Ons gesprek ging best goed, eindelijk van al die zorgen verlost over die verandering en die twijfel. En die zorgen was er volledig door mij, iets waar jij niks aan kon doen. Maar deze keer gaat het punt in tegen mijn basisprincipes en ik haat het dat dit gebeurt.
je moet weten dat je op zon vlak op een heel dun draadje balanceert en voorlopig ben jij echt altijd heel zacht met me om gegaan en echt puur uit liefde. Maar wat je zei op vlak van seks in ons gesprek baart me echt zorgen.
Vreemd gaan moest je meer dan 8 maanden moeten wachten? Op zich is dat een vrij lange termijn, maar nu voelt het ergens als een verplichting dat ik echt voor die tijd t met je doe. Het lijkt wel seks omdat ik je anders zou verliezen. En dat gevoel maakt me bang, Blokkeert me echt volledig. Tot nu toe heb je altijd gewacht en een nee gerespecteerd, maar ga je dat ook blijven tolereren? Ik weet dat het irritant voor je is als je je constant moet inhouden, je niet voluit kan laten gaan Maar op zich moet je kunnen genieten van wat we doen, is het best raar dat je je dan op een bepaald moment niet meer kan inhouden.
Waarom ik nu nog geen seks met je wil? Ik ben er verdomme nog niet klaar voor! Het doet er niet toe, met hoeveel mensen ik al seks heb gehad. Het is niet omdat ik je niet graag zie of omdat ik niet van je hou. Ik zeg nee zolang iets in me wringt, zolang niet alles perfect voelt. Op zich vind ik het ook veel te vroeg om nu al seks te hebben, we kennen elkaar nog niet goed genoeg, zijn nog niet lang genoeg samen.
Telkens opnieuw blijft t nieuw en moet t echt traag gaan. Misschien was t wel beter geweest dat ik langer had gewacht om met je te vrijen, dan had je misschien nu ook nog niet willen neuken. Nou ja ik denk dat dat er niet veel aan zou veranderen. Jij en ik hebben een ander beeld over seks. Ik deel of geef mijn lichaam niet en doe t ook niet puur uit het genot. Seks is pure liefde en gewoon liefde bedrijven. (dat is nou echt oudbollig gezegd, maar ik heb er geen andere woorden voor).
Ik weet dat je met mij veel geduld moet hebben, maar wat ik van je vraag is voor mij iets doodsmoraal. En op zich heb ik je dit al gezegd, maar ik had er nood aan voor mezelf dit te schrijven (van me af schrijven)
Ik ben momenteel aan het babysitten, de kindjes slapen al en de eenzaamheid overvalt me. Kenneth heeft mijn blog gelezen, hij is niet boos,maar wil dat die twijfels snel verdwijnen. Ik voel me schuldig, hem kennende is hij er mee bezig, er over aan het denken... Ik voel me echt zo schuldig. Ook al is zijn reactie nog heel koel, het had veel erger gekund... Ik mis zijn armen om me heen, dat hij tegen me fluistert dat alles goed komt. Waarschijnelijk is dit volgende week al zo voorbij en is het weer die pure liefde... Nu voel ik enkel veel verdriet en schuld... Gelukkig gaat alles voorbij, dus ook dit gevoel, al wou ik nu hem gewoon horen en zeggen dat hij me graag ziet... Ik wou dat je ook dit nog las vanavond... Ik zit te denken over het zinnetje van "Je moet me soms echt laten gaan en niet jaloers worden" Ik vind dat je even zot moet doen zoals je gewoon bent, jaloersheid gaat over bij mij... Ik wou dat je me kon knuffelen, als je dat nu zou willen... Alles is nu zo vaag voor me... En dit schrijven helpt niet veel, alleen je stem kan me kalmeren...
Lieve Kenneth, Wat ik voor jou voel, heb ik ook al voor iemand anders gevoeld. Vele mensen van speelplein herrinneren me constant aan Thomas, elke dag wordt er wel iets over hem gezegd en dat doet ongelooflijk veel pijn. Ik treur meestal heel heel lang om iemand, maar dat wil niet zeggen dat ik daarvoor geen liefde voor iemand anders kan voelen. Hij was degene waarvoor ik voor het eerst terug echte liefde voelde na Jens. Wij zijn uit elkaar gegaan als vrienden doordat we ongelooflijk veel twijfelden, elke keer ik hem zag moesten we wel eens praten. Ik weet dus dat twijfel ongelooflijk veel kapot kan maken. Ik dacht dat Thomas en ik voor altijd was, en ik heb het kapot gemaakt. Als je je afvraagt als ik hem nog graag zie? Nee! Maar ik heb wel veel tijd nodig om de tijd met hem te kunnen plaatsen en volledig achter me te laten.
Vandaag heb je gemerkt dat er iets was, maar ik heb niet alles kunnen vertellen op zo'n korte tijd. Maar voor ik alles vertel, wil ik duidelijk maken dat ons gesprek me deugd heeft gedaan en dat ik besef dat ik die twijfels achter me moet laten, want ik zie en denk dingen die niet zo zijn. En als ik dat ga blijven doen, dan maak ik weer dezelfde fout. En ik zie ons als voor de rest van mijn leven, ik zie jou als de persoon waarmee ik oud word. Die twijfel kwam er al na mijn bezoekje aan Christophe, toen ik je slechts zo heel kort even zag. Ik had doen het gevoel dat er iets scheelde en nu na de laatste twee afspraakjes heb ik dat gevoel nog steeds. Ik zou het raar vinden moest dat gevoel waar zijn, want ik denk dat je het anders wel zou hebben gezegd. Dus 't lijkt me beter dat gedacht te laten varen en me te richten op de mooie momenten. Een duidelijke aanwijzing voor dat gevoel heb ik niet, niks in jouw lichaamstaal wijst daarop, behalve dat je soms iets korter kan zijn maar dat is doodnormaal als je zo moe bent. Ik denk dus dat mijn vermoeidheid me serieus de das om doet en alles uitvergroot. Waarom ik zo moe ben? Ik ben ziekjes aan het worden (sinusitus) en door het werken. Op het speelplein gaat 't nu minder, telkens ik op een moni-activiteit kom s'avonds na het speelplein heb ik het gevoel niet volledig bij de groep te horen doordat ik nu grabbelpas geef en slechts één week plein. Veelal zie ik mijn vrienden van op school niet, dus jij bent de enigste persoon waar ik echt bij terecht kan en dan verwacht ik ook enorm veel wanneer ik je zie. Zeker als ik je zo hard mis en s'avonds doodvermoeid thuis kom en verplicht ben om te slapen en iedereen gewoon kan chillen. Eerlijk gezegd ben ik op iedereen daarom zo jaloers! Ik ben ook jaloers op een ander meisje, Kim, geen idee waarom. Maar dat gevoel heb ik al een tijdje, maar ik gun je die vriendschap met haar zeker en vast en hoop dat je echt met haar fantastische momenten beleeft. Dat gevoel van jaloersheid gaat weg, naarmate ik haar beter leer kennen en ik moet echt wel beseffen en 't erin stompen en nooit meer vergeten dat jij me als enige ziet als jouw meisje. En dat weet ik ook, maar door die twijfel gaat zelfs dat door mijn hoofd. Ook moet ik je nog een deel vertellen over een jongen, de naam ga ik hier niet plaatsen want 't kan zijn dat hij dit zelf leest. Ik ken hem al langer dan jou en hij heeft me nog wel iets gedaan. Nooit verliefd geweest, maar wel 't gedacht om misschien ooit samen te zijn. (dat dacht ik voor ik jou leerde kennen) En door hem te zien gaf me 't een raar gevoel (ik zie hem zelden), geen kriebels ofzo, maar gewoon weer een gedacht.
Ik weet dat dit enorm veel info is schat, echt enorm veel... Maar ik heb 't liever nu allemaal te zeggen, dan ook nog maar met één gedacht in mijn hoofd rond te blijven lopen. Gewoon echt alles eruit en alles even met heldere ogen bekijken. Dat je nu gewoon al die kronkels en twijfels van me weet en dat 't gewoon weg is. Maar één ding weet ik zeker Liefj, Ik wil je nooit kwijt en ik zie je echt graag. Ik zie ons echt als voor eeuwig. Als je dit allemaal hebt gelezen, sms me dan aub en wees niet boos. Want ik denk dat misschien sommige dingen niet allemaal even duidelijk zijn.
Jij bent de eerste persoon die zo lief voor me is, die me zo speciaal laat voelen. Nog nooit eerder heeft iemand me zo diep geraakt in mijn hart. Ik besef hoe kwetsbaar ik ben, vanaf jij een beetje kortaf ben loop ik daardoor er over te denken. Al is het normaal dat je af en toe wat korter bent en doordat ik vandaag heel moe loop, trek ik me ook het kleinste aan. Ik ben bang om alles te verliezen wat ik nu met je heb, om je zomaar kwijt te raken. Bang dat al dat positieve opeens een zwart gat zal worden. Ik weet dat je altijd van me zal houden en dat zeg je ook vaak. Ik weet dat je niets met me zou begonnen zijn, moest je niet zeker zijn van ons. En toch is t een angst die heel diep in me zit en juist omdat je me zo diep raakt en ik zoveel van je hou, ben ik zo bang. En zolang ik bevestiging krijg voel ik die angst niet, maar vanaf je iets korter bent, zit dat in mijn hoofd. Ik ben zo bang je te verliezen, dat ik iets fout doe. Ik ben bang dat wanneer ik daarnet zo even binnensprong, je niet blij was. Ik ben bang om verliefd te worden op iemand anders en alles te verpesten. Ik ben bang dat je jaloers zal zijn waardoor ik twijfel of dat ik opeens jaloers ben. Ik ben bang dat ik je teveel opeis of dat ik je zou vinden dat je me te weinig ziet. Ik ben bang om me opeens te jong te voelen voor zon vaste relatie. Ik ben bang dat andere mensen slecht over me denken als jouw vriendin (dat lolo t irritant vind dat ik zoveel bij je ben). En doordat ik nu zo moe loop, voel en denk ik dit nu allemaal en word ik onzeker. Ik hoop dat gewoon alles goed zal gaan, maar dat is slechts een droomwereldje. Want liefde gaat nu eenmaal met zijn ups en downs en door die downs kan het alleen maar groeien. Liefde is juist het risico nemen met de kans dat je gekwetst wordt en daar dan ook voor jezelf uit leert. Liefde kan op zon manier niet perfect zijn en je kan nu eenmaal niet blind als een koe blijven fladderen. Het is langs de ene kant goed dat ik nu die angst voel, dat ik onze relatie realistisch bekijk. Ik wou gewoon dat je nu bij me was, ik je dit allemaal kon zeggen en dat we hiervoor zouden kunnen praten. Ik weet dat ik je woord heb en ik heb slechts alleen dat woord (dat je van me houdt) en dat zal ik altijd voor me moeten houden. En daar kan ik slechts één iets op antwoorden, ik jouw ook. Ik laat je nooit meer gaan en ik hoop dat ik voor altijd je meisje mag en kan zijn. Houd asjeblief van zodat ik je nooit kwijt raak?
Slechts één zinnetje waait er door mijn hoofd 'slaap, slaap, slaap'. Dat verbaast me niet echt na een nachtje waarin ik me hebt doodgestressd en bijna alle uren op de wekker zien passeren. En conclusie van vandaag: de stress was voor niks nodig! Een A-attest op zak en met een advies, ik zal de talenrichting opgaan en later kunnen zeggen 'ik kan Engels, Frans, Duits, Italiaans en Nederlands'. Alleen daarvoor wil ik al naar talen gaan , ondanks mijn dyslexie, maar ik geraak er wel! 69,5 % dus mijn zomer kan niet meer stuk, al zal je nog wel vaker horen zeggen dat ik doodop ben. Mijn vakantiejob (verantwoordelijke grabbelpas) zal verdomd veel van me vragen en er staat serieus wat druk op mijn schouders, maar ik denk dat ik er wel zal geraken en ik heb genoeg mensen rondom mij om op terug te vallen. 'T zal moeilijk worden voor iedereen tijd vrij te maken, maar 't belangrijkste is dat ik gezond en gelukkig ben. Ik hoop niet op een terugval van mijn grote vermoeidheid en heel veel mensen vragen me heel veel, dus 't zal heel goed plannen worden en genoeg tijd voor mezelf en mijn vriend nemen zijn. Vandaag was trouwens weer een zalig momentje voor Kenneth en mij, zeer verfrissend moet ik zeggen (letterlijk en figuurlijk)! Liefj wat je voor mij Zaterdagnacht hebt gedaan (mij opvangen aant Rabot) betekent echt veel voor me! Voor 't eerst in mijn leven kan ik zeggen wat ware liefde is en dat is wat wij hebben!
Ik heb altijd een beeld in mijn hoofd over hoe ik later mijn kinderen wil opvoeden. Ik zou volgens het principe willen werken zoals ik nu wordt opgevoed door mijn mama: hoe meer verantwoordelijkheid en zelfstandig het kind is, hoe meer vrijheid het heeft. Mijn ouders zijn 25 jaar gelukkig getrouwd en ik kan ze niet beter beschrijven als twee tegengestelden. Mijn papa is op zich vrij stijf, heel perfectionistisch en veeleisend. Vroeger als kind was hij nogal een losbol en nu wil hij dat bij mij vermijden, denk ik. Mijn mama is meer een gevoelsmens, ze is mijn persoonlijke psychologe en ik heb een zeer uniek en sterke band met haar. Mijn relatie tussen mij en mijn ouders schelen dus vrij veel van elkaar. Mijn mama begrijpt me en met mijn papa heb ik meer een zakelijke relatie maar we plagen elkaar veel.
Dat verschil was vandaag ook weer heel erg merkbaar: Mijn vader was van mening dat ik na een hele dag al te hebben gestudeerd s'avonds nog verder te studeren. Mijn mama vond dat ik moest ontspannen en dat gerust mijn vriendje mocht afkomen. Mijn ouders gaan vanavond een lekker avondje uit en ik zit alleen thuis. Wat is nu de oplossing geworden? Kenneth is afgekomen, mijn mama speelt 't spelletje mee en mijn papa weet van niks. Tegenover mijn vader voel ik mij nu wel wat schuldig, ik hou er niet van iets achter zijn rug te doen. Maar ik had een schitterende avond met Kenneth achter de rug!
Ik ben Laura, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jeunesse.
Ik ben een vrouw en woon in gent (belgie) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 22/12/1994 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: speelplein, rode kruis, jeugdadviseur, uitgaan.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
test
