De laatste week van mijn 7 weken hier in Suriname beloofde er een hele drukke te worden. We moesten nog veel werk verrichten en ook het afscheid nemen van de leuke mensen die we hier ontmoet hadden mocht niet ontbreken. De hele week stond eigenlijk in het teken van de vaart van vrijdag: we zouden dan gaan proberen een fatsoenlijke meting te gaan uitvoeren op de modderbank achter Braamspunt. Vrijdagmorgen vertrokken we (Joran en ik samen met onze gelegenheidsassistenten Bert en Bruno) dus met een boot vol gecalibreerde, perfect geprepareerde meetinstrumenten, twee prachtige frames en een vat vol ambitie en goeie hoop (en een koelbox met djogo's want het beloofde warm te worden die dag...). Vier uurtjes later waren we onze ambities en hoop al helemaal kwijt en ei zo na ook één van de frames. Om verschillende praktische redenen bleek het gewoon niet haalbaar met de boot en het materiaal dat wij ter beschikking hadden, de frames op een veilige en verantwoorde manier te plaatsen. Dus werden de metingen teleurgesteld afgeblazen. Omdat de transportdienst van de universiteit ons pas tegen 18u terug kwam ophalen, hebben we de namiddag liggend op een strandje doorgebracht en duikend van de boot (de ene salto lukte al iets beter dan de andere... oftewel: ik ging bijna elke keer plat op mijn rug).
Vrijdagavond was dan weer onze vaste afspraak met de Zsa Zsa Zsu, waar weer een stevig feestje gebouwd werd en pas naar huis gegaan werd, toen de ochtendzon al stevig brandde. Zaterdagavond was er het afscheidsfeestje van Pauline en Leonie, die zondag naar huis zouden vertrekken. Alweer werd de avond geëindigd in de steeds meer vertrouwd uitziende Zsa Zsa Zsu.
De laatste drie dagen van mijn verblijf hier bestonden erin: het labo waar we gewerkt hadden wat op te kuisen, de meetinstrumenten op te bergen en jacht te maken op wat souvenirtjes voor thuis.
Dinsdagavond hadden Joran en ik wat volk uitgenodigd op ons kot, om rustig wat te drinken en na te praten op onze laatste avond.
Deze 7 weken in Suriname zijn als een sneltrein voorbij gevlogen en wat zou ik graag terug aan dag 1 beginnen. De kennismaking met een compleet ander land, andere cultuur en (vooral) een ander klimaat zijn me enorm goed bevallen. Ik ben blij dat ik die tijd in de Mozartstraat 118 heb kunnen wonen, waar ik veel leuke mensen heb ontmoet en hopelijk ooit nog zal terugzien.
Het einde van mijn prachtige tijd in Suriname begint nu serieus te naderen en dat zullen we geweten hebben. Overal waar we komen voelt het een beetje aan alsof het de allerlaatste keer is. Omdat we binnen iets meer dan een week terug naar huis vertrekken, begint het ook spannend te worden of ons onderzoek wel af gaat geraken (in de mate dat zoiets mogelijk is natuurlijk!). Donderdag zijn we nog eens een testvaart gaan doen en verrassing verrassing: één van de toestellen weigerde te reageren op de commando's die we via de laptop doorstuurden. Net nu we deze week belangrijke metingen wilden gaan plannen. Soit, voor ons nog niet zo'n ramp omdat we nog andere meetinstrumenten moeten gebruiken die wel werken (nu toch nog...). Voor Bert en Bruno is dit iets minder nieuws omdat zij dit toestel absoluut nodig hebben en nu werkloos lijken te vallen voor de laatste week.
Donderdag na het varen hadden we 's avonds een afspraak in de prachtige kerk van Paramaribo waar de plechtige opening van het academiejaar zou plaatsvinden. Omdat onze begeleider de Diesrede dit jaar mocht verzorgen, hadden we ons een uitnodiging kunnen versieren. We hebben ons dan maar in ons beste hemd gestoken (op de uitnodiging stond namelijk kleding: formeel) vermits ook de president van Suriname aanwezig zouden zijn. Na een uurtje of 2 in de verschrikkelijk hete aircoloze kerk gezeten te hebben (luisterend naar verschillende hoogwaardigheidsbekleders die vanalles te zeggen hadden en na het huldigen van de beste studenten per richting - toevallig allemaal saai uitziende kereltjes met een snorretje...) mochten we door naar de receptie! Omdat de president ook hier naartoe kwam, was het een super receptie met drank en hapjes à volonté . Na een paar uurtjes zijn we dan doorgegaan naar één of ander straatfeest in het centrum, waar we de avond hebben afgesloten.
Vandaag (zondag) zijn we naar Overbridge river resort geweest, een paradijselijk recreatieoord dat doet denken aan een Caribisch beach resort maar dan omringd door het haast mysterieuze en ondoordringbare Amazone oerwoud met woudreuzen, lianen, palmen en de alles overschaduwende majestueuze kankantries (aldus volgens de officiële website). Daar een dagje gerelaxt zodat we de komende week helemaal klaar zijn om keihard te werken (thesisonderzoek afronden) en keihard te feesten (feestjes allerhande om afscheid te nemen van de vele toffe mensen die we hier hebben leren kennen)!
Woensdag kwam Leonie van ons kot
met het voorstel om een paar daagjes naar het binnenland te trekken. Joran en ik
vonden het wel goed en hebben haar alles laten regelen, wij hoefden enkel te
betalen!
Zo kwam het dus dat Joran en ik vrijdagmorgen om half 9 samen met Leonie en
Pauline (klik hier voor hun blog) naar Danta Bai vertrokken. Volgens de informatie die we hadden gekregen
betekent Danta Bai letterlijk geruis van de stroomversnelling. Het ligt ten
zuiden van het Brokopondostuwmeer op ongeveer 175km van Paramaribo.
We gingen dus met zijn vieren en
dan waren er ook nog zes andere mensen die meegingen. Plus onze reisgids met de
bijnaam Blad (waarom ze hem zo noemen weet ik nog altijd niet ).
Nadat we ongeveer een uur op een
geasfalteerde weg hadden gereden ging de weg over in de alom bekende bauxietweg.
Na ongeveer 4 uur rijden kwamen we aan in Atjoni (redelijk snel eigenlijk, maar
de chauffeur wist de gas dan ook goed staan ). Van hieruit zouden we in een
korjaal (uitgeholde boomstam) verder varen om op onze bestemming te komen.
Na wat gegeten te hebben gingen
we zwemmen in een stroomversnelling wat verder op, maar omdat het droge tijd
is, stond het water redelijk laag en was het meer zitten dan zwemmen wat we
deden. Nu leek het meer op een openluchtjaccuzi dus we klaagden niet! Ook wat
van de watervallen gesprongen, kwestie van ook wat actiefs te doen. Het enige
waar we op moesten letten waren de kaaimannen, de piranhas, maar deze waren
volgens onze gids Blad allemaal vegetarisch
Toen het donker werd s avonds werden
de olielampen rondgebracht wat er voor zorgde dat het best wel gezellig werd in
ons inheems dorpje. Na wat gegeten te hebben (verrassing verrassing: rijst met
kip zoals de vorige 3miljard keer!), leek het ons een tof idee om een drankspelletje
te spelen. De 3 flessen Borgoe (zie eerdere uitstappen ) die we hadden
meegenomen moesten immers opgeraken. Enige nadeel was dat er geen cola bleek te
zijn en hier hadden we toch een beetje op gerekend. Dan maar puur drinken, dan
gaat het eens zo snel! Dit had tot gevolg dat voor sommigen de avond al tegen
22u afgelopen was (lees: om 22u werden deze personen naar hun hut gedragen) en
dat er verder wat gerelaxt werd in de hangmatten.
De tweede dag zijn we een inheems
dorpje gaan bezoeken. Best wel een ervaring om te zien hoe primitief ze hier
leven. Fotos nemen van de mensen mag echter niet omdat ze geloven dat je dan
een stukje van hun ziel wegneemt In de namiddag niet veel gedaan, buiten uitbuiken
en hangmatteren, twee veel gebruikte termen in Danta Bai. Het eerste betekent
in de hangmat gaan liggen om van je maaltijd te bekomen en het tweede betekent
gewoon in de hangmat gaan liggen (volgens mij hebben ze hier 500 verschillende
synoniemen voor het woord luieren, dat is hier echt de nationale sport, heerlijk volk die Surinamers! ).
Na het avondeten gingen we wat
varen in het donker omdat de kaaimannen dan uit hun schuilplaatsen te
voorschijn komen. We vaarden eerst wat stroomopwaarts om vervolgens de motor
uit te zetten en ons terug af te laten drijven naar Danta Bai, en onderweg wat
kaaimannen te spotten. De tweede avond was wat rustiger omdat de meesten geen
zin meer hadden in Borgoe of iets dergelijks en het werd dan ook niet te laat.
We werden enkel opgeschrikt door een redelijk grote Tarantula die blijkbaar
zijn vaste stekje had in het hutje waar we s avonds doorbrachten. De mensen
van daar keken daar al niet meer van op maar het is toch iets minder makkelijk
om op je gemakje te eten als er boven je een vogelspin van 15cm groot over het
plafond loopt.
Zondagsvoormiddag hebben we een
wandeling gedaan door de jungle waarbij Blad ons uitleg gaf over de functie van
verschillende planten: zo had je een telefoonboom: als je hier tegenaan slaat
kun je dit geluid nog op 3 km afstand horen. Dit kun je gebruiken als je iemand
kwijt bent of als je zelf verdwaald bent (erg handig om te weten), de waterliaan:
als er geen water in de buurt is kun je deze liaan doorhakken en dan komt er
zuiver water uit. (Het smaakt heel lekker zoet!), de jodiumboom: als je een
wondje hebt moet je het sap van de binnenkant van de boom erop smeren, dit
ontsmet. Na een uur terug lopen kwamen we weer aan bij Danta Bai waar de
laatste maaltijd al voor ons klaar stond.
Na een lange rit kwamen we
zondagavond dan uiteindelijk weer aan in Paramaribo.
Onder het motto "zo veel mogelijk bezoeken op een zo kort mogelijk tijd!" hebben we zeer last-minute nog een uitstapje voor de komende 3 dagen vastgelegd. Dit keer gaan we het binnenland verkennen. We zullen logeren in Danta Bai en van daaruit wat inheemse dorpjes en zo bezoeken. Tot zondag...
Wegens internetproblemen in ons huis na het verschrikkelijke noodweer van zondag, heeft het deze keer wat langer geduurd voordat ik hier nog wat heb kunnen posten. Het voorbije weekendje zijn we Bigipan gaan bezoeken en het was weer de moeite! De gids zou ons zaterdagmorgen om kwart voor 8 komen ophalen aan ons huis. Maar omdat we het vrijdagavond niet konden laten om tot 5u op stap te gaan in de Zsa Zsa Zsu was ons overslapen niet echt een verrassing te noemen... Dus gebeurde het dat ik omstreeks tien voor 8 werd wakker gebeld door de gids met de mededeling: we staan voor uw deur, sta op! In vijf minuten dan maar mijn valies gemaakt en vertrokken (met een valies waar natuurlijk de helft niet instak). Bigipan is een soort van natuurgebied met veel water. Hierin zwemmen verschillende soorten vissen en ook kaaimannen. Dit natuurgebied is gelegen vlakbij de tweede grootste stad van Suriname, Nickerie. Dus waren we onderweg met de auto naar Nickerie (toch zo'n 4u rijden op niet altijd even aangename wegen). In Nickerie zijn we even gestopt om het marktje te bezoeken maar voor de rest was er niet veel te zien. We zouden op een huisje op het water overnachten, dus werden we met een bootje gebracht. Onderweg hebben we enkele kaaimannen kunnen spotten en zelfs op beeld kunnen vastleggen, maar meer dan een snuit die boven water komt zie je meestal niet (en de helft van de keren ben je gewoon een drijvende tak aan het fotograferen...). Na een boottochtje van een uurtje zijn we aangekomen aan ons uiterst charmant huisje. Zoals ik in een vorige post al gezegd heeft dit huisje totaal geen faciliteiten. Dit wil zeggen: koken op hout of gasflessen, geen elektriciteit dus geen licht en het toilet bestond uit een soort van hudo die dan rechtstreeks uitgaf op het water. De zwemmers moesten dus oppassen dat ze niet stroomafwaarts van dit toilet terechtkomen want dan waart ge gezien. De namiddag bestond uit wat luieren, wat gaan varen, wat gaan vissen. Toen ik 's avonds in mijn hangmat uitkeek over het water met mijn Borgoe-cola (Borgoe is de enige echte Surinaamse rum...) had ik zoiets van: die thesis in Suriname komen doen is zo nog niet mijn slechtste keuze geweest . Laat tegen de avond toen iedereen wat moe begon te worden en de flessen Borgoe niet op dreigden te raken, heeft Bert ons het drinkspelletje 'Threeman' geleerd, waarna de voorraad Borgoe er belachelijk snel erdoorheen ging. Een korte nacht in de hangmat (wat niet altijd even handig slaapt) gehad en gelukkig niet te veel last gehad van de muggen (in tegenstelling tot Bruno! zie foto's). De tweede dag niet al te veel zinnigs meer gedaan en op het gemakje naar huis gereden. Ondertussen was er een enorme storm opgestoken die ervoor zorgde dat half Paramaribo blank stond. Zondagavond thuisgekomen, net op tijd om lekker mee te barbequeen met de bbq die georganiseerd was voor Nienke's verjaardag. Dan maar niet te laat gaan slapen want maandag zouden we voor de eerste keer gaan varen!
Maandag zijn we dus voor de eerste keer gaan testvaren. We hadden één van de frames volledig afgewerkt en meegenomen op de boot om eens te proberen dit frame op de bodem van de Surinamerivier neer te laten. Zo konden we zien hoe stevig dit ding stond en of het zou blijven staan als we een meting van enkele uren zouden willen uitvoeren. Alles ging redelijk vlot behalve het ophalen van het frame bleek te veel te vergen van de lier, waardoor deze brak. We waren gelukkig zo slim geweest om een plaatsje te zoeken waar het maar 1m diep was, zodat we zelf in het water konden springen om het frame met de hand uit de modderbodem los te wrikken. Toen we klaar waren met testen was het al volledig donker dus het werd dringend tijd om terug te varen. Veilig aan wal geraakt en nadat we de boot hadden teruggebracht naar het labo, hem hadden gekuist en daarna nog helemaal naar huis hadden gefietst, was ik blij dat we een zwembad hebben...
Ps: het internet in ons huisje werkt niet meer wegens een blikseminslag en terwijl ik dit typ zit ik in het internetcafé om de hoek, de foto's zullen dus nog een paar dagen op zich laten wachten tot het internet terug gemaakt is...
UPDATE WOENSDAG 24 OKTOBER: internet terug gemaakt en hier komen de foto's...
. Na een paar uurtjes zijn we dan doorgegaan naar één of ander straatfeest in het centrum, waar we de avond hebben afgesloten.
