Wetend dat mijn relatie aan een zijden draadje hangt, scheur ik als een razende met mn fiets door t stad. Als ik indraai word ik bijna neegemaaid door een auto die me net wou voorbijsteken. Als een bezetene begint zij furieus en gefrustreerd te claxonneren. Ik barst in huilen uit en bedenk me wat zij nu over mij denkt. Maar haar leven is zo makkelijk. Laat ons zeggen dat wij niet eens zoveel van elkaar verschillen. Op relatievlak toch niet. Want zij heeft een leuke vriend, ik ook. Ze zien mekaar waarschijnlijk ongelooflijk graag, ik ook. Zij maken ook wel eens ruzie, ik ook. Het enigste verschil is, dat de relatie van de vrouw in de auto met haar vaste vriend dus al zeker 6 jaar duurt. Die van mij nog maar een schamele 6 maand. Onze relatie kan die ruzie nog niet aan. Ik zie mijn vriendje even graag. Wat die volwassene mij ook durft wijs te maken. Blabla kalverliefde wacht tot je getrouwd bent blabla vaste en stevige basis . En wie mij dan uitmaakt voor naïef kalf heeft waarschijnlijk gelijk. Maar toen ik op mijn fietsje raasde, wou ik gewoon maar koste wat het koste dat wij gingen overleven. En of ik daarbij verongelukte maakte me weinig uit. Gefrustreerd en laaiend steek ik mijn middelvinger op. Zij waarschijnlijk hopeloos geschrokken dat ze mij zo aan het huilen had doen maken kijkt snel weg. Nee mevrouwtje zo veel verschillen we niet van elkaar. Want 10 jaar geleden had u waarschijnlijk hetzelfde gedaan.
