Omdat ik niet denk: Ikke, ikke, ikke ... En de rest kan stikken!
05-11-2013
It is almost like telling somebody you're gay!
Nou, hier gaan we dan ... Gisteren de eerste dag geen vlees meer gegeten. De eerste en enige waar ik tot nu toe tegen vertelde dat ik vanaf heden veganistisch en bewuster wens te leven, is mijn lieftallige echtgenoot. Reactie: al sinds gisterenochtend een zuur gezicht, het strikt noodzakelijk aan verbale communicatie en meerdere steken onder de gordel (in het genre: Wat zullen we deze week eten? Gewonnen brood? Pannenkoeken? Kalkoenfilet?).
Ik vraag hem of hij boos gaat blijven. Hij is niet boos, zegt hij. Hij voelt zich 'down' omdat hij niet begrijpt waarom ik geen vlees of zuivel meer wens te eten. Volgens hem heb je van alles een beetje nodig. "Kopt!", antwoord ik dan. "Maar de dingen die je uit vlees en zuivel haalt, kan je net zo goed uit andere zaken halen. Het vlees van vandaag is niet meer het vlees van vroeger. Het zit overvol met o.a. hormonen en andere troep die je wellicht liever niet in je lichaam krijgt." Antwoord: "Volgens mij is er nog nooit iemand gestorven door het eten van vlees of zuivel. Ik begrijp het echt niet ... Die dingen waar jij je toch mee bezighoudt ..." Einde gesprek.
Eerlijk gezegd ... Tien jaar geleden stond ik voor de moeilijke taak om iedereen in te lichten over het feit dat ik homoseksueel ben. De reacties hierop leken wel héééééél sterk op de vooroordelen die bestaan rond veganisme en bewuste keuzes maken. Wat is dat toch? Waarom voelt iedereen zich zo snel bedreigt wanneer jij iets doet dat voor hen onbekend is? Val ik er iemand mee lastig dat ik homo ben? Neen. Val ik er iemand mee lastig dat IK veganistisch eet? Neen. (Daarbij heb ik al heel duidelijk aan mijn lieve echtgenoot gezegd dat hij gewoon vlees mag blijven eten, maar dat hij dan voortaan in plaats van 2 stukken vlees, slechts 1 stukje mag klaarmaken. Doet mij verder helemaal niks.) Toch blijft dat zinnetje in mijn hoofd spoken. Het klinkt net als mijn ouders tien jaar geleden: "Hoe kom je erbij dat je homo bent? We begrijpen het niet ..."
Misschien ligt daarin ook wel net het antwoord. Het niet begrijpen van bepaalde zaken. Toen mijn eerste poging tot een vegetarische levensstijl een flop werd, kwam dit ook door een gebrek aan kennis en bepaalde inzichten. Ook stond ik toen niet sterk genoeg in mijn schoenen om voor mezelf op te komen wanneer ik meermaals aanvoelde dat ik 'een lastpak' was voor het bereiden van de maaltijd of tijdens dinertjes bij vrienden. Nu ik mezelf veel beter heb geïnformeerd, weet ik exact waarom ik het doe. En ben ik niet van plan om dit maal 'terug te keren' en mijn kop opnieuw in het zand te steken.
En al die vreemde en onbegripvolle reacties ... Ach, die neem ik er maar even bij. Vandaag sta ik sowieso al veel sterker in mijn schoenen dan tien jaar geleden. Maar toch wil ik dat iedereen weet: "It feels exactly like telling the world you're gay!"
Ik weet niet hoe het komt, maar het is duidelijk dat ik véél méér over bepaalde zaken nadenk dan de doorsnee mens. Je zou het kunnen vergelijken met een kind in de 'waarom?'-fase. Bij mij is deze fase echter nooit overgegaan, lijkt mij.
Mensen vinden het niet prettig als je gevestigde waarden in vraag durft stellen. Van heilige huisjes moet afgebleven worden of je mag jezelf verwachten aan een verbale stortvloed van slecht onderbouwde, vage en zéér algemene tegenargumenten. Maar wie écht nadenkt, weet beter. Wie algemene waarheden onbevooroordeeld overdenkt, komt al snel uit bij ernstige gebreken in 'de waarheid' en ethisch onverantwoorde maatschappelijke gedragspatronen. Wanneer de verhitte discussie dan een hoogtepunt bereikt, krijg je steevast van je gesprekspartner te horen: "Ach, jij denkt veel te veel na! Zo is het nu eenmaal ... En daar kun jij niks aan veranderen!".
Toch geloof ik dat ik wel iets kan veranderen. Omdat ik het zelf heb mogen ervaren hoe iemand anders mij heeft veranderd. Ik ben geïnspireerd geraakt door iemand met een buitengewone levensfilosofie. Iemand die niet probeert om heel de wereld te bekeren tot haar levensstijl. Gewoon iemand die haar leven leidt en zich enkel bemoeit met haar eigen zaken. Tegelijkertijd geeft ze op die manier iedereen het nakijken. Zij geeft geen aandacht aan mensen die haar standpunten onderuit proberen halen. Deze aandacht schenkt zij veel liever aan mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in de ware toedracht van haar keuzes en daden. Ik leerde haar kennen als klant bij mij in de zaak. Het klikte vrijwel onmiddellijk. We geraakten aan de praat over veganisme en bewuste keuzes maken. Het onderwerp heeft mij altijd geïnteresseerd, hoewel ik moet toegeven dat een eerdere poging om vegetarisch te gaan leven door gebrek aan inzicht op een fiasco was uitgedraaid. Haar wijsheid over het thema hield mij echter in de ban. Haar verhalen maakten mij hongerig naar de ware toedracht over gezonde en ethische verantwoorde voeding.
Ondertussen zijn we een jaar verder. Het afgelopen jaar heb ik me bovenal verdiept in gezonde voeding en vrijwel alles wat geldt als 'normaal' in twijfel getrokken. Meermaals heb ik geschokt en tegelijkertijd bijzonder gefascineerd informatie doorgenomen die zwart op wit bewijst dat onze huidige voedingsgewoonten en economische systemen pure waanzin zijn. Hoe kan het dat niet meer mensen hierover nadenken? Hoe kan het dat niemand hier wat aan doet? Hoe hypocriet zijn wij met z'n allen bezig?! Woede werd afgewisseld met wanhoop. Wanhoop werd omgezet in inspiratie. Inspiratie werd hoop. En hoop werd daadkracht. Ik besloot dat ik net als de prachtige dame die mij heeft geïnspireerd, een ander leven wil gaan leiden.
Onder het motto "Tell the world what you intend to do, but first show it!" ga ik nu mijn eigen pad volgen. En hoewel het niet mijn doel is om ook maar één iemand te 'bekeren', voel ik wel de behoefte om over mijn eigen ervaringen hieromtrent te schrijven. Het geeft me ruimte in mijn hoofd voor nieuwe ideeën en het geeft me de kracht die ik nodig heb om bepaalde obstakels te overwinnen. Alzo is mijn eigen blog geboren: "Jij denkt te veel na!"
