Zondag 21 maart 2010, 17:33 Bhubaneswar

Ja ik begrijp jullie, het is al lang geleden en dan nu ineens 4 blogs tegelijk... Maar net zoals bij het uitblijven van een nieuwe cd van je lievelingsgroep en het uren moeten wachten op je filet pure met peperroom, is honger de beste saus.

Ja ik ben ondertussen 22 jaar geworden, maar dat gedeelte komt later. Wie een cadeautje is vergeten, contacteer mij, ik geef je wel mijn bankrekeningnummer om een bedrag (met minstens 3 cijfers voor de komma) over te schrijven ter compensatie...

Om het volgende hoofdstuk te beginnen, in het werk dat binnen enkele jaren mij een Nobelprijs voor Literatuur, Vrede (en om één of andere reden ook Chemie), had ik graag een lesje NCZ neergeschreven betreffende een van mijn “avonturen” hier, maar aangezien dit stukje iets te lang werd, kreeg dit zijn eigen blog. Het religieus gespuis kan er beter aan doen dat niet te lezen, het kan de integriteit van je sprookjes in gevaar brengen.

De lessen in de Ruchikaschool zijn nu volop bezig, ben het nu al wat meer gewoon. Maar het blijft lastig je didactische vaardigheden te ontwikkelen (of op zen minst creatief te werk te gaan) als je bijna niets hebt om mee te werken. Ik ga nu niet heel het verhaal er rond doen, maar laat on het erbij houden dat ik mijn plan trek.

Mijn lessen in Ajad Nagar blijven prachtig lopen. Het is moeilijker en gaat trager vooruit, maar ik heb van dat projectje mijn persoonlijke queeste gemaakt, zeker voor die kinderen. Je kan zo professioneel zijn als je maar kan, maar enkele weken in een slumschooltje en je schept er een band mee en ik vrees dat het mij zeer moeilijk zal vallen als ik ga moeten afscheid nemen. Hoe dit projectje zal eindigen, zul je wel later te weten komen...

En zoals enkele al weten, ben ik de 18e 22 geworden. En eerlijk gezegd, het is me een bitterzoete bedoening geweest. Iedereen heeft me wel hier al gefeliciteerd en heb zelfs 2 cakes gekregen, die uiteraard gedeeld werd, zeker de chocoladecake was lekker (dit is uiteraard met een knipoog naar die enkelen waarvan ik weet dat ze al watertanden bij de gedachte, dus heb ik er uiteraard een foto van gemaakt...), maar het blijft me toch wel eenzaam. De telefoontjes en smsjes waren zeer welkom, maar dan in de avond, je hebt geen internet, dus geen mogelijkheid met het thuisfront te communiceren, en je gaat met een redelijk eenzaam gevoel gaan slapen. Je voelt dat je vanalles hebt gemist: de Libertus-cantus, st. Patricksday (aangezien dat de dag voor mijn verjaardag is) en mijn jaarlijkse drunken verjaardagsavontuur in Leuven (die ondertussen berucht zijn). Maar nog een paar weken, en ik ga die verloren pinten zeker inhalen...

Vandaag ben ik naar de zoo hier in Bhubaneswar geweest en heb vandaag pas mij voor de eerste keer in de zon verbrand, al is het maar lichtjes. Zeer vreemd dat ik hier al zo lang in de zon rondloop en tot nu toe niets erger heb voorgehad dan met zweet doordrenkte kleren. De apen waar mijn moeder mij al honderden keren voor waarschuwden zijn blijkbaar even erg als ze op de televisie laten blijken. Zelfs de gemiddelde Indiër loopt er in een cirkel rond. Zelfs als er een hele troep in het midden van het wandelpad zit, die je tientallen Indiërs gewoon rechtsomkeer maken en een omweg nemen. Wegens diplomatieke redenen (dus om mijn dierbare moeke niet ongerust te maken) heb ik mij maar voorgenomen er geen foto's van de nemen. Van enkele andere dierlijke exemplaren heb ik echter wel mijn camera bovengehaald en ben nadien aangenaam verrast hoe goed ze gelukt waren.

Vlak voor we teruggingen, stopten we aan een “winkeltje” voor een glas “Lassi”... Ik weet nog niet waar ze het van maken, maar het was een van de lekkerste dingen (buiten Palm) dat ik ooit gedronken had. Zodra ik het recept heb, laat ik het jullie weten.

Ondertussen ben ik te moe geworden van het schrijven, dus heb ik geen zin meer deze zin af te m...