Ze is niet bloedmooi. Sommigen noemen haar doordeweeks. Maar ze windt iedereen rond haar vinger. Iedereen houdt van haar. Ze kan iedereen krijgen, maar wil niemand hebben. Niemand zal haar hem doen vergeten. Niemand zal haar zich doen voelen zoals ze zich toen voelde. Bij hem.
Een jonge vrouw op zoek naar een kopie van het verleden.
Ik heb het probleem dat ik met mensen die ik zo graag zie uiteindelijk altijd ruzie krijg. En je vraagt je af waarom je geen ruzie hebt met mensen die je niet graag hebt. En je denkt en je denkt, maar je vindt geen oplossing. Na zon bekgevecht ben ik bang voor wie ik nog zal moeten kwetsen en uiteindelijk zal moeten loslaten. Wie me kwaad en misnoegend zal aankijken, daarna zal wegkijken, zn hoofd schudden en weglopen. Had ik mijn mond moeten houden? Had ik over me moeten laten lopen? Een goede vriend moeten zijn? En iedere keer liggen die zelfde woorden weer op mijn lippen: het spijt me. En het spijt me in het diepste van mn hart dat het me helemaal niet spijt. Dat ik elk woord één voor één meende. Dat ik mn mond veel te lang heb moeten houden en het er nu allemaal is uitgerold. Dat spijt me vreselijk Maar het spijt me niet omdat ik mn mond niet heb gehouden, neen. Het spijt me wel dat ik je nu niet meer kan aankijken zonder me somber te voelen. Zonder mn wenkbrauwen te fronsen en mn lippen op te krullen. En dat is alles.
Mijn ogen prikken alsof ik in geen jaren gehuild heb.
Tranen zoeken zich een weg vanuit
mijn kleinste teentje,
mijn rechte rugharen,
mijn trillende handen,
mijn kwetsende lippen,
mijn kippenvel.
Maar lopen verloren tussen m'n hart en hoofd.
Wetend dat mijn relatie aan een zijden draadje hangt, scheur ik als een razende met mn fiets door t stad. Als ik indraai word ik bijna neegemaaid door een auto die me net wou voorbijsteken. Als een bezetene begint zij furieus en gefrustreerd te claxonneren. Ik barst in huilen uit en bedenk me wat zij nu over mij denkt. Maar haar leven is zo makkelijk. Laat ons zeggen dat wij niet eens zoveel van elkaar verschillen. Op relatievlak toch niet. Want zij heeft een leuke vriend, ik ook. Ze zien mekaar waarschijnlijk ongelooflijk graag, ik ook. Zij maken ook wel eens ruzie, ik ook. Het enigste verschil is, dat de relatie van de vrouw in de auto met haar vaste vriend dus al zeker 6 jaar duurt. Die van mij nog maar een schamele 6 maand. Onze relatie kan die ruzie nog niet aan. Ik zie mijn vriendje even graag. Wat die volwassene mij ook durft wijs te maken. Blabla kalverliefde wacht tot je getrouwd bent blabla vaste en stevige basis . En wie mij dan uitmaakt voor naïef kalf heeft waarschijnlijk gelijk. Maar toen ik op mijn fietsje raasde, wou ik gewoon maar koste wat het koste dat wij gingen overleven. En of ik daarbij verongelukte maakte me weinig uit. Gefrustreerd en laaiend steek ik mijn middelvinger op. Zij waarschijnlijk hopeloos geschrokken dat ze mij zo aan het huilen had doen maken kijkt snel weg. Nee mevrouwtje zo veel verschillen we niet van elkaar. Want 10 jaar geleden had u waarschijnlijk hetzelfde gedaan.
