Eerste dag : Jordanië : verliefd worden en zijn.
Men zegt het: je wordt verliefd, willen of niet. Kunnen wij dat er nog bij hebben? Vreemd gaan doen wij niet; want kennen wij niet al deze plaatsen uit onze gewijde geschiedenis. Gewijd aan het christendom en dus gekleurde geschiedenis. Zullen wij zoals Mozes van op de berg Het beloofde land zien? Het beloofde zo mooi te worden met dat land, met de slogan "bemint elkander".
Het is nu nog niet het beloofde land voor de Palestijnen en ze worden allerminst bemind door de Israëlieten. En Jordanië is zelf, tegen de internationale akkoorden en afspraken in, een stuk land ontnomen: de westelijke Jordaanoever. Waar bronnen en water zijn.
Onze Jordaanse gids Fadi ( Ferdy roepnaam) laat er ook geen misverstand over bestaan: er is water tekort in Jordanië. Wees zuinig .. Op water wel te verstaan. De Jordaan is verworden tot een simpele beek.
Natuurlijk wisten wij dat Grieken en Romeinen ook deze contreien veroverd hebben. Maar buiten de christelijke plaatsen en Herodes was Jordanië voor ons ook Petra, bekend van de adembenemende foto- en filmplaatjes.
De eerste dag verrast ons daarom nog des temeer. JERASH, HISTORISCHE PRACHTSTAD.
Wij stappen in de bus voor een rit van een uur en half naar deze stad. Fedi animeert gans de tijd met veel feitelijkheden en amusante vertellingen, af en toe een stand-up comedian waardig.
Wij passeren de rivier Jabok. Het verhaal gaat dat de broers Ezau en Jacob die het eerste geboorterecht bevochten. Een engel was daarna in wild gevecht gewikkeld waarbij Jacob zijn naam moest zeggen. ( de eerst geborene had alle rechten ) Jacob wilde zijn naam niet zeggen. Het woordenspel werd op spits gedreven en eindigde dat de naam veranderde in Is Raël. De stam was gesticht.
Wij komen aan in Jerash.
De boog van Hadrianus verwelkomt ons. Sinds Margeruitte Yourcenar is Hadrianus onze favoriete Romeinse keizer. En hier in Jerash hebben ze onze mening eerder gedeeld. Hadrianus was een man van het volk, leefde als het volk .....woonst, kleding, voedsel.....hij is de volksjongen gebleven. Eigenlijk mocht hij nooit keizer zijn geworden. Maar hij was verliefd op de vrouw van Trajanus en zij op hem. En toen Trajanus naar Aedes was vertrokken, werd onze vriend Hadri keizer. En hij bezocht alle "nederzettingen " van zijn voorgangers.
Hadri bouwde in Noord-Engeland ook de muur naar zijn naam genoemd om de toenmalige bewoners van Schotland buiten te houden en onder schot te houden. Hadri wou het Romeins imperium niet uitbreiden.
En bij de nederzettingen die hij bezocht werd ter ere van hem machtige triomfbogen gebouwd.
Eentje in Jerash, imponeert je.
Een grote toegangspoort voor de notabelen, twee zijpoorten met daarboven nissen, waar vermoedlijk standbeelden van goden/ godinnen zullen gestaan hebben. Mooie Korintische zuilen met mooie uitgebeitelde stenen bladeren. De fronton, waarin gebeiteld staat dat deze boog ter ere is van Hadrianus, ligt wat achteloos tegen de grond achter de boog.
Onze aandacht gaat onmiddellijk over naar de hippodroom. De elips heeft aan èèn kant nog zitplaatsen zodat ons voorstellingsvermogen dit kan uitbreiden over gans de renbaan. Wij zien de strijdrossen in ons hoofd passeren. Wij denken terug aan de Circus Maximus in Rome.
En dit is maar het voorspel want de eigenlijke stad moet nog komen. De stad was eentje van de decapolis. Eentje van de tien die de Grieken op hun handelsroutes hebben uitgezet.
Verbluffend wat wij hier zien. Zijn onze herinneringen niet zo goed meer....maar wat hier aan zuilen, aan tempels aan de cordo rechtsstaat, mag gerust naast sites in Italië en Griekenland staan.
Een ovaal plein omzoomd met Ionische zuilen associëren wij met het St. Pietersplein in Rome.
De Korintische zuilen in colonnade op een rechte lijn in de Cordo: een statige boulevard . Haalde hier Hausmann zijn mosterd?
Hier werd handel gedreven, markten en winkels te over. Het Marcellum was de winkel van de levensmiddelen en de vissen. Het bassin waarin ze zwommen staat er nog. Verderop een grote fontein, een monumentale façade waar watermonden het water stort in een groot bassin en daarna door leeuwenmuilen het water vreedzaam naar beneden gespuwd werd. De Romeinen waren al wel zo ecologisch dat ze het water opvingen en hergebruikten.
Het grootst is wel de monumentale trap die naar de tempel van Artemis leidt. Uitkomend op een groots voorplein ( le parvis) ; een offerplein ter ere van Artemis, de beschermgodin van Jerash. De tempel zelf met zijn kolossale zuilen zet de puntjes op i.
Een eigenaardigheidje: in deze streek zijn veel aardbevingen geweest en toch zijn de de zuilen blijven staan. Onze gids speelt Hercules. Hij steekt een lepeltje onder een zuil en begint met volle kracht te duwen aan de zuil. Het lepeltje begint te wiebelen op en neer. Proficiat Ferdi. Maar wat wil de realiteit : midden in de zuilen zijn houten balken aangebracht. En bij windstoten en aardbevingen wordt de kracht door die balken opgevangen.
Knap die Romeinen.
En kunst was hun hoogste goed. Twee theaters op deze site. Één genaamd Odeion ( eindelijk valt onze frank... De "odeon"cinema is hiervan afgeleid ...soms (?) hebben wij toch een late frank)
Het ene theater kan 1600 personen plaats geven, het andere 5000.
In dit laatste kan je in het midden van de toneelscene spreken tot de toeschouwers ... Het is alsof je door de micro spreekt in dubbele stereoklank. Ah die Romeinen.
Een toemaatje : drie leden van de Schotse band van het Jordaanse leger brengt met doedelzakken en trommel hemelse muziek in het theater....".alle mensen worden broeders..".. De broederlijke liefde.
Maar niet alleen de Romeinen hebben hier hun erfenis gelaten. Ook de Byzantijnen hebben de gloed overgenomen en i.p.v godentempels bouwden ze kerktempels. Constantijn had zich immers tot het christendom bekeerd.
Zo is er de kerk van Cosmas en Damianus met prachtige mozaïeken allerlei dieren voorstellenden. De tweelingbroeders Cosmas en Damianus waren artsen en hadden zich omwille van hun geloof gevestigd nabij de Jordaan als eerbetuiging aan Jezus. Precies omwille van hun geloof werden ze door de Romeinen een kopje kleiner gemaakt. De kerk brengt brengt hen nu eeuwig hulde.
Nog verschillende kerken werden aanelkaar gebouwd. Je moest je geloof laten zien, nietwaar.
Wij sluiten af met een groet aan de Zeustempel. De oppergod overzag van hieruit de ganse stad. In grootte moest hij wel onderdoen voor Artemis. Wij denken dat in het rijk van de goden hierop vele drama's en intriges zullen gevolgd zijn.
Wij eten even verderweg van de site heerlijk Jordaans in (toepasselijk) het Artemis restaurant. Goddelijk eten dus.
Wij rijden naar Amman. De geschiedenis van Amman is indrukwekkend.
Een van de oudst bewoonde plaatsen van de wereld. Wij zullen maar een glimp opvangen van deze miljoenenstad. De wit-beige gebouwen stapelen zich op tegen de heuvelwanden. Dat geeft mooie fotogenieke cirkels.
Rabbah -ammon , de stad der wateren.
Philadelphia was lange tijd een andere benaming.
Toen de islam aan zijn uitbreiding begon, kwam de Semitische naam Ammon terug.
De citadel op de heuvel,uiteraard oninneembaar, vertelt in de gebouwen zijn volle geschiedenis. De gebouwen zijn de geschiedenisles.
De tempel van Hercules, grotten uit de bronstijd, Byzantijnse kerken, omajadische moskee, omajadische burgermeesterspaleis, badplaatsen met enorme waterreservoir ..... In de diepte weer een magnifiek theater.
Wij sluiten de dag af door rond te struinen op de groentemarkt. Mooi gestapelde stapels groenten en fruit in smalle straatjes en marktjes. De kleuren en de geuren. De presentaties om in te bijten.... De rode radijsknolletjes , de keurig afgesneden bananentrossen, de blozende granaatappels..... Om je altijd er weer romantisch in te verliezen........en is dat niet verliefdheid?
Dag twee : Levend en wel drijven op de Dode Zee.
" Als Mozes niet naar de berg komt, komt de berg wel naar jou" was een staande uitdrukking van een vriend, toen het een tijdje geleden was dat wij elkaar opzochten.
Vandaag zijn wij naar de Berg van Mozes gegaan. Hoe treurig. Mozes die zijn volk geleid door de woestijn en behoed heeft voor andere ongelukken, zag van op de Neboberg het beloofde land liggen. Maar in de geschriften stond dat hij het land zelf niet zou betreden. Ook wij zien het beloofde land liggen. De grote vallei voor ons : Bethanië aan de Jordaan, dooplaats van Jezus, de dode zee, Jericho in nevels, Jeruzalem helemaal de mist in.
West-Jeruzalem en de westelijke Jordaanoever waren van Jordanië en de Palestijnen. Israël is echt met alle schuld en zonde beladen want ze schenden internationale akkoorden. In drie oorlogen zijn miljoenen Palestijnen naar Jordanië gevlucht. Jordanië heeft hen burgerschap gegeven als de Palestijnen dat wilden. De Jordaniërs zijn ECHT GASTVRIJ. Er zijn nu twee miljoen Syriërs opgevangen. Van de negen miljoen inwoners zijn er zes miljoen jordaniërs/Palestijnen. Jordanië is het beloofde land. Welk land doet hen dat na.
Hier ligt volgens de overlevering Mozes begraven. Een knap op moderne wijze gerestaureerde kerk met respect voor de kerk uit de vierde eeuw herbergt een schat aan mozaïek vloeren. Dieren, jachtscènes, herders in kleurrijke steentjes bijeengelegd en in een groot formaat.
Buiten zien wij Romeinse mijlpalen. De Romeinen namen ook altijd oude handelsroutes over. Dus dat van Mozes, die water uit de rots sloeg, zal geschiedkundig wel steek houden. Ook aan de voet is een bron.
Er staat ook reuzegroot stenen karrewiel. Dienstig als afsluiting voor een grot waar gelovigen in het geheim konden samenkomen?
De mozaïekvloer buiten onder afdak is bijzonder gaaf en mooi.
Er staat ook een mooi rank bronzen slangenmonument in kruisvorm van Fantoni. ( wat deed Mozes in de woestijn?)
Dit alles is door de paus uitgeroepen als belangrijk bedevaartsoord. Ook veel moslims bezoeken dit oord want Mozes was ook hun profeet. De drie monotheïstische godsdiensten (hier in deze regio ontstaan) vertonen veel verwantschap. Hoezo Kruisvaarten? Hoezo IS? De verwantschap tussen deze godsdiensten is groot in het goede en jammer genoeg ook in het zeer kwade.
In Madaba bezichtigden wij een ander curieus fenomeen. In de St. Joriskerk is er pelgrimsmozaïek te bewonderen. Een in steentjes gelegde landkaart van Palestina. Wij zien centraal de ommuurde stad Jeruzalem, wij zien de dode zee waar de vissen rechtsomkeert maken ( te zout naar onze smaak), de Jordaan ( toen nog een flinke rivier), de nijldelta( Egypte is hier nooit ver weg) , het palmrijke Jericho ( de blijde intrede). Het mozaïek is 6 bij 15, maar er zijn nog zoveel stukjes verloren gegaan of ergens ten huize van ... achtergebleven. Merkwaardig is (of niet) dat Noord/oost/ zuid/west niet overeenstemt met de afspraken die tien eeuwen later werden gemaakt over de windrichtingen.
Om alles van ons af te spoelen , dalen wij via haarspeldbochten naar het laagste punt van de aarde: Minus 430 meter. "de dode zee". Elk jaar zakt ze nog een meter. Bronnen worden door Israël afgesneden. Uiteraard is er ook verdamping. Straks is de Dode zee echt dood. Jordanië heeft internationale hulp nodig om deze zee te redden.
Om de economie te steunen hebben wij ons ook gezet en gelegd in de zee, zonder kopje onder te gaan. Drijven. Een unieke belevenis .
Proper en gezond spoedden wij ons naar Petra. Het landschap is verrukkelijk en gevarieerd. Groene valleien, grillige sprookjesachtige bergen, ruwe rotsformaties. Alles variërend in kleuren.
De handelsroutes liepen hier ook. En de kruisvaarders namen die graag over: religie en commercie hand in hand. En ze moesten de route bewaken en dat deden ze met de bouw van kastelen op hoge rotsen zodat ze alles konden controleren. Shobak, zo'n kasteelrots, bezoeken wij als laatste. Boudewijn de broer van Godfried (van die soep. ...... Bouillon ) bouwde dit kasteel. En waar bouwt men overal in de wereld? Daar waar water is.
Ook hier was een bron en zelfs een geheime gang, die wij afdaalden naar de bron.
Kruistochten, de heldhaftige verhalen, die ons als goede christenen werden voorgehouden, hebben wij ondertussen van hun mythen kunnen ontdoen. Wat ons niet verteld werd is dat de moslims de vechtersbazen eerst hebben kunnen tegenhouden. Godsdiensten die liefde prediken ... Kijk niet naar mijn daden, geloof mijn woorden..ach ...Strijd op leven en dood....dit is geen vredevolle liefde.
Derde dag : Petra, de oogverblindende....op slag verliefd
Schatten blijven verborgen. Schatten willen je voor jezelf houden. Schatten van mensen ook.
De karavanen van mensen en kamelen trokken langs de handelswegen. De nomaden zochten (levens)bronnen voor het nodige water. Daar werden "afspanningen " of "relais" of tentenkampen gebouwd ( Klein Petra) De vaste woonplaatsen waren uitzonderlijk. In de tweede eeuw voor Christus werden er her en der vaste woonvormen gecreëerd, dicht bij bronnen en dus bij vruchtbare valleien. De karavaan hield halt. Een karvaanstadje. Staatje want men controleerde het ganse gebied.
De Nabateeën waren zo'n nomadenvolk. Zij nestelden zich in Petra.
Het waren niet alleen goede handelaren, het waren meester-architecten,
Zij aanbaden ook de god Doshara, die afgebeeld wordt als een stenen pilaartje in een nis.
Hun stad was in de rotsen gehouwen. Petra de rotststad. "Peter, Petrus op deze rots zal ik mijn rijk bouwen." Petra van Doshara. Petrus van Christus.
De rotsen zijn grillig, gekloofd, puntig , afgerond......een maanlandschap. Hoezo een stad?
In een kloof waar de rotsmuren opstijgen tot de Hemel wandelen wij nietig haast een kilometer lang. De uitgehouwen kanaalgoot over gans de lengte ving het water op. Het water werd door vernuftige systemen o.m door tunnels geleid naar verborgen citernes om het opslaan voor het droge seizoen. De Nabateërs waren ingenieuze wateringenieurs. De creatieve technische deskundigheid is werkelijk des mensen. En dat met slechts behulp van een primitieve hamer een drietandige beitel.
Wij zien afbeeldingen van kamelen, vissen en dgl. gebeiteld in de gevarieerde kleurrijke rotswanden.
Een kapelletje : Doshara met geaccentueerde ogen als het ware een gebrilde Doshara. Hier ging men zevenmaal rond om de god te eren. Zijn bril een teken van " God ziet u....." en bovenin de rotswand was een wachthuisje uitgehouwen voor een wachter die het water moest controleren. En wat doen wij nu nog rond Maria- en andere heiligenbeelden .. Jawel rondgaan.. om goede zaken af te smeken of verder onheil te voorkomen. De Mens legt een stuk van zijn lot blijkbaar altijd in de handen van iets HOGER. De Mens in zijn beperktheden op zoek naar de Volmaaktheid.
Als nietige mensjes kronkelen wij verder in de kloof.... tot plots een glimp van de Openbaring zich aan ons vertoont. Eerst door een spleet, dan in volle glorie en in volle zon. De kloof opent zich. DE SCHATKAMER. In de rots gehouwen. Overrompeld. Een graftombe ongeëvenaard.
Drie verdiepingen. Pollux en Castor aan de zijkanten van de magistrale toegangspoort. Pollux en Castor, zonen van Zeus en èèn,met godinmoeder en èèn met een mensenmoeder. Drama .. Sterfelijkheid en onsterfelijkheid.
In het timpaan Medussa met haar slangenhaar..oh zonde oh straf. In het latteel griffoenen. Daarboven dansende engelen in ( merkwaardig) korte jurk. En in een ronde nis de godin Isis ( geen oorlogszuchtige en blindhaatzaaiende godin). Alles bekroond met de urne. Een urne om de doden te eren.
Naar overlevering gevuld met de schat. Onverlaten hebben kogels afgevuurd naar de urne om zich de schat te kunnen toe eigenen. De kogelinslagen zijn nog te zien. Maar de urne geeft haar geheimen niet prijs.
Zoveel schoonheid. Zoveel grootsheid. Olympisch. Wij danken welke goden dan ook om deze Opperste Rots.... het waren mensengoden.
De verschillende beschavingen die deze verborgen schatstad bewoonden hebben met respect hun stempel toegevoegd. Niet afgebroken.
De kloof wordt breed geopend. Een natabees theater waarvan de zitplaatsen uit de rotsen zijn gehouwen. Graftempels ten alle kant. Gevarieerde kleuren van rose naar rood, van zilver naar goud. De stoetengang van de aaneengesloten Koninkelijke graftombes in een halve boog geglooid rond de rotswand.
In een kleinere kloof kruipen wij op handen en voeten tot bij de verborgen tempel met de leeuwenpoort.
De statige Romeinse cordo met zijn zuilen. Daar ook de tempels voor hun goden.
Op een heuvelrug de byzantijnse kerk met zijn wonderbaarlijke mozaïeken van dieren, jachttaferelen en mensen en goden.
Een duitssprekende onverlaat liep zomaar over de afgeschermde mozaïeken. Respectloos.
Wij klimmen 900 trappen slingerend door de rots. Het klooster is een afspiegeling van "de schatkamer". De rust en de vrede komen over ons. De stilte in ons hart. Mensengoden zijn wij.
Wij klimmen naar een uitzichtpunt. De oneindigheid. Daar onzichtbaar beneden onze verborgen rotsschat Petra. Een verborgen schat.
Wij wandelen terug en verwijlen bij al dat mooie. Wij laten de medetoeristen passeren naar de uitgang. Wij zetten ons verstild bij het theater, bij de koningsgraven , bij de schatkamer.... Wij laten de tijd de tijd... Wij verwijlen ....en helaas .. wij nemen afscheid........wij schrijden door de kloof ..alleen... Hier en daar nog een bewonderaar.... Het is stil ... Het is rust ....ssst....een vogel zingt zacht zijn vreugdelied ...... Is dit geluk?
Wij nemen onze rust in het hotel.
De avond tevoren waren wij uitgenodigd bij een Jordaanse familie. Kussens op de grond rond de matten in hun beste plaats. Wij zijn welkom en drinken driemaal thee. Wij bewaren de geheimen van het huis.
Een plastiek wordt uitgerold. Het eten wordt uitgestald . Heerlijke groenteschotels. Een grote kom met rijst en kip wordt omgedraaid. De man des huizes is een beetje teleurgesteld dat het rijstkasteel,met de kip erin, afbrokkelt. Hij had zo graag anders gewild. Maar het eten smaakt des temeer.
De moeder is fier op wat ze ons kan serveren. Zij heeft ook haar beste kleed aangetrokken. Feestelijk.
Wij sluiten af met koffie en zoet. Zoete dromen volgen in onze slaapkamer.
Vijfde dag: De woeste woestijn
Wij rijden naar Klein Petra. Wij passeren het dorp waar de staat gratis woningen ter beschikking heeft gesteld van de bewoners van Petra. Zo kon de site vrij zijn voor de toeristen. De bewoners komen nu werken in de site van Petra.
Onze fantastische gids vertelt over zijn oma en roept zo voor ons het respect op voor de traditie en het magnifieke cultureel erfgoed.
Hij klopt op een deur in de rots en roept op zijn oma. Wij met zijn allen nieuwsgierig gaan de rots binnen. Wij dalen trappen af naar een reuze magazijngrote ruimte. Een waterreservoir. En weer de ingenieuze Nabateërs die het water uit de rotsbergen naar hier afgeleid hebben. Een reserve reservoir voor de droge periode. Oma heeft dit in navolging mee in stand gehouden. Maar nu is waterpeil volledig weggezakt. Komen de zeven plagen terug over dit gebied ?
Klein Petra. De afspanningsplaats voor de kamelen en hun zakenmensen. Zoiets als de paardenmarkt in Antwerpen of de Bruul in Mechelen; zoals de cafés De Afspanning of Le Relais of la Possada. Rustplaatsen voor mens en dier. Wij mensen leven op tradities. Zijn de luchthavens onze afspanningsplaatsen geworden?
De kloof is deze keer kleiner en de graftombes bescheidener; ''de stallen voor de dieren uitgehouwen in de rotsen. Doshara waakt. Muurschilderingen wekken bewondering. Ik klim door een smalle steile kloof naar een uitzichtpunt. Het oneindige rotslandschap.
Wadi Rum. De woestijn wacht op ons. De woestijn van Laurence of Arabia.
Machtige gevarieerde landschappen trekken voorbij. Stof en kleur.
Wij komen aan in een bedoeïenkamp in de woestijn.
De 4x4 's staan op ons al te wachten voor een tocht in de woestijn. Schokkend, slipperend de woestijn. Niet de oneindige zandvlakte, wel zand bezaaid met rotsbergen in alle vormen en kleuren. Spectaculaire zichten, spectaculaire afdalingen van zandheuvels, spectaculair rijgedrag.
En zoals overal ter wereld rotstekeningen van dieren allerhande; in open lucht ditmaal. Rotsbruggen; wij laten ons niet onbetuigd om als vrolijke kinderen ze te beklimmen. De zonsondergang in de woestijn, de einder schiet in vuur en vlam; de mens wordt er stil van. Een houtvuurtje verwarmt onze ziel en ons hart. Is dit geluk?
De avondschemering en de vallende avond roepen nog meer mysteries op.
Wij krijgen een bedoeïenentent toegewezen. Luxe. Het zand bedekt met matten. Heuse bedden. Verlichting. Bedoeïenentent voor toeristen. Het mag en het kan.
Dinertijd. Een ritueel. Wij staan op een buitenplaats van de grote bedoeïeneettent. Een molshoog zandheuveltje wordt weggeschept. Matten worden verwijderd. Aluminiumfolie wordt weggenomen. Uit een grote put wordt een rooster (een etagère)met gebraden kip, schapenvlees en rijst omhoog gehaald. De bedoeinenmethode in modern kleedje.
Het eten is verrukkelijk lekker. De avond, dansend en vertellend amusement.
Zesde dag : Wie zet de geschiedenis naar zijn hand?
De zon zet de bergwand voor onze tent in goud. Het echte en zuiverste goud van de wereld, onbetaalbaar.
Blijgezind laten wij ons ontbijt smaken.
De spoorweg. De spoorweg en treincoupés van Laurence of Arabia. Hij kende de taal, hij kende het volk, hij kende het terrein. Hij leidde de Arabieren met de steun van de Engelsen en de Fransen naar de overwinning bij Aqaba. De ottomaanse Turken verdreven. Een Arabische edelman zou een uitgestrekt rijk kunnen besturen. Groot Syrië.
Tenminste dat was de afspraak en dat was ook de overtuiging van de Arabieren en Laurence. Maar voor Engelsen en Fransen zijn Pacta sund...NON ...servanda. Verraad. O.m. door Churchill werden willekeurige grenzen getrokken, uitschuivers incluis.
I.pv. Groot Syrië kregen wij de landen : Palestina, Syrië , Irak, Jordanië, Saoudi Arabië. En dit en faveure voor het joodse volk, de Israëlieten.
En hoe anders had de wereld er uit gezien indien de Europeanen woord gehouden hadden. Een groot Syrië. Geen Assad, geen oorlog in Syrië, geen oorlog in Irak, geen wahabieten in Saoudi Arabië , geen bezette gebieden op de Jordaan oever, geen vernietiging van Palmyra ........er zou water en olie genoeg zijn, samenleven van Israëlieten, Arabieren, bedoeïenen, moslims, kristenen, joden... Speelde de schotse divisie van het Jordaans leger in het machtige theater van Jerash niet op hun trom en doedelzak " alle menschen werden Brüder" , de broederlijke liefde.
Churchill, ook hij weer, declareerde mee de staat Israël in het Palestijnse grondgebied na de tweede wereldoorlog.
Met welke pen wordt de geschiedenis bepaald. Wie legt de kiem voor alle wereldconflicten?
Reizen is niet vrijblijvend. Met een bedrukt gevoel rijden wij door naar Aqaba. Een stadswandeling langs de souvenierswinkeltjes en de wandelpromenade aan de oevers van de Rode Zee. De overkant Palestina / Israël , Egypte. De flattorens van Eilat.
Wij steunen in gedachten het stadsbestuur van Aqaba om de volkskruidentuintjes langs de wandelpromenade te behouden. Dit is terrein van het volk en niet van de bouwspeculanten. Geef aan het volk,wat het volk toekomt.
Aqaba, Oostende, Scheveningen ..... Al genoeg toegevingen aan de speculanten.
Wij eten overheerlijk vis en slapen zacht in een aangenaam hotel. Ook wij zijn toeristen.
Zesde dag: Nemo en de watersprookjeswereld.
De boot neemt ons mee op de Rode zee. Er is geen Magische Staf die zee opent zodat wij er met droge voeten door kunnen gaan. Mozes daarentegen.
De naam van de zee komt van de rode blauwwieren die zich soms voordoen in deze zee. Heuh.. Blauwwieren en toch Rood. Het is net een paarse coalitie.
Wij varen. De zon verwarmt en verlicht. Een gevoel van vrijheid. Het water is helder.
De boot houdt standstil op +/- 250 meter van de kust. Duikbril en snorkel. Zwemvliezen. Onhandig aangedaan. De eerste keer. Weinig instructies. Elkaar helpend. Sprong in het water. Blurp..blurp. De vliezen zijn een last. De adem stokt. Terug even aan de boot vastklampen. Wegzwemmend met een vervelend gevoel. Dit gaat niet lekker. Het water wel klaar en helder.
En dan plots. Koraalriffen. Visjes in alle kleuren. Nemo. Scholen visjes. Nog meer kleur. Op de zeebodem en in het water. Het is net of mijn duikbril een televisiescherm is geworden en het toont de zuiverste onderwaterfilm. Een promo van de hoogste kwaliteit. Ik zie ze, de visjes...kleurrijk, verstild, kronkelend, haastig, happend.... Ik ze de koraalriffen bruin.rood.blauw, grijs ...wuivend naar mij. Ik krijg er niet genoeg van.. Maar blijf te lang onder water...snorkel ??.. Slok water.. Brakend boertje....maar ik ga terug in mijn televisieduikbril. Dit is een sprookje dat mag blijven duren.
Wij worden terug aan boot geroepen. Wij verleggen naar een andere plaats. Ik overtuig Frieda om nu toch mee te zwemmen zonder snorkel en zonder vliezen. In elkaars buurt turen wij naar de wonderschone onderwaterwereld.
Dat dit natuurschoon toch ecologisch beschermd en bewaard mag worden. Dus met zijn allen werken om de klimaatverandering de baas te blijven.
Wij genieten van een bbq en de hier in Jordanië altijd lekkere en frisse groenten. Het is een paradijselijk ressort waarin wij beland zijn!
Ik neem nog een duik in het blauwe zwembad( geen Blauwwieren te bekennen) , ik zwem nog een paar rondjes als afscheid aan Jordanië.
Onze gids begon zes dagen geleden zijn gidsbeurt met de woorden : wie Jordanië bezoekt zal het verliefd verlaten. Wij beamen.
