En na 2410 km mag je dan uiteindelijk het plein bij de kathedraal in Santiago opdraaien, na vandaag toch weer enkele stevige klimmetjes te hebben verwerkt. In de kathedraal werd ik onthaald door een zwaaiend wierooksvat. Maar het grote wow gevoel was er niet, wel een ingetogen blijheid om het beoogde doel veilig te hebben gehaald. En toch ook weer een beetje een tweeslachtig gevoel, langs de ene kant blij en ook wel een beetje trots op mijzelf, en aan de andere kant toch ook wel een beetje spijt dat de tocht met de uitdaging, met de bezinningsmomenten, met de vele spontane ontmoetingen, met het samenzijn in de refugiés van allemaal gelijkgestemden nu ten einde is . Natuurlijk ook wel blij met het weerzien van mijn allerliefste schat die ik toch wel heb gemist. Maar bij deze toch even dit: ik sta toch van mijn eigen te kijken dat ik het alleen zijn zo goed heb doorstaan, ga dit natuurlijk de komende dagen uitgebreid goedmaken .
Twee bedenkingen bij vandaag: 1) Enkele weken voor mijn vertrek overviel me plots de gedachte: is dit wel een goed idee van mezelf om aan deze tocht te beginnen? Nu vandaag na 3 weken op tocht kan ik zeggen dat dit een van de mooiste ervaringen is en dat dit nog zeer lang in mijn geheugen gegrift zal staan; 2) Zoals al vele pelgrims vertellen of schrijven is de aankomst in Santiago niet het WOW- moment, voor mij was dit ook zo . MIJN WOW- MOMENT IN DEZE TOCHT ZAL VOOR ALTIJD DE AANKOMST EN HET ZIJN OP CRUZ DEL FERRO MET HET ACHTERLATEN VAN DE STENEN EN HET LEZEN VAN DE KAARTEN VAN MIJN KINDEREN.
Beste blog-volgers: Nu ga ik samen met mijn lieve schat Ria hier nog enkele dagen genieten van elkaar en het Spaanse binnenland, eenmaal terug thuis zal ik zeker nog een aantal zaken op de blog plaatsen waar ik gedurende mijn tocht niets over heb geschreven (nee, niets om ongerust over te worden), en wie het verhaal uit mijn mond wil horen is steeds welkom want ieder die met het gedacht speelt om deze tocht te maken kan ik het zeker aanraden.
Bedankt voor alle steun, alle aandacht en interesse de afgelopen weken.
Zon of regen, ook hier kan het in korte tijd veranderen
Dag 20: Sarria - Arsua - 80 km
De laatste loodjes wegen het zwaarst, wordt wel eens gezegd. Dit moet toch wel kloppen want vandaag (en dat zal morgen niet anders zijn) toch weer de ganse dag heuvels gehad met een stijgingspercentage van 7 à 8en 10 procent en dit begint zich te laten voelen . Maar niet geklaagd want deze keuze heb ik zelf gemaakt en het mag ook niet te gemakkelijk gaan .
Vandaag dus iets later vertrokken dan normaal (maar om 80 km te fietsen moet je niet om 7 u vertrekken). Op mijn weg zie ik steeds meer wandelaars richting Compostela, in ganse rijen lopen ze achter elkaar op het wandelpad, sommige nog stevig in de pas maar ook grote aantallen al erg mank . Taxi- en busbedrijven doen hier ook gouden zaken .
De bedenking die ik had bij het passeren van al deze wandelaars was : er moet toch meer zijn dan alleen de uitdaging en het geloof dat er zovelen hun eigen camino willen lopen of fietsen. Ergens moet er toch iets zijn dat al deze mensen in de zelfde richting, hetzelfde spoor wil zetten. Klinkt misschien raar voor degenen die me beter kennen, maar dat gevoel krijg je hier wel als je dagelijks met gelijkgestemden de dag en de avond doorbrengt.
Bedenking van vandaag tijdens het fietsen: het is de weg die belangrijk is, niet het doel. Maar nu de weg van deze camino ten einde loopt, wordt het doel ook een doel, de weg zullen we zelf verder moeten uitzetten met toch weer een ander doel voor ogen. En de bedoeling is om een aantal zaken van deze weg verder mee te nemen in het gewone leven.
Morgen is de grote dag, mijn aankomst op het plein voor de kathedraal!
Om te beginnen moet ik eerst iets rechtzetten: blijkbaar is het volgende zondag pas Vaderdag, maar voor mij was dit dus toch gisteren (kan gebeuren als je niet meer midden in de maatschappij leeft )en wees gerust deze Vaderdag zal ik nooit meer vergeten.
Nu vandaag stonden er weer 2 serieuze beklimmingen op het programma, dus weer op tijd weg (7u30) na een stevig ontbijt en met goede moed richting de Sebriero 1300 m hoog. Ofwel was het de adrenaline van gisteren nog, of misschien het laatste flesje van Lieve de apotheker, ofwel worden de benen nog met de dag beter (voor Piet, misschien krijg ik nog wel ambitie om de Mont Ventoux te bedwingen , ),maar het ging weer verrassend vlot naar boven. Aangekomen op de top enkele foto's gemaakt en eens echt kunnen genieten van de schoonheid van de natuur. Toen in vliegende vaart begonnen aan een afdaling van 12 km aan een mooie snelheid van 50 à 55 per uur , dus zo gebeurd. Onderaan in het dorp aangekomen heb ik een warme tas koffie gedronken en wat inkopen gedaan. Dan heb ik 20km verder een pauze ingelast van 1,5 u anders was ik vandaag veel te vlug in Sarria . Tijdens de pauze eerst wat gegeten en toen een heerlijk dutje in de zon gedaan . Heet dit nu pelgrimeren? Genieten? Of gewoon een beetje luieren? Vul zelf maar in, maar ik heb er van genoten.
Uiteindelijk weer de fiets op voor de laatste 20 km met toch nog enkele stevige hellingen (zal zo blijven tot in Compostela) . In Sarria heb ik een heel leuke en verzorgde refuge gevonden (begin er steeds meer goesting in te krijgen in het leven in de refuges ).
Enkele bedenkingen vandaag op de fiets: Als je op tijd kan rusten en op een redelijk goede tijd het werk af heb (in mijn geval dus fietsen), kan je dan zeggen dat je het goed onder controle hebt? Zou ik misschien toch nog samen met Piet de Mont Ventoux gaan oprijden? Laurence en Thieu voel je hem al komen? Nee, grapje .
Wat moeten de fietsers en autobestuurders vandaag gedacht hebben als ze me tijdens de beklimmingen zagen fietsen met een brede glimlach op het gezicht? Reden hiervoor is dat ik vandaag fietste met muziek in de oren en dat Anneleen (zeer veel dank hier voor) er voor gezorgd heeft dat er tussendoor een aantal bemoedigende berichten werden ingesproken door familie en vrienden, gewoonweg prachtig, aan allen dank voor deze leuke verrassing!
Voor vandaag zal dit wel volstaan, maar ik zou eigenlijk nog wel een tijdje kunnen doorgaan ...
De bedoeling was om vandaag niet al te vroeg te vertrekken, maar aangezien er al vanaf 4u30 redelijk wat gerommel was van de wandelaars, ben ikzelf ook maar om 6 u opgestaan en om 7 u was ik vertrekkensklaar richting Cruz del Ferro. Na ongeveer 10 km was er al een klein kerkje open waar ik even ben binnengestapt (het is toch ook zondag ) om me even te bezinnen want na de zware beklimming van Col Somport was ik er toch niet helemaal gerust in. Of het hier nu aan heeft gelegen of aan het flesje van Lieve de apotheker in Kaulille (Piet weet hier meer van) of gewoon aan de motivatie (het was toch ook vaderdag vandaag en aangezien mijn 3 jongvolwassen kinderen ieder een kaart hadden meegegeven gaf dit extra vleugels). Ik moet zeggen dat het klimmen me vandaag redelijk vlot afging, ik had zelfs nog adem over om met de muziek op de iPod mee te zingen.
Eens aangekomen bij Cruz del Ferro wordt toch wel iedereen daar boven overvallen met herinneringen, en de stenen die daar door al zo velen zijn achtergelaten maken het af. Bij mij was dit zeker niet anders, heb hier dan ook even een moment van rust gehouden en ook even gedacht aan allen die mij genegen zijn, ook degene die niet meer onder ons zijn. Maar bij het lezen van de kaarten voor vaderdag (waarvoor ik mijn kinderen zeer dankbaar ben) heb ik toch wel meer dan eens tranen moeten wegvegen, zelfs hiervoor is deze tocht een prima les. Ik werd zelfs aangesproken door een Nederlander die al blij was dat hij mij een traan zag weg pinken, was voor hem de bevestiging dat er met hem niets abnormaal aan de hand is. Toen werd het tijd om naar beneden te fietsen, want het was daar boven vandaag redelijk koud. Dus eerst beenstukken, termovest, regenjas en lange-vinger-handschoenen aan (ik heb ik deze spullen dan toch niet voor niets al meer dan 2000 km meegesleurd). De afdaling was prachtig (ja Jos, prachtig) en snel. In het dal dan weer even rust gehouden om de winteruitrusting weer weg te bergen en wat te eten. Na een rustige fietsnamiddag uiteindelijk aangekomen in een refuge die de Flower Power tijd uitstraalt, maar ik ga er vanuit dat iedereen hier wel te moe zal zijn. Ga dit zeker op de voet volgen .
Vanmorgen toch met een lichte euforie mogen starten want na 5 km draaide de 2000-ste kilometer onder de wielen door . Op dat moment heb ik even de rug gestrekt en de armen in de hoogte gestoken . Vandaag dus samen met Conner uit Dublin gefietst richting Léon, het was heerlijk fietsen deze voormiddag met een licht zonnetje en +/- 20 graden. Na goed 60 km in 3 u fietsen, aangekomen in Léon waar we na er eerst rustig wat te hebben rondgefietst ook een bezoek zijn gaan brengen aan de kathedraal. En aangezien we vandaag met 2 waren kon er ondertussen een bij de fietsen blijven. Ik heb er dan ook gebruik van gemaakt om de kathedraal ook vanbinnen (tegen betaling van 5 euro) te bezichtigen, ziet er gewoon prachtig uit en zeker de moeite waard voor wie eens in deze buurt zou komen. Mijn Ierse metgezel vond het niet kunnen dat er in kerken geld gevraagd werd en was dus snel terug .
Ondertussen ook nog een aantal fietsers tegengekomen op het plein voor de Kathedraal. Ik had hen 2 dagen geleden al ontmoet in een refuge en zij keken toch redelijk verbaasd. Nadat we nog wat gegeten hebben in Léon zijn we verder gefietst richting Astorga, 65 km verder. Eens de stad verlaten moesten we gedurende de rest van de dag vol tegen de wind in die in de loop van de middag was komen opsteken . En ik die had gehoopt dat als je met 2 fietst (zoals bij Jos en Piet - mijn fietsmaten in Frankrijk - vanzelfsprekend was) ieder zijn deel van het kopwerk moet doen, heb ik van Conner niets meer gezien. (Hij heeft gedacht, laat die zwoegen en zweten, ik volg wel in het wieltje ). Nadat ik 60 km tegen de wind in gestoempt heb, heb ik dan ook op een nette manier van hem afscheid genomen.
Dan toch nog even de lichte paniek verklaren. Vandaag dus de eerste lekke band gehad., Op zich niets speciaals na 2000 km, maar bij het wisselen van de binnenband blijkt nu dat de binnenbanden in de wielen Belgische ventielen (voor die van Kaulille zijn dat sepappen) en de reserve binnenbanden die ik nog eens apart bij heb, hebben Hollandse sepappen . Dus er zat niets anders op dan even te plakken, maar met een dreigend onweer is dat toch even stressen, En het was dan nog maar de vraag hoe goed is zo een fietspomp werkt = in orde . Na een paar regen druppels dan aangekomen in een refuge die wordt opengehouden door de Japanners, is toch weer een andere ervaring in de rij van ervaringen die ik de afgelopen paar weken opgedaan heb.
Nu goed rusten want morgen staat Cruz Del Ferro op het programma. Ja, Moeke en Jos (P): ik zal de steen niet vergeten achter te laten en zal op dat moment ook even stilhouden bij ieder die me genegen is, beloofd!
Johan's Camino
 "Confused"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Cool"){kind=icon}
 "Razz"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
.  "Laughing"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Embarassed"){kind=icon}
