Vergeet niet dat 3000 mensen vandaag 13 jaar ouder zouden zijn.

En tienduizenden vandaag nog een moeder, vader, broer, zus, vriend,... zouden hebben.

In plaats van deze morgen aan het bed van hun kind te staan, staan zij nu aan een graf.

---

---

In die 13 jaar hebben we veel bereikt. Technologische vooruitgang, elke dag nieuwigheden. Nieuwe medicatie, nieuwe diersoorten, nieuwe inzichten,... Maar ondanks alles, blijkt het toch niet zo simpel. Het Bush-doctrine kende véél kritiek, misschien niet onterecht. Hoewel ik van mening ben dat het signaal dat hiermee werd gegeven belangrijker was dan de acties zelf, kunnen we niet ontkennen dat net die acties bemesting waren voor een versgeploegd terreur-akker in het Midden-Oosten.

Stabiliteit brengen in een sterk bewapende anti-Amerikaanse samenleving door troepen in te zetten; het blijft vraagtekens oproepen. Toch is het -op een manier- mooi te zien hoe progressieve wereldleiders vandaag de dag richting diezelfde acties neigen. Ondertussen zien we dat 'niets doen' ook 'niets' oplevert. Terwijl bloederige uiteinden van afgesneden hoofden gestold worden door bloedheet woestijnzand, dempen enkel "harde" woorden de noodkreten om actie. Obama die met de rug tegen de muur sterk blijft houden dat ze kordaat zullen reageren, maar zijn harde woorden niet hard kan maken... 

Hoe het verder zal evolueren, dat zal de tijd duidelijk maken...

Tot dan zullen we het moeten doen met het idee dat beide partijen 11 september herdenken. De ene partij fragiel en met tranen in de ogen, de andere euforisch en 'heilig-overtuigd'.

Een onderschat woord, dat we al te vaak associëren met oubollige chansons van Willem Vermandere of een euforische opwelling van Eddy Wally. Een erg onderschat woord, zoals er zo vele zijn. Net zoals elke jachtdag, herontdekte ik ook op deze patrijzenjacht de echte betekenis van dit woord. Mist, die de velden lijkt om te walsen, zonnestralen die deze mist steeds sterker verdunnen. Gezelschap, in de echte betekenis van het woord. Wonderschoon. 

Toch knaagt er iets. Een piepstil huis verlaten, richting jachtvelden. Niets mooier, was het niet dat er me onderaan de trap een dolenthousiaste brok labrador op stond te wachten... Vandaag gaat hij niet mee, maar dat heeft hij duidelijk nog niet helemaal begrepen. Vorig jaar bleek al dat Bruno een grotere jacht, zoals die vandaag doorging, nog niet aankan. We houden het dus rustig: duivenjacht, klein gezelschap, klein tableau. 

Hoe dan ook, na anderhalf uur koffie slurpen en jachtverhalen -al dan niet uit ver vervlogen tijden- delen kraakte de zon de mist en vervaagde die in wat na enkele uren een kraakheldere blauwe hemel zou worden. Volgepropt in een defender. Honden, drijvers, jagers. Botten knarsen tegen elkaar om uiteindelijk op een meter of 30 van elkaar te eindigen: de eerste drift kan beginnen. We jagen voor de voet en wachten op linie tot de andere lijn nadert. Even zorgt de mist ervoor dat de velden oneindig lijken. De aankomende linie jagers breekt die illusie. 

Enkele hazen doorklieven de mistbakken, gevolgd door de eerste klucht patrijzen. Een stuk wordt aangeschoten, en later op prachtige wijze uit een perceel maïs binnengebracht door de labrador van Nicolas Nuytten (http://foretetoilee.be/?lang=nl ). Felicitaties volgen, de zon bakt door de botten.

De dag gaat voort, prachtige taferelen volgen elkaar op. Ik waan mezelf alweer in een museum, overal waar ik kijk, alles: wonderschoon. Een deugddoende pauze voor de jagers en drijvers, fris water voor de honden en de eerste verhalen de de kop opsteken. Terug richting wagens, terug richting de velden; al hadden we die nooit verlaten. De dag eindigt uiteindelijk met een tableau dat aansluit met de volledige dag: beperkt, maar correct. 8 patrijzen, 5 houtduiven en een wilde eend krijgen de laatste groet.

Een wonderschone dag die op zijn einde loopt met een overvloedig gevulde maag, en een overvloedig gevulde geest. 

Onder een heerlijke eindzomer-zon verdwijnen de velden en komen we terug in de stad. Tijd om na te genieten, wetende dat dergelijke jachtdagen uitzonderlijk zijn... Maar toch; kleinwildjachten zonder hond, niet echt mijn ding. Al genoot ik met volle teugen, een wonderschone dag zonder het wonder van het voorjagen, is maar een "gewoon wonderschone" dag. Dinsdag zal het wonder terug plaatsvinden, een avondje duivenjacht staat in de agenda... 

Dat er nog veel wonderschone mogen volgen.

Waar het geniale acteerwerk van de topreeks  ''de buurtpolitie'' minder lachwekkend is dan de aanpak van hun 'professionele' collega's. 

Beste combi-cruisers: hou doodschoppers vast, laat de gewone mensen met rust. Dank bij voorbaat.

En nu we toch bezig zijn. Zeg ook eens goedendag als u voorbijloopt, in plaats van voorbij te paraderen met de air van Khadaffi. 

De politie, uw vriend.*

*enkel geldig indien u (zware) criminele feiten heeft gepleegd.

**BFF indien u ontkent. (+ morele schadevergoeding)

Wat als de media eens een artikel zou schrijven over de hypocrisie van L'Oréal, in plaats van het 'kijk, een meisje met een dood dier!'-verhaal uit te melken...? Want met de ene hand een contract opzeggen omdat 'de massa' liever geen dode dieren ziet terwijl ze hun steak opeten, en met de andere hand vlug nog wat spuiten en pillen wegruimen die gebruikt werden (worden?) op gekooide proefdieren (voor de schone haren en zonnecrème van diezelfde massa en 'meisjes')... hypocrisie is blijkbaar de norm. 

De stempel sensatiepers --Want je bent het waard--