Hier breng ik het verhaal (van de voorbereiding) van mijn fietstocht naar Compostella in september 2014.

Ik doe dit in de eerste plaats voor mezelf, opdat ik later (tenminste als ik mijn doel bereik!) aan de hand van dit dagboek mooie (en minder mooie) herinneringen kan ophalen. Ik doe dit ook voor naaste familie, vrienden en kennissen opdat zij (af en toe ) kunnen checken waar ik uithang en hoe mijn tocht vordert. En ik doe dit voor wie mogelijks ook 'het zot in zijn kop zou krijgen' en zich aan zo'n avontuur wil gaan wagen. Mogelijks vinden zij hier enige nuttige inspiratie voor hun tocht.

Het is mijn intentie om hier regelmatig (dagelijks indien mogelijk) een berichtje te posten. Het laatste bericht vind je juist hieronder. De vroegere berichten vind je via het archief.

Reacties en aanmoedigingen zijn welkom! 

Desearme un buen camino!

09-08-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Niet te geloven maar gisteravond komen er drie Vlaamse pelgrims – één vrouw en twee mannen - binnenstappen in het restaurant van de hostal waar ik slaap. De eerste Vlaamse pelgrims die ik zie sinds mijn vertrek. Ze zijn nog wat vroeg voor het avondeten – de keuken is nog niet open - dus drinken we samen iets op het terras. Ze zijn van Avelgem en zijn een aantal dagen geleden vertrokken in Ponferada. Ze slapen in een albergue wat hogerop in de oude stad.

Het heeft deze morgen geregend in Melide. Dus regenjasje en handschoenen aan.

Vandaag geen gezeur over de heuvels. Santiago komt in zicht en dat is het enige wat belangrijk is vandaag.

In Arzua – na 15 km – stop ik voor een ontbijt en wie komt daar binnenstappen? Tom, een Nederlander uit Valkenswaard die vorig jaar tot Tours is gefietst en dit jaar vanuit Tours tot in Compostella rijdt. We hebben gisteren al enige tijd samen gefietst. Bij een 'café con leche' doen we ons verhaal over onze tocht. Hij had in Frankrijk twee onweders over zich heen gehad in volle veld; echt schrik gehad zei hij. Ik kan het me voorstellen; ik had het niet graag meegemaakt. Aangezien ons tempo enigzins verschilt, gaat ieder weer zijn ‘weg’.

Ik fiets vandaag door een groene streek. Weilanden afgewisseld met maisvelden, bossen van loofbomen, sparren en eucalyptus, veel eucalyptus aanplantingen. Het zouden onze Ardennen wel kunnen zijn maar dan zonder eucalyptus. Galicië is echt wel een heel groene provincie, wat je niet associeert met Spanje.

Rond km 65 rijd ik Compostella binnen. Een onbeschrijflijk gevoel wanneer ik voor de kathedraal halt hou. Over mijn stuur gebogen moet ik enkele minuten mijn emoties onderdrukken. Vier weken lang heb ik gefietst om te zijn waar ik nu sta. Ik ben er en nu  het is gedaan…

Op het plein zie ik Tom nog even. We hebben het gehaald, zegt hij enthousiast. En nog: het was weer zwaar vandaag. Het venijn zat hem in de staart. Ik kan het alleen maar beamen. Die laatste loodjes hebben echt wel hun werk gedaan.

Ik krijg een berichtje dat Maryse en Klara in een taxi zitten op weg naar de kathedraal. Een hartelijk weerzien na vier weken. We gaan samen iets drinken en dan naar het hotel voor een verfrissende douche. Later op de avond nog een wandeling in de stad en dan op zoek naar een restaurantje.

Morgen ga ik voor mijn ‘Compostella’ (=’diploma’) en probeer ik de firma Soetens te vinden die mijn fiets en bagage weer veilig moet thuisbrengen. En uiteraard naar de kathedraal voor de pelgrimsmis en om enkele kaarsen te branden voor familie, vrienden en voor wie me dat gevraagd heeft.

Heeft deze tocht mij iets bijgebracht? Ja, ik heb de voorbije weken bij heel veel mensen heel veel geloof gevoeld en gezien. En die mensen hebben voor dat geloof iets over. Willen er voor afzien. Behoor ik daar ook toe? Ja, wellicht wel.

Zou ik het opnieuw doen? Ja, zeker en vast! En wie weet, misschien over enkele jaren als ‘stapper’. Maar niet meer alleen dan. Met een goede maat.

Hier eindigt mijn verhaal voor jullie trouwe volgers en lezers. Dank je wel voor jullie vele hartverwarmende reacties en aanmoedigingen. Ze hebben deugd gedaan.

Voor mij eindigt dit verhaal nog niet. Ik zal mij zo lang ik leef deze tocht blijven herinneren. Ik ga het blijven vertellen aan mijn kinderen, aan mijn kleinkind(eren) en indien ik het geluk van leven heb aan mijn achterkleinkinderen. Tot vervelens toe. Tot ze zeggen: ‘daar is ‘m weer met zijne Compostella…’

The End

30-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Toen ik gisteravond na een uitstekende maaltijd (25 €) terug in de albergue toekwam, had de hospitalero in een zijgebouw de open haard aangestoken en drie flessen 'home-made liquor' op tafel gezet. De aanwezigen (een groep Brazilianen, twee Duitse koppels en enkele Aziaten (ik vermoed Koreanen) hadden er duidelijk al van geproefd. Het ouder Duitse koppel pakte een gitaar van de muur en begon samen te spelen en te zingen. Ze hadden dat nog gedaan. Dat hoor je direct. Tot het beperkte répertoire –echt Gonda – ‘Country Road’! De sfeer zat er direct goed in. Om halftien gedaan. Stappende pérégrinos gaan vroeg slapen. De alcohol deed duidelijk goed zijn werk. Op de kamer lag het decibel gehalte aan ronken en snurken duidelijk hoog. Dus zelf weinig geslapen.

Vandaag was het weer een ‘fijne’ heuveltjesdag. Deze morgen las ik in mijn boekje: ‘In Galicia zijn weliswaar geen hoge heuvels maar ze volgen elkaar voortdurend op, waardoor je per dag soms meer klimmeters maakt dan op eerdere trajecten’.

En dan even verder, heel laconiek: ‘Nu volgt klim!  12 km waarvan 1 km 10 %’!' 12 km geen hoge heuvel…? Ik moet bij gelegenheid de auteurs van mijn boekje toch even op dit euvel wijzen…

Voor de rest geen slecht woord over mijn boekjes. Hoe die mij door Frankrijk en Spanje hebben geloodst over danig rustige wegen (Chemins Communals en verlaten Départementals) ; soms hele dagen geen 20 auto’s gezien. Chapeau!!! Als iemand ooit naar Compostella wil fietsen, deze boekjes kopen! Ze zijn hun geld dubbel en dik waard.

De rest van de ‘fiets’-dag vat ik samen als ‘Amaai en pfffffff…’

Vandaag weer vele kilometers gefietst in het spoor van de stappende pérégrinos. En hun aantal stijgt ‘gestaag’. Ze zijn intussen met ontelbaar veel. In ware colonnes lopen ze allemaal achter mekaar in de zelfde richting. Om de 30 à 50 m één of twee (zelden met drie of meer). Dat komt wellicht omdat velen ergens vertrekken 100 km voor Santiago. Wil je een ‘Compostella’ halen (= soort  gepersonaliseerd getuigschrift in de Latijnse taal), dan moet je kunnen bewijzen aan de hand van je stempelboekje dat je minstens 100 km hebt gestapt. Voor fietsers is dat minimum 200 km. Mijn stempelboekje bevat stempels van in Landen (stadhuis) tot in Compostella. Op zich al een mooi aandenken.

Er zijn stappers die echt moe zijn of met gekwetste voeten lopen. Ik ben op een bepaald moment een oudere man voorbij gefietst, die met moeite de éne voet voor de andere kreeg. Je zag dat elke stap pijn deed. Ik had medelijden met de man. Eigenlijk onverantwoord om zo verder te lopen. Die haalt Compostella niet, dacht ik. Hij was kennelijk alleen. Maar wie overtuigt zo’n man om enkele dagen halt te houden en uit te rusten?

Ik slaap vannacht in een hostal ‘Sony’, juist buiten het oude centrum van de stad Melide.

Morgen fiets ik naar mijn eindbestemming: Santiago de Compostella!

27-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Heb gisteravond samen gegeten met een Zweedse fotograaf Nicklas met zijn vriendin Titina uit Malmö. Ze zijn 5 dagen geleden vertrokken in Léon en gaan tot Compostella. Voor Titina de eerste keer. Nicklas heeft vorig jaar de 800 km van de Camino Francés ‘gelopen’ (dus niet ‘gestapt’) in 18 dagen; met een ‘tiny’ rugzak, zegt hij. Wanneer hij hoort dat ik met de fiets ben, wordt hij enthousiast. Ik moet hem de GPS-track (die ik niet gebruik) bezorgen. Volgend jaar gaat hij met de fiets. Er zijn pérégrinos van diverse pluimages…

Naarmate ik dieper Spanje in fiets, wordt het leven duidelijk goedkoper. Mijn rekening deze morgen: 41,5 €. Hiervoor had ik een mooie ruime kamer met WC, bad, douche. Gisteravond een lekker driegangenmenu met 2 x demi litro caña en deze morgen een ontbijt.

Zoals aangekondigd in mijn boekje, deze morgen onmiddellijk stevig in de pedalen. Een geleidelijke klim (met ferme steile stukken ertussen) van 16 km langs de wand van een smalle groene en beboste kloof, die steeds dieper wordt. Fantastisch gevoel, ondanks de pijn in de vermoeide benen. Hoog boven mij de viaducten van de autostrade, die dwars over de bergen loopt. Langzaam haal ik het hoogteverschil in en overstijg de autoweg. De laatste drie km meer dan 9 %. Ik haal een fietser in die zijn fiets omhoog duwt. ‘Problema’ vraag ik. No, no, zegt hij en strekt de rechterarm naar boven, ‘es  duro, duro’. En dan ‘gracias’.

Om kwart voor elf bereik ik de top op 1300 m hoogte. Wat een panorama weer. Overal om me heen hooggebergte met diepe groene valleien. Gewoon fenomenaal. Een beetje verscholen links van de weg een nietig klein dorpje 'Cebreiro'. Je wordt er zo de Middeleeuwen in gekatapulteerd. Een welgekomen rustplaats, ook voor de stappers, die de berg zijn opgeklommen. De zon schijnt aan een staalblauwe hemel maar het is er koud en winderig. Voor de afdaling doe ik handschoenen, fleece en windjack aan.

Ik blijf nog even voor ca 10 km op en af op die bergkam fietsen langs San Roque (1270 m) met een groot expressief pelgrimsbeeld dat tegen de wind optornt  en verder langs Alto de Poio (1335 m).  Dan volgt een lange mooie afdaling van 12 km tot in Tricastella, waar ik stop voor een ‘bocadillo con jamon’. Opnieuw fiets ik in een prachtige groene vallei. In Samos wat fotoshooting van het machtig groot Monasterio San Julian, één van de oudste abdijen in Spanje, al in de 6 de eeuw vernoemd.

Sarria is mijn stopplaats. Een stadje om snel te vergeten. In het oude middeleeuws centrum – één straat breed- de éne albergue naast de andere. Dit is pérégrino terrein. Ik slaap vannacht voor de afwisseling nog eens in een albergue. Met 10 mannen en vrouwen in een vrij kleine kamer. Minder comfortabel dan in een hostal, maar het maakt ontegensprekelijk deel uit van het Camino-beleven.

Morgen fiets ik naar Melide.

26-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Heb vannacht geslapen in de gezellige hospital ‘Cantina El Tesin’. De uitbaatster is een nog jonge Spaanse, die in Leuven (via Erasmus uitwisseling) heeft gestudeerd. Zij bood direct een massage aan, dus zal het wel kine zijn dat ze gestudeerd heeft, neem ik aan…

Voor vertrek nog even mijn fietsketting proper gemaakt en bijgesmeerd en de remmen wat bijgesteld. Mijn trouwe tweewieler heeft me (hout vasthouden) nog niet in de steek gelaten. Geen mankementje, defect of zelfs geen lekke band… Ik heb hem dan ook gekocht in de betere fietshandel ‘Mundo Cyclo’ in Attenhoven. Klinkt heel toepasselijk Spaans. (Stephan, dit is wat men noemt gratis reclame…)

Het was weer koud deze ochtend. Vertrokken met handschoenen, met fleece en daarover windjas. Mijn tenen voelden ijskoud aan hoewel ik na een kwartier nat in het zweet stond, allé reed. De klim was zwaar maar niet onoverkomelijk. Je raakt wellicht stilaan aan alles gewend…

Na 8 km stond ik op de top (1504 m) , aan het ‘Cruz de Ferro’. Niet meer dan een hoge houten paal met daar bovenop een relatief klein kruis. Rond de paal een hoop stenen en ander materiaal dat pelgrims daar hebben achter gelaten. Bij dit eeuwenoude monument gooien pelgrims een steen(tje) dat ze van thuis hebben meegebracht. Symbolisch leggen ze hiermee een deel van hun last af in het zicht van Compostella, of als afsluiting van een fase en een nieuwe stap in hun levensweg. Er stonden nogal wat pelgrims bij die paal. De sfeer was ingetogen. Elkeen denkt wellicht aan ‘zijn’ camino.

Mijn steentje is niet van thuis. Ik was de eerste dag al voorbij Namen richting Dinant langs de Maas aan het fietsen, toen ik me realiseerde dat ik mijn steentje vergeten was. Geen nood, een paar km verder lag daar een hoop blauwe kiezel. Ik dacht, of dat steentje nu van Attenhoven komt of van Namen, dat zal het verschil niet maken, in acht genomen de afstand die ik nog moet afleggen. Op het moment dat ik in die hoop een kiezelsteentje neem, passeert daar een fietsend koppel. Zegt de man luid: ‘Mais q’est-ce-qu’il cherche ce mec la dans ces cailloux?’ Ik  deed alsof ik het niet gehoord had. Mijn uitleg zou toch enigszins ongeloofwaardig hebben geklonken…

‘Volgt een spectaculaire afdaling’, zegt mijn gids. En of! Steil naar beneden met haarspeldbochten en diepe ravijnen. Met dichtgeknepen remmen (en billen) ben ik die berg naar beneden gereden.

Na 10 km passeer ik El Acebo, een oud middeleeuws één-straat dorp, dat tot voor een aantal jaren bijna verlaten was, maar nu –door de Camino- terug wat opgefleurd is. Het ziet er best gezellig uit op een zon overgoten voormiddag.

Na 33 km rijd ik Ponferrada binnen. Allez, ver ben ik niet geraakt want de straten waren afgesloten met nadars en er was geen doorkomen aan. Reden: dit weekend worden daar de Wereldkampioenschappen Wielrennen op de weg georganiseerd en tientallen  renners waren blijkbaar het parcours aan het verkennen. Het heeft me een uur gekost om de uitvalsweg aan de andere kant van de stad te vinden. Heb dus spijtig genoeg niet veel gezien van de stad, die toch de moeite waard zou zijn.

Ik passeer nog een paar mooie dorpen/stadjes zoals Cacabelos en Villafranca del Bierzo. Ik verlaat Leon en rijd Galicië binnen. Bij Villafranca duiken plots terug (veel) wijngaarden op en met hen de heuvels… Vanaf hier begint ook een 33 km lange klim naar Cebreiro op 1300 m hoogte. De eerste licht stijgende 16 km doe ik vandaag tot in Ambasmestas. Morgenvroeg kunnen we weer stevig in de pedalen. Maar ik heb het gevoel dat ik nu alles aan kan…

25-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Ben wat verstrooid geweest vandaag. Tot tweemaal toe verkeerd gereden wat me 22 km extra heeft gekost.

De streek waar ik doorfietste is enkele keren van gedaante veranderd. Eerst doorheen hoofdzakelijk bevloeide maïsvelden (d.m.v. smalle betonnen kanaaltjes, zowat 1 m boven de grond gemonteerd), later door wat ik groot Hageland zou noemen, en tenslotte werd het ruiger. Deed een beetje aan onze Kempische heide denken: wild gras met brem, heide en andere stekelige struiken. Gelijk kwamen ook de heuvels terug en op de achtergrond de bergtoppen van een massief (waarvan ik de naam niet ken).

Plaatsen om even te stoppen waren: Villar de Mazarife met verschillende ooievaarsnesten op het dak van de kerk, Hospital de Ortigo met zijn van Romeinse oorsprong prachtige brug, uniek omwille van zijn lengte met 18 stenen bogen, en uiteraard het middeleeuws stadje Astorga. Vooral de kathedraal en het voormalig Bisschoppelijk Paleis (van de befaamde architect Antoni Gaudi) zijn de moeite waard. Op de gezellige Plaza Mayor een cola gedronken met een tapas van het huis. Heerlijk.

Onderweg zie ik steeds meer (hoofdzakelijk Spaanse) mountainbikers. Zij hebben hun fiets laten verstevigen zodat ze fietstassen kunnen meenemen. Hun uitdaging is om de Camino Francés langs het Camino stap-pad uit te rijden. Als je dan weet dat dit pad soms erg ruw en bijna onberijdbaar is, dan hoor ik nogal wat straffe verhalen hierover.  Fietstassen losmaken, fiets op de schouder naar boven dragen, terug naar beneden om fietstassen te gaan halen, met fietstassen op de schouder naar boven, fietstassen terug monteren en verder rijden…

De klim naar Rabanal de Camino viel nogal mee. Vrij lang maar stijgingspercentages van 3 tot 7 %. Vanaf 8 % beginnen de benen te protesteren, maar dat was vandaag dus niet het geval. Morgen voormiddag zal het andere koek zijn. Ik lees in mijn gids percentages tot 10 % en dat gedurende ca. 8 km…

Rabanal ligt op een hoogte van 1150 m, dat is 100 m hoger dan de Puenta Ibaneta over de Pyreneeën! En dat voel je. Het is hier effenaf koud wanneer de zon verdwijnt achter de horizon.  

Morgen fiets ik over Cruz de Ferro (1500 m) naar Vega de Valcarce.

24-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Gisteravond omstreeks 21u15 toen ik nog wat mails aan het lezen was, plots ‘pats’: geen licht meer en ook geen stroom meer in de kamer. Naar het onthaal, maar daar was niemand meer en uiteraard geen GSM nummer om iemand te bellen. En heb ik mijn goeie zaklamp toch niet in de doos gestoken, die ik in Saint-Jean Pied de Port naar huis heb gestuurd…

Geen ramp, s’ nachts heb je doorgaans geen licht nodig. Alleen is het wat vervelend als je op den tast hoogstnodig naar de sanitaire voorziening moet en s’ morgens in de pikke donker je fietstassen moet pakken… Omstreeks zeven uur in de ochtend toch  even gaan checken of er nog niemand aan de receptie was. Stond daar een Engelsman in de gang: ‘Did you have electricity last night?’. Aan de intonatie van de stem met bijhorende lichaamstaal kon ik opmaken dat hij ook in het donker had geslapen…

Een groot gedeelte van de dag nog op ca 850 m hoogte door die oneindig uitgestrekte ‘tierra de campos’ gefietst. Zo ver als je om je heen kan zien, niks anders dan gemaaide korenvelden… Onbewust moet ik denken aan de stappende pérégrinos. Ik fiets in ongeveer 2 dagen door die monotone streek. Zij hebben wellicht 7 tot 8 dagen nodig om daar doorheen te gaan… Ik kan me voorstellen dat ze hun goesting hebben van de ‘tierra de campos’… Ik heb in Vlaanderen al mooiere wandelingen gemaakt.

Wel vlak. Mijn uurgemiddelde benadert dat van een doordeweekse fietsdagtrip in Haspengouw.

Onderweg niet zo heel veel te zien: het dorpje Ledigos met zijn typische ‘adobebouw’ (huizen opgebouwd uit blokken leem vermengd met stro en de muren afgedekt met een lemen pleisterlaag). Sahagun met zijn kerken in ‘mudajar’-stijl (met Moorse invloeden uit het zuidelijke Cordoba).

Maar Léon is echt de moeite waard! Een fleurige kleurrijke oude binnenstad met een pracht van een 13 eeuwse gotische kathedraal ( 1800 m2 aan glasramen!) , de in graniet opgetrokken ‘Casa de Botines’ van Gaudi, de Plaza Mayor en vele andere bezienswaardigheden. Van alle plaatsen die ik tijdens mijn tocht heb gezien/bezocht , is dit bij uitstek ‘numéro uno’! Ik raad iedereen aan, die in de buurt van Léon moet zijn, om deze stad zeker te bezoeken. Vaut le voyage!!!

Morgen fiets ik naar Rabanal, dat is zowat halfweg de 30 km lange klim naar ‘Cruz de Ferro’ op 1500 m hoogte, het hoogste punt van mijn tocht…

23-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Geweldig toch, hoe die Spaanse straten en pleinen vanaf half vijf beginnen vollopen met volk. Tot vier uur geen kat op straat en dan in een mum van tijd kan je over de koppen lopen. Een gezellige lawaaierige drukte. Naarmate de avond vordert, wordt het moeilijk om een vrije plaats te vinden op een terras van een tapasbar of restaurant.

Heb zelf wat rondgekuierd in de oude binnenstad. Vooral de kathedraal van Burgos is (langs buiten) indrukwekkend mooi met zijn vele beeldhouwwerken en ornamenten. Voor een (betalend) bezoek binnen was ik te laat. Naar het schijnt zouden er nogal wat Vlaamse Meesters hangen.

Het heeft de ganse nacht geregend. Heb slecht geslapen en was vroeg wakker. Dan heb ik een moeilijk moment: ik vraag me af wat ik doe in dit bed, alleen en zo ver van huis. Omdat ik hierop niet direct een antwoord heb, sta ik maar op, vul men fietstassen en ga ontbijten. Dat verdrijft de twijfel.

Na een flinke aanzet (3 km klimmen aan 6% - kwestie van de benen wat los te rijden) de rest van de dag overwegend een vlakke en zelfs licht dalende rit  gefietst. Het ging dus vlot vooruit.

De ganse voormiddag met mijn regenjasje gefietst. Links van mij een staalblauwe hemel, boven mij en rechts van mij donkere dreigende regenwolken. Ik was er niet gerust in. Maar ik heb blijkbaar een goede bewaarengel meegekregen die goed zijn 'weer'werk doet. Geen regen gehad.

Heb de hele dag in een glooiende hoogvlakte gefietst die de ‘Tierra de Campos’ wordt genoemd. Gedurende tientallen kilometers niets anders dan een eindeloze zee van goudgele stoppelvelden tot aan de horizon. Waar ik ook rondom mij kijk, niets dan afgemaaide korenvelden. Geen dorp, geen huis, geen mens, geen tractor in het zicht… Wat ik me heb zitten afvragen is, waar zitten al die boeren die deze wellicht tienduizenden hectaren moeten ploegen, zaaien, verzorgen en maaien…? Ook geen graansilo’s zoals ik er in het noorden van Frankrijk zoveel heb gezien… Moeilijk te begrijpen.

Op de weg de historische stadjes Castrojeriz en Fromista van nabij bezocht. In Castrojeriz even gestopt voor een ‘bocadillo con jamon de Serrano’, veel lekkerder, voedzamer en zeker gezonder dan de Franse chocolatines…

Mijn weg liep vandaag zowat parallel met die van de stappende pérégrinos. Ze doken plots op uit een veldweg, liepen wat over de weg waarover ik fietste en verdwenen dan weer in een veldweg. In de stoppelvelden. Tegen de middag waren er al wat die het moeilijk hadden, meer strompelen dan gaan. De meesten zijn immers al van voor zeven uur op pad. Tussen halfdrie en halfvier verdwijnen de stappers uit het beeld. Rond dat uur zoeken ze in het eerstvolgende dorp waar ze toekomen een slaapplaats voor de nacht. Wie niks meer vrij vindt, slaapt in het portaal van de kerk…

Vandaag ook een hond aan de leiband van een stapper gezien. Niks speciaal tenzij dat de hond ook een rugzak droeg, eigenlijk twee, langs weerszijden over zijn rug gebonden. Ik heb me twee dingen afgevraagd: wat zou er in die rugzakjes steken? En zou GAIA dit wel OK vinden?

Ik ben halfweg de Spaanse Camino. Nog 420 km te gaan. Slaap vannacht in de eenvoudige ‘Hostal Santiago’. 35 € voor de kamer. Avondeten en ontbijt moet ik in het stadje vinden, maar dat is hier geen probleem. Restaurants in overvloed. 11 € voor een repas pérégrino! Ik ga vanavond wellicht toch voor iets meer…

Morgen fiets ik opnieuw een vrij vlakke rit naar Leon.

22-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos  

Er zijn al 21 van de 28 fietsdagen voorbij. Hoe intens heb ik de voorbije 3 weken geleefd...

Op mijn km-teller staat intussen al 2082 km. Niet te geloven!

 De teller van mijn BLOG staat al op 2340. Elke dag wordt hij gemiddeld 100 keer gelezen. Dank je wel. Zo voel ik me niet alleen op de weg als het even moeilijk wordt.

Nog 7 fietsdagen te gaan.

21-09-2014 om 16:11 geschreven door Jos  

Het was deftig koud deze morgen. Tot omstreeks het middaguur met fleece over fietstrui en onderhemd gereden. Daar zal de hoogte wel voor iets tussen gezeten hebben.

Deze morgen in één ruk (maar met wel héél veel pedaalslagen) naar een hoogte van 950 meter gefietst. Mijn fiets en ik heel alleen op een slingerende smalle asfaltweg, letterlijk geen kat in de buurt, een overdonderende stilte… Maar man, man, man, wat een panorama weer op de top… Een goudgele diep glooiende vallei, aan de overkant het donkere bergmassief en daar tussen in twee geïsoleerde dorpskernen. Ik ben er even op de grond gaan zitten.

En dan verder via een aantal opeenvolgende afdalingen en beklimmingen naar San Juan de Ortega op 1050 m. San Juan zou rond het jaar 11OO deze verzorgingsplaats voor pelgrims hebben gesticht. Zijn crypte ligt in de prachtig gerestaureerde kerk. Hier ontmoet ik weer veel stappende pelgrims. Zij komen uit het bos naast de kerk en nemen een rustpauze op de grote plaats voor de kerk. Schoenen en kousen uit. Veel beplakte tenen en omzwachtelde voeten. Een levensgrote reclame voor 'compete'! Een kleine bar zorgt er voor de innerlijke mens.

Op enkele lokale mountainbikers na, geen enkele fietser. En nog steeds geen Belgische/Vlaamse pelgrim ontmoet, laat staan een fietsende…

Dan gaat het in dalende lijn naar Burgos (870 m).

Een hotelletje gezocht in het oude centrum van de stad. Hotel La Puebla, voor 51 € een kamer + ontbijt. Vandaag ga ik over mijn dagbudget.

Na fietskledij te hebben gewassen, zet ik een stap in de stad.

Morgen fiets ik naar Carrion de los Condes.

21-09-2014 om 00:00 geschreven door Jos