Ik heb het probleem dat ik met mensen die ik zo graag zie uiteindelijk altijd ruzie krijg. En je vraagt je af waarom je geen ruzie hebt met mensen die je niet graag hebt. En je denkt en je denkt, maar je vindt geen oplossing. Na zon bekgevecht ben ik bang voor wie ik nog zal moeten kwetsen en uiteindelijk zal moeten loslaten. Wie me kwaad en misnoegend zal aankijken, daarna zal wegkijken, zn hoofd schudden en weglopen. Had ik mijn mond moeten houden? Had ik over me moeten laten lopen? Een goede vriend moeten zijn? En iedere keer liggen die zelfde woorden weer op mijn lippen: het spijt me. En het spijt me in het diepste van mn hart dat het me helemaal niet spijt. Dat ik elk woord één voor één meende. Dat ik mn mond veel te lang heb moeten houden en het er nu allemaal is uitgerold. Dat spijt me vreselijk Maar het spijt me niet omdat ik mn mond niet heb gehouden, neen. Het spijt me wel dat ik je nu niet meer kan aankijken zonder me somber te voelen. Zonder mn wenkbrauwen te fronsen en mn lippen op te krullen. En dat is alles.
