Zoals ik beslist had, ben ik deze morgen ook aan mijn tocht begonnen. De stad verlaten zou 1 uur duren. Ik moest een deel langs een grote weg lopen met veel verkeer maar dat lukte nog aardig. Veel aanduidingen vind ik niet en degene die ik zie volg ik. Na een tijdje nog steeds langs die drukke weg te lopen denk ik verkeerd te zijn. Bij nazicht moest ik ergens rechts afslaan maar juist ervoor stond een pijl rechtdoor. Al ik dan op googlemaps mijn eindbestemming intik, merk ik op dat ik op 12 km van mijn einddoel ben. Dan maar doorstappen en alle veilige havens ( parkeerstroken, voetpaden, boerenwegen langs de weg) gebruiken om Fiorenzula te bereiken. Veel mooie foto's kon ik niet nemen maar het resultaat was een akker vol tomaten een Cappucino en 8 km winst. Ik kon nog voor de middag op mijn kamer en gaan eten. Na mijn middageten wil terug naar mijn kamer en blijkt dat ik de verkeerde sleutel heb gekregen. Ik naar het het kantoor en daar zitten andere pelgrims vol ongeloof dat ik er ben en
ingecheckt. Ik vertel mijn verhaal en een Italiaanse pelgrim verteld mij dat ik de borden voor de auto's heb gevolgd. Weer iets nieuw op mijn weg naar Rome. Nochtans zulke borden heb ik al moeten volgen in Italië en daar reden geen auto's. Italië zeker !! De foto staat in de volgende bericht.
Dikwijks plaats ik foto's op mijn blog die er niet op verschijnen ofwel een foto die tweemaal wordt weergegeven. Dit is buiten mijn wil en ik kan er blijkbaar niets aan veranderen. Ik kan tekst wijzigen maar foto's bijplaatsen of weghalen kan ik niet of weet ik niet hoe ik het moet doen. Bij de foto's de richtingaanwijzer die ik volgde, de regen van eergisteren en een foto vaan onze fiere overzet man.
Voortbordurend op mijn verhaal van gisteren waar ik wachtte op antwoord voor een overnachtingsplaats, vond ik deze morgen in mijn mails het antwoord dat het niet mogelijk was. Het heeft de hele nacht gedonderd en geregend en ik verbleef echt in een spookhuis waar bij elke donderslag de ruiten in de ramen en de deuren trilde. Om 4u was het nog heftig bezig en ik dacht niet te kunnen vertrekken maar rond 4u30 hield het op. Met de moed der wanhoop heb ik mij dan klaargemaakt zodat ik de afspraak
met het overzetpond tegen 9u 30 kon bereiken. Ik was nog maar 700 m aan het stappen en de wag leidde mij over een pad waar het gras/ onkruid 1 m hoog stond. Je kunt u wel inbeelden dat met de regen van verleden nacht ik dat wegje verliet nat tot aan mijn gordel. Ik kon niet anders dan stappen en hopen dat alles wat zou drogen. Een mooie wandeling waar je plots een kasteel zie opduiken in een klein dorp of lopend langs de oevers van de Lambro die iets verder samenvloeit met de Po. De man stond mij op te wachten en in zijn bootje zaten al 4 pelgrims. Dus met 5 naar de andere kant van de Po. Daar heeft de overzetman zijn showtje opgevoerd dat ons 1 uur kostte. Ik had toen al 20 km gelopen en had geen slaapplaats. Een optie was bij de overzet te slapen maar als ik zijn omgeving zag was mijn goesting over. Dan maar doorstappen met als enig doel Piacenza bereiken om te overnachten. Het is mij gelukt maar met 34 km op de teller en moe. Ik kon pas om 16u in het hostel en dus heb ik mij op een grasveldje neergevleid en 'gerust'. Ik had maar 1 zorg en dat was morgen waar een etappe van 32 km getekend stond. Te veel maar onderweg geen stopplaatsen voor de nacht. Na gesprek met Kathleen die mij aanraden deze etappe te doen en dan een rustdag in te bouwen kon ik rust vinden. Piacenza zal wel een mooie stad zijn maar ik ga er niets over kunnen vertellen want ik had geen krachten meer om de stad in te gaan.
3/7/18: proberen een zo kort mogelijke weg te vinden
3 juli 2018: Pavia - Santa Cristina
Gisterennamiddag heb ik mij tijdens mijn rust zeker 1u30 bezig gehouden om een kortere weg te zoeken voor vandaag. Met de moeheid nog in de benen vond ik 28 km voor vandaag wat veel en een paar km minder zou welkom zijn. Ik vond wel enkele afwijkingen maar veel stelde dat niet voor. Ik dan maar op stap deze morgen en die eerste afkorting vond ik gemakkelijk. Ik hoopte dat de tweede ook zou lukken en dat was ook het geval, al zo'n 1200 m uitgespaard. In Belgioioso was ik al 15 km ver en zocht ik een rustplaats. De droom is telkens een bank, fontein, café en winkel samen te vinden zodat ik ook wat fruit kan eten. Vandaag was het bijna gelukt op de fontein na. Gelukkig had ik onderweg mijn drie flessen gevuld zodat ik niet zonder zou vallen. Op de bank probeerde ik nogmaals op de site van VIA te geraken maar dat lukte mij niet. Dan maar Google maps geprobeerd en tot mijn verbazing vond ik toch nog een sluitweg. Ik moest hiervoor wel 800 m langs een drukke weg gaan lopen maar het zou mij 3 km opleveren. De beslissing was snel genomen en zo kon ik Santa Cristina na 25 km bereikenen om 11 u. Ik kon hier maar om 14u30 inchecken maar mijn rugzak en
schoenen kon ik wel verstoppen om zo rustig mijn menutje te gaan eten. Het was markt en kocht er kersen maar de verkoper schonk ze mij als bijdrage voor mijn pelgrimstocht, geweldig toch. Deze namiddag heb ik ook verder gezocht om mijn probleem van 32 km binnen 3 dagen te spreiden. Ik heb het ook gevonden maar de voorwaarde is dat een slaapplaats vind, die ik ook heb maar nog geen bevestiging. Dus duimen maar. Met wat rust, was en plas en boodschappen zal mijn namiddag weer goed gevuld zijn. Nu wil ik jullie even jaloers maken door te melden dat het hier nu aan het regenen/ gieten is. De natuur gaat onmiddellijk anders ruiken en een stevige bries zal de warmte wat doen dalen. Bewijzen morgen! In dit klein dorpje hebben ze wel een mooi versierde kerk, een stad waardig.
Ik had gisterenavond mijn voorzorgen genomen om op tijd te kunnen vertrekken. In de ostello moest ik de kamer delen met 2 Française en de ruimte was wat klein. Daarom had ik voorgesteld mijn matras in de gang te leggen en daar te slapen op voorwaarde dat zij die deze morgen zouden terug leggen. Ik heb zalig geslapen naast een openstaand raam ( het koelt goed af s'avonds) en kon geruisloos weg. Al na 500 m kon ik besluiten dat het een slechte dag zou zijn en dat ik zou moeten sleuren om in Pavia te geraken. De gevolgen van gisteren waar ik iets in het rood ben gegaan !! Het was niet iets maar eigenlijk van alles dat niet mee wou en dan gaat de moraal ook achteruit. Dan maar de automatische piloot inschakelen. Een groot geluk was dat het weer meeviel. Het was nog fris om te starten en de eerste zonnestralen heb ik gezien rond 10u 15. Het was zalig om te stappen en ik wist ook dat een groot deel van de weg langsheen de Ticino zou meanderen tussen groen zodat er schaduw zou zijn. De weg is gewoon een pad door de wilde natuur van 50 cm( misschien) breed maar wel 13 km lang. Ik werd als het ware door engelen gedragen naar Pavia. Ik liep niet zo snel als de vorige dagen maar iets minder heftigheid helpt ook om de finish te halen. Éénmaal de Ticino langs de weg komt vloeien weet je dat het niet meer ver kan zijn. En dan de stad zien geeft een hele geruststelling. Deze morgen zou ik dat nooit hebben durven hopen. Dan maar pas merk ik op dat ik mijn bril ben kwijtgeraakt maar hoe en waar zijn en groot vraagteken. Even mijn film teruggedraaid maar niets kon dat moment oproepen. Ik was er zo vertrouwd aan geraakt. Ik weet weer wat doen deze middag. Maar vooral ga ik rusten in mijn Ostello, waar ik weer alleen verblijf. Samen met die mensen op de brug kijk ik uit naar betere dagen dan vandaag.
Deze morgen de verkeerde beslissing genomen, denkend korter te lopen, en langs de weg gewandeld. Ik had die beslissing genomen omdat er op zondagmorgen toch veel minder verkeer is. Ik denk dat ik 500 m meer gelopen zal hebben maar dan wel op asfalt. Op zondag zijn de dorpen en steden toch al doods en als je er doorstapt accentueert zich dat nog. Voorbij Mortara zou er een abdij zijn maar ook hier weinig leven. Er rest dus alleen nog maar verder te lopen tussen de rijstvelden en soms eens een akker met maïs maar vooral water en rijst. Het is zoeken en snakken naar een fontein voor verfrissing en drank. Het eerste dat ik in een dorp/stad doe is zo een waterbron opzoeken en er mijn hoofd onder houden. Ik vraag aan een inwoner of het nog ver lopen is naar Garlasco en hij zegt mij 4 km. Het is al 10u20 en dus wordt het doorstappen om nog wat aan- kopen te doen. Ik kom uitgeput in de winkel aan en doe mijn aankopen alvorens ik ga inchecken. Deze namiddag zal het rustig zijn en ik tracht toch even op wi-fi te kunnen voor informatie en het posten van mijn berichten. Ik heb nog heel hard genoten van mijn gelato. Ik was daar blijkbaar tijdig want achter mij kwam het hele stadje achter een ijsje. Ongelooflijk hoe veel ijs ze hier verkopen tot 1,5 kg, en verschillende smaken ineens in een isomodoos. Het is mooi om naar te kijken en wel wonderlijk dat je met ijs alleen hier je boterham kan verdienen. Gelukkig heb ik vandaag een wi-fi punt gevonden zodat ik mijn blog kan bijwerken bij een cappuccino en een voetbalmacht .
Gisteren had ik gevraagd of ik vroeg kon ontbijten en de gastman wou voor mij een ontbijt verzorgen om 5u30. Ik dus nieuwsgierig of het zou lukken en wonder boven wonder was de tafel gedekt, koffie klaar en ik kon toehappen. De stad verlaten in de koelte is goed. Vandaag 26 km omdat ik 3 etappes heb samengenomen voor 2 etappes. De afstanden waren te kort in 3 etappes. Snel loop ik terug tussen de rijstvelden maar vandaag kom ik toch af en toe een boom tegen. In elk dorp zou ik de kraan leegdrinken maar ik hou mij aan mijn ritme, de eerste 3 uur doorstappen, dan een rustpauze van zo’n kwartier voor fruit, water en een koffie (indien mogelijk) en dan doorstappen tot de finish. Het samenvoegen van de 3 etappes had 1 grote MAAR, zijnde dat in het dorp waar ik zou overnachten niets was, behalve een pizzeria/ pub. Ik kon niets vers meenemen omdat ik nog 5 km moest stappen en niet wist of ik het kon bewaren. Dus ik neem juist wat brood, konfituur en worst mee en een dosis hoop. Het dorpje telt 1 straat en misschien wonen er 200 mensen. De Ostello wordt door vrijwilligers gedragen en ze zijn bezig wat opknap werken aan het uitvoeren. Het kerkhof waar ik langs moet om in de hoofdstraat te komen heeft meer présence dat gans het dorp samen. De onthaaldame legt mij in het Italiaans uit hoe ik een expresso kan maken en dat lukt mij ook. Goed voor morgenvroeg als ik moet ontbijten. In de namiddag gaat naast mij een gelegenheidslokaal open waar er drank, ijs en chips te verkrijgen is. Onverwacht maar door de engelen gestuurd. Om 19u15 ga ik op pad om te zien of de pizzeria opent en ik kan binnen als eerste klant. Het duurt niet lang of er stromen nog mensen toe en tegen ik buiten stap 8u 30 is de zaak ver volgelopen. Ik voel mij hier echt thuis met een copie van Breughel geschilderd op een muur en veel Belgische bieren. Wijnen zijn hier niet verkrijgbaar en een ander gerecht dan pizza ook niet. Maar wat een durf om in zo’n plaats een eetgelegenheid te openen en dat ook doen draaien. De prijzen waren hier ook niet voor niets maar het was leuk en lekker ( mijn eerste pizza)
Gisterenavond al beslist om vrij vroeg te vertrekken want deze etappe is niet zwaar qua lopen of afstand maar loodzwaar door de warmte, gebrek aan schaduw en drinkwater. De gronden worden hier vooral gebruikt voor de teelt van rijst, hun risotto, en dus zie je overal water, de velden staan onderwater, de kanalen komen en gaan en maken ook onze weg. Weg van de grote wegen en dus wordt de afstand tussen de twee steden wat verlengd, ik schat toch met 3 km. Maar je leert toch allerlei zaken onderweg. Vroeg in de morgen zag ik al een boer op zijn brommertje met zijn schop voorbij rijden en ik ben hem ook blijven terugzien tijdens een tijdje omdat hij de irrigatie ging controleren. Wat verder een tractor met eigenaardige wielen om de rijstvelden te besproeien Maar je vind er geen drinkbaar water. Ik kom maar 1 dorp en 1 gehucht tegen onderweg en dus moet ik zuinig zijn met water. De kraantjes onderweg zou ik leeg drinken. Ook kom ik allerlei nieuwe vogels tegen die leven op die rijstvelden. Ik ben toch blij als ik na 5u30 de buitenkant van de stad binnen loop en schaduw kan opzoeken. Het is dan nog 45 min. zoeken naar mijn ostello maar dan is het leed geleden en kan ik rustig gaan eten en wachten tot ik kan inchecken. Na wat gerust te hebben ga ik wat wandelen in de stad en waar ik gisteren hard heb moeten achter zoeken moet ik vandaag de gelatos weren. Vercelli is een mooie stad en een bezoek meer dan waard. Ik voel me zo meer en meer naar het zuiden lopen. Voor de volgende dagen ga ik trachten hetzelfde ritme aan te houden zodat ik de hevige warmte ontloop. De inzet van de Ostellos is ongelooflijk. Wij verblijven hier tegen donatie, maar ze helpen u waar ze kunnen. Formidabel zou Stromae zeggen.
Gisterenavond zijn we lekker gaan eten, mijn 2 franse pelgrims en ik, in een nabijgelegen restaurant die een speciale menu aanbied voor reizigers zoals wij. Heel lekker en goedkoop. De gastvrouw had aangegeven dat het ontbijt om 7u30 zou zijn en ik heb me daaraan aangepast daar ik vandaag maar 17 km moest stappen tot Santhia. De gastvrouw van ' Il movemento lento' had heel wat ervaring met slow motion reizen en ook mooie foto's . Daar heb ik deze morgen nog staan naar kijken in haar trappenhuis. En zo voorgesteld in wat foto's wordt je nog meer gemotiveerd om verder te stappen naar die mooie plaatsen. Ik moest vandaag allerlei zaken regelen zoals mijn schoenen in ontvangst nemen dat vrienden van mijn neef Gustaaf zouden meebrengen uit België, wat herstellingen laten uitvoeren en tenslotte een kapper zien te vinden. Ik had 2 opties om hier te komen en nam da veiligste langs weiden en akkers, over autostrades en onder hogesnelheidslijnen maar vooral zeer veilig. Ik denk dat ik maar één stadje ben tegengekomen maar ook daar zijn ze volledig in de ban van de VIA. In het centrum van de stad kan je er al een winkelruimte vinden voor allerlei info. Ook het stadje 'Cavagliá ' was best gezellig. Het is nu volledig vlak en ik loop langs kanalen tussen de akkers die de gronden irrigeren. Zoals die kleine beekjes uit de bergen een stroom vormen verdelen de Italianen deze stroom terug om hun gronden te irrigeren. Best doeltreffend en een systeem dat al eeuwen moet bestaan. Hier zal maar weinig water naar de zee vloeien, denk ik. Het water hebben ze ook nodig voor hun rijstcultuur te onderhouden en hiervan zie ik vandaag de eerste velden. Spijtig genoeg zijn dat ook de ideale broedplaatsen voor de muggen. Santhia is niet zo bijzonder maar qua organisatie voor de VIA fantastisch. De vrijwilligers helpen u zo veel mogelijk en geen vraag was te veel. Zo begeleide ze mij tot bij de kapper, eetgelegenheid of hersteldienst. Wat mij vandaag het meeste energie heeft gekost is het zoeken naar een gelato. Overal vindje hier ijs maar voor artisanale gelato heb ik wel gans de stad doorkruist en gevonden. De beloning was navenant. In wil nog eens dank u zeggen aan Gustaaf en familie en aan zijn vriend Jackie voor de moeite die hebben gedaan om mijn schoenen in Santhia te krijgen.
Na een woelige nacht, we lagen met 5 in 1 kamer, waarvan 1 snurkte, 2 laat kwamen slapen, de venster open bleef voor de koelte maar veschrikkelijk veel kabaal binnen bracht van de stroom heb ik mij overslapen en pas om 5u 20 opgestaan. Om zo weinig mogelijk lawaai te maken had ik mijn rugzak en schoenen reeds buiten gezet en kon ik tijdig
' ontbijten' en vertrekken. Het was deze morgen al warmer en het is goed zoveel mogelijk van de koelte te genieten. Gewoon wandelen en dikwijks worden we omgeleid om een oude kerk of ruïne te aanschouwen maar het houdt ons ook weg van het verkeer. Van iets hoger kan ik ook zien hoe de vlakte zich uitbreidt. Een mooie wandeling, goed bewegwijzerd en aangenaam lopen. Ik voel de warmte zo stijgen en ik zoek elke schaduw op. Ik wandel van dorpje naar dorpje en overal zie je beweging en initiatieven rond de VIA. Ik kom zo langs een oude abdij die nu zetel is van een wijnboer, met feestzaal, zicht op het meer, wijnproeverij en binnenkort hotel, misschien ook voor gegoede pelgrims. Wel een mooie locatie en ik ben blij dat ik even de toerist was. Ik stap door naar Ropollo mijn einddoel. Voor de middag kan ik nog wat eten kopen zodat ik s'middags wat kan eten. De gastvrouw komt om 1 uur aan en dan kan ik me omkleden en rusten. De zon brandt al wat harder en het is goed vroeg te lopen. In de namiddag ga ik 1 km terug naar Viverone om even langs het meer te lopen, een ijsje te kopen waar ik de proefklant was voor een beginnende verkoopster en wat aankopen te doen. De gelato was heerlijk en terplaatse gemaakt wat mij 20 min gekost heeft om mij gevraagde smaken te hebben, maar de moeite waard was. Het is ongelofelijk hoe de Italianen zich hier verplaatsen om een ijsje te gaan eten en dat samen doen zoals wij op café gaan.
Ik was deze morgen vertrekensklaar als de gastvrouw mij op mijn ontbijt wees. Spijtig genoeg had ik al gegeten en dus kreeg ik een stuk taart mee voor onderweg. Iets buiten de stad word ik terug de heuvel opgestuurd om tussen de wijngaarden te lopen. Soms mogen we zelfs onder de pergolas lopen, echt leuk. De bruikbare ruimte tussen de 2 rotswanden zijn nog steeds nauw en dus loop ik soms tussen de autostrade en treinbedding maar heel veilig want zonder verkeer. En plots gaat die ruimte uitbreiden en wordt het veel vlakker en gemakkelijk lopen. De km gaan nu goed vooruit onder de voeten. Maar voor Ivrea moeten ze gewild en voor de veiligheid ons toch nog eens herinneren hoe de weg geweest is, weer wat omhoog en door bosjes maar alles wel veiliger en we zijn het ook al wat gewoon na die vorige dagen. Door het vlakker worden van het landschap worden er ook wat meer vochtige plaatsen gecreëerd en dus ideaal voor de muggen. Het duurt niet lang of je wordt overstelpt door die vrienden en dan helpt alleen een spuitbus. Een lange afdaling brengt mij in de stad Ivrea waar ik eerst lunch voor ik de canoëclub ga opzoeken. Die ligt in het centrum van de stad aan op andere oever van de stroom. Een kunstmatige dam over een grote lengte maakt dat de stroom ook over die lengte breek en neerklets met het nodige kabaal. Een ideale omgeving voor een canoëclub, waar volgende maand de wereldkampioenschappen worden gehouden. Deze organisatie houdt zich ook bezig met bewijzering van de VIA en er moet gezegd dat die de laatste dagen fel verbeterd is. Waarvoor dank !! In de namiddag een gelato gaan halen en de stad even doorkruist, gezellig. s'Avonds gewoon vergeten mijn brief voor de blog op te maken maar wel de foto met de Ferrari's .
Deze morgen was de kerk tijdig open zodat ik mijn bijdrage en de sleutel veilig kon achterlaten. Vandaag geen gehaast want het is maar 16 km en dat is goed na die drukke dagen. Ik loop echt Italië binnen zoals ik het graag zie met zijn oude dorpen, opgekuist en netjes, mooie plekjes, speciale zerken op het kerkhof en natuurlijk zijn eten en gelato's. Op onze weg kom ik weer een stuk heirbaan tegen met een boog en ook de bru St Martin is romeins en de oude stenen liggen er deels nog. Het is echt niet ver lopen tussen de dorpjes en telkens kom je speciale plaatsen tegen. Het wordt hier ook meer bewoond met zijn voor en nadelen. Spijtig is dat veel kerken gesloten blijven om diefstal te voorkomen maar intussen kunnen wij er ook niet van genieten. De nieuwe opdracht luidt niet te lang 'toeristen' want anders geraak ik nooit in Rome. Wij moeten over oude bruggen, waar geen verkeer meer mogelijk is en zo via veilige wegen. Dikwijls krijg ik nu de keuze mijn route te verlengen om nog meer mooie plaatsen te zien, op dit traject 3 maal wat het zou verlengen met 3 uur. Maar Pont St Martin is ook al mooi en vandaag moest ik zeker wat rusten. Het is immers elke dag wandelen. Op de hellingen telen ze zie ook druiven maar dan op pergolas. Iets heel speciaal maar alles zal zijn redenen hebben. Ze zijn zich hier ook meer bewust van de pelgrimsen op de Via Francigena en dikwijls zie ik nu aanbiedingen om goedkoper te eten of te overnachten. Ze hebben de nieuwe economie ontdekt en helpen ons ook zo onze route te maken. In het touritisch bureau ben ik ook de mappen gaan ophalen met de reisroute, etappes en alle nodige uitleg voor de route.
Het was een korte nacht als ik deze morgen uit de kamer wegglipte. Laat gepraat en met de man die geweldig snurkte was ik om 5 u al buiten. Naar de kerk gestapt, bergop, en daar eerst gegeten en medicijnen genomen, zalig uitkijkend over een slapend dorpje. De benen en voeten deden al heel wat minder pijn. Vandaag zou een korte etappe zijn en bij berekening zou ik al om 10 u aangekomen moeten zijn. Het verhaal van gisteren herhaald zich en dan begrijp ik dat die etappes korter zijn. De moeilijkheidsgraad van deze weg schat ik hoger in dan het naar boven gaan of afdalen van de St Bernard. De beroemde Cinque Terre is hier tegen een wandelingetje. Ik vraag me soms af of oudere mensen dit wel aankunnen. In ieder geval kom ik niet uit met mijn berekeningen en loop ik er een 3 kwartiers langer over maar geraak ik gelukkig veilig en wel in Vérres. Zoals gisteren kan ik ook weer genieten van oude brugjes of uit de hoogte kijken naar een parking van een hotel 'Billia' dat vol staat met die Ferrari's ( foto morgen) dat ik gisteren omhoog zag razen. Voor de rest blijft het af en toe lopen langs of op die aqueducten en omlaag kijken waar je je voeten zet. De wegen dat we belopen zijn volgens mij oude muilezels paden en volgens een priester die ik tegen kwam geen Via Francigena .Ik kan nu genieten van de winkels die zondagvoormiddag open zijn om wat boodschappen te doen want zondagnamiddag zijn de meeste dorpen, steden dood. Het zal nog spannen om aan een gelato te geraken, wat ik gisteren ook gemist heb. Om 7u30 was alles dicht en hier blijven de gelateria's niet open tot laat s'avonds, elke streek zijn cultuur.
Na het ontbijt dat ik in het hotel neem, kan ik om 7u20 vertrekken. Een medepelgrim klaagde net als ik van zijn dijspieren. Ik was vergeten dat ik die had, maar vandaag heb ik ze de héle dag gevoeld. De weg gaat nog veel omhoog en omlaag ,de bergwand volgend of om een beek te overbruggen maar vlak blijft het al sinds niet. We lopen geregeld via aquaducten die zorgen voor het irrigatiesysteem en die delen zijn vlakker. Ook dalen we naar dorpen en dat heeft dan zijn voordelen dat je een lekkere koffie kan drinken tussen de locals. Deze etappe vergt veel energie en de warmte komt ook meespelen. Gelukkig kom je voorbij mooie monumenten die u alle lasten doet vergeten maar veel tijd trek ik niet uit omdat de spieren onmiddellijk gaan verstramen. Ik volg de rivier maar het is nergens vlak egaal met de rivier. Ik moet het dal zo uitlopen er is geen andere weg. Onderweg kom ik ook andere pelgrims tegen die hun tocht korter gemaakt hebben of mensen dat ik gisteren al tegen kwam. Maar veel zijn het er niet. Als ik in de verte weer een burcht zie opduiken weet ik dat ik er bijna ben maar dan moet ik nog eerst omhoog om een spookdorp te ontwijken en loop ik zo Chatillon binnen. Als ik aanbel blijkt er een probleem te bestaan tussen een mail dat ik gestuurd had en een telefoontje dat de mevrouw van het hotel voor mij had gedaan. Bij wat over en weer gepraat blijkt dat de pater wat doof was en mijn naam dat de hotelbediende had gespeld hetzelfde was en kon ik daar slapen. Er waren al 2 franse pelgrims aangekomen en samen zouden wij de kamer delen. s'Avonds hebben we wat gepraat en die man was 81 j en zijn vrouw 76 j. Ze waren op de St Bernard vertrokken en deden kortere etappes maar al ik zie wat mij dat als last opleverd dan heb ik veel respect voor deze pelgrims.
Had je mijn nu gevraagd wat mijn verwachtingen waren voor dit avontuur dan zou ik daar geen antwoord op hebben kunnen geven. Het is moeilijk een beeld te creëren van zo'n reis. Nu ik al 39 dagen onderweg ben en 900 km gelopen heb kan ik het mij al wat beter visualiseren. Het is en blijft een zotte en vermoeiende onderneming die iets meer is dan stappen alleen. Slaapplaatsen zoeken, eten regelen, vooruit denken en wegen uitstippelen het vraag veel werk en als men dan niet wat organisatorisch is aangelegd dan moet dit wel wat zijn. Het is voor iedereen te doen de weg te gaan maar het hele pakket is zwaar. Vooral omdat je het voornaamste niet mag vergeten en dat is rusten.
Dit is een REIS met veel valkuilen die te overbruggen. Ik heb tot nogtoe verschrikkelijk veel genoten en het valt mij op dat ik in dode momenten mijn film een beetje terugspoel en al die mooie momenten kan overzien. Het zijn er al heel veel en dat komt door één de lange periode van onderweg zijn en twee constant in beweging zijn en nieuwe ontmoetingen dat je maakt of beelden dat je opslaagt. Dit kon ik mij onmogelijk voorstellen voor het begin van mijn reis maar het maakt het zoveel mooier. Ik heb niet het gevoel al lang onderweg te zijn dooral het nieuwe dat ik iedere dag ontdek. Het is nog een lange weg te gaan maar ik droom nu al dat dit deel mij nog meer zal bekoren. Het enige spijtige is dat je weinig tijd hebt om meer te bezoeken maar dan zou het nog veel langer duren. Wel heb je veel nieuwe ideeën om naar toe te trekken en te dromen.
Hier Ga Ik Verder Aan Werken Maar Nu Moet Ik Mij Klaar Maken Om Te Vertrekken
Ik had gisterenavond nog kunnen bedingen om deze morgen samen met arbeiders te ontbijten en dus was ik weer tijdig weg. Het was mistig en koud en er blaasde een sterke wind. Tot beneden aan het meer van de COL was er niet veel te zien maar eens over de Italiaanse grens ( 400 m bergaf)trok de hemel al open. Het is niet overdreven mijn voetje voor voetje want je moet goed opletten waar je je voeten plaats, het is tamelijk steil en voorzichtigheid is aangewezen. Maar het lukt en de weg is tamelijk goed aangegeven. Na 2 uur bereik ik het eerste dorp en wat later kan ik in een wat groter dorp genieten van mijn eerste cappuccino, heerlijk. Maar ik moet verder om tijdig ergens aan te komen om warm te eten. Het pad loop grootdeels langs een aquaduct en dus is het niet veel dalen. Maar ik moet vandaag wel 2000 m dalen en als het daalt is het dan ook menens. Ik kan niet lopen maar zo geraak ik toch beneden. Ik heb vandaag wel 100 Ferrari's gezien die omhoog reden, verschillende modellen en ook de kleuren verbaasden mij, zelfs bruine. Naast het gebrul van de neerstromende beekje/ rivieren was er ook het gehuil van de motoren. Eindelijk in Aosta. Dit stadje is ver ingesloten door bergen maar is wel mooi. Ik heb hier nog een deel van een begrafenis moeten bijwonen om aan mij 'TIMBRE' ( stempel)te geraken. Dan maar op zoek naar mijn hotel waar ik alle hulp krijg bij vragen. Zo ook een goed adres om een ijsje te gaan kopen, lekker echt lekker. Na het avondeten ga ik nog een wandeling maken naar het centrum zodat ik niet te vroeg in slaap val.
21 juni 2018 : Bourg St Pierre - Col du Grand St Bernard
Van deze etappe was ik het meeste bang, 'COL' doet toch steeds aan hoogte en gevaar denken. Dus op tijd op pad voor 4 uur stappen. Dikwijls vraag ik mij af waarom ze de wegen eerst doen dalen om nadien weer te laten stijgen, maar soms kan het niet anders omdat je over een riviertje moet of de bergwanden zijn te steil om op hoogte te blijven lopen, maar inwendig gaat er toch een vloek uit. Weer door weiden, je moet soms matador zijn, of langs watervallen bereik ik rond 1.800 m de eerste sneeuw. Iets verder kan ik ook de ingang van de tunnel zien. Gisteren in het dorp was dat nog niet de tunnel maar een gaanderij waar voertuigen doorheen moeten tot de ingang van de tunnel. Mooi is het landschap wel en van overal komt het water de berg af. De sneeuw smelt hier langzaam verder en op sommige plaatsen moeten de planten nog in gang schieten door de langdurige sneeuw. Onderweg wordt ik door een koppel fransen op een koffie en een babbel getrakteerd, gezellig. Eindelijk zie ik mijn eindpunt maar de weg erheen is niet zo makkellijk, er ligt nog sneeuw en de stenen liggen ook los op elkaar, voorzichtig dus. Op 50 m van het eindpunt slaat het noodlot toe, daar waar ik
2 m sneeuw moet overbruggen, ik glijd uit en schuif wel 30 m omlaag, gelukkig afgeremd door rotsen. Dan moet ik weer omhoog klauteren en dan sla ik mijn voet om. Na de paniek en de schok te hebben verwerkt klauter ik verder naar de weg het einddoel, 100m de COL tegemoet. Eind goed, al goed, ik sta op 2.470 m hoogte . Mijn vrees van de vorige dagen was dan toch gegrond maar ik kan het na vertellen. Nu maar hopen dat ik morgen niet te stijf zal zijn voor de afdaling naar Aosta. Dank aan mijn stokken die ik onderweg kocht want die zijn hun geld dubbel en dik waard. Nu verblijf ik bij de Chamoines weer en hier is het dikke business. Tijdens de maanden dat de COL open is ontvangen zij pelgrimsen maar ook toeristen. Ook zie je hier ook mensen met St Bernardhond rondlopen en is er ook een museum aan de hond gewijd. Nu rusten en morgen Italië binnen, ik probeer zo snel mogelijk wat Italiaans te leren want dt ga ik goed kunne gebruiken. Ciao !!
20/6/18 : Rustig bergop stappen naar de laatste dorpjes
20 juni 2018 : Orsieres - Bourg St Pierre
Deze morgen al om 5u 30 bij de bakker zodat ik zeker verder kan tot morgen middag want in het dorpje waar ik overnacht is er geen winkel, alleen 4 hotels en restaurants. Vandaag is het gemakkelijker de weg te volgen en af en toe staat de tijdsduur er bij vermeld zodat je wat hoop krijgt. s'Morgens is het lekker koel en de zon komt maar piepen rond 8 u. Ook heb je de koelte dat de bergrivieren meebrengen uit de bergen. Gewoon doorstappen en zoals aangegeven 4 u20 later ben ik al op mijn bestemming. Het was dan weer ingewikkelder om mijn slaapplaats te vinden. Ik had als uitleg gekregen dat ik door het dorp moest wandelen op zoek naar een kapel. Na 30 min zoeken en vragen blijkt de kerk de kapel te zijn. Om binnen te geraken was het ook zoeken, ik had een code gekregen maar vond geen klavier. Bij navraag waren dat 4 kleine stipje op de klink, hier had ik gerust een vergrootglas kunnen gebruiken. In dit dorp is ook de ingang van de St Bernardtunnel waar ik morgen op mag lopen en hier is Napoleon met 46.000 man en kanonnen, en alles erop en eraan over de berg geklautert met de hulp van veel Zwitserse hulp en valse beloften. Dit dorp heeft iets te vertellen maar buiten het opvangen van bergwandelaars of klimmers is hier weinig te beleven. Wel kom je nu overal mensen tegen die aan het hooien zijn en dikwijls nog veel arbeid verrichten. Wel heerlijk hier te zijn om tijdig te rusten want op de middag is het hier te warm voor mij om te stappen, gewoon een boek lezen en genieten. Vandaag ook weer door weiden met koeien moeten stappen en ik denk dat die in het avondgloren Milka koeien worden, aan hun vacht te zien.
Deze morgen was er geen verschil met de vorige. Ik was om 6 u aan het stappen. De bewegwijzering in de stad was prima en ik heb nog veel ontdekt van Martiny, zoals museums, oude Romeinse ruïnes en mooie buurten. Juist buiten de stad moet ik door het gevolg van werken links een bospad op. Na een tijdje klimmen kom ik op een weg met pijlen. 1 is voor de VIA en ik kies voor deze weg maar al spoedig begint die sterk te dalen. Ik vermoed dus dat deze weg de onderbroken opgaande is en keer terug om mijn keuze te switchen. Blijkbaar verkeerd want na een tijd klimmen, zonder pijltjes, kom ik bij woningen en een mevrouw raad mij aan verder te klimmen en daar raad te vragen, wat ik ook doe. Ik moet over de Col des Planches en nadien weer dalen. Dit heb ik ook gedaan en ben in een dorpje uitgekomen die op mijn weg lag. Onderweg kwam ik dikwijls aanwijzigen tegen van de VIA maar misschien is dat een verouderde route. Alles OK. Spijtig dat ik een veel zwaarder parcours gelopen heb wat mij toch energie gekost heeft maar het zicht was wel mooi. Ik heb de piek van de Mont Blanc en omgeving al kunnen bewonderen en was heel blij met mijn conditie maar het was zwaar en het gevaar bij het afdalen heeft mij verontrust. Toch op tijd in de stad om warm te kunnen eten. De krachten komen terug. Laat ons hopen dat ik dat geen 2de keer tegekom. Ik heb ook een foto gemaakt met de dorpen die ik aanloop met hun hoogten. Het is hier goed in Orsieres, klein dorpje waar de rivier door bulderd en veel beweging. Het is hier goed voor de kinderen want die kunnen hier naar hartelust ronddolen. s'Avonds gaat de zon snel achter een berg weg en wordt het dorpje kouder en duisterder. Moet bangelijk zijn in de winter.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
22 juni 2018 : Col du Grand St Bernard - Aosta
