10/04/2024 : St Paul de la Blaquiere -- Lodève : een pijntje verandert je leven
Vandaag een korte wandeling van 15 km en dus moet ik niet zo snel vertrekken. Maar de wind die wel geluwd is, maakt mij toch wakker. Ik ben op tijd op na een goede nacht. Ik ga aan tafel zitten en drink de koude koffie van gisterenavond bij het schrijven van mijn blog om geen lawaai te maken voor de anderen. Als de zon opkomt staat de eerste pelgrim op om zo nel mogelijk te vertrekken. De chaos is begonnen en het is best in de mallemolen te stappen dan erdoor overweldigd te worden. Zo moet ik haast ook om 8 u vertrekken. Een zachtere start dan gisteren wat ook plezante is en het weer is ook zaligere. Snel trek ik mijn fleece truitje uit want met, is het te warm. De weg is even verraderlijk als gisteren en dus is goed opletten om geen voet te verstuiken of te vallen. Ik doorkruis een vergeten dorp en volg de weg die me langs een oude priorij stuurt maar ik kan niet stoppen voor een bezoek maar wil gewoon doorstappen. Ik,ben hier al wat hoger in de’heuvels en de wind brengt koude met zich mee. Leuk is anders maar steeds te trui aan en uit doen is vermoeiend en dus lijd ik maar wat kou. Via de natuurpaadjes bereiken we een plateau uit natuurrots met een ongelooflijk uitzicht maar ook een steile afgrond. De rots lijkt bijna gepolierd beton zo glad en zuiver het is. Hier moet ik wat mijn weg zoeken want markeringen zijn er niet. Een zijde kan ik verwaarlozen, afgrond, dus blijven er maar 2 uitwegen. Ik volg mijn gevoel en kom zo terug op het juiste pad terecht. Ik hoor in de verte kinderstemmen en als ik het gepraat nader zie ik kinderen, 6 jarige, die gaan oefenen om een afdaling te doen in "rappel", een leerschool voor latere alpinisten. Stil staan ze in de rij hun beurt af te wachten, goed vast geschouwd in hun harnas, om de afdaling van 6 à 7 meter aan te vatten. Reuze om die klein mannen zo zonder schrik over de reling te zien gaan hangen. Ik stap door als ik plots de eerst vertrokkene zie aankomen. Blijkbaar gevallen/uitgegleden en door een andere pelgrim geholpen en samen onderweg. Als we wat verder door een speeltuintje moeten laveren komen we op een asfaltweg uit die we moeten volgen als ik plots een pijn voel links van mijn knie. Ik wrijf er even op en stap door zonder veel nadenken. Wat verder moeten we terug een wegje in en voel ik die pijn terug en bij afdalingen verergert die zich . Ik stop en merk dat ik een mooie blauwe plek aan het ontwikkelen ben. Ik ben nergens gebotst, niet gevallen en toch heb ik deze schade opgelopen. Ik ben al blij dicht bij mijn eindpunt te zijn die dan nogeens een echte stad is met winkels groot en klein, restaurants, bakkers, bustation en noem maar op. Ik sukkel tot aan de poort van de stad waar de twee voorlopers staan te treuzelen. We praten wat want allen moeten een andere weg uit. Ik help één van hen zijn rugzak achter te laten op een veilige plek en samen gaan we een dagchotel eten. Ik rust in de namiddag en neem de beslissing een dag te rusten en morgen een test te doen om te zien of de pijn blijft aanhouden. Dan zal ik een beslissing nemen want hier is het gemakkelijker dan verder waar er geen verbindingen is of onderweg waar ik niet meer voor of achteruit kan.
De wind maakt mij tijdens de nacht wakker en het is moeilijk in één ruk door te slapen. De deur rammelt, de wind komt met golven en ik zit te denken aan mijn handdoek en sokken die nog aan de wasdraad drogen. Ik sta op, neem al mijn persoonlijke zaken mee, grabbel de lakens mee en verlaat de slaapplaats. Ik daal voor het laatst de moeilijk trap af de wind/storm in. Ik vind al mijn zaken droog terug en raap ook goederen van een andere pelgrim op. Bij een kopje koffie kan ik mijn gisteren gekochte croissant degusteren en mij stilaan klaarmaken voor de strijd tegen de natuurfenomenen want daar lijkt het vandaag op uit te draaien. Goed ingeduffeld ga ik op weg. Iedereen weet dat het verlaten van de stad en vallei een stevige klim wordt maar de wind en misschien regen kunnen we niet inschatten. Geen afkortingen in de heuvels, gewoon de weg volgen. Bergop stappen lukt aardig want ik neem een ritme aan die mij rustig genoeg lijkt om uit te houden tot de top. De wind trotseren is een heel ander verhaal. Daar de weg dikwijls draait ga ik ook de wind uit verschillende richting op mij voelen beuken. Soms ben ik even gerust als de wind mij niet kan vangen maar een moment verder krijg ik de volle lading. Van het landschap genieten is bijna onmogelijk want buiten de voeten in het oog houden moet ik nu ook mijn evenwicht controleren op die nauwe paadjes. Soms stop ik toch even om een foto te nemen om nadien rustig te kunnen genieten maar nu is het zaak over de top te geraken. Het echte gevecht met de wind speelt zich af bij het bereiken van de top daar waar er geen beschutting meer is en de wind mij als speelgoed gaat behandelen. Soms moet ik met mijn hoofd in de wind gaan staan en even stilstaan zodat ik de golf over mij kan laten glijden. Eenmaal de afdaling begint is het veiliger lopen maar steeds hou ik de wind in het oog en train ik mezelf met oefeningen om klaar te zijn voor de volgende golf. Als ik een bocht omga sta ik plots voor de ruïne van een kasteel en weet dan dat het eerste dorpje dichterbij komt. De wegen met keien doen er mijn concentratie bij houden om veilig beneden te geraken in het dorp. Het huppelen van steen naar steen zoals enkele jaren geleden is er niet meer bij. Broeder "angst" heb ik een veilige plaats kunnen geven in een schuif maar heb nu zuster " voorzichtigheid" op een statief geplaatst. Als ik in het eerste dorpje kom kan ik eindelijk op adem komen en mijn weg vervolgen over gewone wegen naar het verdere dorpje met een bar. Ik bestel een koffie en kan mijn banaan met een stuk brood eten om wat energie te produceren. Heel vriendelijk waren ze niet en het was zaak zo snel mogelijk door te stappen. De wind blijft aanwezig maar de wegen zijn vlakker en breder en dus beter te belopen. Ik weet dat ik niet om 12 u kan aankomen en beslis dan maar gewoon door te stappen en op mijn eindplaats een zitbank te zoeken om wat brood en worst te eten die ik gisteren gekocht heb. In St Jean de la Blaquiere, een wat groter dorp is en maar 1 winkel maar is nu gesloten en dus moet men zich nu wapenen met eten voor de honger die komt. Om twee uur krijg ik gehoor aan het gemeentehuis en kan ik mij inschrijven en de sleutel van de gîte ophalen. Heel de gemeenschap draagt de weg en helpt waar mogelijk de pelgrim goed te ontvangen. Ik ben blij mijn rugzak neer te zetten en mijn bedje te spreiden. Het huis loopt stilaan vol met pelgrims en het was goed op tijd aan te komen om vroeg te douchen en nog te kiezen waar ik wou slapen. Een van de pelgrim had informatie gekregen dat de winkel rond 17 u zou open gaan speciaal voor ons en we er een lasagne zouden kunnen bestellen voor de diner om 19u. Iedereen tesamen bijna de winkel in en we plunderen deze van bijna alle drank. De apero gaat van start tot de lasagnes op tafel verschijnen. Lekker is het avondeten en de apero heeft de tongen goed gesmeerd. Een echt feestje. Een grootvader die op tocht is met zijn kleindochter van 13 en haar neef van 17 ruimen na het eten op en de zij doen de afwas zonder klagen, zelfs met de glimlach. Wel gaat iedereen op tijd naar bed want de tocht van vandaag heeft wel wat energie gekost. De wind is ook wat minder maar verkoelt de lucht stevig. Warm is iets anders maar onder een deken is het zalig.
Met wat brood, confituur en koffie kan ik aan de dag beginnen. Wanneer ik vertrek ga de garagedeur open en krijg ik nog een prettige goede dag toegezwaaid. Ik volg nu de GR om het dorp uit te komen en moet de eerste kleine helling trotseren zoals ik ze ken in Italië met veel losliggede keien en al wat percentages. Kort maar wel hevig en zo val ik weer in het bad van gewoontes. De weg kronkelt zich naar het eerste dorp en ik voel mijn benen en enkel pijn hebben van mijn uitspattingen gisteren. Ik moet het vandaag zo rustig mogelijk doen om te recupereren en zo snel en gemakkelijk mogelijk mijn eindbestemming te bereiken. De gewone weg biedt de oplossing om geen omweg te maken en ook niet te struikelen, gevaarlijker maar op deze wegen rijden niet zoveel auto's en bijna geen vrachtwagens. Dus stappen naar het volgende dorp voor een tussenstop. De dorpje lijken allemaal wat op elkaar met weinig inwoners in oude huizen en kleine straten vergeten door de wereld. De ene iets groter dan de andere en die hebben dan een bakkerij, bar en nog wat winkels, en andere dorpen leeg. Het is dus aanschuiven bij de bakker, niet omdat er veel volk is maar omdat een jonge vrouw raad vraag over hou ze kind het best kan laten doorslapen terwijl ze een koffie bestelt. Ik lijk in een kudde olifanten terecht gekomen te zijn, die koeien praten ook onder elkaar hun kleine problemen uit. Na een kleine 5 minuten geduldig wachten kan ik ook een bestelling plaatsen en genieten van een bakje troost Ik volg mijn weg naar de volgende halte zijnde een oude Romeinse brug over de Herault die als een blikvanger is voor de omgeving en een toeristisch magneet is. Een grote parking en een gratis pendelbus naar St Guilhem is een grote troef. Ik loop eerst naar het "strand" om een foto te maken van de brug in de bedding van de rivie en klim en nadien omhooggevallen om er over te lopen. De brug is ook aan het einde’van de "Gorges de l'Herault" gebouwd daar het verder tussen de rotsen geen nut had en ook geen belang had. De weg loopt nu in de Gorges en dit stuk is wel gevaarlijker dan de vorige weg daar hij kronkelt en er voor de voertuigen weinig plaats is. Dus voorzichtigheid ten top maar gelukkig rijden de auto's rustig. Wel mooi tussen de rotsen lopen met een hevige rivier in de bedding. Ik kom snel aan in de stad en het is makkelijk zoeken naar het stadsplein door alleen de kudde toeristen te volgen. De weg is nu verandert in een sprookjesachtig decor, één van de mooiste steden van Frankrijk met winkeltjes waar de prijzen de pan uitswingen. De restaurants zijn bijna dubbel zo duur dan in Monpellier en die waren al niet mals. Ik moet mij laten meedrijven in de chaos en loop zo snel mogelijk door want het is iets voor 12 u. Als ik naar de slaapplaats loop kruis ik twee zusters maar weet dan niet dat die naar de gebeddienst gaan in de kerk. Als ik terugkeer naar de hoofdplaats merk ik dat de kerkdeuren gesloten zijn. Pech, en dus zet ik mij op een bank om een bericht naar huis te sturen en even na te denken. Ik ben dicht bij de toeristische dienst en loop snel binnen, voor dat ze sluiten voor hun middagpauze (tot 15u) om te vragen of er een oplossing bestaat om mijn rugzak te droppen. Daar krijg ik de raad de kerk binnen te gaan en de zusters aan te spreken na hun gebeden. Ik wijs de mevrouw eraan dat de deuren gesloten zijn maar blijkbaar moest ik gewoon de deur openduwen, maar dat zou ik nooit geprobeerd hebben. Dus ik ga het einde van de gebeden bijwonen in rust en sereniteit en kan dan ik mijn rugzak droppen mijn duurste bezittingen meenement en ander schoeisel aan mijn voeten trekken. Als ik terug op het plein sta valt mij op dat ik mij portefeuille vergeten ben en dus kan ik tijdens mijn wachttijd 'tot 14 u' niet gaan eten en maak ik gebruik van een bank om te rusten. Ik loop later even rond op zoek naar een toilet en ontdek aan het einde van het dorp een restaurant waar ze forel met frieten en sla serveren voor een redelijke prijs. Ik vraag of ik ook na 14u30 kan eten wat mij wordt toegestaan maar wijzen mij er op zo snel mogelijk te komen, hun dienst draait rond de toeristen en dan sluiten ze. Alles valt in zijn plooi en na de maaltijd kan ik mij installeren voor de volgende nacht. Veel rusten kan ik niet want ik moet boodschappen doen voor de avond en de volgende dag en het aanbod aan voeding is miniem in deze stad. Ik ga op stap met mijn fototoestel om tijdens mijn boodschappen ook wat te genieten van de stad, dat gebouwd is rond een klooster, en wat foto's te maken want het is wel mooi stadje. Nadien plan ik verder de volgende dag en duik snel in mijn dromen om verder de benen te laten rusten.
7/04/2024 : Monpellier-Montarnaud : Een geweldig avontuur
Waar het feestje doorging heb ik vlug geweten want ik was pas in slaap of het lawaai nam stelselmatig toe. Hopend dat het snel zou eindigen en met oorstoppen in heb ik geprobeerd te slapen maar van een gezonde slaap mag ik niet spreken. Het lawaai, muziek met hysterisch roepen, hield op als de eerste huisvuilophaler aan zijn ronde begon rond 4u30. Ik was wakker en ben dan maar beginnen genieten van de dag. Koffie zetten en een gemakkelijke uitweg zoeken door de stad. Het is nooit gemakkelijk de juiste weg te kiezen maar als ik zag dat ik langs de aquaduct zou wandelen was ik er snel uit. Rond 7u15 trek ik de voordeur open om de straat op te gaan en stop ik onmiddellijk. Ik sta oog in oog met zes zwaarbewapende soldaten die door de straten stappen voor controle. In wezen niets speciaal maar om wakker te worden efficiënt. En ik maar vloeken dat ze niet een 5 tal uur vroeger gekomen zijn. Dan maar op stap uitkijkend naar een slapende stad met de straten voor mij alleen. Mijn tweede wekker gaat af als ik 150 meter verder de avenue Foch moet opdraaien en ik in een mensenmassa terecht kom die zich aan het klaarmaken zijn. Ik vind het grappig in die massa te versmelten met mijn zware rugzak tussen allemaal lichtgekleede sportmensen. De marathon gaat hier van start en ik zoek mijn weg om verder te geraken. Ook is er veel bewaking en ik ben verwonderd hoe mensen vroeg willen opstaan op een zondag voor een rondje lopen van 42 km. Ik moet ook door de veiligheidscontrole maar de man heeft snel door dat het te veel tijd zal duren en laat me met kwinkslag doorlopen. Ik ga nu langs de aquaduct lopen die nog in goede staat is en bewonder de grootsheid van de constructie. Onder de arcades zijn handelaren aan het uitpakken voor de rommelmarkt maar daar heb ik nu geen oog voor. Ik kijk nog eens om en loop verder mijn weg zoekend langs avenues en onderdelen van de universiteit. Hier is het zeker stil en maar best ook na de drukte. Ik volg mijn alternatieve GPX route want de markeringen voor de GR die ik vandaag wou volgen zijn niet te vinden. Mijn weg stuurt mij door een park/natuurgebied. Een mooie omgeving om door te lopen en gemakkelijk vooruit te geraken. Het is een vallei met aan de randen boven de "Gorges" bewoning. Mooi zicht hebben die mensen en er komt nooit verandering in. Mijn routewijzer geeft aan op een bepaalde plaats een riviertje te moeten oversteken maar de voorziene brug langs aan de kant van de oever en dus moest ik enkele stappen door het water. Ik vind een pad maar merk op dat die wel fel afwijkt van mijn rode lijn op mijn smartphone. Dit heb ik al dikwijls meegemaakt en dan moet ik maar even een juiste richting opzoeken. Door maquis, door elkaar verstrengeld stekelige planten, moet ik mij een weg zoeken naar het padje die ik vind maar blijkbaar jaren in onbruik door de mens maar niet door de dieren. Hier heeft de maquis weer zijn dominantie hernomen en is het dikwijls moeilijk zich een weg te maken. Wel fantastisch mooi stappen tussen rozen, brem, lavendel, rozemarijn of andere stekelig gedoe die mijn benen gratis tatoeëren met mooie striemen bloed, maar ik moet verder, naar een uitweg. Ik merk een wegje op mijn weg die naar een rivier daalt en die moet in trachten te vinden. Moeilijk maar met veel inzet bereik ik de oever met aan de andere kant een mooi begangbaar wegje. Ik heb maar één optie en dat is door het water baden. Ikmaa eerst mijn rugzak klaar met al het elektronische te verpakken in een plastiek zak, maak mijn zakken leeg en laat mij de rivier ingrijpen waar ik mijn rugzak op mijn hoofd neem en langzaam naar de andere oever stap al lachend want wenen zou niets bijbrengen. Nog een avontuur om later op te rakelen bij een glaasje wijn. Nu is het nog zaak uit de rivier te komen. Eerst mijn rugzak veilig stellen en dan klauteren de oever opkruipen. Een klein strookje braamvegetatie scheidt me nu nog van de weg maar dit is vlot over te steken. Nat tot aan de borst neem ik mijn drogerugzak op en ga mijn weg verder. Mensen merken wel dat ik nat ben maar verder kan ik gewoon verder, dus geen onnoemelijk zichtbare schade. Gelukkig kom ik snel op de gebaliseerde weg en volg ik die gedwee, een afkorting afbitsen waar ik kan maar verder zo snel mogelijk mijn slaapplaats opzoeken. De omgeving gaat voor mij wat verloren door de drang het eindpunt te behalen. Ik kom aan in het dorp rond 12u30 en moet wat zoeken en vragen en heb ook veel geluk aan een kippekraam waar ik de laatste halve kip kan kopen en een baguette bijkrijg uit medelijden. De wereld kan mooi zijn!!!! Snel vind ik mijn slaapplaats en word verwelkomt door een andere pelgrim die rustig aan het eten is. Ik kan verder daar ik alles mee heb, brood, kip, kaas en wat rode wijn en een babbel. Ik heb nog eens geluk als er naast mijn bed een radiator staat die heel stilletjes warmte afgeeft zodat mijn kledij kan drogen. Voor de rest heb ik in de namiddag een wandeling gemaakt naar een andere bakker voor en toetje ter vervanging van de lekkere verjaardagstaarten die ik per foto ontvangen heb. Nadien was het rusten, eten en bijpraten met andere pelgrims.
6/04/2024: Vendargeus - Monpellier : een noodzakelijke kortere rit
Ik was vroeg wakker en het stoorde mij niet want zo had ik de eetruimte voor mij alleen en kon ik rustig koffie zetten en genieten van een kopje terwijl ik tikte om mijn blog bij te werken. Geen overbodige luxe als je al 3 dagen achter staat, maar het is dikwijls kiezen tussen rusten, belevenissen delen met andere pelgrim of boodschappen gaan doen. Dus had ik gisteren al de beslissing genomen maar tot Monpellier te stappen wat zo 'n 13 km is en de ochtend te besteden aan het maken van nieuwsbrieven. Ik had reeds een dag bijsc hrijven afgevinkt als de eerste vertrekker opstonden en dan heb ik samen met hem ontbeten. Het was geen spraakwaterval en ik ook niet maar samen eten is toch wel leuker dan alleen. Iedereen vertrok en ik bleef verweest achter maar mijn teksten stonden online en ik kon mijn rugzak vervolledigen en de deur achter mij dicht trekken. Op naar Monpellier waar allen een hekel aan hadden omdat ze door bewoond gebied moesten stappen. Mij stoort het totaal niet omdat ik ook kijk naar architectuur en het weer een avontuur is mijn weg te zoeken door de straten en steegjes van een oude stad. Het is dan ook nog eens leuk binnenwegen te zoeken of in rustige straten te slalommen over het asfalt. Ik zie veel oudere mensen stappen met hun caddie en vermoed dat er een markt in de buurt is daar het zaterdag is. En mijn vermoeden wordt bevestigd daar ik ook door een deeltje van de kramen moet laveren. Gauw bereik ik de stad met als eerste blik een nieuw aangelegde tram bedding. Ik loop langs het kerkhof de stad in via een lommerrijke laan en tik snel mijn slaapplaats adres in zodat ik onnodig moet zoeken en rechtstreeks naar het adres ga. Eens de oude stad bereikt is wordt het moeilijker voor de GPS in al die nauwe steegjes maar vinden doen we. Onderweg kijk al uit waar ik kan gaan eten maar wil toch eerst langs het adres, je weet nooit of ik mijn rugzak kan droppen. Vandaag geen geluk en het is wachten tot 15u30 voor ik mijn leven verder kan organiseren. Ik kijk nog eens rond en ga dan fish en chips eten met veel sla. Nu moet ik wachten en dat kan soms lang duren als de verantwoordelijke te laat komt. Ik had gepland even naar mijn tablet te laten kijken zodat ik foto's zou kunnen opladen en moest eerst nog boodschappen doen voor het avondeten. Ik ga dan maar op stap door steegjes om alles aan te vinken. Ondertussen kijk toch ik rond om mooie of oude gevels vast te leggen op foto en ook hier in Monpellier hebben ze het muurschilderingen ontdekt wat mooie " tromp- oeils "opleverd. Ook loop ik een blokje om voor een eucharistieviering van 18u bij te wonen. Alles is gedaan als ik op de terugweg niet kan weerstaan om een Italiaans ijsje te kopen. Lekkend vlieg ik even de bergen over om dat warm gevoel weer aan te wakkeren dat Italië bij mij teweeg brengt. Na mijn avondeten en het belletje naar huis maak ik nog een wandeling door de stad om de jongeren zien samen te komen om te feesten, maar ik weet nog niet waar.
5/04/2024 :Gallargeus-le-Montreux-- Vendargeus : met de snelweg als bondgenoot
Goed geslapen in de keuken waar ik zonder iemand te storen mij kon klaarmaken en ontbijten op mijn gemak. Vandaag wordt het weer een lastige etappe en misschien kan de alternatieve route soelaas brengen en mij wat sneller naar mijn einddoel Vendrageus brengen. Als de zon wat licht geeft ga ik op stap op zoek naar mijn weg. Ik heb deze morgen mijn GSM's op dezelfde apps gelijk gesteld zodat ik het probleempje van gisteren niet meer zou voor hebben. Ik verlaat de ontwakende stad en kom snel langs de oevers van een rivier te lopen. Een oude Romeinse brug herinnert ons aan lang vervlogen tijden waar Italianen Europa probeerden te regeren. Het zou de ideale oversteekplaats naar de andere oever zijn, maar een deel van de brug is weg en de andere oever niet bereikbaar. Het is 4 km omlopen naar een brug om de andere oever te bereiken buiten dat de A9 autoweg over de rivier loopt. Hier is misschien wel een oplossing te bedingen als de hellingen en beveiligigen het toelaten en dat is pas merkbaar aan de brug zelf. Ik ga kijken of het mogelijk is en merk dat ik alvast niet de eerste ben die via 130 m veiligheidstrook van de A9 snel 4 km win. Ik loop snel en op een paar minuten ben ik weer in veiligheid. Vanaf nu wordt de autosnelweg mijn bondgenoot tot aan de ringweg rond de stad Vendrageus. Als ik het geluid van voorij ronkende vrachtwagens negeer is het een mooie weg op en neergaande en mijn grootste zorg zijn de keien en losliggende takken op de weg. Ik heb een onnoemelijk angst gekweekt om mijn voet om te slaan of te struikelen. Ik voel stilaan de pijn in mijn spieren en enkel opkomen en beslis langzamer maar continue door te lopen tot mijn eindpunt. Ik verschiet dikwijls waar mensen wonen langsheen een super drukke snelweg tussen Avignon en Barcelona. Het is er dikwijls vredig toeven en er zijn leven te leven, afgezonderd en toch dichtbij de drukte. Ik strompel voort genietend van de wegjes het landschap langsheen de A9. Als ik op een bepaald moment toch onder de snelweg moet, word ik verrast door mooie graffiti. Ver van dorpen en steden vinden de kunstenaars toch de plaatsen om hun creativiteit ten toon te stellen, en ik kan ervan genieten. De regen van de laatste weken dat zeker welkom was voor de regio laat overal wat zijn sporen na en zo moet ik een paar keren een riviertje oversteken op stapstenen. Meestal zal dit niet nodig zijn want water is hier het grootste gebrek maar nu bewijzen ze hun noodzaak. De weg kronkelt verder en dan bereik ik terug de GR weg die me de laatste kilometers naar de stad zal leiden. Ik moet over een oude boerderij stappen die omgetoverd is tot evementenzaal en bereik snel de stad over kiezelstenen. In de stad is het even zoeken naar een pelgrimplaats en ik ben blij om 12u15 iemand te bereiken die vriendelijk de deur opent. Ik ben blij met mijn genomen beslissingen deze morgen want met nog 5 km meer te stappen zou de kwijnende zwaan stervend zijn. Normaal gezien worden de gasten pas vanaf 15u toegelaten maar mijn toestand zal de gastheer wel overtuigd hebben dat ik rust nodig had. Terwijl ik alleen gevraagd had mijn rugzak neer te zetten werd ik hartelijk verwelkomd en kon in mijn brood met beleg opeten en rusten. Na een dutje hoorde ik de bel gaan en daar was de eerste pelgrim al, tijd om te douche en was te doen want later zal het huis vol lopen en zal het drukker worden. Ik loop het dorpje even in en als ik terug kom is iedereen aangekomen en wordt mij gemeld dat het om 18u apero is gevolgd door de diner om 19u30. Wat bijkletsen met 3 Fransen en een Zweedse vrouw en genieten van heerlijk avondmaal met alles erop en aan. Voldaan kan ik de dag afsluiten en naar het nieuws gaan kijken voor ik de ogen sluit. Het is 21u45 voor het zandmannetje langskomt en ik de slaap vind.
4/04/2024 :St Gilles -- Gallargues-le-Montreux, op weg door de wijngaarden en fruitbomen
Gelukkig is het voor mij geen probleem om vroeg op te staan en mij in stilte klaar te maken want op de overnachtingsplaats is de slaapplaats en de keuken slechts gescheiden door een gordijn. Dus alles in stilte en met zo weinig mogelijk licht om de slapende pelgrim niet te storen. Rond 7u ben ik klaar en stap de opkomende dag tegemoet met verse energie en de wil op tijd aan te komen zodat ik deze middag al kan rusten. Het is mooi wandelen bij het verlaten van de stad en de grote oppervlakten ranken voor de lekkere Cotes du Rhone te aanschouwen. Rustig, bijna geen verkeer, de opkomende zon en de koelte maken het wandelen aangenaam. Ik volg niet blindelings het GR pad want voor de heilige veiligheid doen ze de lieve wandelaar snel een ommetje lopen. Mijn afkorting leidt me langs 2 wijnhuizen waar de blinkende citernes het zoete goedje bewaren onder de beste omstandigheden. Op de akkers en wijngaarden komt het leven op gang en zodoende kan ik wat rondkijken. Snel kom ik aan een irrigatiekanaal dat ik over een paar kilometers moet volgen en moet ik alleen opletten en omlopen rond plassen water. Het heeft de laatste weken wat geregend en al het water is nog niet weg. Als de markeringen mij over een brug sturen verandert het landschap weer. Ik volg het spoor van mijn alternatieve route die mij door een bos van kerselaars stuurt voor menselijke consumptie. De netten zijn al over de boompjes gespannen en de kersen zijn al aan het zwellen. Het parcour is heuvelachtige maar wel heel mooi met meer variatie en een totaal andere weg. Kerselaars wisselen af met andere culturen en zo stap ik verder naar Vauvert een stadje waar ik door moet. De lichte hellingen en afdalingen maken deze etappe wel pittiger maar ook aangenamer. Als ik de stad in loop ga ik op zoek naar een bakkerij en café om even op adem te komen en iets te eten. Bij een koffie kan ik een babbeltje slaan met een abitué van het café en zo kan ik snel weer verder naar mijn volgend doel. Bij het verlaten van de stad mag ik de markeringen niet meer volgen maar moet ik op zoek naar mijn uitgestippelde weg. Ik vind hem snel en wonder boven wonder is deze weg ook aangeduid en weet ik dat juist loop. Ik was blijkbaar niet de eerste die vond dat de weg duidelijk een omweg maakte. Het fruit maakt plaats voor sla en de akkers worden doorkruist door spoor- en autowegen maar ik vind gemakkelijk mijn weg. De A9 naderend met zijn op- en afritten beland ik in industriezones. Het is middag en alles is stil gevallen voor de " pause déjeuner". Ik loop verder naar de stad en als ik een kruispunt moet oversteken is op één van de hoeken heel veel animo. Het gebouw is volledig beveiligd met een afsluiting en ik denk dat het een bedrijfsrestaurant is. Ik sluip dichter en stap toch door een deur om te vragen of ik er kan eten. Met succes word ik naar een tafel geleid en kan ik een menu bestellen met een karaf water. De etappe zit er bijna op en ik kan tot rust komen. Ik wil nu snel een bericht sturen naar huis maar mijn GSM is plat. Gelukkig hier want het zou een probleem geweest zijn onderweg. Na de maaltijd is het nog even doorlopen naar de stad die in siësta verkeerd en moet ik een middel vinden om mijn slaapplaats te vinden. Gelukkig heb ik steeds een boek mee met informatie en een tweede GSM. Ik kan met informatie inbreken in het pelgrimsoord en mijn rugzak droppen, schoenen uitdoen en rusten. Bij controle met mijn stappenteller heb ik toch 2 km gewonnen op de opgegeven afstand. Wat later komt de andere pelgrim toe en ook de hospita die ons inschrijft en kleine info deelt. Nu is het deels rusten, eten en slapen. Morgen nog een zware etappe maar daar is geen omkomen aan. Het was geen optie de 2 etappes te delen dus blijft er alleen stappen over.
3/04/2024: Arles - St Gilles : Op stap naar een vertrouwde plek
Het is snel een nieuwe dag en het is wachten tot 7u30 op het ontbijt. Heerlijk als je gewoon de benen onder de tafel moet schuiven en kan genieten van een frans ontbijt, baguette met confituur en heerlijke koffie. Mijn zak is gepakt en ik kan de eerste grote confrontatie aan wat mijn enkel betreft. Verleden jaar had ik de weg genomen landinwaarts tussen de weide met Camargue paarden en stieren en nu heb ik gekozen voor de weg op de dijk langs de kleine Rhone. Een kilometer langer, geen verkeer en misschien andere lanchappen. De mevrouw, een uitgeweken antwerpse dame, die ons wat uitleg had gegeven hoe we het best de dijk konden bereiken was vergeten te zeggen dat we voor een oude brug links moesten afdraaien. Niet dat we de weg niet zouden vinden maar de info over de oude brug was interessant geweest. We hebben ze ontdekt en even op de brug gaan staan om de woelige kleine Rhone te aanschouwen. Door de vele regen van de voorbije weken was er veel debiet van grauw water dat uit de bergen en akkers kwam. Een gemakkelijke weg om te stappen want nadenken was niet nodig, op de dijk blijven en kijken naar het landschap. Deze was niet verbluffend en persoonlijk vond ik de andere weg interresanter door zijn afwisseling. De dijk was een eentonige voorstelling met vaal natuur en de rivier die soms verdween en verderop weer iets breder verscheen. Ik heb op die 20 km maar 3 personen gezien die op hun akkers of omgeving aan het werken waren. Ik was dus heel blij als ik de brug over de rivier mocht oversteken om St Gilles binnen te stappen. Op de brug kwam ik de fietsende pelgrim tegen die veel later uit ARLES was vertrokken maar die er sneller was maar ook verder ging rijden dan mijn stopplaats.12u15 sloeg de klok en ik was blij mij aan dezelfde tafel te kunnen zetten om te eten. Verleden jaar was het lekker en de nieuwe uitbater had dezelfde keuken en dus ook om te smullen . Het is genieten en tot rust komen met het afluisteren van verhalen van andere klanten. Ik heb tijd want het is wachten tot de deur open gaat. Ik kende de slaapplaats en wist dat ik op de terras voor het gebouw een tafel met banken waren waar ik kon rusten en wachten tot de hospita om 15 u langs kwam om mij en andere pelgrims te ontvangen met natuurlijk veel verhalen. We zijn maar met twee en alles gaat vlot. We spreken af over de indeling voor morgen en kletsen wat bij. Van het schrijven voor de blog komt niet veel in huis want voor de volgende 2 dagen is er voorbereiding aan. Het zijn twee lange etappes van rond de 30 km en dan is het zoeken waar ik de weg wat kan inkorten. Het is niet makkelijk maar wie zoekt vind. Daar er bijna geen voorbereiding qua wandelen betreft en de zon van de partij is moet ik snel mijn slaapzak opzoeken en de vrede over mijn wereldje laten neerdwalen. Morgen vroeg op zodat ik tijdig kan vertrekken.
Na veel piekeren en nadenken heb ik een paar weken geleden de knoop doorgebeten en ben beginnen plannen. Zoals ik had geschreven zou ik niet meer alleen gaan stappen en dat was een grote uitdaging. Met veel nadenken heb ik dan een weg gekozen waar ik zeker niet alleen zou wandelen en als ik vroeg genoeg zou vertrekken zeker iemand zou volgen. Verleden jaar had ik op mijn teruggaan naar Arles er mensen liepen die de juiste richting liepen en dus een voorganger zouden zien bij nood. DUS ga ik terug in Arles verrekken richting Col du Somport. "Richting" want met te weinig tijd in het vooruitzicht zal ik er zeker niet geraken. Dus de beslissing was genomen en kon ik gaan plannen, ticket voor de trein bestellen, enz. Daar kwam wel een probleempje opduiken de dag eind februari dat ik mijn enkel zwaar verstuikte met al gevolg dat ik 1 week stilstond mar de moed ebde niet weg want nog 5 weken te gaan. Dus rusten, wat oefeningen doen en veel hopen. Drie weken voor vertrek struikel ik nogmaals maar wonder boven wonder trekt de pijn snel weg en groeit de hoop. Ik moet en definitieve beslissing nemen 7 dagen voor vertrek om gratis mijn treinticket te annuleren en neem het risico van 115 euro om de reis te laten beginnen op 2 april. Het aftellen is begonnen en ik kan alles klaarleggen voor vetrek. Daar mijn trein vanuit Brussel vertrekt om 6u37 moet ik de eerste trein vanuit Groot- Bijgaarden nemen om 5u41. Op tijd opstaan en vertrekken is geen probleem en om 6u35 op het perron staan nog minder. Maar daar deze reis geen evidentie mag zijn zal wel overal een korreltje zand in het mechanisme sluipen, en om te beginnen heeft mijn trein vertraging, van tenminste 23 minuten. Ik denk na over een ander oplossing om Brussel Zuid te bereiken maar welke oplossing ik ook bedacht ik zou weinig of geen tijd hebben om mijn TGV te halen. Dus wat knassentanden en nagelbijten om toch op tijd te komen. Tien minuten voor vertrek stap ik de trein op richting Marseille en kan ik rustig de emoties laten wegvloeien. Ik lees wat, dommel af en toe in slaap maar bereik op tijd Marseille waar ik moet overstappen richting Arles. Ik vind snel mijn weg naar mijn slaapplaats maar niemand is aanwezig. Een paar keer bellen en aankloppen maar nog steeds geen teken van leven. Even aan de deurknop draaien en de deur gaat open. Ik roep en klop maar nog steeds geen leven. Dus drop ik mijn rugzak zoals afgesproken, wissel van schoeisel en ga de stad in voor een wandeling en het ontdekken van een nieuwe culturele toren juist buiten de stad. Ik keer op tijd terug en dan is er toch een tweede pelgrim, uit "Namen" België, toegekomen. We maken even kennis en dan komt de gastvrouw toe. Ze vertelt mij dat ze nog een mail heeft gestuurd met informatie over haar afwezibheid maar die heb ik niet gelezen. Er wordt afgesproken om om 19u30 te eten en dat is niet lang meer. Als een derde pelgrim per fiets aan komt zijn we compleet en kunnen dan samen eten met de vele verhalen als klankkast. Gezellig maar ik ben blij als ik om 9u30 onder de wol kan want het is een lange dag geweest.
6/09/2023 : Nocera Umbra - Assissi : Op weg naar Stop
Het was een vredevolle nacht in het hol van Pluto, op een afgelegen weg weg van het centrum. Ik heb goed geslapen maar de interne wekker maakte mij wakker voor een nieuwe dag vol verrassingen, maar de welke? Ik had gemerkt dat de tafel al gedekt was en dus kon ik iets vroeger gaan ontbijten dan 6u30. De gastheer die er woonde had zijn uiterste best gedaan met vers bruin, nog warm brood, een heerlijke chocolade cake, pruimen confituur en lekkere koffie, alles homemade. Als stapper heb je meestal niet de tijd voor een uitgebreid ontbijt en zo is het vandaag weer want de weg roept mij. Een kwartier later ben ik al aan het stappen. Ik moet even lopen om mijn uitgestippelde weg te bereiken maar het lukt heel gemakkelijk. Aan een spoorweg gaan de slagbomen in beweging en stop om de trein door te laten. Daar heb ik nadien verschrikkelijk spijt van want ik kon zeker doorgelopen zijn terwijl ik nu 20 min heb stilgestaan vooraleer de trein voorbij was en de bareel openging. De weg gaat dan in stijgende lijn en ik had vandaag een spelletje bedacht alleen stil te staan voor een foto of wegcontrole uit te voeren en mijn ritme van stappen aan wat mogelijk was. Niet zo makkelijk in een bergop om trager of sneller te gaan stappen maar wel een mooi tijdverdrijf. Voorbij een dorpje moet ik de weg verlaten om een afsnijding te volgen tussen de weg zelf en zo een paar kilometer te winnen. Veilig voor verkeer en tussen bomen en struiken. Wel lastig want meestal zijn dat beddingen van beekje bezaaid met losliggende stenen. Bergop geen probleem omdat je traag stapt en voorzichtig uitkijkt waar je je voeten plaats maar afdalend soms een hel. Hier erken ik Umbrië op zijn best want dit is de streek in Italië waar je geregeld zon weggetjes kan gebruiken. Zalig maar ook zwaar want de helling gaat dikwijls over de 25%. Stevig klimmend is mijn spel soms moeilijk vol te houden maar soms moet ik wel een kiekje nemen. Niet uit noodzaak maar als souvenir aan de weg. Een paar van deze afkortingen moet ik volgen maar daarmee spaar ik wel 5 km uit, of meer. Als ik eindelijk boven ben loopt de asfalt weg over een typische kam op een heuvel. Een vreugde kreet ontsnapt mij bij mijn gevoel van deze dag, alles loopt vlot en ik kan mijn spel best volhouden. Iets verder op de kam, een deugddoende rustpauze op de weg moet ik weer een beekje beklimmen, hier soms afgewisseld met vlakkere boswegje die mij leiden naar de top van de heuvel, kruispunt van wegen en parking voor wandelaars. Van hieruit gaan we dalen en over een brede kiezelweg is het goed te recupereren alhoewel het stappen blijft. Hier kan men al eens links of rechts kijken als er al een doorkijk is want soms is de begroeing zo intens dat het ook opletten is voor bramen wat nog verschrikkelijker is dan stenen want eenmaal ze je vasthebben trekken ze gans uw huid open. Wel zijn er hier al wat weiden of kleine landbouwbedrijven zoals eentje waar de varken in openlucht worden gekweekt, een aardig stinkend boeltje. Voorbij een kruispunt waar auto langs kunnen duikt de weg een beekje in. Opletten geblazen want het zijn steiler stukken maar weer wordt je beloond met mooie panorama's. Plots duikt in de verte Assissi op met zijn grote burcht bovenop de heuvel. Hier stop ik omen steen te verplaatsen, om een bergje van stenen te creëren zoals ik op de Fransicuspad was tegengekomen. Hier nog maar de eerste steen maar misschien, wie weet !! Ik wandel voorzichtig verder tot plots de wereld verandert. Ik herinner me de moment ervoor niets maar de val, de klop, de schreeuw en het bewustzijn van het einde wel. Ik ben met mijn hoofd op een steen gevallen en het bloed spuit alle kanten uit. Gelukkig heb ik de reflex mijn rugzak los te maken en mijn eerste actie is het bloed zo snel mogelijk te stelpen. Met mijn pet en een zakdoek druk ik op de wonden waar het maar blijft bloeden en ik ga zitten naast het pad in het gras om tot rust te komen. Gelukkig gaat het snel minderen maar stoppen doet het niet. Na een paar minuten kom ik al vloekend tot het besluit dat hier blijven zitten niet de oplossing is en hef ik mijn rugzak op mijn schouder en met een hand de wonde dichtdrukkend stap ik langzaam verder, nadenkend waar ik zo snel mogelijk water kan vinden. Het geluk schuilt soms in een hoekje en deze kan ik vandaag opgemerkt. Niet zo ver voorbij het plaatst delict loopt het pad voorbij een huisje, gedeeltelijk gestut, met koterij en merk ik een kraantje op. Er staat ook een auto wat duid dat het bewoond is en zonder aankloppen begin ik mijn handen, hoofd en armen te spoelen met veel water. Ik haal ook mijn zakdoeken en petje boven en spel die ook met veel water. De trog kleurt snel rood maar water is op dit moment heilig. Ik voel mijn krachten en moed, die vandaag zo aanwezig waren, zo weg zinken. Ik neem een selfie om de schade vast te kunnen stellen en moet even, groen, lachen. Ik kijk even rond waar ik kan zitten en at mij op de trede van een deur. Nu kom pas het bewustzijn dat ik bepaalde beslissingen moet gaan nemen. Ik rust en beslis dat ik nu niet verder kan. De schade en impact is te groot om mijn weg te vervolgen en ik ga zolang rusten als nodig is. Na een tijdje komt de eigenaar uit zijn moestuin gestapt met zijn verse oogst en zie mij zitten. Ik zeg vriendelijk goede dag en zeg dat ik even rust. Hij bekijkt mij en loopt naar huis om ontsmettingsmiddel, watten en doekjes te halen en overtuigt mij de wonden te reinigen. Iets later komen 2 wandelaars aangelopen, de eerste die ik tegenkom op mijn route, bekijken de situatie en wandelen zachtjes voort, hulp werd al geboden. Hij stelt veel vragen en helpt mij zoveel mogelijk. Ik vertel dat ik in een hotel gereserveerd heb in Rivotorto en hij zegt me dat hij mij met de wagen zal brengen. Na 5 minuten zijn we op weg naar het hotel waar hij mij na een beetje zoeken afzet. Ik wil hem betalen maar zijn antwoord, en veel luider als mijn grazie, is niente. We groeten elkaar , ik check in en ga gewoon eerst rusten voor ik naar huis bel. Op de tree van de woning terwijl ik aan het bekomen was analyseerde ik de situatie en moest vaststellen dat ik verdomd veel geluk gehad heb. Vallen dicht bij een huis met stromend water, een huis dat bewoond is, de schade die enigszins nog beperkt is, twee wandelaars die uit het niets opduiken en een helper die mij vervoert naar mijn hotel. Ik vrees dat dit maar eenmaal in een mensenleven gebeurt. Denken hoe het veel erger had kunnen zijn zonder die positieve punten die mij nu zijn ontvallen en hoe het nieuws dan zou toekomen op het thuisfront, heb ik besloten dat dit mijn laatste etappe was van een lange reis op mijn alleen. Ik kan mijn geweten niet verzoenen met de gedachte dat ze thuis verschrikkelijk nieuws zouden moeten ontvangen voor een ongeluk dat uit egoïsme had kunnen vermeden worden. Dus hier stoppen de verhalen van routes waar ook in Europa maar iets nieuws zal er moeten komen, op een andere manier, want het genot van het reizen en kleine plaatsen ontdekken zal ik niet kunnen missen maar de gevaren wil ik niet meer dragen. Mijn plannen voor de volgende dagen veeg ik allemaal van tafel en reis terug naar huis om de wonden( alle) te genezen en te zalven. Tot nooit meer op deze manier.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
