Mezelf loslaten, laat mijn onderbewustzijn maar zijn werk doen. Laat mezelf gaan en vertrouw erop dat iemand mij zal helpen in nood. Dit toelaten is heel belangrijk. Dit vertrouwen hebben dat ik de moeite waard ben, dat recht heb ik net als alle andere mensen. Loslaten van die angst als kind ; dat vader mij niet meer zal willen; dat ik niet goed genoeg ben, hunkeren naar zijn aandacht en liefde, angstig zijn voor zijn laten en doen. Trillen binnenin, iets dat vastgehouden wordt. Momenten van besef, ik moet nu door die angst, ik kan niet meer terug bij moeder.Volledig bij mezelf moeten zoeken en aanpakken voelt net zoals een kind die aarzelt of hij over brede sloot kan springen en gevoelens krijgt zoals "ik kan erover, ik kan het niet, ik zou toch kunnen, nee, ik kan het niet, enz..." Pijn en gespannenheid in mijn schouders , kaken en gevoel in mijn borst die blokkeert. Bang van reactie van partner. Meeste angstige daarin is dat er mij iets gaan aangedaan worden, dat ik het niet kan inschatten en verlaten worden. Bang zijn dat andere mensen die gevoelens blijkbaar niet hebben en ik alleen wel. Grootste angstige gevoel momenteel is geen samenhorigheid meer te hebben met iemand. Geen beschermend gevoel meer , gevangen zitten in die gevoelens waardoor ik fysiek voel wat ik emotioneel meegemaakt heb. Ik wil leven maar niet overdreven en onterechte angstgevoelens ervaren. Die bange gevoelens mogen geen overmacht nemen. Deze gevoelens doen mij fysiek pijn. De pijn zit in mijn lichaam . En dat altijd maar opstapelen maakt mij klein en nietig.
Zoals iedereen weet , ben je het product van je ouders, je omgeving enz... Een samensmelting van gevoelens komen tot zijn recht. Resultaat : ons ego. Indien men te extreme gevoelens ervaren heeft die onderdrukt werden dan is er een grote kans dat je iemand bent zoals ik... Gewoon , zoals alle andere wezens op aarde maar die van de ene moment op de andere , in een andere stemming kan terechtkomen. Anderen merken het niet zo vaak op, maar ik voel het wel. We verschillen allemaal wel van elkaar, behalve dat ene, die pijn die je soms kan tegenkomen. Het doet je groeien, de ene keer val je , maar door de val heb je weer een kiezelsteentje leren kennen waar je misschien de volgende keer niet meer over zal struikelen... Eigenlijk is het leven mooi, heel mooi als je je gevoelens kunt doorleven. Zelfs al zijn ze wat velen negatief noemen, zoals verdriet vb. Het is een mooi gevoel als je het zijn weg laat gaan, als je het hebt laten vloeien, stromen of hoe je het ook noemt. Ik heb nog heel veel tegemoet te gaan in het leven, althans , dat hoop ik toch. Ik ben nieuwsgierig, leergierig wat het leven me nog brengt. Al moet ik bekennen dat ik er meestal met de ogen van dat kleine bange kind naartoe kijk. Elk jaar opnieuw begon ik met de zin, en nu, nu gaan die bange gevoelens geen vat meer krijgen op mij, maar dit jaar voel ik het echt, zonder dat ik het zeg...
