Alle behoudsgezinde reputatie ten spijt: het Vaticaan heeft het wereldwijde web ontdekt.Nadat Darwins evolutietheorie langzaam maar zeker begint door te dringen, wagen de kerkelijke leiders zich nu aan het gedigitaliseerd entertainment van deze wereld. En ze gaan meteen all the way, inclusief een profiel op YouTube en een eigen Facebookplekje. Je kan op je iPod al het kerkelijk nieuws persoonlijk ontvangen of er zelf naar op zoek gaan op de gepersonaliseerde wiki-pagina van de paus en zijn aanhang.

Dat het hier om een ultieme doch nobele poging gaat om de jeugd te bereiken, is duidelijk. Maar vraagt u zich dan niet af wat de volgende stap zal zijn? Volgen we binnenkort de eucharistieveringen mee van achter het computerscherm? Of als we dan toch naar de kerk gaan, geven we tijdens de collecte niet langer een rieten mandje dan wel een elektronisch protonbakje door aan onze buur? De Kerk opent haar - waarschijnlijk binnenkort automatische - deuren voor de moderne wereld.

Jezus is dan wel verrezen, mocht hij een graf gehad hebben draaide hij zich er ongetwijfeld in om. De ‘Zoon des Mensen’ kreeg zonder daarom te vragen postuum een fanpagina op Facebook, met ocharme 1069 fans. Populair kan je dat niet noemen. Paus Benedictus maakte al heel wat meer vriendjes op de sociale netwerksite, maar van een dode winnen kan iedereen. Het is overduidelijk dat onze geestelijke leider een populariteitsstrijd voert met zijn overleden werkgever. Nogal laf, vindt u ook niet?

Of de geestelijkheid in haar opzet zal slagen, blijft nog maar de vraag. Wie zijn volgelingen het recht op condooms en abortus ontzegt, maar wel progressief genoeg is om een internetprofiel aan te maken zit vol tegenstrijdigheden. Tijd dus voor een derde testament, waarin virtuele vrienden als apostelen kunnen dienen en emoticons een nieuwe universele taal aanreiken. Het internet is de nieuwe Bijbel. Moge God hen vergeven.

Joke Van Caesbroeck heten is niet altijd gemakkelijk geweest. 
Elke startdag van een of ander sportkamp en iedere eerste schooldag: 
men vond het blijkbaar altijd nodig om de namen van de kinderen zo 
luid en duidelijk mogelijk af te roepen. Alsof articulatie plots de wereld 
zou redden. En elke keer opnieuw werd ik al zenuwachtig als men bij 
de 'V' aankwam. En altijd stak ik bedrieglijk trots mijn hand in de lucht 
toen mijn naam afgeroepen werd, vergezeld van het ondertussen haast 
vertrouwd gegniffel van de kinderen rondom mij. Sommigen hielden het 
bij een subtiele, maar achterbakse blikwissel met hun maatje, anderen 
riepen het ongegeneerd uit: kaasbroek? Eigenlijk hoefde ik zelfs niet 
aandachtig te zijn op die momenten. Ik kon mijn aanwezigheid duidelijk 
maken louter afgaand op de reacties van anderen. 

Gelukkig was ik zelf ook ooit schaamteloos. Amper vijf was ik toen ik 
op de letterlijkste, meest primitieve manier liet zien dat er geen kaas in 
mijn broek zat. Een hele ochtendpauze lang bewees ik dat aan alle 
kleuters op de speelplaats die het zien wilden, mijn sponzen 
zomerbroekje op de enkels en wijzend naar mijn eigen onderbroek. 
Ik vond dat mijn goed recht, anderen noemden het choquerend, afwijkend 
gedrag. Maar het werkte wel, de woorden kaas en broek in dezelfde zin 
werden angstvallig vermeden. 

Van Reet, De Neukere, Plassen, Van Gisteren,... Naarmate mijn broeken 
groter werden, besefte ik dat het veel erger had gekund. En ook de anderen 
zagen dat in. Van Caesbroeck was plots niet meer zo grappig. En ik, ik 
moest op zoek naar nieuwe aandachtstrekkers.