Een mens zou voor minder naar de Delhaize-chocomousse grijpen. Het levende wezen waar ik tot op heden het vaakst een bed mee gedeeld heb, mag dan wel naar goede mannelijke gewoonte op tijd en stond snurken en onder de dekens stille, doch krachtig ruikende scheten laten: het is en blijft een hond. Gelukkig hebben we een louter platonische relatie, anders verscheen dit bericht op een heel ander soort site. Toch klaag ik niet over mijn levenspartner: wat ik ook aantrek, hij vindt alles kwispelstaartend mooi en elke kilo die ik bijkom, betekent ook voor hem alleen maar méér koekjes.

Gelukkig is mijn job toch zo oeverloos bevredigend: een paar dozijn pubers zit me op dagelijkse basis apathisch aan te staren, een blik waar je je zo het geluid bij kan voorstellen: het langgerekte tuuuuuuuuuuuuuuuuut van een ouderwets testbeeld. Soms slaag je erin die knokkelslepende Neanderthalers een glimp van intelligentie te ontlokken, maar doorgaans sta je toch maar wat hoofdschuddend aan de zijlijn te twijfelen aan je roeping.

Voor vluchten in alcohol en casual sex heb ik de versheidsdatum overschreden: mijn katers duren tegenwoordig drie dagen en gaan gepaard met een handenwringend, knieënkruipend geroep om "nooit meer drank!" en ik word al moe als ik denk aan al de woorden die ik moet verspillen om op zo'n ochtend een verkreukte dertiger subtiel doch beslist uit mijn huis te verjagen.

Gelukkig bestaat Delhaize-chocomousse in grote bakken.