Zondag 21 maart 2010, 18:39 Bhubaneswar

Zoals beloofd: een lesje zedenleer...

“Het mes van Occam”

Voorkennis:

-Doelgroep: iedereen die zo dom is om naar een land te trekken waar iedereen übergelovig is en het 45° C kan worden.

-Lesduur: ongeveer 2,5 maand.

Lesdoelen:

Feiten:

-Welke dingen zullen er mislopen?

-Wat is het mes van Occam?

Structuren:

-Hoe werkt Karma?

Relaties:

-fietsproblemen vs. Karma

-fietsproblemen vs. Incompetente reparateurs

Oplossingsmethodes:

-zoek een vergelijkende situatie die het principe van het mes van Occam bevestigd.

Attitudes:

-Bij twijfel, kies het eenvoudigste antwoord.

Vertikale lesopbouw:

-Instapfase: Je neemt een vliegtuig naar Londen, daar stap je over naar Delhi om daar nog eens over te stappen naar Bhubaneswar. Eens aangekomen neem je een lesopdracht aan waarvoor je zult moeten pendelen en dus vraag je of er een fiets ter beschikking is.

-Analytische fase: Je eerste 2 fietsen zijn halfdoorgeroestte restanten van wat ooit een tweewieler was. Na 2 dagen krijg je een fiets ter beschikking die ooit door Amerikanen is gedoneerd. Deze fiets heeft blijkbaar al enkele jaren boven op het terras doorgebracht. Het zadel zit zo los als maar kan, er zijn geen reflectoren of lichten, je stuur staat scheef, je ontdekt dat er geen voorwielremmen zijn, de ketting is volledig verroest en je achterwielrem reageert zoals een LO-student tijdens opvoedkunde: 3 uur te laat.

Je trekt er toch je plan mee, maar moet elke morgen weer opmerken dat de kinderen weeral met de versnellingen hebben gespeeld en elke morgen ben je 10 minnuten kwijt de fiets te repareren.

Op een gegeven morgen ontdek je weeral dat de, ondertussen door jouw reeds meermaals voor “vervloekte ***kinderen”, shelterkinderen er met hun “rattenpoten” de versnelling hebben verminkt. Maar deze keer was één keer te veel, de ketting is volledig verbogen en fietsen is niet meer mogelijk. In de loop van de volgende dagen wordt de fiets meerdere keren naar een fietsenwinkel gebracht, maar werd er niets anders gedaan dan de banden extra op te pompen en de rem wat aan te spannen.

Uit pure wanhoop neem je maar 2 tangen (neen ik heb geen SOCA-studentes meegenomen, ik heb het over de werktuigen) en plooi je de ketting zelf terug recht.

Dan merk je dat beide banden zo hard zijn opgepompt, dat het slechts een kwestie van tijd is tot eentje knalt, dus je laat er wat lucht uit om ze op redelijke druk te zetten. De klep van de achterwiel is echter zo verroest dat hij open blijft staan en helemaal leegloopt. Dus de fiets mag nogmaals naar de winkel om hem te laten oppompen.

De volgende dag zie je de fiets eindelijk terug, met de ketting in orde, de remmen gerepareerd en de wielen opgepompt. Je denkt van het gezever af te zijn en je vertrekt naar een van je lessen in Ajad Nagar, tot je beseft dat je miserie nog lang niet voorbij is. 5 minuten voor je aankomt hoor je de knal waar je al eerder voor vreesde en je ziet je voorwiel binnen seconden leeglopen. Het laatste stukje mag je dus wandelen, eens in de slumschool bel je naar de shelter, die de fiets komen ophalen en de leerkracht in Ajad Nagar mag je terugvoeren tegen 6 uur.

Zo zit je enkele dagen zonder fiets, maar tegen zaterdag wordt de knoop doorgehakt, en je gaat naar het terras boven nog eens kijken welke fiets nog in degelijke staat is. Je ziet een zwarte mountainbike met zeer degelijke remmen, een goed zadel, goede versnellingen en met reflectoren. Enkel de ketting moet gesmeerd worden en de banden moeten nog wat opgepompt worden. Te mooi om waar te zijn? Inderdaad! Iemand gaat even de banden laten oppompen, eens terug neem je een testrit, en je merkt dat hij perfect rijdt, dus je parkeert hem (uiteraard ergens ver weg van die kinderen) en je gaat naar bed.

De volgende morgen heb je een drukke dag voor de boeg, aangezien je tegen half 11 weg gaat, maar je wilt tegen 8 eerst nog eens naar de winkel rijden om voorraden in te slaan. Pas wakker en gewassen wandel je naar de fiets, stapt op en je wilt vertrekken, maar je merkt dat hij stroef rijdt. Je kijkt naar achter en ziet dat je achterwiel plat staat...

Momenteel is het zondagavond, morgen moet je opnieuw de weg op en je hebt nog altijd geen fiets...

-Oordeelsfase: Oefening in het redeneren.

Het mes van Occam zegt dat het simpelste antwoord op een vraag zo goed als altijd de juiste is.

Vraag: hoe komt het dat een vrijzinnige in een diepgelovig land om de 2 minuten wordt geteisterd met fietsproblemen.

Religieus antwoord: Het is karma, omdat je in je leven slechte, niet-religieuze dingen hebt gedaan word je gestraft door god(en) om je te overhalen te bekeren.

Vrijzinnig antwoord: Indiërs kennen geen kloten van hoe ze een fiets moeten onderhouden.

Het mes van Occam stelt dus: antwoord 2 is simpeler, dus het juiste.

-Uitbreidingsfase: Elk wetenschappelijk experiment of stelling kan pas aanvaard worden als het meermaals bewezen kan worden.

Ga naar VELO in Leuven en huur daar een fiets. In een totaal andere leefwereld, zonder al die goden of andere sprookjes zie je dezelfde dingen gebeuren bij huurders van alle religieuse strekkingen (behalve Pastafari's die rijden niet op fietsen, die hebben speciale piratenschepen met wielen.) Is het in dit geval de hand van een of ander meerhandig kruising tussen een roze man en een olifant of weten ze bij VELO ook totaal niet waar ze mee bezig zijn?

Bijkomende nota:

Wegens nog onbekende redenen is de toepassing van deze les blijkaar niet toepasbaar in het 50-minutensysteem van het regulier Nederlandstalig onderwijs van ons Belgenlandje. De auteur verzoekt hierbij dat de eerstejaarsstudenten NCZ als Chinese vrijwilligers worden aangesteld om dit op te lossen...

25-03-2010, 16:13 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

Zondag 21 maart 2010, 17:33 Bhubaneswar

Ja ik begrijp jullie, het is al lang geleden en dan nu ineens 4 blogs tegelijk... Maar net zoals bij het uitblijven van een nieuwe cd van je lievelingsgroep en het uren moeten wachten op je filet pure met peperroom, is honger de beste saus.

Ja ik ben ondertussen 22 jaar geworden, maar dat gedeelte komt later. Wie een cadeautje is vergeten, contacteer mij, ik geef je wel mijn bankrekeningnummer om een bedrag (met minstens 3 cijfers voor de komma) over te schrijven ter compensatie...

Om het volgende hoofdstuk te beginnen, in het werk dat binnen enkele jaren mij een Nobelprijs voor Literatuur, Vrede (en om één of andere reden ook Chemie), had ik graag een lesje NCZ neergeschreven betreffende een van mijn “avonturen” hier, maar aangezien dit stukje iets te lang werd, kreeg dit zijn eigen blog. Het religieus gespuis kan er beter aan doen dat niet te lezen, het kan de integriteit van je sprookjes in gevaar brengen.

De lessen in de Ruchikaschool zijn nu volop bezig, ben het nu al wat meer gewoon. Maar het blijft lastig je didactische vaardigheden te ontwikkelen (of op zen minst creatief te werk te gaan) als je bijna niets hebt om mee te werken. Ik ga nu niet heel het verhaal er rond doen, maar laat on het erbij houden dat ik mijn plan trek.

Mijn lessen in Ajad Nagar blijven prachtig lopen. Het is moeilijker en gaat trager vooruit, maar ik heb van dat projectje mijn persoonlijke queeste gemaakt, zeker voor die kinderen. Je kan zo professioneel zijn als je maar kan, maar enkele weken in een slumschooltje en je schept er een band mee en ik vrees dat het mij zeer moeilijk zal vallen als ik ga moeten afscheid nemen. Hoe dit projectje zal eindigen, zul je wel later te weten komen...

En zoals enkele al weten, ben ik de 18e 22 geworden. En eerlijk gezegd, het is me een bitterzoete bedoening geweest. Iedereen heeft me wel hier al gefeliciteerd en heb zelfs 2 cakes gekregen, die uiteraard gedeeld werd, zeker de chocoladecake was lekker (dit is uiteraard met een knipoog naar die enkelen waarvan ik weet dat ze al watertanden bij de gedachte, dus heb ik er uiteraard een foto van gemaakt...), maar het blijft me toch wel eenzaam. De telefoontjes en smsjes waren zeer welkom, maar dan in de avond, je hebt geen internet, dus geen mogelijkheid met het thuisfront te communiceren, en je gaat met een redelijk eenzaam gevoel gaan slapen. Je voelt dat je vanalles hebt gemist: de Libertus-cantus, st. Patricksday (aangezien dat de dag voor mijn verjaardag is) en mijn jaarlijkse drunken verjaardagsavontuur in Leuven (die ondertussen berucht zijn). Maar nog een paar weken, en ik ga die verloren pinten zeker inhalen...

Vandaag ben ik naar de zoo hier in Bhubaneswar geweest en heb vandaag pas mij voor de eerste keer in de zon verbrand, al is het maar lichtjes. Zeer vreemd dat ik hier al zo lang in de zon rondloop en tot nu toe niets erger heb voorgehad dan met zweet doordrenkte kleren. De apen waar mijn moeder mij al honderden keren voor waarschuwden zijn blijkbaar even erg als ze op de televisie laten blijken. Zelfs de gemiddelde Indiër loopt er in een cirkel rond. Zelfs als er een hele troep in het midden van het wandelpad zit, die je tientallen Indiërs gewoon rechtsomkeer maken en een omweg nemen. Wegens diplomatieke redenen (dus om mijn dierbare moeke niet ongerust te maken) heb ik mij maar voorgenomen er geen foto's van de nemen. Van enkele andere dierlijke exemplaren heb ik echter wel mijn camera bovengehaald en ben nadien aangenaam verrast hoe goed ze gelukt waren.

Vlak voor we teruggingen, stopten we aan een “winkeltje” voor een glas “Lassi”... Ik weet nog niet waar ze het van maken, maar het was een van de lekkerste dingen (buiten Palm) dat ik ooit gedronken had. Zodra ik het recept heb, laat ik het jullie weten.

Ondertussen ben ik te moe geworden van het schrijven, dus heb ik geen zin meer deze zin af te m...

25-03-2010, 16:12 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

15 maart 2010, 22:00 Bhubanseswar

Zoals beloofd: het relaas van hoe ik er voor zorg dat mijn kleren (min of meer) proper blijven...

Benodigdheden:

1. Een lading vuile was

2. Een zakje waspoeder

3. Een antiek stuk washmachine

4. Een knijptang

5. De koord die eigenlijk dient om een muggennet omhoog te hangen

De zeepfase:

1. Je gooit je vuile was in het linkse gedeelte van de wasmachine.

2. De sluit de wasmachine aan op een kraan en laat koud water in de trommel lopen.

3. Je gooit er 2 à 3 handen waspoeder bij.

4. Je zet de machine aan (je moet eerst de schakelaar indrukken voor de stroomtoevoer) op “normal”.

5. Met behulp van een knijptang zet je de timer op 15 minuten en laat het draaien.

De centrifugefase:

1. Een de was gedaan is, laat je het zeepwater weglopen. Dit loopt naast je voeten uit de wasmachine naar een afvoerputje.

2. Je doet de helft van de “propere” was in het rechtergedeelte, de centrifuge.

3. Je laat water, voor een kleine 5-tal minuten, door de centrifuge lopen om de kleren uit te spoelen.

4. Je zet de machine op “Spin”.

5. Met behulp van de knijptang zet je de timer nogmaals op 15 minuten.

6. Haal de gecentrifugeerde was er uit, doe de nog natte was er in en herhaal stap 1 tot 5.

De droogfase:

1. Gebruik het opgevorderde koord om 3 waslijnen te improviseren in de badkamer.

2. Hang de was aan de koord, behalve de shorts, want die zijn tegen dan al kurkdroog.

3. Ga slapen

4. Haal de was van de lijn en rol de koort opnieuw op vooraleer naar school te vertrekken.

De plooifase:

1. Eens terug ga naar de gedroogde bol was.

2. Plooi alle kleren simpelweg in 4.

3. Lakens meermaals plooien uiteraard.

4. Leg de kleren op het juiste hoopje in de hoek achter het bureau.

5. Gedaan.

25-03-2010, 16:11 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

Maandag 15 maart 2010, 9:41 Bhubaneswar

Al bijna 2 weken geleden, dus wordt het toch wel eens tijd een update te schrijven, ik merk dat enkele op hete kolen zitten.

Ik zit nu in de Ruchika English-medium schools en heb 4 springuren, dus nu is toch het moment om eens wat bij te schrijven...

Ik zal misschien eerst even beginnen met nogmaals rechtuit mijn gedacht te zeggen, geen zorgen het is nu geen klaagzang. Ik ben hier doodgraag, de mensen zijn heel vriendelijk, ik geniet met volle teugen van de lessen, ik heb al veel vrienden voor het leven gemaakt... Maar toch heb ik het, eerlijk gezegd, enorm moeilijk de laatste tijd. Ik ben hier al ondertussen 6 weken, en ik voel dat week 7 net dat stukje zwaarder gaat worden. Al 6 weken geen goede, smakelijke, sappige boterham met kaas, hesp en frisse groenten gegeten. Al 6 weken geen vlees. Al 6 weken geen Palm. Al 6 weken geen terras gedaan. Al 6 weken geen tijdloze kameraderie met Libertus of de Studentefanfare (wat, zoals iedereen weet, de 2 enige goeie studentenclubs zijn). Al 6 weken niet meer met vrienden en familie kunnen praten... Ik zou lang kunnen doorgaan, maar het punt blijft hetzelfde: ik ben het thuisfront zwaar aan het missen. Zelfs de ruzies met GroepT's laatste West-Vlaming lijken zo ver weg.

Gelukkig heb ik ondertussen al telefoon gekregen van Milton George en mijn ouders, eens een Nederlandstalige stem horen doet wonderen. Ik heb zelfs ondertussen telefoon gehad van een broeder uit Zuid-India, een vriend van Milton George, die mij zelfs bij hem uitnodigde. Spijtig genoeg zal ik wegens de hitte dat aanbod moeten laten gaan. Waar ik nu weldegelijk naartoe ga voor ik huiswaarts keer, leg ik later wel uit.

Maar nu tijd voor de verhaaltjes, en voor de liefhebbers zal ik beginnen met de sappigste...

Ik vermoed dat er sinds heden 2 tempels in Bhubaneswar zijn die niet meer toegankelijk zijn voor Belgen... Ja, ik ben stout geweest, maar langs de andere kant, het zat er gewoon aan te komen. Tijdens mijn eerste weekend heb ik enkele Hindoeïstische tempels bezocht, en was, zoals u nog zou weten, enorm gedegouteerd wat een vuile bende parasieten die priesters eigenlijk zijn. Nu ondertussen geef ik les in een English-medium school (daarover later extra uitleg) maar de route is ongeveer hetzelfde als die van Jarana Baste (de slumschool waar ik niet langer les geef wegens de nieuwe lesopdracht) en ik kan enkele routes nemen, waarvan één mij langs enkele tempels neemt. En elke keer ik met mijn “fiets” daar passeer, hoor je de priesters al van ver roepen om u (in hun ogen een rijke toerist) binnen te lokken voor een babbeltje en, uiteraard, een donatie. Dit irriteerde mij op 2 manieren: langs de ene kant haat ik het als mensen mij lastig vallen wanneer ik aan het rijden ben en langs de andere kant heb ik het niet zo voor priesters, laat staan als ze alleen maar om geld bedelen.

Daarop heeft mijn zwartgallig gevoel voor humor een ideale oplossing voor gevonden. De beste remedie tegen opdringerige, parasitaire priesters is tweeledig:

1. Als men vraagt wie je bent en waar je vandaan komt, is mij aangeraden iets debiel en totaal onwaarschijnlijk te verzinngen, gewoon om eens met die mensen te kunnen lachen, kwestie van hun te relativeren (een voorbeeld van mijn lector NCZ: Een garbagedesigner). Nu ik ben ondertussen tot het besef gekomen dat ik eigenlijk helemaal niets hoef te verzinnen. Als ik doodgewoon al eerlijk ben over mijn mezelf en mijn afkomst, is het al genoeg om het geduld van de gemiddelde hindu te testen (en je ziet zo welke tolerant zijn en welke niet). In mijn geval ben ik een slagerszoon die zedenleer studeert (uiteraard ook geschiedenis, maar niemand is daardoor beledigd). Of als je het beter formuleert, ben ik de zoon van iemand die dagelijks stukken koeienkarkas versnijdt in eetbare porties en ikzelf leer kinderen om niet naar de sprookjes van een ander te luisteren. Op zich niet erg beledigend, maar je bent meteen al een stuk minder graag gezien als ze weten dat hun heilig dier jouw lievelingseten is.

2. Op een geven moment, en die is er altijd, zal er wel verwezen worden naar de donatieschaal, of toch iets gelijkaardig waar men geld in wilt zien belanden. Nu in mijn ogen is elke religieuze instelling waar je geld aan moet geven, niets meer dan geldklopperij, dus is mijn frustratie hier zeer hoog. Desalnietemin is er een leuke manier om daar van af te geraken. Alvorens je naar zo'n tempel gaat, moet je eens een A4 in kleine blaadjes knippen, daarop een raar tekeningetje maken (iets esoterisch-achtig) met daarnaast een pseudo-spirituele boodschap (zoals “vriendschap is een gift voor de gever”) en zodra ze om een donatie vragen, haal je zo'n papiertje boven en geeft dat af. Vanaf de moment ze je raar bekijken, hoef je enkel uit te leggen dat in jouw cultuur het zeer beledigend is om iemand zomaar geld te geven, dus geeft men elkaar een symbolisch “teken van wederzijds respect”. Geld wordt enkel gebruikt om goederen en arbeid mee te betalen. En hoewel jij al zwaar je best doet hun cultuur te absorberen, kunnen ze niet anders dan jouw ethische regels te respecteren.

Geloof me het is veel veiliger dan eens uit pure frustratie een van die priesters zijn tanden uit te slaan (alhoewel het wel is zou opluchten). Vergeet wel niet dat er daarna zeer weinig kans is dat je de tempel later nog mag bezoeken... In moskeeën en Boeddhistische tempels zou ik dit truckje niet uithalen aangezien de geldklopperij hier een stuk minder is.

Dan komen we bij het volgende gedeelte: de nieuwe lesopdracht. Sinds vorige week geef ik geschiedenis in de Ruchika English-medium school (dus een school voor rijke kinderen). De kinderen op zich zijn zeer geïnteresseerd en het zijn makkelijke klassen (van 30) maar het lesgeven is moeilijk. De geschiedenisboeken staan vol fouten (zeker als het Europese geschiedenis betreft), dus moet ik mijn eigen cursus uitschrijven. Maar mijn eigen cursus kan ik niet uitschrijven aangezien ik, als ik handouts wil maken, ze zelf moet betalen. En 40 roepies moeten betalen per les, is mij net iets teveel. Daarnaast is er weinig materiaal om mee te werken, mijn originele idee van een sjaduf te bouwen met Class 6, zit er niet in. Internet blijft een doorn in mijn testikels (niet enkel in mijn zij), dus extra beeldmateriaal is moeilijk aan te geraken. Al mijn geschiedenisboeken (vraag maar aan mijn ouders: 4 bananendozen vol) liggen meer dan 7000 km ver, dus die kan ik ook niet gebruiken. En een powerpoint maken is ook niet van toepassing aangezien ik zelden toegang heb tot een projector. Didactisch gezien is dit echt back to basics. Nu ik ga mijn hoofd er nu niet bij neerleggen, zo heeft mevrouw Wellens mij niet opgeleid, en zo heeft ons moeder mij niet opgevoed. Ik ga gewoon de hoofdvragen van de boeken (wat uiteindelijk letterlijk de examenvragen worden) nemen, en bespreek die met de leerlingen op mijn eigen manier. Het zal vooral doceren en onderwijs-leergesprek worden, maar zoals jullie wel kunnen merken, vertel ik graag, en er zijn verschillende manieren om een verhaal te vertellen. In class 6 werk ik vooral met OLG en doceren (zeker omdat ik daar Mesopotamië, Griekenland en Rome mag bespreken, waar ik dus uren aan sappige verhalen over heb). In class 7 gebruik ik peer-teaching en in class 8 ga ik de onderzoeksjournalist uithangen. Het blijft experimenteren met traditionele lesmethodes, maar we zullen zien hoe dat uitwerkt.

Daarnaast ben ik wederom geconfronteerd met een blijvende vijand: de middagzon. Tussen 11 en 4 kan het hier al 45°C worden, dus om half 2 de 6 km terug naar de shelter rijden, is een helse tocht. Het ergste is dat, als je eenmaal terug bent, je je wilt wassen om af te koelen, maar dan onaangenaam verrast wordt als je je haast verbrandt wanneer je merkt dat het kraantjeswater veel te warm is (de waterleidingen staan hier bovengronds, en zijn van staal, dus zijn eigenlijk gewoon gigantische stoomketels) en je in je zweet moet blijven zitten tot 5 uur, maar om half 4 heb je dan nog een les, dus, kan je je pas om half 7 wassen. Resultaat: elke dag je kleren moeten wassen (over mijn was gesproken, mijn volgende blog is een bonus over mijn was, dus allen lezen en kijken zou ik zeggen.) Vandaag heb ik echter geluk bij een ongeluk. De kinderen in de shelter zijn er in geslaagd mijn fiets naar de katholieken (in plaats van altijd die arme filistijnen te beledigen) te krijgen, dus ben ik vandaag gebracht met een brommer, dat is toch al 4 liter zweet uitgespaard...

In Ajad Nagar ben ik ondertussen volop bezig met het andere projectje. Het is een zware bevalling moet ik zeggen, maar stukje bij beetje vallen de puzzelstukjes in elkaar. Zodra dit geschreven is, zal ik het uiteraard proberen te publiceren, zoals beloofd.

Ik heb sinds deze week ook de vrijdag- en zaterdagvoormiddag vrijaf, en zal toch proberen op die momenten eens de toerist uit te hangen... Laat ons dat toch hopen

Nu, tot zover de verhaaltjes, voor de rest is alles een beetje routine geweest, de dagen gaan snel...

Om te eindigen, wil ik zo vrij zijn om jullie al eens mijn plannen voor na mijn stage te verklappen.

Eerst dacht ik naar Kashmir te gaan om daar tot rust te komen. Leh was mijn eerste keuze, mooi afgelegen in de bergen, maar de enige manier om daar nu te geraken is per vliegtuig, wat ik niet kan betalen. Dan was Srinagar, ook in Kashmir een alternatief, en zeker het Dal-meer, maar wegens terroristen in die streek is mij dat afgeraden, alhoewel die irritante stukken kanonnenvoer mij geen zak kunnen schelen, ze doen maar wat ze niet laten kunnen. Maarja...

Maar nu is er een handig alternatief uit de bus gekomen: Darjeerling in West-Bengalen. Een hillstation, makkelijk te bereiken via Calcutta, goedkoop, in de bergen min of meer en meer dan genoeg om te gaan bezichtigen. Het Tibetaans vluchtelingenkamp en de dierentuin met de sneeuwluipaarden zijn onder andere een van de dingen waar ik wel wat tijd in wil steken. Nadien ga ik een dagje naar Agra, om voor Libertus een ad-fundum te drinken voor de Taj Mahal. En eindigen doe ik in een hotel in Delhi, waar ik nog even tijd neem om het Rode Fort te bezichtigen en een voorraad kruiden in te slaan. Ik zou uiteraard een stuk meer kunnen doen, maar wegens tijdgebrek, is dit voor mij al meer dan genoeg.

Voila bij deze is dit voortreffelijk stukje reizigerslinguïstiek afgerond. Veel plezien met de bonus over hoe ik mijn was doe...

Of anders: Tot in april...

25-03-2010, 16:11 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

2 maart 2010, 9:26 Bhubaneswar

Waarschuwing: alhoewel ik betwijfel dat de moreel en cognitief onderontwikkelden onder ons deze blog lezen, wil ik de mensen, die zich in deze blog beledigd voelen, doorverwijzen naar de prelude.

Weer een weekje verder, weer wat ervaringen rijker. Sommige slecht, sommige wonderlijk.

Ik zal beginnen met Ajad Nagar, zoals u weet: een van de slums waar ik les geef. Van de 2 slumschooltjes is dit toch wel het schooltje dat zichtbaar vorderingen begint te maken. Ik wil niet beginnen pochen, maar ik put toch wel enige trots uit het feit dat hun Engels en hun leergierigheid, sinds ik arriveerde, toch wel enigsinds verbeterd is. Daarom heb ik, door de brilliante interventie van een klein verzoek van een van de leerlingen, besloten een projectje te starten met deze leerlingen. Vorige week kwam een van de meisjes afgelopen met een blauw papier, ze moest een opstel maken met als titel “What actions should India take in the next five years to make the country more prosperous?” Het was blijkbaar voor een wedstrijd dat ze dat, uiteraard in het Engels, moest schrijven. Dat gaf mij de inspiratie om dit met de hele klas te doen. Omdat het een 3-tal pagina's moest zijn, ging ik er dus van uit dat ze toch wel wat tijd kregen om dit te maken. Dus ik ben begonnen met ze aan te leren hoe je het best een opstel, of paper, schrijft, aangezien de opbouw en schrijfwijze even belangrijk is als de inhoud. Tegen het einde van mijn uitleg kreeg ik echter te horen dat ze dat tegen de volgende dag moest inleveren. Dus de andere leerkracht (Sar) ging dit voor haar schrijven. Ik wilde echter mijn les niet verloren laten gaan, dus kwam ik op het volgende idee: Ik ga toch een opstel schrijven met de leerlingen. Via een stemming is het thema “terrorisme” gekozen. Dit gaf mij dus het perfecte platform om Engels met zedenleer en geschiedenis te combineren. Ik geef enkele lessen geschiedenis en zedenleer over terrorisme, praat erover, enz...

Zeer belangrijk voor deze kinderen zal het religieuze aspect zijn. Zo goed als alle kinderen in deze slum zijn moslim, en het woord “terrorisme” is voor vele vaak synoniem geworden met Islam. Uiteraard is daar geen klote van waar (behalve voor de ééncellige organismen die het partijbestuur van het NSV, VB, NVA en andere archaïsche organisaties) dus gaat mijn hoofddoel zijn dit aspect te nuanceren, aangezien het allemaal toch maar enkel over geld en macht gaat.

Het lijkt niet veel, maar ik heb toch wel het gevoel dat dit projectje wel enig effect zal hebben, de kinderen waren toch enthousiast. En het extra voordeel is: ik kan spannende verhalen vertellen, en dat is nu toevallig een van mijn specialiteiten. Ons Miranda zegt da ook altijd: “Jos,” zegt ze, “zoals jij verhalen kunt vertellen... ja zo vertel jij verhalen!”

Jarana Baste langs de andere kant is een ander verhaal. Het is in die klas echt moeilijk ze bij de les te houden. Ik merk dat verschillende leerlingen helemaal niets van motivatie meer hebben, dat gecombineerd met 30-jaar oude handboeken Engels... Zelfs die dat willen leren, verliezen te moed. Het is nu stilaan de laatste week dat ik aan deze kinderen les zal geven (aangezien ik volgende week in de English-medium school begin les te geven) en ik begin mij af te vragen wat ik nog met ze zou kunnen doen, elk taalspelletje moeilijker dan memory lukt ze niet...

Ik heb ook iets gedaan waar ik de grootste hekel aan heb: kleren gaan kopen. Als je dat in Belgie als erg vindt, kom dan NIET naar India. Je komt dan terecht in een ongelooflijk drukke “winkelbuurt” (kan het niet omschrijven als straat of iets anders) en probeer dan maar, als forse Europeaan, iets te zoeken dat past. Die Indiërs zijn al allemaal vaak zo'n liliputters, zelfs vergeleken met mij, dus iets vinden, is niet evident. Uitendelijk heb ik dan toch wat kunnen vinden tegen de hitte en een paar sandalen (maar mijn maat 45 was blijkbaar ook al moeilijk te vinden voor hun...).

Verder is het internet, weeral, spoorloos verdwenen, en die tamzakken bij de provider doen blijkbaar geen zak om het te herstellen. Ben zondag zelfs van miserie door de brandende zon beginnen te fietsen op zoek naar een internetcafé, en uiteraard was er nergens verbinding.

Gisteren was er wederom een feestdag en ben zo gezegend geweest Holi te mogen meemaken. Voor diegenen die zich afvragen wat Holi nu precies is, het is het festival van de kleuren. De oorsprong ken ik ni maar in enkele woorden kun je het zo beschrijven: harde muziek en iedereen die elkaar met alle mogelijke kleurstoffen kleuren. Misschien heb je ooit beelden gezien van Indiërs die met kleuren naar elkaar zitten te gooien, dat is dat dus, maar, zodra ik terug internet heb, zal ik proberen de foto's voor zichzelf te laten spreken.

Die avond ben ik wel spijtig genoeg terug in een zwart gat gevallen, omdat ik elke avond weer alleen in een kantoortje zit, en zonder internet wordt dit zeer eenzaam. Ik heb nu weeral al bijna een week het thuisfront moeten missen, en het begint zwaar op mijn moraal te wegen. Ik hoop dat dit snel opgelost geraakt, veel reserve heb ik niet meer... Het ligt niet aan India hoor, ik ben hier doodgraag, maar als iedereen dat je kent en graag ziet (en spijtig genoeg ook veel die je liever niet kent uiteraard) duizenden kilometers verder aan de andere kant van de wereld zit en je enige verbinding zo lang nergens te bespeuren is... het begint moeilijk te worden, moet ik zeggen.

Ik zal proberen toch wel op een vrolijkere noot te eindigen als ik hier nog eens iets aan kan knopen voor ik dit post.

3 maart 2010, 11:58 Bhubaneswar

Gisteren dacht ik eindelijk een meevaller te hebben, internet is terug... Domme ik toch, ondertussen zit ik weeral zonder. Alhoewel het gisteren wel enorm deugd deed weer iets van thuis te horen, blijft het lastig werken als je geen opzoekwerk kunt doen. Voorbije nacht is ook weeral is goed tegengevallen. Ik heb blijkbaar de gewoonte gekregen elke morgen rond 2-3 uur met enorme krampen wakker te worden om daarna een half uur in het toilet door te brengen om dan nog een paar extra uurtjes proberen bij te slapen. Het verblijf in een land aan de andere kant van de wereld begint precies elke dag meer en meer door te wegen, maar langs de andere kant besef ik net dat ik bijna in het midden van mijn stageperiode zit. Aangezien ik 4 weken stage had alvorens ik 4 weken in een English-medium school zou beginnen lesgeven, en dat is volgende week al.

Ik ben hier dus ondertussen al bijna 5 weken en ik moet met spijt toch wel mededelen dat het sightseeing tot nu toe nogal is tegengevallen, enkel de eerste zondag heb ik enkele tempels kunnen bezoeken. De daaropvolgende zondagen was ik veel te moe van de week of vond ik niemand om mee te gaan (en er alleen op uit trekken als jonge Europeaan, is denkik niet verstandig). Ik had wel gedacht dat ik tijdens de weken dat ik hier zat niet veel de toerist kon uithangen, maar dit is wel zeer weinig, zeker omdat er een vrije week is weggevallen omdat ik een week extra lesgeef in de English-medium school.

Mede daarom heb ik besloten mijn laatste anderhalve week niet in Mumbai door te brengen. Daarnaast is er ook nog het hete seizoen en de kostprijs van de stad zelf die mij zorgen baart. In plaats daarvan heb ik besloten de 3e april op een trein richting Delhi te springen om daar een 2e trein richting Kashmir te nemen. Ik ben wel bijna 2 dagen onderweg, maar dan zou ik normaal de 4e of 5e in Kashmir, ergens in de bergen, zijn. Het is er dunbevolkt, en rustig, dus ideaal om een weekje op rust te komen. Het toerisme is er blijkbaar ook sterk afgenomen dus ik zal wel gerust iets in mijn budget vinden. Ik zal daar dan denkik willen blijven tot de 12e om dan terug een trein naar Delhi te nemen, daar nog een dagje of 2 in een hotel dicht bij het vliegveld doorbrengen en de 15e terug naar ons geliefd Belgenlandje terug te keren.

Voor de liefhebbers van foto's en verhalen: het is niet omdat ik niet veel toeristje kan spelen dat ik niets te vertellen of laten zien zal hebben, ik zit amper halverwege en zie maar wat ik tot nu toe al allemaal heb geschreven...

Maar ergens ben ik wel blij dat ik niet de toerist uithang, ik ben liever bezig met wat ik nu doe, alhoewel ik wel wat meer dingen zou willen bezoeken, zeker hier in Bhubaneswar, enkele prachtige tempels (of toch diegene waar ik binnenmag) die toch nog wel de moeite waard zijn.

Ik weet dat ik het nog al heb gezegd, maar ik zal wederom probere deze keer er wat foto's bij te zetten...

03-03-2010, 16:26 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

24 februari 2010, 20:02            Bhubaneswar

Eindelijk heb ik terug internet, eindelijk kan ik terug voortwerken.

Normaal zou dit onder het vorige bericht nog komen, maar vanwege de lengte, ben ik maar een nieuwe post begonnen.

Veel is er sinds mijn vorige bericht niet echt gebeurd, de tijd begint ondertussen nu wel te vliegen. Verschillende dingen worden routine en de dag is sneller door dan ik in het begin aanvoelde.

Ben enkele dagen geleden trouwens met iets redelijks onaangenaams wakker geworden. Het feit dat ik honderden muggenbeten heb is niet zo erg, maar aan men rechterhiel ben ik door iets gebeten, maar ik zou niet weten wat, het is ondertussen ontstoken, maar ik heb er wel middelen voor, dus het valt wel mee.

Ben vandaag meegeweest met de “Toy library” en ik moet zeggen, dat is het meest brilliante initiatief dat ik ooit heb gezien. Veel slumkinderen hebben namelijk geen speelgoed, en speelgoed en knuffels en verhaaltjes zijn dus dingen die ze niet echt kennen. Dus wat heeft Ruchika gedaan? Een bus aangeschaft, dat volgestoken met speelgoed en gaat zo naar 2 slums per dag. Eens aangekomen mogen de kinderen naar hartelust spelen (en geloof me, ze komen afgestormd als ze die bus zien aankomen) en de verantwoordelijke leest dan ook een fabeltje voor. Ik had niet echt een goed humeur die ochtend aangezien de jongens in Jarana Baste het varken aan het uithangen waren, maar eens terug... het deed me goed. Zo'n momenten doen je echt van India houden. Kinderen die doodblij zijn met een knuffel en een voetbal.

Veel meer ga ik niet meer schrijven, ik heb het nu te druk aandacht te geven aan die belangrijke personen thuis en mijn was...

24-02-2010, 00:00 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

22 februari 2010, 20:31            Bhubaneswar

In de vorige post zei ik dat de volgende verhaaltjes een stuk korter ging zijn, maar als het doorgaat zoals nu, denk ik dat ik die mening zal moeten herzien.

Het is nu al ongeveer een week dat ik zonder internet zit, en ongeveer 2 weken dat ik niet op Toledo geraak, dus de opgelopen achterstand kan wel op wat frustratie langs mijn kant rekenen. Eerst weigerde Toledo dienst, niet lang daarna lag de server voor enkele dagen plat. De moment de server terug werkte, kreeg ik een, op zen minst zeer irritant, virus via een USB-stick van een van de medewerkers, dus lag mijn computer 2 dagen plat. Eindelijk krijg ik een deftig antivirus op de computer, de beestjes eruit en de beschadigde bestanden gerepareerd, valt dan de server weeral uit. Ondertussen is het maandagavond en heb ik nog altijd geen verbinding... Met de moed der wanhoop dan maar eens naar België gebeld (zoals de verwachten een dure grap) en Groep T dan eens gewaarschuwd. Maar genoeg over de technologische problemen, over naar het sappige gedeelte...

Ik denk dat ik best kan beginnen met de titel uit te leggen. Om te beginnen is er al één deel van India waar ik al enorm van hou: de politiek incorrecte reclame. We weten allemaal hoe irritant politiek correcte mensen zijn. Je moet toegeven eens een onvriendelijke opmerking over vrouwen die in de keuken moeten blijven, negers die wederom aan de verkeerde kant van de wet staan, joden met hun plannen om de wereld te veroveren, flaminganten die zelfmoord plegen door van hun ego naar hun IQ te springen, enz... best wel grappig zijn en dat het geen zin heeft daarover te kankeren. “Discrimineer niemand, beledig iedereen” zeg ik altijd maar. Maar terug naar die politiek incorrecte reclame. Op de weg naar Jarana Baste (een van de slums waar ik lesgeef) moet ik over een grote brug, die brug is uiteraard “sierlijk gedecoreerd” met grote reclameaffices. Een van die affiches verkoopt olie, ik ga ervan uit dat het bakolie is dat gebruikt wordt om groenten te bakken. En op die affiche staat geschreven “husband's choice”, heerlijk toch. Tenminste een merk waarvan je kunt afleiden dat de vrouwen die dit gebruiken, tenminste nog naar hun ventje luisteren zoals de goeie oude tijd... (Op dit moment zou ik naar enkele politiek correcte vriendjes en vriendinnetjes moeten kijken – ja, Zara, jij hoort daar ook bij – en ze nogmaals herinneren dat ik NIET politiek correct ben, dus je was al meermaals gewaarschuwd...) Ik vraag mij af wat er zou gebeuren als ik zo'n affiche ergens in Leuven zou kunnen omhoog hangen...

Over naar het gedeelte van de Nazinegers... Dit heeft niets met politiek correctheid te maken, maar voor iemand met een Europese achtergrond. Het centrale begrip hier is de swastika (beter gekend als een hakenkruis). Nu, voor diegene met een beperktere wereldkennis, is het best even uit te leggen wat dat symbool eigenlijk is.

Lesje geschiedenis: De swastika is van oudsher een symbool van harmonie geweest, zowel voor hindoes als boeddhisten. Tot op een mooie lentedag er ergens tussen de kaasbollen er een klein Duits mannetje met een nog kleinere snor zich bezig hield met research and development. De kleine man was namelijk bezig een soort vriendenkring op te richten met het doel de niet-vriendenkring een beetje pijn te doen (u kent het wel: de gewoonlijke dingen zoals ze geniepig pitsen, propjes naar gooien, beetje genocide plegen,... Al dat soort deugenieterij.) Deze kleine man dacht namelijk dat er een soort superieur mensenras was (waar hij zelf vreemd genoeg geen enkel kenmerk van had) en baseerde dit op selectief gevonden archeologisch bewijsmateriaal over een oud volk, de Ariërs. Dit volk, of toch zijn nakomelingen leven voornamelijk in India, dus was het ook in de cultuur van deze streken dat hij een leuke tekening vond, de swastika. Blijkbaar vond hij het niet nodig te onderzoeken wat het teken betekende, want hij kantelde het en zette het op een wit en rode achtergrond. Niet veel later werd hij, mede dankzij zijn artistiek talent, tot leider (of zoals de plaatselijke mensen het zeggen: “Furher”) gekozen. En tot op de dag van vandaag wordt dit symbool door zowat heel de westerse wereld aanzien als een herinnering aan deze “turbulente” vriendenkring.

Tot zover de geschiedenis, het symbool van racisme is eigenlijk een lichtelijk verkrachte versie voor het symbool van harmonie. Diegenen die dit al wisten: proficiat! De andere: foei foei foei...

Als je het land en de mensen al kent, weet je dat niemand hier erg in ziet, en dat dit doodnormaal is. Maar met een beetje westerse achtergrond kan je niet anders dan af en toe is bij jezelf te lachen en te denken: “Amai, het zit hier vol met bruine nazi's!” Er is zelfs een hotel dat “The Swastika” heet, een geen blond, Arisch hoofd te bekennen, allemaal bruine gezichtjes. Als de Geallieerden slim waren geweest, hadden ze gewoon wat foto's van India over Duitsland moeten droppen. Dat is pas anti-propaganda waar zelfs Geubels acute Parkinson van zou krijgen.

Dus bij deze: Het land van de politiek incorrecte Nazinegers. (Ja ok het zijn niet echt negers, maar ze zijn bruin en aangezien ik toch al zo incorrect bezig ben, kan ik niet anders dan er nog een schepje bovenop doen, de schreef is not the limit!)

Nu over naar iets serieuzer (maar uiteraard niet te serieus) omdat het weer tijd is mijn gal te spuwen. Geen zorgen, ik ben hier doordgraag, maar zoals mijn lector zedenleer al heeft duidelijk gemaakt: je krijgt een haat-liefde relatie met India. Ik zal waarschijnlijk nog boekdelen schrijven over wat schoon is. Maar de dingen die mij door mijn hart (en geduld) snijden, moet ik ook wel vermelden.

Om het licht te beginnen is er het eten. Ik zei al reeds dat het eten hier ongelooflijk lekker is, en die mening ga ik van men leven niet veranderen. Maar ik moet toegeven, ik begin het Europese voedsel echt te missen. Een smoske, frisse groenten, pasta's en ja... ook vlees, maar niet zo erg als ik vreesde. Ik ben wel al eens een naar een Pizzahut geweest (ik was met Sahu mevrouw Khurana gaan bezoeken in het ziekenhuis en op de terugweg daar eens iets gaan eten) en de pizza hier was wel een stuk beter dan het sponsachtige vergif dat ze in de Belgische Pizzahut pizza durven noemen. Daarnaast heb ik ook een koffiehuis gevonden waar je broodjes (of toch het beste tot...) kan vinden, ben ondertussen vaste klant geworden. Eén of misschien 2 keer per week denk ik toch eens daar binnen te moeten springen, anders ga ik het hier niet volhouden vrees ik. Het is niet echt gal dat ik hier al spuw, meer een observatie en toegifte dat enkel Indisch eten, tot aan april, onmogelijk is. Daarbij reageert mijn maag niet zo happig meer op de geur van Indisch eten. Bij elke schotel hoor ik mijn hersen (ja bij mij is het enkelvoud) zeggen: “Ja!” terwijl mijn maag smeekt “Nee, in Darwin's naam, alstublief niet!”

Verder naar een frustratie. Nu de Indiërs zijn zeer gastvrij, als je ergens naartoe gaat, willen ze allemaal wel met je spreken. Dat is uiteraard ook iets dat ik met plezier doe als ik een slum ga bezoeken of bij mensen thuis kom. Maar als ze je na zitten te roepen terwijl je bezig bent, aan het fietsen bent, of zelfs met iemand anders aan het spreken bent, is het botweg irritant en in mijn ogen zeer onbeleefd. Ik heb al enkele momenten mezelf betrapt dat ik redelijk onvriendelijke dingen terugriep, die ze uiteraard niet verstonden omdat ik uit pure frustratie mijn vettigste brabantse woordenschat bovenhaal. Ik ga ze nu niet herhalen, want daar gaat het niet om. Waar het wel om gaat is dat elke keer ik naar een van de slumschooltjes fiets er altijd wel enkele zijn die u vanuit de verte naroepen “Hello, how are you!”, wat waarschijnlijk hun volledige kennis van het Engels zal zijn. Blijkbaar beseffen die eikels niet dat als je aan het rijden bent, zeker op zo'n gevaarlijke wegen, je geen tijd of zin hebt om elke keer te stoppen en te reageren. Eerst begin je het te negeren, maar er komt een punt dat je het beu bent en je gaat beginnen vloeken (and we all know that the devil himself cannot hold a candle to the likes of my cursing). Dat punt is bij mij al lang gepasseerd. Maar ze gaan echt nog verder. In de ochtend rijd ik samen met de leerkracht van Jarana Baste naar de school. En onderweg slaan wij, logisch, een babbeltje, meestal over het lesgeven of over onze studies. En met de regelmaat van de klok komt er een Indiër voorbijrijden op zijn brommer of fiets en begint gewoon met mij te praten, ons gesprek te onderbreken. Weeral een moment waarvan je denkt: “Waarom duw ik die zak niet gewoon omver, hij heeft toch geen helm aan...” Vind je dat niet erg? Wat zou je er dan van zeggen dat sommige gewoon voor je wielen springen waardoor je niet anders kunt dan stoppen, gewoon om een klapje te slaan, ookal kunnen ze geen Engels. Levensgevaarlijk gewoon...

Over levensgevaarlijk gesproken, daarstraks reed ik terug van de slum Ajad Nagar, het was al redelijk donker, tot er ineens vlak voor mij een oude vrouw zonder te kijken de straat over stak. Ik kon ze net ontwijken, maar die achter mij had minder geluk. Binnen de seconde kreeg die vrouw het gewicht van een fiets en volwassen man tegen ongeveer 10km/u tegen haar aan. Klinkt niet snel, maar de vrouw was wel goed geraakt, ze is een goed stuk achteruit gevlogen. Gelukkig had ik nog men kennis van bij het Rode Kruis en was de blanke man er gelukkig om de dag te redden! Ik vertel dit niet om over mezelf op te scheppen, iedereen zou trouwens zo'n cursus moeten volgen, maar ik vertelde dit wel even om aan te duiden hoe gevaarlijk die wegen eigenlijk zijn, en dit was een relatief kalme weg...

Terug naar de irritante Indiërs... Het incident dat mij het meeste de kast op joeg was vrijdag. Ik was onderweg terug van Ajad Nagar toen ineens een fietser mij met alle kracht probeerde in te halen. (Ik denk dat fietsen net iets beter gaat voor ons Belgen, iedereen rijd zo traag met een fiets vind ik, oftewel rijden wij Belgen veel te goed)  Een jonge Indiër, ik schat 16, zit naar achter te wijzen, ik denk eerst bij mezelf dat hij wilt zeggen dat ik iets heb laten vallen ofzo. Dan komt er nog een afgereden en na enkele vage woorden Engels begrijp ik dat ze willen dat ik meekom, dat mensen met mij willen praten. Nu ik denk dat u en ik al genoeg Dutrouxverhaaltjes gehoord hebben om te beseffen dat laat op de avond met wildvreemde mensen ergens naartoe gaan dat je niet weet zijn, niet bepaald een goed plan is. Nu het kan goed zijn, en ik zelfs dat dat ook het geval was, dat ze weldegelijk een babbeltje met mij wilde slaan, maar dan moet je niet denken dat een Europeaan ervan gedient is dat hij in't midden van de weg wordt tegengehouden zonder dat het een noodgeval is, om dan al na zonsondergang wildvreemde mensen naar een onbekende locatie te volgen. Ik had al haast, aangezien ik daarna nog les moest geven in de shelter, dus zeg ik ze dat ook en maar blijven smeken en mij blijven irriteren, zelf na ik al begonnen was verder te rijden, op zo'n moment kun je gewoon niet anders dan, zwaar geïrriteerd, terug te roepen “No! En laat me nu gerust irritante zakken!” Ik vraag me nog altijd af of het nu positief of negatief is dat ze geen Nederlands verstaan. Ik zal wel zien wanneer ik eens een Indiër beledig die wel Nederlands kan...

En dan nu bij het gedeelte van mijn galspuwen dat mij het meeste heeft zeer gedaan. En dat is het onderwijs dat de kinderen hier krijgen. Voor de leraren en studenten lerarenopleiding die dit lezen: dit wordt geen leuke literatuur, ik heb niet eens zin om mijn zwarte humor ertussen te schuiven, de bare feiten alleen al... Het doet wel zeer moet ik zeggen.

Om te beginnen moet je weten dat hier in Orissa er 2 soorten scholen zijn: English- en Oriya-Medium schools. De English-medium schools is voor de rijke kinderen, deze kinderen kunnen al vloeiend Engels na de kleuterklas. Het niveau van deze leerlingen op de andere vakken is daarbij ook zeer hoog, maar het blijft een school voor gepriviligeerde kinderen. Slumkinderen zal je er nooit vinden.

Maar de erge zweren zitten in de Oriya-Medium schools. (Nogmaals ter info: Oriya is de plaatselijke taal, met zelfs andere letters en cijfers) Om het beter te doen lezen, zal ik het best maar gewoon opsommen...

·        Een gemiddelde klas bestaat uit zo'n 50- leerlingen

·        De werkethiek van de leerkrachten in Orissa doen de arbeiders van de gemiddelde plantsoendienst als workaholics lijken. Blijkbaar vinden ze het niet zo belangrijk als ze af en toe eens een vrije dag nemen zonder reden.

·        Als het neerkomt op Engels geven, houden de leerkrachten het graag simpel (Studenten Engels en eventueel meneer De Roy, als jullie dit lezen...) De leerkracht leest (hoogstwaarschijnlijk in een slecht Engels) het verhaal in het begin van elk hoofdstuk door, laat ze de wordenlijst achter de tekst in koor mondeling herhalen, geeft de oefeningen mee als huiswerk en lesje is gedaan. Resultaat, de leerlingen kennen geen KLOOT Engels, maar kunnen later makkelijk werk vinden als papegaai-imitators.

·        Hun huiswerk... Hetgeen waar ik ze mee zou moeten helpen... Eén totaal rampgebied als je hun hand en werkboek bekijkt. Iedereen heeft een (al eerder gebruikt) handboek voor Engels en één schriftje (van varierende afmetingen, eentje gebruikt zelfs een adressenboek om in te schrijven) waar ze alles in doen, dus de pagina's wisselen willekeurig van wiskunde, naar aarderijkskunde, naar geschiedenis, naar Engels (de enige pagina's die Romeinse letters bevat, en vaak niet eens Engels, maar een verzameling letterachtige symbolen), enz...

·        Nogmaals: hun huiswerk. Hier zijn er 2 mogelijkheden: ofwel is er al in het handboek geschreven en word staat bij elke oefening de oplossing al bij geschreven. Dus doen de leerlingen wat ze het beste kunnen: overtekenen. Ik gebruik hier bewust het woord tekenen, want de meeste hebben niet eens een besef van onze letters, ze tekenen de zinnen gewoon symbool voor symbool over. Wat resulteert in iets onleesbaar, gruwelijk om aan te zien, ik verbeter het gewoon niet meer. (Ik ben ondertussen overgeschakeld naar alternatieven, dat ze toch iets van Engels krijgen...) Of ze hebben een antwoordenboek, dus eigenlijk het handboek van de leerkracht waar alle antwoorden instaan EN in het Oriya vertaald ernaast.

·        Examens: Als je al dacht dat de gemiddelde Seven Oaks-bezoeker er lage standaards op nahield, moet je eens beseffen dat kinderen naar het volgende jaar mogen gaan met een gemiddelde van 30%. Zelfs kinderen met veel minder (zelfs 15%) mogen overgaan. Wat is de reden? Anders gaan de klassen te vol zitten. Wat is het resultaat? Veel drop-outs en leerlingen in klas 9 die hetzelfde niveau Engels hebben als klas 5.

·        Woordenboeken. Bijna de helft heeft een woordenboek bij zich bij het maken van hun oefeningen. Nu veel herinner ik mij niet meer van de lessen van Meneer Caluwaerts, maar ik kan me nog levendig herinneren dat leerlingen een vertaalwoordenboek laten gebruiken in de les Engels, een doodszonde is. Ik heb ondertussen al een English Comprehension Dictionary op de kop kunnen tikken die ik ze laat gebruiken, om toch maar iets goed te kunnen doen. Dus kan iemand meneer Caluwaerts hiervoor eens een bedankje sturen als je hem zou tegenkomen? Een wijze raad die toch wel is blijven plakken bij deze simpele student.

·        Als er in de klas iets omhooghangt, zijn het posters met tekeningen en namen van fruit, bloemen, dieren, voertuigen, etc... Maar deze zijn hopeloos verouderd en staan vol spellingsfouten. Dit is nog het minste, maar ik wou niet met die andere gruwels afsluiten.

Dus het komt er op neer dat ik voor al die kinderen van nul ga beginnen en ze met spelletjes toch iets van Engels ga aanleren, al zijn het gewoon praktische dingen. Alhoewel moet ik ook wel zeggen dat er enkele (bitter weinig) zijn die toch al iets van Engels kunnen, maar die zijn gepromoveerd tot hulpleerkracht, die kunnen hun Engels het beste oefenen als mijn assistenten (naast de extra oefeningen uiteraard).

Tot zover is mijn gal weer uit mijn systeem en begin te merken dat dit een lange blog aan het worden is.

Over naar de gebeurtenissen sinds mijn laatste blog. De wegen ben ik al gewoon, en de routine zit er ondertussen goed in, alhoewel dat smorgens opstaan en je wassen met koud water nog iets pijnlijks blijft. Na meer dan een week ben ik, zoals ik al zei, dat huiswerkbegeleiding meer dan kotsmoe en ben begonnen taalspelletjes te spelen met de kinderen. Ze doen het veel liever en ze leren er tenminste iets uit. Enkel de hitte speelt me nu nog de parten. Ondertussen durft het al 35 graden te worden en het hete seizoen moet nog komen, ik ga waarschijnlijk temperaturen tot 48 meemaken... Ik mis de sneeuw hoor... Vrijdag, zoals ik al zei, met Sahu, een van de boekhouders van Ruchika, mevrouw Khurana gaan bezoeken die toen in het ziekenhuis lag, gevolgd door de verrassend smakelijke pizza. Zaterdag was het wetenschapsbeurs, en naast het gebruikelijke meehelpen, heb ik mij bezig gehouden met een waterraket in elkaar te steken. Het was  dan ook meer dan logisch dat ik die raket al minstens 20 heb afgevuurd nog voor de beurs begon. De beurs zelf was meer dan interessant. Elk slumschooltje had zo zijn eigen projectje en zelfs de kinderen van de stationschooltjes deden mee. Echt wel een leuk dagje, ookal kon ik verder niet voor school werken aangezien ik zonder internet zat. Zondag echter was een rotdag aangezien ik niets had kunnen plannen en ook niet op het internet kon. Ik heb dus Treasure Island (ja wat dacht je, het kan niet anders dat ik een piratenverhaal meeneem naar India) nogmaals uitgelezen en wat pokémon gespeeld.

Vandaag al wat beter, wel geen internet, maar met een verse lading spelletjes waren de lessen een stuk aangenamer. Ook ben ik na mijn eerste les eens naar dat koffiehuis gegaan, heb enorm genoten van een broodje pikante kipsalade (het dichtste dat ik zal vinden tot een smos kaas-hesp of martino) en ben sedert vandaag een vaste klant geworden.

Morgen na de eerste les moet ik naar een English-Medium school (die vaak met Ruchika samenwerkt) om al eens een gesprek te hebben met de leerkrachten die ik in maart ga vervangen (en tevens al een deel van project III.2 voltooien) met daarna uiteraard nog een bezoekje aan dat koffiehuis (aangezien ik niet op tijd terug in de shelter zal zijn voor ontbijt).

Mabon, ik vermoed dat hieronder nog een volgende blog aangenaaid zal worden aangezien ik vrees nog even zonder internet te zitten... Maar ik zal zien, misschien is het beter meteen 2 blogberichten tegelijk te posten.

Slaapwel...

24-02-2010, 00:00 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

9 februari 2010, 11:00 Bhubaneswar

Wat een rotdag. Heb heel de nacht niet kunnen slapen. Het eten is blijkbaar teveel geweest voor mijn darmen. Heb heel de nacht buikloop gehad en voordurend moeten overgeven. Misschien heb ik een half uurtje geslapen, meer niet.

Dezemorgend was niet veel beter, om 7 in de slumschool staan voor Engels, niet bepaald een vlotte bedoening. Eens terug biedt de kok mij een, op zich wel lekker, ontbijt aan, maar de geur alleen al deed me kokhalzen. Ik heb een zoutoplossing gekregen en heb niets in men maag behalve water.

Ik heb me beter gevoeld...

Straks nog moraal geven aan de supervisors, hopen dat dat lukt...

Wie weet probeer ik deze avond er nog wat bij te schrijven, maar ik vrees er voor... en foto's ga ik er nu ook niet bijzetten.

14 februari 2010, 21:37 Bhubaneswar

Al een beetje verder, weer een beetje meer meegemaakt. Ondertussen al een stuk beter als maandag... Sinds dinsdag al echt niet veel kunnen eten, elke keer een beetje, straks moet ik nieuwe kleren kopen.

Dinsdag de les moraal ging nog, maar daarna was ik er volledig door, ik heb tot smorgens met pijn in bed gelegen. Dan stilaan mij beginnen herpakken. 'k Kreeg al veel bananen en groene kokosnoot, wat wel helpte, maar ondertussen kan ik geen bananen niet meer zien. Het zal ook even duren vooraleer ik terug Indisch eten durf binnen te spelen. Sinds mijn leuke toiletepisode doet de geur van al dat eten, mijn maag gewoon omdraaien. Vreemd hoor, je hoofd zegt “lekker, binnenspelen die handel”, maar je maag en neus zegt “afblijven!”

Maar even genoeg genoeg over eten, daar kom ik straks nog op terug...

De lessen zijn ondertussen begonnen, niet echt vanzelfsprekend. De kinderen willen echt wel leren en krijgen ook graag les, zeker van mij (wat uiteraard niet anders kan, om eens even op te scheppen), maar hun Engels is ronduit erbarmelijk. Uiteraard speek ik enkel Engels tijdens de lesssen Engels, maar de leerkracht moet keer op keer alles vertalen naar het Oriya. Er zijn wel enkele die vooruitgang boeken en hun Engels verbeterd zienderogen, maar anderen blijven mij met een vacante blik als die van een KHL-student aanstaren.

De lessen moraal daarintegen zijn een totaal ander verhaal. Zeker die dat ik wekelijks aan de supervisors geef. Ik zei het misschien al, maar als het zo door gaat is Indië het 2e land waar zedenleer gegeven gaat worden... Ik zal, in plaats van deze blog te schrijven, misschien al mijn speech voorbereiden voor als ik mijn Nobelprijs in ontvangst ga nemen.

Maar nu even naar het verkeer... Zoals jullie waarschijnlijk al weten, geef ik les in 2 slumschooltjes, en heb ik een, oud, aftands, roestig, veel te klein wrak van een fiets gekregen om daar te geraken. En dan maar de weg op richting slumschooltjes. Het feit dat iedereen links rijd, of zou moeten rijden, is niet echt een probleem. Maar het feit dat Indiërs totaal niet kunnen rijden... Niemand gebruikt achteruitkijkspiegels, bij sommige wagens en brommers zijn ze er gewoon afgehaald. Geen enkele richtingaanwijzer wordt gebruikt, iedereen steekt elkaar gewoon de pas af, niemand remt aan kruispunten, voorrangsregegels zijn er niet, helmen worden amper gedragen (ik kan er niet eens een dragen, mijn hoofd is gewoon veel groter dan die van die mense hier), men steekt links en rechts voorbij, men geeft gas in bochten, men claxoneert voor het minste (ik zie de logica er nog altijd niet in), een weg oversteken moet je doen in de hoop dat je tegenligger zal stoppen zodra je in zijn weg zit, ... Wat de verkeerspolitie hier eigenlijk doet om hun boterham te verdienen, ik zou het niet weten. En mij geven ze een roestige fiets en ik ben weg... Heerlijk gewoon, al die chaos, en dan een bleekscheet, een belg op een fietsje die daar overal vakkundig tussenglipt. Op zo'n moment ben je wel blij dat je als Belg als klein kind al goed met een fiets leert rijden. Ik had zelfs commentaar gekregen dat ik te snel reed, terwijl ik op mijn gemak reed. Ons is geleerd om bochten naar links (aan een kruispunt) mooi en breed te nemen en zo laat mogelijk pas naar links te gaan. Hier moet je dat dus rechts inbeelden, waar ze een half uur dan al op de verkeerde kant rijden om dan rechts te nemen? Dan zien ze mij, op zen Belgisch, die bocht mooi nemen, en dan iedereen staren... eigenlijk grappig.

Voor de rest een rustige week, ben zondag ook binnen gebleven, ik wou is uitrusten en met (weeral) de belangrijkste thuis (of toch die dat ik vastkreeg) een klapje kunnen slaan. Ik heb wel, die zondag, een ander avontuurtje meegemaakt... In de ochtend, toen mijn was opgehangen was (jaja, ik doe mijn eigen was, enkel strijk ik et ni), ging ik naar de winkel om wat spullen te gaan halen (zeep en iets te drinken, ipv enkel water), maar ben op de weg terug door wilde honden aangevallen.

Ik heb het altijd schone beestjes gevonde, op de overduidelijke ziektes en huidproblemen die je ziet dat ze hebben na, maar nu mogen ze mijn maatje 45 in hun gezicht verwachten als ze nogeens mij durven aanvallen.

Ik liep op mijn doodse gemak naar de Ruchika terug, toen eentje mij begon te volgen. De rest van de roedel begon plotseling te blaffen. Ik dacht bij mezelf “Negeren Joske, laat ze maar doen...” En dan voelde ik het, die hond die mij achtervolgde beet me in men rechterbeen, het schrurftig mormel... Gelukkig had ik een short aan, en da zijn redelijk brede pijpen, dus had em mij niet goed vast en heeft hij mij amper in mijn been kunnen pitsen. Toch was het niet bepaald een leuk gevoel aan u been. Maar ik zal maar van geluk spreken dat er geen wonde is (en dat hij niet eens door het textiel geraakte) en een beetje verder lieten ze me al gerust. Dus sorry, beste fans, nog geen hondsdolheid of andere ziektes...

Eens terug mijn verhaal gedaan en heb ik het advies gekregen dat, als het nog gebeurt ik ze maar een mot moet verkopen met een stuk stok of wa stenen naar moet smijten. Dus bij deze, dit is gericht aan de dierenvrienden onder jullie, mijn schoenmaat 45 zal geen schrik hebben zijn eigenaar te verdedigen.

Even ter info: dit zijn wilde honden die in de straten leven, dit zijn geen achtergelaten zwerfhonden ofzo, dit zijn wilde dieren. Ik zal hier mijn 45 (zeer spijtig genoeg) niet kunnen gebruiken tegen achtergelaten chihuahua's maar dat kan ik in Leuven wel genoeg terug doen.

Verder heb ik een kalm dagje gehad, weliswaar met een wispelturige internetverbinding, maarja...

En sorry geen foto's, je zult nog wat moeten wachten. De volgende blogs zullen waarschijnlijk ook een stuk korter worden omdat de routine er stilaan in is gekomen en ik teveel zou herhalen...

Avé

14-02-2010, 17:54 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

8 februari 2010, 18:00  Bhubaneswar

Het is precies al even geleden, misschien wordt het tijd dat ik nog eens mijn linguistische vaardigheden gebruik om het lezend Belgenvolk te verrijken met mijn belevenissen in Indië.

Zaterdag heb ik mijn eerste les moge geven, op een of andere manier ben ik er in geslaagd zedenleer te geven in een van de meest religieuze landen op deze planeet. De les, trouwens mijn eerste in het Engels en dan nog aan volwassenen, allemaal met een masterdiploma. Dus voor diegene die iets van lesgeven afweten, heb ik mij mogen amuseren met een hoorcollege rond moraal lesgeven. 3 jaar lerarenopleiding in 2 uurtjes steken, over samenvattingen gesproken... Maar de les ging wel goed, ik moest hem geven aan de supervisors van de slumleerkrachten, die er blijkbaar wel iets inzagen. Vandaag echter heb ik een nog simpere versie mogen geven aan de slumleerkrachten zelf (een les aan 50 volwassenen) wat dan weer een stuk meer stressen was omdat ik met een vertaler moest lesgeven. Dus als mijn doel bereikt is, kunnen studenten NCZ binnekort op Erasmus naar Indië, alhoewel, als er in België al een tekort aan leerkrachten NCZ is, wat zou er dan gebeuren als een land van meer dan een miljard ook zedenleer gaat beginnen geven? Eén ding is zeker, het vrijzinnig volk gaat voorlopig geen problemen krijgen met werkzekerheid.

Zondag ben ik met Bimal, een van de medewerkers, eens Bhubaneswar gaan verkennen. Eerst 2 tempels dichtbij (foto's zal ik er uiteraard proberen bij te zetten) met daarna eens een bezoek aan het staatsmuseum van Orissa, spijtig genoeg geen foto's toegelaten, tenzij ik 1000 roepies wou neertellen.

Dan bij Bimal thuis gaan eten... zeker een ervaring, in de slums gaan eten. De slum waar Bimal woont was nu wel al wat “ontwikkelder” met genoeg voorzieningen, het is zeker geen woonwijk zoals wij gewoon zijn. Uiteraard is een blanke vreemdelijk de perfecte reden voor tientallen kinderen om te beginnen staren. Het eten was, zoals verwacht, weer prachtig, met iets vreemd dat ik nog nooit had geproefd: iets heel pikant, op basis van pinda's... verslavend gewoon.

Tegen 3 opnieuw vertrokken, toen het al wat minder warm was, natuurhistorisch museum bezocht. Veel dieren op sterk water, ik denk dat de gemiddelde dierenvriend niet zo blij zou zijn met de babyschildpadjes zwevend in sterk water, maarja, ze zitten tenminste niet in de soep.

 Als laatste nog naar een tempel buiten de stad gegaan, een Boeddhistische schrijn met daarachter een Hindoetempel. Op zich wel schoon, maar men maag keerde wel van die “priesters”. Zeker als vrijzinnige, kun je u in India wel snel beledigd voelen vind ik. Je wilt iets bezoeken, daarmee wil je niet meteen een gids ofzo, ik had trouwens al een gezel die er veel over kon vertellen, dus heb ik geen nood aan van die religieuze types die zich meteen opdringen. Dan beginnen ze met hun uitleg, da op zich wel interessant kan zijn, maar je hebt er niet om gevraagd. Dan sleuren ze u mee om één of ander zegeningsritueel te doen. Ge kunt uit beleefdheid geen “nee” zeggen. Dan zitten ze van die rituelen uit te voeren waarvan ze weten da je ze niet kent, laat staan dat je begrijpt wat ze dan zitten te mompelen. Vergeet niet dat ik op geen enkel moment een van die mensen heb aangesproken, die sleuren u gewoon mee. En op het einde van het ritueel zijn ze daar eh, een donatie. Dan keert mijn maag gewoon. Het feit dat religieuze types geld vragen... één van de grootste redenen waarom ik ni gelovig wil zijn, en dan op zo'n manier... Je probeert tolerant te zijn, begrijpend voor een andere levenswijze, maar als geld en godsdienst hand in hand gaan is er hier iemand die dan graag bedankt. En dan jezelf zo opdringen, het is nu even mijn moment van mijn gal te spuwen, dus laat me maar even doen, is voor mij niets meer dan vuile geldklopperij. Ik heb nog geen mensen geld zien aftroggelen voor ze vrijzinnig te laten zijn. Uiteraard is het te begrijpe da die tempel onderhoude moet worden, maar oftewel vraag je entrée, een donatiebox aan de uitgang ofzo, maar om daar met uw hande open te staan zoals bedelaars, gaat er bij mij niet in. Zeer spijtig want tot op dat punt had ik echt wel een prachtdag. Bimal zelf zei mij nog dat hij van deze praktijken beschaamd was. Ik ben zeer tolerant, maar zo'n dingen gaan er bij mij niet in. Maar genoeg daarover, het is eruit en daarmee is het gezegd geweest, terug naar de betere dinges des leven.

Aan die laatste tempel zijn we wat blijven hangen, een prachtig uitzicht, zondsondergangetje en een mangosapje, ideaal om is tot rust te komen, uiteraard in het Boeddhistische gedeelte, wat trouwens het hoogste gedeelte was, dus het zicht was, zoals ik al zei, prachtig.

Tegen 6 terug naar Ruchika aangezien het al goed donker was, nog wat met de mensen hier babbelen, weeral een zalig avondmaal, ongelooflijk gewoon. Vreemd dat ik nog altijd geen nood heb gehad naar vlees. Maar over het eten in het algemeen zal ik mijn relaas doen zodra ik hier klaar ben.

Na het eten terug achter de computer, dan is het internet hier sneller en ben ik op mijn gemak, kon ik mij nog wat bezighouden met die enkele belangrijkste die ik in België achterliet. -Even ter info: ik ben gemiddeld tegen 4 uur bij jullie online, half 9 hier.-

Vandaag is het lesgeven begonnen, veel is er niet over te zeggen, ik zal daar mijn relaas wel over doen zodra ik dat hier gewoon ben.

Deze morgen ook mijn eerste boterham in een week gegeten, eindelijk is geen pikant ontbijt, enkel brood, thee, confituur en een appel, maar heb één stuk vergeten te schillen, dus als ik binnenkort over darmproblemen praat, weet je waar het vandaan komt.

Tot zover dit gedeelte. Ik zal, voor de liefhebbers, nog een extra woordje “placeren” over de culinaire ervaringen hier...

Over het algemeen... Ongelooflijk lekker! Wel goed pikant, maar we weten allemaal: hoe heter hoe beter. De foto's heb je al gezien van een gemiddelde maaltijd. Neen ik weet niet hoe het heet, mijn Oriya is nog niet goed genoeg, maar ik probeer me er niet aan te storen. Wat er inzit, kan ook niet altijd identificeren, maar het ziet er gewoon zo goed uit, dus het geraakt wel op. Enkel in de morgen was het lastig, omdat ze ook dan warm eten, en redelijk gekruid. Dus de simpele boterham is op zo'n momenten echt wel gemist. De thee en koffie is uiteraard ook ongelooflijk, durf mij nooit geen Lipton meer te serveren. Die irritante, “gesofisticeerde” roodjassen denken trots te zijn op hun “theetijd” terwijl, als je het zou vergelijke met Indische (of ook Marrokaanse) thee, die Engelse rommel evengoed warme Heiniken zou kunnen zijn, dus met andere woorden: warme paardenpis. Zoals ik zei, ook iet ongelooflijk lekker geproefd op basis van pinda's, maar goed pikant, heerlijk gewoon.

Nu ik ga altijd wel graag vlees blijven eten, maar aan alle vegetariërs in Belgie met je soja-producten (tofu en ander chemische afvalproducten): ga eerst eens in Indië leren koken vooraleer je uw “moreel protest tegen dieren eten” verandert in een aanslag op de smaakpapillen, want die groentenburgers en spaghettisaus met quorn (u kent dat wel, dat bruin gedoe dat zelfs straathonden niet binnen krijgen. Oftewel kook je Europees en gebruik je vlees. Oftewel leer je van een vegetarische cultuur hoe je zonder vlees kunt leven. Het is mogelijk, maar probeer dan geen “vegetarische spaghetti bolognese” te maken, verzin desnoods een heel nieuw recept, maar verkracht niet wat Bourgondisch Europa eeuwen lang heeft geperfectioneerd. Dus bij deze is ook even mijn gal daarover gespuuwd. Uiteraard is veterarisch nog altijd beter dan de schoenzolen vanuit de Macdonalds en Quick...

Nu rest mij nog enkel u, de lezer te bedanken voor de trouwheid die u opbrengt voor de literatuur die mij ooit meerdere Nobelprijzen zal opleveren, zeker vanwege mijn bescheidenheid...

Vaarwel

08-02-2010, 16:41 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

5 februari 2010, 17:27  Bhubaneswar

Waarschuwing: niet voor “studenten” van SOCA...

Al 2 dagen geleden dat ik nog iets neerschreef, en je zou denken dat ik ondertussen wat zou hebben gezien of meegemaakt... Ochja, helemaal juist! De vorige post was wel met een wat minder goed gevoel geschreven, maar zo'n momenten moet je ook wel kunnen relativeren.

Gisteren ben ik verschillende slumschooltjes gaan bezoeken. Als je er een idee van wilt hebben, een klein, stenen gebouwtje, ongeveer 4 op 8 meter maximum, de muren vol met tekeningen en posters. Geen banken, enkel wat matjes om op te zitten, 2 leerkrachten en in totaal een 50-tal kinderen. Sommige hadden boekjes, andere krijtbordjes, nog andere plaatjes met rekenoefeningen. Lang niet al de didactische materialen waar de gemiddelde Belgische leerkracht van droomt, maar uiteindelijk doet dat er weinig toe. Maar het bezoek op zich, als vreemdeling (zeker zo'n bleekscheet als ik), is een ervaring op zich. 50 kindjes tegelijk die met hun hoge stemmetjes “namaste!” roepen, iedereen die je dan met een nieuwsgierige blik aankijkt en dan de leerkracht die met een boekje afkomt en vraagt of ik iets wil schrijven. Ze leven misschien in armoede, als je die kindere zo blij krijgt met dat beetje onderwijs... maakt veel goed. Nu gewoon hopen dat ik dat even goed doe volgende week.

Verder heb ik nog wat voort kunnen werken aan mijn lesvoorbereidingen, zeker mijn les moraal morgen. Geloof het of niet, maar ik ga moraalmethodologie moge geven aan 50 leerkrachten hier, dus als dat zo goed door ga, neem ik binnen de 10 jaar meneer Vogels' job over...

Deze morgend begon al wat minder, had wat last van mijn darmen, maar tegen de middag ging het al goed genoeg. Tijdens de middag heb ik zelfs de eerste keer geprobeerd met mijn handen te eten (ik hoor genoeg mensen zeggen: “De Jos? Sinds wanneer gebruikte die dan bestek?” Maar ik bedoel het specifiek op het eten zoals de gemiddelde Indiër, en niet met de lepel en vork zoals de domme toerist.

Wat mij ook is opgevallen, dat als mensen met je beginnen te praten, het voor 80% over huwelijken,  families, liefjes, enz... gaat. Deze middag zelfs kreeg ik te horen dat ik maar best met een Indische vrouw trouw. Nu toegegeven: Indische vrouwen zijn gewoonweg bloedmooi, maar ik denk niet dat ik zo snel het roodharig Europees schoon ga kunnen missen. En een Indische met ros geverfd haar, zoals door één voorgesteld, klinkt gewoonweg fout...

Dezenammidag ben ik nogmaals naar de slums getrokken, om een sessie fisiotherapie bij te wonen, uiteraard voor gehandicapte kinderen. Het geween van de kinderen doet wel zeer aan je hart, maar als je dan beseft dat het voor hun eigen goed is, is het wel mooi dat ze dat tenminste kunnen hebben van medische hulp. In het zaaltje zaten ook 2 andere studentes, die een masteropleiding volgden in sociaal werk en bezig waren met hun thesis. Je zou het kunnen vergelijken met studentes van SOCA, maar dan aantrekkelijk en respectabel. Uiteraard vroegen ze deze charmante Europeaan om een handtekening en contactgegeven, dus als ik ooit de roodharige deernes beu ben, weet ik waar te zoeken...

Eens terug onderweg naar Ruchika was ik dan nog zo vereerd een prachtig ritueel mee te maken. Een stoet trok door de straten, met boxen die aan volle kracht muziek speelde met op het einde een jongen helemaal opgekleed met enkele mannelijke familieleden naast hem. Mijn reisgezel, vertelde mij dat dit een ritueel is waarin een kind uit de Brahmin-kaste, waar hijzelf ook lid van was, een volwassene werd en het beroemde lintje moest beginnen dragen.

Voor ik afsluit, zal ik proberen, indien het internet het toelaat, jullie verrijken met enkele sfeerbeeldjes....

De eerste is een foto van mijn "badkamer", die gele emmer is mijn jacuzzi. Dan mijn avondmaal van gisteren, toen nog met bestek, nu al met handen. Dan een foto van het Ruchika hoofdgebouw en om te eindigen: dar op de grond slaap ik.

05-02-2010, 00:00 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden