|
9 februari 2010, 11:00 Bhubaneswar
Wat een rotdag. Heb heel de nacht niet
kunnen slapen. Het eten is blijkbaar teveel geweest voor mijn darmen.
Heb heel de nacht buikloop gehad en voordurend moeten overgeven.
Misschien heb ik een half uurtje geslapen, meer niet.
Dezemorgend was niet veel beter, om 7
in de slumschool staan voor Engels, niet bepaald een vlotte
bedoening. Eens terug biedt de kok mij een, op zich wel lekker,
ontbijt aan, maar de geur alleen al deed me kokhalzen. Ik heb een
zoutoplossing gekregen en heb niets in men maag behalve water.
Ik heb me beter gevoeld...
Straks nog moraal geven aan de
supervisors, hopen dat dat lukt...
Wie weet probeer ik deze avond er nog
wat bij te schrijven, maar ik vrees er voor... en foto's ga ik er nu
ook niet bijzetten.
14 februari 2010, 21:37 Bhubaneswar
Al een beetje verder, weer een beetje
meer meegemaakt. Ondertussen al een stuk beter als maandag... Sinds
dinsdag al echt niet veel kunnen eten, elke keer een beetje, straks
moet ik nieuwe kleren kopen.
Dinsdag de les moraal ging nog, maar
daarna was ik er volledig door, ik heb tot smorgens met pijn in bed
gelegen. Dan stilaan mij beginnen herpakken. 'k Kreeg al veel bananen
en groene kokosnoot, wat wel helpte, maar ondertussen kan ik geen
bananen niet meer zien. Het zal ook even duren vooraleer ik terug
Indisch eten durf binnen te spelen. Sinds mijn leuke toiletepisode
doet de geur van al dat eten, mijn maag gewoon omdraaien. Vreemd
hoor, je hoofd zegt lekker, binnenspelen die handel, maar je
maag en neus zegt afblijven!
Maar even genoeg genoeg over eten, daar
kom ik straks nog op terug...
De lessen zijn ondertussen begonnen,
niet echt vanzelfsprekend. De kinderen willen echt wel leren en
krijgen ook graag les, zeker van mij (wat uiteraard niet anders kan,
om eens even op te scheppen), maar hun Engels is ronduit erbarmelijk.
Uiteraard speek ik enkel Engels tijdens de lesssen Engels, maar de
leerkracht moet keer op keer alles vertalen naar het Oriya. Er zijn
wel enkele die vooruitgang boeken en hun Engels verbeterd
zienderogen, maar anderen blijven mij met een vacante blik als die
van een KHL-student aanstaren.
De lessen moraal daarintegen zijn een
totaal ander verhaal. Zeker die dat ik wekelijks aan de supervisors
geef. Ik zei het misschien al, maar als het zo door gaat is Indië
het 2e land waar zedenleer gegeven gaat worden... Ik zal, in plaats
van deze blog te schrijven, misschien al mijn speech voorbereiden
voor als ik mijn Nobelprijs in ontvangst ga nemen.
Maar nu even naar het verkeer... Zoals
jullie waarschijnlijk al weten, geef ik les in 2 slumschooltjes, en
heb ik een, oud, aftands, roestig, veel te klein wrak van een fiets
gekregen om daar te geraken. En dan maar de weg op richting
slumschooltjes. Het feit dat iedereen links rijd, of zou moeten
rijden, is niet echt een probleem. Maar het feit dat Indiërs totaal
niet kunnen rijden... Niemand gebruikt achteruitkijkspiegels, bij
sommige wagens en brommers zijn ze er gewoon afgehaald. Geen enkele
richtingaanwijzer wordt gebruikt, iedereen steekt elkaar gewoon de
pas af, niemand remt aan kruispunten, voorrangsregegels zijn er niet,
helmen worden amper gedragen (ik kan er niet eens een dragen, mijn
hoofd is gewoon veel groter dan die van die mense hier), men steekt
links en rechts voorbij, men geeft gas in bochten, men claxoneert
voor het minste (ik zie de logica er nog altijd niet in), een weg
oversteken moet je doen in de hoop dat je tegenligger zal stoppen
zodra je in zijn weg zit, ... Wat de verkeerspolitie hier eigenlijk
doet om hun boterham te verdienen, ik zou het niet weten. En mij
geven ze een roestige fiets en ik ben weg... Heerlijk gewoon, al die
chaos, en dan een bleekscheet, een belg op een fietsje die daar
overal vakkundig tussenglipt. Op zo'n moment ben je wel blij dat je
als Belg als klein kind al goed met een fiets leert rijden. Ik had
zelfs commentaar gekregen dat ik te snel reed, terwijl ik op mijn
gemak reed. Ons is geleerd om bochten naar links (aan een kruispunt)
mooi en breed te nemen en zo laat mogelijk pas naar links te gaan.
Hier moet je dat dus rechts inbeelden, waar ze een half uur dan al op
de verkeerde kant rijden om dan rechts te nemen? Dan zien ze mij, op
zen Belgisch, die bocht mooi nemen, en dan iedereen staren...
eigenlijk grappig.
Voor de rest een rustige week, ben
zondag ook binnen gebleven, ik wou is uitrusten en met (weeral) de
belangrijkste thuis (of toch die dat ik vastkreeg) een klapje kunnen
slaan. Ik heb wel, die zondag, een ander avontuurtje meegemaakt... In
de ochtend, toen mijn was opgehangen was (jaja, ik doe mijn eigen
was, enkel strijk ik et ni), ging ik naar de winkel om wat spullen te
gaan halen (zeep en iets te drinken, ipv enkel water), maar ben op de
weg terug door wilde honden aangevallen.
Ik heb het altijd schone beestjes
gevonde, op de overduidelijke ziektes en huidproblemen die je ziet
dat ze hebben na, maar nu mogen ze mijn maatje 45 in hun gezicht
verwachten als ze nogeens mij durven aanvallen.
Ik liep op mijn doodse gemak naar de
Ruchika terug, toen eentje mij begon te volgen. De rest van de roedel
begon plotseling te blaffen. Ik dacht bij mezelf Negeren Joske,
laat ze maar doen... En dan voelde ik het, die hond die mij
achtervolgde beet me in men rechterbeen, het schrurftig mormel...
Gelukkig had ik een short aan, en da zijn redelijk brede pijpen, dus
had em mij niet goed vast en heeft hij mij amper in mijn been kunnen
pitsen. Toch was het niet bepaald een leuk gevoel aan u been. Maar ik
zal maar van geluk spreken dat er geen wonde is (en dat hij niet eens
door het textiel geraakte) en een beetje verder lieten ze me al
gerust. Dus sorry, beste fans, nog geen hondsdolheid of andere
ziektes...
Eens terug mijn verhaal gedaan en heb
ik het advies gekregen dat, als het nog gebeurt ik ze maar een mot
moet verkopen met een stuk stok of wa stenen naar moet smijten. Dus
bij deze, dit is gericht aan de dierenvrienden onder jullie, mijn
schoenmaat 45 zal geen schrik hebben zijn eigenaar te verdedigen.
Even ter info: dit zijn wilde honden
die in de straten leven, dit zijn geen achtergelaten zwerfhonden
ofzo, dit zijn wilde dieren. Ik zal hier mijn 45 (zeer spijtig
genoeg) niet kunnen gebruiken tegen achtergelaten chihuahua's maar
dat kan ik in Leuven wel genoeg terug doen.
Verder heb ik een kalm dagje gehad,
weliswaar met een wispelturige internetverbinding, maarja...
En sorry geen foto's, je zult nog wat
moeten wachten. De volgende blogs zullen waarschijnlijk ook een stuk
korter worden omdat de routine er stilaan in is gekomen en ik teveel
zou herhalen...
Avé
|
