07-04-2010, 17:22 geschreven door Jeroen Missiaen  

Na onze reeds vele avonturen en al heel wat tegenslagen zijn we dan eindelijk in Kaapstad toegekomen, 2 dagen later dan voorzien op 4april ’10 rond 16u. We konden de tafelberg zien in zijn volle glorie maar enkele uren later had die zijn jasje terug aan. We hebben hem echter wel gezien zonder jas.

Voor we naar Kaapstad kwamen zijn we tussen Jeffrey Bay en hier nog gestopt in Stormrivier. Dit is een stukje land bij de Tsitsikamma natuurreservaten. Een prachtig oord maar opnieuw hebben we problemen gehad met onze boekingen. We waren overboekt en de enige oplossing was in de zetel slapen voor de helft van de prijs. Nuja daar was ik niet zo blij mee. Waar ik slaap maakt mij niet uit maar als het niet in een bed is dan betaal ik niet voor een bed. Nuja we zijn dan maar verhuisd naar een andere plaats waar we 2 euro per persoon meer betaalden maar een fantastisch bed hadden. Na wat spelletjes pool in de bar gingen we slapen. Van stormrivier reden we door tot in Kaapstad, een kleine 650 km denk ik.

De backpackers waar we nu verblijven is echt fantastisch. We gingen zelfs al naar boven op een berg om de zonsondergang te zien, echt machtig om een bloedrode hemel te zien boven zee terwijl de walvissen voor je neus boven het water komen.

We gingen vandaag naar de kaap de goede hoop en naar het kaap punt, het meest zuidelijke punt van Afrika. Een fantastisch uitzicht en een mega gevoel om op dat plaatsje te staan. We zagen ook de pinguins op het strand en vele lokale verkopers met al de afrikaanse dingetjes. Het was een drukke dag maar een zalige dag.

We zijn blij dat we de kaap bereikt hebben en we zullen genieten van ons verblijf hier!

Dikke zoen en knuffels

Jeroen

05-04-2010, 20:54 geschreven door Jeroen Missiaen  

Wat een avontuur was me dat, de auto heeft ons 5 dagen laten vastzitten in Coffee Bay en er is daar niet eens een winkel om eten te kopen. Gelukkig bood de backpackers telkens goedkope maaltijden aan.

En de grap me de banden kostte ons gelukkig ook maar 50 euro. Dat kon slechter denk ik.

We zijn naar hole in the wall geweest. Dat is een rots met een gat in waar je van boven het gat in de zee kan springen en zo terug zwemmen naar het strand.

We zijn ook nog langsgeweest bij een circus in East London en met dat Xavier bij een Belgisch circus is hebben we mooie plaatsen gekregen op de eerste rij en een ele rondleiding. De dag erna mochten we dan terug langsgaan om met de dieren te spelen. Waaronder 2 olifanten :D schitterend was het.

Van East London zijn we naar Addo National Elephant Reserve gegaan. Een prachtig natuurreservaat waar we olifanten tegen de klippen op hebben gezien.

Van daar zijn we naar Jeffrey Bay gereden. Dit is een surfersoord waar de fabriek van Billabong, Quicksilver en Ripcurl een factory shop hebben en alles is er bijna 50% goedkoper dan normaal dusja hier en daar wat gekocht natuurlijk.

Morgen gaan we surfen en doorrijden naar Stormrivier maar gaan we ondertussen ook nog op zoek moeten naar een nieuw binnenlands transport van Kaapstad naar Pretoria. De vliegmaatschappij waar wij ons ticket bij hebben geboekt voor 7 april is faïet gegaan :s dusja we zien wel hoe we het oplossen.

Het aftellen is ondertussen ook begonnen om terug naar huis te gaan, het komt dichterbij.

Dikke knuffel en zoen

Jeroen

02-04-2010, 18:32 geschreven door Jeroen Missiaen  

Ondertussen al een hele tijd geleden dat ik iets liet horen hier op mijn blog.

Het zijn drukke tijden geweest voor ons maar nu hebben we eindelijk onze vakantie.

Na een week sensatie op ambulance kwam een week werken op spoedgevallen. We startten met 2 nachten tijdens het weekend en buiten een kerel met zijn broek vol goeste die agressief werd omdat wij geen condooms konden geven gebeurde er tijdens die nachten bitterweinig.

Tijdens de week hadden we een dag  van 15u werken. Net voor we huis toe konden gaan kwam er een oproep dat er een groot taxi-ongeluk gebeurd was en dat ze op weg waren naar ons ziekenhuis met een 8-tal patiënten categorie 2. Op het moment dat de parking vol stond met ziekenwagens (een 5-tal want hier leggen ze 2 patiënten naast elkaar in de ziekenwagen) kwam er een auto aangereden waarin een jongegast zat met een gebroken been. We hadden veel moeite om de jongen uit de auto te krijgen. We spalkten het been in de wagen en haalden er hem dan uit. Intussen kwamen ook de patiënten van het ongeval binnen.  Alle patiënten hadden een halskraag en waren op stretchers gebonden. Ik zorgde er voor iemand die pijn had in de nek, rug, heup, een van de benen en diepe snijwonden in de arm. We hadden onze handen vol met deze patiënt. Toen het weer wat rustiger werd op spoedgevallen, alle patiënten waren dan op beeldvorming voor fotos kregen we nog iemand binnen die een overdosis slaappillen had genomen waarbij we een maagspoeling moesten uitvoeren. Die dag was nogal bewogen maar de tijd ging snel. Voor de rest van de week gebeurde er niet zoveel meer.

Na onze laatste week werken hadden we nog een dag of 4 om inkopen te doen voor eten en te werken aan ons eindwerk.

Nuja daarna hadden we betere vooruitzichten en konden we met de auto richting Durban (kust) vertrekken.  We reden een hele dag in een Hyundai Atos, een luciferdoosje en we strandden in Durban in een Backpackers waar het wemelde van de surfers want we waren gelegen op 30m van het strand. We gingen in Durban met een Tourbus door de stad in 3u en hadden alles van de stad gezien dan. De dag erna gingen we zwemmen in een groots zwemparadijs met glijbanen en wildwaterbanen en dit gecombineerd met een soort sealife met dolfijnenshow en zeehondenshow en haaien en allerlei andere dikke en grote en kleine vissen. Het was machtig want aan de kust was het subtropisch warm. Het was vochtig en heet tergelijkertijd ik denk dat het tijdens de dag soms 35° was. ’s Avonds was het beter en was het rond de 25°.

Van durban zetten we onze tocht verder naar Port Edward. We sliepen daar in een luxueze backpackers waar we gratis de kanoos konden gebruiken en de rivier bevaren. Het was in het midden van een bos en je had het gevoel in een oerwoud te zitten. Op de rivier was het muisstil en konden we rondom ons vogels in alle kleuren zien en allemaal aapjes die in de bomen rondspringen het was zalig.

We bleven daar niet te lang want we wilden onze tocht verder zetten naar Coffee Bay. Het surfers paradijs van Zuid-Afrika naar het schijnt. We reden 380km in 7u en we moesten de laatste 80km rijden tussen de grote gaten in de baan. We reden 2 en een halve uur voor die 80km. Toen we eindelijk het plakaat zagen dat we er waren reden we in zo’n put die we niet gezien hadden en reden we 2 van onze banden lek. Dikke mizerie dus. We belden naar de verhuurmaatschappij maar die gingen ons 400-500 euro aanrekenen. We besloten dan maar om het op de Afrikaanse manier te doen en zelf te kijken voor een oplossing. Vandaag zijn onze wielen mee met de shuttlebus naar de grote stad 80km van hier om ze te laten vermaken. Hopelijk kost het ons niet teveel geld. Nuja we lieten het onze reis niet verpesten en gingen mee op daguitstap naar de cliff’s een wandeling langs de rotsen tot in grotten om dan later op de dag van rotsen in de rivier te springen. De hoogste sprong was ongeveer een 8m hoog. We liepen er ook tussen de plaatstelijke bevolking. Waar de mensen nog in hutjes leven de ze zelf bouwen en de koe of de ezel in het zelfgemaakte hok zit. We kamen onderweg ook kindjes tegen met een zelfgemaakte auto uit ijzerdraad. Het was prachtig hoe ze de auto gemaakt hadden en hoe ze ervan genoten om ermee te rijden.

 In de avond is het hier echt tof iedereen zit rond de bar of rond een open vuur en drinkt iets en je leert elke avond nieuwe mensen kennen.

Vandaag nemen we een rustige dag met vanmiddag surflessen op mooie grote golven. We hopen de auto vermaakt te krijgen tegen vanavond zodat we morgen verder kunnen reizen naar East London.

We hebben een fantastische tijd en zullen er nog van genieten want de terugkeer naar België begint te naderen.

Dikke zoen en knuffel

Jeroen

29-03-2010, 14:47 geschreven door Jeroen Missiaen  

De week is voorbij en ik zal het missen!

We werkten 5 dagen na elkaar op ambulance. In die vijf dagen denk ik dat we een goeie 25-30 oproepen beantwoordden per ziekenwagen.

Hieronder enkele hoogtepunten:

-          Maandag hadden we een vrouw die van een rusthuis kwam. Ze was niet zo goed en de verzorgsters besloten een ziekenwagen te bellen. Toen we toekwamen had de vrouw een saturatie van 50% en een hartslag van 70. We gaven haar wat zuurstof en duwden haar met de brancard in de ziekenwagen. Onderweg naar het ziekenhuis crashte de vrouw en stopte ze met ademen. We staken een mayo-cannule om de luchtwegen vrij te maken en begonnen met balloneren. Omdat we maar 2 straten van het ziekenhuis waren besloten we niet te stoppen langs de baan maar door te rijden naar spoed.
Eenmaal op spoed stopte ook het hart met kloppen. We stratten de reanimatie en de dokters brachten alles in gereedheid om te intuberen. Ik heb van de hele reanimatie eigenlijk niet veel gemerkt, toch niet van wat er rond me gebeurde want ik concentreerde me op het geven van hartmassage. Samen met een verpleegkundige deden we elk 3 cyclussen. Na een kleine 20 minuten reanimeren op spoed kregen we eindelijk terug een hartslag en begon de dame uit zichzelf te ademen. Gelukkig was dit een positief einde.

-          Terwijl ik mij aan het geven was met de reanimatie had Xavier andere koek aan de broek. Zij hadden en patiënt binnengebracht in een ziekenhuis en hadden de zuurstoffles vergeten op een tafeltje naast de ziekenwagen. Toen ze ontdekten dat ze die vergeten waren haastten ze zich terug naar dat ziekenhuis maar de zuurstoffles was reeds verdwenen.
Terwijl 2 van hen rondkeken of het nergens anders lag ging een andere ambulancier de camerabeelden gaan bekijken. Ze ontdekten dat een andere ziekenwagen van een ander bedrijf de fles meegenomen had. Die ziekenwagen was echter op weg naar het Akasia-ziekenhuis. Toen ze terug uit het ziekenhuis kwamen bij hun ziekenwagen troffen ze een horde politieagenten met zwaar geschut en machinegeweren. De agenten vroegen of ze in de ziekenwagen materiaal hadden die niet van hen was waarop de bemanning ontkende iets te bezitten.
De politie doorzocht de ziekenwagen en vond de zak met materiaal en de zuurstoffles die verdwenen was. De mannen werden gearresteerd.

-          Dinsdag was een kalmere dag zonder speciale ritjes.

-          Woensdag hadden we de eer om met een paramedicus mee te rijden. Dit is een persoon die met een gewone auto rijdt en naar alle zwaardere oproepen moet omdat zij meer medische kennis hebben dan de ambulanciers.
We hielpen bij het bevrijden van een vrouw uit haar auto nadat ze die geparkeerd had tegen een grote 4x4.
We kregen ook een oproep voor iemand die een cardiac arrest had. Onderweg daarnaartoe kregen we instructies en bereidden we ons voor op een reanimatie. Toen we toekwamen was de vrouw reeds overleden. Ze leed aan longkanker en was reeds 78 jaar oud waardoor de familie weigerde zelf de reanimatie te starten terwijl wij onderweg waren.

-          Woensdag hielp ik ook met het transport van een patiëntje met intesieve zorgen. Het meisje was 3 jaar oud en leed aan pancreaskanker en had reeds hersenoedeem ontwikkeld en uitzaaiingen. Ze moest overgebracht worden naar een groter ziekenhuis naar en speciale dienst voor oncologische patiënten.

-          Donderdag hadden we het niet zo druk waardoor er veel tijd was om te lachen. Twee van de ambulanciers die dag van dienst waren zijn eveneens politieagenten. Ze kenden de risicos van Zuid-Afrika zeer goed en legden daarom uit hoe het kwam dat ze steeds pepperspray bij zich hadden en in de ziekenwagen een electroshockmachintje en een pistool liggen hadden. Ze vonden er natuurlijk niks beter op dan elkaar met deze speeltjes (voor hen dan toch) te pesten. De ene had pepperspray in de televisiekamer gespoten terwijl iedereen nog binnen was. Geloof me dat spul kan branden in je keel en neus. Gelukkig kon iedereen snel genoeg naar buiten en had niemand nadien last hiervan.
Ik zag ook een groot ongeval met 3 vrachtwagen waarbij 1 van de chauffeurs door de brandweer uit de cabine moest worden bevrijd. Ze moesten het dak van de cabine lossnijden zodat de patiënt eruit kon worden gehaald.

-          Vrijdag was mijn topdag. Zoals je kunt zien aan de foto heb ik mogen samenwerken met de helicopter. We kregen een oproep dat de helicopter onderweg was met een patiënt die hartfalen had. Hij moest worden overgebracht naar het speciaal cardiologisch ziekenhuis om daar verder behandeld te worden. Wij hadden de opdracht om de patiënt en de bemanning van de landingsplaats naar het ziekenhuis te voeren. Dit ging over een afstand van zo’n 10km. Medisch gezien was dit niet zo leerrijk omdat wij enkel een taxi-functie hadden. Maar het werken met een helicopter op zich is best nog interessant.  Deze hele oproep duurden toch een kleine 3u denk ik.

-          Diezelfde dag hadden we nog een oude dame die gevonden was in haar living op de grond. Ze had volgens ons een CVA ontwikkeld en was verlamd aan 1 kant van het lichaam.

We werkten 5 dagen na elkaar 12u aan een stuk en vrijdagavond gingen we helpen op de CANSA-Walk. Dit was een initiatief van de nationale kankerliga. Voor elke kilometer die men wandelde kregen ze van sponsors ofzo een bepaald bedrag. Wij hadden met het ziekenhuis een ploeg gevormd om te wandelen. We moesten rondes wandelen rond een winkelcentrum waar men ondertussen ook een modeshow deed en live-optredentjes. Jammergenoeg waren er sommigen die zich teveel aan het verzoenen waren met alcohol tegen kanker en begonnen er plots te vechten met elkaar.

We gingen wat dichter kijken of er geen gewonden waren en toen ze de amokmakers uit elkaar hadden gehaald was de ene er toch niet te fameus goed meer bij. Hij had enkele snijwondetjes en hij had er een gebroken voet aan overgehouden. De voet hing te bengelen aan zijn been maar de man had geen zeer. We improviseerden een spalk met 2 stukken karton en wachtten tot de ziekenwagen er was. Toen de ziekenwagen er was weigerde de man mee te gaan. Hij tekende een formulier en zorgde voor vervoer naar huis. Hij zei dat hij wel naar de dokter ging gaan de dag erna als hij dacht dat het nodig was. Wanneer de alcohol bij die man zal uitgewerkt zijn zal hij vergaan van de pijn maar hij wou het niet verstaan.

Een drukke maar supertoffe week. Vanavond (zaterdag) starten we met de nacht op spoed. We zullen van maandag op ziekenwagen tot volgende week vrijdag elke dag gewerkt hebben maar we zullen veel meemaken en zeker voldoende uren hebben voor stage.

Ondertussen hebben we kennisgemaakt met de broer van het ziekenhuis, het Montana-ziekenhuis. Dit is de grotere versie van Akasia en samen vormen ze een geheel. We zijn uitgenodigd om daar ook een dag te gaan werken op spoed omdat je daar soms nog meer te doen hebt dan bij ons.

Dikke zoen, knuffels en groetjes

Jeroen

13-03-2010, 15:07 geschreven door Jeroen Missiaen  

Maandag was normaal de bedoeling om te starten op ambulance. Dit werd blijkbaar nogal op zijn afrikaans geregeld waardoor het eigenlijk niet geregeld was :p

We kregen dan te horen dat we deze week op spoedgevallen moesten werken.

Dus maandag was onze eerste werkdag op spoed. De dag begon eigenlijk al redelijk vlot. In de morgen tegen 12u hadden we al zo’n goeie 70 patiënten over de vloer gekregen.

Ik stond die dag op de resus kamer. Dit wou zeggen dat wanneer een patiënt binnenkwam met problemen waarvoor monitoring nodig was, die patiënt naar de resuskamer werd gebracht voor constante observatie.

Na een klein uurtje hadden we een koppeltje over de vloer die met hun wagen tussen 2 bussen was verpletterd. Ze stonden achter een bus voor het rode licht tot er plots een andere bus op de auto inreed en de auto onder het achterste van de bus voor hem werd geduwd.

Gelukkig kwamen ze er nog goed van af. De vrouw had enkel een schaafwonde aan de enkel. De man kwam er van af met snijwonden en 3 gebroken ribben. Hij werd opgenomen omdat zijn lip met plastische chirurgie terug zijn normale vorm moest krijgen. Zijn onderlip hing te bengelen door het glas van de voorruit. Na toch een hele tijd met deze patiënt bezig te zijn was het plots middag.

In de middag zijn we dan maar op pad gegaan om onze dienst op ziekenwagen zelf te gaan regelen. Volgende maandag beginnen we dus op ambulance om 5 shiften van 12u te doen. Blijkt dus dat ook hier in Zuid-Afrika geldt; wat je zelf doet, doe je beter. Bedankt Roger van doe het zelf met Roger ;) :p

Daarna kwam dinsdag. Dinsdag was het eigenlijk kalm. We hadden tijd om de afdeling wat te leren kennen en konden op die manier zelf ook meer doen. Dinsdag was een lange dag en we waren blij dat het avond was.

Woensdag waren we thuis. We hebben eigenlijk niet zoveel gedaan. Ik heb wat artikels gelezen voor mijn eindwerk en heb ondertussen wat geprobeerd om mijn computer weer aan de praat te krijgen.

In de namiddag zijn we dan naar de film geweest. “The book of Eli” een machtige film met een mooie boodschap. Allen daarheen zou ik zeggen :p

Tegen de avond kreeg ik mijn computer weer draaiende. Een geluk want ik kon nog al mijn bestanden kopiëren zodat ik deze niet meer kwijt kan spelen. Het probleem was toen echter nog dat ik wel mijn computer kon laten draaien maar nog geen programmas had die erop werkten.

Donderdag was terug een dag op spoedgevallen. En wat een dag, smorgens was het redelijk rustig tot we plots rond 11u30 een man binnenkregen met klachten van een hartinfarct. De man was een bekend hartpatiënt, 3 jaar geleden had hij al een hartinfact gedaan en zijn vader en oudere broer zijn beiden reeds overleden aan hartproblemen.

De man was aan het werken en voelde de aanval aankomen. Hij nam daarop zijn aspirine onder de tong en sprong in zijn auto. Hij reed naar het dichtst bijzijnde ziekenhuis, ons ziekenhuis dus. Eens op de parking werd het hem te zwaar en biel hij in elkaar.

We probeerden hem te stabiliseren en alles bleek goed te gaan tot ik plots opmerkte dat er op de monitor toch enkele veranderingen aan het gebeuren waren. Ik realiseerde dat de man een voorkamerfibrilatie aan het doen was en duidde de dokter daarop. Hij was gelukkig wakker genoeg en gaf onmiddellijk het commando de defibrilator uit te halen en we gaven de man een elektrische schok. Waarna we overgingn op reanimatie. Miraculeus kwam de man er weer bovenop na 2 cyclusjes van reanimatie.

Er werdt een “after-infarct-cocktail” gemaakt met allerlei medicatie en de patiënt werd overgebracht naar een staatziekenhuis.

Na dit voorval kan je ongeveer wel zeggen dat dit zo onze dag was. Meer speciaals was er niets gebeurt.

Vrijdag was een rare dag. We kwamen toe in het ziekenhuis en kregen de boodschap dat we op het operatiekwartier verwacht werden. We vonden dit nogal raar maar gingen toch eens kijken. We kregen er een gigantisch compliment want de dienst zat met een tekort aan personeel en vondt dat wij de beste kandidaten waren om dat personeel op te vullen. We voelden ons vereerd maar bleven met onze beide voeten op de grond. Nog geen 2u daarna kregen we telefoon dat 1 van ons beiden verwacht werd op ICU om ook daar in te springen voor een tekort aan personeel. Wat volgens mij ook een mooi compliment is. Ik bracht dus de dag door op ICU in plaats van op spoedgevallen en ik keek er voor een redelijk zware patiënt op high care niveau. Wanneer ik iets wou aanpassen of wou doen bij mijn patiënt moest ik gewoon even overleggen met de verantwoordelijke verpleegster.

Na dienst vrijdag om 19u kwam sister Bester ons halen. Ze nodigde ons uit om te gaan eten bij haar thuis en terwijl ook onze trip naar Kaaptstad te plannen. We hadden een leuke tijd. We planden onze vakantie en kon van de gelegenheid en van hun internet gebruik maken om drivers en programma’s voor mijn computer te downloaden. We hebben veel gelachen en het was al snel 12u. We gingen dan ook huiswaarts want zaterdagmorgen moesten we om 3u30 opstaan om te helpen met een waterpunt tijdens een marathon.

Het ziekenhuis voorzag een uitdeelpunt voor water op de marathon. De hoofdverpleegkundige van spoed had ons dan ook gevraagd of we zin hadden om te helpen. We dachten dat dit wel een leuke ervaring ging zijn en gingen dus op het voorstel in.

Nuja we waren de vrijdagavond redelijk laat thuis en konden dus maar een uur of 3 meer slapen. Ik dacht dat dit nogal stom zou zijn en probeerde dus mijn computer te vermaken in die 3u. En zonder resultaat. Ik had de juiste programma’s maar niet de juiste key. Ik ging dan ook maar slapen rond een uur of 2.

Om 3u30 ging die domme wekker en het was veel te vroeg. Wonder boven wonder kon ik nog makkelijk uit mijn bed en sprong onder de douche om wakker te worden. Even later kwam de hoofdverpleegkundige ons afhalen om richting ziekenhuis te gaan.

We verzamelden het materiaal en de mensen die we nodig hadden die morgen en trokken in enkele auto’s richting het uitdeelpunt. Het was amper 2km van het ziekenhuis.

We zetten een tentje op en enkele spandoeken, we droegen allemaal een t-shirt van het ziekenhuis, die we mogen hebben als souvenir en maakten ons klaar voor de lopers. Er passeerden nog enkele vrachtwagen die tafels en drank en bekertjes en ijs leverden en we konden alles opzetten. Rond 6u30 was de eerste loper in zicht. Hij ging echt snel. In ons dialect zouden we ons afvragen:”of datie deur dan oaze gepoept is.” Ze verstonden de uitdrukking niet maar lachten wel enorm :p was het nu met mij of met de uitdrukken dat ze lachten het laat me koud.

Na een kleine 3000 lopers te voorzien van water, cola en sportdrank brak het einde aan. We speelden nu en dan wel eens met de zakjes met water; dat werd uitgedeeld in kleine plastiekzakjes zodat de lopers er meer dan eentje konden meenemen zonder dat het open was. Maar het was in de morgen toch al een kleine 28°C wat dus veel te warm was.

Rond een uur of 11 waren we klaar met helpen en hadden we het gevoel dat we een hele dag bezig geweest waren. Het was amper 11u dus hadden we nog een hele dag.

In de namiddag deed ik nog enkele telefoontjes om een key te bemachtigen en slaagde ik erin om mijn computer te vermaken.

We kregen diezelfde middag ook een telefoontje van een verpleegster van het operatiekwartier, Mariaan, of we zin hadden om s’avonds uit te gaan naar Monte Casino in Johannesburg. We waren er nog nooit geweest maar zagen dit wel zitten, hoe moe we ook waren.

Het is een soort italiaanse stad dat ze probeerden na te bouwen in een grote hall waar je naar de cinema kan, iets kan eten, veel winkeltjes hebt, je kan er shows gaan bekijken van dans en je kan er natuurlijk ook naar het casino gaan om te gokken.

We startten met het kopen van tickets voor Alice in Wonderland in 3D. Eens we die tickets hadden gingen we richting theaterzaal om te kijken welke shows er nog speelden want het was al 20u. We hadden geluk er begon net een show met een stand-up comedian en we konden nog een goed plaatsje krijgen.

We haastten ons richting de zaal want het was ondertussen al begonnen en jawel we zaten op de eerste rij aan de zijkant. Eigenlijk best wel goeie plaatsen.

Nuja iemand toonde onze plaatsen en je raadt het nooit maar de comediant vond er niets beter op om ons te gebruiken in de show. Hij verwelkomde ons voor het publiek en de verpleegster zei dan nog dat we van België waren. Tijdens de show heeft hij dan eigenlijk nog vrij veel ons benoemd tijdens een mop of dergelijke. Het was lachen! En het komische was dat de komiek eerst dacht dat we geen afrikaans verstonden dus soms als hij iets in afrikaans zei dacht hij dat we niet wisten wat het was en lachte hij ermee. Nuja hij had dan snel door dat we eigenlijk wel alles verstonden maar gelukkig was de show in het Engels.

Na de show en na de film gingen we elk 5 euro gaan spelen in het casino omdat niemand van ons het ooit gedaan had.

We begonnen met roulette. Ik won er met 30 rand een 80 rand extra wat ik best aangenaam vondt. Nuja we speelden het uiteindelijk toch kwijt en besloten om naar huis te gaan. Rond 2u30 kwamen we thuis en ik was kapot. Ik kon met moeite nog recht lopen van vermoeidheid.

Zondag sliepen we tot 12-13u en werkten daarna een hele middag aan ons eindwerk.

Ondertussen mijn blog kunnen afwerken. Moe ga ik nu slapen want morgen moet ik er om 5u45 terug uit om een dagje te gaan werken op ziekenwagen. We zullen zien wat het wordt ik ben in ieder geval benieuwd.

Veel groetjes, knuffels en kusjes

Jeroen

10-03-2010, 20:27 geschreven door Jeroen Missiaen  

We zijn ondertussen alweer enkele dagen verder. De tijd vliegt hier werkelijk nog sneller dan de zotte taxi’s op de snelweg. Donderdagmorgen zijn we nog een paar uur dieren gaan spotten in Pilanes. We zagen er weer prachtige schepsels al heeft het de hele dag geregent. Bij het naar buiten rijden van het reservaat zagen we nog hoe een olifant zijn buik aan het vullen was met een boom die aan de rand van de weg stond. Prachtig om zo dicht te kunnen komen bij één van de grootste dieren die er bestaan.

In de namiddag zijn we naar predator World geweest. Dat is een park met alle verschillende roofdieren van cheetahs tot leeuwen tot luipaarden en zelfs wilde honden. Het was prachtig om de meer dan 30 leeuwen te zien lopen en spelen. Uiteindelijk hadden we ervoor gekozen om iets meer te betalen zodat we interactie hadden met een leeuwenwelpje. Een dikke 20 minuten lang konden we spelen met een kleine leeuwin die nog maar een maand en een paar dagen oud was.

Na een boeiende maar frisse regendag verliepen we het grondgebied rond pilanes om terug naar ons eigen stekje te rijden in Akasia.

Vrijdag zijn we inkopen gaan doen en hebben we wat rondgereden hier in de omtrek.

Zaterdag zijn we dan uiteindelijk naar de Zoo van Pretoria geweest. Een van de mooiste dierentuinen van de wereld hebben we ons laten wijsmaken. Het was indrukwekkend hoe groot en hoe uitgebreid de zoo was. We hebben er toch een goeie wandeling van meer dan 6u opzitten toen we terug aan de uitgang waren.

We hadden Hermien, de dochter van Hermien van de braai van vorige week zaterdag meenomen naar de zoo. Het was echt plezant. Ze legde ons uit hoe het er bij haar op school aan toe gaat en we praatten de hele dag over vanalles en nog wat. Nadien zijn we haar thuis terug gaan afzetten. Waar wij niet op gerekend hadden maar haar ouders blijkbaar wel is dat we daar gingen blijven eten. We kregen kip met lekker vers zelfgemaakt brood en een heerlijk slaatje. En niet te missen een goeie Black Label (dit is een biertje die nogal de neiging van jupiler heeft)

Na een lange dag keken we nog op ons gemak naar “it’s complicated” een hilarische film die zij liggen hadden op DVD.

Vandaag is het zondag. We brachten deze morgen de auto terug en zijn nu terug afhankelijk van iedereen. Toen we terug bij ons huisje kwamen moest iedereen van de familie naar de mis en zaten we hier alleen. Ik had zin om naar de mall te wandelen en besloot dit dan maar te doen. Xavier bleef thuis. Het was eigenlijk de eerste keer sinds we hier zijn dat ik alleen op baan was. Dit was wel eens leuk. Na 30 minuten wandelen in de blakende zon kwam ik aan het winkelcentrum. Ik kocht er 2 nieuwe t-shirts want hier zijn het solden van de zomerkleren, iedereen maakt zich klaar voor de koude winter :p (winter is hier nog 15°C) jawel en hier kan je badjes doen, ik betaalde 3 euro voor de ene t-shirt en 7 euro voor de andere. Ik vond dan persoonlijk wel dat ik een ijsje had verdiend voor ik terug wandelde naar huis.

Ik heb leuke foto’s staan op mijn computer van toen we met het leeuwtje aan het spelen waren en dergelijke. Nuja mijn pc heeft ondertussen zijn zegen gegeven en ik doe er nu eigenlijk alles aan om de juiste cd te bemachtigen zodat ik aan mijn bestanden kan want anders zijn we al die foto’s kwijt.

Ik heb wel al duizend keer gevloekt en hoop echt dat ik mijn bestanden terug kan krijgen. Nuja we zitten hier niet zo ver van de Belgian Campus een IT centrum van belgen opgericht ofzo.

Foto’s en dergelijke komen er dus hopelijk aan maar je zult nog wat geduld moeten hebben.

Morgen beginnen we aan een reeks van 4 werkdagen op ambulance en jawel ik kijk ernaar uit. Het is wel spannend niet te weten wat we allemaal zullen meemaken.

Alvast vele groeten, knuffels en zoenen

Jeroen

28-02-2010, 16:29 geschreven door Jeroen Missiaen  

Een week vakantie naar pilanes.

Zaterdagmorgen konden we om onze auto. Een Nissan Micra hadden ze ons gezegd. Nuja na even rijden tot in de grote stad van Pretoria kwamen we toe bij de autoverhuurder. Maar geen Nissan Micra te zien.

Alle auto’s uit onze groep waren reeds verhuurd en we hadden een upgrade gekregen. Een Renault Sandero in gloednieuwe staat. Het kleur stond ons niet echt aan maarja het is champagnekleur en ik ben van mening dat dat een kleur is voor oude mensen :p

Nuja de wagen rijdt niet slecht maar links rijden met het stuur rechts en schakelen met je linker hand is toch even wennen. We reden dan op ons gemak met de auto naar huis om smiddags nog een zwemmertje te doen. Rond 5u moesten we ons dan klaarmaken om naar een Braai te gaan bij de persoon die we het eerst aan de lijn hadden enkele maanden geleden. Zij zorgde ervoor dat we de contacten kregen van de matron die ons uiteindelijk een stageplaats gaf.

Nuja het was echt een leuke braai. En ik denk de eerste braai waar we echt konden relaxen en praten. Het was er echt leuk. Hermien noemt ze, en ze heeft een dochter van 16 die ook hermien noemt. Zaterdag gaan we waarschijnlijk naar de zoo en gaat Hermien met ons mee zo kan ze ook eens weg met jonge mensen want uitgaan is niet zo heel veilig zeggen ze voor een meisje van 16.

Zondag zijn we naar Johannesburg gereden. Men mama had onze portefeuille meegenomen waar ons leefgeld in zat. Ik had die aan haar gegeven om bij te houden vrijdag maar die vergeten terug te vragen. Ze heeft die dan achtergelaten bij kennissen in Johannesburg waar zij vrijdagnacht zijn blijven slapen.

Nuja even rijden en zoeken naar het juiste adres maar we vonden Andreas en Marianne toch nog redelijk snel. Nuja ze hadden niet veel tijd en we zullen nog wel eens afspreken. Wij reden dan door naar het centrum van Johannesburg. We zijn er op de top van Africa gaan staan. Dat is het grootste en hoogste gebouw van heel de stad en je hebt er een ongelooflijk machtig uitzicht op heel Johannesburg.

Daarna zijn we terug naar huis gereden.

Maandagmorgen hebben we onze valies gemaakt om 3 nachten naar Pilanesberg te gaan. We hadden een guesthouse geboekt op 2 km van een van de ingangen van het reservaat. Het reservaat telt een groot aantal dieren waaronder de Big 5. We vonden het niet gemakkelijk maar het is er prachtig. Een grote terras met een zwembad en heel relax. Onderweg hadden we voor het eerst het echt afrika gezien met de townships. Echte wijken of dorpjes eigenlijk met allemaal huisjes uit golfplaten en de typische beelden zoals in de filmpjes. We probeerden zo onopvallend mogelijk foto’s te trekken want eigenlijk is het erg om de verschillen zo goed te merken tussen waar wij verblijven en de huizen die wij kennen en dan zo’n dorpje te zien.

Nuja dinsdag zijn we dan naar het park gegaan. We stonden om 5u op om  rond 5u30 al binnen te kunnen in het park omdat het dan nog niet te warm is en je de dieren ziet opkomen met de zon.

Het was prachtig. We hadden een kaart gekocht met een checklist van alle dieren die je ziet enzo. Onze eerste dieren die we zagen waren giraffen. Eerst stonden ze nogal ver maar blijkt dat de weg tot eigenlijk naast de giraffen liep waardoor we vrij dicht kwamen.

Daarnaast zagen we veel zebra’s en Kudu’s en bokjes. Maar ook enkele olifanten en heel wat neushoorns.

We reden de hele dag door het natuurgebied. Soms op wegen waar je eigenlijk een 4x4 voor nodig hebt. Wij deden alles met de Sandero :p na een lange dag hadden we 3 van de Big 5 gezien en besloten we een eenzaam pad naar een andere gate van het park te volgen om zo richting Hotel te rijden.

Tijdens dat laatste eindje kwamen we nog een eenzaam vroutjesolifant tegen op 10m van het weggetje. We bleven even staan en het was alsof ze het door had. Ik legde de motor stil en madam kwam even poseren voor de camera en stak ons weggetje over. Nuja ze liep door en draaide 20 meter verder nog eens naar ons toe om te kijken hoe we verder reden. We hadden eigenlijk niet veel tijd om te treuzelen want om 7u sluit de poort van het domein en we hadden maar 30 min meer om 6km af te leggen. Geloof me op die baanjes is dat krap.

We hadden nog net tijd om op ons gemak te rijden en niet te moeten opjagen tot we plotsen geblokkeert werden door een groep 4x4’s met toeristen. Ze stonden aan de kant van de baan allemaal in 1 richting te kijken.

We vroegen wat ze gezien hadden en er was een luipaard gespot op de rotsen van de berg naast ons.

We legden de motor af en kropen door ons raam om met een verrekijkertje te kijken. We zagen hem mooi heen en weer lopen maar konden er geen deftige foto van nemen het was te ver.

Nuja 10 minuten later moesten we als rallypiloten doorrijden want de poort ging sluiten. Eindelijk aan de poort toegekomen om 19u05 enja hij was op slot. Gelukkig kon ik nog iemand van de Security zien die voor ons kwam opendoen maar eigenlijk mocht hij dat niet doen. Hij moest eigenlijk een van de rangers bellen om ons eruit te laten maar was op een ‘niet officiële’ manier aan een sleutel geraakt want iedere dag komen er zo wel enkele mensen te laat bij de poort.

Nuja uitgetelt kwamen we op ons verblijf en kregen we nog een 3 gangen menu met een slaatje een half kieken en een dessertje. Het was zeer lekker maar veel te veel. We aten wel de beste frieten sinds we hier zijn want de eigenaars zijn Italianen en weten hoe ze frieten moeten bakken.

Vandaag zijn we naar Sun City geweest. Dit wordt ook wel eens het zwemparadijs van Zuid-Afrika genoemd. Ik heb proberen foto’s te trekken met de gsm omdat we geen camera mee hadden en ik zal ze op facebook zetten zodra we thuis zijn in pretoria.

Het was er machtig. Een groot nagemaakt strand waar af en toe een grote golf werd gemaakt van enkele meters hoog, het was machtig.

Daarnaast had je ook nog een deel glijbanen waarvan 1 naar beneden ging met meer dan 70% steil. En die snelheid die je maakte was ongelooflijk.

Nuja na een lange dag zwemmen en rusten zit ik hier nu nog te puffen van de warmte en een blog te typen voor jullie ;)

Morgen gaan we nog een halve dag in het safaripark rijden en smiddags gaan we naar een roofdierenreservaat met leeuwen, cheetahs, jackhalsen,… en we gaan er met pups spelen van een luipaard of een leeuw. Dusja jullie zullen het allemaal wel nog horen en mss wel foto’s zien ;)

Groetjes Jeroen en dikke zoen en knuffel

24-02-2010, 18:00 geschreven door Jeroen Missiaen  

Enkele dagen werken op ICU zitten er alweer op. Na een boeiend weekend vorige week vlogen we er maandag terug in. Toen we toekwamen op de dienst konden we niet voorbij het nieuws paseren dat er zondagavond een schietincident gebeurt was aan de inkom van het ziekenhuis.

Een mama had haar kindje binnen gebracht op spoed maar kon dit niet betalen. De nieuwe vriend van haar was wat later ook naar het ziekenhuis gekomen om de rekening te betalen. Bij het toekomen aan het ziekenhuis werd hij namelijk tegen het lijf gelopen door de ex van de vrouw.

De man trok daarop zijn geweer uit zijn zak en schoot de man 2 kogels in de buik en 1 in de borst. De man viel als een blok ineen en de ex schoot zich een kogel door het hoofd waardoor hij op slag dood was.

De vriend werd in kritieke toestand onmiddellijk op de operatietafel waarna hij op de intensieve zorgen werd ondergebracht. Maandag was xavier samen met zijn verpleegster verantwoordelijke voor deze man. Ik kon mij ontfermen over een dame die AIDS had en die er beetje bij beetje en alsmaar sneller op achteruit ging.

Dinsdag werd ik bij de man met de schotwonden geplaatst. Hij was er erg kritiek aan toe waardoor we de familie verzochten hem nog te komen bezoeken. Enige tijd nadat de familie langsgekomen was merkten we dat de parameters aan het dansen waren. Het ging van slecht naar nog slechter. De dokter kwam nog even langs om de patiënt te zien en de probe voor de saturatie en hartslag was losgekomen. We hadden enige moeite om deze weer normaal te krijgen tot ik de vaststelling deed dat we die niet meer gingen normaal krijgen. Ik kon nog aan de pols nog in de hals een hartslag waarnemen waarop de dokter dit controleerde en de patiënt overleden verklaarde. Het was een moment die ik niet snel zal vergeten.

Doordat hij overleden was op onnatuurlijke wijze mochten we niets uit de patiënt verwijderen en moest de politie langskomen om foto’s te nemen en om hem over te laten plaatsen voor autopsie.

De dag was snel voorbij en versleten ging ik dan ook vroeg gaan slapen.

We zijn de woensdag weer met volle moed vertrokken met de driver. Hij rijd als een zot maar tegenwoordig zijn we meestal wel op tijd. Die dag kreeg ik een patiënt volledig onder mijn hoede en moest ik alle observaties en interpretaties zelf doen. De verpleegkundige kwam dan wel controleren of als ik iets niet zeker wist kon ik het met haar bespreken.

Ik bracht de dag goed door en kreeg nadien zelfs complementen dat ik het zo goed kon.

Donderdag was een beetje een rare dag. We begonnen de dag met elk een patiënt en het afscheid van de matron. De dame die er eigenlijk voor gezorgd had dat we in dat ziekenhuis konden werken had haar ontslag genomen om een zelfde post in te nemen maar in een ander ziekenhuis. We gingen dan ook naar haar afscheid en hadden een doos Belgische koekjes mee van Jules destrooper die we haar cadeau deden.

Sister bester, de verantwoordelijke voor de studenten binnen het ziekenhuis kwam ons dan vertellen dat we om 2u moesten stoppen omdat ze ons mee ging nemen naar een ander departement van gezondheidszorg in Zuid-Afrika. Haar hond was doodziek en moest naar de het universitair ziekenhuis worden gebracht voor onderzoek. Het kolosale beest woog een ferme brok en daarvoor had ze ons nodig. We kregen het arme beest in de auto en toen we aan het hospitaal arriveerden ging ze een brancard halen speciaal voor honden. Het ziekenhuis was beter uitgerust denken wij dan vele andere ziekenhuizen voor mensen.

De hond werd opgenomen om meer onderzoeken te kunnen doen en wij gingen nog een stapje zetten in Zuid-Afrika.

We gingen haar moeder oppikken om dan op zoek te gaan naar een ideale plaats voor een verjaardagsfeestje voor de moeder. We reden op de meest onvindbare wegen en zagen een natuurlijk meer. Het was er prachtig en rustgevend maar we konden daar niet lang blijven want de zoektocht ging door.

We konden soms niet meer van het lachen. De conversaties tussen de sister en de moeder waren hilarisch. De moeder was daar tien jaar geleden al eens geweest en we moesten afslaan op een zandwegel, nuja elke zandwegel zei ze dat het deze kon zijn waardoor we toch meerdere malen afgeslagen zijn.

Nuja na veel zoeken vonden we een mooie lapa (dat is zo’n plaats voor feestjes). We gingen nog inkopen doen om te kunnen wokken s’avonds en keerden huiswaarts.

De vrijdagmorgen kwam mijn mama en mijn tante nog even op bezoek. Ze hadden gezegd tegen de middag daar te zijn. Nuja ze waren daar al om 9u30 en dit deed ons even verschieten maar we waren blij om hen nog eens terug te zien. We waren  blij dat ze van hun reis genoten hadden en besloten over de middag te gaan eten in Jhon Dorys dat restaurant met die lekkere vis waar wij vorig weekend al eens gingen eten. Voor 50 euro hadden we alle vier meer dan genoeg geten en gedronken. We toonden hen nog eens hoe de mall bij ons eruit zag en gingen terug naar ons verblijf.

We zaten nog wat in het zwembad en gingen even tot boven aan de property waar je een fantastisch uitzicht hebt.

Tegen een uur of 6 moesten we dan weer afscheid nemen en deze keer tot we weer in België zijn. Zij reisden nog een avond door tot in Johannesburg waar er kennissen wonen om morgen terug naar huis te vliegen.

Wij gaan morgen om onze auto en gaan deze week met vakantie. We gaan naar Pilanes en Sun City. Een natuurreservaat waar we hopen om de Big 5 te zien en Sun City is het zwemparadijs van Zuid-Afrika.

Dat wordt genieten van de zon en de warmte maar vooral van de rust.

Dikke zoen en knuffel

Jeroen

19-02-2010, 19:49 geschreven door Jeroen Missiaen  

Met een opnieuw zeer bewogen weekend achter ons gaan we morgen terug van start voor 4 dagen op intensieve. Nuja voorbije dagen waren best wel tof want vrijdag hielden ze een Valentijnsdag in het ziekenhuis en moesten de verschillende afdelingen een taart versieren om de afdeling van Valentijn te worden. Ook moesten ze hun afdeling versieren vol sfeer rond Valentijn. Dit was best wel nog tof want iedereen werkte samen om zijn dienst toch maar dat beetje mooier te maken en hun taart toch maar de lekkerste en mooiste te laten zijn.

En jawel zoals je me kent ben ik hier en daar eens gaan proeven van al dat lekkers :p mmmmm de valentijnsfeer kwam bij mij al volledig boven alsof het gewoon een buikgevoel is in plaats van commerciële dinges. Hehe :p

Zaterdag zijn we lang blijven liggen in ons bed want buiten was het veel te warm en in onze kamer 26°C was het wat frisser. Nuja we konden ook niet blijven liggen tot midden in de namiddag daarom besloten we rond 10u30 toch maar op te staan.

Het was heet buiten, ik denk dat het onze warmste dag was sinds we hier in Zuid-Afrika zijn. Smiddags zijn we dan ook gaan eten in de Jhon Dory’s een restaurant met vooral visgerechten enzo. We hebben ons buikje letterlijk vol gestopt met lekkere filets, calamarés en scampis. Het was er goed, met de airco was het zalig om binnen te zitten. We waren tijdens het eten weer beginnen fantaseren over een zwembad bij ons verblijf voor dagen zoals deze.

En besloten om de namiddag te vullen met een film in de cinema want daar is het altijd lekker fris met de airco.

Het was een overrompeling aan de cinema maar we kochten toch ons ticket. We hadden wel nog een uurtje over om op ons gemak de toer te doen in de mall en besloten uit curieuzeteit toch maar eens te gaan kijken hoeveel een zwembad ons zou kosten.

Bleek dat zo’n zwembad eigenlijk nog best betaalbaar is hier in Zuid-Afrika. We besloten dan maar om er eentje te kopen. Nuja we gingen eerst onze film zien om daarna het zwembad en onze inkopen te doen.

De film begon normaal om 14u30 maar door de massa mensen was hij maar om 15u gestart waardoor hij pas om 17u eindigde. Jawel in het weekend werken ze hier in Zuid-afrika niet zolang dus sloten alle winkels om 17u waardoor we noch zwembad noch eten hadden.

S’avonds zochten we nog wat veblijfplaatsjes op voor binnen een week als we op vakantie naar Sun City en Pilanes gaan.

De zondagmorgen gingen we mee naar de kerk met een van de verpleegkundigen van intensieve. Vrijdag waren we aan het praten over onze ervaring van vorige week en ons idee over kerken hier die anders was dan wat we vorige keer zagen. Ze overtuigde ons om haar te vergezellen met haar gezin naar hun kerk.

Wel dit was hemel en aarde verschil. Je moest er niet speciaal deftig gekleed zijn en je kwam hoe je zelf wou en met wie je zelf wou. Toen we binnen kwamen wisten we al genoeg. Het was een grote hall met een podium en plaatsen voor 800 man. En op het podium stond een 14-delige live-band. Toen de viering begon heeft de band voor anderhalf uur gespeeld en het was machtig. Je kon niet blijven stilzitten op deze muziek, zelfs ik stond op mijn blote voeten te dansen en te klappen het was een zalige manier om je geloof uit te drukken. Er staat geen paster of paus boven je maar je staat rechtstreeks in contact met datgene waar jij in gelooft zei de verpleegster.

Het was echt tof om de mensen zo intens te zien geloven op zo’n vrije en vredige manier. En iedereen was daar, blank, zwart, indisch, Engels, Afrikaans… zelfs belgen (Xavier en ik :p)

Nuja na de viering vroegen we of ze ons konden afzetten aan de mall zodat we onze inkopen vandaag toch konden doen. We gingen eerst op zoek naar ons zwembad en vonden die. Daarna aten we nog iets en gingen we onze inkopen doen om eten en drinken te hebben voor de hele week.

Eens we terug thuis waren zijn we onmiddellijk in actie geschoten samen met de eigenaar en sleurden we met kruiwagens vol zand om een effen en zachte ondergrond te hebben voor ons zwembad. Na vele keren op en af lopen met een oude kruiwagen konden we het zwembad in elkaar steken. Het heeft een diameter van meer dan 3 meter en een diepte van 75cm. Geloof me dat is echt groot.

Rond 19u deze avond konden we een eerste plons wagen en jawel het was zalig. Nu we een zwembad hebben aan ons verblijf hebben we eigenlijk alles om hier te kunnen blijven. Nuja ik mis jullie teveel om niet terug te komen ;)

Veel knuffels en kusjes

Jeroen

PS happy Valentine pietekootje dikke zoenen!!!

14-02-2010, 20:31 geschreven door Jeroen Missiaen