Even een driestedentocht gedaan nl. de steden Potosi, Sucre en La Paz bezocht. Een mens zou denken dat je dan steeds hetzelfde ziet maar de steden zijn zo verschillend dat je steeds opnieuw verbaasd bent.

Mijn eerste stop was Potosi, een zilvermijnstad. De mensen worden er al een 400 jaar uitgebuit (eerst door de spanjaarden) door hun te laten werken in de mijnen in onmenselijke omstandigheden. Door deze rijkdom was de stad in het verleden erg belangrijk en groots. Je blijft deze vergane glorie zien en ook de impact van Spanje ervaar je. Zo zijn de straten nauw, wat ik een leuk element vind in de stad. De stad is tevens de stad die het hoogst boven zeeniveau ligt in de wereld. Gelukkig geen last ervan gehad, je zal alleen geen marathon lopen ;).

De grootste bezienswaardigheid in de stad is het bezoeken van de mijnen. De groep waarmee ik optrok was wat verdeeld hierover. De helft wou de mijnen niet bezoeken, de andere helft besloot dit wel te doen. Ik zat bij de eerste groep en dit voor twee redenen. Vooreerst bezoek je nog steeds werkende mijnen en wordt je blootgesteld aan dezelfde gevaren als de mijnwerkers (8 miljoen mensen stierven in deze mijnen in hun 400 jarig bestaan). De hoofdreden voor mij was echter dat ik geen ramptoerist wou spelen. Eerlijkheid zeggend moet je erkennen dat de meesten de mijnen bezoeken om de onmenselijke omstandigheden te gaan bekijken. Ik wou passen voor zookijken. Toen we ’s avonds naar de film “The devil’s miner” keken (een echte aanrader trouwens) werd mijn visie enkel bevestigd. De documentaire volgde een 14 jarige jongen die al 4 jaar in de mijnen van Potosi werkt, zeer schrijnend en tot op heden realiteit. Wij besloten naar een warmwater lagoon te gaan en hadden een ongelooflijke tijd. De lagoon lag afgelegen in de bergen, zeer mooi.

Hierna zijn we met enkelen doorgetrokken naar Sucre, de witte stad. Deze stad voelde zo Europees aan. Een groot verschil met Potosi. Het is een studentenstad en eigenlijk genoot ik wel van het gemak van Sucre. Op een avond zijn we zelfs naar een circus gaan kijken. Ik verwachte een fiasco maar de show was gewoon goed. Leuk om te zien hoe we allemaal opnieuw kleine kinderen werden.

Dan de lange busrit naar La Paz. We hadden de nachtbus genomen en eigenlijk een goed idee. Op die manier zie je niet hoe de chauffeur rijdt. Die vloog over die bergwegen. La Paz zelf, hmm, een stad die moeilijk te beschrijven is. La Paz is chaotisch druk maar heeft een eigen zeer leuke sfeer. Je ziet de mensen in traditionele kledij en dan de hippe jeugd. Er is één autostrade en mensen gaan daar gewoon hun morgenjog gaan doen. De bussen en taxi’s stoppen er gewoon en mensen steken heel normaal de autostrade over. T is een bizarre stad maar ik hou er wel van. Ik geniet er gewoon van om in de straten te lopen en rond te kijken. Tevens een leuke partytown.

Van de gelegenheid nog gebruik gemaakt om Tiwanaku te bezoeken, een belangrijk archelogische site in Bolivia. Het was een ceremonieel centrum. Het was indrukwekkend om de beelden en site te zien.

08-01-2012 om 23:32 geschreven door Jill  

04-01-2012 om 23:37 geschreven door Jill