Het is al vaker gebeurd en ik denk niet dat het in de toekomst gaat veranderen. Een twintigjarige jongen is deze nacht neergestoken, omdat hij geen sigaret wou geven aan een onbekende persoon. (Gelukkig is hij niet in levensgevaar.) Waar gaat de wereld naartoe als je tegenwoordig voor zoiets kleins wordt aangevallen. De mensen worden steeds intoleranter. Een foute blik en je kunt al in mekaar geslagen worden. Het kan liggen aan ons stressvol leven, onze opvoeding, ons karakter of door de afgunst, dat we ons aan het minste storen.
Persoonlijk zou ik niemand kunnen bewerken met een mes of een dreun kunnen verkopen. Terwijl ik me toch erger aan verschillende dingen: lange wachtrijen aan de kassa, mensen die je omver lopen tijdens de solden, kerstlichtjes uit de knoop halen, dikke BMW's die je voorbij snellen, terwijl je zelf in de file staat. Ik zeg er niets van, ik hou die gevoelens voor mezelf. Trouwens ik ben een 1m69, dus ik denk niet dat iemand onder de indruk van mij zou zijn. Een vriend van mij uit zijn frustraties door pijlen in een boom te schieten. Het helpt volgens hem, maar ik heb geen boom, pijlen of een boog. Een boom kun je planten, maar ik heb niet zo'n groene vingers. Mijn vingers zijn gewoon huidskleur. Mijn irritaties kan ik uitleven in een computerspel of een playstationspelletje. Daar kun je personages doorzeven met kogels en ze staan nog op, of je bokst ze knock-out, maar ze hebben geen schrammetje of gebroken neus. Dat is echt wel handig. Er is wel eens gezegd dat gewelddadige spelletjes leiden tot agressie. Ik denk juist dat je zo je agressie of frustraties kwijt raakt, maar ik ben natuurlijk geen wetenschapper. Soms doe ik het ook wel eens op een gezonde manier hoor! Zo ga ik af en toe badmintonnen, eens goed hard op dat pluimpje slaan doet echt deugd.
Laatst ben ik naar de bioscoop gegaan met een paar vrienden (Dossier K.). Aan de kassa's was het tamelijk druk, maar het ging snel vooruit, dus ik kon niet klagen. Ik moest me wel breed maken, want er wilden een paar mensen voorbij sneaken. Toen we ons ticket hadden, gingen we naar dat ding waar ze snoep verkopen. Daar werden we heel beleefd en snel geholpen. Tot zover nog altijd geen frustraties die opborrelden. Ik was zelfs blij, want mijn popcorn was nog warm. Dan smaakt dat ongeloofelijk goed. We zaten in zaal 6, maar er stond een lange rij voor de zaal langs ons. Daar speelde Avatar. Die kwamen dus allemaal om blauwe mensen te zien. Zelf heb ik niets met blauwe mensen, wel als het kleintjes zijn zoals de smurfen. Smurfin is de enige vrouw in het dorp, dus ze is vanzelf de mooiste. Dat vind ik wel slim gezien. We moesten dus door die rij klauteren, want sommigen wilden niet op zij gaan. Nog altijd geen ergernissen. We hadden wel goede plaatsen in de zaal. Er was bijna geen volk en de film ging over 3min beginnen. Alles werd donker, de reclame begon en ik richtte me vol overtuiging op mijn overheerlijke popcorn. Alles was goed, geen vuiltje aan de lucht. Dat is een zeer goed teken als je in een cinema zit. De laatst trailer was net afgelopen, de film kon starten. Tot opeens een groot licht aanspringt! Er kwamen nog mensen binnen..Grmbl! Ik hou niet van mensen die te laat komen, behalve als ik diegene ben met vertraging. Het waren twee koppels die de trap afliepen en de zaal afspeurden naar een plaatsje. Dat kon er wel nog bij, in een half lege zaal vind je vrij snel een plaats, dacht ik. Ze waren op zoek naar een plaats in het midden van de rij. In de rij voor me was nog plaats zat in het midden, want de hele rij was leeg. Daar was de vrouwelijke helft van het gezelschap niet tevreden mee. De film was al acht minuten bezig, zonder ondertitels. Ze bleven maar zoeken en op en af lopen. Ik probeerde te liplezen wat Koen en Werner aan het zeggen waren, dat mislukte. Uiteindelijk hadden ze toch een plaats gevonden, zeven mensen moesten opstaan om ze door te laten. Met veel geschuifel waren ze eindelijk aangekomen op hun bestemming. Ik concentreerde me volop op de film. Na de aftiteling en afscheid van mijn medegezellen, vertrok ik. Toen ik thuis kwam, zette ik mijn playstation aan en speelde Fight Night Round 3, waarin ik één of andere kleerkast een stevige boks in zijn gezicht gaf. Daarna ging ik lekker mijn bedje in en droomde over Blerim Destani, die knappe Albanees.
Nieuwjaar: Goede voornemens, vuurwerk, smsen vol nieuwjaarsgedichtjes, kussen onder maretak met je geliefde, beste wensen, het hoort er allemaal bij. Er zijn verschillende dingen, die ik dit jaar wil bereiken, onder andere een goed lief vinden en ... STOP! Daar begint het probleem al! Jongens zijn niet zoals in de films of series. Wij vrouwen, zien al die droommannen alles doen voor hun 'crush', ze vragen ze mee uit op een date, ze trakteren zelfs, ze zijn romantisch, etc. Waar vind je tegenwoordig nog zo'n mannen in het dagelijks leven? De meeste mannen die ik tot nu toe ben tegengekomen lijken in de verste verte niet op Mr. Perfect's van op tv. Ze nemen geen initiatief, ze doen niet aan romantiek, ze houden je vaak zelfs niet vrij op de eerste date, ze doen ook niet speciaal aan persoonlijke hygiëne ... Ze kijken toch ook naar films, etc. Kunnen ze daar niet iets uit leren? Pfff, wat wordt het moeilijk om mijn doel te bereiken. Zou er echt zoiets als 'de ware' zijn? Want daar wil ik wel in geloven. Al is dit moeilijk in deze tijd, vele koppels gaan uit elkaar of scheiden, soms zelfs een dag na dat ze tegen elkaar zeiden 'ik wil je nooit meer kwijt'. Wat ik vooral erg vind, is dat elke jongen waar ik mee ben samengeweest, vlak na onze breuk, een relatie begint en voor zijn nieuwe vriendin alles doet, wat hij voor mij nooit gedaan heeft. Ook blijft hij daar zo lang mee samen, de meeste van mijn exen zijn ondertussen al verschillende jaren samen. Alsof ze na mij de ware ontmoeten. Misschien heb ik zo'n vloek over mij, zoals in de film 'Good Luck Chuck', al hoeven ze met mij niet naar bed te gaan om de liefde van hun leven te vinden.
Begrijp me niet verkeerd, ik kijk er echt naar uit om weer verliefd te worden, vlinders in de buik, je extra mooi maken voor je vlam. Het welbekende 'kijken of hij kijkt, en als hij kijkt zeker niet terug kijken!'- principe toepassen. Jezelf betrappen op dagdromen over hem en natuurlijk blijven hopen dat hij je ook opmerkt. Wie weet, is voor ons allemaal een Mr. of Mrs. Perfect weggelegd. Je moet gewoon weten hoe je de ware kunt vinden. Wel die manier weet ik! Je gaat naar een site, die bekend is als 'Facebook', je gaat naar de applicatie 'lovematches', je geeft je geslacht in, en voila! Er verschijnen drie namen, met wie jij gelukkig wordt. Heel gemakkelijk. (Misschien moet je tegenwoordig wel overschakelen op twitter, want dat schijnt de nieuwe trend te zijn. Facebook is al lang uit de mode.) Waarom nog moeite doen om te gaan zoeken op datingsites, in chatboxen of in een dancing? Ik moet wel eerlijk zijn: mijn eerste lovematch is in een relatie met een jongen. Ik denk dat hij gewoon nog niet weet dat hij hetero is. Ik kan hem dat wel subtiel aan zijn verstand brengen. Als dat niet lukt, dan heb ik nog een tiental jaar om mijn zoektocht naar de ware verder te zetten vooraleer ik katten moet gaan kopen.
Katten kopen vind ik geen leuk alternatief, ik hou er helemaal niet van. Die wassen zich met hun tong. Ik zal toch maar voor dat goed lief gaan. Die doen andere dingen met hun tong.
