Hopelijk zal Macabéa uiteindelijk toch nog een mooi leven leiden. Dat is ook wat de waarzegster voorspelt voor haar. Haar vriendin , Gloria, raadde haar aan om eens bij de waarzegster te gaan waar zij geregeld naartoe gaat, ook zij zal haar geld voorschieten en Macabéa moet dat dan maar eens aan haar terugbetalen. Zo doet Macabéa en gaat naar de waarzegster. Toen ze daar aankwam zag ze een jong meisje weglopen met rode ogen vol tranen, ze begon zich wat ongemakkelijk te voelen. Nu was het haar beurt. De waarzegster had niet zo goed nieuws voor haar, ze zou haar job verliezen als typiste en dat ze verder een vreselijk leven zal leiden. Plots verandert de waarzegster haar idee, ze zou na het verlaten van haar huis ééne Hans ontmoeten. Een beeldschoone rijke jongeman met blond haar en blauwe ogen, ofnee bruine of zwarte. Ze zouden samen trouwen en een prachtig leven leiden. Zo dit was Macabéa haar voorspelling, de waarzegster verbied haar om te bepalen maar toch doet ze dit. Enkele minuten na het verlaten van het huis word ze omver gereden door een auto, ze valt met haar hoofd op de stoeprand en begint bloed te braken. Iedereen komt rond haar staan en iemand laat een kaarsje branden, niemand helpt haar. Uiteindelijk sterft Macabéa en ik sterf met mijn geliefde mee. Zij was bevrijd van zichzelf en van ons en door te sterven veranderde ze in lucht. Mijn lieve Macabéa, ik zal je missen.
Ik heb niet zoveel last meer van mijn writer's block en daar ben ik heel blij mee, zelf loopt her verhaal vloeiend uit mijn vingers. Macabéa, zoals ik al vermelde, voelde haar niet zo goed en besloot om naar de dokter te gaan die haar kamergenoot, Gloria, haar aanwees. Zelf nam ze vele aspirines om de voortdurende pijn binnenin haar te verzachten. Na het genoeg gespaard te hebben en het verzamelen van al het geld kon ze eindelijk naar de dokter gaan. De dokter verschoot, Macabéa was een heel erg mager meisje voor haar leeftijd en vroeg haar of ze wel genoeg at. Maarja wat verwacht je nu van iemand die in armoede leeft? De dokter nam een röntgenfoto van haar en stelde vast dat ze leidde aan beginnende longtuberculose. Macabéa wist niet wat dat betekende dus uit beleefdheid knikte ze vriendelijk ' dank u wel meneer'. Het meisje heeft te zien wel heel veel ongeluk in haar leven, want wat er nog bijkomt is dat Olimpico, ja die smeerlap, nu een relatie heeft met haar kamergenoot Gloria. Kan je dat nu geloven?! Het maakt Macabéa niet zoveel uit want zij denkt namelijk niet veel na over het leven en andere dingen en liet alles gewoon gebeuren. Ik snap totaal niet hoe dat mensen haar kunnen zien als een onderdeel van deze wereld die overbodig aanwezig is. Macabéa is een pracht van een meisje met een heel sterke geest en karakter, want wees nu eens eerlijk. Wie van ons zou al deze ellende aankunnen? Niemand! Mocht ik kunnen ik zou haar opvangen in mijn armen en haar het mooie leven bieden dat ze echt verdient. Wacht, ik denk dat ik gevoelens voor haar krijg, zou dat erg zijn? Ja, ik ben verliefd op dat 'scharminkel', ik ben verliefd op haar lelijkheid op haar zwakke longen en er valt daar niets meer aan te veranderen en dat hoeft ook niet voor mij. Macabéa is een meisje dat het echt verdient om geliefd te worden en om op een juiste manier behandel te worden!
Het is moeilijker dan ik had verwacht. Telkens opnieuw schrijf ik mezelf vast en dwaal ik vervolgens van de verhaallijn af. Deze keer had ik net gedaan met het schrijven van de ontmoeting van Macabéa en een nieuwe vriend, Olimpico. Eindelijk was ik net klaar met het schrijven over hun ontmoeting, 3 pagina's lang duurt het. Dan gebeurt het ergste wat een schrijver zich maar kan voorstellen, plots gooide mijn kokkin het net geschreven verhaal in de vuilnisbak. Ik neem het haar niet kwalijk natuurlijk, dat kan iedereen overkomen, maar ik ben er in mijn poging tot kunstmatige herschrijving bij lange na niet in geslaagd om de oorspronkelijke versie terug op papier te krijgen. Zoals iedereen zegt: ' je eerste antwoord is meestal het juiste', en dit gold ook voor deze mooie eerste ontmoeting. Eindelijk begint Macabéa een beetje contact te krijgen met anderen, naast haar 4 kamergenoten. Macabéa begon weer eens gelukkig te worden, het werd ook tijd. Ik ben echt trots op haar dat ze eindelijk weer het gevoel van 'liefde' terug kan voelen, want na 3 afspraakjes, telkens met regen aan te pas, begon ze verliefde te worden op de mooie jongeman. Zelf vond ik Olimpico niet zo een aangename jongen, hij sprak altijd slecht tegen haar en noemde haar verschillende namen zoals 'scharminkel'. Dat maakte haar natuurlijk niet want zoals iedereen weet, liefde maakt blind. Hij was ook vol van zichzelf en was er volledig van overtuigd dat hij het zal maken en heel rijk zal worden. 1 keer heeft hij een koffie voor haar betaald een echte gentleman zou je denken, maar nee. Tijdens een bezoekje naar de zoo, waarvan zij zelf haar ticket moest betalen, zat hij eens na te denken. Hij was een vrijer en zij was een goedkoop meisje en jullie weten natuurlijk wel wat zijn doel is. Hij dacht na over het uiteindelijk misbruik maken van haar maar natuurlijk durfde zij niets, want zij zelf was nog een maagd en bij het plezier beleven, dus ook bij seks, zou ze haar meteen schuldig voelen dus weigerde ze al zijn pogingen. Na een lange tijd begon Olimpico niet meer op te dagen bij hun dagelijkse afspraakjes aan de bushalte, dat zei al genoeg maar toch gaf Macabéa nooit op. Dat arme meisje, ze was eens heel erg gelukkig en blij en dat wordt opnieuw helemaal verpest. Zoals jullie zien is deze ontmoeting niet zo aangenaam maarja, ik heb mijn best gedaan om op het opnieuw te schrijven. Maar wat zal er nu gebeuren met Macabéa? Want de laatste tijd voelt ze haar enorm slecht en ziek en zullen we ooit nog horen van die onderkruipsel Olimpico? Dat moet ik zelf nog allemaal beslissen.
Hier ben ik dan weer. Ik weet niet hoe te beginnen met het boek. Dus schrijf ik maar woorden, samen vormen die woorden zinnen en achter die zinnen schuilen er geheime boodschappen die in het ergste geval alleen ik zal begrijpen. Ik probeer me zoveel mogelijk in te leven in het meisje om het verhaal zo krachtig mogelijk aan jullie over te laten brengen maar dit is niet zo makkelijk. Ik heb wel 1 voordeel, zelf ben ik opgegroeid in het noordoosten maar dat verandert natuurlijk niet mijn manier van denken naar haar manier, want zij is een speciaal geval. Om me in te leven heb ik mezelf afgesloten van de buitenwereld, opgesloten in een kamer helemaal alleen zonder anderen om heen. Geen sociaal contact met anderen en ook tekort van slaap is aanwezig, enkel af en toe even dommelen van pure uitputting. Daarbij draag ik ook nog eens oude gescheurde kleren om op het niveau te komen van dat meisje. Zelf help ik het meisje meet haar zichtbaar te maken aan de buitenwereld met dit boek zodat jullie haar herkennen op straat en misschien verandering zouden kunnen brengen in haar leven maar dat betwijfel ik. Stel nu dat dit verhaal droevig uitvalt? Dan zal ik erna vast wel weer iets vrolijks schrijven, maar, waarom eigenlijk? Omdat ik ook maar een mens ben en liever lofliederen zal aanheffen in plaats van de ellende van het meisje uit het noordoosten te bezingen. Ik kan me niet langer meer inhouden en moet verder met haar verhaal, maar ik vind het verhaal zo krachtig dat ik moeite heb met het op te schrijven. In men hoofd is het allemaal woord voor woord neer geletterd maar om het dan vervolgens op papier te zetten, dat is een ander verhaal. De echte uitdaging voor mij is het overgaan van mijn praatjes naar het definitieve verhaal. Let's go!
Op een dag zag ik eens een jongedame helemaal alleen rondlopen in een sloppenwijk. Haar naam was 'Macabéa', een niet vaak voorkomende naam maar het heeft wel iets speciaals. Het 19-jarige meisje is namelijk afkomstig uit het noordoosten en trekt naar Rio de Janeiro, helemaal alleen. Ze had niet te mooiste kleren aan, maar zelf zag ze er een gelukkige jongedame uit en ben ik dus eens een babbeltje met haar gaan slaan. Ze vertelde me dat ze maagd was en een typiste, ze vertelde me vooral over haar hedendaagse leven. Toen ik vroeg om wat meer te vertellen over haar verleden, toen schrok ik me echt verrot. Hoe is het mogelijk dat ze nog zo gelukkig kan zijn terwijl ze een miserabel leven heeft geleidt? Namelijk toen ze nog maar 2 jaar oud was waren haar ouders gestorven aan kwade koortsen en is ze uiteindelijk bij haar tante, de enige familie die ze nog had, ingetrokken. Na enkele jaren is haar tante ook gestorven en zelf, zelf wist ze niet meer hoe het was om een vader en moeder te hebben. Nee, ik heb dit meisje niet verzonnen. Zij heeft haar bestaan aan mij opgedrongen. Het levensverhaal van dit meisje heeft mij echt gepakt en dus besloot ik er een boek over te schrijven. Niet voor het meisje, maar voor de mensen, de lezers te laten voelen hoe het gaat met de mensen enkele kilometers verder van ons. Zelf na al die ellende gaf Macabéa nooit op, ze heeft haar nog geen enkele keer ellendig gevoeld. Ze doet dit door als een vliegend spook door het leven te gaan zonder na te denken over alles. Vanaf het moment dat ze nadenkt of ergens plezier aan heeft voelt ze haar schuldig en begint ze meteen te bidden te God. Ook al wist ze niet eens wie 'God' was, want zij had geen God. Dus tot wie bad ze dan? Tot niemand, dat maakte haar ook niet echt uit want voor haar ging het vooral om zich beter te voelen na een 'misdaad' te hebben gepleegd. Het meisje verwondert mij en zet mij aan tot het schrijven, dus laten we maar beginnen.
