Vorige week besloot ik - toen Frank, Sabine, David én Jill het voor een keer met elkaar eens waren - een paar hakloze botjes te kopen. Ik dacht dat ik me zo stabieler zou kunnen voortbewegen doorheen de Gentse drets die het woord sneeuw amper waardig is. Mijn armtierige financiële status als freelance journalist met slechts sporadische opdrachten, dwong me richting H&M. Goedkoop jawel, maar er kwalitatief schoeisel vinden dat onverwachte valpartijen op gladde ondergronden helpt vermijden, bleek snel een illusie. Mijn naïviteit maakte al snel plaats voor algemene hilariteit toen ik gisteren, in volle voetgangersspits, geweldig hard op mijn bek ging.
Het schaamtegevoel was groot, maar niet te vergelijken met dat andere schaamtegevoel als gevolg van mijn naïviteit. Zo maakte ik recent ook kennis met de figuurlijke betonnen muur, waar ik even onzacht als die dag op de besneeuwde kasseien, tegenaan knalde.
Stel je dit even voor. Jarenlang denk je dat de evenaar - of de nulmeridiaan, want ik vind beiden even belangrijk - recht door je poep loopt. Je bent met z'n tweeën maar doet bijna enkel en alleen waar jij zin in hebt, houdt zoveel mogelijk rekening met jezelf, wordt daar schijnbaar voor beloond door je metgezel en hebt dan nog de pretentie om je geluk in vraag te stellen. Je beslist die metgezel dan maar te laten voor wat het is, want veel verschil lijkt het je niet meer te maken. Herwonnen vrijheid, denk je dan. Neen, een geveinsd paar stabiele botjes zonder hakken.
En het ergste moet nog komen. Die builen, die omgekeerde deuken, zijn zo hardnekkig. Ik schaam me, maar dan vertaald in een overdreven brailleschrift. Geloof me, die heb ik liever in het midden van mijn voorhoofd als gevolg van een miskoop dan op het orgaan dat me in leven zou moeten houden maar enkel nog bloed naar die zwelling lijkt te pompen.
