweg en het enige café vangt de meeste pelgrim op die deze morgen nuchter is vertrokken. Wat wel fantatisch klinkt is de muziek dat ik hoor als ik toch door het bos moet. Iedereen probeert op zijn manier wat aan het gelach te verdienen. Ik hoor in de verte doedelzak geluiden die dan plots weer stoppen. Als ik dichter bij de plaats kom beginnen ze weer te spelen. Hilarisch, 2 personen in het bos, waar je zeker langs moet spelen daar wat muziek. De klanken geven het bos iets magisch en blijkbaar moet het lonen want anders zouden ze het niet volhouden. Als ik dan de straat volg ipv het bospad ook ik ook van die kant muziek. Misschien zijn de eerst vertrokkene nog aan het dansen in een boskamp. Als ik onder een brug doorloop hoor ik weer muziek en ik twijfel er niet aan dat mijn smartphone kuren heeft en automatisch muziek speelt maar nee. Iets verder staat er een solitair muziek box op een grond te blèren omdat de schapen van een herder gemakkelijker bewegen en grazen. En zo ook bij een café iets van de weg verwijderd wordt de pelgrim geroepen met wat muziek. Veel dansen staat er bij mij niet op het programma maar een koffie en plakje cake bezaaid met wat rust kan erbij. Het is nu niet ver meer lopen naar Porrino en dan kunnen de schoenen uit. Ik loop het stadje door op weg naar de Xunta maar die blijkt vandaag gesloten 50 bedden weg !! Ik ga opzoek naar de dichtstbijzijnde albergue en daar zijn ze nog aan het poetsen. Als ik vraag of er plaats is krijg ik een njet als antwoord en als ze naar een andere albergue belt en daar geen antwoord krijgt is er plots wel plaats en kan ik een uur later mijn bagage droppen. In de namiddag hoor ik verschillende pelgrim zich aanmelden die wel onmiddellijk plaats hebben, Spanjaarden natuurlijk. Iemand had mij daar gisteren al voor gewaarschuwd en het blijkt realiteit te zijn. Ik heb plaats en kan gaan zoeken naar eten en dat is goed gelukt. Bij een Italiaan kon ik een mooie schotel krijgen voor een schappelijke prijs en daarmee is de zondag perfect. Deze namiddag mijn taakje bijwerken en rusten zodat ik morgen weer wat meer kracht heb om te stappen. Terwijl ik nu om 20u15 dit tik komen nog mensen toe met de vraag naar overnachting maar worden door gestuurd. Ik leef mee met hen en hoop dat er toch ergens een stalletje staat die hun herberg, niet zoals in Greccio!
Nadat ik gisterenavond was gaan eten in het dorp heb ik nog snel iets gekocht voor het ontbijt rechtover de albergue en ben dan alles beginnen voorbereiden voor vandaag. Ik zou op tijd vertrekken maar zeker niet de eerste maar daar ik toch wakker ben kan ik beter mijn tijd nuttig besteden en een koffie drinken. Snel kwamen anderen uit hun kazemat en maakten zich klaar. Ik had al vernomen dat er tot in Compostela geen zo zware bergetappes op het programma staan. Dat is heel normaal als men weet dat vele mensen maar de laatste 100 km lopen, dikwijls nog gedeeltelijk of zonder lasten. Het wordt druk tot de eindstreep en veel albergue kan je niet boeken en wie eerst aankomt eerst maalt. Als ik vertrek komen net voorgaande dagen andere pelgrim de weg op. Leuk wel om zoveel mensen op pad te zien gaan maar druk druk wordt het niet. Het pad gaat verder en is heel mooi om zien en te genieten van geluiden en natuur. Snel ben ik al in het eerste dorp waar een café net klaar is de voorbereidingen aan het afronden. Er komt wat volk al en vele zullen stoppen om een ontbijt te nuttigen. Ik loop verder en moet over een gigantisch werf voor een deel autosnelweg, waar ik snel over ben en dan verder kan dalen. Plots kom ik uit het bos en heb ik een geweldig panorama over de vallei en dorpen en steden die er zijn. Terwijl ik onderweg reeds verschillende pelgrim heb voorbij gelopen die ook in Rubiaes verbleven kom ik nu één tegen dat ik nog niet gezien had. Blijkbaar was hij al 60 km aan het lopen want in Ponte de Lima was er een groot feest en kon hij niet blijven. Dus moest hij verder. Wat ik mij moeilijk kan voorstellen is dat iemand in het donker deze weg kan volgen, zonder ongelukken of verloren te lopen. Hij vraag of ik een foto kan nemen wat ik graag wil maar moet mijn inzet afbreken want het duurt een eeuwigheid voor hij zich klaar kan staan en zijn smartphone ingesteld is. Wat ik vreesde was dat hij,wat dronken voortstrompelde en daar wou ik geen deel van uitmaken. Dan maar alleen verder op zoek naar een café, die op de weg plots opduiken onder een luifel of tuinhuis. Maar nu toevallig niets en dus is het maar doorlopen. Ik voel dat ik stilaan ziek wordt en ik heb geen ander optie dan zien aan het eindpunt te geraken en dan gaan rusten. Het eerste best café stap ik binnen en bestel een koffie, croissant hebben ze niet maar ze kunnen mij wel een broodje smeren. Dan valt mij te binnen dat ik deze morgen een banaan kon meenemen die achtergelaten was zoals veel voeding dat gedeeltelijk wordt gebruikt. Lekker en voedzaam. Als ik weer de straat op ga kies ik ervoor het voetpad te volgen van de hoofdweg terwijl het pad afbuigt om over kasseien terug te komen op de hoofdweg, wel 3 km verder. De voeten en mijn lichaam hebben zo snel mogelijk rust nodig en daar ga ik alles aan doen. Ik weet niets van de afstanden maar wel dat Portugal eindigde voorbij de burcht van Valença. Als ik een heel groot publiciteitspanelen voor de Mercato Medievale zie valt mijn jaartje nog niet tot ik een helling opstapt waar de burcht verschijnt. Dit is niet de normale weg want hier zouden we langs een drukke weg moeten lopen naar de rivier toe. Ik kom maar op het besef als ik al boven ben en dan kan ik maar beter genieten. Hier had het pad zeker door de burcht moeten lopen. Ik kan over de wallen lopen en van hieruit heb ik een mooi beeld op Tui, het eerste stadje in Spanje dat ook op een heuvel ligt. De rivier is de grens tussen de steden en de landen. Wel mooi. Ik kom dan onmiddellijk in Tui maar moet naar de kathedraal want daarachter ligt de albergue dat door de provincie of locale overheden wordt uitgebaat. Ik moet nog even van het voetpad de straat op want ook hier zijn er brandstoftoeristen, het prijsverschil is dan ook groot. Ook hier doen ze het pad een kronkel nemen maar de omweg voor veiligheid is de moeite niet waard en zo kom ik aan de voet van de stad. Bergop tot de kathedraal en we zijn er. Ik kom net aan de kathedraal als er voorbereidingen zijn voor een huwelijk. De vrienden zijn verkleed en staan stevig te zwaaien. De albergue interesseert mij meer en ga op zoek. Toe. Dan maar naar een ander en dan kan ik getuige zijn van het rugzak en transport, een vol busje! Volzet maar daar krijg ik de informatie dat om 1uur de deur daar opengaat. Het tijdverschil speelt in mijn voordeel wan 15 min later kan ik als eerste binnen. Bed nummer 1 wordt onmiddellijk bezet met mijn rugzak en ik kan gaan eten, een menu van de dag dat mij wel bevalt en rust brengt. Rust wordt het maar eerst mijn kousen wassen en een pilletje pakken. Ik ga niet veel zien van de stad maar die keuze moet ik maken, terwijl het zeker een stadje is om te bezoeken. In de namiddag loop ik nog even naar de winkel voor wat avondeten en lees verder in mijn boek. Van bloggen komt niets in huis. Als ik mijn kousen en handdoek ga weg halen van de waslijn hangt deze alweer vol met andere was. Het is lopen om alles droog te krijgen voor iedereen. Ik geniet s'avonds toch nog van een show terwijl ik mijn boterham opeet. De keuken heeft echt niets maar een jong Pools koppel kan er toch een gerecht op fantaseren. Iets later komen andere jonge vrouwen ook experimenteren maar dat loopt fout. Ik ben deze avond ook genoodzaakt mijn wijn uit een yoghurt bekertje te drinken maar dat is een deel van de reis en mooie herinneringen. Om 8u30 wrijf ik mijn voeten in en ga slapen. We zien wel en ondergaan.
9/9/2022 : Facha - Rubiaes : Wandeling door de heuvels
Het is gemakkelijk als alles volgens plan verloopt. Zoals altijd moest ik niet afkloppen om aan de nieuwe dag te starten. Omdat ik niemand kon storen had ik alles wat op een rommeltje gelaten aan de inkom van de albergue, ik had de ruimte voor mij alleen. Een kopje koffie en mijn boek en de dag mag starten. Om 6u45 was alles klaar en de lichten uit als ik snel nogeens met mijn zaklamp de ruimte doorlichtte als ik merkte dat mijn toilettas nog op de grond stond, alles weer open om het vergeten tasje in te stoppen. De dag brak aan maar ik kon nog niet zeggen wat het weer zou worden. Gelukkig ging de weg neerwaarts en dat kwam goed uit om de spieren op te warmen. Door verlaten straten wandelen, die nog eens heel mooi zijn is het leukste aan de reis. De huizen ontwaken en de mensen komen buiten. Overal kan ik beeltenissen van San Tiago opmerken. Op een muurtje bij zon beeld zitten drie vrouwen te wachten tot ze worden opgepikt om wat loondienst te gaan doen. Een mooi beeld dat ik met hun toelating en een glimlach kan vastleggen. De 10 km van de vorige etappe brengen mij naar Ponte de Lima. Een stadje aan de oever van de stroom Lima en de brug die de stad een naam heeft bezorgd. Het is dit weekend feest in de stad en de mensen komen van de wijde omgeving om te feesten, met tenten, mobilhome, enz. Blijkbaar zijn de volgende dagen alle bedden bezet door feestvierders. Ik heb geluk want ik ben weg. Ik neem een afkorting om een beeld te hebben van de stad en de feestplaatsen te ontwijken. Zoals verwacht heb ik tot nu toe geen pelgrim gezien maar daar komt nu verandering in. Eenmaal buiten de stad worden de wegen heel mooie en ik waan mij in Italië. De bergen en kleine gemeentes op de heuvels hebben een beeld maar de omgeving lijkt hetzelfde. Ik stop om een koffie te drinken want daar er minder mensen wonen is het ook normaal dat er minder cafés gaan zijn. De weg kronkelt zich de helling op en het is spijtig dat je niet kunt blijven staan om meer te genieten. De spieren zouden gaan tegenpruttelen en de weg zou nog wat langer worden. Ik geniet wel van het klateren van een waterval of van stemmen van andere pelgrim in het bos maar dat kan ik niet vastleggen, daarom schrijf ik het op om het mij later te herinneren. Het is hier vredevol dat de mussen voor mijn voeten zaden komen pikken en sjilpend weg vliegen als ze mij opmerken. De weg stijgt het bos in en nog steeds zie geen pelgrim. Terwijl ik de dagen ervoor horden had gezien waren die plots opgelost. Het bos bracht koelte, vandaag terug zonnig en warm, en leuke wegen om te stappen. Als het echt menens wordt met het klimmen op geitenwegen, rotsen en steile klimmen, komen de eerste slachtoffers in beeld. Ik heb verschrikkelijk te doen met verschillende mensen die deze weg lopen en op voorhand niet wisten wat het zou inhouden. Stapje voor stapje, heel traag, komen ze vooruit. Als ik nadien overpeins hoeveel weg ze nog moesten overbruggen, vraag ik mij af of ze al aangekomen zijn. Ik ben blij de albergue te bereiken om 12u15 maar deze is nog gesloten. Het dorpje is heel klein en gans de gemeenschap draait rond de pelgrim op weg naar ..Na wat zoekwerk neem ik het besluit nog de resten van wat ik meegenomen heb te gaan opeten met een biertje dat ik rechtover kan kopen. Als ik goed en wel zit gaat de deur open en ik rep mij om in te schenken daar ik niet weet hoeveel mensen gaan komen en ook om mijn rugzak kwijt te zijn. Dan genieten van mijn oud brood en stukje vlees dat ik al een paar dagen geleden gekocht heb. Rusten komt er niet van want ik vind geen rust. Dan maar mijn blog bijwerken en gaan eten in een restaurant verder. Een gouden zaak want alle pelgrim dat iets wil eten afhankelijk zijn van hun plaatsen. Een geluk dat de prijzen nog schappelijk zijn terwijl ze er al gerust van zouden kunnen profiteren. Morgen stappen we verder en bericht ik jullie uit Spanje, 15 km van Compostela en zijne heilige.
8/09/2022 : Barcelos -Facta: Met malse regen op stap
Om te beginnen moet ik nog twee zaken van gisteren noteren en vertellen want die was ik gisterenavond vergeten en bij het op pad gaan werd ik eraan herinnerd. 1, ik was gisteren op 196 km van Compostela gestrand. Of dit getal juist is weet ik niet maar ik neem het aan voor waar daar het toch wat geld gekost heeft om die vele mijlpalen te laten maken en plaatsen in graniet. Ik weet ook niet of ik met die informatie gelukkig moet zijn of niet want de kilometers slinken heel traag als je erop gaat letten. 2, ik had gisteren een wondermooi moment als ik door een dorpje liep. Het was stralend weer en de zwaluwen vlogen heel laag, de grond bijna rakend, om mij heen. Ik heb me afgevraagd hoe ik dit zou kunnen fotograferen maar die dieren zijn zo snel en beweeglijk dat het niet valt vast te leggen terwijl je ook op het plaatje past. Maar het gaf mij een gelukkig gevoel daar aanwezig te zijn. Misschien ook een teken voor vandaag ! Zoals gewoonlijk had ik gisteren ook mijn voorbereidingen getroffen en kon ik stil de kamer uitvluchten waar iedereen wat lag te luisteren naar de snurken. In alle rust ontbeten en genoten van de morgen voor ik in de donker nog de straat op kon. Het was lichte kiezel dat ik voelde. Was het niet zo dat zwaluwen laag vliegen bij lage druk? Niet iets om nat te worden voor een wandeling op straat maar als je 26 km moet lopen een ander verhaal wel. Dus beslis ik alvorens Barcelos te verlaten toch mijn regenjas aan te trekken en mijn rugzak te beschermen. Hier in de stad hebben ze al hun rekening gemaakt en de stekker uit de straat- en gebouwenverlichting getrokken en baadt de stad in het donker. Wel gevaarlijk lopen de eerste 200 m want ik moet over een brugje waar nauwelijks 2 autos kunnen circuleren. Ik loop door de stad dat zeker een bezoekje waard is en dan misschien nog het best een donderdag want de marktkramers zijn hun tenten aan het opslaan. Veel kan ik niet zien of fotograferen want het is donker, grijs en regenachtig en dan heb ik slechts één wens, zo snel mogelijk vooruitkomen. Ook een uur later zijn de beelden miezerig en het tonen niet waard. Net zoals gisteren komen de mieren uit alle spleten gekropen met hun regenkleding en rugzak. Ik loop nog een tijdje in de nabijheid van sprinters maar zij zijn voor mij een mikpunt om mijn weg uit te zetten, als ik ze niet te ver laat weglopen. Ideaal en zeker nu mijn bril bijna niet meer bruikbaar is. Dus weinig te vertellen buiten het feit dat de wegen weer heel mooi zijn. Stap na stap geniet ik toch nog van de omgeving en ik troost mij met de gedachte dat na 25 km mij rust wacht op het platteland waar alles kan drogen. De sprinters stoppen heel vroeg voor een koffie maar ik weet zeker dat ik ze later wel zal zien voorbij spurten. Ik kom nog mensen tegen en de meeste heb ik nog nooit gekruist. Wat mij opvalt veel vrouwen alleen of met een vriendin op stap. Om 9u30 las ik een pauze in voor koffie en gebak en daar is het druk met de locals die komen ontbijten en de pelgrim dat stopt. Voor mij een pitstop en voor de wolken teken dat ze kunnen opdrogen. Het wordt dan veel aangenamer wandelen en door dat 2 wandelaars, pelgrim zonder rugzak, een merkteken hadden gemist en op hun stappen terug kwamen Nederlanders waren kon ik een tijdje praten en stappen zodat de weg korter ging worden. Links en rechts zaten mensen te puffen of aan het genieten maar ik vrees het eerste. De laatste man die ik voorbij liep had een Aziatisch profiel en bleek uit Korea te komen, ook hij had het wat moeilijk en dan ook nog moeilijk Engels sprekend maakte voor het de wereld rondom hem klein. Ik heb vandaag een folietje gedaan door ergens onderweg te overnachten in één van de vele plaatsen waar particulieren slaapruimte verhuren. Ik trof raak want een Nederlander herbergt mij en zijn vele verhalen en de rust en omgeving, plus de maaltijd maken de prijs verschrikkelijk zacht. Ik weet zeker dat ik een geweldige nachtrust ga hebben. Hopelijk vliegen de zwaluwen morgen wat hoger en hoef ik die regenjas niet aan te trekken.
7/09/2022: Mosteiro de Vairao- Barcelos : Eindelijk mooie wandelwegen
Ik had verleden nacht geluk met als één van de eerste toe te komen. De dame vond mij vermoeid en wijdde mij een kamer aan voor 5 pelgrim. In de namiddag kwamen nog mensen aan en werden naar 1 kamer doorgelezen. Dus ik lag alleen en dat is altijd leuk omdat je met niemand moet rekening houden. Ik kon op tijd (20u30) gaan slapen en mij om 5u beginnen klaar te maken zonder iemand te storen. Na het ontbijt om 6u kon ik de straat op naar de volgende bestemming Barcelos. Zoals de etappe gisteren is geëindigd zo begint ze vandaag, op een rustige weg tussen de traditionele Portugese muren. Als pelgrim moet je dan de weg volgen en in het volgend dorpje is het een eind langs een drukkere straat lopen maar eenmaal daar voorbij wordt het zalig wandelen van het ene dorp naar het volgende. Wat mij op deze weg opvalt is het aantal wandelaars op weg naar Santiago. Vanuit alle hoeken komen ze buiten en lang loop je niet alleen. Allemaal met een eigen programma en doel. Ik vraag mij af waar al dat volk gaat slapen maar onderweg worden we om de horen geslagen met publiciteit voor overnachtingplaatsen, dus geen probleem. De wandeling loopt via velden en bossen en dikwijls krijg ik een mooi panorama voorgeschoteld, een kwestie van aandachtig zijn naar wat er in de omgeving te zien is. Ik kijk uit naar druivelaars en kan een paar maal een trosje plukken. Ik moet over oude bruggen lopen met idyllische beelden en dat brengt rust en beelden van museums naar boven. Heerlijk om zo een land te verkennen. Veel wandelaars zijn in Porto begonnen en voelen nu stramheid van hun eerste dag en links en rechts zie je er rusten. Voor veel mensen een droom die in de realiteit keihard stuk gaat. Ik hoop rond 9u30 een café te vinden om even te stoppen maar zou moeten omlopen, wat ik niet ga doen. Als ik dan eindelijk een ideaal plekje nader blijkt deze gesloten omdat de uitbaatster is overleden. Dan maar verder en zo wordt het 10u30 als ik mijn rugzak afzet. In dat café zitten zeker 15 personen op hun bestelling te wachten en dat duurt voor mij te lang zodat ik verder ga, 100m verder kan ik toch gaan zitten van een koffie en dan smaakt die veel lekkerder. Ik moet nog 9 km stappen naar mijn einddoel maar de wegen zijn zo schattig dat het niet verveeld en snel nader nadert ik de stad. Op tijd om in te checken en mijn rugzak en schoenen te droppen voor ik ga eten in een buurtrestaurant. Tussen de werklieden en andere lokale mensen is het genieten van de rust en eten. Als ik terug ga naar de albergue komen de mensen mondjesmaat toe maar vol zal de slaapplaats, voor 16 personen, niet geraken. Het is wel een luxe vroeg aan te komen om te rusten, douchen en mijn was te doen. Ik ga dan wat fotos nemen in de stad en boodschappen doen en dan kan ik mijn programma verder zetten.
Gisterenavond nog lang opgeborgen en wat televisie gekeken met een glaasje wijn, om zolang mogelijk wakker te blijven en dan goed te kunnen slapen tot 5 u. De televisie was boeiend en om 22 u ben ik dan mijn rugzak gaan klaarzetten. Het lezen bracht mij tot 22u50 en dan gingen de rolluiken dicht maar van een zalige slaap kan ik niet vertellen. Ik denk dat er een wedstrijd was op tv want de supporters op straat hebben echt hun stem mishandeld. Ik wist op voorhand dat dit kon gebeuren en moet dit dan ook maar slikken. Mijn wekker heeft dan ook geen dienst moeten doen en als een zucht heb ik mijn slaapritme verlaten en mij klaargemaakt om te vertrekken. Vandaag moest ik attent zijn niets te vergeten want eenmaal de deur dicht en mijn sleutelarmband achter gelaten was er geen weg meer terug. Zoals gewoonlijk s'morgens vroeg is de stad leeg en mijn domein en geweldig om te stappen, rode lichten negerend en de straten kriskras over te steken. Ik had nog niet ontbeten maar wist dat de bakkers pas rond 6u30 open zouden gaan en dus was ik gaan stappen en heb ik gewacht maar bij de eerste bakker de deur letterlijk geopend om dan zo snel mogelijk wat te eten. De lichten waren nog uit en de toog nog niet gevuld maar ik kon kiezen en bestellen. Net als in Italië gaan vele mensen hier ontbijten. Ik merkte dat vele mensen gewoon een kop koffie bestelden met brood, droog. Je merkt ook dat de bedienden hun volk kennen en dat zonder een woord te praten de bestelling wordt geplaatst. Vele zaken hebben dan ook veel klandizie vroeg op de morgen. Een groot voordeel van dit deel van de weg is dat die al veel meer belopen is en de richtingaanwijzers duidelijk herkenbaar en veelvuldig te zien zijn. Het spijtige aan deze etappe is dat je slechts 5 km, op de 28 km, zonder druk verkeer kan afleggen. Ik merk dat er nog een pelgrim voor mij wandelt en na een tijdje kunnen we kennis maken. Een Portugese vrouw die haar vakantie gebruikt om de route te lopen. Ze is radioloog in een ziekenhuis in het zuiden van Portugal en samen lopen we paar kilometers en praten over onze belevenissen. De tijd gaat zo sneller voorbij op dit deel van de weg en leren we elk nog wat. Als zij een koffie gaat drinken in een shoppincenter loop ik verder om later in een klein dorpje koffie te slurpen waar de mensen mij als een curiosa aanzien terwijl er toch wat wandelaars voorbij komen. Eenmaal het leven op gang komt, 7u30, is er geen houden meer aan de drukte op de wegen en soms is het gevaarlijk lopen langs smalle voetpaden langsheen smalle wegen. Stel u dan nog het gerammel van de voertuigen over die kasseitjes voor en de chaos is totaal. Ik ben blij als ik de laatste industrie zone door ben en de wegen rustiger worden. Onderweg is ook niets te zien en het is vanaf het verlaten van de hoofdweg dat er hier en daar iets moois is. Veel dagdagelijkse zaken zie ik niet maar hier en daar een kerk of dorpsplein brengen wat soelaas. Arbeiders die de kasseien opnieuw juist plaatsen doen ons even stilstaan voor een foto. Ik ben op tijd aangekomen op mijn overnachtingsplaats maar kan pas om 14 u inchecken. Een tuinman Joris helpt mij mijn bagage veilig achter te laten en ik kan op pad om te gaan eten. Nadien zoek ik op waar een dorpswinkel is en ga daarlangs voor wat eten voor vanavond en een kop koffie met de plaatselijke inwoners, leuk om even te observeren. Zon winkels verkopen allerlei zaken die de oudere inwoners nodig hebben zonder zich naar een stad te moeten haasten, gaande van etenswaren, naar sloffen, een bloesje of wat fruit. Bij het opzoeken van de dorpswinkel merkte ik dat er in dit dorpje een aquaduct te bewonderen was. 170 jaar oud en nog in perfecte staat, ooit gebouwd door een boerderij om de landerijen te bevloeien maar voor zon dorpje, buiten de oude abdij, toch wel een bezienswaardigheid. De abdij waar ik overnacht is totaal gesloten en zelfs de kerk is niet toegankelijk maar het totaal plaatje met kerkhof is nog fotogevoelig, wat we nodig hebben om een verhaal op te frissen. Juist een deel wordt gebruikt om pelgrims te herbergen en blijkbaar is het gekend. Om 14u kan ik eindelijk mijn was doen en ophangen en mij ook opfrissen, mijn voeten verzorgen en rusten.
5/09/2022 : Porto- Porto : Wat drinken ze al zo !!!
Wat ik niet had verwacht is realiteit geworden, ik heb deze nacht kunnen slapen!!! Het is wel krap slapen in zon hostel. De plaats waar ik verleden keer heb overnacht alvorens naar België terug te komen was volzet en moest ik dus uitwijken naar een andere plaats. Er zijn veel hostels hier in de stad en dat lijkt wel nodig met al die backpackers die hier rondtoeren. De verhalen zijn verbluffend als je je oren ten luisteren zet. Geweldig dat de wereld zo klein is geworden dat uw buur een Nieuw-Zeelandse of Indonesische is. Terwijl ik mijn huiswerk voor de blog aan het maken was kon ik de mensen hun maaltijden zien klaarmaken. Ik feliciteerde de Indonesische vrouw want die kon erg lekker koken en het resultaat was mooi. Promp stond ze op om mij een portie te geven maar die heb ik geweigerd, ik had juist gedaan met eten. Leuk zon situatie als je het totaal niet verwacht. Deze morgen ben ik om 5u45 opgestaan en stilletjes naar buiten geslopen om zo weinig mogelijk lawaai te maken. Mijn geluiden werden dan nog eens gedempt door de vuilniswagen die de glascontainer kwam ledigen zodat ik een gerust hart had de andere te laten slapen. Ik moest wel wachten tot 7 u vooraleer de deur van de keuken automatische van slot ging en ik een koffie kon zetten, een goed boek is dan een ideale verstrooiing. De stad is nog stil als ik bij de bakker binnen stap voor een ontbijt. Voor weinig geld heb je hier een bord vol lekkers. Ik vertrek op ontdekking van de stad en het plan is gewoon verdwalen tussen enkele kerken door en snuisteren. Het is een stad dat de toerist dank u mag zeggen want door hun komen wordt de stad heropgebouwd van het verval. De nieuwe modernere wijken bijten het centrum hebben al de inwoners weg gelokt en de stad is verweesd achter gebleven en verkommerd. Nu worden er wat huizen hersteld maar er is nog veel werk om de oude stad haar glans en leven weer te geven. Daar tegen over heb je ook het plein voor het gemeentehuis met zijn grootse gebouwen van banken en verzekeringen. Wat mij deze morgen heeft aangetrokken is de Mc Donald in het centrum/centrum. Mijn aandacht werd getrokken door het gebouw en inkom maar wat nog veel mooier was kon ik maar buiten bewonderen, het interieur met glasaal wand. De kuisploeg was bezig en dus werd het een kiekje door het raam. Dan maar verder opzoek naar de St Fransicus kerk. Ik moest verder de vallei in want de kerk ligt in de Ribeirawijk aan de oever van de Dour. Ik was wel vroeg en moest wachten we om toegang te krijgen. Heel bijzonder kan je de kerk aan de buitenkant niet noemen maar binnen gedecoreerd met gedoreerde houtsnijwerk. Overweldigend. Het museum gaf ook een kijk in het leven buiten de kerk en begraafplaats onder de kerk. Een luxe Catacombe voor rijkere mensen die misschien de geldschieters waren van de bovengrondse weelde. Ik zette mijn wandeling verder langs de kade van de Dour waar de voorbereidingen voor de bootexcusrsies op volle toeren draaiden. Een kijk zonder de toeristen. Ook in de cafés en restaurants waren veel activiteiten maar ik wou verder daar het begon stilaan te regenen. Van hieruit heb je het mooiste beeld op de metalenbrug die de Douro overspant en de vele portobedrijven aan de andere oever. Via trappen bereikte ik het niveau van de benedenstad waar de weg me leidde naar de kathedraal omgeving. Heel de economie hier draait blijkbaar op de toeristen want ook hier moet men betalen om de kerk, te betreden. Ik stap verder naar het Saô Bentostation centraal in de stad die via een tunnel naar de randjes geconnecteerd. De inkomhal is fantatisch versiert met hun bekende tegels en de beelden zijn mooi uitgewerkt. Even wachten op een trein tussen de toeristen is een plezier voor het oog. Dan maar stijgen naar de zusterkerken, omdat ze aan elkaar kleven, om te bezoeken, tussen regendruppels door. De pleinen inde omgeving zijn ook mooi aangelegd en maken verbindingen tussen wijken. Ik beslis deze namiddag terug te komen om een mis bij te wonen en stap terug naar mijn slaapplaats om te eten en te rusten maar niet alvorens ik een drankje uit de stad heb geproefd. De namiddag kuier ik nog wat rond maar het accent ligt op rusten want morgen is het weer stappen. De blog bijwerken en de fotos opladen geven rust bij mijn werkje, een glaasje wijn in de buurt. Straks moet ik mijn rugzak gaan pakken en alles klaarzetten om op het eerste uur de deur te verlaten.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
