|
2 maart 2010, 9:26 Bhubaneswar
Waarschuwing: alhoewel ik betwijfel dat
de moreel en cognitief onderontwikkelden onder ons deze blog lezen,
wil ik de mensen, die zich in deze blog beledigd voelen,
doorverwijzen naar de prelude.
Weer een weekje verder, weer wat
ervaringen rijker. Sommige slecht, sommige wonderlijk.
Ik zal beginnen met Ajad Nagar, zoals u
weet: een van de slums waar ik les geef. Van de 2 slumschooltjes is
dit toch wel het schooltje dat zichtbaar vorderingen begint te maken.
Ik wil niet beginnen pochen, maar ik put toch wel enige trots uit het
feit dat hun Engels en hun leergierigheid, sinds ik arriveerde, toch
wel enigsinds verbeterd is. Daarom heb ik, door de brilliante
interventie van een klein verzoek van een van de leerlingen, besloten
een projectje te starten met deze leerlingen. Vorige week kwam een
van de meisjes afgelopen met een blauw papier, ze moest een opstel
maken met als titel What actions should India take in the next
five years to make the country more prosperous? Het was blijkbaar
voor een wedstrijd dat ze dat, uiteraard in het Engels, moest
schrijven. Dat gaf mij de inspiratie om dit met de hele klas te doen.
Omdat het een 3-tal pagina's moest zijn, ging ik er dus van uit dat
ze toch wel wat tijd kregen om dit te maken. Dus ik ben begonnen met
ze aan te leren hoe je het best een opstel, of paper, schrijft,
aangezien de opbouw en schrijfwijze even belangrijk is als de inhoud.
Tegen het einde van mijn uitleg kreeg ik echter te horen dat ze dat
tegen de volgende dag moest inleveren. Dus de andere leerkracht (Sar)
ging dit voor haar schrijven. Ik wilde echter mijn les niet verloren
laten gaan, dus kwam ik op het volgende idee: Ik ga toch een opstel
schrijven met de leerlingen. Via een stemming is het thema
terrorisme gekozen. Dit gaf mij dus het perfecte platform om
Engels met zedenleer en geschiedenis te combineren. Ik geef enkele
lessen geschiedenis en zedenleer over terrorisme, praat erover,
enz...
Zeer belangrijk voor deze kinderen zal
het religieuze aspect zijn. Zo goed als alle kinderen in deze slum
zijn moslim, en het woord terrorisme is voor vele vaak synoniem
geworden met Islam. Uiteraard is daar geen klote van waar (behalve
voor de ééncellige organismen die het partijbestuur van het NSV,
VB, NVA en andere archaïsche organisaties) dus gaat mijn hoofddoel
zijn dit aspect te nuanceren, aangezien het allemaal toch maar enkel
over geld en macht gaat.
Het lijkt niet veel, maar ik heb toch
wel het gevoel dat dit projectje wel enig effect zal hebben, de
kinderen waren toch enthousiast. En het extra voordeel is: ik kan
spannende verhalen vertellen, en dat is nu toevallig een van mijn
specialiteiten. Ons Miranda zegt da ook altijd: Jos, zegt ze,
zoals jij verhalen kunt vertellen... ja zo vertel jij verhalen!
Jarana Baste langs de andere kant is
een ander verhaal. Het is in die klas echt moeilijk ze bij de les te
houden. Ik merk dat verschillende leerlingen helemaal niets van
motivatie meer hebben, dat gecombineerd met 30-jaar oude handboeken
Engels... Zelfs die dat willen leren, verliezen te moed. Het is nu
stilaan de laatste week dat ik aan deze kinderen les zal geven
(aangezien ik volgende week in de English-medium school begin les te
geven) en ik begin mij af te vragen wat ik nog met ze zou kunnen
doen, elk taalspelletje moeilijker dan memory lukt ze niet...
Ik heb ook iets gedaan waar ik de
grootste hekel aan heb: kleren gaan kopen. Als je dat in Belgie als
erg vindt, kom dan NIET naar India. Je komt dan terecht in een
ongelooflijk drukke winkelbuurt (kan het niet omschrijven als
straat of iets anders) en probeer dan maar, als forse Europeaan, iets
te zoeken dat past. Die Indiërs zijn al allemaal vaak zo'n
liliputters, zelfs vergeleken met mij, dus iets vinden, is niet
evident. Uitendelijk heb ik dan toch wat kunnen vinden tegen de hitte
en een paar sandalen (maar mijn maat 45 was blijkbaar ook al moeilijk
te vinden voor hun...).
Verder is het internet, weeral,
spoorloos verdwenen, en die tamzakken bij de provider doen blijkbaar
geen zak om het te herstellen. Ben zondag zelfs van miserie door de
brandende zon beginnen te fietsen op zoek naar een internetcafé, en
uiteraard was er nergens verbinding.
Gisteren was er wederom een feestdag en
ben zo gezegend geweest Holi te mogen meemaken. Voor diegenen die
zich afvragen wat Holi nu precies is, het is het festival van de
kleuren. De oorsprong ken ik ni maar in enkele woorden kun je het zo
beschrijven: harde muziek en iedereen die elkaar met alle mogelijke
kleurstoffen kleuren. Misschien heb je ooit beelden gezien van
Indiërs die met kleuren naar elkaar zitten te gooien, dat is dat
dus, maar, zodra ik terug internet heb, zal ik proberen de foto's
voor zichzelf te laten spreken.
Die avond ben ik wel spijtig genoeg
terug in een zwart gat gevallen, omdat ik elke avond weer alleen in
een kantoortje zit, en zonder internet wordt dit zeer eenzaam. Ik heb
nu weeral al bijna een week het thuisfront moeten missen, en het
begint zwaar op mijn moraal te wegen. Ik hoop dat dit snel opgelost
geraakt, veel reserve heb ik niet meer... Het ligt niet aan India
hoor, ik ben hier doodgraag, maar als iedereen dat je kent en graag
ziet (en spijtig genoeg ook veel die je liever niet kent uiteraard)
duizenden kilometers verder aan de andere kant van de wereld zit en
je enige verbinding zo lang nergens te bespeuren is... het begint
moeilijk te worden, moet ik zeggen.
Ik zal proberen toch wel op een
vrolijkere noot te eindigen als ik hier nog eens iets aan kan knopen
voor ik dit post.
3 maart 2010, 11:58 Bhubaneswar
Gisteren dacht ik eindelijk een
meevaller te hebben, internet is terug... Domme ik toch, ondertussen
zit ik weeral zonder. Alhoewel het gisteren wel enorm deugd deed weer
iets van thuis te horen, blijft het lastig werken als je geen
opzoekwerk kunt doen. Voorbije nacht is ook weeral is goed
tegengevallen. Ik heb blijkbaar de gewoonte gekregen elke morgen rond
2-3 uur met enorme krampen wakker te worden om daarna een half uur in
het toilet door te brengen om dan nog een paar extra uurtjes proberen
bij te slapen. Het verblijf in een land aan de andere kant van de
wereld begint precies elke dag meer en meer door te wegen, maar langs
de andere kant besef ik net dat ik bijna in het midden van mijn
stageperiode zit. Aangezien ik 4 weken stage had alvorens ik 4 weken
in een English-medium school zou beginnen lesgeven, en dat is
volgende week al.
Ik ben hier dus ondertussen al bijna 5
weken en ik moet met spijt toch wel mededelen dat het sightseeing tot
nu toe nogal is tegengevallen, enkel de eerste zondag heb ik enkele
tempels kunnen bezoeken. De daaropvolgende zondagen was ik veel te
moe van de week of vond ik niemand om mee te gaan (en er alleen op
uit trekken als jonge Europeaan, is denkik niet verstandig). Ik had
wel gedacht dat ik tijdens de weken dat ik hier zat niet veel de
toerist kon uithangen, maar dit is wel zeer weinig, zeker omdat er
een vrije week is weggevallen omdat ik een week extra lesgeef in de
English-medium school.
Mede daarom heb ik besloten mijn
laatste anderhalve week niet in Mumbai door te brengen. Daarnaast is
er ook nog het hete seizoen en de kostprijs van de stad zelf die mij
zorgen baart. In plaats daarvan heb ik besloten de 3e april op een
trein richting Delhi te springen om daar een 2e trein richting
Kashmir te nemen. Ik ben wel bijna 2 dagen onderweg, maar dan zou ik
normaal de 4e of 5e in Kashmir, ergens in de bergen, zijn. Het is er
dunbevolkt, en rustig, dus ideaal om een weekje op rust te komen. Het
toerisme is er blijkbaar ook sterk afgenomen dus ik zal wel gerust
iets in mijn budget vinden. Ik zal daar dan denkik willen blijven tot
de 12e om dan terug een trein naar Delhi te nemen, daar nog een dagje
of 2 in een hotel dicht bij het vliegveld doorbrengen en de 15e terug
naar ons geliefd Belgenlandje terug te keren.
Voor de liefhebbers van foto's en
verhalen: het is niet omdat ik niet veel toeristje kan spelen dat ik
niets te vertellen of laten zien zal hebben, ik zit amper halverwege
en zie maar wat ik tot nu toe al allemaal heb geschreven...
Maar ergens ben ik wel blij dat ik niet
de toerist uithang, ik ben liever bezig met wat ik nu doe, alhoewel
ik wel wat meer dingen zou willen bezoeken, zeker hier in
Bhubaneswar, enkele prachtige tempels (of toch diegene waar ik
binnenmag) die toch nog wel de moeite waard zijn.
Ik weet dat ik het nog al heb gezegd,
maar ik zal wederom probere deze keer er wat foto's bij te zetten...
|
