Ik dacht dat ik het allemaal kon weg lachen, het allemaal gewoonweg kon vergeten en doorgaan met mijn eigen leven. Helaas. Elke dag geconfronteerd worden met een vrouw die mentaal niet inorde is, is niet normaal. Hoewel ik het nog steeds niet kan accepteren dat mijn eigen moeder deze vrouw is, blijf ik het toch proberen. Mijn vader heeft me namelijk ooit gezegd dat ik nooit mocht vergeten dat ik een eigen leven had. Oké, het lijkt me moeilijk voor de lezers van mijn blog, om mijn verhaal te begrijpen. Dus laten we met het begin beginnen ... Ik ben 18 jaar en mijn moeder is depressief. Waarschijnlijk al heel haar leven, maar totdat ik ongeveer 11 jaar was, had ik er niets van gemerkt. Ze heeft al verscheidene keren zelfmoord proberen te plegen, telkens onsuccesvol dus. Meestal met een overdosis slaappillen. Voor mensen die dit nooit hebben meegemaakt, is het moeilijk te begrijpen. Als kind thuis komen van school en je moeder op de grond zien liggen. Bewusteloos. Als oudste van 3 kinderen, nam ik altijd de verantwoordelijkheid. Ik wist goed genoeg wat er aan de hand was, ook al beweren mijn ouders tot op heden dat ik er niets van snap. Haar laatste poging tot zelfmoord was echter net iets anders. Het gebeurde ongeveer 4 jaar geleden. Mijn moeder had een slok ontstoppingsmiddel genomen en weldra onmiddelijk voelde ze alles branden in haar lichaam. De ambulance is gekomen en heeft haar mee genomen. Ik wil niet sentimenteel doen ofzo, maar voor een 14-jarig kind is dat een grote schok. Ondertussen heeft mn moeder al 5 operaties ofzo achter de rug, met gevolg dat ze niet meer tegoei kan eten. Maar daarvoor at ze ook al niet veel. Ik heb ooit een gesprek met een psychiater opgevangen en deze zei da mijn moeder ook anorexia had. Ach, er is zoveel gebeurd de voorbije 10 jaar, de gevolgen ervan zijn echter erger, voor mij dan toch. Laten we het hebben over de 'aanvallen' die mijn mama van tijd tot tijd krijgt. Soms kan ze ineens uitvliegen en dingen zeggen die nogal kwetsen. En om één of de andere reden, ik weet écht niet waarom, ben ik altijd de zondebok. Ik ben altijd de egoïst, de luie, de noem-maar-op. Ze begint dan ineens te klagen over het feit dat ik de afwas niet heb gedaan, hoewel mijn zusje evengoed thuis was ... Het is iets waar ik reeds aan gewoon ebn geworden. Misschien daarom dat ik arrogant word bezien, omdat ik doe alsof het me allemaal niet kan boeien. Ach, je kan dan ook niet goeds zeggen of doen op dat moment. Uit mijn ervaring, is zwijgen meestal het beste. Ik vergeet echter nooit wat er over mij gezegd word. Bijvoorbeeld, toen mijn moeder me ooit doodserieus vertelde dat ik de reden was dat zij zo was. Het ergste van alles is dat mijn avder haar in allés steunt. Mijn vaders reactie op dit was dat mijn moeder er wel een reden voor zou hebben dat ze zoiets zei. Diep vanbinnen wéét hij dat ze fout is, maar waarom hij haar altijd gelijk geeft weet ik zelf niet. Waarschijnlijk omdat hij bang is dat ze haarzelf weer iets aandoet. Achja, tot zover deze blog. Ik beloof jullie dat het nooit meer zo'n langeee tekst word, maar het is belangrijk dat jullie de gschiedenis een beetje weten. Ik ben niet van plan altijd over dit te praten, ook over de rest van mijn leven mag gepraat worden. Toch vond ik dat het nu mijn beurt was om naar geluisterd te worden.

24-03-2008, 19:51 geschreven door Jones