Mijn laatste etappe van de reis. Ik moet eerlijk toegeven dat ik soms geconfronteerd wordt met momenten van melancholie als ik aan het einde denk. Toch nog genieten van de laatste dagen. Mijn intentie was vooral om het langzaam aan te doen. Het is immers niet de bedoeling doodvermoeid terug te keren (al vrees ik er een beetje voor ;)). Mijn eerste stop na Cusco was Nasca. Van de altiplano naar woestijngebied. Plots nog amper groen te zien, het gebied is vooral gesteente en zand. T lijkt me een interessant landschap om een sciencefiction film te maken:). Nasca is een leuk dorpje maar ik was er vooral voor de nascalijnen. Met toch ene bibbering in een vliegtuigje voor 5 personen gestapt en gezwierd door de lucht. Alle lijnen die ze ons wilden tonen hebben we gezien en het was boeiend om alles te bezichtigen. Vooral de mysterie rond de intentie van deze lijnen interesseert me. Hierna relaxing time. Op naar Huacachina, een oase vlakbij Ica. Superklein maar leuk. Even gaan sandboarden en met de buggy door de woestijn, t was net een rollercoaster. Ook nog een paar mensen teruggezien en enkele nieuwe mensen leren kennen. Een toffe relaxing time gehad. Hierna toch nog even naar de zee en de Ballestas eilanden bezocht. Kort samengevat is het eigenlijk een grote rots vol met pelikanen, vogels, pinguïns en zeeleeuwen. Voor mij de eerste keer dat ik pinguïns en zeeleeuwen (kunnen die lawaai maken) in het wild zag, dus het kon me zeker boeien. Wel supertoeristisch en eigenlijk is de trip naar de rots snel voorbij. Nu beland in mijn laatste stop, Lima. De hoofdstad en eigenlijk niet zo boeiend. De stad heeft zijn mooie plekken zoals de kustlijn in Miraflores en het centrum maar het is geen Buenos Aires. Voor mijn laatste dagen mag ik logeren bij een Belg die in Lima woont, Arnould (bedankt Lorenzo voor de connectie :)). Zijn moeder is hier tevens op bezoek. Mijn laatste dagen ben ik in goed gezelschap aan het doorbrengen :). Vanavond mijn vlucht naar huis. Het is dan ook mijn laatste post op de blog. Hopelijk hebben jullie wat kunnen meegenieten van mijn reis. Ik wil nog eens iedereen bedanken voor de leuke berichtjes, ik heb ze met veel plezier gelezen. Tot gauw in het koude België.

07-02-2012 om 18:40 geschreven door Jill  

Arequipa of de witte stad zal ik vooral herinneren als de stad der taxi’s. 90 % van de auto’s zijn er taxi’s, een grappig uitzicht soms. De stad is gelegen aan de voet van een vulkaan. Vanuit mijn hostel had ik dan ook een prachtig uitzicht op de bergen en de vulkaan J. De stad zelf staat vol koloniale gebouwen. Naar mijn mening een zeer levendige en toffe stad. Na lange tijd zelfs een supermarkt gezien ;). De stad verkend met Geraldine, een Belgische dat ik voorheen al had ontmoet. Er zijn toch enkele boeiende bezienswaardigheden in de stad. Zo is er het museum van de ijsprinses. Op de vulkaan zijn er drie kindermummies gevonden, één ervan is door de koude extreem goed bewaard. Haar haar en nagels heeft ze nog, ook al is ze 500 jaar dood. De kinderen werden door de Inca’s aan de vulkaan geofferd. Verder nog een groot klooster bezocht waar enkele zusters nog steeds geïsoleerd leven. Na al dat stadgebeuren, kreeg ik wel zin om de natuur in te trekken. Een driedaagse trekking in de Colca Canyon gedaan. Eerst de vallei volledig naar beneden en hierna, pff, terug naar boven. Wel adembenemend mooi. Tijdens de neerdaling zijn er zelfs twee condors rakelings langs mij gevlogen. Nog even getwijfeld om deze trekking samen met enkele andere backpackers te doen maar hierna toch besloten om dit georganiseerd te doen, dit met een leuke bende. Achteraf gezien een goede beslissing. Terug in Arequipa leerde ik een Nederlands meisje kenen die de trekking met enkele anderen had gedaan. Ze waren verloren gelopen en zo ook door giftige planten gelopen waardoor ze nu met brandwonden zit.

Het leek me tijd om naar Cusco te gaan. Ik was aangenaam verrast door de stad. Ik had één en al toerisme verwacht, wat ook wel het geval is maar de sfeer zat goed. Enkel de voortdurende vraag “ Machu Picchu, signorita”, begon wat te enerveren. Een beetje teveel Machu Picchu op het einde ;). Wel een stad waar er altijd iets te doen is en een party gevonden kan worden. Daar begonnen aan de jungle trek naar de Machu Picchu. Naast trekking heb ik zo ook mountainbike en rafting gedaan. Vanaf nu een fan van rafting J. Na een klim met veel teveel trappen (ze vertelden me dat er 1800 trappen zijn maar ik heb ze niet geteld ;)), eindelijk Machu Picchu bereikt. De stad is fascinerend om te zien maar vooral de omringende natuur deed het voor mij. Ik kon het bijna niet geloven dat ik er was. De moeite meer dan waard.

31-01-2012 om 23:38 geschreven door Jill  

Toch even getwijfeld om de tocht naar de amazone base te maken. De weersvoorspellingen waren niet goed en de kostprijs redelijk hoog. Ik moest immers heen en terug met een klein vliegtuigje (20 mensen) van La Paz naar Rurrenbaque. Een mens leeft maar één keer en dus toch besloten de sprong naar Rurrenbaque te maken. Ik was nog maar geland en ik wist dat ik de goede beslissing had genomen. Het vliegveld was pistoriek. Je landde midden in het woud en het vliegveld was een barak met een loket of drie. En het weer, dat was prachtig. Dan de toer. Ik had besloten een 3 daagse pampa tour te doen, wat betekent de amazone verkennen via het water. We waren nog maar vertrokken in ons bootje en we zagen als schildpadden, alligators, apen en verschillende vogelsoorten. Onze slaaphutten waren midden in het woud, je zag de alligators ’s avonds liggen en we hoorden de brulapen. Mijn eerste avond is spijtig genoeg in mineur geeïndigd. Het onvermijdelijke moest gebeuren, geveld door migraine. ’s Avonds dus knock out in bed en de alligator watching at night gemist. De groep zei achteraf dat ik weinig gemist heb maar ik kan het natuurlijk niet weten. De volgende dag (mijn verjaardag) was ik beter maar ik moest oppassen. Een grote braspartij heb ik dus nog tegoed. Die dag op anacondajacht geweest. Anaconda’s leven zowel in het water als op het land, dus eerst tot aan onze bovenbenen in het water aan het zoeken. Hilarische momenten. De Aussies in de groep waren stoer maar als het eropaan komt wat bangerikken. Je moest ze horen roepen als ze dachter een slang te voelen.Uiteindelijk een kleiner exemplaar gevonden op land maar het bleef indrukwekkend. Om iets tegengesteld te doen in de nm. gaan zwemmen tussen roze dolfijnen. Een ongelooflijke ervaring. Waar je zwemt zie je verderop steeds dolfijnen opduiken.Ze komen wel niet te dichtbij waardoor je ze niet kunt aanraken. De dolfijnen kwamen zelf wel aan de voeten voelen van twee Aussies. Nog nooit gasten zo snel in een boot zien springen J. Mijn elegante zelfe zijnde, heb ik mijn bovenbeen blauw geslagen om terug in de boot te klimmen ;). Verder die dag nog andere dieren gezien zoals luiaards, een soort grote rat en opnieuw veel apen en schilpadden. De laatste dag was opnieuw dieren zien en zwemmen met dolfijnen. Ik kon me niet indenken dat je zoveel dieren kon zien, zo snel op elkaar. Bon, ik zou kunnen blijven praten over de amazone base maar ik moest verder met mijn reis.

Een korte stop in La Paz en hierna naar lago Titicaca nl. Copacabana. Een zeer toeristisch stadje maar wel gezellig. Even op stap geweest met een frans meisje (het zit hier vol van Fransen). Hierna wou ik naar Isla del sol, het eiland waar volgens de Inca’s de zon geboren was. De boot genomen naar het noorden van het eiland. Het dorpje zat vol met backpackers en het strandje stond vol met tentjes. Ik had er een hippie gevoel. Iedereen zat er te relaxen, muziek te maken en maté te drinken. Het eiland zelf is tevens zeer mooi. Het is een mix van alles. Je ziet het toeristische stuk maar ook de herders, boeren en de typische bolivianen. Na een nacht ginds te relaxen, de volgende dag gaan trekken van het noorden van het eiland naar het zuiden. Prachtige uitzichten maar enkele zware beklimmingen gehad.Ofwel heb ik geen conditie maar ofwel heb ik last van de hoogte. Voor mijn eigenwaarde ga ik voor het laatste J. Nog een nachtje in Copacabana en hierna met pijn in het hart de bus genomen naar Arequipa, Peru. Ik zal Bolivia missen, een prachtig land maar ik ben benieuwd wat Peru me zal brengen.

18-01-2012 om 01:24 geschreven door Jill  

Even een driestedentocht gedaan nl. de steden Potosi, Sucre en La Paz bezocht. Een mens zou denken dat je dan steeds hetzelfde ziet maar de steden zijn zo verschillend dat je steeds opnieuw verbaasd bent.

Mijn eerste stop was Potosi, een zilvermijnstad. De mensen worden er al een 400 jaar uitgebuit (eerst door de spanjaarden) door hun te laten werken in de mijnen in onmenselijke omstandigheden. Door deze rijkdom was de stad in het verleden erg belangrijk en groots. Je blijft deze vergane glorie zien en ook de impact van Spanje ervaar je. Zo zijn de straten nauw, wat ik een leuk element vind in de stad. De stad is tevens de stad die het hoogst boven zeeniveau ligt in de wereld. Gelukkig geen last ervan gehad, je zal alleen geen marathon lopen ;).

De grootste bezienswaardigheid in de stad is het bezoeken van de mijnen. De groep waarmee ik optrok was wat verdeeld hierover. De helft wou de mijnen niet bezoeken, de andere helft besloot dit wel te doen. Ik zat bij de eerste groep en dit voor twee redenen. Vooreerst bezoek je nog steeds werkende mijnen en wordt je blootgesteld aan dezelfde gevaren als de mijnwerkers (8 miljoen mensen stierven in deze mijnen in hun 400 jarig bestaan). De hoofdreden voor mij was echter dat ik geen ramptoerist wou spelen. Eerlijkheid zeggend moet je erkennen dat de meesten de mijnen bezoeken om de onmenselijke omstandigheden te gaan bekijken. Ik wou passen voor zookijken. Toen we ’s avonds naar de film “The devil’s miner” keken (een echte aanrader trouwens) werd mijn visie enkel bevestigd. De documentaire volgde een 14 jarige jongen die al 4 jaar in de mijnen van Potosi werkt, zeer schrijnend en tot op heden realiteit. Wij besloten naar een warmwater lagoon te gaan en hadden een ongelooflijke tijd. De lagoon lag afgelegen in de bergen, zeer mooi.

Hierna zijn we met enkelen doorgetrokken naar Sucre, de witte stad. Deze stad voelde zo Europees aan. Een groot verschil met Potosi. Het is een studentenstad en eigenlijk genoot ik wel van het gemak van Sucre. Op een avond zijn we zelfs naar een circus gaan kijken. Ik verwachte een fiasco maar de show was gewoon goed. Leuk om te zien hoe we allemaal opnieuw kleine kinderen werden.

Dan de lange busrit naar La Paz. We hadden de nachtbus genomen en eigenlijk een goed idee. Op die manier zie je niet hoe de chauffeur rijdt. Die vloog over die bergwegen. La Paz zelf, hmm, een stad die moeilijk te beschrijven is. La Paz is chaotisch druk maar heeft een eigen zeer leuke sfeer. Je ziet de mensen in traditionele kledij en dan de hippe jeugd. Er is één autostrade en mensen gaan daar gewoon hun morgenjog gaan doen. De bussen en taxi’s stoppen er gewoon en mensen steken heel normaal de autostrade over. T is een bizarre stad maar ik hou er wel van. Ik geniet er gewoon van om in de straten te lopen en rond te kijken. Tevens een leuke partytown.

Van de gelegenheid nog gebruik gemaakt om Tiwanaku te bezoeken, een belangrijk archelogische site in Bolivia. Het was een ceremonieel centrum. Het was indrukwekkend om de beelden en site te zien.

08-01-2012 om 23:32 geschreven door Jill  

04-01-2012 om 23:37 geschreven door Jill  

’s Morgens vroeg vertrokken om de jeeptoer te starten. Alex, de nederlander was mee. Dan nog Arielle (USA) en Ben (Duitsland). Ik was voorheen wat bezorgd over de mensen in de jeep. Vier dagen samen vertoeven is niet zo gemakkelijk maar het waren leuke mensen. We werden in de toer superverwend. We hadden een chauffeur/gids en een privé kokkin. En onze kokkin kon koken. K denk dat ik vier dagen voor twee heb gegeten.

De eerste dagen was het erg bewolkt en regende het sterk. Voor mij geen probleem want we mochten constant door rivieren rijden, wat ik nu weer terug plezant vind. We hebben zoveel gezien tijdens de vierdaagse tocht dat ik het niet allemaal kan beschrijven. Je wordt gewoon gedropt van één prachtig landschap in een ander. Ik had niet verwacht dat alles zo divers was. We zagen gekleurde bergen, bergtoppen met sneeuw, vulkanen, geisers, warmwaterbron, lagoons, vulkanische gesteenten en we reden doorheen een soort van woestijn. Ook veel dieren gezien, foto’s volgen J. En natuurlijk het toppunt, de salar (zoutvlakte). Bij aankomst stond de salar onder water. Ik vreesde even dat het plezier gedaan was en we de salar niet in gingen kunnen. De jeeps zijn er echter gewoon ingereden. Ongelooflijk was het, het leek alsof je reed op een spiegel. Onbeschrijflijk mooi. Hierna toch op het droge stuk van de salar gekomen waar we de typische foto’s hebben gemaakt. Heel indrukwekkend maar ik prefereer eigenlijk de salar onder water. T blijft prachtig om de uitgestrekte zoutvlakte te zien. De jeeptour was een toppunt in de reis. Toffe mensen leren kennen en prachtige zaken gezien. Je zit wel vier dagen in de jeep maar het is het waard.

Aangekomen in Uyuni wou ik eigenlijk onmiddellijk weg. De natuur voor de stad is omgeven met vuilnis, overal verspreid. Voor mij was het een mysterie hoe ze de vuilnis zo gelijkmatig konden verspreiden doorheen het landschap. De stad zelf was ook vuil en ongezellig al begon ik er stilaan aan te wennen. Het was echter 31 december en ik wou oudjaar eigenlijk niet daar vieren. Verder is alles gesloten op 1 januari waardoor we geen bus konden nemen en een dag vast zaten. Met de mensen van de toer en nog een franse vrouw en een nederlandse besloten om de bus naar Potosi te nemen. We kwamen aan in onze hostel tegen 21u, dus nog tijd voor een douche en eten. De sfeer zat al goed in de hostel. Iedereen was samen aan het drinken en het koppel uit Cafayate opnieuw gezien. Hierna met een ganse bende naar het stadsplein geweest waar er nog enkel waren (allemaal toeristen, vooral Argentijnen). Het leuke was dat ik daar ook de franse meisjes terugzag. Tot mijn eigen verwondering (we waren al om 4u op) een heel leuke oudejaarsavond gehad met een hoop bekende en een hele hoop onbekende.

01-01-2012 om 20:16 geschreven door Jill  

Eerst wil ik iedereen een gelukkig 2012 toewensen. Hopelijk toffe feesten gehad.

Ik zal twee stukken maken in mijn blog. Eerst over mijn laatste dagen in Argentinië en de aankomst in Bolivia. Hierna over mijn eerste dagen in Bolivia en de salar. Ik vrees dat het internet anders niet mee zal kunnen.

Dus eerst de laatste dagen Argentinië.

Ondanks dat ik Juyjuy zo snel mogelijk wou verlaten vrees ik toch een blijvende indruk nagelaten te hebben. In het busstation kwam er tot tweemaal toe een behulpzame vrouw naar me toe om me toch te informeren dat je mijn onderbroek zag J. Tja een kleedje aantrekken wanneer je sleurt met een rugzak is toch niet zo’n goed idee. Tja soms leer je onverwachte zaken op een reis.

Met de bus van Juyjuy naar Purmanarca gegaan. Ik had van andere vernomen dat je er ginds maar een voormiddag moet vertoeven en ze hadden gelijk. Een mooi dorpje met gekleurde bergen maar je hebt alles doorwandeld binnen drie uur. Terwijl ik wachtte op de bus naar Humahuaca heb ik twee franse meisjes leren kennen, Mymy en Justine. Samen Humahuaca verkent, dat een leuk bergstadje bleek te zijn. Je wordt er omringd door de bergen en ik besloot dan ook kerstmis ginds te vieren. Terwijl de franse meisjes ginds bleven, deed ik nog een kleine doortocht naar Iruya. T is een aanrader maar je moet wel een helse busrit doorstaan. Die bergwegen zijn toch niet zoals in Frankrijk. Toch enkele keren een U-bocht gehad om u tegen te zeggen. De locals leken zich hierin geen zorgen te maken maar het adrenalineniveau ging bij mij toch geregeld wat omhoog. Iruya zelf is een authentiek bergdorpje. Je ziet dat het toeristisch is maar toch blijven ze hun gewoonten en cultuur behouden. Je voelt hier al heel goed de nabijheid van Bolivia. De vrouwen met hun bolhoeden en gekleurde kleren, het eten van coca, een leuk beeld en het deed me eindelijk al verlangen naar Bolivia. Een nachtje ginds gebleven en hierna de busrit terug naar Humahuaca, hmm.

In de hostel zaten allemaal fransen en één eenzame nederlander ;). Een heel leuke kerstavond gehad met de fransen. Samen een BBQ aangestoken en flessen wijn ingeslagen. We moesten ook eerst ons hout gaan sprokkelen, wat niet zo gemakkelijk bleek. Eén argentijn wat boos gemaakt omdat we aan zijn hout zaten ;). Bon mijn beste frans boven mogen halen. K heb zelf voor vertaler moeten spelen voor de hollander. Ik kan me maar inbeelden hoeveel kemmels van fouten ik heb gezegd maar t zullen er genoeg zijn.

Na kerst dan uiteindelijk de bus genomen naar Bolivia. Ik ben samen vertrokken met de twee franse meisjes en de hollander. Het was eindelijjk een goed idee om niet alleen te gaan. Je moet de bus nemen naar het laatste dorpje in Argentinië. Dan maar zoeken waar die grens ergens ligt en er te voet naar toe wandelen. Een paar uren mogen aanschuiven aan de Argentijnse grens maar de oversteek naar Bolivia ging vlot. Intussen zag ik verderop in de struiken een ouder koppel sukkelen. Het plots zien van mensen die uit struiken opduiken deed me aan iets denken, insiders zullen wel weten waarover ik het heb. Moeder was haar druk aan het maken en vader viel bijna voortdurend. Uiteindelijk gezien dat de schoen van de man kapot was en ze waren een plastiek zak aan het zoeken.T was een vreemd zicht. K had gelukkig een rol ducttape mee en kon zo die mensen wat helpen. Voila mijn goede daad is ook al verricht voor de reis.

Je voelt onmiddellijk het verschil met Argentinië. Bij mij zorgde dit voor een goed gevoel. Je voelde meer authentiek Latijns-Amerika. De bus genomen naar Tupiza. Ginds gekeken voor een toer naar de salar. De franse meisjes konden spijtig genoeg niet mee door de kostprijs van de vierdaagse jeeptour. We hadden nog een extra dag over en die maar benut om te gaan paardrijden. Je wordt daar gewoon overmand door een western gevoel. Je wordt omringd door rode bergen en tja, waarschijnlijk teveel westerns gezien en hopla opnieuw op een paard. K begin er plezier in te krijgen.

01-01-2012 om 19:53 geschreven door Jill  

Zittend in de bus naar Cafayate, Ipod in de hand, luisterend naar Leonard Cohen en dan plots kom je terecht in een prachtig gebergte. De gedachte: “Wat een leven” kwam toch even in me op. De Quebrada de Cafayate, zoals het gebergte heet, is heel varierend. Je ziet de rode bergen, de gekleurde bergen en de bergen begroeid met bomen en cactussen. Verderrijdend verlieten we het gebergte en kwam de bus terecht in de wijnstreek. Ook het dorpje Cafayate is erg gezellig. Ik voelde me er snel thuis. Natuur en wijn, wat moet een mens nog meer hebben J.

In de morgen bezocht in de bodegas en proefde hun wijnen. Torrontés is hun specialiteit, een witte wijn. Ik moet toegeven dat ik ervan genoot. In de namiddag bezocht ik de eerste dag de Quebrada. De andere dag probeerde ik de waterval te vinden. Dat was een avontuur. Na behoorlijk wat wijn gedronken te hebben (ik was op pad geweest met een fransman) begon ik vol goede moed aan de tocht. Er wachtte me eerst een tocht van 5 km vooraleer ik de klim van twee uur kon aanvatten. De locals zijn echter zeer behulpzaam en gaven me telkens  een lift. K bleef bespaard van die 5 km J. Beginnend aan de klim zag ik echter geen pad maar verschillende paden. Het pad kan je ook meer omschrijven als een weg waarbij je vooral stenen moet opklimmen en de rivier moet oversteken. Na een uur was ik radeloos. K zag het pad niet meer en wist totaal niet hoe ik terug naar beneden moest dalen. Stenen opklimmen gaat gelijk makkelijker dan stenen afdalen ;). Een local zag me waarschijnlijk sukkelen en is me ter hulp gekomen. Hij toonde me de weg naar de eerste watervallen (ik noem ze meer wateringen) en is met me teruggekeerd naar stad. Gewoon zijn om te leven in een ietwat materialistische en egoïstische maatschappij wou ik hem wat geld geven voor zijn moeite en tijd. Ik moet toegeven dat ik zonder hem toch in de problemen zou zijn gekomen. Hij wou echter niets. Hem dan meer getrakteerd op een pintje zoals iedere goede Belg zou doen.

In de hostel ook een Argentijns meisje leren kennen. Het geld rolt snel in Argentinië en ik had dan ook het idee dat de mensen hier een gelijklopend loon hadden. Het leven is iets goedkoper maar ik was toch erg verbaasd wanneer zij vertelde dat de werkmensen hier ongeveer 400 euro per maand verdienen. Reizen en van het goede leven genieten is niet voor iedereen weggelegd, zoals ik opnieuw mocht vernemen. Dat mensen zo behulpzaam zijn zonder iets terug te vragen zorgt ervoor dat ik hen nog meer waardeer.

Nu, met spijt in het hart, Cafayate verlaten en aangekomen in Juyjuy. Een drukke en ongezellige stad. Morgen vertrek ik opnieuw naar de bergen. Iedereen goede feesten toegewenst en bedankt voor de leuke berichtjes.

22-12-2011 om 02:44 geschreven door Jill  

De watervallen van Igazu behoren tot de nieuwe 7 wereldwonderen van de natuur. Ik moest van mijn route afwijken om ze te bezoeken en wist niet zo goed wat te doen. Nu ben ik zo blij dat ik de 17 uur durende busrit van Buenos Aires heb genomen. Ik beheers de Nederlandse taal te weinig om de natuurpracht te beschrijven. Je moet het gewoon beleven. De volledige dag was ik foto’s en films aan het maken. K heb meer dan 300 foto’s genomen en wie me kent weet dat dit tegennatuurlijk voor mij is. Naar mijn mening zegt dit meer dan genoeg. Ik heb een dag de Argentijnse kant en een dag de Braziliaanse kant gedaan. De Argentijnse kant is naar mijn bescheiden mening de mooiste maar je moet ook de Brailiaanse doen. Aan die kant krijg je meer een overzicht over de watervallen. Bij het zien van de watervallen en het voelen van hun kracht (je gaat zeer dichtbij, kletsnat wordt je J) besef ik nog maar eens hoe klein we zijn in vergelijken met de natuur.

K ben op stap geweest met twee canadezen en de eerste dag met 5 Ieren erbij. Tja k was de enige vrouw in het gezelschap en k heb ervan geprofiteerd ;) Bij het bezoek aan de Argentijnse kant zijn we ook met een speedboot onder de watervallen gevaren. Als er iemand gaat, zeker doen. Wat adrenaline, supernat en plezant.

Tot mijn grote verbazing was mijn hostel bijna een resort. We hadden zelf een zwembad. Ik moet zeggen dat ik genoten heb van de biertjes aan het zwembad. T waren topdagen en k hoop dat mijn reis zo verder mag gaan.

Ik was klaar voor de busrit naar Salta maar k had toch niet verwacht dat ik er meer dan 28 uur over ging doen. Op het einde werd een toch un poco loco. Mijn connectie gemist waardoor ik in mijn barslecht spaans om een nieuwe bus mocht bedelen. Een half uur later toch op weg en krijgen we geen autopech. Hop met iedereen een andere bus op waarna we na een aantal uur stoppen bij een tankstation en sommige uitstappen. Gelukkig ging ik uitleg vragen of ik was weg naar een andere plaats en mijn rugzak lag ergens aan het pompstation. We moesten van bus wisselen maar tja communicatie is gelijk niet hun beste eigenschap.

Salta zelf is een party town en voor mij vooral een perdolan town geworden ;). Je hebt er toffe cafeetjes, restaurantjes en disco’s. Toffe tijd beleefd. Eén dag gaan paardrijden. Stresskonijn zijnde zat ik weer vol spanningen op dat paard maar achter vijf minuten, tenvolle ervan genoten. Erna met de volledige groep een BBQ gehad en veel teveel wijn gekregen (hoe durven ze J).  

Bon ik vertrek nu naar de wijnstreek nl. Cafayate vooraleer terug omhoog te gaan, langzaam naar Bolivia toe. Mmm, lekkere wijn, k zie het volledig zitten. Groeten aan iedereen.

18-12-2011 om 15:51 geschreven door Jill  

Steeds droom ik van reizen en de wonderen van de wereld te zien. Mijn vertrek echter verloopt steeds met de gepaarde zenuwen. Tja opnieuw niet anders natuurlijk. Het doet raar wanneer je plots alleen op het vliegtuig zit (klein paniekske gehad) maar eens vertrokken beginnen de reiskriebels opnieuw. Op het vliegtuig een toffe madam leren kennen die in Brussel werkt voor kankerpatiënten. Mijn tussenstop in Atlanta was hierdoor toch minder saai dan eerst gedacht. Een lekkere supergesuikerde smoothie gedronken, tja amerikanen.

Uitgeput en om eerlijk te zijn stinkend dan eindelijk aangekomen in Buenos Aires of goede luchten/ gunstige winden. In realiteit weinig wind gevoeld. Eindelijk zonneschijn J. In mijn kamer een toffe duitser leren kennen en al drinkend enkel australische meiden. Bon eerste nacht al aan de drank, het kan niet veel beter. Voor ik dit deed wel al wat “the streets of Buenos Aires” bezocht. Het is een heel varierende stad, ieder stadsgedeelte heeft zijn eigen sfeer en uitzicht.

De volgende dag een fietstocht in Buenos Aires, samen met enkele van de mensen die ik gisteren leerde kennen. Een toffe manier om de stad te bezichtigen en tot mijn verassing doenbaar met het verkeer.We hebben ons vooral gefocust op het noorden en zagen ondermeer het graf van Evita Péron. ’s Avonds was er een BBQ in het hostel. Bon, een mens moet meefeesten hé.

De volgende dag gaf me toch een dubbel gevoel. In de stad was er een optocht voor la presidente. Ze was tevens aanwezig voor het geven van een speech. Verrassend om te zien hoe enthousiast de mensen reageerden. Overal waren ze muziek aan het maken. Een leuke sfeer maar zo speciaal voor iemand die niet echt uit een land komt met veel nationalistische gevoelens. Later op de dag zijn we met enkele naar een graffiti walktour geweest. Prachtige street art gezien. Maar wetend dat street art vooral een expressie is van rebelie tegenover de regering, denk je wel nog eens na over die stadssfeer in de morgen.

In de avond eindelijk mijn argentijnse steak gaan eten. En mocht iemand geïnteresseerd zijn, de verhalen zijn waar. De beste steak dat ik ooit heb gegeten.

Nu was het mijn laatste dag in Buenos Aires. In de morgen nog wat zitten bijpraten met anderen en uiteindelijk samen met iemand uit Oostenrijk naar het stadsdeel “La Boca” geweest. Je moet de gekleurde huizen gezien hebben maar tjee, zo toeristich en fake. Blij dat ik het gezien heb, maar ik kan er toch niet te lang blijven. Je neemt dan de stadsbus terug waardoor je de arbeidersbuurt passeert en opnieuw beseft hoe gekleurd toeristische plaatsen zijn. Absoluut niet het echte leven in Buenos Aires, die is toch iets grimmiger.

Bon nu op de bus naar de watervallen van Igazu. Op een luxebus. Genoeg over mezelf geschreven. Hasta Luego!!!

13-12-2011 om 00:59 geschreven door Jill