Ik ben Jirka
Ik ben een vrouw en woon in Koksijde (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 25/10/1994 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tekenen , schrijven en scouts.
About my life.
My future, my past and the present.
07-06-2011
Toekomst?
Nu alles terug in orde is met Mr. Niceguy vind ik het hoog tijd worden om weer ergens anders over te beginnen. Misschien over hoezeer ik aan het flippen ben op dit eigenste moment. Ik heb namelijk EXAMENS. O ja, verschrikkelijke, hersendoodveroorzakende, onverantwoord moeilijke examens. Vrijdag. En ik moet nog beginnen studeren. B E G I N N E N. Ik weet dat iedereen nu waarschijnlijk denkt: 'wel, studeer dan in plaats van je tijd te verspelen aan teksten schrijven die toch door niemand gelezen worden!' En dat kan ik goed begrijpen, want dat is nou precies wat ik nu ook denk. Maar ik kan het gewoonweg niet.
Ik wou dat ik simpelweg in mijn vingers kon knippen, waarna dit alles voorbij zou zijn. Moet extreem handig zijn, zo door de tijd kunnen reizen. Zowel de toekomst als het verleden kunnen intreden. Maar dan wel zonder dat iemand er iets vanaf weet. Stel je voor wat je dan allemaal zou kunnen doen! Gewoon terugkeren naar het moment van een of andere sb, en jezelf alle antwoorden op alle vragen influisteren. Of gewoonweg nogmaals naar die ene film gaan met je lief. Alhoewel.. Wat als je betrapt word tijdens het spieken? Zou dat dan je volledige toekomst veranderen? Dan moet je toch in elk verleden terugkeren? Want als er één verleden is, dan moet er nog één zijn. Aja natuurlijk, want dat verleden heeft zelf toch ook een verleden? En dan moeten er nog zo'n miljoenen zijn. Evenals er talloze toekomsten moeten zijn. En eigenlijk, als je je verleden aanpast, dan pas je je toekomst aan. Wat als je daarmee dan gewoonweg je hele leven hebt verpest? Achja, dat zou geen probleem mogen zijn. Dan keer je gewoon terug. MAAR, wat als je in de toekomst of in het verleden komt vast te zitten? Ben je dan uit jouw eigen tijd verdwenen? En ben je dan twee keer aanwezig in de andere tijd? Man, dit wordt veel te ingewikkeld. Laat me maar gewoon hier en nu blijven, ik studeer wel.
Oké, ik zal het gewoon doen! Dit jaar hadden ze het me al eens gevraagd, maar ik was te bang om toe te zeggen. Volgend jaar neem ik echter een super, gigantisch groot risico. Ik ga zingen. O ja! Op het schoolconcert, lunchconcert of hoe ze het ook mogen noemen. Want ik wil nu eindelijk wel eens iets doen. Al vijf jaar zit ik op dezelfde school, al vijf jaar droom ik ervan om ook eens op dat podium te gaan staan en te doen wat ik graag doe. Maar telkens wanneer de audities dichter komen slaat de schrik me om het lijf. Wat als ik plots -geheel onverwachts- enorm dringend naar het toilet moet? Wat als ik een verkeerde noot aanhaal? Wat als er me plots honderden rotte eieren om de oren vliegen? WAT DAN?
Nou, vanaf nu kan dat me allemaal niks meer schelen. Ik zal het durven, ik zal het doen. En ik zal worden begeleid door één van m'n beste vrienden op de piano, die me ook meteen wat beter op mijn gemak zal laten voelen. Over die beste vriend op de piano gesproken: ik zag hem net op tv, hierzo: http://www.youtube.com/watch?v=swghsu7LXSs In het nieuwste clipje van de jeugd van tegenwoordig. Hoe overheerlijk is dat niet? Voor wie het zou interesseren, zie je die gozer met de roze (hijzelf vindt hem paars, maar in mijn ogen is dat overduidelijk roze) muts en met die flashy groene broek? Dat is 'm. Nou, dat weten jullie nu ook weer.
Ik ben een proefondervindelijk onderzoek gestart. Net at ik ongeveer zo'n halve komkommer, waarmee ik wil testen of deze EHEC-bacterie wel degelijk van die overheerlijke komkommers afkomstig is. Zelf denk ik natuurlijk dat deze de oorzaak niet zijn. Anders had ik er zeker niet van gegeten. Maar je weet nooit, wie weet zijn de komkommers wel degelijk besmet. En dan.. Nou, dan zal iedereen me zeer dankbaar zijn voor het feit dat ik me heb opgeofferd in naam van de wetenschap. Zo, ik ben er weer eens in geslaagd een goede daad te verrichten vandaag. Maar omdat het zo'n risico met zich meebrengt hou ik er even mee op, genoeg goeie daden voor het moment. Nou, in ieder geval, binnen een periode van 3 tot 8 dagen zouden we de uitslag moeten weten. Ik hou iedereen op de hoogte! Voor het geval dat ik geen verslag meer kan uitbrengen: nou, het gaat jullie goed.
Eerder konden jullie al mijn 'jezelf buitensluiten-avontuur' lezen. Wel, hier komt een tweede verhaal. Wat ik met sloten, sleutels, deuren, deuren met sleutels aan de binnenkant, enzovoort heb? Geen idee. Nou, het was weekend. Zo'n overheerlijk luilekkerweekend. Geen schoolwerk, geen ouders thuis (deze waren immers een middagje naar zee getrokken), en een fantastische scoutsmiddag. Wel een verschrikkelijk vuile middag moet ik zeggen. Men kon waarschijnlijk een gigantische pannekoek van me maken. Eieren, bloem, suiker, en weet ik veel wat nog allemaal, ik had het in mijn haar, mond, trui, schoenen, broek. OVERAL. Maar dat was geen probleem. 2 minuutjes wandelen en dan was ik thuis, kon ik een lekker warme douche nemen. Hah, had ik nu echt gedacht dat het zo gemakkelijk zou gaan? Er moest gewoon iets tegensteken dat weekend, het was te mooi om waar te zijn. Wel, mijn broer en ik kwamen niksvermoedend thuis. Hij had de sleutel in zijn broekzak zitten en had me beloofd dat ik de douche eerst mocht gebruiken (en dat gebeurt niet vaak. Meestal moet ik vechten om hier een douche te kunnen nemen.). Tot nu toe geen probleem. Sleutel in het slot. Draaien. Dan, wanneer we beseften dat de sleutels binnen nog op de deur zaten, eens diep zuchten en naar achteren slenteren. De achterdeur dan maar. Sleutel in het slot. Draaien. En dan.. Blijven draaien. Draaien draaien draaien! Onze ouders zouden zeker nog een uur of twee uitblijven, en we hadden absoluut geen zin om zolang buiten te zitten. Bovendien zag het ernaar uit dat het zou gaan regenen, wat het plaatje helemaal perfect maakte. Als er dan al echt iemand als God zou bestaan, dan is hij een verdomd goeie komiek. Paniek, paniek dus. Een paar minuten zaten we te brainstormen, tot ik uiteindelijk op het idee kwam om de ladder te nemen en op het dak te klimmen. Had ik jullie al verteld dat ik verschrikkelijk veel last heb van hoogtevrees? Wanneer ik op een stoel ga staan heb ik al last van evenwichtsstoornissen, laat staan dat ik nog rechtop kan blijven op 3-4 meter hoogte. Gelukkig had ik een broer bij waarop ik lekker mijn angst kon uitwerken. Oeps, ach, hij weet wel dat het helemaal niks persoonlijks was. Eenmaal we op de eerste verdieping stonden probeerden we het vliegenraam van de kamer van onze ouders uit het raam te duwen, maar dat werd niks. Dus namen we de ladder en probeerden we naar het derde verdiep te klimmen. Maar daar kreeg ik zowaar een zenuwinzinking, dus besloten we om het laatste idee maar aan de kant te schuiven. Nou, daar stonden we mooi, hoog en nat in de regen. Op het dak. Op een hoogte van 3 meter. En ik durfde niet meer naar beneden. Ik weet het, ik ben een mietje. Maar die ladder was allesbehalve stevig, laat dat duidelijk zijn. Ik ben al trots dat ik op het dak was geraakt. In ieder geval, daar stonden we dus. Een tijdje. Een hele tijd. Tot ik het beu werd en het vliegenraam van mijn ouders saboteerde. Vond ik zeer slim van mezelf. Hup, handje erdoor, raampje open en naar binnen maar. Tot op de dag van vandaag denken mijn ouders nog steeds dat een of andere gigantische vogel door hun raam had proberen binnen te dringen, waardoor hun vliegenraam het had begeven. Wat worden die beesten met de dag minder schuw zeg.
Oké, ik wil nu meteen de man spreken die het World Wide Web heeft uitgevonden. Of de vrouw. Maar het zal wel een man zijn geweest. Want voor het moment heb ik niets anders dan klachten. OOOOO JAAAA! Ik ben in een klaagbui. En mochten jullie je afvragen waarom, wel hierom; ik was net lekker aan het chatten met een jongen die mijn hoofd telkens ik hem zie op hol brengt, ik was mijn mails aan het checken en zag net een erg interessant bericht dat ik maar al te graag wou lezen, ik was Facebook even aan het doornemen, ik was muziek aan het beluisteren ENZOVOORT. En aan dit alles kwam al snel een eind want, die verschrikkelijke internetverbinding moet me niet en blijft steeds uitvallen! Wat ben ik gefrustreerd vandaag.
Heerlijk, wanneer je weet dat je slimme vrienden hebt. Zo werd mijn pc gisteren overladen met visussen, en zit ik er vandaag alweer lekker mee te surfen. Echt heerlijk. Maar ik moet toegeven dat ik toch wel eventjes begon te flippen wanneer de meldingen maar bleven binnenstromen. Allerlei vreemde woorden en gigantische rode uitroeptekens vulden het volledige scherm en ik werd belaagd door een leuk spyware-hackpaard dat me wist te vertellen dat er op dat eigenste moment lekker door mijn bestanden werd geneusd. Was van trojaanse afkomst bovendien, dat paard. Maar dit alles werd zonder problemen opgelost. (in een paar uur weliswaar, maar wat maakt dat nou uit? Ik heb mijn computer, dus ik kan gerust verder leven) Dus mensen, vertrouw nooit vreemde paarden op uw computer. Die zijn in de verste verte niet te vertrouwen.
Het is alweer een tijdje geleden, maar ik leef nog! Ja, ik kan geloven dat iedereen zich stilaan ongerust begon te maken, maar dat is nergens voor nodig. Echt niet. Nou, eigenlijk is er ook niet bepaald veel gebeurd de laatste tijd, waardoor ik dus minder stof had om over te schrijven. Bovendien was ik verschrikkelijk moe, had ik niet veel tijd door al die schoolzaken etc.. MAAR onlangs is er me weer wat overkomen. Ik moest koken. Inderdaad ja, koken. En geloof me, dat is niet aan mij besteed. Wat ik ook probeer, hoe vaak ik ook oefen, ik slaag er niet in om ook maar één enkele kookpoging tot een goed einde te brengen. Vind ik enorm frustrerend. Laat me eens vertellen wat er verleden week dus gebeurde: Ik was dus lekker gezellig vlees aan het bakken, in zo'n potje. Dat was wat me werd opgedragen door de baas des huizes, dus deed ik het. In een potje. Vlees bakken. Ik. Anyway, ik had het potje vast aan de steel (het was een steelpotje nvdr.), en voelde plots dat het erg warm begon aan te voelen. Ik moest het vlees omdraaien, maar kon de steel onmogelijk nog vasthouden. Daarom besloot ik dus om een handdoek te gebruiken om de pot eventjes vast te houden. Een handdoek. En ik kook hier dus op een gasvuur. Slimmerd dat ik ben. Ja, je kunt het al gaan raden, hij begon te fikken. Maar de tv stond aan en ik was geïnteresseerd het nieuws aan het volgen (moet ook gebeuren deze tijden) waardoor ik het niet meteen doorhad. Gelukkig voelde ik op tijd dat de handdoek het abnormaal warm kreeg. Wat ik deed toen ik merkte dat ik bijna in de fik stond, laat ik even in het midden. Maar één ding kan ik je vertellen; had iemand het gefilmd en het op youtube gezet, dan was het zonder twijfel een grote hit geweest. Dat was het dan, het einde van mijn kookcarrière. Voorlopig blijf ik alvast bij het gasvuur uit de buurt.
Hoeraaa! Vakantie! Al had ik het me wel hélemaal anders voorgesteld. Ondertussen is er alweer bijna een week gepasseerd, en nog heb ik het gevoel meer binnen gezeten te hebben dan iets anders. Nou ja. Ik heb eigenlijk wel veel werk. Organisatie van een übercoole fuif die dit jaar plaatsvindt in Oostduinkerke (West-Vlaanderen, indeed), Wat doe jij na de examens? En we hebben sponsortjes nodig. Een hele hoop ervan! Dus ik zou zeggen, iedereen die een bedrijf heeft en die graag de naam en het logo ervan naam op de flyers, voorverkoopkaarten of in de tent zou willen zien hangen: MAILEN is de boodschap! Ik weet dat hier toch amper iemand iets leest op deze blog, maar wat dan nog, een beetje reclame maken kan nooit kwaad. Wel moet ik vermelden dat dit alles zo snel mogelijk moet geregeld zijn, dus haast u!
Einde examens, begin van een geweldige vakantie. De eerste twee dagen werden alleszinds al mooi ingezet. Of nou ja, goed.. Het begon allemaal met een ritje met de tram, naar het huis van een vriendin, waar we met z'n vieren zouden overnachten. We gingen er met een hele bende heen, om dan door te stoten naar de duinen. Zo gezegd, zo gedaan. MAAAAAR, net nadat we de deur achter ons hadden dichtgetrokken, klonk er een vreselijk gekreun. "NEEEEN.." O jawel. We hadden onszelf net buiten gesloten. Perfect. Zeker als je weet dat het toen amper 13u30 was, en er pas om 20u een nieuwe sleutel ter beschikking was. Nou nou, we probeerden er ons nog niet teveel zorgen over te maken en vertrokken zo dus naar de duinen. Dankzij een erg behulpzame broer van mijn vriendin's schoonzus raakten we gelukkig al om 18u30 aan een sleutel, die ons toegang verschafte tot een hele hoop overheerlijke pizza's (o ja, hawaï, inderdaad) en een prachtige Johnny Depp in zijn glansrol in de film 'Chocolat'. Hmmmmmm.. Hij is zelfs nog lekkerder dan die hawaï, en geloof me, dat zeg ik niet zomaar van iedereen. Wel. Nu zou je denken dat we ons lesje wel hadden geleerd en we de sleutel overal zouden meenemen. Maar o neen, geen sprake van! De volgende dag (vandaag dus) maakten we precies hetzelfde mee. Met het kleine verschilletje dat ik nu om 18u thuis MOEST zijn, en we pas na 18u15 een nieuwe sleutel konden verkrijgen. Hoera. Nou, omdat ik dus absoluut geen toegang had tot mijn fietssleutels en dergelijke, ben ik lekker te voet naar de tram gewandeld (wat toch nog een heel eind bleek te zijn, ik had het zwaar onderschat) en liet ik mijn fietsje achter. Great, mag ik morgen nog eens terugkeren om hem op te halen. Te voet weliswaar.
Ik heb het dus meegemaakt, het einde van de wereld, deze nacht. En ik moet zeggen, het was vreselijk. Deed het bijna in mijn broek van angst. Echt waar. Lag ik net even lekker te zonnen met mijn nicht in het gras in de tuin, komt er ineens een gigantische zwarte donderwolk boven ons hangen. 'Gewéldig' dacht ik toen. Was het eens mooi weer, kon het niet langer dan een uurtje duren. Nou, in ieder geval, mijn nicht en ik hadden geen zin in zo'n heerlijke regendouche, dus besloten we naar binnen te gaan. Daar zaten we dus, lekker in de warme huiskamer, tot we een oorverdovend geluid hoorden. Het klonk als.. Als donder! We snelden dus naar het raam om naar buiten te kunnen kijken. En wat ik toen zag, kwam aan als een klop van de hamer. Door die dikke zwarte wolken heen verscheen er een gigantische oranje vuurbal die zich langzaam maar zeker onze kant uit bewoog. Ik kon mijn ogen gewoon niet geloven! Toen de vuurbal zich gevaarlijk dicht in onze buurt begaf bleef hij plots stilstaan. Uren bleef hij daar hangen. Ondertussen waren we al weer wat tv gaan kijken en hoopten we dat het weg zou trekken. Tot een nieuwe, oorverdovende slag ons wakker schudde. Opnieuw gingen we door het raam kijken, en zagen we tot onze grote verbazing dat het sneeuwde. Veel sneeuwde. Opgetogen liepen we na elkaar de tuin in en hielden we onze handen in de lucht om de enorme sneeuwvlokken op te vangen. Maar wacht eens, ze waren helemaal niet koud! En ze smolten niet op onze handen, neen, in plaats daarvan vormden ze een dikke laag.. As! Geschrokken keken we naar boven. Dit was ongelofelijk. En daarenboven begon die vuurbal weer in beweging te komen, hij draaide, aan een zeer hoge snelheid. De donderslagen klonken weer, nog oorverdovender dan voorheen. We haastten ons weer naar binnen, waar we de draaiende vuurkolk nauwlettend in het oog hielden. Vijf minuten bleven we stil kijken, en toen gebeurde het. Een gloeiendhete lavastroom kwam recht op ons af. We keken onze dood recht in de ogen. Er was niks dat we konden doen. Dus bleven we zitten, zonder een woord te zeggen. We gaven beiden geen kick. Het kwam dichter, en dichter. Nog een paar seconden, een paar meter, en het zou ons bereiken. Het zou geen pijn doen, we zouden er niks van ... PETS, de lava kletste tegen de ramen op, en droop er langzaam vanaf. Van klare opluchting begonnen mijn nicht en ik spontaan te huilen. We reageerden zelfs niet toen er een tweede lavastroom op ons afkwam, en een derde, en een vierde... Neen, we lagen in elkaars armen op de grond, te huilen. Niet veel later werd ik wakker.
