Ik ben Jordan Baker
Ik ben een vrouw en woon in Manhatten, New York (United States of America) en mijn beroep is Professioneel golfster.
Ik ben geboren op 08/05/1893 en ben nu dus 132 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Golfen en naar feestjes gaan.
Het leven van Jordan Baker
11-11-2015
Een zwoele zomerdag - 9 juli 1922
Het was
een zwoele, winderige zomerdag vandaag. Ik was te gast bij mijn goede vriendin
Daisy. Het enige waartoe we in staat waren, was languit gestrekt samen op de
enorme roze sofa liggen. Onze witte jurken fladderden in de wind, net engeltjes
die vanuit de hemel naar beneden daalden.
Ik heb Daisy altijd al
bewonderd. Ze is zo'n prachtige vrouw, met een knap gezicht, heldere
ogen en een charmante, hese,
opwindende stem. Geen wonder dat ze met één vingerknip 10 mannen aan
haar voeten heeft liggen. Maar haar gezicht stond zo triest. Het leek alsof ze
ondanks haar vrolijke gloed die steeds als een mantel rond haar hangt diep van binnen iets
miste. Maar ze is er zo goed in om haar gevoelens te verbergen en steeds een
masker op te zetten wanneer ze zich onder de mensen vertoeft. Naast dat gemis, moet ze er ook
mee leven dat haar man Tom een minnares heeft ergens in New York. Hiermee 'moeten'
leven is misschien veel gezegd... Ze doet het althans. Maar waarom? Dat blijft
een eeuwig raadsel voor mij. Ik was al lang bij hem weggegaan. Zo'n brave vrouw
als Daisy verdient zoiets niet. Niet dat ze erg verliefd is op Tom, want ik blijf
het gevoel hebben dat ze ergens nog steeds houdt van die ene Gatsby, haar
jeugdliefde.
Plots werd onze rust verstoord. Er kwam een onbekende, niet onaantrekkelijke jongeman de woonkamer binnen. Later heb ik vernomen dat hij Nick heet en dat hij de achter-achterneef van Daisy is. Ik bekeek hem vanuit mijn ooghoeken. Wauw, hij
was best knap! Maar ik liet er niets van merken. Daisy stelde
me aan hem voor en ik knikte stijfjes. Tijdens de rest van de namiddag voelde
ik zijn ogen verschillende keren op me rusten maar ik deed alsof ik het niet zag. Ik ben het immers gewoon om bekeken te worden als bekende
golfkampioene...
Om de dag mooi af te sluiten aten we in de roze veranda van het landhuis een heerlijke maaltijd, klaargemaakt door de butler
des huize, met een adembenemend zicht op de zonsondergang.
Vandaag
gaf de mysterieuze heer Jay Gatsby weer eens een gigantisch feest. Gigantisch
is zelfs een understatement. De feesten van Gatsby zijn niet te evenaren.
Honderden gekleurde lampjes die van zijn tuin een kerstboom maken, cocktails,
champagne, dranken en likeuren van elke smaak, welgestelde vrouwen in
avondjaponnen en mannen in pak uit New York en omstreken, uitgenodigd of niet,
livebands, orkesten, uitbundig gedans en gelach... Wat is er niet aanwezig?
Ik
hou van deze grote feesten! Ze zijn zo intiem. Op kleine feesten is er nooit
enige privacy. Ik ontmoette Nick opnieuw, hij is namelijk de buurman van
Gatsby, en bracht de rest van de avond met hem door. Het was heel gezellig! Op het einde van de avond overkwam me wel iets eigenaardigs. De gastheer Gatsby wilde me plots spreken wat ik nogal gek vond aangezien ik eerlijk gezegd helemaal niets van deze man afwist buiten het feit dat hij ooit een relatie heeft gehad met Daisy en dat hij graag met zijn
geld smijt en grote feesten geeft. Hij vroeg me om een gunst maar deze kan ik
helaas niet openbaren, een privézaak...
Aan alle mooie liedjes komt een einde - 13 september 1922
Nick en ik zagen elkaar vaak de laatste weken. We gingen elke zaterdagavond samen uit eten in hartje New York, belden elkaar tijdens onze middagpauzes op het werk op en stuurden brieven naar elkaar. Geen van ons beiden sprak ooit over gevoelens. Het leek alsof we dat onderwerp steeds uit de weg gingen indien het moment er aan zat te komen. Maar soms zijn er geen woorden nodig om gevoelens over te brengen. De manier waarop we naar elkaar keken sprak boekdelen. Elke onbekende die ons naar elkaar gebogen zag zitten in één van de donkere, gezellige bars waar we wel eens iets dronken, had onmiddellijk door wat er tussen ons speelde.
We konden minutenlang in elkaars ogen kijken, zonder dat dit vreemd aanvoelde. Die chocoladebruine ogen van hem deden me smelten zoals chocolade in de zon. Elke aanraking deed me tintelen. Ik verlangde hem te omhelzen en zijn heerlijke lippen voor het eerst te kussen. Pas op, zoiets zeg ik niet snel. Ik wil mijn eigen principes niet tegenspreken, ik ben en blijf namelijk een onafhankelijke vrouw die geen man nodig heeft om te kunnen leven. Maar liefde maakt blind. Allen zijn we onderschikt aan de liefde, de liefde heeft ons in haar macht. En hoe hard we die gevoelens ook denken te controleren, we zijn de slaven van onze emoties.
Je ziet dus duidelijk dat ik in een moeilijke situatie verwikkeld zat: voelen dat de liefde wederzijds is maar toch de zekerheid missen en gevangen zijn tussen twee uitersten namelijk afstand willen houden uit angst om gekwetst te worden en dichterbij willen komen om aan mijn verlangens te voldoen. Maar ik kan je zeggen dat er écht iets was tussen ons, meer dan een vriendschap. Dat was onmiskenbaar.
Net toen ik dacht dat de storm (het drama rond de overleden Myrtle Wilson, de minnares van Tom, die door Gatsby overreden zou zijn) van de voorbije dagen gaan liggen was, begon de storm voor mij pas echt. Ik belde Nick vandaag naar goede gewoonte op, omdat ik hem wilde zien. Toen ik hem voorstelde om samen de namiddag door te brengen, zei hij dat hij geen tijd had. Ik snapte niet waarom hij geen tijd voor me kon maken, dat doe je toch als je iemand graag ziet? We bleven nog een tijdje doorpraten en deden onze frustraties uit te doeken. Ik zei hem dat hij meer leek te geven om Gatsby en zijn problemen dan om mij en dat bleek voor hem de druppel. Plots liet hij een kant van zichzelf zien die ik nog niet kende. Hij werd driftig en onverschillig en zei dingen die ik liever wil vergeten... Hij verbrak het gesprek en brak hiermee mijn hart. Ons liefdesvuur ontstak plots in een brand van vernieling.
