Goede avond en welkom in de ons vertrouwde parochiezaal van Boven-Lo.
Johan Verminnens Laat me nu toch niet alleen speelt op de radio. Hij krijgt een plaats in de eregalerij van Radio 2 hoor ik zeggen. Het maakt me wakker verleden zondag. Buiten straalt de zon door de ochtendnevel. Vandaag moet ik iets schrijven voor onze retrofuif zaterdag. Hoop dat het lukt. Voel me rustig stil. Elly en Rikkerts Sta op en wandel ligt al een tijdje in de buurt. Kreeg de plaat in nieuwste versie van Jef bij de laatste voorbereidingsavond. Sta nu op neem je bed op en wandel want de tijd van slapen is voorbij. Ga de straat op met je hele handel. Volg mij. Op missiezondag kan je je geen beter zendingslied voorstellen.
Zending. Ben blij met de mooie eucharistieviering. Voor mij blijft een eucharistieviering het meest zinvolle van een weekend. De kerk, het was in de tijd van Jobolo onze zaterdagse ontmoetingsplaats vooraleer we afzakten naar de kelder beneden. Jos heeft het enkele keren herhaald voorbije maanden. Ook Ludo was gelukkig met het samenkomen in de kerk en de viering. Er is hard aan gewerkt, zie ik, zegt hij onmiddellijk en vraagt naar de samenstellers. In de hal van de pastorie staat de zinken haan van de kerktoren, als een kandelaar op een voetstuk, in de staart van de haan is het gat van een kogel. Ik weet zelfs wie geschoten heeft zegt Mr. Pastoor, maar we hebben nu een nieuwe haan op de toren, een gouden, die weer feilloos de richting van de wind aangeeft, je moet ernaar kijken straks.
Vijf jaren terug, bij de viering in Heiberg in 2000, beloofden we de afspraak voor deze avond. En we houden graag woord. Omwille van de vriendschap. Toch, ieder die aan de voorbereidingen deelneemt, weet dat het soms moeizaam gaat. Wat stilstaat terug in beweging brengen is niet gemakkelijk. Het vraagt geduld, een voorzichtige aanpak en aftasten. Soms lijkt het zelfs onmogelijk, wat onwezenlijk. We zijn eruit gegroeid en het ligt zo buiten ieders normale doen en huidige werkzaamheden. En toch gaan we door. Doet ieder meer dan wat van hem is gevraagd of verwacht. Denk dat daarin juist toekomst gelegen is. Dit te durven aangaan. Het onbekende instappen. Het oude opnieuw in beweging brengen, in een nieuw spoor.
De viering en de fuif moeten ook in dat licht worden gezien. Al de stukjes van inzet van vrienden samengelegd en hopen dat het lukt, dat er een afgerond geheel en een deugddoende activiteit uit voortvloeit. Dat hopen we van harte. Wil hier reeds de jongeren, de Jobolo-jeugd aanhalen en bedanken die vanavond zomaar zonder veel vragen of voorbereiding bij tap en afwas zullen inspringen. Sommige bezitten het diploma in de tapkunst. Wees dus niet ongerust aan hen een biertje te bestellen. Beter dan wie ook zullen ze ervoor zorgen.
Weten niet wat er van deze avond verder worden zal. Een deel hebben we in de hand, een gedeelte niet. Dat moeten we overlaten. Mensen rondom zich binden en verenigen. Denk dat er grote nood is aan gemeenschap. Aan gewone feesten. Ze zijn zeldzaam de feesten waar je met weinig naartoe kunt gaan, zonder geschenken, enkel ingaan op een uitnodiging en je feestkledij aantrekken. Dat is belangrijk. Volg mij. Het gewone doen achterlaten en de uitnodiging aanvaarden, een uitnodiging en vraag naar vriendschap, daar ja tegen zeggen. Niet opgesloten blijven in eigen gedachten, zijn en doen. Bewegen, keren, wederkeren naar de ander en omgekeerd. Naar vroeger en naar nu. Feesten ze hebben met vreugde te maken, maar ook met ontroering, met wat weemoed om wat was en voorbij is. Gisteren zag ik een kind op het strand, zingen nog Elly en Rikkert. Gisteren, het was deze zomer. Een jongetje op een klein Bretoens strand tijdens de vakantie met rode T-shirt en aan de hand van mama aan de ene kant. In de andere hand het touw van een strandvlieger, zwevend hoog in de wind met een staart van geel-groene plastiekjes. Het was lang geleden dat ik dit beeld nog zag. Met dit beeld van zon en blauwe lucht dacht ik aan deze avond in oktober waarbij vliegen het achterliggende thema zou vormen zoals we net voor de vakantie hadden afgesproken. Weet niet, Johan zal het weten, of het ter ere van dit Jobolofeest is, maar het oktobernummer van InterConnect, IMECs Vlaamse nieuwsbrief, heeft als titelpagina het beeld van een jongeman die op een rotsblok zit, turend naar een papieren vliegertje in zijn hand. Een vliegertje zoals we op de schoolbanken van afvalblaadjes vouwden. Vliegen, dan heeft mijn pen zin is een ander boekje van Riet Wille. Een variant hierop zou kunnen zijn: vliegen dan heeft mijn hart zin. Als het met hemel, met hoger te maken heeft. Het leven, hemel en aarde, zijn zo rijk.
Soms gebeurt het dat ik een zondag het huis niet verlaat en toch de meest mooie gebeurtenissen me overkomen: een interview met de nieuwe rector in Titaantjes, een telefoon uit India, een onverwacht bezoek. Een wedstrijd op de weg waarbij een Belg wereldkampioen wordt, alles op een dag. Diezelfde avond nog overspant een regenboog de hemel minutenlang. Hoe rijk het kan zijn en is. Geloof dat wat we ook in het leven doen, dat elke keuze goed is zolang we er zelf middenin gaan staan. Dan is alles wat gebeurt, hoe eenvoudig ook, uitzonderlijk. Zo waren ook de Jobolo-fuiven, heel gewoon en toch weer niet gewoon. Misschien kunnen we iets ervan opnieuw beleven of tenminste proberen te laten ervaren of meedelen vanavond aan allen hier aanwezig. Dat het een gewoon gezellige avond moge zijn zoals toen, waar we nog lang kunnen over vertellen en van nagenieten.
Dank aan het feestcomité. Dit zijn André, Gerda, Hilde, Ingrid, Jef, Johan, Jos, Odette, Rob, Suzanne, Wilfried en William, en nog een aantal stille sympathisanten. Dank aan hen die goed voor alles hebben gezorgd, de viering, de fuif. De zaal hebben versierd, drank en eten voorzien. Dank aan de jongeren die bij ons willen zijn, hoop dat ze het naar hun zin mogen hebben. Dank aan Free die voor ons muziek zal spelen en die ik mag vragen nu al wie maar dansen kan uit te nodigen om de avond in te vliegen.
Denise
22 oktober 2005
22-10-2005 om 00:00
geschreven door Macropus Rufus
27-09-2005
Wandeling
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Nu is uw blog aangemaakt. Maar wat nu???!
Lees dit in het volgende bericht hieronder!
27-09-2005 om 16:32
geschreven door Macropus Rufus
30-09-2001
Wandeling Voerstreek
Wandelen, luisteren, genieten 'n uniek aanbod, welkom in de Voerstreek!
De Voerstreek is een beetje als een vergeten zolderkamertje waarop we mogen rondsnuffelen: nadat onze ogen er zich wat aangepast hebben aan het schaarse licht en we even de gejaagdheid van het drukke leven op de andere verdiepingen vergeten, dan ontdekken we daar, onder een laagje stof, rust en ingetogenheid.
Wanneer:zondag 30 september 2001.
Waar: E40 Brussel-Luik, afrit 24 - Boutersem, carpool-parking rechts naast de afrit om 9u stipt!!!!
Meebrengen:
aangepaste kledij
stevige wandelschoenen of laarzen zijn aanbevolen.
goed humeur
Het Veltmanshuis
Na een woordje uitleg vertrekken we richting St-Martens-Voeren om daar de wandeling te starten rond 10.30u. We volgen de "Bronnenwandeling", deze is ongeveer 9,5km lang en wordt in twee delen afgelegd.
Een eerste korte wandeling brengt ons naar St-Pieters-Voeren waar we 's middags in de "Commanderie" een Voerense kaas- en vleesschotel kunnen nuttigen voor de prijs van 250 fr. (excl. drank). Eigen pick-nick kan ook mits verbruik van drank.
De Commanderie te Sint-Pieters-Voeren
Stroopstoker in Sint-Pieters-Voeren
Daarna starten we het tweede deel en wandelen we door een stukje prachtige natuur. Onderweg is er een bezoekje gepland aan een ambachtelijke stroopmakerij.
Hopelijk komt het water jullie al in de mond en zien we mekaar op 30/9/2001.
En ja hoor we waren met velen, je vindt hieronder een verslag van een geslaagde dag.
De werkgroep wandeling: Agnes, Annie, Gerda, Marina, Roger, Willy, Wilfried
VERSLAG VAN DE WANDELING
jobolo2000 in Voeren
ZONDAG 30 SEPTEMBER 2001
Dorpen
We startten vanmorgen de wandeling aan het Veltmanshuis in Sint-Martens-Voeren, een Vlaams cultureel centrum. Pastoor Veltmans speelde een belangrijke rol in het behoud van het Nederlandstalig karakter van de Voerstreek. Zijn graf bevindt zich links onder de toren van de kerk (13de eeuw). De 23m hoge spoorwegbrug domineert het dorp. De brug maakt deel uit van de lijn Tongeren-Aken en werd door de Duitsers tijdens de Eerste Wereldoorlog aangelegd. Verder op de wandeling kwamen we de langste spoorwegtunnel van het land tegen (2070m).
Commanderie
Het eerste deel van de wandeling ging naar Sint-Pieters-Voeren. Het kleinste Voerdorp is vooral bekend om zijn commanderie. Dit kasteel uit het begin van de 17de eeuw behoorde tot aan de Franse Revolutie toe aan een Duitse Ridderorde. De zware omlijstingen rond vensters en deuren zijn specifiek voor de Maaslandse Renaissancestijl. De ridderorde was een van de Middeleeuwse orden die tijdens de kruisvaarten ontstonden. Enkel edellieden uit het Duitse keizerrijk, waar ook het oostelijk deel van België toe hoorde, mochten er deel van uitmaken. Door veroveringen en schenkingen bouwde de orde een netwerk van kastelen en landerijen uit, onderverdeeld in baliën. Sint-Pieters-Voeren maakte deel uit van Aldenbiezen. Een lokale commandeur verbleef in het kasteel en oefende het bewind uit. Op dit ogenblik is het kasteel privé-bezit en niet toegankelijk. In het park van de Commanderie ligt de viskwekerij met o.a. forel, een typisch streekproduct.
Stroop
In Sint-Pieters-Voeren bezochten we een stroopmakerij, uiteraard specifiek voor het Land van Herve.
Bronnenwandeling
Het tweede en belangrijkste deel van de wandeling ging langs Veurs, een gehucht van Sint-Martens-Voeren. De voor de streek heel eigen huizen in vakwerk en silex bleven er bewaard en zijn soms het decor voor een film- of tv-ploeg. Tijdens de wandeling kon je het golvend landschap van Voeren opmerken. Eigenlijk vormt Voeren een overgangsgebied van de Maasvallei, met een sterk Haspengouws karakter, naar het land van Herve. De huidige ondergrond van de Voerstreek is de bodem van de tropische zee die 100 miljoen jaar geleden over dit gebied golfde. Vandaar de typische gesteenten zoals kalk (krijt, mergel) en silex. De zee trok zich terug en door de erosie van de rivieren kreeg de Voerstreek het golvend karakter. Tijdens de ijstijden (1 miljoen tot 10.000 jaar geleden) stroomde er meer water door de rivieren, vandaar de enorm brede dalen in verhouding tot de kleine waterlopen van nu. Eén van die rivieren is de Voer. Ze ontspringt in Sint-Pieters-Voeren en stroomt via Sint-Martens-Voeren naar 's-Gravenvoeren. De wandeling die we uitkozen, wordt omwille van de verschillende bronnetjes uiteraard de bronnenwandeling genoemd. De flora en fauna wordt bepaald door de kalkrijke bodem en de continentale ligging. De Voerstreek is voor Vlaanderen het hoogstgelegen en meest zuidelijk gelegen gebied, bovendien het verst van de zee verwijderd zodat de winters iets langer duren. Bepaalde planten en dieren kunnen het daardoor in dit gebied nog net uithouden en zijn erg typisch voor de streek.
Eenvoud
Alles is in harmonie met de natuur. Nergens wordt het landschap geschonden door fabrieksschoorstenen of hoge gebouwen, door pretparken en andere onruststokers. De Waalse en Vlaamse militanten uit onze jeugdjaren zijn ingedommeld en de heftige tv-beelden van toen vervagen bij zoveel schone eenvoud.
Een drupke
Voeren ontdekte je door te kijken, te luisteren naar de stilte. Genieten dus met alle zintuigen en daarom ook door de streek letterlijk te proeven. Het Voerdrupke is een lichte jenever van 22° die gestookt wordt met het extract van sleedoornpruimpjes die in de streek zelf worden geplukt. Daarom kan je de jenever enkel in Voeren vinden.
Gezondheid.........
30-09-2001 om 00:00
geschreven door Macropus Rufus
26-11-2000
Reunie 2000
Reunie 2000
Beste Jobolovrienden,
Met in de mand "Sta op en wandel" van Elly en Rikkert, de pantoffels die Jos me gaf tijdens een fietstocht, een fotoalbum en Phil Bosmans' "Menslief, ik hou van je", zijn we vanmorgen hier toegekomen. Ongeveer op dezelfde manier als toen we van hier weggegaan zijn, 25 jaar geleden bijna. Een hele tijd terug. Wat hebben we intussen gedaan? Wat voor moois hebben we al dan niet gerealiseerd? Het zijn de vragen die we ons kunnen stellen en misschien zou het fijn zijn een bezinning te houden over deze voorbije jaren. Hoe we zijn gegroeid, wat we hebben ervaren, hoe we zijn veranderd? Deze persoonlijke vragen kunnen een eerste benadering zijn van wat Jobolo voor mij heeft betekend en wat ik intussen heb geleerd. Met enkele grote lijnen zou ik dit hier vanavond willen duiden. Als de rode draad die ook jij wellicht herkennen zult en die me dierbaar is. Vooreerst mijn geloof in het leven en het leven proberen te aanvaarden zoals het zich voordoet. Een grote openheid en vertrouwen naar het leven toe. Hoe moeilijk soms in situaties ook, er het beste van maken met de middelen waarover je beschikt. Het woekeren en spelen met je talenten tot het overmoedige toe en met je leven als de volle inzet. Naast deze openheid naar het leven toe, een leven en geven vanuit het hart, niet met je verstand of vanuit berekening. Hoe meer je met je hart geeft, hoe rijker je wordt. Daarbij een streven naar eenvoud, op alle vlak. Een lamp een lamp laten zijn en een raam een opening voor licht in de woning. Hiernaast een groot respect en solidariteit voor en met de ander. Over grenzen heen. De bruine hand in mijn hand die net zo voelt en ademt als mijn hand. Dit weten, grote respect, liefde en solidariteit hoop ik en wens ik jullie toe in het nieuwe millennium. Jobolo in de geschiedenis, het tijdsgebeuren, kan een tweede benadering van onze bezinning zijn. Ik kan me geen waardiger afsluiten van de 20ste eeuw en overgang naar het derde millennium wensen dan door deze viering vanavond. Ik ben daar erg blij en dankbaar voor. Het is het mooiste oudejaarsavondgeschenk dat we elkaar kunnen geven. Dankjewel zeer oprecht en proficiat jullie allen hiervoor. Over de jaren heen, ondanks de afstand en verschillen en ieders eigen weg, heb je de verbondenheid bewaard. Jobolo in de stijl van toen, dit is precies wat we daarmee bedoelen: de vriendschap, het werken aan en voor iets, samen. De zin van een jeugdclub, ook nog voor nu? Wou dan ook speciaal de jonge mensen danken die voor de receptie hebben gezorgd, die zich hebben ingezet en gewaagd aan de voetbalmatch. Denk dat we meer, veel meer aan jonge mensen moeten durven vragen. Zodat ook zij bij zichzelf de rijkdom en de vreugde zouden kunnen ontdekken van iets voor anderen te mogen doen. Iets mogen doen, zich geven zomaar is een geschenk dat niet verwisselbaar is, onvervangbaar. Naast herinneren en danken willen we vanavond ook gedenken, de namen van hen die er niet meer zijn: Paul Beullens, Luc Schoolmeesters, Sonja Vandermosten, Louis Van Goethem, Danny Van Horenbeek. Onze kinderen, die we wellicht meer nog dan anders hierbij missen: Evelyne, Greet. Hoop dat onze vreugde om dit samenzijn ook troosten mag. Jobolo straks. Een streep rode verf is al wat ons in de kelder aan Jobolo herinnerd. Een lokaal verdwijnt. Maar mensen zullen blijven samenkomen om te zoeken naar wat hen bindt en verenigt en dit ter sprake brengen en delen met elkaar. Wat we vandaag hebben mogen realiseren, kan zich misschien in de toekomst herhalen. Net als bij je eerste bezoek aan Jobolo destijds wordt je een lidkaart aangeboden, een nieuwe ledenkaart van de Vriendenkring Jobolo aan de prijs van toen, hetzij nu 4,- Euro, bedoeld voor morgen en ter delging van de voor deze viering gemaakte schulden. Elk feest is een teken van onderlinge samenhorigheid en levensvreugde. Feesten betekent feestelijk, plechtig, maar ook aangenaam, lief, mooi. Laten we zo de avond inzetten, volop vieren en al etend ons verheugen. Mag ik Ingrid, voorzitter van Jobolo tot op heden, vragen ons daarbij voor te gaan en het buffet te openen?
Denise Delvaux Boven-Lo, 26 november 2000
26-11-2000 om 00:00
geschreven door Macropus Rufus
01-01-2000
Historiek
Jeugdclub JOBOLO vzw
Bovenlo Kessel-Lo
En dan als wij vergeten zijn (Elly en Rikkert: Sta op en wandel)
Wanneer men dankbaar terugblikt op een voorbije eeuw, dan mag daarin Jeugdclub Jobolo niet ontbreken. Een clubje dat ruim een decennium lang de jeugd van Boven-Lo rond zich wist te verzamelen. Soms denken we dat Jobolo uit liefde is gegroeid. De vriendschap van enkele jongeren die na de avondmis op zaterdagavond aan de kerkdeur bleven hangen. Jongeren die dan ook gretig ingingen op de vraag naar aanleiding van een "teach-in" georganiseerd door de Stichting Lodewijk De Raet in samenwerking met de Gemeentelijke Jeugdraad van Kessel-Lo, om voor de jeugd van Boven-Lo iets op het getouw te zetten. Dit was op 6 april 1973 en het kan dan ook geen toeval zijn dat de eerste activiteit, op 1 mei, een voettocht naar Scherpenheuvel was. De volgende, een nachtelijke dropping, bij het samenkomen nadien ervan in Scheut werd de naam Jobolo gekozen: gewoon Jongerenwerking Boven-Lo.
Al vlug kreeg het vriendengroepje de allures van een jeugdclub en werden stappen naar structurering gezet. De statuten werden op 23 november in het Belgisch Staatsblad gepubliceerd en een vereniging zonder winstgevend doel werd opgericht. Zoals bij wet omschreven, bestonden de inkomsten uit de bijdragen van de leden en de opbrengst van de activiteiten door hen georganiseerd. Het bestuur vormde een kern van zes vaste leden. Bij de oprichting waren dit: Luk Meulemans, Peter Van den Bergh, Hugo Vandenbosch, Willy Van Gompel, Greta Vranckx en ondergetekende. Daarnaast werden een aantal adviserende leden aangetrokken uit naburige jeugdclubs of -bewegingen. De activiteiten werden voorbereid en opgevolgd in werkgroepen die als levende cellen de club van het nodige dynamisme voorzagen, met onder meer Johan Nijs als aanvoerder van de voetbalploeg en Hugo Meulemans, coach van het volleybalteam.
Toen in 1974 kasteel Lafosse door de gemeente werd opgekocht met de bedoeling er een jeugdhuis van te maken, kon jeugdclub Jobolo dankzij de bemiddeling van mevrouw Thérèse De Reycke er de kelders van betrekken aan de symbolische huurprijs van 1 fr. per jaar. Op 12 oktober van dat jaar werden de lokalen ingehuldigd. De openingstoespraak lijkt zich vooral tot de ouders te hebben gericht die wellicht nog wat moeite hadden met deze nieuwe, gemengde, vorm van jeugdwerking. "We zouden het fijn vinden indien u de positieve kanten van zo een jeugdclub begreep en u dan ook zeer actief liet betrekken bij het Jobolo-gebeuren. Hier denk ik bijvoorbeeld terug aan de geslaagde dia-avond van een paar weken terug. Vergeet daarenboven niet dat de club een verjongende remedie is, iets wat de pa's zich zeker zullen herinneren na de match tegen hun zonen".
Zoals ook destijds kenmerkend was voor jongeren wilden we vrij van alle bevoogding onze eigen weg gaan, vrij van welke strekking ook en liefst zo ver mogelijk van onder de kerktoren vandaan. Het vertrouwen dat de jeugdclub kreeg was groot. Mede door de inzet van p. Joe Op de Kamp, onze voorganger bij jongerenvieringen en bezinningen. Met de fiets vanuit Leuven was hij trouw op post, een schat van geduld en menselijke kwaliteiten, tot bij zijn afscheid van Boven-Lo op 4 maart 1978.
Wie waren de jongeren? Eenvoudigweg al wie op Boven-Lo woonde en ouder was dan zestien jaar. Leeftijdsgrens die strikt werd gerespecteerd want wie te jong was werd vriendelijk gevraagd te willen wachten. En, deed dit ook zoals Johan Jacobs ons zou vertellen.
Jaren geleden hebben we het clubblaadje en het archief van Jeugdclub Jobolo op het KADOC (Katholiek Documentatie- en Onderzoekscentrum) te Leuven gedeponeerd. In een schoendoos bewaren we nog wat herinneringen van wat was: een grijze parel aan een rode koord, de vele uitnodigingen voor bals en fuiven, zeefdrukken vol van creativiteit. Een blauwe sticker zal onvergetelijk de kast in het hart van de bibliotheek op het Ladeuzeplein blijven sieren. De kangoeroe, mascotte van Jos Van den Bergh, die onze voortrekker was en aan de basis lag van de oprichting van Jobolo, is een dierbaar aandenken.
In de jaren '90 kende de jeugdclub een verder sluimerend bestaan tot de v.z.w. in 1997 omgevormd werd tot een vereniging Vriendenkring oud-leden Jobolo.
Soms denken we dat Jobolo uit liefde is gegroeid. En zoals zoveel liefdes was het fel en kortstondig, een decennium lang. Doch daarop teer je soms een heel leven lang. Nu nog ontmoeten we ouders, intussen grootouders, die je met zachte ogen aankijken en vertellen van hoe aangenaam de tijd toen was. Hiermee bevestigen ze dat de zin van een jeugdclub niet alleen door de jongeren zelf wordt gemaakt en ervaren maar ook door de ouders.
Mocht ook dit artikel als herinnering aan gisteren iets bijdragen voor morgen, dan zal het zijn doel hebben bereikt (in: Jobolo, brug tussen jou en mij). Want jeugdclubs verdwijnen, maar jongeren niet.
We wensen de parochie voor de toekomst veel geluk.
Denise Delvaux januari 2000
01-01-2000 om 00:00
geschreven door Macropus Rufus
Jeugdclub JOBOLO vzw
