Na een héél lang blogbericht over Rio de Janeiro, ben ik er alweer (sommige vallen nu achterover van hun stoel), maar deze reis heeft zo'n diepe indruk bij mij achter gelaten dat ik er kost wat kost een blogbericht over moest schrijven en dat gaat als volgt:
Na héél lang wachten, was het zo ver: we gingen met afs naar het meest oostelijke deel, het meest impresionante deel , het duurste deel (zo duur dat gewone Bolivia het zich niet kunnen veroorloven, wat niet eigenlijk niet zou mogen!), het bekendste deel en het meest eenzame deel van Bolivia.......... Salar de Uyuni. Vanuit Cochabamba ging het vrijdag (27/05/2011) via de bus naar Oruro. Na gereünerd te hebben met de andere afs'ers ging het via trein (één van de weinige treinverbindingen van Bolivia die tot op de dag van vandaag gebruikt wordt) naar Uyuni waar we een dikke 7u later 's avonds laat aan kwamen. Uyuni is de laatste 'grote' stad voordat je de eenzaamheid induikt waar ze leven van het Salar De Uyuni toerisme. Eens aangekomen werden we direct op de feite gedrukt!: na zo goed als een heel jaar in zomerse temperaturen te hebben doorgebracht, was het tijd om weer kennis te maken met echte koude. Iedereen verstopt onder al zijn alpaca kledij, werden we naar ons hostal gebracht om daarna te gaan cenaren (het was ondertussen half 12 's nachts) wat op een groot fiasco uitdraaide, vemits er slechts één madametje was die eten voor 30man moest voorzien. Maar goed, het was veel te laat en vooral veel te koud om te blijven bokken dus kroop iedereen maar zo snel mogelijk onder de lakens dromend over ons volgend 3daags avontuur. De volgende ochtend schoven we aan tafel voor een heerlijk ontbijt (iedereen nog redelijk fris in vergelijking met de volgende dagen) en nadat iedereen zijn jeep met chauffeur had gekregen, kon het echte avontuur (met enige vertraging) echt van start gaan.
Vanuit Uyuni ging het eerst naar een nabijgelegen treinkerkhof waar allemaal wrakken van treinen lagen. Met een heerlijk warm zonnetje aan de lucht was dit een paradijs voor foto's te trekken, maar na 30min was tijd om terug te keren naar de Uyuni om ons kookploeg op te halen en richting het eeuwige zout te trekken. Voor enige duidelijkheid we zaten in een gebied waar niks geasfalteerd was en waar alles gewoon zand was. Gelukkig zaten we in goed uitgeruste jeeps, maar ook die zagen goed af op de wegen (wat op het einde van de reis zijn tol eisde!). Na een halfuurte gereden te hebben lag het daar dan voor ons: de enorme zoutvlakte! Het leek wel of je een sneeuwgebied binnenreed met veel zoute sneeuw danwel! Na een korte stop waar we uitleg kregen over hoe ze het zout exploiteren en omvormen tot verkoopbaar zout (alles gebeurt hier nog met de hand) en waar we nog snel artisenale zout dingen konden kopen, reden we al weer verder richting el centro de la nada!! Vermits nu ook alle aangeduide wegen zijn weggevallen, is het aangeraden om met een gids te gaan, want anders zou je wel eens gemakkelijk verloren raken en met temperaturen die ver onder 0 gaan 's nachts,... Het was allemaal zo mooi en iedereen was zo onder de indruk omwille van het feit dat het enige wat je rondom zag, bestond uit zout en was spierwit. Mss even wat cijfers om ook jullie te impresioneren: El salar de Uyuni is de grootste zoutvlakte van de wereld: opp:12000km² (wat zo goed al bijna heel vlaanderen is), het ligt op 3650m hoogte, op sommige plaasten heeft het salar een dieptegang van 20m, het salar bevat meer dan 10 duizend miljoen ton zout en elk jaar exploiteren ze daar 25duizend van. Ik hoop dat dit genoeg zegt, al is Salar de Uyuni iets wat je gezien moet hebben voordat het iets met je doet;). Anyway na even met onze voeten in het zout te hebben gestaan, moesten we al weer verder, deze keer ging het naar het eerste hotel de sal. Wat nu eigenlijk alseen museum dient (er zijn nog altijd twee hoteles de sal, die aan de ingang van de zoutvlakte liggen) met daarnaast een vlaggenpark. Nu omdat iedereen zo gefascineerd was door al dat zout is eigenlijk niemand het miseum binnengeweest en voordat we het wisten, moesten we al weer verder. Deze keer ging het richting een eiland met erg beroemde planten. Nu al dat zout zorgt samen met de zon dat de salar een vertekend beeld geeft qua distancia. Zo lijkt alles redelijk dicht, maar in realiteit kan dit heel anders zijn! Dit was ook zo het geval met dit eiland. Na een uur gereden te hebben bleef het exact op dezelfde plaats aan de horizon staan. Na even een kort siestake kwamen we dan toch aan op onze bestemming en hoewel sommige plaatsen doen vermoeden dat je helemaal alleen bent op die enorme vlakte is niets minder waar; vanaf je de hoek omrijdt, staan ze daar: tientallen jeeps met al die andere gringos. Na een wandeling over het eiland en de kennismaking met de beroemde plant: de cactus (die btw enkel op die plaats te vinden zijn en die enorm hoog kunnen worden!). Op een gegeven moment bereik je de top van het eiland waar er in de verte (voor de verandering) enkel zout te zien is! Erg impresionant!!!! Na een uur gewandeld te hebben was het tijd voor een lekker almuerzo dat ons kookteam voor ons had klaargemaakt. Daarna was het fototime om luego verder voort te trekken naar onze slaapplaats. Om daar te geraken moesten we door een nat gedeelte en wanneer het salar bedekt is met water, verandert het ook wel en el espejo mas grande del mundo! Of ook wel de grootste spiegel ooit. Letterlijk alles wordt verdubbelt en op een gegeven moment waren er zelfs twee zonnen!!! Allemaal nog nog veel impresionanter!!!! Na even 'gereedzwommen' te hebben kwamen we aan de voet van de berg waar ergens ons hotel de sal stond te wachten. Er was geen warm water, noch douche, amper elektriciteit en er waren enkel twee wc's waarvan de ene verstopt zat en waarvan de andere zijn deur niet helemaal dicht kon, met pottekijkers als gevolg. Maar al de rest was gemaakt uit zout en het was verbazingwekkend nog redelijk warm natuurlijk ook, omdat we in een vallei lagen en beschut waren tegen de wind. Gevolg temperaturen tot min 10. Dit was kinderspel tegenover wat er ons de volgende nacht stond te wachten, maar zonder slaapzak was dit toch ook al redelijk koud hoor! Na wat geslapen te hebben, schoven we (iedereen al een pak minder fris) aan voor ons volgend lekker ontbijt met een mooie zonsopgang aan onze zijde. Daarna was het tijd om onze rugzakken weer op het dak te smijten, de auto's aan de praat te krijgen en de zoutvlakte vaarwel te zeggen en verder richting het zuiden te rijden. Ondanks we soms lang in de auto moesten zitten, zat niemand te memmen, het was immers zo interessant om het landschap te zien veranderen. Na een korte stop in een plaatselijke grot, waar er nog resten van inheemse mensen te zien waren, reden we verder naar het laaste dorpje voor de volgende twee dagen. Leven lijkt in zo'n dorpjes onmogelijk, maar sommige mensen slagen erin om er hun leven in op te bouwen en hun kinderen erin te laten opgroeien. Vandaaruit ging het verder richting de eenzaamheid en het landachap dat gisteren getekend werd door een zoutvlakte veranderde meer en meer in een woestijn/vulkaangebied. Hoewel de meeste vulkanen reeds waren uitgestorven, waren er enkelen die nog steeds actief waren. Het was allemaal zeer machtig en camera in de hand houden was zeker aan te raden, vermits je wel elke seconde een nieuwe, indrukwekkende foto kon trekken. Het leek zo ongeloofwaardig dat we midden in zo'n prachtig natuurfenomeen stonden!!
Vermits wij in de leider auto zaten, reden wij altijd voorop en waneer je door de raam uit de auto ging hangen, had je een fenomenaal uitzicht over heel de vallei met in de verte de vele bergen/vulkanen met hun besneeuwde toppen en achter ons de vijf andere jeeps van ons konvooi allemaal in hun verschillende rijbanen met daarachter het opstijgend zand! Allemaal zo indrukwekkend!!! Na lang te hebben gereden en heel dicht bij Chile te zijn geweest (spijtiggenoeg bleef het ook altijd wel dichtbij Chile) was het tijd voor onze lunch pauze en ook deze keer deden we beroep op ons kookteam. We zaten in een landschap dat bestond uit zand, veel stenen (die allemaal ooit zijn uitgespuuwd door een vulcaan) en iets groen dat te beschrijven valt als versteend mos! Na lekker gegeten te hebben, zetten we onze tocht voort en met elke meter zaten we verder in de woestijn en was er minder leven te bespeuren. Bij onze volgende stop stond het daar dan: de befaamde arbol de piedra of de steenboom. Op foto's lijkt het impresionanter dan het eigenlijk is, maar gewoon het uizicht over de hele vallei en andere rotsen samen met de ondergaande zon maakten het fabuloso!!! Toen was het weer tijd om verder te rijden, deze keer ging het naar onze volgende slaapplaats hiervoor moesten een park dat bekend staat voor zijn meren kruisen! Tegen het vallen van de avond bereikten we dan eindelijk de ingang van dit park, waar ook ineens het eerste meer lag: Laguna Colorado. Dit meer is befaamd voor zijn rode kleur, maar toen we daar 's avonds laat aankwamen was er van die rode kleur geen spoor te bespeuren en leek het op een doodgewoon ander meer. Achter het meer lag ons tweede zeer luxues alojamiento. Hier moesten we ons aan zeer extreme temperaturen verwachten (en zonder slaapzak zal je het geweten hebben!) Toen de zon nog maar pas onder was, dook het kwik al meteen tot 5graden. Na ons avondmaal en nog even blijvenplakken zijn, was het tijd om met al onze kleren in bed te kruipen en 's morgens om vijf uur op te staan. Dat opstaan deed heel veel pijn, vermits het maar liefst min 20graden was, maar het was voor de goede zaak, want er stond veel op het programma. Na het ontbijt met overheerlijke pannenkoeken (spijtiggenoeg viel het nogal vroeg) moesten we weeral in de auto stappen om verder te gaan. Onze auto had een paar problemen vermits het koelwater bevroren was en de motor dus heel warm werd. Hierdoor konden we niet verder en stonden we daar mooi doodvriezend van de bijtende kou te wachten tot we verder konden. Gelukkig kregen we een geweldige voorstelling hoe nacht verandert in dag. Nadat onze problemen waren opgelost hielden we halt op een plaats dat getekend werd door nog meer zand, maar deze keer kwam er tussen al dat zand damp uit de aarde. Dit was te wijten aan ondergrondse vulkanische activiteiten. Toen moesten we alweer verder en tegen 8u 's morgens kwamen we aan op de plaats waar ik mijn eerste bad in 3dagen ging nemen! Los baños termales spijtiggenoeg zaten we er wel niet alleen (integendeel zelfs), maar met zo'n extreme koude, konden temperaturen rond de 40graden ongelofelijk deugd doen. Na mijn verfrissing zetten we onze tocht verder in de woestijn richting la laguna verde. De naam zegt het zelf al he verde=groen. Helaas viel dit een beetje tegen vermits het zo goed als windstil was en het groen er niet helemaal uitkwam waardoor het water eerder een grauwe kleur vertoonde. Op dit ogenblik zaten we btw een berg verwijderd van Chile, maar ik kreeg onze chauffer maar niet overtuigd om even naar Chile te rijden:S. Daarna moesten we terug keren naar ons husje om te lunchen en dan ging het terug naar la laguna colorada. Onderweg werden we vergezeld door twee woestijnvossen! Eens aangekomen leek het doodgewone meer van gisteren op een ongelofelijk natuurverschijnsel. Alles voor ons was rood!!!! En toen we afdaalden tot bij het water werd alles zelfs sinaasappel orange!! Echt iets ongewoon!!!!! En daar zaten ze dan: honderden flamenco's! Het was allemaal te mooi om waar te zijn, en iedereen was er door gefascineerd!! Maar ook hieraan kwam er een einde net zoals aan ons Salar avontuur er restte ons enkel nog een heel lange terugrit doorheen dit fenomenaal landschap naar Uyuni waar we 's avonds laat door veel vertraging door nog meer autopech (veel banden hadden het begeven, andere zijn besturing was versleten, anderen zijn remmen begaven het en bij ons (na chauffeur wissel) begaf onze chauffer het; zoals een beginneling viel hij stil en kreeg vervolgends de auto niet meer aan de praat,... stonden we daar mooi helemaal in the middle of nowhere, in de kou en in de donkere) aan in Uyuni. Na lekker gegeten te hebben in één van de weinige (ondergrondse) bars was het tijd om de trein (2u 's nachts) te pakken en de volgende ochtend terug in Oruro aan te komen. Vandaaruit was het nog een heel gedoe om een bus terug naar Cbba te vinden vermits er weer blokades waren. Maar we hadden geluk en na een lange rit, kwamen we terug thuis en kon ik mij eindelijk na 4dagen nog eens wassen wat vooral mijn haar ten goede kwam!!;)
Samen met Cusco was dit de reis van mijn jaar waardoor ik het meest gefascineerd was. De landschappen waar we ons in hebben bevonden: Het ging naar een zoutwoestijn, naar een zandwoestijn, van een vulcaangebied ging naar een kleurenparadijs en alles even interessant en impresionant en interessant!!! Dit was een reis en een avontuur dat ik heel mijn leven lang ga mee dragen en mij ga bij blijven!!!!
p.s ik moet mij ook even excuseren voor het mss erg zwak nederlands, maar zoals ik al zei: blogberichten schrijven is een echte opgave geworden. Elke keer is het harder zwoegen om er een op papier te schrijven. En eigenlijk was mijn bedoeling deze keer om jullie nog een laatste keer te laten genieten van de Boliviaanse natuur en verschijdenheid (hopelijk is dit een beetje gelukt) en de taal ja die laat het soms mss wat afweten, maar ik hoop echter dat jullie toch een beetje hebben kunnen genieten van mijn avonturen (al lezend dan toch) en dat jullie nu toch een beetje een beeld hebben van hoe Bolivia (en een heel klein beetje hoe Zuid Amerika) er uit ziet!!! En ik zou zeggen: Ooit zeker eens afkomen, want het is de moeite. Papier zegt maar een tiende van wat er hier te zien is!!!!
Mijn jaar nadert zijn eindpunt en het is te merken aan mijn blogberichten: Elke keer opnieuw is het een grotere opgave om er één netjes te schrijven, maar ik kan jullie natuurlijk ook niet in de steek laten he;) zeker niet nu, nu jullie allemaal zitten te wachten op het laatste deel van mijn viaje locura!! Wel hier is het dan:
Na 's avonds lang gewacht te hebben in de terminal van Santos en veel rare mensen zien voorbij gelopen te hebben, was het moment aangebroken om de bus op te springen, een hele nacht te slapen (of althans proberen) en de volgende morgend vroeg aan te komen in de stad van Zuid-Amerika (na Cochabamba weliswaar). We waren nog maar net aangekomen en we zaten al met een probleem: Waar gaan we de volgende dagen kunnen slapen. Vermits er op voorhand geen hostal was vastgelegd, stonden we daar mooi met onze valiezen (de vrouwen met hun grote reiskoffers en ik met mijn trekrugzakje;)) niet wetend wat te doen. Alle hostals zaten namelijk zo goed als vol. Gelukkig botsten we op een man die voor verschillende hostels mensen oppikt uit de terminal (natuurlijk voor een klein prijsje). Hij wist mss nog wel een plaatsje enzo verlieten we de terminal en kregen we ons eerste zicht van deze reuze stad: Armoede, vuil, warm, druk en natuurlijk was hij daar ook: de man op zijn berg! Na een half uurtje gereden te hebben, kwamen we aan in Hostal Amigo in Botafogo! Een typisch hostal: Alles wordt gedeeld, Sanitaire voorzieningen redelijk vuil, kakkerlakken op de kamers, mensen van over de hele wereld (chinesen, belgen, holanders,...), gezellige sfeer,... Omdat we niet op voorhand gereserveerd hadden en we met acht waren, konden ze ons geen vaste slaapkamer geven, gevolg: elke nacht moesten we van kamer veranderen, ons bed af- en terug opdekken, ons valies maken en elke nacht zaten we wel één of andere snurker opgeschept. Maar we zaten in Rio en hadden een slaapplaats dus iedereen was tevreden!!
Nu het reisverslag van deze geweldige stad: Na ons geïnstaleerd te hebben in ons hostal, stond iedereen te popelen om op eertse verkenningtocht te gaan in deze wereldstad. Ons eerste punt was het strand net over ons hostal: Botafogo playa, (om daar te geraken moest je een super drukke straat over steken en veel geduld hebben;)). Dit was niet bepaald het meest aangename strand, vermits de zee zeer vervuild was en het er op de laagvliegende vliegtuigen na doodstil was. Vanaf dit strand heb je wel een prachtig uitzicht op Pan de Azúcar. Een van de vele bergen in deze miljoenen stad, maar wel één van de bekendste om wille van zijn prachtig uitzicht over de vele stranden! Het uitzicht bleek zo adembenemd zijn, dat ook wij onze kans zagen om het te gaa verkennen. Zo begaven we ons naar de voet van de berg. Daar aangekomen botsten we op een groep schoolkinderen en... het leek precies of niet Pan de Azúcar, maar wij één van de grootste bezienswaardigheden waren van heel Rio. Mss leken we wel op 5 ontsnapte apen van de Rioaanse zoo (ik weet het niet), maar in ieder geval keken, giggelden en fluisterden ze zo wel over ons. Na deze eerste vijf zeer onwennige minuten was het ijsgebroken en veranderde het fluisteren en giggelen in lachten en echte conversaties. Sommige wilden zelfs een foto van ons. Ja het was weer eens iets anders, maar het maakt je wel blij als je zoveel enthousiaste mensen ziet! Na dit raar (maar fijn) voorval maakten we kenns met de drie kabelliften die je in minder dan vijf minuten tot aan de top (1.400metros) krijgen! Het enige probleem: De prijs!!! Bolivia mag mss wel heel goedkoop zijn, maar dit was overdreven veel geld en vermits Rio het einde van onze reis was, zat iedereen een beetje krap bij kas. Maar zo snel gaven we de moed niet op. Integendeel één van de bewakers wist ons te vertellen dat je ook te voet op de eerste berg kon geraken en dan van daaruit de kabellift tegen een goedkoper tarief kon nemen. Wij als leefdige jeugdigen begonnen dan ook met volle moed aan onze beklimming (wel niet meteen met de juiste schoensel, maar geen haan die daarom kraait!). Vermits het echter al tegen de late namiddag liep en je met vrouwen op stap waart (niks tegen de vrouwen, maar wel tegen het feit dat ze om de vijf seconden hun camera´s moesten bovenhalen;)) met als gevolg dat het redelijk langzaam ging en er geen tijd meer was om helemaal tot boven te geraken. Zo bleven we nog even hangen aan het plaatselijke strand genietend van: de zee, het strand, de zon, Pan de Azucár (van beneden gezien dan;) en de vele gieren die daar (en eigenlijk in heel de stad) rondzweven (vogelspotters zouden hier hun hartje kunnen ophalen en mss ook een nieuwe lokale sport uitvinden: Vind een stukje lucht waar er GEEN vogel is!). Daarna was het tijd om kennis te maken met één van de beste (teninste als we onze medereizigers moesten geloven) stranden van Rio: Copacabana beach. Om daar veilig en wel te geraken moesten we weer een andere bus pakken (enig probleem: in Rio wanneer je van een bus afstapt, verlies je uw betalingsbewijs en elke keer dat je terug op een andere bus stapt, mag je weer je portefeuille boven halen!!! en goedkoop is het openbaar vervoer niet bepaald! Wat is de gratis uurregeling van de lijn toch handig!!). Maar we zijn er geraakt en vermits het al tegen de avond liep, botsten we tegen de rode avond lucht. maar het was helaas geen zon in de zee zien zakken, want die stond (jammergenoeg) aan de andere kant van de stad. Copacabana was inderdaad een mooi strand, maar ik had er toch iets meer van verwacht, en vermits dat 'iets meer' er niet kwam, zetten we ons maar neer op het strand en was het tijd voor mijn eerste echte zeezwem in 9 maanden! En wat een saaie noordzee wij hebben!! Hier zijn de golven zo veel sterker!! Zo sterk zelfs dat je gewoon meegesluird werd en niet meer wist wat boven en wat beneden was;). Na een uurtje mijn hart in de zee hebben opgehaald, was het tijd om mijn hartje op het strand op te halen; Met de avond al vallend, een leuk fris briesje door je haren te voelen em je lijf helemaal vol met zand was het tijd om een leuke strandwandeling te maken. Hier bij maakten we kennis met een ander, iets bekender hostal van Rio (Copacabana palace). Voor een nacht in de slechtse kamer betaal je 1140reales (=700dolares) en mocht je liever in een suite liggen dan betaal je tot 5600reales (=3433dolares) voor die prijs zouden er dan toch geen kakkerlakken op grond mogen liggen! Na onze avondwandeling en eerste kennismaking met Copacabana moesten we terug naar ons hostal keren, want er stond namelijk een barbecue op het programma. Voor de prijs dat wij betaald hadden, mochten we zoveel eten als we wilden! Dit was echter buiten de Japanners gerekend. Etiquetten staat blijkbaar niet in hunne woordenboek. Zij hadden immers maar één doel voor ogen zo snel mogelijk zoveel naar binnenspelen! Hun tacktiek: Aan de groenten tafel blijven staan en vanaf dat er iets nieuw werd geserveerd direct aanvallen en blijven opscheppen totdat hun bord overval was en de schaal helemaal leeg was! Gevolg: trage eters kregen er hun geld niet uit!! Vermits er velen met een halve lege maag bleven zitten en al het eten op was (hoewel er ons a volonte beloofd was) dook het humeur een beetje naar beneden, maar daavoor is er altijd de gezellige sfeer van een hostal! Die avond hebben we ook de andere Belgen en Hollanders leren kennen.
De volgende dag stond er een dag Cristo Redentor op het programma. Voor ons leek dit niet zo speciaal, vermits wij in CBBA ook een eigen Cristo (zelfs een grotere dan die van in Rio) hebben staan. We hadden ons zelf voorgenomen om heel sportief te doen en helemaal tot boven te stappen (en zo spaarden we ineens ook weer wat geld uit;). Maar toen we beneden aan het treinstation aan kwamen kregen we van alle kanten te horen dat te voet heel gevaarlijk was, omdat je door twee favelas (= sloppenwijken) moest, dus dit werd ons ten zeerste af geraden, maar we wisten niet goed wat te geloven, want de vorige dag hadden we van een Argentijn gehoord (die zelf te voet naar boven was geweest) dat je voor 0 pesos tot dicht bij de christo kon geraken en zo gevaarlijk was het nu ook weer niet. Daarbij waren het ook de buschauffers die het ons stonden af te raden zij verdienen er immers niks aan. Na heel lang geaarzeld te hebben, vonden we een andere manier (buiten trein en camioneten) om boven te geraken. Zo waren er mannen die ons op brommertjes naar boven wilden begleiden. Met een beetje argwaan, want we wisten niet of die 100% betrouwbaar waren, maar uiteindelijk besloten we om het er toch op te wagen! Het was immers goedkoper en het was ook weer een heel avontuur. Dus so be it. We zijn zelfs in één van die favelas gestopt om onze helmen te ontvangen, maar we zijn heelhuids boven geraakt of toch tenminste bijna boven. Ze dropten ons immers bij de eerste mirador. Vandaaruit moesten we dan te voet verder! 4 moedige gringo's zwoegend onder een stikkende hitten, maar we waren niet de enigsten die aan het afzien waren, zo staken er ons telkens fietsers (er bestaat dus nog een andere mogelijkheid) die ons voorbij staken en die nog harder op hun tanden waren aan 't bijten. Maar na een uurtje kwamen aan de poort van de christo waar nog eens 25 reales moesten betalen om tot helemaal aan de voeten (letterlijk dan) van de heilige heer gebracht te worden. Van af dit punt had je een prachtig uitzicht over een groot deel van de stad met zijn vele bergen en stranden! Het was de moeite (wat ook wel mag zijn voor zoveel geld), maar foto's trekken was niet de meest eenvoudige opdracht vermits er veel te veel toeristen op een veel te klein oppervlakte waren! Het was dus vechten om een leegstaand plaatje te vinden en snel een foto te trekken. Na genoeg te hebben van zoveel massa toerisme besloten om de ruste op te zoeken en naar een nabijgelegen park te stappen. Hier zouden er naar het schijnt ook watervallen te bezichtigen zijn. Na onze pic-nic te hebben opgegeten en nieuwe kracht opgedaan te hebben, gingen we op zoek naar het park en de watervallen. Maar het park bleek al snel veel verder te zijn dan we gedacht te hebben en vermits het al redelijk laat werd en we nog helemaal naar beneden moesten stappen (doorheen de favelas in het donker) mochten niet meer te ver gaan. Maar dan was het daar: de watervallen of tenminste een kleine straal water waar mensen zich stonden onder te wassen. Blijkbaar waren er verder nog wel veel meer watervallen, maar daar geraakten we jammergenoeg niet meer. Maar we hadden geluk bij een ongeluk, want toevallig botsten we op een jong koppel waar we mee begonnen te babbelen en van het één kwam het ander en ze stelde ons voor om mee met hen in de auto af te dalen! Jongens was een geluk!! Blijkbaar speelden de man ook in een muziekbandje en hij nodigde ons uit om die avond naar zijn concert te komen. Na een heel dagje Christo kwamen we tot een besluit: Kom allemaal naar de christo van CBBA: Het is 100keer goedkoper, veel gemakkelijker te geraken, Hij is niet overlopen door die stomme toeristen en je hebt een heel mooi uitzicht over Cocha!!!
Die avond was het tijd voor het lang verwachte bezoek en na veel zenuwen te hebben gehad, viel het allemaal goed mee en konden we allemaal gezellig bijbabbelen. Die avond was het dan ook tijd om met de mensen van ons hostal het Rioaans nachtleven te ontdekken in Lappa. In Brazlië is het blijkbaar de gewoonte dat de meisje 10 keer minder moeten betalen dan de jongens om een discotheek binnen te mogen: Meisjes 5reales, Jongens 25reales. Wat een discriminatie en dan voelen sommige vrouwen zich nog benadeeld. De volgende dag moesten we er veel vroeg uit, want deze keer gingen we met hetzelfde gezelschap een marktje bezoeken. Al snel merkten we echter dat het marktje niet echt bood wat we gehoopt hadden. Dus besloten we om on richting het centrum te trekken. Zondag de dag om het centrum te vermijden, vermits het centrum enkel uit oficinas bestaat en op zondag werken de mensen niet dus dan lopen er ook niet echt veel mensen op straat wat er voor zorgt dat het gevaarlijk wordt?. Maar goed zo was onze planning nu eenmaal dus het werd zondag 'centrumdag'. En inderdaad veel leven was er niet te bespeuren en er hing niet meteen de meest gezellige sfeer. Die dag heb ik de meest excentrieke kathedraal ooit gezien. Van buiten leek het meer op een piramide dan op een kerk, maar eens je binnen kwam overdonderde het je wel. Daarna zijn we naar Santa Theresa gegaan, een wijk dat nog maar pas ondekt is door de toeristen en waar je in een treintje door heel de buurt wordt geleid. Weer eens iets nieuws, maar zoveel was er ook niet te zien en in het terugkomen besloten we dan maar ook om af te stappen, want een bepaald iemand wilde per se naar een trap gaan.... Geen gewone trap, neen integendeel de meest kleurrijke en ongewone trap die ik mijn leven gezien heb! Op de trap waren ook veel prenten van plaatsen van over de hele wereld te zien. Zo waren er ook enkele van Belgie en Antwerpen. Om tot aan die trap te komen moest je door een buurt waar ze niet echt gesteld zijn op toeristen. Althans zo leek het toch op de manier hoe ze ons aankeken;). Ik voelde mij dan ook meer op mijn gemak toen we op de bus zaten richting het meest aangename strand van Rio. Dit strand bestond meer uit rotsen dan uit strand, maar het was er ook zo gezellig. Super veel mensen kwamen daar naartoe om te genieten van de zee en de rust. We waren wel net te laat voor de zonsondergang, maar het was geweldig om het water tegen de rotsen zien te beuken en de mensen to rust zien te komen! Toen moesten we afscheid nemen van ons Braziliaans gezelschap en terug te keren richting ons hostal. De volgende dag was ook meteen onze laatste dag in Rio De Janeiro en we besloten om naar een parkje dicht in de buurt te gaan. Zo leek het althans op de kaart, en vermits we nu echt wel op het einde van ons vakantie af stemmen, telden elke real dus belsoten om te voet te gaan;) Na lang gestapt te hebben, kwamen we eindelijk aan in het parkje en het was er enorm rustig. Het rare was dat er super veel mensen foto's aan het trekken waren. De ene foto leek voor een tv programma de andere was voor een trouw. Na even uitgerust te hebben gingen we terug naar het strand van de vorige dag (ook weer te voet) en daar zetten we ons neer om in de verte de surfers te zien glijden over de hoge golven. En na een tijdje besloten we om ook zelf nog eens een zeetripje te houden. Hoe geweldig toch om in de zee te zwemmen!! Daarna was het weeral tijd om terug te gaan, snel te douchen, onze valiezen te maken en het openbaar te overvallen en de plaatselijke bevolking nors te maken met al onze valiezen (ik spreek dan over de vrouwen) en bij toeval heb ik ook zwart kunnen rijden, wat mij later heel goed zou uitkomen. We kwamen aan de terminal waar we 's morgens een bus hadden geregeld naar Sao Paulo. De tweede grootste stad van Zuid Amerika maar ook de gevaarlijkste. Na een nacht rijden kwamen we 's morgens aan en vermits we geen geld meer hadden voor een rechtstreekse bus van de terminal naar luchtahven (wat betekent dat je heel de stad moest oversteken) besloten we om nog maar eens het openabaar vervoer te bombarderen met onze bagage en via twee metro's en een bus in de luchthaven aan te komen. Na even zoeken naar onze gate moesten we nog even wachten op onze vlucht richting Cocha. (ondertussen kwam er ook een voetbalploeg binnen waarvan blijkbaar maar een speler bekend was, dit idee gaven de fotograven ons toch;) Na een redelijk korte vlucht en zelfs even in de kockpit mogen binnenkijken kwamen aan in onze thuisbasis!!!
Na un viaje locuro y largo hebben we met drie verschillende werelden kennis gemaakt, maar ooh wat voelt het toch goed om terug in ons eigen, (helemaal anders) vertrouwde wereldje van Bolivia terug te zijn! Als kers op de taart werden we in de laadbak van een jeep naar huis gebacht.
Zo nu hebben jullie eindelijk een heel verslag van mijn Viaje locuro gekregen. Ik hoop dat het even locuro op papier leek dan het in het echt was!!
Na een, hopelijk, interessant eerste deel volgt er hier nog een veel interessanter tweede deel!! ;) Ik zou dus zeggen, neem even de tijd, zet u aan de computer met een glas water (eventueel een tas koffie) en lezen maar!!
Na afscheid genomen te hebben van mijn geweldige familie, was het moment aangebroken om samen met mijn vertrouwde reisgenoten opnieuw onze grenzen te verleggen, verder de wereld te ontdekken en deze keer deden we het niet op onze vertrouwde goedkope manier: Mochilleros. Neen deze keer gooiden we het over een andere boeg (boeg is hier zeker het juiste woord), we begaven ons namelijk op een luxe cruise!!;) Niets echt iets voor jeugdige, levensvolle mensen zoals wij zul je denken (en misschien kan je ook wel gelijk hebben)! Alles leek immers zo decadent, overdreven chique, oud (leeftijdsgemiddelde: 50jaar en ouder),... Dus eigenlijk deelden wij exact dezelfde mening. Maar wie niet waagt, die niet weet (bij deze heb ik terplekke een nieuw vlaams spreekwoord uitgevonden! Dus Van Dale Tentenslet is oud;)). En na een tijdje ontdekten we dat er veel meer was dan al die overbodige luxe en oudheid! Zo was er onze belangrijkste bezigheid van de dag: Eten!! Zo waren er maar liefst 5maaltijden op één dag (en op het avondeten na kon je zoveel bijbestellen als jezelf wilde!!) en daarnaast was er ook heel de dag door gratis pizza, dusja vanaf toen was ik helemaal mee;). Ik moet anderzijds ook wel toegeven dat je op zo'n cruise niet veel anders doet dan zwemmen, eten, een kleurtje opdoen en elke dag weer goede voornemens maakt om eens langs de gimnasio te passeren (maar het blijft dan ook wel bij voornemens;))! Maar na zo'n vermoeiende 8 Boliviaanse maanden mogen we wel eens lekker luieren en wegdromen he;) (wie kan daar nu iets op tegen hebben;)) En eigenlijk moet ik mijn woorden deels terug nemen; Op zo'n Cruise valt er immers veel meer te doen dan alleen maar te luieren en te nietsen, maar mss zijn het gewoon niet de dingen die wij anders zouden doen, maar zoals ik daarvoor al zei: we verleggen onze grenzen!!;). Zo is er de genaamde animatie crew, die elk moment op dag wel iets organiseren om de mensen bezig en vooral tevreden te houden;)) En 's avonds is er natuurlijk ook altijd het spectaculaire theater en het nog leukere Bingo spel!! Fun verzekerd!!
Tot zover de korte beschrijving van hoe zo'n 'cruiseleven' verloopt! Natuurlijk verplaats je je ook als je op zo'n immens, luxe resort zit (en soms is dat ook goed te voelen!), Zo vertrok onze cruise, MSC Opera, vanuit de haven van Buenos Aires en ging het via Uruguay naar de prachtige stranden van Brazilië! En gelukkig kreeg je van deze prachtige plekken niet enkel een blik vanuit de boot, maar waren er ook enkele stops! Waar je kon afstappen en de echte tourist kon uithangen!
Zo was er onze eerste stop in Uruguay (Punta Del Este) ook wel eens het Saint-Tropez van Zuid-Amerika genoemd. Het werd ons direct duidelijk vanwaar die naam kwam toen we in kleine bootjes via de jachthaven, waar honderden luxejachten lagen te baden, naar de kust die gekleurd werd door tientallen hoge, luxe appartementen werden gebracht. Aangekomen aan land botsten we direct op the wildlife van Uruguay. Enkele zeeleeuwen en mannelijke robben lagen 'dood' voor onze voeten. Althans zo leek het toch, want vanaf je iets te dicht kwam, waren ze springlevend!! Dus op enige afstand blijven was de boodschap!! ;) Na een goedkope citytour gevonden te hebben, kruisten we in een klein camionetje (met twee vriendelijke Brazilianen in) heel het eiland! Zo ontdekten we onder meer de mooie stranden. Het ene stond bekend om zijn zeemerminnen het andere om zijn handpalm dat uit het strand steekt en anderen gewoon om hun prachtig uitzicht! Het kleine centrum van Punta Del Este was minder overtuigend, wat ook niet moeilijk is, vermits de mensen daar 90% van touristen leven. Gevolg: ontelbare souvenirs- en kledings winkels, wisselbanken en meer van die touristvriendelijke dingen. Na een dag in Punta Del Este hebben doorgebracht en kennis gemaakt te hebben met een klein deeltje van Uruguay was het tijd om terug aan boord te gaan van ons luxe schip en koers te zetten richting weeral een heel andere wereld: Brasilia!!
Na een hele dag lekker in het zonnetje op het dak van het schip geluierd te hebben, was het tijd voor onze tweede stop. Eens aangekomen in de wereld van de prachtige stranden, mochten we ons klaarmaken om kennis te maken met één daarvan: Ilhabela. Vermits het al tegen de avond liep, hadden we niet veel tijd en konden we maar een klein deel van het eiland bezoeken, wat wel spijtig was, want hetgene dat we gezien hebben,... Ook deze keer vonden we iemand die ons goedkoop enkele punten wilden laten zien: en na iets meer dan negen maanden zonder, stonden we eindelijk weer met onze voeten in het zand kijkend naar een prachtige zonsondergang in de zee! Ilhabela (isla bella, mooi eiland) had zijn naam zeker niet gestolen. De mix tussen de prachtige stranden, het vele groen en het kleine, maar fijne centrum maakten van dit eiland de beste plaats om even tot rust te komen en te genieten!
's Avonds laat keerden we terug naar onze boot, want de volgende dag kwamen we al aan op onze eindbestemming en was ons lekkerlui vakantie helemaal afgelopen! Santos heeft niemand van ons echt kunnen overtuigen! Dit kon natuurlijk zijn door het feit dat iedereen een beetje down was, omdat ons luxe leventje afgelopen was en het iedereen (hoewel niemand van ons dit ervoor verwacht had) meer dan bevalt heeft. Maar ook (en volgens mij meer voorde hand liggend) omdat Santos gewoon heel vuil, heel oud en vooral heel verlaten is (dat laatste is wel voor de hand liggend als je even de geschiedenisboeken opentrekt). Verder is het ook niet de meest aangename stad om 's avonds in te wandelen;) Na een hele dag rond gewandeld te hebben en een leuk treinritje gemaakt te hebben, hadden we genoeg gezien van deze stad en was iedereen geamuseerd voor onze volgende (en helaas ook laatste) bestemming waar we de volgende dag, na een hele nacht rijden, zouden aankomen...... Rio De Janeiro!! :D
Maar dit is voor later, want ik denk dat ik weer meer dan genoeg tijd van jullie gevraagd heb!! Dus allen tot binnenkort voor het laatste deel van mijn viaje locura!!
Mi primera parade en un viaje locuro: Buenos Aires
Na maanden lang uit kijken, dagen zitten af te tellen en het steeds dichterbij zien komen, was het dan eindelijk zover: Veruit (Cusco reis wel niet meegerekend) de zotste reis van heel mijn jaar, maar zoals altijd komt er aan alles een einde en behoort deze reis ook tot het verleden waar het mee, bij alle andere reizen, in het archief wordt opgeslagen. En doet zich weer de opdracht voor om die vele avonturen netjes en boeiend op papier te zettem.
Het begon allemaal 31dagen geleden toen ik samen met mijn ouders richting Buenos Aires trok. Vermits ik echter een andere vliegtuigticket had, kwam ik helemaal alleen aan in het onbekende! Nu, opdat ik niet hopeloos verloren zou zijn in deze miljoenen stad, stond er (normaalgezien) iemand op mij te wachten die mij veilig en wel naar het huis van mijn nichten zou brengen. Hoewel het soms leek of ik terug in Europa was aanbeland, deed de laksheid van de mensen mij eraan herinneren dat ik nog altijd in dit schitterende continet was! Met andere woorden van die iemand was geen spraken. Na een uur gewacht te hebben, hopeloos rondgelopen te hebben opzoek naar een telefoon die dan nog eens naar behoren werkten, kwam er eindelijk een man aan met een naambordje waar tarraaa..... mijn naam opstond (wel niet juist geschreven, maar wie trekt daar zich iets van aan;)). Na eindelijk uit de luchthaven vertrokken te zijn, begaven we ons op iets wat al helemaal niet meer normaal was voor mij: Autopista. Zo'n eindeloos rechte baan had ik in 8maanden al niet meer gezien evenmin als 120km/u rijden (jongens wat leek dat snel!!;)) Na een uurtje gereden te hebben en de rekening gekregen te hebben (ik stond op slag terug in de realiteit;)) kwam ik aan op het appartement van mijn nichten die ik toen ook al een maand niet meer gezien had. Na een blij weerzien, wat bijgebabbeld te hebben en hun nieuw wc afgegeven te hebben, was het tijd voor de eerste rondtrek in Buenos Aires. Alles kwam mij heel bekend voor. Het leek wel of mijn jaar al voorbij was en ik reeds terug in het vertrouwde Europa stond, maar gelukkig was dit nog niet het geval, maar in iedergeval Buenos Aires, het Europa van Zuid-Amerika, Niet gelogen!! Tegen de namiddag mocht ik terug naar de luchthaven, deze keer om mijn oudjes te gaan ophalen en vandaaruit ging het dan richting een huis ver ver buiten de stad waar we onze intrek namen voor de komende dagen. De volgende dag trokken we terug downtown of iets te doen waar ik eigenlijk niet voor gemaakt ben (dat gevoel had ik ervoor en is daarna alleen maar bevestigd!), een citytourbus. Deze bus nam ons door heel de stad, en gelukkig mocht je op sommige plaatsen ook even uitstappen, anders zou ik helemaal in slaap gevallen zijn! Na een dus niet zo vermoeiende dag gingen we dan uiteindelijk toch iets te voet doen,.... de winkelstraat. Deze keer had ik geluk, want door de vele straatanimatie was er veel meer te doen dan al die grote saaie Europese winkelketens! Zo was er een tangoshow, een man die tegelijk akelig als grappig was, kleine muziekoptredens en zoveel meer. Toen liep de dag helemaal op zijn einde, was het zonnetje al helemaal onder en was het tijd om terug zo'n super rechte baan te nemen, een dik halfuur later aan het begin van het park aan te komen en 10minuten later was er dan eindelijk ons huisje! De volgende dagen: stond er de zoo en nog meer stad-winkel ontdekking op het programma! Maar toen was het tijd voor één van de hoogtepunten van mijn reis: het U2/Muse concert!!!! Vermits Muse niet echt bekend is in Zuid-Amerika stonden alleen mijn nichten en ik in een heel stadium te springen en te juichen (mensen moesten toen ook gedacht hebben;)) Na een weliswaar veel te kort, maar bangelijk optreden kon de avond al niet meer stuk! En toen moest het allemaal nog maar beginnen: het indrukwekkenste van heel mijn vakantie: U2!!!! Hun show, de boodschappen die ze aan het publiek gaven, de stem van Bono met daarbovenop de geweldige klanken van de nog geweldigere band en het geweldige Argentijnse publiek zorgde ervoor dat ik er soms met tranen in mijn ogen bijstond. Het was niet alleen een geweldig concert, maar op het einde had je ook het gevoel dat je een levensverhaal rijker waart! Hoedje af voor die mannen!!!!! Na dit fenomenaal concert werd de vakantie alleen nog maar beter. Zo mocht ik voor één nacht op het appartament van mijn nichten slapen (weliswaar op de grond, maar mij hoor je niet klagen;)) en de volgende nacht was het de beurt aan de sofa van twee van mijn Cusco vrienden!! Die dagen/nachten heb ik mensen van over heel Zuid-Amerika leren kennen en leek het wel of ik een avond in een gringo feestje stond!! Zo'n leuke mensen allemaal!!!! En vanaf toen werd ik helemaal verliefd op deze reuze stad die zoveel meer heeft dan alleen maar winkels en op één of andere manier ook helemaal verschillend is van Europa ;)
Tot hier het eerste deel van mijn vakantie en gun ik jullie weer even rust en adem, want er volgt nog meer! Zo is er o.a het Cruise verhaal en natuurlijk ook onze kennis making met....... Rio De Janeiro!!!
Na terug van weg geweest te zijn, heb ik speciaal voor jullie een 'vers van de pers'- samenvatting geschreven over de voorbije (ondertussen al wel even geleden) weken.
Vermits de vakantie bijna op zijn einde liep en er nog heel wat in Bolivia te bezoeken viel, hebben we met z'n allen besloten om nog snel een driestedentocht te plannen. En snel was zeker het juiste woord! Zonder ook maar één enkele voorbereiding, planning, reservatie te treffen, sprongen we voor de zoveelste keer de bus op, om onze eerste stad te gemoed te rijden: Potosi. Potosi lijkt in vergelijking met CBBA eerder op een dorp, maar in Bolivia is het één van de zeven grootste steden. Het is ook niet bepaald de meest ideale stad om in te leven; met een hoogte van maar liefst 4090meter (de hoogte stad van de wereld), weinig werkgelegenheid en met daarbovenop nog eens een streng klimaat! Er is daarentegen, naast gezellige, smalle straatjes, mooie architectuur, super sociale hostels, een leuk centraal plein iets waarvoor toeristen van over de hele wereld naar Potosi trekken: De mijnen!!!! Hoewel de mijnen al van 1934 open zijn en doorheen de jaren vele veranderingen hebben ondergaan, zijn er tot op de dag van vandaag nog steeds mensen die er in werken! Onder hen zelfs kinderen van 12jaar. Dezen worden naar de mijnen gestuurd om daar de rest van hun familie bij te staan en hopelijk na 12u hard zwoegen en werken terug de frisse buitenlucht mogen inademen (de veiligheid is immers niet meer wat het is geweest!!) en dan zeggen ze dat kinderarbeid verboden is!!! Ook wij, als echt toeristen, doken met gepaste kledij voor een korte trip in het donkere gat richting de eeuwige duisternis. Met onze longen vol warme, stoffige lucht stapten, kropen, struikelden we verder richting het hart van de aarde (of toch bijna;)), onderweg opzij springend voor vier mannen die een kar van maar liefst 2.5ton vooruit moesten duwen/trekken. Na de duivel vereerd te hebben (opdat de mijnwerkers alleen maar geluk kennen in de donkere mijnen) en een uurtje gestapt te hebben, kwamen we onze eerste mijnwerker tegen en mochten we onze geschenken (coca, dynamiet, frisdrank, handschoenen,...) die we ervoor gekocht hadden, afgeven, kwestie om toch maar de goeie toerist uit te hangen en om hun ondraagbaar leven toch dat tikkeltje aangenamer te maken!! Na twee en half uur gekropen te hebben, kwam er dan terug licht aan het eind van de tunnel en konden we onze longen niet snel genoeg ontdoen van de stoffige lucht zodat we terug de frisse buitenlucht konden smaken! Wat toch nog maar eens het respect onderstreept voor de mensen die dag in dag uit in dit hol worden gestoken, de ziel van hun lijf moeten werken, niet zeker zijn of ze er tegen de avond terug uit kunnen en dit allemaal voor nog geen 1euro per dag!!!! Tot zover onze mijntrip!
In de namiddag zijn we dan naar La Casa De Moneda getrokken. Een museum waar ze vroeger uit de mijnvondsten munten sloegen. Een interessante, culturele rondtrek net voor ons vertrek richting de volgende bestemming: Sucre!! a.k.a de meest aangename stad van het land of ook wel de witte stad van Bolivia genoemd. Na 3uurtjes rijden kwamen we tegen het vallen van de avond aan in Sucre, waar we ons installeerden in ons volgend nieuw hostel: Hostel Amigo. En de naam was niet gelogen!! In die vier dagen dat we daar gelogeerd hebben, zijn we zoveel mensen van zoveel verschillende plaatsen over heel de wereld tegen gekomen. Alleen al daarvoor zou je minder hygiënische, gemeenschappelijke badkamers, wc's en slaapkamers verkiezen boven al de luxe van een hotel! Hoogtepunten van Sucre: De zondagsmarkt (Tarabuco) waar je zoveel mooie, toffe artisanale producten kunt kopen van zoveel vriendelijke mensen (een echte aanrader voor een nieuwe zondagsmarkt in Antwerpen!). Verder zijn er veel musea, kerken, huizen, plazas que valen la pena om te bezoeken omwille van hun architectuur! Zo is er zeker musea Arte Indigena waar ze alles in geuren en kleuren uitleggen over de verschillende soorten volkeren en hun verschillende kunsten en hoe die tot stand komen! Verder is er ook het fameuse dinopark (waar bolivianen serieuse korting krijgen!), een prachtig kasteel waar vroeger de ridders woonden, verschillende miradores, leuke overdekte marktjes waar ze zo goed al alles verkopen en waarvoor je eerst 7maanden in Bolivia moeten zitten voordat je er ongeschokeerd kunt doorlopen! Met veel nieuwe ervaringen en vrienden van over heel de wereld sprongen terug de bus op richting....... Potosi! Daar bleven we nog één keer overnachten om naar El Ojo Del Inca te trekken. Dit zijn natuurlijke, thermische baden, veroorzaakt door een onderliggende vulkaan, net buiten de stad op en tussen verschillende bergen! Het was er ontzettend mooi en rustig (nog maar eens het bewijs dat Bolivia geen massatourisme aantrekt!) maar vooral warm!! Het leek wel of je een lekker warm bad aan het nemen waart alleen dan het bad meer op een vijver leek, er geen schuim was en dat je er niet bepaald properder uitkwam, maar badeenden waren er dan weer wel;)! Na een hele dag lekker gezwommen te hebben (en weeral leuke mensen ontmoet te hebben), was het weer tijd om af te dalen. Tijdens onze afdaling werden we vergezeld door twee honden waarvan er ene met een broek vol goesting rondliep bij wijze van spreken;)! Na een half uur gefascineerd gekeken en gelachen te hebben, kwamen we op een plaats waar er nog twee kleinere baden waren. Hier was het water letterlijk aan het koken en met een temperatuur van rond de 100graden was het ook verboden om er in te gaan (mss maar beter ook;)). Terug aangekomen in de stad was het nadat we op Israeliers gebotst waren 'valiesmaken' geblazen om gedurende een hele nacht over een zotte weg te rijden en vervolgens de volgende ochtend helemaal in het zuiden van het land op onze eindbestemming aan te komen: Tarija. Wat ons onmiddellijk opviel, was dat er ongelofelijk veel groen was en dat de straten er relatief (we zitten nog altijd in Bolivia) proper bijlagen! Na lang zoeken vonden we eindelijk een hostelleke. Niets vergeleken met de hostels van in Potosi of Sucre en wss waren wij ook de enigsten die het er drie nachten uithielden, maar het ooh zo vriendelijk madamtje (de uitbaatster) zorgde ervoor dat niemand van ons te veel klaagden!
Tarijeense benoemswaardigheden: naast de ontelbare, overgezellige pleintjes, straten en het leuke, groene stadsgevoel, staat Tarija ook wel bekend om zijn wijnen. Men liegt niet als ze zeggen dat in deze streek de beste wijnen van Bolivia worden gerijpt! Met als gevolg dat er ook veel toeristen op aftrekken en dat er speciale wijnroutes worden gepland. Ook wij begaven ons aan zo'n wijnroute. Deze route brengt u tot in het nog meer groene gedeelte net buiten de stad en bestaat eruit om de verschillende huizen in de buurt af te gaan om zo de hele evolutie van druif tot de meest lekkere wijn te leren kennen. Natuurlijk mag je op het eind van deze rondleiding ook verschillende wijnen (van alle soorten smaken) proeven, hopend natuurlijk dat je zo overdonderd bent dat je je midden in de prachtige, rustige natuur settled en je een hele fles besteld (waar je helaas wel voor moet betalen). Zo heb je tientallen van die huizen. Buiten de wijnroute zijn we ook de fiets opgesprongen (jaja je leest het goed: fietsen in Bolivia, het kan!! Meer nog in tien dagen tijd heb ik zelfs drie keer op een fiets gezeten!! Persoonlijk boliviaans record;)). Tijdens een stadswandeling zijn we bij toeval op een fietsewinkel gebotst, dat (nog meer toeval) door een Antwerpenaar gerund werd! Zij organiseerden ook fietstochten voor een dag naar verschillende plekken buiten de stad. Helemaal warm gemaakt, vertrokken we de volgende dag allemaal met de meest foute kleding, een rugzak vol met eten en zonnencrème richting de eindbestemming: Coimata. Tijdens onze fietstocht hadden we veel beziens! Geef toe: 5gringo's met de meest beschamenste kledij ooit, dat zie je niet elke dag in je stad! Dat tarija niet bepaald vlak is zullen er een aantal van ons zeker geweten hebben, maar na een klein uur bereikten we toch ons doel! Na onze fietsen veilig bij de plaatselijke bevolking achtergelaten te hebben, trokken we te voet verder. Coimata staat bekend om zijn verschillende watervallen, maar het is er vooral adembenemend mooi!! Na even gerust te hebben, besloten we om op blote voeten opwaarts de rivier te volgen over de verschillende stenen. Na lang stappen en af en toe in het water gevallen (met het veriezen van kledingstukken aan toe) kwamen we aan op een andere rustplaats aan een kleine waterval. Daar besloten we om onze lekkere, opvoorhand gemaakte pic-nic op te eten en lekker te zwemmen bij een brandende zon. Vermits er ook aan stenen geen gebrek was, besloten we daar gebruik van te maken en ervan af te springen (bij enkelen na een halfuur van schietgebedjes en knikkende knieën). Uiteindelijk waren we de tijd een beetje uit het oog verloren zodat we al moesten terug keren richting de stad. Daar aangekomen besloten we om iets te doen wat in Belgie zo van zelfsprekend leek, maar hier in Bolivia haast onmogelijk: een terrasje te houden. Daarvoor moet je dus naar tarija komen!!! Met een lekkere frisse en verdiende pint sloten we onze driestedentocht dan ook af, want de volgende ochtend moesten we weer 18u over de zotste weg ooit ('s nacht leek het al zot, maar overdag leek het nog zotter, vermits je alles kon zien, zo moesten we bijvoorbeeld een 30meter brede rivier oversteken en een brug was er niet!!) om de volgende ochtend heeel vroeg in Cochabamba aan te komen!
Na een uurtje geslapen te hebben mocht ik dan weer op staan, want voor mij stond de eerste universiteitsdag op het programma! Dus ook mijn eerste kooklessen!! Maar daarover later meer, want ik denk dat de meeste al wel genoeg gelezen hebben. Degene die tot hier geraakt zijn verdienen naast een applaus ook een dikke pluim, want het was een hele bork. Mijn excuses daarvoor, maar het was ook al even geleden en er was zoveel te vertellen!
Voor de nieuwsgierigen onder ons, in het volgend bericht kom je het volgende te weten: heeft onze Jorik al iets laten verbranden al dan niet zijn pollen?? Loopt hij nog altijd met tien vingers rond of heeft hij er ondertussen al een aantal verloren?? plus een verslag (ik beloof korter dan dit) over Carnaval in Oruro.
Hopelijk zijn jullie dan weer allemaal aanwezig! Hasta la proxima!!
Weer nieuwe leesstof en voor degene waarbij de moed al in de schoenen is gezakt door de hoeveelheid, kan ik alleen maar aanraden om toch vol te houden, want het is de moeite (al kan het zijn dat het op papier maar half zo boeiend overkomt) in ieder geval heb ik mijn best gedaan!!) Disfrutalo!!!:
Cuscoreis dat betekent: Nieuwe ervaringen, lange busritten, zonder benzine vallen met de bus, ongelofelijk veel plezier, ontdekking van nieuw land, mijn eerste wereldwonder, bijna achtergelaten worden aan de grens en zoveel meer!!
Na lang afwachten en hopen, kreeg ik uiteindelijk toch de toestemming van afs om met enkele vrienden van 't school mijn eerste buitenlandse reis van m'n jaar te maken!! Het beloofde een heeel lange rit te worden, maar met muziek, gezelschapspelen en rugzakken volg gevuld met knabbel dingen mocht dat geen enkel probleem vormen!! Eerst namen we de bus (7u) richting La Paz om daar een nacht uit te rusten! Die avond zijn we terug naar dezelfde ondergrondse discotheek geweest als de eerste nacht op Boliviaans grondgebied!! Nostalgie!! :D De volgende nacht moesten we vroeg uit de veren om onze bus met eindbestemming, Cusco, te halen! Na La Paz achter ons gelaten te hebben en het reusachtige Lago Titicaca aan onze zijd te hebben naderden we de Peruaanse grens! Het begin van veel problemen, stress, het nodige gevloek en minuten die wel uren leken!! Voordat we echter Peru binnen mochten, moesten we eerst langs de Boliviaanse douane passeren! En ondanks het feit dat we hier al meer dan 6maand zitten, hebben we nog altijd niet ons Boliviaans visum gekregen en de 60dagen waarmee we naar hier zijn gekomen zijn ondertussen ook al lang verlopen!! Met andere woorden we zitten we hier eigenlijk illegaal!! Met afs onbereikbaar, onze Boliviaanse vrienden al op Peruaanse bodem, stonden we er dus alleen voor!! Na lang uitleggen, babbelen, konden we de grens eindelijk oversteken als we eerst 1090bolivianos (en dus geen 2900 zoals ze eerst zeiden) betaalden. Vermits we dit voorzien hadden, hebben wij ze dan ook hun goesting gegeven en al rennend de grens overgestoken om anderhalf uur later dan al de anderen op de bus te zitten (die 1minuut later zonder ons vertrokken was geweest).
Na al deze miserie kon de reis dan echt beginnen en zat ik voor de eerste keer in Peru! 15u later kwamen we dan 's avonds aan op onze eindbestemming, waar we naar ons hostel gebracht werden om allemaal, na een lekkere pizza doodmoe in ons warm bedje te kruipen! El dia siguiente stond er in de namiddag een city tour op het programma waar we dan voor de eerste keer kennis maakte met het gene waar het in die streek allemaal om draait: Resten uit de Inca tijd!! We begonnen de tour in een museum in het centrum van de stad, waar we uitleg kregen van een gids, Benjamin, waarbij ik meer verstond van zijn Spaans dan van zijn Engels! Vervolgens zijn we uit de stad getrokken om op de vele heuveltoppen verscheidene plaatsen van jawel Inca ruina's te bezichtigen! Dit zorgde samen met een adembenemd uitzicht over heel cusco voor een heel spektakel!! En zelfs in Cusco hebben ze een kleine Cristo!!
De volgende dag begon dan extreem vroeg!! Na slechts een uurtje geslapen te hebben, moesten we ons bed al uit om 3u 's nachts! Ze kwamen ons namelijk ophalen in een busje om anderhalf uur later aan te komen aan het treinstation! Deze trein zou ons brengen naar het enige echte,....... MACHU PICCHU!!!!!
Jawel mensen, je leest het goed, na zoveel jaren er over gepraat hebben, is het de Jorik gelukt om deze verloren stad in het echt met zijn ogen waar te nemen!! Wat een dag!! Zowel woorden als foto's kunnen maar een broodkorrel vertellen hoe Machu Picchu in het echt is! Er is eigenlijk maar een manier om te weten hoe mooi, hoe impressionant en hoe groot deze stad wel niet is en dat is: er zelf naar toe gaan!! Na een kleine 2u op de trein te zitten, kwamen we aan beneden aan Machu Picchu, ook wel Agua Calientes genoemd, om daar dan nog maar eens een bus te pakken, die ons in 30minuten tot boven aan Machu Picchu bracht (je kan natuurlijk ook sneller in Machu Picchu geraken, je moet er alleen 1000dollar per nacht voor over hebben!!). Vanaf toen was het camera vasthouden en vooral ogen openhouden geblazen!! Ondanks het feit dat januari niet echt de meest ideale maand is om Machu te bezoeken omwille van de regen, hadden we enorm veel geluk! In de morgend lagen de vele bergen tussen de wolken, maar tegen de middag stegen al die wolken letterlijk op en kwam zelfs het zonnetje erdoor wat voor aangename temperaturen zorgden!! In de morgend hadden we vrij en gingen we op eerste verkenningstocht in deze verloren, maar grote stad!! 's Middags hadden we dan een gids die onze het hele verhaal deed over de Inca's en hun meesterwerk!! En één ding staat vast in Machu Picchu kun je 1001 foto's trekken van verschillende hoeken, maar nooit zal je het op foto kunnen vastleggen!! Een impressionante ervaring om nooit meer te vergeten!! Laat in de middag zijn we dan te voet afgedaald via de vele trappen (ong anderhalfuur) om dan tegen de avond terug in Agua Calientes aan te komen waar we na goedkoop en lekker gegeten te hebben moesten wachten tot 22u op de trein huiswaards!! Uiteindelijk waren we tegen den drieen terug in ons hostel! Voor de niet rekenkundige onder ons: Dat zijn dus 24u! (en we hebben geen discotheek aangeraakt!!) De volgende dag hadden we dan een dagje vrij om onze batterijen weer helemaal op te laden en voor de eerste keer in 6maand weet ik weer hoe een Mc Donalds smaakt!!;) Verder hebben we die dag de stad zelf een beetje beter leren kennen en hebben we vooral op de ongelofelijk mooie plaza vertroefd! In de namiddag zijn we dan op een straatje gebotst waar super veel straatmuziekkanten stonden te tokkelen op hun instrumenten en hebben we ons allemaal ne simba gestoken! (een soort vlecht in uw haar en omdat ik mij al helemaal cochabambino voel, heb ik maar de Boliviaanse vlag in mijn haar laten steken!!:D) De volgende dag stonden er nog meer tours op het programma, allemaal op verschillende plaatsen, allemaal omringd tussen de vele prachtige bergen van de Andes en allemaal even impressive om te bezoeken!! Na 5dagen Cusco liep onze vakantie tegen het einde aan, maar op het laatste moment hebben we toch weer iets gedaan, wat toch een van de hoogtepunten was van heel onze reis was! Op de plaza zijn we namelijk een señora gebotst die een boerderij runt in de bergen en die ook paardenritten plant!! Op het allerlaatste moment, laat in de middag, zijn we dan terug naar boven gereden om daar, aangekomen in de boerderij, elk zijn paard uit te kiezen en een hele rit over de kam van een berg te maken!! En de mensen die denken dat het slechts stappen in een rijte was, moet ik toch even op andere gedachten brengen, want we waren vrij om te doen wat we wilden, dus op de top top van berg met de zon naast ons verdwijnend aan de horizon, de wind woelend door de haren, mochten we onze paarden uit proberen en gingen we al lopend naar de eindbestemming! Een andere ruine van de Inca's waar we dan een half uur hadden om te bezinnen en te genieten!! Dan was het terug tijd om op onze paarden te klimmen en terug naar de boerderij te lopen!! Iets geweldiger om de vakantie met af te sluiten is haast niet te vinden!!!!
Terug in de stad was het tijd om onze valies te maken en naar de terminal te gaan! Om nog maar eens in een bus te zitten, zonder benzine te vallen, 2u aan de grens wachten, Peru achter ons te laten, Bolivia terug binnen te rijden, duizenden paspoortcontroles te passeren om dan 15u later in La Paz terug aan te komen en de volgende dag waren we dan echt thuis!!!
Met deze zaaalige vakantie komt ook het eind van mijn vakantie in zicht, want 15februari (met 2weken vertraging) begint mijn universiteit avontuur en een avontuur wordt het zeker, want het staat 100procent vast!! Ik ga de Boliviaanse keuken van dicherbij bekijken!! Ik houd jullie zeker op de hoogte!! :D
Bij deze ga ik het dan ook laten, ik denk dat ik wel genoeg van jullie tijd heb genomen toch zeker voor degene die het tot het einde hebben gehaald! Een applausje voor jezelf!! En zij die ergens onderweg gesneuveld zijn, God zij met u!!
Voor de vele studenten: Sterkte het einde is inzicht! Voor de andere, het ga je goed, doe voort waar je mee bezig waart y disfrutalo!!
Ondertussen zijn de feestdagen weer volledig achter de rug, staan we allemaal weer een paar kilo's dikker, staan alle boekje weer vol met hoe je zo snel mogelijk die feestkilo's kunt kwijtgeraken, hebben we weer allemaal goeie voornemens gemaakt en is het weer tijd voor de realiteit: blogberichten schrijven!!
Vermits Navidad y Añonuevo dit jaar toch anders dan anders werden gevierd en jullie ongetwijfeld allemaal willen weten hoe de Bolivianen de feestdagen doorkomen, heb ik het allemaal even op een rijtje gezet!!
Het begon natuurlijk allemaal (hoe kan het ook anders) op die ene speciale avond: 24december! Met het huis helemaal omgetoverd tot een soortkerststalletje (In Bolivia betekent kerstmis namelijk: zoveel mogelijk verschillende kleuren, zo veel mogelijk knipperende lichtjes, een zo vol mogelijke kerstboom in de living met daaronder natuurlijke de onontbreekbare pakjes!!,...) en buiten enkel zomerse temperaturen als ook volop zon (Mijn eerste en waarschijnlijk de enigste kerstmis in t-shirt!!:D), werd het een ongewone kerst!! Die avond zijn we met z'n allen naar het huis van mijn oma geweest, waar ik nogmaals een ander deel van de familie heb mogen leren kennen;). Eens de laatstehand aan de cadeaus gelegd was en de magen stilaan begonnen te grommen, werd het avondeten geserveerd!! Hier in Bolivia hebben ze de gewoonte om eten te bestellen i.p.v te koken! Ook traditiegetrouw eten ze hier pas om 24u (bij ons werd het 22u) en ligt er kalkoen op het bord!! Na leker gegeten, gebabbeld, gelachen en weet ik nog wat allemaal gedaan te hebben was het tijd voor... jawel het hoogtepunt voor vele van heel de avond; de pakjes!! Integenstelling tot het geduldig wachten in Belgie was het hier een stormloop van jewelste en in minder dan vijf minuten waren alle pakjes uit hun inpakpapier gescheurd en stond de kerstboom er maar naakt bij!! Nadat de rust was weegekeerd en de eerste excitement verdwenen was, was het tijd om nog maar eens aan tafel plaats te nemen, deze keer werd namelijk het dessert geserveerd, dat mijn oma zelfhandug klaargemaakt had!! Smullen maar!!! Na een gezellige en leuke avond was het moment aangebroken om afscheid van iedereen te nemen en huiswaards te trekken waar de rest van pakjes lagen te wachten!! Uiteindelijk lagen we dan allemaal met een tevreden gevoel en vooral met een volle maag om 3u in ons bedje te ronken!!
Na kerstmis is het natuurlijk aftellen naar het andere feest; nieuwjaar!! In Bolivia hebben ze de gewoonte om veel geld te spenderen aan de 'oud-naar-nieuw' feestjes! Deze feestjes worden dan ook gehouden in de duurste hotels van de streek met alles erop en eraan!! Ik daarentegen wilde het liefst zo goedkoop mogelijk houden en daar ben ik naaralle zeggen goed in geslaagd!! Een vriend van 't school had namelijk het ingenieuse idee om een echt nieuwjaarsfeestje te geven in zijn feesttent! Een feestje met alles erop en eraan: drinken á volonté, lekker avondeten (paella dat we samen hadden gemaakt!), slaapplaats, vuurwerk en een heerlijk zwembad!! Het aftellen naar 2011 was begonnen!! Het werd een geweldige avond waar nog maar eens mijn boliviaanse danspasjes zijn bijgschaafd!!:D
Toen zaten we helemaal in het nieuwe jaar!! Maar wat mss belangrijker is: We zitten over de helft van mijn Boliviaans avontuur!!:S Jaja voordat jullie het goed en wel beseffen sta ik weer voor jullie deur!!:D Binnenkort staat natuurlijk de universiteit samen met de potten en de pannen te wachten!! Want de Jorik gaat achter het fornuis staan!!:D (wie had dat gedacht??;)) Maar daarvoor staat er natuurlijk nog eerst die ene super reis naar Peru en Macchu Pichu op het programma!!
Maar daarover natuurlijk later meer!! Voor nu is het afgelopen met schrijven en wie dit leest mag zich weer gelukkig prijzen, want hij/zij heeft weer een blogbericht overleefd!!
Dat is lang geleden he;) ongeveer 20minuten vermoed ik!!:D Zoals je ziet zijn het deze keer twee blogberichten ineens, dus dit bericht is enkel voor de volhouders:D Er is wel een goeie reden waarom het er twee op korte tijd zijn, eerst en vooral omdat het anders een veel te lang blogbericht zou geworden zijn en ook omdat na de Chapare reis het tijd was voor een reeks van Graduaccion partys!! Vermits wij allemaal in de promo zitten (het laatste jaar) en het schooljaar hier afloopt in Deciembre, hadden wij de eer om ook in Bolivia een keer af te studeren!! En mochten ze mij de vraag stellen waar ik het liefst zou afstuderen dan zou ik toch voor Bolivia kiezen!! Hoewel humaniora hier een lachertje is en niemand echt heeft moeten studeren voor zijn eindexamens, is afstuderen hier een veel groter feest!! Afstuderen gebeurt hier namaelijk in twee fasen:
Eerst heb je de act waar iedereen naar toe moet komen in zo'n lange blauwe toga en met zo'n speciaal hoofddeksel (de juiste benaming schiet mij niet te binnen of weet ik gewoon niet:D). Denk bijvoorbeeld aan van die typische Amerikaanse films waarin de personages afstuderen, zo heb ik er ook bijgelopen:D Mss niet de meest flatterende kledingstukken, maar het was wel een leuke ervaring:D Mijn school had een bus geregeld die ons allemaal thuis voor de deur kwam ophalen, eens op de bus moest je ook iets kort voor de camera over de school en het jaar zeggen!;) Even mijn beste Spaans boven halen;). Eens aangekomen op school was het een beetje stressen!! Je moest echter, wanneer je naam via de micro werd afgeroepen, met je mama arm in am over de rode loper lopen richting het podium !! Zenuwen waren zeker aanwezig, (zowel bij mij als bij mijn mama) want hoe je het nu draait of keert ik blijf toch wel de vreemde eend in de bijt en ik moest dan oog nog eenshelamaal laatst!! Dus iedereen was aan het kijken!!! Tijdens de act kriijgt iedereen dan zijn diploma (ook ik heb iets wat op een diploma lijkt gekregen)!! Verder werden er verschillende mensen gëeerd en natuurlijk kregen ook de twee beste studenten een speciale benoeming (spijtiggenoeg was ik daar niet bij;)) Daarna was het tijd om plechtig het volkslied te zingen als ook het lied van de school!! Als afsluiter moest je dan je hoofddeksel in de lucht gooien en mochten de tranen beginnen te vloeien!! Daarna was het felicitatie tijd en ging iedereen langzaam homewards om met hun ouders te gaan cenar (avondeten) Hier eindigt dan fase 1!!
Fase 2, de volgende dag is nog meer uitgelaten dan de vorige dag!! Deze dag was namelijk het grote feest!! En groot was het zeker te noemen!! Iedereen moest zich opkleden. Voor de meisjes betekende dit dus een hele dag in kapper zitten, hun nagels laten doen (en weet ik nog wat allemaal) om dan 's avonds hun speciaal kleed aan te doen!! Bij de jongens is het veel gemakkelijker, zij hebben nog een hele dag vrij en moeten 's avonds alleen maar hun haar goed leggen en hun kostum aantrekken!! Op mijn feest had iedereen zijn eigen tafel met al zijn genodigden (naargelang hoeveel hij er gevraagd had)!! Ook vandaag moest ik weer aantreden met mijn mama ook vandaag was ik weer laatst en ook vandaag waren de zenuwen weer van de partij!! Nadat iedereen uiteindelijk aangetreden was en in een cirkel stond, was het tijd om met je mama te walsen!! Net zoals vele dingen had ik dit ervoor nog nooit gedaan, maar mijn mama zei dat ik het toch goed deed:D!! Daarna werd het eten opgediend en wanneer dit achter de rug was of beter gezegd in onze buiken zat, was het tijd voor fiesta!!!! Om drie uur was het feest dan afgelopen, tenminste voor onze ouders!! Voor ons was er nog de continuada, ook hier werden we naar toe gebracht in een speciale bus!!! Het werd uiteindelijk een heel lange avond/morgen, want ik was pas thuis om 9.30!! Dan ben ik ook maar direct in mijn bed gekropen totdat de wekker weer afging en ik moest opstaan om naar iets van afs te gaan!! Die avond moest ik ook nog een match spelen wat tot mijn eigen verbazing nog redelijk goed ging!!!
Zo met mijn graduacion is het Boliviaans schooljaar definitief afgelopen (als ook het 1ste deel van mijn afs jaar) en staat de universiteit te wachten!!! Met dit zinnetje is het ook afgelopen met mijn 2de blogbericht en ik hoop dat het je gelukt is om beide berichten te lezen en aan zij die onderweg gesneuveld zijn deel ik graag mijn medeleven mee!!
¡Met de jeep door het oerwoud met een stoet papgaaien om ons heen met de jeep door het oerwoud in het oerwoud ben je nooit alleen! ¡Met de jeep door het oerwoud met een stoet papgaaien om ons heen met de jeep door het oerwoud in het oerwoud ben je nooit alleen! (de echte die-hard fans weten direct wat mijn bron is:D)
Weer al enkele weken geleden sinds ik nog iets nieuws gepost heb en je kan er op aan dat het weer redelijk goedgevulde weken waren, wat dus betekent: Nieuw Voedsel!!! (Zij die gaan sterven groeten u!!)
We zullen mss beter beginnen bij het begin waar a propos de eerste twee zinnekes de aanvang over geven: de Chapare reis of de jungle tocht!! Jungle, dat betekent: Vegetatie, beesten, tropisch klimaat, avontuur,... Jungle in bolivia, dat betekent: Veel vegetatie, Ontelbare beesten (van alle formaten), stikkende warmte (daardoor kunnen er wel eens impressionante onweders losbarsten), zeer kosjere restaurants met nog kosjere sanitaire voorzieningen, weinig regen (maar eens het begint te regenen kan het wel even duren voor het ophoudt en blijf je beter binnen), 'zwembad' met kikkers, maar de jungle in Bolivia betekent vooral veel pret en lachen geblazen!! Afs Cochabamba had voor ons een reisje georganiseerd dat ons nog maar eens een compleet nieuw gezicht van dit prachtige land zou tonen!! Chapare is op verschillende manieren te omschrijven: de plaats waar je 24op24 ligt te zweten, de plaats waar er zoveel bomen en planten zijn dat het lijkt of je (terug) in Vlaanderen bent aangekomen met als enige verschil dat alle gebouwen zijn getransformeerd in groen en natuur!! Verder kan Chapare ook beschreven worden als het drugscentrum van Bolivia en omstreken!!
In een privé bus (met daarbij de gepaste muziek: Enrique Iglesias ft. Juan Luis Guerra - Cuando me Enamoro!!!!) trokken we dan weg uit het warme Cocha richting het nog warmere Chapare!! Tijdens de rit zag je goed hoe het lanschap langzaam een heel andere wending aannam; het ging van kale bergtoppen naar nog meer bergtoppen, maar deze keer was er letterlijk geen enkel kaal plekje meer te zien!! Het leek wel of je in een andere wereld terecht waart terechtgekomen!! Een beetje zoals Jorik in wonderland;) Eens aangekomen werden we direct geconfronteerd met beesten, beesten en nog een beesten!! Toen beseften we maar al te goed aahja we zijn in de jungle aanbeland; hier heersen nog altijd de insecten!!;) En lang niet iedereen was daar zo gediend mee:D We logeerden in twee huisjes en in het midden was er dan het gemeenschappelijk zwembad! Dit was allezins toch de beschrijving voor de eerste dag en bij een hitte van 38graden en meer is een fris duikje even noodzakelijk als vogels vleugels nodig hebben om te vliegen, auto's bezine om te rijden en mensen een goei frituur om te overleven (al is het maar om aan te tonen hoe zaalig een zwembad wel niet kan zijn:D) De tweede dag leek het zwembad echter al meer òp een vijver met de nodige beesten aan toe en de laatste dag laten we het zwembad beter buiten beschouiwing;).
In Chapare heb je ontelbare parken, in éém daarvan is het ons toch weer niet gelukt zeker om onze grenzen te verleggen!! Zo had men daar een hoogte-parcour uitgebouwd zodat je zowel tussen de boomkruinen kon lopen als tussen de boomstronken!! Het hoogte-parcour had als eind- en hoogtepunt een schommel van maar liefst 18meter!! Op papaier zegt dit mss niet veel, des te meer gaat u hart tekeer als je daar staat tussen de toppen van de bomen! Na een kort schietgebedje en enkele woorden van moed was het tijd om die ene kleine stap te zetten en te springen!! Eens hangend in de lucht leek het wel of het mij eindelijk gelukt was om eens echt Tarzan te zijn, alleen mijn Jane heb ik niet gevonden!:S Na tientallen seconden geslingerd te hebben, stond je weer met beide voeten op de grond en was het tijd om de tocht tussen de bomen en het gevecht tegen de warmte en de beesten verder te zetten!! Die avond (toen het zwembad er nog aantrekkelijk bij lag) besloten we om iets wat op mojitofeestje moest lijken te houden;) Een avond om in het onwisbare geheugen op te slaan!! De volgende dag hebben we een andere park in de buurt onveilig gemaakt, niet dat het park ervoor zo veilig was!? Het was namelijk een park met als hoofdeigenschap: apen!! En loslopende apen betekent altijd oppassen geblazen, zeker in Bolivia, want sommige apen zijn niet vies van mensen en nog minder van 'stelen'!! Vandaar mss dat ze sterk afraden om dingen in je zakken te stoppen en je aanraden om je camera in je handen te houden:). Na een halfuur sterk stijgen, kwamen we allemaal, doordringd van het zweet, boven aan op een soort van uitkijkpunt!! Vanaf dit punt had je een immens uitzicht over het hele dal!! Na enkele minuten van uitrusten maar toch ook van genieten was het tijd om weer downwards te trekken. Op deze terugreis kwamen we iets tegen wat niemand van ons echt verwacht had om tegen te komen,... een zwarte beer!!! Helaas was het geen wilde (wat het toch iets minder avontuurlijker maakt), er waren namelijk drie mannen mee aan het wandelen, maar toch, je moet het maar eens tegen komen, het is toch even schrikken!!! Die avond zaten we allemaal gezellig rond het zwembad toen plotseling de weergoden hun zegje deden en de sluisen openzetten!! De regen viel met bakken uit de lucht en ook een gigantisch onweer barstte los!!! Toen konden we niet snel genoeg binnen zijn, waar we stomverbaasd stonden te kijken naar bliksemlichten die de hele omgeving voor 3seconden verlichtten!! Ik heb nog nooit zo'n hevig onweer megemaakt!! Na een tijdje besloten we dan maar om boven de lakens te kruipen en een poging te doen om te slapen, wat niet gemakkelijk is bij donderstoten die meer lawaai produceren dan wanner je een concert van U2 (niet toevallig U2;)) op de eerste rij meemaakt!! De volgende ochtend nadat we uiteindelijk allemaal toch een beetje ingedommeld waren, bleek het nog altijd aan het regenen te zijn waardoor het ooit droge Chapare nu een modderplas was geworden!! Die dag was het ook weer tijd om na nog een hele middag genoten te hebben van dit fenomenale landschap terug de bus op te stappen met nog altijd dat brillante liedje en terug te keren richting thuis!!
Heey Blogbezoekers!!
