Ik ben Jill
Ik ben een vrouw en woon in Kortrijk (België) en mijn beroep is maatschappelijk assistent.
Ik ben geboren op 10/01/1981 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: reizen.
Het plan aangevat om rond te trekken door Argentinië, Bolivia en Peru. Deze blog opgestart om vrienden en familie op de hoogte te houden over mijn avonturen. Hopelijk heb ik enkele boeiende verhalen te vertellen ;)
Categorieën
Jill's reisdagboek
04-01-2012
extra foto's Salar
Hela, Door één of andere reden zijn niet al mijn foto's van de salar en nieuwjaar gedownload. Egotrippend als ik ben, wil ik ze toch delen ;). Bij deze de foto's, waar ik overal opsta .
s Morgens vroeg vertrokken om de jeeptoer te starten. Alex, de
nederlander was mee. Dan nog Arielle (USA) en Ben (Duitsland). Ik was voorheen
wat bezorgd over de mensen in de jeep. Vier dagen samen vertoeven is niet zo
gemakkelijk maar het waren leuke mensen. We werden in de toer superverwend. We
hadden een chauffeur/gids en een privé kokkin. En onze kokkin kon koken. K denk
dat ik vier dagen voor twee heb gegeten.
De eerste dagen was het erg bewolkt en regende het sterk. Voor mij geen
probleem want we mochten constant door rivieren rijden, wat ik nu weer terug
plezant vind. We hebben zoveel gezien tijdens de vierdaagse tocht dat ik het
niet allemaal kan beschrijven. Je wordt gewoon gedropt van één prachtig
landschap in een ander. Ik had niet verwacht dat alles zo divers was. We zagen
gekleurde bergen, bergtoppen met sneeuw, vulkanen, geisers, warmwaterbron, lagoons,
vulkanische gesteenten en we reden doorheen een soort van woestijn. Ook veel
dieren gezien, fotos volgen J. En natuurlijk het
toppunt, de salar (zoutvlakte). Bij aankomst stond de salar onder water. Ik
vreesde even dat het plezier gedaan was en we de salar niet in gingen kunnen.
De jeeps zijn er echter gewoon ingereden. Ongelooflijk was het, het leek alsof
je reed op een spiegel. Onbeschrijflijk mooi. Hierna toch op het droge stuk van
de salar gekomen waar we de typische fotos hebben gemaakt. Heel indrukwekkend
maar ik prefereer eigenlijk de salar onder water. T blijft prachtig om de
uitgestrekte zoutvlakte te zien. De jeeptour was een toppunt in de reis. Toffe
mensen leren kennen en prachtige zaken gezien. Je zit wel vier dagen in de jeep
maar het is het waard.
Aangekomen in Uyuni wou ik eigenlijk onmiddellijk weg. De natuur voor de
stad is omgeven met vuilnis, overal verspreid. Voor mij was het een mysterie
hoe ze de vuilnis zo gelijkmatig konden verspreiden doorheen het landschap. De
stad zelf was ook vuil en ongezellig al begon ik er stilaan aan te wennen. Het
was echter 31 december en ik wou oudjaar eigenlijk niet daar vieren. Verder is
alles gesloten op 1 januari waardoor we geen bus konden nemen en een dag vast
zaten. Met de mensen van de toer en nog een franse vrouw en een nederlandse
besloten om de bus naar Potosi te nemen. We kwamen aan in onze hostel tegen
21u, dus nog tijd voor een douche en eten. De sfeer zat al goed in de hostel.
Iedereen was samen aan het drinken en het koppel uit Cafayate opnieuw gezien.
Hierna met een ganse bende naar het stadsplein geweest waar er nog enkel waren
(allemaal toeristen, vooral Argentijnen). Het leuke was dat ik daar ook de
franse meisjes terugzag. Tot mijn eigen verwondering (we waren al om 4u op) een
heel leuke oudejaarsavond gehad met een hoop bekende en een hele hoop
onbekende.
Eerst wil ik iedereen een gelukkig 2012 toewensen. Hopelijk toffe
feesten gehad.
Ik zal twee stukken maken in mijn blog. Eerst over mijn laatste dagen in
Argentinië en de aankomst in Bolivia. Hierna over mijn eerste dagen in Bolivia
en de salar. Ik vrees dat het internet anders niet mee zal kunnen.
Dus eerst de laatste dagen Argentinië.
Ondanks dat ik Juyjuy zo snel mogelijk wou verlaten vrees ik toch een
blijvende indruk nagelaten te hebben. In het busstation kwam er tot tweemaal toe
een behulpzame vrouw naar me toe om me toch te informeren dat je mijn
onderbroek zag J. Tja een kleedje
aantrekken wanneer je sleurt met een rugzak is toch niet zon goed idee. Tja
soms leer je onverwachte zaken op een reis.
Met de bus van Juyjuy naar Purmanarca gegaan. Ik had van andere vernomen
dat je er ginds maar een voormiddag moet vertoeven en ze hadden gelijk. Een
mooi dorpje met gekleurde bergen maar je hebt alles doorwandeld binnen drie
uur. Terwijl ik wachtte op de bus naar Humahuaca heb ik twee franse meisjes
leren kennen, Mymy en Justine. Samen Humahuaca verkent, dat een leuk bergstadje
bleek te zijn. Je wordt er omringd door de bergen en ik besloot dan ook
kerstmis ginds te vieren. Terwijl de franse meisjes ginds bleven, deed ik nog een
kleine doortocht naar Iruya. T is een aanrader maar je moet wel een helse
busrit doorstaan. Die bergwegen zijn toch niet zoals in Frankrijk. Toch enkele
keren een U-bocht gehad om u tegen te zeggen. De locals leken zich hierin geen
zorgen te maken maar het adrenalineniveau ging bij mij toch geregeld wat
omhoog. Iruya zelf is een authentiek bergdorpje. Je ziet dat het toeristisch is
maar toch blijven ze hun gewoonten en cultuur behouden. Je voelt hier al heel
goed de nabijheid van Bolivia. De vrouwen met hun bolhoeden en gekleurde
kleren, het eten van coca, een leuk beeld en het deed me eindelijk al verlangen
naar Bolivia. Een nachtje ginds gebleven en hierna de busrit terug naar
Humahuaca, hmm.
In de hostel zaten allemaal fransen en één eenzame nederlander ;). Een
heel leuke kerstavond gehad met de fransen. Samen een BBQ aangestoken en
flessen wijn ingeslagen. We moesten ook eerst ons hout gaan sprokkelen, wat
niet zo gemakkelijk bleek. Eén argentijn wat boos gemaakt omdat we aan zijn hout
zaten ;). Bon mijn beste frans boven mogen halen. K heb zelf voor vertaler
moeten spelen voor de hollander. Ik kan me maar inbeelden hoeveel kemmels van
fouten ik heb gezegd maar t zullen er genoeg zijn.
Na kerst dan uiteindelijk de bus genomen naar Bolivia. Ik ben samen
vertrokken met de twee franse meisjes en de hollander. Het was eindelijjk een
goed idee om niet alleen te gaan. Je moet de bus nemen naar het laatste dorpje
in Argentinië. Dan maar zoeken waar die grens ergens ligt en er te voet naar toe
wandelen. Een paar uren mogen aanschuiven aan de Argentijnse grens maar de
oversteek naar Bolivia ging vlot. Intussen zag ik verderop in de struiken een
ouder koppel sukkelen. Het plots zien van mensen die uit struiken opduiken deed
me aan iets denken, insiders zullen wel weten waarover ik het heb. Moeder was
haar druk aan het maken en vader viel bijna voortdurend. Uiteindelijk gezien
dat de schoen van de man kapot was en ze waren een plastiek zak aan het zoeken.T
was een vreemd zicht. K had gelukkig een rol ducttape mee en kon zo die mensen
wat helpen. Voila mijn goede daad is ook al verricht voor de reis.
Je voelt onmiddellijk het verschil met Argentinië. Bij mij zorgde dit
voor een goed gevoel. Je voelde meer authentiek Latijns-Amerika. De bus genomen
naar Tupiza. Ginds gekeken voor een toer naar de salar. De franse meisjes
konden spijtig genoeg niet mee door de kostprijs van de vierdaagse jeeptour. We
hadden nog een extra dag over en die maar benut om te gaan paardrijden. Je
wordt daar gewoon overmand door een western gevoel. Je wordt omringd door rode
bergen en tja, waarschijnlijk teveel westerns gezien en hopla opnieuw op een
paard. K begin er plezier in te krijgen.
Zittend in de bus naar Cafayate, Ipod in de hand, luisterend naar
Leonard Cohen en dan plots kom je terecht in een prachtig gebergte. De
gedachte: Wat een leven kwam toch even in me op. De Quebrada de Cafayate,
zoals het gebergte heet, is heel varierend. Je ziet de rode bergen, de
gekleurde bergen en de bergen begroeid met bomen en cactussen. Verderrijdend
verlieten we het gebergte en kwam de bus terecht in de wijnstreek. Ook het
dorpje Cafayate is erg gezellig. Ik voelde me er snel thuis. Natuur en wijn,
wat moet een mens nog meer hebben J.
In de morgen bezocht in de bodegas en proefde hun wijnen. Torrontés is
hun specialiteit, een witte wijn. Ik moet toegeven dat ik ervan genoot. In de
namiddag bezocht ik de eerste dag de Quebrada. De andere dag probeerde ik de
waterval te vinden. Dat was een avontuur. Na behoorlijk wat wijn gedronken te
hebben (ik was op pad geweest met een fransman) begon ik vol goede moed aan de
tocht. Er wachtte me eerst een tocht van 5 km vooraleer ik de klim van twee uur
kon aanvatten. De locals zijn echter zeer behulpzaam en gaven me telkens een lift. K bleef bespaard van die 5 km J. Beginnend aan de klim zag ik echter geen pad
maar verschillende paden. Het pad kan je ook meer omschrijven als een weg
waarbij je vooral stenen moet opklimmen en de rivier moet oversteken. Na een
uur was ik radeloos. K zag het pad niet meer en wist totaal niet hoe ik terug
naar beneden moest dalen. Stenen opklimmen gaat gelijk makkelijker dan stenen
afdalen ;). Een local zag me waarschijnlijk sukkelen en is me ter hulp gekomen.
Hij toonde me de weg naar de eerste watervallen (ik noem ze meer wateringen) en
is met me teruggekeerd naar stad. Gewoon zijn om te leven in een ietwat materialistische
en egoïstische maatschappij wou ik hem wat geld geven voor zijn moeite en tijd.
Ik moet toegeven dat ik zonder hem toch in de problemen zou zijn gekomen. Hij
wou echter niets. Hem dan meer getrakteerd op een pintje zoals iedere goede
Belg zou doen.
In de hostel ook een Argentijns meisje leren kennen. Het geld rolt snel
in Argentinië en ik had dan ook het idee dat de mensen hier een gelijklopend
loon hadden. Het leven is iets goedkoper maar ik was toch erg verbaasd wanneer
zij vertelde dat de werkmensen hier ongeveer 400 euro per maand verdienen.
Reizen en van het goede leven genieten is niet voor iedereen weggelegd, zoals
ik opnieuw mocht vernemen. Dat mensen zo behulpzaam zijn zonder iets terug te
vragen zorgt ervoor dat ik hen nog meer waardeer.
Nu, met spijt in het hart, Cafayate verlaten en aangekomen in Juyjuy. Een drukke en ongezellige
stad. Morgen vertrek ik opnieuw naar de bergen. Iedereen goede feesten
toegewenst en bedankt voor de leuke berichtjes.
De watervallen van Igazu behoren tot de nieuwe 7 wereldwonderen van de
natuur. Ik moest van mijn route afwijken om ze te bezoeken en wist niet zo goed
wat te doen. Nu ben ik zo blij dat ik de 17 uur durende busrit van Buenos Aires
heb genomen. Ik beheers de Nederlandse taal te weinig om de natuurpracht te
beschrijven. Je moet het gewoon beleven. De volledige dag was ik fotos en films
aan het maken. K heb meer dan 300 fotos genomen en wie me kent weet dat dit
tegennatuurlijk voor mij is. Naar mijn mening zegt dit meer dan genoeg. Ik heb
een dag de Argentijnse kant en een dag de Braziliaanse kant gedaan. De Argentijnse
kant is naar mijn bescheiden mening de mooiste maar je moet ook de Brailiaanse
doen. Aan die kant krijg je meer een overzicht over de watervallen. Bij het
zien van de watervallen en het voelen van hun kracht (je gaat zeer dichtbij,
kletsnat wordt je J) besef ik nog maar eens
hoe klein we zijn in vergelijken met de natuur.
K ben op stap geweest met twee canadezen en de eerste dag met 5 Ieren
erbij. Tja k was de enige vrouw in het gezelschap en k heb ervan geprofiteerd
;) Bij het bezoek aan de Argentijnse kant zijn we ook met een speedboot onder
de watervallen gevaren. Als er iemand gaat, zeker doen. Wat adrenaline,
supernat en plezant.
Tot mijn grote verbazing was mijn hostel bijna een resort. We hadden
zelf een zwembad. Ik moet zeggen dat ik genoten heb van de biertjes aan het
zwembad. T waren topdagen en k hoop dat mijn reis zo verder mag gaan.
Ik was klaar voor de busrit naar Salta maar k had toch niet verwacht dat
ik er meer dan 28 uur over ging doen. Op het einde werd een toch un poco loco.
Mijn connectie gemist waardoor ik in mijn barslecht spaans om een nieuwe bus
mocht bedelen. Een half uur later toch op weg en krijgen we geen autopech. Hop
met iedereen een andere bus op waarna we na een aantal uur stoppen bij een tankstation
en sommige uitstappen. Gelukkig ging ik uitleg vragen of ik was weg naar een
andere plaats en mijn rugzak lag ergens aan het pompstation. We moesten van bus
wisselen maar tja communicatie is gelijk niet hun beste eigenschap.
Salta zelf is een party town en voor mij vooral een perdolan town
geworden ;). Je hebt er toffe cafeetjes, restaurantjes en discos. Toffe tijd
beleefd. Eén dag gaan paardrijden. Stresskonijn zijnde zat ik weer vol
spanningen op dat paard maar achter vijf minuten, tenvolle ervan genoten. Erna
met de volledige groep een BBQ gehad en veel teveel wijn gekregen (hoe durven
ze J).
Bon ik vertrek nu naar de wijnstreek nl. Cafayate vooraleer terug omhoog
te gaan, langzaam naar Bolivia toe. Mmm, lekkere wijn, k zie het volledig
zitten. Groeten aan iedereen.
Steeds droom ik van reizen en de wonderen van de wereld te zien. Mijn
vertrek echter verloopt steeds met de gepaarde zenuwen. Tja opnieuw niet anders
natuurlijk. Het doet raar wanneer je plots alleen op het vliegtuig zit (klein
paniekske gehad) maar eens vertrokken beginnen de reiskriebels opnieuw. Op het
vliegtuig een toffe madam leren kennen die in Brussel werkt voor kankerpatiënten.
Mijn tussenstop in Atlanta was hierdoor toch minder saai dan eerst gedacht. Een
lekkere supergesuikerde smoothie gedronken, tja amerikanen.
Uitgeput en om eerlijk te zijn stinkend dan eindelijk aangekomen in
Buenos Aires of goede luchten/ gunstige winden. In realiteit weinig wind
gevoeld. Eindelijk zonneschijn J. In mijn kamer een toffe
duitser leren kennen en al drinkend enkel australische meiden. Bon eerste nacht
al aan de drank, het kan niet veel beter. Voor ik dit deed wel al wat the
streets of Buenos Aires bezocht. Het is een heel varierende stad, ieder
stadsgedeelte heeft zijn eigen sfeer en uitzicht.
De volgende dag een fietstocht in Buenos Aires, samen met enkele van de
mensen die ik gisteren leerde kennen. Een toffe manier om de stad te
bezichtigen en tot mijn verassing doenbaar met het verkeer.We hebben ons vooral
gefocust op het noorden en zagen ondermeer het graf van Evita Péron. s Avonds
was er een BBQ in het hostel. Bon, een mens moet meefeesten hé.
De volgende dag gaf me toch een dubbel gevoel. In de stad was er een
optocht voor la presidente. Ze was tevens aanwezig voor het geven van een
speech. Verrassend om te zien hoe enthousiast de mensen reageerden. Overal
waren ze muziek aan het maken. Een leuke sfeer maar zo speciaal voor iemand die
niet echt uit een land komt met veel nationalistische gevoelens. Later op de
dag zijn we met enkele naar een graffiti walktour geweest. Prachtige street art
gezien. Maar wetend dat street art vooral een expressie is van rebelie
tegenover de regering, denk je wel nog eens na over die stadssfeer in de morgen.
In de avond eindelijk mijn argentijnse steak gaan eten. En mocht iemand
geïnteresseerd zijn, de verhalen zijn waar. De beste steak dat ik ooit heb
gegeten.
Nu was het mijn laatste dag in Buenos Aires. In de morgen nog wat zitten
bijpraten met anderen en uiteindelijk samen met iemand uit Oostenrijk naar het
stadsdeel La Boca geweest. Je moet de gekleurde huizen gezien hebben maar
tjee, zo toeristich en fake. Blij dat ik het gezien heb, maar ik kan er toch
niet te lang blijven. Je neemt dan de stadsbus terug waardoor je de
arbeidersbuurt passeert en opnieuw beseft hoe gekleurd toeristische plaatsen
zijn. Absoluut niet het echte leven in Buenos Aires, die is toch iets
grimmiger.
Bon nu op de bus naar de watervallen van Igazu. Op een luxebus. Genoeg
over mezelf geschreven. Hasta Luego!!!
Het vertrek nadert!!! Woensdagmorgen vertrek naar Argentinië. K zit in een mood van dagdromen en kleine paniekaanvallen. Jeetje nog een hoop werk te doen maar k ben goed in uitstelgedrag. Het leek me nu het ideaal moment om eens te checken hoe die blog hier werkt. Bij deze, is gebeurd