Ondertussen zijn we weeral een eindje in een nieuw jaar. Maar de pijn en gemis betert niet...
Ik vind het moeilijker en moeilijker om hier iets te komen schrijven. Elke keer moet ik in herhaling vallen dat we hem zo hard missen! Zijn stem, zijn lach, zijn knuffel, zijn handje in de mijne,... Het blijft zo moeilijk! Als de mensen vragen hoe lang is het geleden? En ik antwoord deze zomer 3 jaar...terwijl ik het zeg denk ik al: nu denkt die toch al zo lang. Ja zo lang maar tegelijk ook gisteren voor ons.
De kerstdagen zijn we weer weg geweest maar dit jaar was het moeilijker om onze gedachten een beetje te verzetten.
Ook mijn laatste bezoekje aan 'de berg' voelde deze keer anders. Het is niet meer zoals toen wij er waren. Veel drukker, minder persoonlijk...het voelde helemaal anders aan. Niet de verpleging! Dat blijven schatten van mensen op deze gang. Hen mis ik ook nog steeds. Ook al was ons verblijf op de berg niet altijd makkelijk, toch mis ik het.
Met ons Merel gaat het ondertussen wel beter. Op school kan ze zich beter concentreren. Hoewel toch bijna dagelijks Jens* zijn naam valt bij haar.
Ik moet ons Merel dikwijls bezien...ze heeft nu de leeftijd waar Jens* geëindigd is...hoe groot zou hij zijn?...
Jens* zijn meter is ondertussen ook bevallen van haar eerste zoontje. Wat had hij hier graag bij geweest! Het was een heel blij moment en tegelijk was de pijn ook weer intenser om Jens*. Voor mij is het toch wel speciaal dat ik dan meter mocht zijn van haar zoontje Fonne.
Ook hier thuis gaat alles stilletjes zijn gangetje. Jens* zou die vriendjes en vriendinnekes van zijn oudere broer en zus graag gekeurd hebben denk ik ;-). Vorige week hebben we nog eens een fotoreportage laten maken van ons gezin. We hebben Jens* er toch een beetje bij proberen te betrekken. Ik ben heel benieuwd naar het resultaat. Ondertussen is het blijven zoeken naar de juiste afleiding. Gezondheid wil nog niet altijd mee en slapen blijft moeilijk, maar we doen ons best. Naar de buitenwereld toe kan je veel verstoppen achter een lach en weinig tot niemand ziet verder dan die lach. Maar we komen er wel...samen vinden we wel iets waar we ons in kunnen uitleven...iets wat de pijn een beetje draaglijker zal maken. De volhouders winnen zeggen ze toch altijd?? Hoewel ik zelf bij deze spreuk mijn vragen stel...Jens* was een volhouder en vechter...maar toch.....
|