|
22 februari 2010, 20:31 Bhubaneswar
In de vorige post zei ik dat de volgende verhaaltjes een stuk korter ging zijn, maar als het doorgaat zoals nu, denk ik dat ik die mening zal moeten herzien.
Het is nu al ongeveer een week dat ik zonder internet zit, en ongeveer 2 weken dat ik niet op Toledo geraak, dus de opgelopen achterstand kan wel op wat frustratie langs mijn kant rekenen. Eerst weigerde Toledo dienst, niet lang daarna lag de server voor enkele dagen plat. De moment de server terug werkte, kreeg ik een, op zen minst zeer irritant, virus via een USB-stick van een van de medewerkers, dus lag mijn computer 2 dagen plat. Eindelijk krijg ik een deftig antivirus op de computer, de beestjes eruit en de beschadigde bestanden gerepareerd, valt dan de server weeral uit. Ondertussen is het maandagavond en heb ik nog altijd geen verbinding... Met de moed der wanhoop dan maar eens naar België gebeld (zoals de verwachten een dure grap) en Groep T dan eens gewaarschuwd. Maar genoeg over de technologische problemen, over naar het sappige gedeelte...
Ik denk dat ik best kan beginnen met de titel uit te leggen. Om te beginnen is er al één deel van India waar ik al enorm van hou: de politiek incorrecte reclame. We weten allemaal hoe irritant politiek correcte mensen zijn. Je moet toegeven eens een onvriendelijke opmerking over vrouwen die in de keuken moeten blijven, negers die wederom aan de verkeerde kant van de wet staan, joden met hun plannen om de wereld te veroveren, flaminganten die zelfmoord plegen door van hun ego naar hun IQ te springen, enz... best wel grappig zijn en dat het geen zin heeft daarover te kankeren. Discrimineer niemand, beledig iedereen zeg ik altijd maar. Maar terug naar die politiek incorrecte reclame. Op de weg naar Jarana Baste (een van de slums waar ik lesgeef) moet ik over een grote brug, die brug is uiteraard sierlijk gedecoreerd met grote reclameaffices. Een van die affiches verkoopt olie, ik ga ervan uit dat het bakolie is dat gebruikt wordt om groenten te bakken. En op die affiche staat geschreven husband's choice, heerlijk toch. Tenminste een merk waarvan je kunt afleiden dat de vrouwen die dit gebruiken, tenminste nog naar hun ventje luisteren zoals de goeie oude tijd... (Op dit moment zou ik naar enkele politiek correcte vriendjes en vriendinnetjes moeten kijken ja, Zara, jij hoort daar ook bij en ze nogmaals herinneren dat ik NIET politiek correct ben, dus je was al meermaals gewaarschuwd...) Ik vraag mij af wat er zou gebeuren als ik zo'n affiche ergens in Leuven zou kunnen omhoog hangen...
Over naar het gedeelte van de Nazinegers... Dit heeft niets met politiek correctheid te maken, maar voor iemand met een Europese achtergrond. Het centrale begrip hier is de swastika (beter gekend als een hakenkruis). Nu, voor diegene met een beperktere wereldkennis, is het best even uit te leggen wat dat symbool eigenlijk is.
Lesje geschiedenis: De swastika is van oudsher een symbool van harmonie geweest, zowel voor hindoes als boeddhisten. Tot op een mooie lentedag er ergens tussen de kaasbollen er een klein Duits mannetje met een nog kleinere snor zich bezig hield met research and development. De kleine man was namelijk bezig een soort vriendenkring op te richten met het doel de niet-vriendenkring een beetje pijn te doen (u kent het wel: de gewoonlijke dingen zoals ze geniepig pitsen, propjes naar gooien, beetje genocide plegen,... Al dat soort deugenieterij.) Deze kleine man dacht namelijk dat er een soort superieur mensenras was (waar hij zelf vreemd genoeg geen enkel kenmerk van had) en baseerde dit op selectief gevonden archeologisch bewijsmateriaal over een oud volk, de Ariërs. Dit volk, of toch zijn nakomelingen leven voornamelijk in India, dus was het ook in de cultuur van deze streken dat hij een leuke tekening vond, de swastika. Blijkbaar vond hij het niet nodig te onderzoeken wat het teken betekende, want hij kantelde het en zette het op een wit en rode achtergrond. Niet veel later werd hij, mede dankzij zijn artistiek talent, tot leider (of zoals de plaatselijke mensen het zeggen: Furher) gekozen. En tot op de dag van vandaag wordt dit symbool door zowat heel de westerse wereld aanzien als een herinnering aan deze turbulente vriendenkring.
Tot zover de geschiedenis, het symbool van racisme is eigenlijk een lichtelijk verkrachte versie voor het symbool van harmonie. Diegenen die dit al wisten: proficiat! De andere: foei foei foei...
Als je het land en de mensen al kent, weet je dat niemand hier erg in ziet, en dat dit doodnormaal is. Maar met een beetje westerse achtergrond kan je niet anders dan af en toe is bij jezelf te lachen en te denken: Amai, het zit hier vol met bruine nazi's! Er is zelfs een hotel dat The Swastika heet, een geen blond, Arisch hoofd te bekennen, allemaal bruine gezichtjes. Als de Geallieerden slim waren geweest, hadden ze gewoon wat foto's van India over Duitsland moeten droppen. Dat is pas anti-propaganda waar zelfs Geubels acute Parkinson van zou krijgen.
Dus bij deze: Het land van de politiek incorrecte Nazinegers. (Ja ok het zijn niet echt negers, maar ze zijn bruin en aangezien ik toch al zo incorrect bezig ben, kan ik niet anders dan er nog een schepje bovenop doen, de schreef is not the limit!)
Nu over naar iets serieuzer (maar uiteraard niet te serieus) omdat het weer tijd is mijn gal te spuwen. Geen zorgen, ik ben hier doordgraag, maar zoals mijn lector zedenleer al heeft duidelijk gemaakt: je krijgt een haat-liefde relatie met India. Ik zal waarschijnlijk nog boekdelen schrijven over wat schoon is. Maar de dingen die mij door mijn hart (en geduld) snijden, moet ik ook wel vermelden.
Om het licht te beginnen is er het eten. Ik zei al reeds dat het eten hier ongelooflijk lekker is, en die mening ga ik van men leven niet veranderen. Maar ik moet toegeven, ik begin het Europese voedsel echt te missen. Een smoske, frisse groenten, pasta's en ja... ook vlees, maar niet zo erg als ik vreesde. Ik ben wel al eens een naar een Pizzahut geweest (ik was met Sahu mevrouw Khurana gaan bezoeken in het ziekenhuis en op de terugweg daar eens iets gaan eten) en de pizza hier was wel een stuk beter dan het sponsachtige vergif dat ze in de Belgische Pizzahut pizza durven noemen. Daarnaast heb ik ook een koffiehuis gevonden waar je broodjes (of toch het beste tot...) kan vinden, ben ondertussen vaste klant geworden. Eén of misschien 2 keer per week denk ik toch eens daar binnen te moeten springen, anders ga ik het hier niet volhouden vrees ik. Het is niet echt gal dat ik hier al spuw, meer een observatie en toegifte dat enkel Indisch eten, tot aan april, onmogelijk is. Daarbij reageert mijn maag niet zo happig meer op de geur van Indisch eten. Bij elke schotel hoor ik mijn hersen (ja bij mij is het enkelvoud) zeggen: Ja! terwijl mijn maag smeekt Nee, in Darwin's naam, alstublief niet!
Verder naar een frustratie. Nu de Indiërs zijn zeer gastvrij, als je ergens naartoe gaat, willen ze allemaal wel met je spreken. Dat is uiteraard ook iets dat ik met plezier doe als ik een slum ga bezoeken of bij mensen thuis kom. Maar als ze je na zitten te roepen terwijl je bezig bent, aan het fietsen bent, of zelfs met iemand anders aan het spreken bent, is het botweg irritant en in mijn ogen zeer onbeleefd. Ik heb al enkele momenten mezelf betrapt dat ik redelijk onvriendelijke dingen terugriep, die ze uiteraard niet verstonden omdat ik uit pure frustratie mijn vettigste brabantse woordenschat bovenhaal. Ik ga ze nu niet herhalen, want daar gaat het niet om. Waar het wel om gaat is dat elke keer ik naar een van de slumschooltjes fiets er altijd wel enkele zijn die u vanuit de verte naroepen Hello, how are you!, wat waarschijnlijk hun volledige kennis van het Engels zal zijn. Blijkbaar beseffen die eikels niet dat als je aan het rijden bent, zeker op zo'n gevaarlijke wegen, je geen tijd of zin hebt om elke keer te stoppen en te reageren. Eerst begin je het te negeren, maar er komt een punt dat je het beu bent en je gaat beginnen vloeken (and we all know that the devil himself cannot hold a candle to the likes of my cursing). Dat punt is bij mij al lang gepasseerd. Maar ze gaan echt nog verder. In de ochtend rijd ik samen met de leerkracht van Jarana Baste naar de school. En onderweg slaan wij, logisch, een babbeltje, meestal over het lesgeven of over onze studies. En met de regelmaat van de klok komt er een Indiër voorbijrijden op zijn brommer of fiets en begint gewoon met mij te praten, ons gesprek te onderbreken. Weeral een moment waarvan je denkt: Waarom duw ik die zak niet gewoon omver, hij heeft toch geen helm aan... Vind je dat niet erg? Wat zou je er dan van zeggen dat sommige gewoon voor je wielen springen waardoor je niet anders kunt dan stoppen, gewoon om een klapje te slaan, ookal kunnen ze geen Engels. Levensgevaarlijk gewoon...
Over levensgevaarlijk gesproken, daarstraks reed ik terug van de slum Ajad Nagar, het was al redelijk donker, tot er ineens vlak voor mij een oude vrouw zonder te kijken de straat over stak. Ik kon ze net ontwijken, maar die achter mij had minder geluk. Binnen de seconde kreeg die vrouw het gewicht van een fiets en volwassen man tegen ongeveer 10km/u tegen haar aan. Klinkt niet snel, maar de vrouw was wel goed geraakt, ze is een goed stuk achteruit gevlogen. Gelukkig had ik nog men kennis van bij het Rode Kruis en was de blanke man er gelukkig om de dag te redden! Ik vertel dit niet om over mezelf op te scheppen, iedereen zou trouwens zo'n cursus moeten volgen, maar ik vertelde dit wel even om aan te duiden hoe gevaarlijk die wegen eigenlijk zijn, en dit was een relatief kalme weg...
Terug naar de irritante Indiërs... Het incident dat mij het meeste de kast op joeg was vrijdag. Ik was onderweg terug van Ajad Nagar toen ineens een fietser mij met alle kracht probeerde in te halen. (Ik denk dat fietsen net iets beter gaat voor ons Belgen, iedereen rijd zo traag met een fiets vind ik, oftewel rijden wij Belgen veel te goed) Een jonge Indiër, ik schat 16, zit naar achter te wijzen, ik denk eerst bij mezelf dat hij wilt zeggen dat ik iets heb laten vallen ofzo. Dan komt er nog een afgereden en na enkele vage woorden Engels begrijp ik dat ze willen dat ik meekom, dat mensen met mij willen praten. Nu ik denk dat u en ik al genoeg Dutrouxverhaaltjes gehoord hebben om te beseffen dat laat op de avond met wildvreemde mensen ergens naartoe gaan dat je niet weet zijn, niet bepaald een goed plan is. Nu het kan goed zijn, en ik zelfs dat dat ook het geval was, dat ze weldegelijk een babbeltje met mij wilde slaan, maar dan moet je niet denken dat een Europeaan ervan gedient is dat hij in't midden van de weg wordt tegengehouden zonder dat het een noodgeval is, om dan al na zonsondergang wildvreemde mensen naar een onbekende locatie te volgen. Ik had al haast, aangezien ik daarna nog les moest geven in de shelter, dus zeg ik ze dat ook en maar blijven smeken en mij blijven irriteren, zelf na ik al begonnen was verder te rijden, op zo'n moment kun je gewoon niet anders dan, zwaar geïrriteerd, terug te roepen No! En laat me nu gerust irritante zakken! Ik vraag me nog altijd af of het nu positief of negatief is dat ze geen Nederlands verstaan. Ik zal wel zien wanneer ik eens een Indiër beledig die wel Nederlands kan...
En dan nu bij het gedeelte van mijn galspuwen dat mij het meeste heeft zeer gedaan. En dat is het onderwijs dat de kinderen hier krijgen. Voor de leraren en studenten lerarenopleiding die dit lezen: dit wordt geen leuke literatuur, ik heb niet eens zin om mijn zwarte humor ertussen te schuiven, de bare feiten alleen al... Het doet wel zeer moet ik zeggen.
Om te beginnen moet je weten dat hier in Orissa er 2 soorten scholen zijn: English- en Oriya-Medium schools. De English-medium schools is voor de rijke kinderen, deze kinderen kunnen al vloeiend Engels na de kleuterklas. Het niveau van deze leerlingen op de andere vakken is daarbij ook zeer hoog, maar het blijft een school voor gepriviligeerde kinderen. Slumkinderen zal je er nooit vinden.
Maar de erge zweren zitten in de Oriya-Medium schools. (Nogmaals ter info: Oriya is de plaatselijke taal, met zelfs andere letters en cijfers) Om het beter te doen lezen, zal ik het best maar gewoon opsommen...
· Een gemiddelde klas bestaat uit zo'n 50- leerlingen
· De werkethiek van de leerkrachten in Orissa doen de arbeiders van de gemiddelde plantsoendienst als workaholics lijken. Blijkbaar vinden ze het niet zo belangrijk als ze af en toe eens een vrije dag nemen zonder reden.
· Als het neerkomt op Engels geven, houden de leerkrachten het graag simpel (Studenten Engels en eventueel meneer De Roy, als jullie dit lezen...) De leerkracht leest (hoogstwaarschijnlijk in een slecht Engels) het verhaal in het begin van elk hoofdstuk door, laat ze de wordenlijst achter de tekst in koor mondeling herhalen, geeft de oefeningen mee als huiswerk en lesje is gedaan. Resultaat, de leerlingen kennen geen KLOOT Engels, maar kunnen later makkelijk werk vinden als papegaai-imitators.
· Hun huiswerk... Hetgeen waar ik ze mee zou moeten helpen... Eén totaal rampgebied als je hun hand en werkboek bekijkt. Iedereen heeft een (al eerder gebruikt) handboek voor Engels en één schriftje (van varierende afmetingen, eentje gebruikt zelfs een adressenboek om in te schrijven) waar ze alles in doen, dus de pagina's wisselen willekeurig van wiskunde, naar aarderijkskunde, naar geschiedenis, naar Engels (de enige pagina's die Romeinse letters bevat, en vaak niet eens Engels, maar een verzameling letterachtige symbolen), enz...
· Nogmaals: hun huiswerk. Hier zijn er 2 mogelijkheden: ofwel is er al in het handboek geschreven en word staat bij elke oefening de oplossing al bij geschreven. Dus doen de leerlingen wat ze het beste kunnen: overtekenen. Ik gebruik hier bewust het woord tekenen, want de meeste hebben niet eens een besef van onze letters, ze tekenen de zinnen gewoon symbool voor symbool over. Wat resulteert in iets onleesbaar, gruwelijk om aan te zien, ik verbeter het gewoon niet meer. (Ik ben ondertussen overgeschakeld naar alternatieven, dat ze toch iets van Engels krijgen...) Of ze hebben een antwoordenboek, dus eigenlijk het handboek van de leerkracht waar alle antwoorden instaan EN in het Oriya vertaald ernaast.
· Examens: Als je al dacht dat de gemiddelde Seven Oaks-bezoeker er lage standaards op nahield, moet je eens beseffen dat kinderen naar het volgende jaar mogen gaan met een gemiddelde van 30%. Zelfs kinderen met veel minder (zelfs 15%) mogen overgaan. Wat is de reden? Anders gaan de klassen te vol zitten. Wat is het resultaat? Veel drop-outs en leerlingen in klas 9 die hetzelfde niveau Engels hebben als klas 5.
· Woordenboeken. Bijna de helft heeft een woordenboek bij zich bij het maken van hun oefeningen. Nu veel herinner ik mij niet meer van de lessen van Meneer Caluwaerts, maar ik kan me nog levendig herinneren dat leerlingen een vertaalwoordenboek laten gebruiken in de les Engels, een doodszonde is. Ik heb ondertussen al een English Comprehension Dictionary op de kop kunnen tikken die ik ze laat gebruiken, om toch maar iets goed te kunnen doen. Dus kan iemand meneer Caluwaerts hiervoor eens een bedankje sturen als je hem zou tegenkomen? Een wijze raad die toch wel is blijven plakken bij deze simpele student.
· Als er in de klas iets omhooghangt, zijn het posters met tekeningen en namen van fruit, bloemen, dieren, voertuigen, etc... Maar deze zijn hopeloos verouderd en staan vol spellingsfouten. Dit is nog het minste, maar ik wou niet met die andere gruwels afsluiten.
Dus het komt er op neer dat ik voor al die kinderen van nul ga beginnen en ze met spelletjes toch iets van Engels ga aanleren, al zijn het gewoon praktische dingen. Alhoewel moet ik ook wel zeggen dat er enkele (bitter weinig) zijn die toch al iets van Engels kunnen, maar die zijn gepromoveerd tot hulpleerkracht, die kunnen hun Engels het beste oefenen als mijn assistenten (naast de extra oefeningen uiteraard).
Tot zover is mijn gal weer uit mijn systeem en begin te merken dat dit een lange blog aan het worden is.
Over naar de gebeurtenissen sinds mijn laatste blog. De wegen ben ik al gewoon, en de routine zit er ondertussen goed in, alhoewel dat smorgens opstaan en je wassen met koud water nog iets pijnlijks blijft. Na meer dan een week ben ik, zoals ik al zei, dat huiswerkbegeleiding meer dan kotsmoe en ben begonnen taalspelletjes te spelen met de kinderen. Ze doen het veel liever en ze leren er tenminste iets uit. Enkel de hitte speelt me nu nog de parten. Ondertussen durft het al 35 graden te worden en het hete seizoen moet nog komen, ik ga waarschijnlijk temperaturen tot 48 meemaken... Ik mis de sneeuw hoor... Vrijdag, zoals ik al zei, met Sahu, een van de boekhouders van Ruchika, mevrouw Khurana gaan bezoeken die toen in het ziekenhuis lag, gevolgd door de verrassend smakelijke pizza. Zaterdag was het wetenschapsbeurs, en naast het gebruikelijke meehelpen, heb ik mij bezig gehouden met een waterraket in elkaar te steken. Het was dan ook meer dan logisch dat ik die raket al minstens 20 heb afgevuurd nog voor de beurs begon. De beurs zelf was meer dan interessant. Elk slumschooltje had zo zijn eigen projectje en zelfs de kinderen van de stationschooltjes deden mee. Echt wel een leuk dagje, ookal kon ik verder niet voor school werken aangezien ik zonder internet zat. Zondag echter was een rotdag aangezien ik niets had kunnen plannen en ook niet op het internet kon. Ik heb dus Treasure Island (ja wat dacht je, het kan niet anders dat ik een piratenverhaal meeneem naar India) nogmaals uitgelezen en wat pokémon gespeeld.
Vandaag al wat beter, wel geen internet, maar met een verse lading spelletjes waren de lessen een stuk aangenamer. Ook ben ik na mijn eerste les eens naar dat koffiehuis gegaan, heb enorm genoten van een broodje pikante kipsalade (het dichtste dat ik zal vinden tot een smos kaas-hesp of martino) en ben sedert vandaag een vaste klant geworden.
Morgen na de eerste les moet ik naar een English-Medium school (die vaak met Ruchika samenwerkt) om al eens een gesprek te hebben met de leerkrachten die ik in maart ga vervangen (en tevens al een deel van project III.2 voltooien) met daarna uiteraard nog een bezoekje aan dat koffiehuis (aangezien ik niet op tijd terug in de shelter zal zijn voor ontbijt).
Mabon, ik vermoed dat hieronder nog een volgende blog aangenaaid zal worden aangezien ik vrees nog even zonder internet te zitten... Maar ik zal zien, misschien is het beter meteen 2 blogberichten tegelijk te posten.
Slaapwel...
|
