Dag 9: Zondag 10 september 2006. "Verloren gereden"
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Zaventem ergens vroeg in de morgen. Vandaag P-day de start van "THE PORTUGAL DAY"& vakantie. Meet & griet aan instaprij 10, vele kleine oogjes en enkele laatkomers. Ja ja het kan al file zijn om 03:50. Na een koffie-moment stegen we op met een zucht. Voor Veerle haar eerste kennismaking met vliegen. "En wij mochten daar bij zijn!!" Merci Veerle, merci. MAAR DAAAAAAAAAAANNNNN! De start van ons avontuur. Van de luchthaven naar Lisboa geen probleem & ons "hotel" vinden noné problemos maar als je dan te horen krijgt geen reservatie voor 12 pers mr voor 4 of zoiets. Wat nu?? Rustig in & uit ademen en op zoek naar een terrasken. Ha rust, allé, de bliegen die moet je er maar bij nemen. Bezinning en op zoek naar een andere slaapplaats. Bel, bel ja gevonden niet ver van ons terras. Klein nadeel 4 verdiepingen hoog. TRAP - TRAP - TRAP - TRAP. En dan "Ha voor 12" ja 12 nee sorry. Wat bleek 12 uitspreken in het Portugees is geen makkie ¹ mogel. Terug naar af & rust bij de Taag. Ondertussen zijn Stien & Hilde op zoek gegaan naar een nieuw "BED". Met z'n allen een intrijk short & sandaal moment. Uiteindelijk zijn we met 8 toch op de 4e verdieping beland & de 4 mannen elders. Ha eindelijk. Nu op zoek naar eten en de stad. "OPGEPAST ik neem uw rugzak mee!" Man man hoe snel je hier iets kwijt bent. Koen zijn rugzak had sneller poten dan voorzien maar door zijn snelle reactie ook weer snel terug. De stadswandeling deel I: Van plein A naar B naar C naar D naar ... Vele pleinen en op elk plein staat wel iemands "standbeeld" en zitten vele bedelaars. De ene met wat meer been als de andere & sommige met wat meer vuil plekken als de andere. Van het lage gedeelte van Lisboa naar het bovendeel met "De lift" van een leerling van Eifel. Boven de nodige fotomomenten. Even ronddolen in het bovendeel maar eerst een terrasken!! Rust. Zalig. Een artistiek fotomoment en dan door. Op bezoek bij een authentiek koffie huis met F. Pessoa voor de deur. Een beeld dat op bele "foto" beelden staat (beeldig geschreven!!). Voor sommigen een moment om te gaan douchen, voor de rest RUST & gebabbel. Aan de overkant gekomen op zoek naar vis en een restaurant natuurlijk. Wat ze zeggen van de Portugezen klopt: met z'n 12en gaan eten wil ook zeggen niet samen eten. Moet je nu wat weten mijne octopus werd uitgelachten. Z'n zuignapjes en dat beest kon er niet aan doen. Desondanks was hij geweldig lekker. Moe & voldaan terug de boot strompel strompel van moeheid. De laatste inspanning van de dag: 4 verdiepingen omhoog & duik een veel te klein bed in met z'n twee-en. Klein « & voor mij ook ¯. Ik ga er nu mee stoppen genoeg. Slaapwel Barbara
Na een deugddoende nacht stonden we omstreeks 10 uur paraat om te vertrekken naar Belem. Dit met een overvolle tram. Eens aangekomen kochten we eerst de alom bekende "pasteis de Belem". Daarna hebben we de rest van onze inkopen gedaan voor onze picknick in het park. Als dessert aten we die overheerlijke "pasteis de Belem" op. Daarna begonnen we aan ons bezoek aan het Jeronimosklooster. Eerst en vooral namen we een kijkje in de kerk, waar er een dienst bezig was. Daarna bezochten we het klooster zelf met een mooie binnentuin. Nadat we daar een tijdje hadden rondgelopen, verlieten we terug het klooster en gingen vervolgens naar een tropische tuin de "Jardim Tropical". Een tuin vol exotische planten en bomen. Daarna gingen we richting het monument van de ontdekkingsreizigers. Onderweg passeerden we echter nog een marktje waar we eerst nog een ijsje kochten. Het monument zelf bekeken we eerst aan de buitenzijde. Aan beide zijden van het monument bevinden zich één rij met de ontdekkingsreizigers. Vooraan staat er ook één persoon. Op het plein voor het monument zit in de vloer een wereldkaart verwerkt. Van bovenop het monument zie je deze kaart het duidelijkst. Na dit monument bezochten we de "Torre de Belem". Was vroeger een opslagplaats van munitie en ook een gevangenis. Om de verschillende verdiepingen te doen moest je een heel smalle draaiende trap nemen. Maar eens helemaal boven was het echt wel de moeite. Na dit bezoek nog even uitgerust in het gras alvorens terug de tram naar Lissabon te nemen. In Lissabon hebben we nog een wandeling gedaan in de wijk Alfama. Dit is tevens ook de wijk waar ons hotel is gelegen. Deze wijk is gekenmerkt door een wirwar van straatjes en heel veel trappen. 's Avonds zijn we in die wijk iets gaan eten. We zaten op een heel gezellig pleintje. Het eten was minder dan de avond ervoor, maar de gezelligheid maakte veel goed. Daarna gingen we terug naar het hotel. De mannen brachten nu ook hier de nacht door, maar voor zij gingen slapen hebben ze eerst nog een stapje op de wereld gezet. De vrouwen gingen slapen. Hilde
Na een laatste nacht te hebben doorgebracht in ons pension in Lissabon verzamelden de vroeg-opstaanders zich in het koffiehuis, wat verder langs de straat gelegen, om koffies te drinken. Rond 8u 's morgens kwamen dan de laatsten aandruipen. We zetten koers naar de metro richting Oriënte, waar het Parque das Nações te bezichtigen is. Enkele groepsleden gingen per taxi. Daar aangekomen deden we inkopen in de supermarkt: een superontbijt bestaande uit fruitsap, broodjes, kaas, confituur, hesp, chocoladekoeken. Dit aten we dan op in het park, waarna er nog een half uurtje overbleef om het park - een restant van de wereldtentoonstelling - te bezoeken. Tegen de middag namen we de trein naar het stadje Tomar - een 2 uur durende rit. In Tomar aangekomen zetten we koers naar ons pension terwijl het op straat moordend heet was - 39°C. Het bleek een heel mooi pension te zijn, met kamers voor 2 en individuele bedden. Eens geïnstalleerd deden we eerst een terrasje aan, om vervolgens koers te zetten richting Convento de Cristo, een klooster met resten van een kasteel, dat zich in de heuvels boven het stadje bevond. Hier bleven we een dik uur. Op de terugweg konden we rookpluimen zien die opstegen uit de omringende bossen. Terug in't stadje zetten we koers naar het lokale zwembad waar we tot 19 uur bleven, ondanks de door de rook verduisterde zon en de neerdwarrelende as, en waar Olivier niet van de hoogste springplank durfde springen. Later op de avond, bleek de zoektocht naar een restaurant een moeilijke opgave, omdat er niet veel keuze was, en er ook nog veel restaurants gesloten waren. We belandden uiteindelijk in een Siciliaans restaurant. Later op de avond deden we nog een terrasje aan waarna het richting bed ging. Kirsten
Dag 4: Dinsdag 5 september 2006. "De VIP-behandeling"
Na een eerste echt goeie nachtrust, klonk het gepiep van de GSM om 7 u toch nog vrij pijnlijk. Door een goeie organisatie & een perfect gevoel voor timing stipt om 8 u aan't ontbijt: voor de eerste keer in't hotel zelf en dat is toch wel gemakkelijk: de rammelende maag is snel gestild. De dag begon met een treinrit van Tomar naar onze volgende stop: COIMBRA. Dit stadje is bekend omwille van z'n universiteit. Het hotel lag gelukkig niet al te ver van het station (de rug is dus goed gespaard gebleven). Na een korte opfrissing beginnen aan de "ontdekkingstocht". Zoals al heel snel te merken was is Coimbra niet vlak - na enkele meters stappen, moest er al onmiddelijk vrij intensief geklommen worden. Na het kopen van de kaartjes voor een "gegidst" bezoek aan de bibliotheek, was het tijd voor het middageten. Met de hulp van vriendelijk Portugese studenten zijn we techt gekomen in een echte studentenresto: voor weinig geld goed gegeten. Het bracht herinneringen terug naar de eigen studentenjaren, al hebben de resto's bij ons niet zo'n mooie ligging. Na het eten was het dan tijd voor het bezoek aan de indrukwekkende bibliotheek. Stipt om 2 u werd de deur geopend door wat wij verwachten, de gids. Maar wat blijkt: er is geen gids voorzien! Ondanks de zeker 3 bevestigingen. Na een telefoontje is de gids toch even langsgekomen, en... hebben we genoten van een min of meer VIP-behandeling (voor het eerst in 20 jaar (?) is er een uitzondering gemaakt & kregen we toch wat uitleg). Interessant weetje: in de bib leven vleermuizen die moeten zorgen voor de "opruiming" van insekten. Na ook nog de studentengevangenis & de "proclamatie"- ruimte bezocht te hebben, werd besloten wat vrije tijd te gunnen. Die bestond vnl. uit een intensieve wandeling (omdat het nogal steil stijgen was), terrasjes, ijsjes en ontspannen met de voeten in het water, aan de over van de Mondego. Want dat is toch echt vakantie! Na het aperitief (sangria) is er lekker gegeten in 't hotel (veel te veel eten, erg gastvrij). Om de dag af te sluiten zijn we nog afgezakt naar "A Capela": een echt fado-huis. De muziek was prachtig en vol emotie gebracht. Ondanks de super-vermoeidheid is er echt genoten van zang- & gitaarwerk. Toen we om 1 u terug in't hotel arriveerden, was 't licht op de kamers snel uit & was er weer een mooie dag voorbij. Tanja
Toen we opstonden en het raam openden, waren we een beetje in shock. Coimbra lag onder een grijze hemel en het was koud: 17°C. Wat een contrast met de 38°C in Tomar! Na een uitgebreid ontbijt, trokken we weer op pad, gepakt en gezakt naar het station, wat op geen 5 minuten wandelen lag. Daar aangekomen namen we de trein naar Aveiro, waar we overstapten op de trein naar Porto. Daar toegekomen zagen we meteen dat Porto een drukke stad is, met zeer veel niveauverschillen (zowel in het reliëf als bij de bevolking wat betreft "geld"). Nadat we onze zakken achtergelaten hadden in het hotel, trokken we naar het water, waar we uitgebreid hebben gepicknickt - met ons gezicht alweer in de zon! Daarna volgde het echte werk: Porto proeven! Daarvoor waren we tenslotte naar hier gekomen. Het eerste Portohuis was de "Ramos Pinto". De grondlegger van dit huis was vooral een "marketeer". Reclames werden aangepast per land (Brazilië - Portugal). Na de rondleiding mochten we nippen van 2 soorten port, witte & Ruby. We hadden er nog niet genoeg van, dus op naar het 2e Portohuis: Taylor's. De uitstraling van dit huis was helemaal anders, "stijver" en "professioneler". Vóór de rondleiding mochten we proeven van een witte port. Ook de smaak van deze port was "professioneler" dan bij Ramos Pinto. Na de rondleiding, van de gids die alle talen kent behalve Nederlands, kregen we nog een rode port te proeven. Het werd al een beetje ijl in mijn hoofd. Sommigen wilden nog een derde huis bezoeken, want lokaal en gratis... Niks dus. Ofwel 3 inkom betalen, ofwel 1 fles kopen, per persoon natuurlijk! Dan maar iets anders zoeken waar we gratis port konden proeven. Bij "Noval" vonden we onze gading: witte port, Ruby port & Tawny port (geen enkel huis liet ons proeven van de Vintage... te duur!?). Bij Noval lieten enkelen zich verleiden een flesje te kopen. Ook voor de groep kochten we 2 flessen: 1 Ruby en 1 Tawny. In het terugkeren nog over de "Ponte de Dom Luis I" gelopen. Amai, dat was hoog, zelfs ik vond het duizelingwekkend! . Het avondeten was ook weer een ervaring: in een typisch Portugees studentenrestaurant: O Piolho D'Ouro". Daar hebben velen de specialiteit van Porto geproefd: Francescinha (of zo...). Een beetje de Amerikaanse hamburger van Porto: lekker en vettig! Natuurlijk met frietjes, want we zijn tenslotte Belgen. Na de kamerverdeling nog een terrasje gedaan langs de Douro... het was koud! Blij dat ik tegen 24 u in een warm bed lag om rustig in slaap te vallen... Katrien
Dag 6: Donderdag 7 september 2006. "Moderne kunst ?!"
Na een beetje uitgeslapen te hebben, stonden we allemaal klaar aan het ontbijt rond 10.00. Daarna gingen we Porto verder verkennen. Eerst klommen we naar het hoogste punt van Porto, de torre dos Clerigos. Het uitzicht viel een beetje tegen, er was veel mist. Daarna gingen we naar de San Francisco kerk, de ontwijde kerk. Deze was overbeladen met goud, veel te overdreven. Daarbij hoorden ook de catacomben, een museum en een sessions room. Daarna begon de vrije namiddag. Kirsten en Veerle gingen met de trein naar de kust, het was er mooi, maar wel frisjes, veel wind. Tanja, Stien, Katrien, Koen, Barbara en Valerie hebben eerst de Casa da Musica bezocht en daarna de tuinen van de Fundaçao de Serrates. Hilde, Olivier, Wim en ik (Ilse) zijn met de bus via de oever van de Douro naar de Fundaçao de Serrates gegaan. We hebben het museum en de tuin bezocht. De tuin was mooi, maar de "kunst" in het museum was veel te modern. Daarna zijn we met een authentiek trammetje een stukje teruggereden. 's Avonds zijn we in het restaurant "Bogani" gaan eten waar we 's middags ook geweest waren. Toen stond daar een warm en koud buffet, wat er zeer lekker uitzag, maar toen wij daar 's avonds aankwamen was daar niets meer van te zien spijtig genoeg, dus werd het eten à la carte (ook wel lekker). Tot slot hebben we de dag afgesloten met een glaasje Porto. Het was de laatste dag in Porto, dus dan mag dat niet ontbreken. Algemeen besluit van Porto: Da kades van de Douro zijn mooi, maar de binnenstad is lelijk en vuil. De wijken buiten de stad zijn wel mooi, ik ben blij dat we dat stukje Porto ook gezien hebben. Ilse
Dag 7: Vrijdag 8 september 2006. "Misselijkmakende bochtjes"
Rond 20 u (nvdr: jaja, zo staat het in het boekje!) namen we een stevig ontbijt op ons verblijfplaats te Porto. Daarna zijn we te voet naar het metrostation gegaan en daar de metro genomen naar San João. Daar hebben we dan de trein genomen richting airport Porto. Daar werden we opgepikt en gevoerd waar de huurwagens klaar stonden om naar Lamego te rijden. Maar eerst en vooral moesten er nog heel wat papieren in orde gebracht worden. Er waren drie huurwagens ter beschikking en we moesten eerst nog terugkeren richting luchthaven om onze medereizigers op te pikken. Ik zat in de auto samen met Koen, Katrien en Stien en Koen was de chauffeur om naar Lamego te rijden. Het was een heel eind rijden waar we toch verschillende keren gestopt zijn om eens de benen te strekken en een hapje te eten. Er zijn toch een aantal onwel geworden door de lange rit met veel bochten. Toen we arriveerden in Lamego op onze verblijfplaats, zijn we met onze bagage naar onze kamers gegaan en ons wat opgefrist. Terwijl iedereen naar de processie is gaan kijken in het centrum van Lamego, heb ik een paar uurtjes geslapen want ik was heel onwel geworden in de auto. Ik vond het wel spijtig dat ik niet mee kon gaan maar de avond heeft alles goed gemaakt. Gans het centrum van Lamego was heel prachtig verlicht, lekker en gezellig gegeten en de avond werd prachtig afgesloten met spectaculair vuurwerk. Het was een vermoeiende maar toch een mooie, warme dag met veel ambiance in het prachtige Lamego. Veerle
Dag 8: Zaterdag 9 september 2006. "Vuurwerkologen"
Alweer een drukke dag voor de boeg! Na een zalige douche en stevig ontbijt, werden we door José, de verantwoordelijke van Opus Kolpin (nvdr: Obra Kolping dus) langs hun werken van barmhartigheid en lokale bezienswaardigheden rondgeleid. De eerste etappe was MAZES. Kolping ondersteunt het schooltje in het afgelegen bergdorpje. Daarna werden we na een fikse beklimming in de blakende zon naar een nog verder afgelegen dorpje gegidst. Door de stadsvlucht bleven er maar 2 bewoners over, waaronder een 86-jarig vrouwtje. De huisjes hebben een nieuwe bestemming gekregen als stal (geiten/koeien) (nvdr: die bestemming hadden ze al altijd, boven sliepen de mensen, onder de dieren). Blijkbaar zou dit dorpje op de lijst van UNESCO kunnen belanden (nvdr nog eens : José vertelde dat de regering het dorpje wilde opkopen om er een toeristische attractie van te maken, maar dat het werelderfgoed zou worden heb ik niet gehoord?). Na een obligate groepsfoto werd de afdaling ingezet. Daarna werden we met verstomming verbaasd verslagen door de aankondiging van een "beach". Maar wonder boven wonder konden de voetjes in een beekje verfrist worden. De waaghalzen onder de Portugezen konden vanop de rotsen in het ondiepe water duiken. Zelf heb ik me op het randje van het riviertje gewaagd! ZALIG genieten. Na een broodjeslunch en korte siësta werd deze verrukkelijke beproeving nogmaals herhaald! Dit maal met Ola-ijsje (Ola schijnt hier goede zaken te doen!) Na deze verpozing was het opnieuw tijd voor het serieuzere werk met een bezoek aan de Kerk van het mosteiro. De paters waren niet van gisteren en hadden staanstoeltjes. Slim gezien. Dit klooster wordt niet enkel bezocht door toeristen (afgaande van het register), maar is tevens het favoriete plekje van de voormalige eerste minister (ter info: nu in de Europese Comissie). Dit charmante kerkje had tevens een beeld van de heilige Katharina. Zou me beter op de essentie beperken, maar er valt nu eenmaal veel te bezichtigen. Vervolgens werd een tussenstop gepland bij de toren. Niet echt indrukwekkend - we zijn meer gewoon. Toch te vermelden wegens historische redenen: stopplaats voor bedevaarders naar Santiago de Compostella. De Portugezen hadden de schakeldoos in het voormalig WC verwerkt. Pour la petite histoire, maar erg ingenieus. Na een slok van het lekkere MIRAKEL WATER, hadden mijn dappere medereizigers het plan opgevat om de trappen van de kerk van Lamego af te dalen! Zo kennen we ze De chauffeurs van dienst hebben na een ijsje de auto teruggebracht (gepast voor het ijsje, MAX 1/dag). De 626 trappen (volgens sommigen bronnen nog meer) bleken een makie (een kwart Joker mannetje volgens de schaal van Joker). Na enig wachten op José werden we op Portugese wijze vlotjes afgezet. Na terrasje (2 consumpties) konden we op zoektocht om de honger te stillen. De italiaan & angolees moesten onderdoen voor la Tras do Sé (vermelding in Lonely Planet) wegens evaluatieformulieren op de muur. De geit was lekker, maar de porties kalkoen met champignons waren te klein om ons te overtuigen. Gelukkig had Valerie het lumineuze idee om koekjes op de markt te halen. Van lumineus gesproken, de avond werd afgesloten met een vuurwerk spectakel (niet op een frankske gekeken). De apotheose kwam al snel, maar wonderbaarlijk genoeg, hield deze een half uur of meer stand. Veel volk & veel vuurwerk, in België zou dit oooh & aaah klanken als gevolg hebben. Hier kenden ze dit gebruik niet echt. Zelfs na uitvoerig voortonen, werden we niet gevolgd. Toch een andere cultuur, maar echt wel spectaculair staaltje van vuurwerkmeesterschap. De vuurwerkologen van dienst hebben ons goed verwend! Heb op de weg naar het hotel nog een ultieme poging gedaan om de harten van enkele portugese deernes sneller te doen slaan door het na-apen van een frivool sprongetje. Behalve wat applaus toch niet veel opgeleverd. Blijven proberen, niet opgeven. Jaja, 't is hier nogal de moeite!! Dikke zoen, van je kapoen, Koen
.
