Hoe begin je in aan een verhaal dat eigenlijk helemaal geen leuk verhaal is...? John heeft vandaag geen goed nieuws gekregen. De kanker die zich aanvankelijk in zijn dijspier had 'genesteld' is terug. Het gaat om een gevorderd weke delen sarcoom, leomio sarcoma. Een snel groeiende kanker waartegen nog niet de juiste, met zekerheid afdoende medicatie, voor gevonden werd. Tot nog toe werden er 3 plekjes in de rechter long gevonden, maar om er zeker van te zijn dat er niet nog meer plekjes in het lichaam zijn, wordt vrijdag nog een scan van het volledige bovenlichaam gedaan. Van zijn linker dijbeen waar de kanker ontstond, werd vandaag al een scan genomen.
Tot nog toe geneest 1 op 6 patiënten van deze nog erg onbekende vorm en aangezien John al eerder voor een medisch wonder zorgde, gaan wij voluit voor die ene plek. Wanneer de kanker niet zou worden behandeld zijn de overlevingskansen beperkt tot 5 maanden. Bij behandeling zijn op dit ogenblik de overlevingskansen gemiddeld 12 maanden en dan hebben we echt een gemiddelde van 2 dagen, bij wijze van spreken, tot 8 jaar (is de oudste nog levende patiënt). Hoe de kanker reageert op de chemo, is echt afhankelijk van mens tot mens en er bestaat op dit moment nog steeds geen vaste regel hiervoor.
Alle mogelijkheden van behandeling werden ons duidelijk toegelicht. De tumoren kunnen op dit ogenblik niet operatief worden verwijderd. Er dient eerst een behandeling van chemo te komen en afhankelijk van de manier waarop hierop lichamelijk zal worden gereageerd, zullen aan het einde van de chemo behandeling de tumoren operatief worden verwijderd.
Dan zijn er ook verschillende mogelijkheden om chemo toe te dienen en nadat we alle mogelijkheden duidelijk toegelicht kregen, koos John - en ik sta volledig achter deze beslissing - voor een deelname aan een onderzoek dat zowel in Amerika als Europa wordt gevoerd. Het bedrijf Treshold Pharmaceuticals ontwikkelde een geneesmiddel dat voorlopig de naam TH-302 meekreeg. TH-302 is een geneesmiddel dat bestemd is voor activering in specifieke delen van het lichaam. Na activering produceert het een chemotherapeutisch middel dat kankercellen schade toebrengt of doodt. De activatie gebeurt in delen van het lichaam arm aan zuurstof en kankers hebben vaak grote zuurstofarme delen. Kankercellen arm aan zuurstof worden vaak niet afdoende gedood door een standaard chemotherapie. Men hoopt dat de combinatie van TH-302, voor het doden van de zuurstofarme delen, en de standaardchemotherapie (voor John zal dat Doxorubicine zijn) voor het bestrijden van de kankercellen met normaal zuurstofgehalte, doodt. Door zijn toestemming te geven om aan deze studie mee te werken, weten we wel nog niet of John de TH-302 toegediend krijgt. Zijn persoonlijk gegevens worden opgenomen in een computer en hij maakt 50% kans het nieuwe middel te krijgen, in combinatie met het tradiotionele. Volgende week dinsdag krijgen we hierover bericht of hij al dan niet uitgekozen werd voor de dubbele behandeling, dan wel voor de traditionele behandeling.
In ieder geval is het zo dat donderdag 20 juni de chemokuur wordt opgestart. Deze duurt 18 weken, 6 behandelingen met telkens 3 weken tussen. Indien de chemo aanslaat, zullen op het einde van de kuur de tumoren operatief verwijderd worden.
John en ik voelen dat met prof. dr. Schöffski we in de best mogelijke handen zijn. Ons gevecht dat uiteraard het meest door John moet worden gestreden, gaan we met volle moed aan. We hebben nog grote plannen voor onze toekomst en die willen we tot een goed einde brengen.
Voor diegenen die onze blog volgen, willen we vooral vragen om geen medelijden te hebben. Medeleven heel graag. Jullie hoeven ons ook niet telkens opnieuw eraan te herinneren dat we voor alles bij jullie terecht kunnen, want we weten dat dit zo is. Vraag ons ook niet om sterk te zijn en courage te hebben, want dat hebben we te over. We willen ook niet dat dit ons enig gespreksonderwerp wordt. We gaan verder met leven zoals we het gewoon zijn, wetende dat de chemo voor John beslist een aantal beperkingen zal opleggen en daar vragen we dan even begrip voor. Niet alles waar we voor worden uitgenodigd, zullen we kunnen opvolgen in de maanden die voor ons liggen, maar zover dat het lichamelijk (vooral voor John) en geestelijk ( en dat zal waarschijnlijk met momenten voor ons beide gelden) mogelijk is, gaan we gewoon verder met de dingen waar we mee bezig zijn.
We houden jullie zeker op de hoogte via deze blog en indien er een paar dagen geen nieuws volgt, is dat louter en alleen omdat er niet onmiddellijk iets te melden valt. Ik schrijf dit enkel opdat niemand onder jullie zich permanent (moreel) verplicht moet voelen om te vragen hoe het met ons gaat. Zeker niet omdat we jullie medeleven niet op prijs stellen, maar omdat we willen proberen om 'zo normaal' mogelijk te leven, met een levensbedreigende ziekte.
We zullen vandaag en morgen onze tijd nodig hebben om alles een plaatsje te geven. Emotioneel voel ik me - en ik vermoed dat dit ook voor John geldt - een beetje onwezenlijk en op een rollercoaster. John voelt zich nog steeds niet ziek en dat maakt het geheel soms moeilijk vatbaar en nog veel minder aanvaardbaar. Waar je wel achterkomt, is de liefde die je voor elkaar voelt en dat maakt ons leven op dit moment erg rijk en zal er naar mijn bescheiden, persoonlijke mening toe kunnen bijdragen om het genezingsproces in de juiste richting te duwen.
Vandaag is normaal gezien een 'happy' day . Als de administratieve molen mee wil draaien in Pellenberg mag John deze namiddag naar huis. Vanmorgen hebben ze nog wat bloed afgenomen - ondertussen zijn dat toch al wel een paar litertjes die hij heeft achter gelaten - en wanneer dit geen grote afwijkingen vertoont, mag het koffertje worden gepakt.
Hij ziet er trouwens schitterend uit. Voelt zich ook goed, want steekt weer boordevol kattenkwaad, maar gedraagt zich naar de verzorging van zijn been toe als een zeer voorbeeldige patiënt. Volgens dr. Samson - en de röntgenfoto's bevestigen dit - zitten er nu vijf schroeven in zijn lijf - twee in het bekken en drie net ter hoogte van de knie - die wél stevig vastzitten .
Overmorgen om 8u50 hebben we dan een afspraak bij Prof.dr. Schöffski. Uiteraard hebben we hem even gegoogled en het blijkt dat hij in geen betere handen kan zijn. De prof. is gespecialiseerd in zeldzame kankers en heeft al heel wat op zijn palmares aan verwezenlijkingen staan. Voor mij persoonlijk is het dan nog meegenomen dat de man er best aardig uitziet . Onze hoop op een volledige genezing wordt met de dag groter. John voelt zich schitterend en neemt al voorzichtig een paar passen zonder zijn krukken, zonder echter overmoedig te worden. Woensdag krijgen we waarschijnlijk nog meer tekst en uitleg en inzichten in wat ons wel of niet te wachten staat, maar ons optimisme groeit en onze vechterslust zo mogelijk nog meer. Liefde kan toch echt mooie dingen met je doen
Het gaat steeds beter met John. Eigenlijk zou het uitstekend met hem gaan, mocht er nu geen sprake van kanker zijn. Hij ziet er goed uit en zijn linkerbeen geneest keurig. Hij is deze keer dan ook een héél voorbeeldige patiënt en ik ben ontzettend trots op hem. Hij blijft in bed en loopt niet te veel rond op zijn been. Gisteren hebben we een paar uurtje van de buitenlucht genoten, maar deze keer laat hij zich meenemen in een rolstoel en wil hij niet persé zelf tot buiten wandelen.
Met dit heerlijk weer na een verzopen lente en dan in bed moeten liggen, terwijl je je helemaal niet ziek voelt, is echt wel geen pretje...In het weekend naar huis komen zit er helaas niet in. Dr. Samson wil dat de wonden volledig genezen zijn zodat er geen infecties meer kunnen optreden en dat wil hij in de gaten houden. Wanneer vandaag de wonden geheeld (lees volledig dicht) zijn, mag John maandag naar huis en anders wordt het alsnog dinsdag.
Woensdagochtend 12 juni hebben we dan een afspraak met de oncoloog die hem zal begeleiden in zijn chemo. We verwachten dat er niet alleen een scan van de buikholte zal worden genomen, maar ook opnieuw een scan van de longen om te kijken of de gevonden puntjes ondertussen al dan niet groeiden.
Ik weet niet of dat raar klinkt wanneer je zoiets neerschrijft, maar John is eigenlijk een heerlijke patiënt, afgezien van het feit dat hij een fantastische partner is. 'Heerlijke patiënt' klinkt vreselijk contradictorisch, en toch is het zo. Hij heeft het nu bv niet zo erg getroffen met zijn 'roommate', maar ipv er veel over te zeuren, vertelt hij het verhaal op zo'n ludieke manier dat het gewoonweg grappig wordt. En dan nog zo'n kleine anecdote. Terwijl we gisteren buiten wat zaten te genieten - voor zover je natuurlijk kan 'genieten' in een ziekenhuis - komt er een koppel buiten. Een beetje typisch koppel, hij wat te rond en zij wat te rond... Meneer loopt voorop met in zijn hand een flesje cola, mevrouw een paar meter erachteraan met haar arm in het gips ... zie je het beeld ? Mevrouw draagt haar handtas en terwijl ik naar het beeld kijk denk ik: als John en ik daar nu liepen, liet John me voorgaan en zou hij erop staan mijn handtas te dragen, ook al zou het voor hem minder praktisch lopen zijn met zijn been, gewoon omdat mijn arm in het gips zou liggen en hij er alles aan zou doen om me het zo makkelijk mogelijk te maken. En terwijl ik dat denk, zegt John: "snap je dat nu? kijk es naar die vent! waarom draagt hij die handtas nu niet?" En dat is typisch John en daarom is het zo verdomd makkelijk om hem graag te zien .
Oh ja, en voor het geval jullie het nog niet wisten. De rode duivels hebben gisterenavond gewonnen !
John heeft een niet zo geweldige nacht achter de rug. Om de twee uur kwamen ze kijken of alles nog in orde was en om 5u30 stonden ze aan zijn bed om bloed af te nemen.
Ondertussen weten we al wat meer. Het verblijf in het ziekenhuis zal dit keer in gunstige omstandigheden niet zo lang zijn als vorige keer. Die gunstige omstandigheden houden in dat de wonden dicht moeten zijn, er geen infectie mag optreden en geen overdregen vochtophoping. Tot nog toe ziet dat er allemaal keurig uit. De operatie gisteren is vlot verlopen. Ze hebben een klein stukje geboord en dan de nagel langs bovenaf door het merg gestoken. Volgens dr. Samson waren er geen complicaties.
Vandaag wordt de laatste antibiotica toegediend en vanmorgen lag er eigenlijk een 'gezonde' man in bed, temperatuur 35,8 graden (met mij in de buurt is dat altijd een ietsje meer ), hartslag 68 en bloeddruk 11 op 7. Ik blijf het ongelooflijk vinden dat met deze lichamelijke signalen, je toch ziek bent...
Woensdag wordt dan de buikscan genomen. Op die manier kunnen ze zien of de kanker zich eventueel nog elders heeft ontwikkeld - wat zeker niet de verwachting is - dan in de longen en deze scan samen met de scan van 27 mei van de longen, dienen als referentiepunt om de resultaten van de chemo op te volgen.
John heeft me beloofd het kalm aan te doen. Hij zal zeker luisteren naar het advies van zijn dokter en straks van de kine en niet eerder gaan rondlopen dan dat hem mag. Voorlopig mag hij nog niet steunen op het been, maar twee sterke armen en een paar krukken zullen hem voldoende mobiel maken.
Alles is rustig in Pellenberg. Zelf had ik vannacht een rustige nacht, maar John zag elk uur van de klok. Verwonderd me niks, de nacht maakt een mens niet vrolijk en alleen op een kamer, zijn ronddwalende gedachten nooit ver weg.
Deze morgen een vergadering met collega's gehad en gelukkig maar, dat zorgde voor de nodige afleiding. Ondertussen bracht ik hen ook op de hoogte en hun medeleven is hartverwarmend. Rond 15u30 naar Pellenberg vertrokken en net toen ik hier aankwam - ben er nog en wacht nog even op dokter - kwamen ze met hem aangereden uit de recovery. Een eerste blik en zijn eeuwig optimisme vertelde me dat hij zich zeker niet slecht voelt. Ondertussen heeft hij ook al mogen drinken en iets gegeten, want hij had honger en dat is altijd een goed teken .
De narcose werkt nog een beetje na, en hij slaapt nog veel. In John zijn geval is dat een zegen, want anders zou hij waarschijnlijk toch weer te hevig zijn. Tussen de dutjes door, even een kwinkslag, een liefdesverklaring - waarvan ik natuurlijk hoop dat ze geen deel uitmaken van een narcosedelirium ;-) - een bevestiging dat hij geen pijn voelt en eigenlijk ziet hij best goed uit. Buiten de verticale grote wonde van zijn eerste operaties, lopen er nu 3 horizontale wondjes op zijn linker dijbeen. 2 waar de bouten zitten die de titanium in zijn dijbeen vastzetten en eentje waar de titanium naar binnen werd gebracht en door het merg werd gestoken. Elke luchthaven die we nu zullen passeren, zal het geweten hebben . Ik hoop dat niet elke winkelbeveiliging zal afgaan, want in dat geval wordt winkelen een feest met toeters en bellen .
Meer nieuws hebben we nog niet, we weten niet hoe lang de operatie duurde en of er complicaties waren, want John sliep door het hele gebeuren heen :-p. Maar we hebben onze volgende brug overgestoken en wandelen dapper verder naar de volgende
Een vermoeiende dag, voor ons beide vol emoties zonder dat we ze echt tegen mekaar hebben uitgesproken. Soms lijkt het op een berusten, maar dat is het niet. Ik denk dat het eerder machteloosheid is. Je zou een aantal dingen liever niet willen, maar je hebt geen keuze... Vanmiddag om 14u het cardiologisch onderzoek. Dat was nodig om te weten of zijn hart de chemo kan doorstaan. Het is zo vreselijk contradictorisch om te horen dat je een geweldig gezond hart hebt, om een ziekte te bestrijden die je niet voelt, waarvan je lichamelijk niks merkt. Dan hebben we nog wat tijd voor onszelf gestolen. Ik had al langer zin in Chinees en dan vult mijn liefste dat ook onmiddellijk voor me in... Na het eten moesten we 'inchecken'. Een half uur later dan eigenlijk was voorzien, maar ze kennen John nog van zijn vorige operatie en hadden niets anders verwacht dat ook zijn 'entré' weer erg bijzonder zou zijn .
Op dat moment dringt de realiteit die je tijdens het etentje even weggeparkeerd hebt, weer tot je door. Hij weet nog hoe de kastjes werken, waar je de stekker moet insteken, hoe je je bed omhoog en omlaag krijgt en de maanden dat hij er eigenlijk niet was, lijken nog maar net alsof je gisteren het ziekenhuis verlaten hebt. Maar John houdt zich sterk voor mij. Ik voel aan zijn omhelzing dat hij liever zou hebben dat ik vannacht zou kunnen blijven, maar daar hebben we niet de nodige maatregelen voor getroffen. Je denkt 'ik doe dit hier wel even', maar eens dat je ervoor staat, voel je de zelfzekerheid toch wegebben. Het feit dat het bij zijn eerste operatie even misging, speelt dan misschien op dat moment toch door zijn hoofd. Ik vraag er wel naar, maar hij onkent, hoewel ik me dan afvraag of hij onkent om me niet nodeloos ongerust te maken. We weten beiden dat hij in uitstekende handen is, maar dat beetje twijfel is er toch. Morgenochtend zal hij om 5u30 - 6u00 gewekt worden en om 07u15 wordt hij geopereerd. Nu de nacht nog doorkomen zonder al te veel uren wakker te liggen. We gaan ervoor en onze liefde blijft groeien ...
Vanmorgen opgestaan. Na een niet zo denderende nachtrust een bemoedigend mailtje gevonden van onze CEO. Dat doet echt goed. John gebeld en een vrolijke stem aan de lijn gehad. Er worden plannen voor de toekomst gemaakt. Namiddag het bericht gekregen dat hij al zijn rijbewijzen terugkrijgt (wagen, vrachtwagen en bus). Heerlijk nieuws . Heb het besluit genomen met een Blog te beginnen. Op die manier kan iedereen ons volgen die er zin in heeft en schrijf ik een aantal dingen en gevoelens van me af. Het werkt helend en het lijkt er een beetje op alsof je de dingen een plaats kan geven, al is het dan een virtuele. Morgen namiddag gaan we voor de cardio en scan van de buikholte. 's Avond naar Pellenberg voor de operatie van woensdagmorgen.
Zondag en voor het eerste sinds lang, schijnt de zon ook echt, maar het voelt niet zo aan. Ik heb vanmorgen voor het eerst met een paar vriendinnen gebeld. Geprobeerd het nieuws zo objectief mogelijk te brengen. Het nieuws aan vrienden laten weten en het medeleven dat er onmiddellijk komt, is hartverwarmend. We besluiten in de namiddag voor ik John terugbreng naar huis om nog iets te gaan drinken en dan spreken we onze gezamenlijke angst uit. Weten ze ondertussen al iets meer dan toen de 14de januari? Heeft de tumor die hij in januari afstond aan de wetenschap al een paar dingen kunnen verhelderen? We willen eigenlijk zoveel vragen stellen, maar kunnen ze enkel aan elkaar ventileren. Op zich is het een zegen dat we dat kunnen en als er al iets duidelijk werd in de periode van donderdag tot nu, is het wel dat onze liefde voor elkaar nog zoveel hechter is geworden. We gaan er samen voor vechten. Zijn gevecht zal iets zwaarder zijn dan het mijne, maar we zijn er ook van overtuigd dat wanneer het enkel aan onze vechtlust zal liggen, we dit overwinnen en dat we die tijd zullen gebruiken om zo mogelijk nog meer naar elkaar toe te groeien. Wanneer ik hem thuis (Gijmel) achterlaat, breekt mijn hart zowat. Om praktische redenen kan ik niet bij hem blijven, maar er is geen moment dat ik niet aan hem denk en eigenlijk verlang om bij hem te zijn.
Feestje van Mathie en Inge. We gaan het vanavond parkeren. Genieten van het feestje. Iets eten, beetje (veel ) drinken en voorlopig nog aan niemand vertellen. We genieten, maar het laat je nooit helemaal los. Er blijven teveel vragen, waar we eigenlijk zo snel mogelijk een antwoord op willen hebben.
Vreselijk slecht geslapen, heb me door de dag gesleurd met zoveel vragen. Mijn dochters en schoonzoons zijn vanavond komen eten en we hebben het hen verteld. Ze reageren nuchter, net zoals ik het gehoopt had. Niet nodeloos emotioneel. Mijn jongste zus weet het ondertussen ook en zal de rest van de familie op de hoogte brengen. Voor de rest willen we het nog even stilhouden omdat we zelf nog aan het zoeken zijn hoe we hiermee moeten omgaan, maar we slapen samen en dat op zich, geeft al steun.
John had vandaag al om 08u20 afspraak met Dr. Samson en kreeg het slechte nieuws dat de kanker terug is. Twee hele kleine plekjes op de longen. Of hij chemo wil... Er wordt een nieuwe afspraak gemaakt voor dinsdag 4 juni cardiogram en scan van de buik om te kijken of er zich elders nog iets ontwikkeld heeft. Verdriet, angst, onbegrip, machteloosheid, kwaad... een mengelmoes van emoties komt op je af. We zien elkaar 's avonds praten erover. Waarover? We weten zo weinig, zitten nog met zoveel vragen...
Een dag zoals een ander, maar met een telefoontje van Dr. Samson, waardoor er een klein alarmbelletje afgaat. Zogenaamd niets om me zorgen over te maken, maar waarom is hij dan op zoek naar John...? Laten rusten....
Vanmorgen heeft John een scan van de longen laten uitvoeren en om 19u bij de dokter geweest die vindt dat de scan het best even kan worden doorgestuurd naar zijn dokter in Pellenberg, Dr. Samson. Voor mezelf een dag op kantoor zoals er wel meerdere dagen zijn.
Nadat mijn 2 fantastische dochters hun eigen onderdak kozen met hun partners, besloot ik op 29 december mijn profiel online te zetten op zoek naar die ideale levenspartner . Na onderzoek op het internet, koos ik uiteindelijk voor de datingsite 50+. Aanvankelijk leek me het idee niet zo aantrekkelijk, maar voorafgaand aan deze beslissing las ik het boek van Erika Ponnet, 'Blijf bij mij' en wou ik me eigenlijk inschrijven in haar relatiebureau. Al snel bleek echter dat in mijn leeftijdscategorie de vraag veel groter was dan het bestaande aanbod en ik zelfs niet uitgenodigd werd voor een vrijblijvend gesprek
Datingsite dan maar . De reacties die je krijgt zijn dan eigenlijk best wel verdomd ego-strelend , dus als jullie al eens een boost nodighebben voor wat complimentjes, zeker eens denken om op een datingsite te gaan staan .
Er waren velen gegadigden, doch weinig uitverkorenen .
Na twee echt hilarische dates, die voor deze publicatie niet relevant zijn,
was er nog een derde, waarvan ik vond dat die misschien wel kon passen in mijn
wereldje. Alleen was het zo dat hij herstellende was van een operatie van een
gescheurde spier in zijn linker dijbeen.
Geduldig als ik ben vond ik niet beter om een blind date te hebben in het ziekenhuis (Leuven). Voordeel daarvan is dat je zelf kan weglopen indien het je niet aanstaat, of dat hij niet kan weglopen indien het je wel aanstaat, maar het niet wederzijds is .
Ik dus naar Leuven voor een blind date. Het verplegend
personeel op zijn afdeling had hij op de hoogte gebracht en jullie kunnen je de
nieuwsgierige blikken waarschijnlijk wel voorstellen .
Het was dus een ontmoeting zonder aankleding (bijna
letterlijk te nemen). Geen bubbels, lekker etentje, romantische sfeer niks van
dat alles. Een tetra brikje fruitsap en één van de meest fantastische first dates die ik ooit had. Dikke 2 uur ben ik er gebleven. Een ongelooflijk leuke babbel. 80% van de tijd gelachen, 20% ernstig. Dus ik met een heerlijk gevoel naar huis en de afspraak om mekaar snel weer te zien.
Omdat het zo leuk was, verwachtte ik een berichtje van hem,
een seintje, maar niks. Ondertussen waren we op facebook al vrienden en daar
stond van zijn kant een rare boodschap op, die ik niet direct kon plaatsen.
De dag erna had ik het erg druk en kwam er
geen enkel bericht, niks aan reactie van zijn kant. Dus, ik bel hem s avonds
op, want indien hij een vervolg niet zag zitten, wou ik dat graag direct weten
(geduldig als ik ben ).
Aan de telefoon kreeg ik slecht nieuws. 10 minuten vóór
ik de dag ervoor bij hem op de kamer was binnen gekomen, had hij te horen
gekregen dat hij kanker heeft. Bij de operatie aan zijn been, was men een
vreemd weefsel tegengekomen en had men voor alle veiligheid een biopsie laten
uitvoeren met het slechte nieuws als resultaat.
Ongelooflijk, echt Ik kon niet vatten dat hij zich zo
kranig gedragen had de avond ervoor met dat slechte nieuws op dat ogenblik
te verwerken. Niets had ik aan hem gemerkt, terwijl even te horen krijgen dat je
kanker hebt, toch echt niet van de poes is. Zeker wanneer je te horen krijgt dat bij uitzaaiing van dit type van kanker de overlevingskansen slechts 2 tot 5 maanden is omdat er 'slechts' 400 gevallen bekend zijn.
Hij begreep dat het tussen ons niets zou kunnen worden.
Een vitale, aardig uitziende vrouw hoefde zich toch niet in te laten met
iemand die net een kankerdiagnose had gekregen. Maar ik was een andere mening toegedaan. Dus vertelde ik hem dat hij inderdaad ziek was, maar dat dit totaal
niets aan hem als mens veranderde en dat ik geen zin had om af te haken tenzij
hij natuurlijk mij niet meer wou zien. Ongeloof, ontroering aan de andere kant
van de lijn, dat kan ik toch niet van je vragen en zo meer, maar uiteindelijk
ging hij akkoord. En ondertussen gaan we dus verder als koppel en voor het
geval dat jullie zouden denken dat hij een gelukkige man is, wil ik dit bij
deze formeel tegenspreken , want ik ben degene die gelukkig is .
John is een geweldige man, met een positieve ingesteldheid in het leven
die nog veel, maar dan ook veel keren groter is dan de mijne. Het is één groot
vat humor
en heeft zijn hart meer dan op de juiste plaats zitten.
Op 22 januari werd zijn linkse dijbeenspier weggenomen met de tumor die ondertussen de grootte had van 16 op 8 cm. Deze kan
niet worden vervangen, of van een donor getransplanteerd worden. Hij leerde ondertussen opnieuw stappen, dansen, en hoewel men voorspelde dat hij altijd een beetje gehandicapt zou blijven, is daar op dit moment nog maar weinig van te zien. Na zijn ontslag uit het ziekenhuis op 14 februari (best Valentines Day ever ) volgde in de maanden maart, april en mei een reeks van 30 bestralingen. Alle pijn en ongemakken ten spijt behoudt John zijn positieve ingesteldheid. Een zalige man om mee samen te leven. Permanent een helpende hand in de buurt, veel gelach, leuke verhalen, een knuffel, een kus... En nooit is hem iets te veel. Hij is altijd tevreden, vangt je op in je moeilijke momenten. Voor mij een zeldzaam exemplaar van liefde en toewijding.
Op 25 april gaan we samen op controle naar Leuven en mogen met het heuglijke nieuws naar huis, dat alles ok is en er geen spoor van kanker meer te bespeuren is. De revalidatie verloopt voorspoedig en alvorens voor de laatste operatie te gaan - een verstevigende nagel in het dijbeen - besluiten we een paar dagen de zon op te zoeken in de Provence. Tijdens de reis naar Frankrijk heeft John wat last van een hoest. Niks ernstig, maar toch maar even naar de dokter. Buiten een lichte verkoudheid wordt er niets bijzonders vastgesteld, maar om het zekere voor het onzekere te nemen, misschien toch maar even een scan van de longen laten nemen. We zijn maandag 27 mei.
. Als de administratieve molen mee wil draaien in Pellenberg mag John deze namiddag naar huis. Vanmorgen hebben ze nog wat bloed afgenomen - ondertussen zijn dat toch al wel een paar litertjes die hij heeft achter gelaten - en wanneer dit geen grote afwijkingen vertoont, mag het koffertje worden gepakt.
- komt er een koppel buiten. Een beetje typisch koppel, hij wat te rond en zij wat te rond... Meneer loopt voorop met in zijn hand een flesje cola, mevrouw een paar meter erachteraan met haar arm in het gips ... zie je het beeld 
.
