Zittend in de bus naar Cafayate, Ipod in de hand, luisterend naar Leonard Cohen en dan plots kom je terecht in een prachtig gebergte. De gedachte: “Wat een leven” kwam toch even in me op. De Quebrada de Cafayate, zoals het gebergte heet, is heel varierend. Je ziet de rode bergen, de gekleurde bergen en de bergen begroeid met bomen en cactussen. Verderrijdend verlieten we het gebergte en kwam de bus terecht in de wijnstreek. Ook het dorpje Cafayate is erg gezellig. Ik voelde me er snel thuis. Natuur en wijn, wat moet een mens nog meer hebben J.

In de morgen bezocht in de bodegas en proefde hun wijnen. Torrontés is hun specialiteit, een witte wijn. Ik moet toegeven dat ik ervan genoot. In de namiddag bezocht ik de eerste dag de Quebrada. De andere dag probeerde ik de waterval te vinden. Dat was een avontuur. Na behoorlijk wat wijn gedronken te hebben (ik was op pad geweest met een fransman) begon ik vol goede moed aan de tocht. Er wachtte me eerst een tocht van 5 km vooraleer ik de klim van twee uur kon aanvatten. De locals zijn echter zeer behulpzaam en gaven me telkens  een lift. K bleef bespaard van die 5 km J. Beginnend aan de klim zag ik echter geen pad maar verschillende paden. Het pad kan je ook meer omschrijven als een weg waarbij je vooral stenen moet opklimmen en de rivier moet oversteken. Na een uur was ik radeloos. K zag het pad niet meer en wist totaal niet hoe ik terug naar beneden moest dalen. Stenen opklimmen gaat gelijk makkelijker dan stenen afdalen ;). Een local zag me waarschijnlijk sukkelen en is me ter hulp gekomen. Hij toonde me de weg naar de eerste watervallen (ik noem ze meer wateringen) en is met me teruggekeerd naar stad. Gewoon zijn om te leven in een ietwat materialistische en egoïstische maatschappij wou ik hem wat geld geven voor zijn moeite en tijd. Ik moet toegeven dat ik zonder hem toch in de problemen zou zijn gekomen. Hij wou echter niets. Hem dan meer getrakteerd op een pintje zoals iedere goede Belg zou doen.

In de hostel ook een Argentijns meisje leren kennen. Het geld rolt snel in Argentinië en ik had dan ook het idee dat de mensen hier een gelijklopend loon hadden. Het leven is iets goedkoper maar ik was toch erg verbaasd wanneer zij vertelde dat de werkmensen hier ongeveer 400 euro per maand verdienen. Reizen en van het goede leven genieten is niet voor iedereen weggelegd, zoals ik opnieuw mocht vernemen. Dat mensen zo behulpzaam zijn zonder iets terug te vragen zorgt ervoor dat ik hen nog meer waardeer.

Nu, met spijt in het hart, Cafayate verlaten en aangekomen in Juyjuy. Een drukke en ongezellige stad. Morgen vertrek ik opnieuw naar de bergen. Iedereen goede feesten toegewenst en bedankt voor de leuke berichtjes.

22-12-2011 om 02:44 geschreven door Jill