Lieve volgers van de blog,

John en ik hebben besloten een laatste bericht te posten op deze blog. Hierna kunnen jullie John volgen via

 zijn Facebookpagina, waar hij jullie een update zal geven van zijn evolutie.

Degene die hem daar reeds volgen, weten dat de laatste chemo niet heeft aangepakt. De tumor in zijn linkerlong groeide in 15 weken van 2 naar 6 cm. Maandag 10 feb. is er een bezoek met zijn prof. Schöffski om te bepalen wat er verder nog kan gebeuren. Ondertussen laat John de moed zeker niet zakken en zoekt hij naar alternatieve oplossingen mocht Leuven hem niet verder kunnen helpen.

Voor iedereen die John kent, is dit echt geen prettig nieuws. Aan zijn optimisme en levensmoed heeft het sinds dit hele proces begonnen is zeker niet gelegen. En wanneer je met hem praat, blijft hij steevast geloven dat hij zal overwinnen. Bewonderenswaardig gewoonweg en ik ben gezegend geweest om iemand als hem in mijn leven te hebben gehad en voor alle duidelijkheid ook nog een beetje heb, want onze vriendschap is overeind gebleven.

Wanneer jullie dit bericht lezen, weet dan dat er geen verdere berichten zullen volgen. Ik kan het nog niet over mijn hart krijgen om de blog te verwijderen. Het zou bijna lijken alsof ik een stukje uit mijn leven wegsnij en dat is wel het allerlaatste wat ik wil, want het heeft me enorm verrijkt als mens en mijn kijk op het leven erg beïnvloed. Elke dag passeert maar één keer en je kan er verdomme maar best zoveel mogelijk uit halen...

Dank je wel voor jullie steun tijdens het afgelopen jaar en blijf vooral John steunen via FB, wanneer jullie hem tegenkomen op straat, in de kroeg... Het maakt al niet uit.

Aan alle lezers van de blog wens ik een gezond en een rijkelijk gevuld leven.

Wivina (& John) xxx

07-02-2014 om 10:30 geschreven door Wivina  

John en ik hebben ondertussen een weg gevonden waarin we ons alle twee min of meer kunnen verzoenen, zonder dat we volledig afscheid van elkaar moeten nemen. Op deze manier kunnen we er nog voor elkaar zijn op de momenten dat het ons moeilijk gaat en het geeft mij de mogelijkheid om jullie op de hoogte te houden van zijn welzijn (of juist het gebrek eraan... :-s).

En momenteel gaat het niet zo goed met hem. Hij ligt al sinds dinsdagavond terug in de kliniek. Aanvankelijk omdat de witte bloedcellen niet mee wouden. De waardes stonden extreem laag. Daaruit voortvloeiend deed hij een infectie op (welke weten ze nog niet, maar hij had vrij hoge koorts 38.3), waardoor hij minstens 5 dagen een antibioticakuur kreeg met breed werkspectrum. Hij heeft dan woensdag 2 zakken bijkomend bloed gekregen, maar vorige zaterdag na een nieuwe controle,  kreeg hij dan het nieuws te horen dat de rode bloedcellen ook niet mee wouden, waardoor hij gisteren nog een zak bloed heeft bijgekregen. Indien zijn waardes deze morgen goed zouden zijn geweest, had hij vanmiddag naar huis gemogen, maar helaas... De waardes van zowel de witte als de rode bloedcellen blijven te laag. Hij krijgt dus opnieuw 2 zakken bloed bij in de hoop dat dit voldoende zal zijn om hem binnen enkele dagen naar huis te laten gaan, maar dat is op dit ogenblik echt koffiedik kijken.

Af en toe (en dan meen ik echt af en toe) hoor ik in zijn stem dat het even genoeg is geweest. Door het feit dat zijn bloed niet goed is, kunnen ze ook niet verder met de chemo, en schuift alles voortdurend maar op. Ik heb dit al eens eerder aangehaald in deze blog. Mensen porren hem aan om de moed niet te verliezen, om ervoor te gaan, maar dat is echt een gigantische opgave hoor. Telkens opnieuw die hoop die de kop wordt ingedrukt... Je moet er maar aan gaan staan. Het is op geen enkele manier eenvoudig.

Zodra er nieuws is, hou ik jullie opnieuw op de hoogte.

09-12-2013 om 16:05 geschreven door Wivina  

Mocht Stijn Coninx ooit verlegen zitten om een scenario, mag hij er altijd eentje bij mij komen lenen.

Vanaf het moment dat ik mijn profiel online heb gezet op een datingsite tot gisterenavond werd mijn leven gevuld met liefde, heel veel liefde, nog meer liefde, nieuwe vriendschappen, geluk, hoop, onnoemelijk verdriet… een rollercoaster van emoties die zo intens waren dat je elk moment zou moeten kunnen vasthouden, zodat je het nooit meer vergeet. Vooral omdat het mijn leven zo ontzettend rijker heeft gemaakt.

John is gisterenavond bij mij geweest om me los te laten. Ik denk, neen eigenlijk weet ik het wel heel zeker, de meest onbaatzuchtige vorm van liefde die een mens aan een ander kan geven. John geeft me mijn ‘vrijheid’ terug. Hij wil dat ik verder ga met mijn leven, mijn zoektocht … hoe je het ook wil noemen.

Hij laat me, … ons, los zodat ik verder kan gaan met de zoektocht van mijn toekomst. Een toekomst die er voor ons twee niet kan zijn. De pijn die ik, en ik denk ook hij, hierbij voel, is gewoonweg niet onder woorden te brengen. We zullen beiden blijven zitten met de onbeantwoorde vraag van wat er had kunnen zijn, indien er geen kanker was… We blijven beiden met het gevoel zitten dat dit potje echt wel zijn dekseltje heeft gemist.

Alles voelde zo juist aan. Eigenlijk weet ik wel zeker dat ik nooit meer iemand zal vinden die ‘zo juist’ aanvoelde. Door de ziekte heen heb ik soms geworsteld met mijn gevoelens. Vooral de laatste weken vóór John het slechte nieuws te horen kreeg, ben ik me soms gaan afvragen of wij wel voor elkaar bestemd waren. Onze gesprekken werden eng, onze wereld werd eng, maar ik vergat onderweg dat onze wereld gedomineerd werd door kanker.

Maar wat blijkt dan. Sinds 5 weken is onze relatie zo intens verlopen door emoties van angst, onwetendheid, hoop, verlangen… dat je in je gesprekken terug tot de basis komt van de reden waarom twee mensen ervoor kiezen om samen te zijn, samen oud te worden. Je wordt ‘verplicht’ met elkaar te babbelen over de essentie van een relatie, over de essentie van het leven. We leven zo jachtig door onze jobs, onze verplichtingen – die we ons vaak zelf aanpraten – dat we vergeten stil te staan bij wat belangrijk is. En John heeft me gisterenavond een staaltje gegeven van wat belangrijk is. 'Niet ik, maar jij…' En weet je, als je die regel toepast, komt ‘ik’ vanzelf wel aan bod. Wanneer je de ander belangrijker vindt dan jezelf, komt er rust in je eigen hart en dat is het mooiste gevoel dat je jezelf kan geven.

De zoektocht van mijn toekomst ga ik nog even uitstellen. Ik weet wel heel zeker dat deze toekomst de vergelijking met John moeilijk tot zelfs onmogelijk zal kunnen doorstaan. Er is namelijk geen tweede John. We gaan sowieso onze vriendschap koesteren en in de mate van het emotioneel mogelijke onderhouden.

Ik weet nog niet of ik deze blog ga blijven onderhouden. Ik ben op dit moment zo vreselijk droef dat ik daar geen antwoord op heb. De blog is ontegensprekelijk verbonden met John en mij, en vooral met wat had kunnen zijn en wat ons beide helaas niet gegund is.

Voor diegenen die hem lezen, probeer uit ons verhaal die dingen te halen die voor jullie belangrijk zijn. Praat met elkaar, breng dingen tot hun essentie. Gooi ballast van emoties en materiële zaken die niet belangrijk zijn om gelukkig te zijn, van je af. Ja we moeten werken om in leven te blijven, maar laat je werk niet je leven worden. Maak tijd voor elkaar, leer desnoods mekaar opnieuw kennen, herontdek elkaar, want ik kan je verzekeren dat er in alles en iedereen schoonheid huist, wanneer je de ander én jezelf toelaat ernaar te kijken.

01-12-2013 om 10:19 geschreven door Wivina  

24-11-2013 om 15:49 geschreven door Wivina  

20-11-2013 om 20:39 geschreven door Wivina  

John en ik hebben in alle sereniteit besloten onze relatie te beëindigen. Omdat we beide weten waarover het gaat, ga ik nog even niet in detail over het waarom.

 Ik ben momenteel trouwens erg leeg omdat de laatste dagen en uren erg intens waren op emotioneel vlak.

Aan beide kanten is er geen enkel gevoel van bitterheid. We hebben beiden gehandeld met het grootste respect voor elkaars gevoelens.

Zelf blijf ik John begeleiden in zijn chemokuren, onderzoeken, doktersbezoeken voor zolang hij dat wenst.

De duidelijkheid van onze situatie naast de onduidelijkheid van wat de toekomst nog in petto heeft, zorgt voor een sereen gevoel bij ons beiden. Ik denk trouwens dat ik zowel voor John als mezelf mag spreken wanneer ik zeg dat we er beide sowieso één van de mooiste en hechtste vriendschappen uit ons leven aan overhouden.

We hebben dus geen afscheid van mekaar genomen, alleen een andere invulling gegeven van hoe we met elkaar zullen omgaan in de toekomst.

Ik blijf deze blog onderhouden voor jullie, voor ons, voor mensen die er troost in vinden…

John is nog niet gecontacteerd door Leuven om zijn volgende chemo op te starten. Indien er morgenochtend geen brief met de post wordt afgegeven, neemt John contact met Leuven om te informeren. Zodra we nieuws hebben, zullen jullie het op de blog vinden.

12-11-2013 om 21:22 geschreven door Wivina  

Ondertussen ging er een week voorbij sinds we het slechte nieuws kregen. John en ik hebben het beide op onze eigen manier een plekje moeten geven en gek genoeg duurde dat proces voor mij iets langer dan voor John.

Zijn vechterslust boette er niet op in. Integendeel, voor hem mag morgen de chemo opnieuw opstarten.

Mijn vermoeden is dat ze zijn lichaam de tijd willen geven om terug wat bouwstoffen te verzamelen, zodat de chemo ook ten volle zijn werk kan doen.

Zelf heb ik even getwijfeld of we onze relatie niet moesten stoppen. Omdat de tijd die er overblijft niet in te schatten is, wou ik het liefst dat John vanaf vandaag precies zou mogen doen waar HIJ zin in heeft, zonder daarbij rekening te moeten houden met mij. Niet dat ik dan zou stoppen om er voor hem te zijn, maar wel om hem de vrijheid geven ZIJN ding te doen, op alle vlakken. Werk, liefde, seks…, maar dat wil hij niet. John wil doorgaan op de weg die we zijn ingeslagen op 14 januari en ik zal proberen samen met hem die weg verder te bewandelen. Gezien de prilheid van onze relatie en het feit dat de fundamenten gebouwd werden op ziekenhuisbezoeken en uren praten over kanker, zal het voor ons beiden niet altijd makkelijk zijn.

We hebben daarom besloten dat het onderwerp kanker tot het minimum herleid wordt en er uitsluitend nog over gesproken wordt om ‘praktische’ informatie aan elkaar te geven.

Zeker niet omdat we ons hoofd in het zand steken, maar wel om ons leven terug op te pakken. Een leven waar er ruimte is voor een goeie pint (Orval ), een lekker etentje  met vrienden, een goed glas wijn… Gewoon , van de dagdagelijkse dingen zo intens mogelijk genieten.

We willen daarom aan onze omgeving vragen om te doen alsof er niets aan de hand is. We geven zelf wel aan wanneer we erover willen praten. Afgelopen zaterdag heb ik aan verschillende mensen een luisterend oor gevraagd en het ook gekregen. Het gaf mij de mogelijkheid om de vloed aan gedachten die een ganse week door mijn hoofd spookten, te ordenen omdat ik ze moest uitspreken en verplicht was ze voor mijn luisterende oren duidelijk te maken. Daardoor werden ook voor mij een aantal dingen duidelijk.

Niemand kan ons raad geven in de zin van, je zou dit moeten doen, of dat, omdat ratio hier niet op zijn plaats is. John en ik vinden onze weg op onze manier. Een luisterend oor – wanneer we erom vragen – helpt om de chaos van gedachten te ordenen.

Zodra er nieuws is over het tijdstip dat de chemo opnieuw opstart, houden we jullie op de hoogte. En voor zover we het nog niet expliciet hebben gezegd, we zijn  jullie ontzettend dankbaar voor de steun en de aanmoedigingen. We willen ook dat jullie weten dat we niet zoeken naar medelijden, maar dat een woord van liefde en troost ons veel meer doet.

Ik kreeg gisteren een mailtje via deze blog van een dame die aan exact dezelfde ziekte lijdt als John. De inhoud van het mailtje heeft me erg geraakt en ik hoop dat ik de juiste woorden vond, toen ik haar antwoordde.

Soms vind ik het echt lastig om een aantal dingen neer te pennen. Omdat ik weet dat John deze blog ook leest, durf ik niet alles neer te schrijven. Maar misschien hoeft men ook niet alles letterlijk te verwoorden opdat een goeie verstaander de rest tussen de regels kan lezen.

04-11-2013 om 22:33 geschreven door Wivina  

Waarschijnlijk wachten een aantal onder jullie op nieuws, want vandaag had John zijn afspraak met prof. Schöffski. Het nieuws dat we kregen, was niet goed.

Voor diegenen die deze blog lezen en bevriend zijn met zijn ouders, zouden we het op prijs stellen dat jullie het volgende verhaal met hen delen: één van de gezwellen is terug gegroeid en daarvoor krijgt John nu een onderhoudende chemo. Na 11 weken is er een nieuwe scan en van daaruit gaan we verder kijken.

 We vragen dit expliciet omdat zijn ouders het echt te moeilijk zouden hebben met de realiteit.

Wat is nu die realiteit. Ondank de eerste bemoedigende uitslagen van de scan 6 weken geleden, was de uitslag van vandaag niet zo positief. Eén van de cellen is effectief kleiner geworden, maar een andere cel groeide op 6 weken tijd van 12 mm naar 22 mm en er werden bijkomende klieren ontdekt in de streek van het bekken. Dat betekent helaas dat de chemo niet aansloeg, noch de traditionele, noch het studieproduct.

Opereren heeft geen zin, omdat het wegnemen van een gezwel de kanker op zich niet wegneemt. Helaas bestaat er geen genezing voor deze agressieve vorm, maar mogelijks wel een stagnatie van de kanker. Dat houdt in dat John ervoor koos verder te gaan in chemo met een kuur die de ziekte kan stagneren. Binnen 2 weken zal  John voor 24 uur worden opgenomen in het ziekenhuis. Daar krijgt hij de  chemo toegediend, mag dan naar huis om 3 weken erna opnieuw dezelfde behandeling te ondergaan. Zo krijgt hij 3 kuren en dan zal na 11 weken vanaf vandaag opnieuw een scan worden genomen om te kijken of ze de kanker konden stilleggen. Mocht dat niet het geval zijn, kan hij nog een laatste kuur proberen van chemo. En deze houdt in dat hij elke dag een chemo pilletje dient te nemen.

Welke de kansen zijn om de kanker te stagneren, weten we niet. Het is voor iedereen verschillend en elk lichaam reageert anders. We hebben geen andere keuze dan de ene dag na de andere te nemen en van elke dag te genieten zoals hij zich aandient en vooral datgene te doen waar John zin in heeft.

Persoonlijk wil ik aan de lezers van deze blog vragen om hem te helpen met te genieten. Praten over kanker mag er zeker bij zijn, maar enkel wanneer John zijn ervaringen wil delen.  Voor de rest wil hij elke dag plukken en indelen volgens zijn eigen persoonlijke behoeftes.

Het enige wat wij moeten doen, is daar respect voor hebben.

28-10-2013 om 23:44 geschreven door Wivina  

17-10-2013 om 15:57 geschreven door Wivina  

10-10-2013 om 16:45 geschreven door Wivina