zaterdag.... auto gaan ophalen en op weg naar Cullinan waar de diamant mijn te vinden is. Deelgenomen aan een (bovengrondse) tour, waar we onder andere de enorme krater te zien kregen, waar de eerste mijning plaatsvond. Deze mijn is blijkbaar nog steeds 1 van de grootste diamant mijnen van Zuid-Afrika. De eerste diamant is gevonden door Sir Thomas Cullinan. In 1905 is dan de Cullinan diamant gevonden, die nadien versneden werd in 9 diamanten. Het was een intressante tour, met een prachtig zicht op de krater en alle machines die zich bovengronds bevonden. Op het einde van de tour konden we dan ook een kijkje gaan nemen in de diamant winkel. Prachtig die diamanten, maar toch zo ongelooflijk duur!
zondag zijn we opnieuw naar Pilanesberg getrokken voor nog eens een safari te doen. Jammergenoeg opnieuw geen leeuwen en luipaarden... gezien, maar toch enorm spectaculair. Buffalo's, zebra's, giraffen, antilopen, steenbokken, nijlpaarden, neushoorns, waterschildpad, om de olifanten maar niet te vergeten opnieuw. Op een kruispunt in het reservaat zagen we enkele auto's stil staan. Bij het dichter komen zagen we waarom... olifanten waren aan het eten en de straat aan het oversteken. Maw, een prachtig spectakel met op zijn minst 5 volwassen olifanten en 3 kleintjes. Mochten we een camera hebben die dit kon filmen ging dit een leuk en vooral mooi aandenken geweest zijn. Desalnietemin was het bewonderen sowieso al een mooi aandenken! Veel valt er eigenlijk niet over een safari te vertellen... het is iets dat je met eigen ogen moet zien. Op de terugweg naar Pretoria reden we op de autosnelweg, die 1 rijvak had voor iedere richting en geen verlichting, maw levensgevaarlijk om in het donker te rijden!! Voorbeeld nodig? We rijden ongeveer 120 km/uur (dat was de speed limit), we zien links van ons op de pechstrook zwaailichten en enkele auto's stilstaan. We rijden verder en plots uit het niets komt een koe vanuit het gras naast de weg op de weg wandelen. Lichtjes uitgeweken, hartkloppingen.... enkele meter verder zien we een koe dood liggen op die pechstrook. Blijkbaar had een koe net iets te ver op de autosnelweg gewandeld en was er een auto op gereden.... op een autosnelweg met een maximum snelheid van 120 km/uur! Enkele kilometers verder.... rechts op de pechstrook: een politieauto waarvan de voorkant helemaal ingedeukt is. Enkele meters verder op de linker pechstrook: een (redelijk mooie) auto met de neus ingedeukt en de voorruit volledig verbrijzeld. Opnieuw enkele meters verder..... in het midden van de autosnelweg: een zwarte koe dood. Ik heb maar 1 woord te zeggen over deze situatie(s): LEVENSGEVAARLIJK!!!!! Uiteindelijk goed thuis geraakt en uitgeput ons bed in
maandag.... Door het drukke verkeer richting Brits, op weg naar the ann van dyck cheetah center. We waren daar nog geen half uur en we kregen al de kans om een cheetah aan te raken. Wonderbaarlijk. Nadien kregen we een rondleiding met een auto in het 'reservaat'. In het cheetah center hebben ze blijkbaar niet enkel cheetah maar ook enorm veel vogels, afrikaanse wilde katten, struisvogels, hyena's en wilde honden. Op een bepaald moment kregen we te horen dat we goed naast de auto moesten kijken en onze camera's klaar houden. Wilde honden zaten ons achterna terwijl de gids naar de andere kant van de omheining reed. Leuk om te zien hoe die wilde honden lopen en vooral omdat we zeker niet bang moesten zijn dat ze ons zouden aanvallen. De volgende stop was binnenin de omheining waar 4 volwassen cheetahs leven. Ook opnieuw wandelden ze gewoon naast de auto. We hebben de cheetahs niet zien lopen, want blijkbaar zijn het niet zo'n heel actieve beesten, blijkbaar lopen ze effectief enkel wanneer ze aan het jagen zijn en aangezien ieder dier daar eten krijg moeten ze niet jagen. Ze organiseren een cheetah run, maar die hebben we niet kunnen zien. Nadien zijn we door 'lover's lane' gereden, waar de cheetahs effectief gekweekt worden. Normaal laten ze geen bezoekers toe, omdat ze de cheetahs zo wild mogelijk willen houden (voornamelijk de welpjes dan), maar omdat ze al oud genoeg zijn -ondertussen enkele maanden- en omdat onze groep niet zo heel groot was kregen we de kans om door lover's lane te rijden. Echt leuk om dit alles te zien! In de namiddag zijn we dan naar Pretoria zoo geweest en hebben we ook de botanical gardens bezocht. De zoo was... ja, een zoo... minder spectaculair omdat we de dag ervoor op safari geweest waren, dus 80% van de dieren in de zoo hadden we in het wild gezien. En de botanical gardens waren mooi om eens te zien.
Een lekker verlengd weekend, dat waarschijnlijk meer spectaculair was dan het blijkt hier in mijn blog. Het is gewoon een feit dat je die dingen met eigen ogen moet zien om onder de indruk te zijn :)
5u30... we vertrekken vanuit het
gasthuis naar Sun City, Pilanesberg. Na een goeie anderhalfuur rijden
komen we toe in Sun City, 'het' resort van Pilanesberg.
Om 7u45 werd ik verwacht bij de busjes
om naar Elephant's Wallow te vertrekken waar ik een Elephant Back
Safari ging doen. Na 20 min door het park in het busje komen we aan
in Elephant's Wallow waar een man ons staat te filmen. Na een kopje
koffie komen de 5 reusachtige olifanten naar ons toe. Elk voorzien
van een zadel voor 2 personen. Tussen de 5 olifanten loopt er een
kleintje, Tidimalo is geboren in Maart 2009 en is het eerste kleintje
sinds de olifanten in Pilanesberg zijn. Chikwenya
(25 jaar), Sapi (25 jaar), Michael (25 jaar), Mana (24 jaar) en Sharu
(26 jaar) zijn afkomstig van Zimbabwe. Chikwenya is de enige
vrouwelijke olifant in gezelschap van 4 mannelijke olifanten en nu
dus ook nog haar dochter Tidimalo. Blijkbaar is Chikwenya opnieuw
zwanger, dus ze kijken daar vollop uit naar het volgende kleintje. Na
enige uitleg werden we naar de olifanten begeleid om op te stappen.
Door middel van een gemetste trap en een extra voetje te plaatsen op
de rug van de olifant ging het opstijgen gemakkelijk. Hierna gingen
we op weg voor een rustig uurtje op de olifanten door het landschap.
Na veel gefilmt te zijn en vele foto's
genomen te hebben kwamen we terug aan bij Elephant's Wallow, waar we
de olifanten eten mochten geven. Ofwel in de slurf, ofwel in hun
mond. Hier zag je nog eens hoe getraint deze olifanten waren, want
eten geven rechtstreeks in hun mond was verre van gevaarlijk.
Onvoorstelbaar als je dat met je eigen ogen kan meemaken! Rond 11u30
kwamen we dan uiteindelijk terug aan in Sun City.
Een korte lunchpauze en een korte
ontdekkingstocht door Sun City resort later zijn we dan vertrokken
voor een eigen safari in Pilanesberg National Park. Onvoorstelbaar
hoe dicht de dieren bij de weg komen, hoe ze de weg gewoon
oversteken... net alsof er niemand is behalve zijzelf. Daar hebben we
verschillende dieren gezien, zoals Buffalo's, Springbok, Steenbok,
Zebra's, Antilopen, Olifanten, Wilde Everzwijnen, Giraffen, enorm
veel watervogels, Waterschildpad, Aapjes... Jammergenoeg hebben we
geen leeuwen, luipaarden, etc gezien, maar dat is nu eenmaal een
safari.
Vlak voor de poort waar we het park
gingen verlaten stond een rij auto's, met als reden: een olifant was
rustig aan het eten in het midden van de weg. Daar is toen redelijk
wat opschudding geweest, want de olifant kwam in de richting van de
auto's gelopen en op een gegeven moment kwam er zelfs een tweede
olifant bij. Gelukkig was de situatie opgelost na een goed half
uurtje wachten en konden we onze eigen safari beeindigen en onze
tocht verder zetten terug naar Sun City, want we hadden een Night
Drive geboekt.
Om 7u vertrokken we dan met een busje
en een professionele gids terug naar het park. Er waren lichten aan
de zijkant van het busje, maar gelukkig had de gids een extra licht
mee en kon hij zelf kijken of er ergens dieren te zien waren. We
moesten niet lang wachten want na 10 minuutjes rijden zagen we een
heleboel antilopen of steenbokken wegrennen; Met als reden: er zat
een jakhals achter ze aan. Na dit tafereel te hebben bewondert zagen
we hoe de jakhals afdroop en de strijd opgaf. Verder dan dit zagen we
ook een heleboel olifanten met hun kleintjes, nijlpaarden, zebra's,
buffalo's, giraffen... We hebben een leeuw gehoort, maar jammergenoeg
niet gezien. Volgende keer beter natuurlijk!
Na een rit van 3u kwamen we terug toe
in Sun City en was het tijd om naar huis te vertrekken.
Ergens spijtig dat we niet alle 5 de
dieren van The Big Five hebben gezien, maar ik keer zeker nog eens
terug en wie weet heb ik dan wel het geluk om deze allemaal te zien.
Desondanks was dit een zeer aangename dag. Blij en doodmoe zijn we om
middernacht in ons bed gekropen.
Verlengd weekend... op naar Lesotho. Een land die zich situeert in het zuid-oosten van Zuid-Afrika, evenwel omsingelt door Zuid-Afrika. Klaar voor een rit in de auto van toch om en bij 5 uur vooraleer we de grens kunnen oversteken.
Onderweg komen we allerlei soorten dorpjes tegen... geciviliseerde en andere dorpjes (townships). De townships zijn echt wonderbaarlijk, er staan weinig of geen 'echte' huizen. Meestal zijn het hutten of barakken gebouwd uit hout of gegolfde platen die bij een sterke windstoot zo in elkaar kunnen vallen. Ook zijn het gewoon straten in aarde, maw, geen asfalt of cement of what so ever. Hier en daar zie je ook mensen de drukke snelweg oversteken met boodschappen etc. Eens verder in Free state vinden we slechts hier en daar kleine dorpjes/stadjes, verder hier en daar een boerderij of enkele huisjes.... 2 tolwegen en 5 uur later zijn we dan eindelijk gearriveerd bij de grensovergang van Zuid-Afrika en Lesotho. Eindelijk zien we nog eens lichten langs de straat, want zelfs de snelwegen zijn niet verlicht buiten Pretoria en Johannesburg (Gauteng regio).
Na de grens (Maseru bridge) overgestoken te hebben, rijden we binnen in Maseru, de hoofdstad van Lesotho. Het is al donker bij aankomst en onze kamer is geboekt in The Post Trading Guesthouse in Roma, zo'n kleine 2 uur rijden van Maseru. Toch beslissen we om te stoppen in Maseru en iets te eten. Niet volledig overtuigt door de buurt vinden we een pizzeria in een toch iets verlichte buurt in de stad. Tot zover hebben we nog geen enkele blanke gezien. Zijn hier geen blanke aanwezig in Lesotho of komen ze gewoon niet op straat als het donker is? Na het eten gaan we verder naar Roma. Daar blijkt de buurt nog iets 'erger' te zijn dan in Maseru. Overal zwarte mensen die roekeloos straten oversteken en allerlei dingen beginnen te roepen als er een auto passeert. Op een gegeven punt moeten we een straatje inslaan om ons gasthuis te bereiken. Staat daar wel niet een groepje mannen (stuk of 6) op de hoek van die straat en als wij inslaan zien we dat ze achter ons komen lopen, de auto aanraken, vanalles roepen... Redelijk geschrokken vinden we ons gasthuis, maar er is amper licht. We zien iemand staan aan de poort, maar hebben geen idee wat we moeten doen. Uiteindelijk zijn we naar die poort gereden met de auto om toch zo weinig mogelijk risico's te lopen dat er iets gebeurt. De man aan de poort deed gewillig open en was vriendelijk. Het gasthuis zelf was ook enorm mooi en proper. Alles met omheiningen, dus we waren veilig voor de nacht. Die avond in de tourguide zitten zoeken waar we naartoe konden gaan de volgende 2 dagen. Er waren 2 mogelijkheden: Malealea en Semonkong. Beide hadden de mogelijkheid tot op tocht met paarden, waterval zien, bushman pictures.... Uiteindelijk kozen we voor Malealea Lodge waar we een 2 daagse paarden-trektocht gingen doen doorheen de bergen, met 's nachts een verblijfplaats in een typisch dorpje in de bergen zelf.
Om 6u zijn we dan opnieuw vertrokken met de auto voor een rit van een uur naar Malealea. Nu het daglicht aanwezig was zag alles er minder angstwekkend uit. Blijkbaar moet je inderdaad opletten als je in het donker over de straten wandelt. Gelukkig hadden we voor de meeste kilometers opnieuw asfalt, behalve voor de laatste 7km toen we effectief het echte bergen-gebied inreden. Het uitzicht was onvoorstelbaar, rustig en kalm, geen overbodig lawaai die alle rust verstoren. Toegekomen in Malealea Lodge krijgen we elk een paard aangeboden die onze beste vriend zal zijn voor de volgende 2 dagen. Er werd ons een gids meegestuurd en een extra paard die onze kleren, ons eten en ons water zou dragen voor de volgende 2 dagen. Om 10u smorgens waren we op weg voor onze 2 daagse door de bergen op een paard. Het uitzicht was opnieuw onvoorstelbaar, hier en daar een klein dorpje zonder elektriciteit, lopend water, etc... Overal waar het wat plateau is was wat landbouwgebied, overal herders met koeien of schapen of paarden die los rondlopen.... Nu moet wel gezegd worden dat het lastiger is dan je zou denken om op een paard door de bergen te reizen, constant op en neer. Plus dan heb je nog eens de droogte en de felle wind die het niet altijd even makkelijk maakt. Toch wordt je overal begroet door kinderen die in de dorpjes leven. Vanaf het punt dat ze paarden zien in de verte komen ze 'Hallo' of 'ByeBye' roepen tot je volledig uit hun zicht bent verdwenen. Wat mij wel opgevallen is, is dat de om de een of andere reden de vrouwen het minst vriendelijk zijn. Je krijgt er amper een goeiedag of een glimlach van.
Om 3u30 in de namiddag zijn we dan uiteindelijk toegekomen in het dorpje waar we zouden overnachten in een typisch hutje, opgebouwd met hout en stenen en mix van water en aarde (ofzoiets) en gedroogd gras.... Eigenlijk een typisch huisje die je in documentaires zou te zien krijgen. Geen elektriciteit opnieuw, geen lopend water, enkel een soort van waterput die tegen de avond uitgeput was. Vanaf dat dorpje was het een uur stappen om de waterval te zien. Jammergenoeg hebben we de waterval niet te zien gekregen want Gulio (de italiaan waar ik mee mee was) wou niet in het donker koken. En aangezien het tegen 6u al donker begint te komen, gingen we het niet meer halen om de waterval te bekijken. Dus heb ik gezegd dat het in orde was en zijn we gewoon in het dorpje gebleven :( Het dorp zelf was ook fascinerend om te zien, hoe de mensen koken, hoe ze zich bezighouden, hoe tegen de avond alle herders met hun kudde terug komen om de nacht door te brengen... Ook 's nachts was het wonderbaarlijk. Een prachtige sterrenhemel, waar zelfs de melkweg te zien was. Kleine lichtpuntjes die verschenen op de andere bergen, waar mensen kampvuurtjes aanstaken. Je kan je niet voorstellen hoe donker het is als je het niet eens hebt meegemaakt. Uitgeput zijn we dan om 8u30 s avonds in ons bed gekropen, want om 7u s morgens vertrokken we opnieuw naar Malealea Lodge.
Zo gezegd, zo gedaan.... om 7u zondagmorgen in de felle wind vertrokken we opnieuw te paard voor een goeie 5 uur door de bergen. Onderweg zijn we een jonge vrouw tegengekomen die te voet naar een ander dorpje ging (ongeveer een uur te voet) om daar een klein minibusje te nemen die haar naar Maseru ging brengen om daar te werken. Maw, 1u te voet, 2 à 3u in het busje, werken en opnieuw 3 tot 4u eer ze thuis is s avonds. En dit iedere dag opnieuw.... onvoorstelbaar hoe ze daar leven. Hoe ze daar kunnen leven en toch gelukkig zijn... Op de weg terug een andere route genomen zodat we via de grotten gingen passeren om de 'bushman pictures' te zien. Jammergenoeg was de route lastiger en gevaarlijker dan de eerste dag. Op smalle paadjes tussen struiken en rotsen/stenen, naast je een grote afgrond naar de onderkant van de berg... Gevaarlijk en angstwekkend. Zelfs voor de paarden is het gevaarlijk... Zo heeft mijn paard een stap verkeerd gezet, is gevallen en gelukkig dat ze goeie snelle reflexen hebben, want ik dacht echt dat mijn paard de afgrond in was. Ik was een paar keer bang geweest omdat ze enorm dicht bij de rand van het pad wandelen (maar ze zijn het gewoon en weten waar ze moeten wandelen en waar ze naartoe gaan), maar op dat moment heb ik de schrik van mijn leven te pakken gekregen. Gelukkig is alles in orde gekomen en zijn we tot bij de grotten geraakt, waar de echo onvoorstelbaar is. De echo blijft weergalmen tussen de bergen door. De bushman pictures daarintegen waren een kleine tegenvaller. Ze werden indertijd gemaakt met bloed van dieren, maar door de tijd heen door onder andere het water en de vochtigheid zelf etc, zijn de tekeningen enorm vervaagd.
Om 2u waren we dan uiteindelijk terug in Malealea Lodge en konden we wat op adem komen vooraleer we de lange rit naar huis begonnen. In de Lodge was iedereen enorm vriendelijk en behulpzaam, maar eens daarbuiten zie je hoe zelfs kinderen aangepast zijn in zo'n mentaliteit. Wat ze precies doen is: ze maken een soort van verkeersdrempel met zand en dan gaan ze nog eens met een stuk of 10 in het midden van de straat staan. De auto's verplichten om effectief te stoppen en daarna benaderen ze je raam van je auto en vragen geld. Je ziet dit effectief hier en daar gebeuren, echt gevaarlijk en sommige zijn amper een jaar of 6. Gelukkig werden zo'n taferelen zeldzaam toen we uit het berggebied waren. Aan de grensovergang terug was er -zoals verwacht- een file, waar mensen dingen kwamen verkopen van auto tot auto. Aan de grensovergang hebben we dan uiteindelijk voor de eerste keer blanken gezien in Lesotho. Blijkbaar is er niet zo ver van de grensovergang een 'wijk' die White City genoemd wordt. Daar zag je effectief grotere en beter huizen, dus waarschijnlijk leven er daar blanken.
Na veel wachten en lang rijden op niet-verlichtte wegen zijn we rond middernacht toegekomen in ons gasthuis in Pretoria. Uitgeput, verbrand en vol insectebeten hebben we ons verlengd weekend afgesloten. Ondanks alle goeie en slechte ervaringen, ondanks alle goeie en slechte gevolgen was het een geslaagde trip die ik zeer niet had willen missen!
Vandaag ben ik hier een week en tot nu toe heb ik er nog geen spijt van dat ik besloten heb hier naartoe te komen. Iedereen is nog steeds even vriendelijk en behulpzaam, dus ik verwacht dat het gewoon hun mentaliteit is :P Ik ben in het gasthuis veranderd naar een grotere kamer met dubbel bed, microgolfoven, frigo, aparte badkamer... Ik heb geen klachten nee! Wel blijven ze geschokt reageren als ik zeg dat ik ga helpen met de afwas (aangezien ik de keuken voor de catering gebruik alsook hun kookgerei), maar je ziet wel dat ze het uiteindelijk wel apprecieren. Win - win - situatie voor beide kanten dus!
Wat mij is opgevallen is zijn al de zuid-afrikaanse vlaggen. Overal waar je kijkt zie je de vlag... aan huizen, in het labo, in de auto's, aan de zijspiegels van de auto's. Je kan niet ergens binnengaan of ergens passeren zonder een vlag te zien.
Op het lab verloopt ook alles goed. Het blijft mij verwonderen hoe vriendelijk iedereen hier is en hoe persoonlijk iedereen met elkaar omgaat. Er is geen ranking tussen de mensen, zelfs de staff bezien hunzelf als een 'gewone' medewerker. Ik weet dat het in Belgie er ook soms zo aan toe gaat, maar zoals hier heb ik het toch maar weinig gezien. Tot nu toe moet ik enkel het internet afzoeken en een rapport schrijven over next-generation sequencing data. Gelukkig heb ik af en toe afleiding door het bezoek van Oliver en Duncan oa. Ik hoop dat ik snel een programma mag gaan uittesten ipv artikels zoeken en lezen, maar hier heb ik nog een 3 weken geduld voor nodig tot Fourie terug is. Ik mag natuurlijk niet teveel in 1 keer verwachten :)
Het enige frustrerende is dat mijn papieren nu nog niet in orde zijn. Integendeel... Blijkbaar aanvaardt de universiteit enkel lokale 'medical aid plan' bij een study permit...wat ik dus niet heb en ook niet goed begrijp waarom... Dus ik zal daarvoor nog wat extra geld mogen ophoesten, wat ik al wat liever zou doen als ze wat vriendelijker zouden zijn en niet alle schuld in de schoenen van mij, Fourie en de ambassade in Belgie schuiven. (Ik weet dat ik mij nu tegenspreek omtrent de vriendelijkheid van de mensen, maar het zijn enkele van de weinige die minder vriendelijk zijn) Hopelijk zal dit alles tegen volgende week in orde komen!
Verder blijf ik genieten van het mooie weer. De hele dag door stralende zon, geen wolkje aan de lucht, niet te warm en niet te koud. Iets minder is dat het volgende maand toch wel naar de 30 graden kan gaan overdag. Gelukkig staat de airco aan in het lab anders zou ik waarschijnlijk dood gaan van de hitte :) Maar buiten dat... Ik kan dit weertje wel gewoon worden!
De eerste werkdag zit erop. Welja, zoveel is er niet gewerkt geweest. Prof Fourie is mij vanmorgen om 10u komen oppikken aan het gasthuis, terwijl het labo op nog geen 3 minuten wandelen ligt. Michal, die mij gisteren was komen halen aan de luchthaven, had mij gezegd dat Fourie een losse, goegezinde man is, wat dus inderdaad bewezen is. Hij heeft eerst wat in de dichte omgeving rondgereden om te tonen waar de winkels etc ongeveer liggen om nadien uiteindelijk naar het labo te gaan.
Er zijn 3 staff-members: Olic, Fourie en Oliver. Alledrie even sociaal en vriendelijk. Zij hebben elk een apart kantoor/bureautje waarvan de deur altijd openstaat. De rest zit in een grote open ruimte, aan mooie houten bureaus en elk hun eigen pc, sommige zelfs met 2 schermen... allemaal masters en PhD etc. Je hebt Lucas, Duncan, Kingdom, Annette, Michal, Sylvester en nog enkele waarvan ik de namen niet kon onthouden.
De sfeer is losjes, af en toe wordt daar een grapje vertelt, dan wordt er gevloekt (meestal door Luke) omdat iets niet lukt, dan komen Fourie en Oliver uit hun bureau en ontstaan er conversaties waarvan je denkt 'hoe komen ze erop?', dan lopen ze rond op blote voeten, dan zie je iemand zittn met hun voeten op hun bureau... Echt een enorme losse sfeer waar denk ik toch deftig gewerkt wordt, dat zal ik de volgende weken wel allemaal gaan ontdekken denk ik.
Uiteindelijk met Fourie in zijn bureau gepraat, waar hij plannetjes toonde van de campus en waar de shoppingcentra zich bevinden in de buurt. Blijkbaar is het niet aangeraden om als meisje alleen na het donker nog buiten te lopen op straat en een taxi nemen die constant rondrijdt is ook niet aan te raden want blijkbaar rijden ze gevaarlijk -in Kaapstad is vorige week een ongeluk gebeurt doordat de taxi niet heeft gestopt voor een trein waardoor 10 kinderen zijn omgekomen-. Er zijn wel taxi's betrouwbaar, maar die moet je opbellen.
Fourie zei dat het misschien goed is dat ik 2 uur praktijk en 2 uur les ga volgen in verband met bio-informatica. Deze worden door Oliver gegeven en wanneer Fourie terug is van Amerika/België geeft hij die zelf. Voor de rest, zei hij, verwacht ik dat mijn team werkt van 8u tot 17u, maar der komt nooit iemand op tijd, ze doen toch wat ze willen, dus je ziet wel wat je doet.
's Middags zijn we dan gaan eten met stuk of 8 van het labo. Blijkbaar doen ze dat iedere vrijdag en iedere woensdag gaan ze naar het studentenrestaurant want dan is er een 'hamburger special' naar het schijnt. We zijn naar de chinees gaan eten waar ik voor een maaltijd en een blik cola slechts R50.00 heb betaalt, maw, dit is ongeveer 5 euro.
Het is hier niet zo heel veel goedkoper, maar het scheelt toch telkens wel 50 cent tot 1 euro op alledaagse dingen. Als je dan chinees of pizza etc gaat halen scheelt het meteen 2 tot 3 euro. Qua kleding en andere non-food heb ik nog geen idee hoe de prijzen hier liggen.
Na het eten is Fourie nog met mij naar een winkel geweest om stopcontacten te halen, aangezien het hier een ander type is, en heeft hij mij nog van ver dingen getoond. Een half uur na de anderen zijn we dan ook terug naar het lab vertrokken, waar de chocolade al was opengedaan. Blijkbaar zijn ze hier in Afrika ook even zot van onze Belgische chocolade en nog eens bleek hoe grappig en vriendelijk en sociaal iedereen wel is. De een al iets meer verlegen dan de andere, maar met een beetje wil komen zelfs de meest verlegen personen uit hun schulp.
Fourie had mij 2 artikels gegeven waar ik uit mocht kiezen voor aan mee te werken. Ik heb hem dan ook gezegd dat ik eigenlijk geen idee heb hoe dit allemaal in het echte werkveld in zijn werk gaat en dat ik dus niet echt wist welk project te kiezen. Dat was allemaal geen probleem en hij ging mij maandag laten weten aan wat ik ga moeten meewerken en op wie ik kan terugvallen als iets niet gaat, want hij vertrekt maandagnamiddag tot begin oktober. En ook Olic en Oliver vertrekken binnen een paar weken. Dus het wordt een labo zonder staff-members voor enkele weken. De mensen vallen al enorm goed mee, de sfeer is op het eerste zicht goed, hopelijk valt het werk zelf ook mee.
Later in het gasthuis werd ik gevraagd waarom ik niet mee was gaan ontbijten 's morgens. In het catering gedeelte is er iedere morgen ontbijt voor de gasten, maar ik wou ze niet tot last zijn aangezien ik normaal in het self-catering gedeelte zit. Nu blijkt dat ook de mensen van het self-catering gedeelte mogen komen ontbijten iedere morgen. Ze waren wat ontgoochelt dat ik niet wat gaan ontbijten, dus dat weet ik nu dan ook voor de volgende keer.
's Morgens had ik ook mijn afwas willen gaan doen die ik de dag ervoor had vuilgemaakt, maar dat werd bijna uit mijn handen genomen door de huishoudsters. Toen ik zei dat ik het zelf wel ging afwassen, dat het niet veel was, zeiden ze dat als zij dit niet doen dat ze dan geen geld krijgen, dat ze betaalt worden om af te wassen en om voor het ontbijt te zorgen etc.
Toen ik 's avonds in mijn kamer binnenkwam was mijn bed mooi opgemaakt, alles netjes opgeruimd, douche uitgewassen, verse handdoeken, etc. Ik vraag mij af of ik die luxe in het self-catering gedeelte ook zal krijgen...
18u20 en het is hier al donker. Logische langs de een kant aangezien het hier winter is in plaats van zomer. Nuja, winter... 25°C en een stralende zon die meer warmte geeft dan je op het eerste gezicht zou verwachten. Ik hou mijn hart vast voor de komende maanden wanneer het hier tot bijna 40°C kan worden. Gelukkig is er overal airco aanwezig en koelt het nu nog goed af 's nachts.
Het Afrikaans als taal is eigenlijk wel grappig... je begrijpt hier en daar sommige woorden en je kan er zelfs wel iets uit opmaken qua context, maar vanaf ze te snel beginnen praten ben je compleet de kluts kwijt! Als je het effectief geschreven ziet is het echt vlaams, met hier en daar andere schrijfwijze en andere grammatica. Overal waar je dus kijk zie je de nederlandse taal.
Je ziet ook duidelijk het cultuurverschil... Aan de poorten van de universiteit staan dus afrikanen en fluo vestjes de wacht te houden en als je geen pasje hebt kom je er niet in. Die mensen staan dus ook de hele dag op datzelfde plaatsje in volle zon en de meesten blijven dan ook gewoon vriendelijk. Natuurlijk kom je ook bedelaars tegen op straat... je hebt diegene die je aanspreken en andere de gewoon mensen lastig vallen die voor het rode licht staan te wachten al dan niet met dingen om te verkopen. Verder zie je ook alle huizen afgesloten met hekken en daarboven draden die elektrische geladen zijn. Als je er voorbij loopt hoor je gewoon de elektriciteit knetteren in de draden.
In Pebbles Fountain Guesthouse waar ik verblijf heb ik ook niet veel te klagen. Het gasthuis is ook beveiligd met 2 hekken aan de voorkant en een kleine receptie in de inkom. Mijn kamer in het self-catering gedeelte is nog niet vrij dus heb ik een kamer gekregen in het catering gedeelte tot maandag. Een mooi huis, grote woonkamer met confortabele zetels, tv, dvd-speler, eetkamer, keuken, kleine maar mooie tuin met terras, barbeque, zwembad en enorm veel planten en bomen. Ook de kamer zelf is net groot genoeg, er is een douche, wc, kast, tv, goed bed dat misschien net iets te klein is in de lengte... Maar uiteindelijk best wel goed hier. Ik weet natuurlijk niet hoe de kamer in het self-catering gedeelte eruit ziet, maar ik veronderstel dat ik daar ook niet in een stort ga terecht komen.
Het enige dat ik nu zeker weet is dat de vlucht hierheen je compleet afmat!
