Wie het weeshuis "HOGAR ESPERANZA" financieel wil steunen kan dit op volgende rekening: 745-0184733-17op naam van "Stassen Jennifer in Chili"
Beoordeel dit blog
jennifer in chili
08-07-2008
de laatste dag
Voila mannekes het zit er helemaal op.
Binnen een 30min heb ik mijne bus richting Santiago. Gisteren mijne laatste dag gehad. Die bestond uit mijn spullen pakken, bagage 10 keren wegen omdat ik met serieus over gewicht zit van bagage. maar enfin ik kan vertrekken. Gisteren zijn de kinderen getracteerd in de Mac Donalds voor mijn afscheid. Het afscheid is niet te onderschatten maar wat wil je na 10 maanden intens samen te leven met de kinderen. Maar goed het is een mooie tijd geweest. Ik ben tevreden wat ik bereikt heb met de kinderen. Heb zeker niet alles bereikt wat ik wilde (maar misschien lagen mijn vooropgestelde doelen een beetje te hoog).
Nu even zeer beginnen de zenuwen mij ook door mijn keel te gieren. Niet alleen het weerzien met familie en vrienden dat raar gaat zijn maar zeker ook de vliegangst dat er voor een stukske tussen zit (als jullie nog iets willen doen zet dan maar een kaarske dat die vlieger boven blijft als hij boven moet blijven ) Maar goed alle gekheid op een stokje zaterdag is het feest!!!! Zet de drank al maar koud!!!!!
Graag wil ik iedereen van harte bedanken voor de vele steun mailtjes inzamelacties, bonte avond,... Ik heb vele vrienden verloren, maar ook vele nieuwe en veel intensere vrienden erbij gekregen. DANK U daarvoor.
Aan een kant is het aftellen nu echt begonnen. De opruimingswerken in het appartementje zijn stilaan begonnen. Alle activiteiten materiaal mooi geordend in de bergplaats. Tekeningen en werkjes copieren voor de tia's dat ze de volgende maanden niet zonder materiaal gaan vallen. Enfin dingen genoeg nog om te doen. Ook met het verlanglijstje van de kinderen en mijn lijstje staat het behoorlijk goed. De pannenkoeken met manjar(een soort choco, maar mag absoluut niet tippen aan de belgische choco), het verloren brood, de oma'skoek (petit beurre koek) werden met groot applaus ontvangen. Ook de tomatenroomsoep met balletjes en geplet eitje werd erg gesmaakt door zuster Lucienne, pope en de tia's. De laatste 2 gerechten was een soort laat verjaardags feestje en een vroeg afscheidsfeestje.(ja ja ge leest het goed mijn kilo's ga ik snel trug bij komen op deze manier)
Ook de activiteiten vorderen goed. De meeste kinderen gedragen zich uitstkend omdat ze weten dat er dan op het einde van de dag wel een of andere verassing volgt van tia Jennifer. Best wel grappig hoe ze elkaar daar helpen aan herinneren. Voor de rest staan er nog 3 grote activiteiten op het programma. een appelcake maken, een activiteit met verf en fotokadertjes maken staan nog op het programma (daarbij zijn alle kleine activieteiten niet gerkend).
Voor de rest vertel ik jullie erg graag dat de trap zo goed als klaar is. De laatst treden worden vandaag gevuld met cement. Dan wordt alles geverfd. Het gat voor de deur is gekapt enkel nu nog wachten op diegene die de deur komt plaatsen. Ik ben uitraard erg tevreden dat ik jullie het resultaat binnen 14 dagen kan laten zien. Zo weten jullie dat jullie geld er echt aan besteed is wat ik erg belangrijk vindt.
Diegene die mijn blog regelmatig gelezen hebben weten dat het hier in de zomer behoorlijk warm geweest is. Maar zo warm dat het geweest is zo koud is het hier nu. De eerlijkheid gebied mij om ook dit aan jullie te vertellen. In mijn iglo apartementje valt het nog mee (omdat het en stenen huis is) maar ocharm de mensen die een vezel/ golfplaten of geen huisje hebben! Regelmatig wordt er op het nieuws meegdeeld hoeveel daklozen gestorven zijn van de koude! en dan is het hier nog niet echt winter he!! Dus ik ben erg blij dat ik zeer binnenkort weer naar de warmte mag, alhoewel ik de warmte van de mensen in Chili ook erg ga missen.
Voila ik ga afronden. Ik heb dit bericht getypt op en pc waarvan de toetsen zeer regelmatig niet doen wat ik wil. Vandaar.....
Dikk Poenen en de knuffels krijgt ge zeer binnenkort.
Op 10 juli is het dan zover, na 10 maanden komt ons Jennifer naar huis. Dat we dat niet ongemerkt konden voorbij laten gaan, staat vast. We organiseren op zaterdag 12 juli een welkomthuis drink in P.C. Mal vanaf 19;30 h. Het zou fijn zijn mochten jullie er ook bij zijn.
Groetjes tot dan! Jeoffrey, Deborah, Joseline & Ghislain
De inzamelactie ( kinderkleding, schoenen, speelgoed, schrijfgerief,......enz.) voor HOGAR ESPERANZA CHILI (waarvoor onze oprechte dank) loopt nog tot eind juni.
De DVD (opname) van de Bonte Avond t.v.v. HOGAR ESPERANZA CHILI is te verkrijgen aan 5 bij: Stassen - Arckens Joseline Keerstraat 49 3700 Tongeren Tel. 012 / 23 97 32
Ja, ja, de laatste 30 dagen ge leest het goed. Slechts 30 dagen, niet te geloven hé het is omgevlogen. voor mij toch allezins.
Moet zeggen dat ik op dit moment een erg dubbel gevoel heb. Ik wil nog zoveel doen hier dat ik nog tijd te kort ga hebben. Ook zuster Lucienne voelt het einde van mijn verblijf naderen en heeft ook nog wat werk op computer voor mij. Daardoor breng ik iets minder tijd door bij de kindjes. Waardoor heel wat activiteiten wegvallen. Ze willen nog maskers maken, ik moet hun nog ene keer sminken, voetballen, pannenkoeken en verlorenbrood maken staan ook nog op hun verlangslijstje,.... en dan is dat nog maar de top 5 van het lijstje!!!!! Ikzelf heb ook nog heel wat aan het lijstje toe te voegen, maar ik vrees dat daar geen tijd meer voor gaat zijn, nu goed op 30 dagen kan je nog veel bereiken. We zullen wel zien wat er eventueel moet geschapt worden. Dus aan ene kant wil ik nog helemaal niet naar huis. Voor de dingen die ik nog allemaal wil doen, maar ook voor de kinderen. Als ik binnen enkele jaren (hoop ik) terug kom zijn vele kinderen geadopteerd, naar een ander tehuis over geplaatst of gewoon volwassen geworden en staan op hun eigen benen. Dus vele kinderen ga ik nooit meer terug zien!!! Dat wist ik natuurlijk al voor ik in België vertrok, maar nu het op het laatste aangaat besef ik dat veel harder en de gedachte dat ik op 8/07 hier echt afscheid moet nemen, daar denk ik liever niet aan...
Maar aan de andere kant wil ik ook zeer graag naar huis. Vooral om broer en zus terug te zien. Alsook de rest van de familie, vrienden, kenissen,collega's... enfin om te veel om op te noemen. Ook om te zien of er veel veranderd is in ons klein belgen landje. Heb gehoord dat het winkelcentrum open is in Tongeren, of er voor het land van ooit al nieuwe dingen in de maak zijn, of onze regering der al iets van bakt ondertussen....Als ik tijd heb lees ik af en toe de krant op internet om een beetje bij te blijven, maar dat is eerder zelden.
Van deze reis heb ik geen moment spijt gehad (zelf niet in de tijd dat het effe wat minder ging). Het is een geweldige ervaring van begin tot einde. Ik heb er ontzettend veel bijgeleerd. Nieuwe mensen leren kennen,.... enfin ook hier veel te veel om op te noemen. Iedereen die met de gedachte zit om er even tussen uit te springen en het kan (werk, familie,...) gewoonweg DOEN!!!!
Ik ben bijna het belangrijkste vergeten te vertellen. Vorige week zijn dankzij jullie financiële hulp de werken aan de trap gestart. Iedere dag dat eraan gewerkt wordt neem ik er foto's van. Dus aan jullie allen ene DIKKE MERCI VOOR DE GIFTEN
Zoals vele mensen weten is er een container met 1000kg ingezamelde spullen voor het kindertehuis onderweg. Spijtig genoeg ga ik die niet meer kunnen helpen leegmaken....(dat gaat voor de volgende vrijwilligster zijn....)
Ik ben nog niet weg maar zou bij deze graag zuster Lucienne en Pope (Prosperina) willen bedanken. Pope voor haar engelen geduld wat de taal (Castiliaans) betrefd. Zelfs dingen uitbeelden waren haar niet te veel zodat ik toch maar iets ervan begreep (vooral in de eerste maanden). En zuster Lucienne wil ik voor zoveel dingen bedanken dat ik er geen lijstje kan van maken. Ik heb niet alleen van haar als persoon geleerd, ook in omgang naar andere mensen. De manier waarop ze dingen aanpakt, problemen oplost, voor ieder kind een luisterend oor (maakt niet uit welk uur van de dag) rond crost van 'hot naar haar' (als ge ooit van een 'vliegende non' gehoord hebt dan gaat dat zuster Lucienne zijn!!!!) Ze heeft een erg druk leven (7/7 en zo goed als 24/24) maar maakt tijd voor de belangrijke dingen! Ik kon/ kan het nog steeds erg goed met zuster Lucienne vinden, er is nooit een woord harder dan een ander gevallen (wat behoorlijk verwonderlijk is want wij kende elkaar van haar nog pluim slecht 2 keer voor mijn Chili reis 30min met elkaar gepraat, en toch alle twee een behoorlijk sterk karakter,...)Mijn bewondering en respect voor haar zijn erg groot (daarmee dat ik ook moeilijk neen kan zeggen als ze me belt en vraagt ''menneke kunt ge nog effekes langs komen ik heb nog werk voor u'') maar alles is met een groot plezier gedaan. Van de eerste dag dat ik hier was, was ik welkom. Met een glimlach deed ze iedere morgen de deur open en vroeg ze hebt ge goed geslapen??... Dit zijn slecht enkele dingen, maar er zijn er zoveel. Jullie gaan dat wel merken als ik over mijn avontuur in levende lijve ga vertellen...
Enfin aan al mijn 'fans' (hihi grappig) familie die iedere week belde en dozen ingezamelde spullen naar boven droegen of zeer regelmatig een briefje stuurde en vooral Sabine die steevast iedere week een reactie op de blog plaatste of me een persoonlijk mailtje stuurde zonder ook maar één week over te slaan. Ene DIKKE MERCI. Mijn waardering en respect voor iedereen die op de ene of andere manier heeft meegeholpen aan dit project zijn grenzenloos, ECHT.
Dan zou ik als afsluiter nog graag een soort zoekertje willen plaatsten op mijn blog:
Belgische vrijwilligster zoekt slaapplaats voor maand Juli
Aangezien mijn kamer nu echt tot tegen het plafond gestapeld is met dozen en ik dus echt niet meer aan mijn bed geraak of in mijn kasten. Ben ik dus op zoek naar een slaapplaats voor de maand juli? Ik hoop dat ik voorlopig samen met Jeoffrey in zijn kamer mag slapen, want anders zit ik met een probleem!! (Junior lees dit berichtje en denk er mijn lieve oogjes en pruillipje bij (hihi )en laat dan uw antwoord maar weten)
Dit tekstje is vooral bedoeld om alle inzamalaars te bedanken en ook iedereen die ze thuis iedere week geholpen heeft met de spullen te sorteren, in dozen te steken en naar boven te dragen. MERCI
Vervolg rondreis door Chili,
's Zaterdags gingen we normaal gezien de grootste kopermijn ter wereld bezoeken in Calama, Maar er waren enkel excursies in de week en dan nog naar een andere grote (maar niet zo groot )mijn in de buurt. Want het dorpje waarlangs de mijn gelegen is zijn ze alle huizen aan het verwijderen om de mijn nog harder uit te bereiden. Dus pech voor ons. Dan maar aan site seeing gedaan in Calama. Het eerste terrasje dat we zagen (in heel Chili) moest eraan geloven. Na heel wat bijgetetterd te hebben moesten we ons nog bijna haasten om de nachtbus naar La serena te halen.
Zondag morgen 9u aangekomen in La Serena. Een tocht gepland naar de Elqui Valle. 'DE' streek van de PISCO (nationale drank) Uiteraard hadden we deze streek gekozen omdat er menige pisco brouwerijen waren waar we konden proeven (wat ons uiteraard het meeste aansprak). Hier zijn we 2 heel vriendelijke mensen tegen gekomen die in Santiago woonden. (verder lees je meer hierover) Na een rondleiding in het museum en waar de pisco gemaakt werd mochten we proeven..... hmmmmmmmm lekker, maar straffe boel amaai. Maar het smaakte naar meer. We mochten met Karen en Cristian (vriendelijke mensen van Santiago) mee rijden naar de volgende pisco brouwerij, dat aanbod sloegen we zeker niet af. Ook daar eerst een rondleidingske en dan de smaakpapillen opnieuw testen, hmmmmm....
Maandag habben we een tocht gepland naar de eilandjes links boven La Serena. Na een Parijs - Dakar rit van ongeveer 2 uur waren we aan het kleine haventje aangekomen. Daar moesten we met een 20 tal personen het klein motorbootje instappen. Na een boot tochtje vanongeveer !,5 uur hebben we volgende prachtige dieren van zeer dichtbij kunnen bezichtigen. Een zeer uitgebreid gama vogels(hebben uiteraard alemaal een speciale naam en speciale gewoontes), heel veel behoorlijk grote dolfijnen (net niet dicht genoeg om te aaien) echt mooie beesten, Pelikanen, zeeleeuwen, 2 zeeottertjes (houden niet zo van fototoestellen, dus ook geen foto hiervan) en pinguins. Wij alsook iedereen die in ons bootje zat had die pinguins veel groter verwacht. Denk dat ze amper 30cm groot waren. Grappige diertjes. Weet dat de grotere pinguins (zoals wij ze ons voorstellen) leven in het koudere gedeelte. Deze pinguins leven in La Serena waar het zelden regent en behoorlijk warm is. Wat we ook niet wisten is dat pinguins behoorlijk goede klimmers zijn. Ze leven boven tussen de rotsen om hun eieren te beschermen en komen alleen naar beneden om eten (vis) te vangen.
Het was super mooi weer en dus zijn we hier ook mooi bij gebruind. Nadat we met zijn alle nog iets zijn gaan eten in het plaatstelijke dorpje moesten we de hobbel de bobbel rit van 2 uur terug doen.
Dinsdag hadden we om 5.45u 's morgens onze bus naar Viña del Mar. Een mooi badstadje zeg maar 'het Knokke' van België. Dinsdag alsook woensdag zijn we de stad wat gaan verkennen, langs de kust opgewandeld tot in het shoppingscenter,..... Eigenlijk een kuierdagje. Hier hebben we de eerste keer een echte regendag gehad. 's Avonds zijn we het nachtleven wat gaan verkennen, Zeer goed meegevallen al wisten we wel dat Viña en Santiago the places te be zijn om uit te gaan. Heerlijk om na 8 maand stilzitten op zaterdag nog eens te kunnen 'swingen'. Ze zijn hier het belgische swingen helemaal niet gewoon wat dan ook voor heel wat bekijks zorgde....
Donderdag naar Santiago vertrokken, waar we mochten overnachten met Karen en Cristian. Karen is onze persoonlijke gids geweest in Santiago. Ze heeft ons mooie plekjes laten zien. We maakten een deal met Karen. Zij kon goed pasta klaar maken, wij gingen haar helpen, maar wij maakten vrijdag iets typich Belgisch klaar. Nadat we donderdag van 17u tot 20.30u in de keuken gestaan hadden om zelfgemaakte deegwaren in 3 verschillende vormen en smaken te maken was onze zin om uitgebreid Belgisch te koken ver over. We wilde wel koken maar zeker geen 3 uur in de keuken staan dus kozen we voor aardappelgratin en gevulde paprikas. Ze kenden het niet maar vonden het zeer lekker. Dus Roosje en ik waren geslaagd in onze opdracht. 'Savonds toch nog even het nachtleven van Santiago ingedoken, maar zeker niet te lang want Roosje moest vandaag haar vlucht halen.
Dus Roosje heeft namiddag om 16u haar vlucht terug genomen naar België en ik zou normaal gezien naar Chillan vertrekken maar......
Het heeft hier donderdag zo hard geregend dat de 2 belangrijkste bruggen die toegang bieden tot het zuiden zijn ingestort. En aangezien dat Chillan ten zuiden van Santiago ligt ben ik dus 1 van de 30 000 mensen die vast zitten in Santiago tot makkelijk woensdag!!!! Nu gelukkig kan ik blijven logeren bij Karen en Cristian waarvoor zeer grote dank. En nu maar hopen dat ik ergens een bus ticketje kan bemachtigen om terug naar 'mijn kindjes' te gaan in Chillan.
Graag zou ik Roosje willen bedanken voor de 3 onvergetelijke weken. MERCIKES
Vele groeten en hopelijk stuur ik volgend blog bericht vanuit Chillan.
omdat we een behoorlijk druk schema achter de rug hebben gaan we proberen een kort overzichtje te geven van onze activiteiten deze week. Voor de bezorgde lezers: alles verloopt hier uiterst prima en we hebben het erg naar onze zin!!!
Zaterdag 10/05
Om 9u vertrokken we met de bus richting Castro. Tijdens de overtocht op de boot van puerto montt naar ancud hebben we verschillende dolfijntjes en zeeleeuwen langs onze boot zien zwemmen. Mooi om zo'n dieren zo in het wild en niet in de zoo tegen te komen. In Castro aangekomen wilde we een boottocht van 2 dagen richting het zuiden nemen. Maar aangezien het hier nu buiten het seioen is werden die tochten heel sporadis vanuit puerto montt geregeld. Dus dan maar wat rond gewandeld naar de paalwoningen gaan kijken. De enorme stofwolk van de chaiten hebben we niet gezien.
Zondag morgen om 11u terug de bus genomen tot puerto montt. Een mooie grote stad, maar je bent er behoorlijk snel op uitgekeken. Zondag avond wilde we alle twee wel een pintje drinken en als er muziek was ook wel een stapje op de dansvloer wagen. Op het eerste zicht niet echt iets gevonden, dan zo maar een pintje gedronken zonder muziek. toen we bijna aan onze hostel waren hoorde ik muziek. Ik kreeg het stomme idee om er een kijkje gaan te nemen. Het verdere verloop van de avond vertellen we u wel eens in een persoonlijk onderhoud. Maar Roosje en ik hebben het cafe de 'aller aller aller laatste hoop genoemd'
Maandag eens een kijkje gaan nemen in het shoppingscenter en een 'cinemake' gedaan.
Dinsdag morgen moesten we om 7.00u op de vlieghaven zijn voor onze eerste vlucht tot Santiago. Omwille van het slechte weer (sneeuw en mist) in Temuco kon de vlucht niet vertrekken. enfin om een lang verhaal kort te maken ze hebben ons daar aan het lijntje gehouden tot 13u. Ik vol nerven omdat ik het helemaal niet op vliegtuigen heb. en toen ik wist dat we nog eens extra stopten in (normaal gezien temuco) en conception bestierf ik het helemaal. Doordat deze vlucht zo danig veel vertraging had miste we dus ook onze aansluiting in Santiago naar antofagasta. Zucht ,ikke nu volledig opgejaagd , roosje de kalmheids zelve. Even leek het of we een extra nacht in Santiago moesten blijven. Uiteindelijk konden we et een andere maatschappij meevliegen en raakte we zo om 22u in Antofagasta. Dan nog een hostel zoeken,... Enfin eind goed al goed!!!!
Woensdag in Antofagasta mooie dingen gaan bezichtigen. In de vissershaven hebben we weer colossen van zeeleeuwen gezien en mooie pelikanen(grappige beesten trouwens).
Woensdag aond de bus genomen naar San Pedro de Atacama.Dit dorpje ligt midden in de woestijn dus het is hier voor ons nog behoorlijk warm 24º maar snachts koelt het af tot rond het vriespunt We kwamen hier in den pikke donker aan, weinig straat verlichting rond de terminal en opnieuw moesten we een hostel zoeken. Gelukkig vonden we er snel eentje en eindelijk met een propere badkamer!!!! S avonds het centrum van 3 op 3 blokken groot ingetrokken. Roosje en ik waren op slag verlied op dit stadje. Mooie en gezellige straatjes (waar het verlicht was toch) geen betonnen straten maar aarde, lemen huisjes, gezellige cafe's (met klein kampvuurtje). Het is een klein maar zeer toeristisch dorpje.
Donderdag Vandaar hebben we enkele laguna's in en zoutvlaktes bezocht. We hadden er stiekem iets meer van verwacht, maar de zonsondergang was wel super mooi. Iets verder gelegen zijn mooiere lagunas met heel veel flamingo's maar spijtig genoeg hebben we daar geen tijd genoeg voor
Morgen staan de geisers van Tatio op het programma om 4u smorgens moeten we vertrekken We kunnen er zwemmen als de zon opkomt maar met buiten temperaturen van -15º denk ik dat we gaan passen, en namiddag gaan we zandborden in de woestijn genaamd the death vally. dan nemen we de bus naar Calama om daar zaterdag morgen de grootste kopermijn ter wereld te bezichtigen. Zaterdag avond nemen we de nachtbus tot La Serena
Voilakes weer een kleine update van de avonturiers
Hier zijn we dan weer terug. Donderdag morgen opgestaan met zware benen, maar als we effe bezig waren viel de spierpijn verdacht goed mee. Om 8.10 hadden we onz3e bus richting Valdivia. Na 3 uur stil gezeten te hebben, wisten we ineens weer wat we de dag ervoor gedaan hadden: Spierpijn, ma mannekes toch we geraakten bijna niet meer uit de bus. Jeminee wat hebben we die dag afgezien. Het spreekt voor zich dat we in Valdivia het erg tot uiterst rustig gehouden hebben. aan de terminal hebben we een klein busje genomen tot aan de markt. De trekpleister in deze stad was de typische groenten, fruit en vooral vismarkt aan de rivier die door het stadje uitstroomt. Waar de vis verkocht en schoongemaakt werd zaten grote kolossen van zeehonden te wachten op de afval vis. Grappig om te zien. Daar hebben we dan ons boterhammekes opgegeten. We hebben onze rugzakken genomen en ene warme choco in de stad gaan drinken. zelfs dat stukje met de rugzakken was al te ver voor onze nog steeds overbalaste beenspieren...
Om 15.30u hebben we in Valdivia terug de bus voor 3.5u genomen tot in Puerto Varas. Een mooi en klein stadje aan de Lago Llanquihue ( of zoiets) We hebben ons hier sebiet bij de aankomst al goed laten kennen door al zingend door de straten onze hospedaje te zoeken. Het zingen was ons snel over toen de vrouw onze kamer wees die op de 3de verdieping lag (neen liften kennen ze hier niet). Dus met rugzakken en nog steeds hevige spierpijn de trappen opgeraakt.
Vrijdag hebben we de saltos van Petrohue bezocht. Mooi, echt super mooi en verschrikkelijk helder water. We zagen er serieuze grote vissen in zwemmen (welke dat het waren weten we niet)
Morgen om 9.15u vertrekken we naar de eilandjes van Chiloë (Castro) daar gaan we 2 dagen blijven. We kijken er al naar uit om de reusachtige stofwolk die de vulkaan van Chaiten uit tuft van behoorlijk kortbij te zien. Voor toeristen iets unieks, maar voor de plaatselijke bevolking een ware ramp. Voor de ongeruste mama's en papa's wij lopen geen gevaar....
normaal gezien gingen we gisteren de vulkaan beklimmen, maar het weer was grote spelbreker. Dan maar beslist om namiddag naar het nationaal park in Huerque te gaan, een questie van ons fysiek al een beetje voor te bereiden om de vulkaan te beklimmen.
In het nationaal park hebben we mooi kunnen wandelen en een mooie waterval gezien (maar zeker niet de mooiste).
Normaal gezien vertrokken we woensdag (vandaag dus) naar Valdivia. Maar aangezien de weergoden ons beter gezind zouden zijn, en ik mijne tant al van in december op deze vulkaan geslepen had, hebben we beslist dat als we een dag langer in Pucon zouden blijven we niet erg veel van de bezienswaardig heden in Valdivia en Puerto Montt zouden missen (omdat we een dag extra voorzien hadden in Puerto Montt) Dus Jennifer blij en Roosje iets minder (grapje).
D- Day Vandaag ook weer om 4.45u opgestaan boterhammekes gesmeerd en met goede moed om 5.30u vertrokken naar het adventure kantoor. Daar mochten we onze klaargemaakte rugzak met materiaal wat we onderweg nog nodig gingen hebben nemen, we kregen een speciale broek, speciale schoenen, muts, handschoenen,... Met goede moed stapten we (samen met 2 canadese meisjes in ongeveer dezelfde conditie als wij) het busje in dat ons kwam halen. Om 7u zijn we begonnen aan onze tocht!!! We wisten dat het zeker geen makkelijke opdracht ging worden (alle twee niet van de magerste en vooral geen fluit conditie) maar we gingen ervoor. Maar het uitzicht bij opkomende zon was vanuit onze start positie al wondermooi. De gidsen waren erg vriendelijk en namen zeker een makkelijk maar vooral traag wandeltempo aan(waar we alle vier zeker niet kwaad van waren) De eerste halte na 45 min gaf een mooi zicht over het meer en tussen de wegtrekkende wolken zagen we de berggrens met argentinië als maar beter. Zeer mooi. Echt lang konden we niet blijven stilstaan, want de wind deed ons vrij snel terug koud krijgen, dus op naar het volgende stuk. De stukken werden alsmaar moeilijker, stijler en vooral het klimmen tussen de rosten door vergde van ons alle 4 erg veel moeite) Maar in onze hoofden zat het nog altijd goed, dus langzaam maar zeker wandelden we verder. Hoe verder de morgen vorderde hoe meer groepen we onze richting zagen uitkomen. ( Niet te vergeten dat veel van die groepen de skilift namen tot op de hoogte waar wij onze eerste stop hielden) Maar goed we wandelden maar verder en verder. Ongeveer om 10.45u kwamen we op een hoogte van 2200m. Hier moesten we onze rugzak opendoen en onze crampons eruit halen. Dat waren ijzers met pinnen onder om door de ijs en sneeuw verder naar boven te gaan. Helemaal niet zo simpel om te wandelen. Voor we aan dat stijle ijsstuk begonnen moesten we leren vallen. We hadden een wandelstok met aan het handvat een soort bijl dat we in het ijs moesten steken als we uitgleden maar het belangrijkste aan de valoefening was dat we onze voeten in de lucht moesten steken want als we met die ijzers onder onze schoenen wilde stoppen met glijden braken we 9 van de 10 ons benen (best beangstigend als je de uitleg kreeg) Hier besloten Roosje en Jaqueline om niet meer verder te gaan. Megan en ik wilde nog verder maar wisten dat de 3.5u die we gewandeld hadden als makkelijkste stuk moesten bezien (zucht!!!) Maar we wilde verder. Het moeilijkste om met die ijzers te wandelen was dat je op die ijzers moest vertrouwen dat ze in het ijs bleven steken. Het eerste stuk dat we op kropen was behoorlijk stijl. Dus vertrouwen in jezelf dat je die ijzers van de eerste keer goed in het ijs zette was van groot belang. Ik moet zeggen heb een behoorlijke grote mond en deins niet snel terug, maar hier had ik maar een klein hartje. Gewoon knop op nul en enkel naar de voeten van de gids kijken. Na een 15 min waren we op het eerste sneeuw plateau aangekomen. Opnieuw een mega mooi uitzicht, het leek erg op het zicht dat je hebt vanuit een vliegtuig echt prachtig. Nadat we nog een 45 min verder geklommen hadden heb ik tot mijn grote spijt ook moeten opgeven en om't in het plat mallers te zeggen "dat gaat mij aan mijn pens af". Mijn hoofd wilde nog verder geraken, maar mijn benen waren zo danig vermoeid en ik moest de hele weg ook nog terug wandelen. Op aanraden van de gids zijn we om 12u aan de terug tocht begonnen. Megan is met een andere groep nog verder omhoog gegaan. Of ze het gehaald heeft kan ik jullie morgen pas vertellen(we gaan seffes allemaal nog een pint drinken) Achteraf hoorde ik dat ik nog op ongeveer 1.5 uur van de top was (wat pijn doet om te horen als je er zo kort bij bent geweest, maar ik had het met mijn conditie niet kunnen halen)
De tocht terug was zeker niet te onderschatten en was zelfs bij momenten wel zwaarder dan de weg naar boven. Dalen op de stijle en ijzige stukken was zeker niet om te lachen met die ijzers aan (uiteraard was ik blij dat ik die ijzers had, want zonder zou het onmogelijk zijn geweest). Om 13.30u was ik beneden. Uiteraard namen we een andere weg terug(waar de sneeuw niet lag) door de lava-zandgrond. Van onze hele trip hebben we foto's en filmpjes genomen.
s'avonds hoorden we dat de groepen wel tot boven geraakt zijn er slechts 10 minuten geweest zijn omwille van het gas (de vulkaan begon ineens wel erg hard te roken). Ze hebben een groot zwart gat gezien, maar omwille van het gas ook niet dieper hebben kunnen kijken!
We vinden het erg dat we het niet gehaald hebben, maar zijn toch fier op onszelf dat we het aangedurfd hebben, en hebben uiteraard erg genoten van het uitzicht.
Als jullie me binnen een paar maanden nog eens vragen hoe was de vulkaan tocht geweest, zal ik waarschijnlijk zeggen het viel wel mee, maar laat mij dan maar eens aan dit mailtje terug denken (want het was echt wel zwaar)!!!!!
We hebben zelfs vanop de vulkaan de stofwolken gezien die de vulkaan Chaiten in het zuiden produceert!!!! Enorm. Tegen het eind van de week zijn we in Puerto Montt en zijn we misschien nog net op tijd om de explosie te zien, wie weet.
Morgen om 8u hebben we de bus richting Valdivia. We weten niet of we daar internet gaan vinden, we houden u op de hoogte.
Om 14 uur kwamen ze ons oppikken. Bijna een uur later(nadat we ons wetsuite en reddingsvesten aangetrokken hadden) konden we met de boot het water in. Een Braziliaans koppel deelde samen met ons de boot. Nadat we nauwkeurige instructies gekregen hadden van de gids konden we vertrekken. Hij vertelde wat we moesten doen als er iemand uit de boot viel bij een salto( watervalletje of stroom versnelling,...) Roosje en ik bekeken elkaar en dachten: man vertel maar, maar dat gaan we toch niet nodig hebben. Toen hij verder begon te vertellen van als dan de hele boot kapseist,.... toen vonden we het al iets minder grappig,... Maar goed er was geen weg terug.
Een rivier bestaat uit verschillende niveaus. Tuurlijk hadden wij die gekozen van niveau 4 en 5. (we hadden er geen idee van wat ons te wachten stond) Tijdens de rit naar de rivier vertelde de gids ons dat ze het de ' rio de piedras' noemen, dus vele rotsen in de rivier(en dat hebben we geweten ook,...)
De eerste stroomversnellingen waren wel sjiek, maar ge verwacht u onrechtstreeks aan meer... en of we dat gekregen hebben. We hebben uiteraard verschillende keren vast gestoken tussen de rotsen en best wel angstige bekken getrokken als we net voor de salto zagen hoe diep dat we naar beneden gingen.
Tussen de hevige stukken vertelde de gids dat we door 2 stukken moesten die ze de 'feo saltos' of 'la ultima sonrisa' noemden. dat staat voor de slechte of vieze waterval of de laatste glimlach.... Ik hoef u niet te zeggen dat we het toen helemaal benauwd kregen... Maar ook hier was geen weg terug!
Voor we de laatste 'ultima sonrisa' bereikten moesten we aan de oever uitstappen en een stukje lopen. Dat was een salto van makkelijk 7 meter hoog. Dus veel te gevaarlijk voor met toeristen door te raften. Zelfs onze gidsen hingen hun boten hier aan koorden om ze zo de afdaling laten te maken. Het probleem was echter voor ons, hoe geraken wij terug in ons boot. (Er waren 2 begeleiders bij in kayaks(voor de veiligheid) die ervoor zorgde dat als er iemand in het water viel dat die veilig terug bij de boot gebracht werd.) Dus die mannen begeleidden ons tijdens de korte wandel /kruip routte over de rotsen heen tot op een bepaald punt, net voorbij die 7 meter hoge salto. En daar stonden we op een rots te genieten van het mooie uitzicht totdat 1 van die begeleides zei hier moet ge het water inspringen, We stonden makkelijk 3 meter hoog boven het water!!!! Nu moet ik zeggen, we hebben niet rap bang, maar daar was het gewoon niet nadenken en springen. van een kick gesproken!!!! (ik hoef u er niet bij te vertellen dat het water ijskoud was!!!) Enfin zoals de meeste ons wel kennen hebben we dat parcours volledig en met glans (hmmm een beetje stoef mag wel) volbracht en hadden we alle twee zoiets van : hoe ist al gedaan!!!!!
We zijn ons ervan bewust dat dit zeker niet de bestekope vakantie gaat worden, maar als we telkens zo'n avonturen gaan beleven vinden we dat niet erg. We gaan nu slapen want al de weergoden ons morgen goed gezind zijn dan gaan we de vulkaan van villarica proberen te beklimmen. Om 6.00u s' morgens vertrekken we. Is het slecht weer (regen en mist) dan gaan we een wandeling maken richting de vulkaan. We zijn eens nieuwsgierig hoe dat gaat verlopen met nog pijn ons poep van de rit met het paard en morgen waarschijnlijk spierpijn in onze armen van het roeien)
Hier zijn we weer met onze nieuwsflash. Om 14u zijn we met een busje vertrokken om te gaan paard rijden .. Jennifer vond de vitesse knop van haar paard niet. En Roosje reed op een merrie waarvan het veulen ook mee op wandel was .. Dit zorgde voor spannende momenten als het veulen vast zat of achtergezeten door een grote zwarte hengst. Roosje (haar paard) koos altijd voor het moeilijkste parcour in 5de vitesse. (hoe steiler hoe beter) Dit zorgde voor de nodige schaterbuien.. Jennifer wisselde van paard met de gids, en zat van een 'oud skoda zetelke' ineens in een 'rolls royce'! De gids zal gedacht hebben die heeft kussen genoeg die krijgt een oud zadel. Om 18u zat onze tocht er op en begon het te regenen. Dan was het tijd voor de thermas, lekker warm water van rechtstreeks van het vulkaan gebergte kwam. Nadat we lang genoeg geweekt hadden (alle baden getest inclusief die buiten - roosje toch ) zijn we tegen 20u richting het stadje Pucon vertrokken. Om daar in de vetigste fituur van Pucon en omstreken te belanden voor een churrasco (lees: shoarmavlees tussen een broodje met palta en tomaat samen met "frietjes"). Vermits het weekend was moesten we ene gaan drinken, ne super lekker en grote cocktail ... Het verdere verloop van de avond laten we aan uw verbeelding over... Lekker geslapen hebben zeker wel. Vanmorgen onze verdere activiteiten en onze reis geregeld. Om dan seffe te vertrekken voor een avontuurlijk rafting.
Om 14uur hedden we de bus richting Pucon. Normaal gezien hadden we via via een slaapplaats. maar aangezien die mensen niet opnamen (waarschijnlijk ook op verlengd weekend met de 1ste mei) vertrokken we zonder echte slaapplaats naar pucon waar we om 20.00u s' avonds zouden aankomen. We hadden tijdens de busrit alletwee het gevoel dat de tijd niet voorbij ging, een dutje doen ( zoals de meeste mij kennen ik heb geslapen van toen we Chillan nog niet te goei buiten waren tot 1uur voor aankomst) toen ik wakker werd zei ik tegen roosje, Het was misschien toch niet zo slim om niets te boeken voor we vertrokken. Roosje deelde er mijn mening in. We zagen het alle twee niet echt zitten om geladen gelijk muilezels (echt niet overdreven) in den pikke donker van deur tot deur te gaan en er te vragen om te mogen blijven slapen, nu goed we hadden geen andere keuze. Van toen we in Chillan de bus opstapte zat er al een heel vriendelijk vrouwke langs ons. ik denk ik kan niet meer dan eens vragen of zij ergens een goedkope herberg vind waar we eens kunnen langs gaan. Ah zei de vrouw ik heb nog een 2 persoonsbed vrij staan voor 10000 pesos kunt ge met uw 2 blijven slapen. (7.5euro ieder) tuurlijk zijn we gelijk haar in Villarica uitgestapt (dorpje voor Pucon). Stomme was wel dat we bustickets hadden tot in Pucon maar enfin. In een behoorlijk propere cabaña (toch voor Chilenen) hebben we ons eten mogen opwarmen, een douchke genomen en gelijk 2 blokken in slaap gevallen.
Deze morgen hebben we de bus genomen richting Pucon. Hier blijven we overnachten tot woensdag ook voor dezelfde prijs (iets properder en een prive badkamer) Nm staat er een paardentocht op het programma van 3 uur. Spijtig is wel dat het weer iets te slecht is om de vulkaan op te klimmen. Maar er zijn wel meerdere vulkanen in Chili en misschien is het weer binnen enkele dagen beter, laten we hopen.
Als jullie iets horen over de vulkaan van Chaiten die is uitgebroken, wij bevinden ons eind deze week pas in Puerto Montt en dat is nog een eindje van Chaiten af. dus gene paniek de chansaars in Chili komen niet in gevaar.
Roosje is donderdag morgen goed aangekomen ... vliegtuig had iets wat vertraging maar nog net tijd genoeg voor een djat (tas) koffie voor we de bus namen richting Chillan. Daarna uitgepakt (alweer dikke merci voor de cholade baronnen in Vreren en Nerem) en kennis gemaakt met de kinderen uit het oudste huis, en samen met de kinderen gegeten. Ook merci voor de dvd van de bonte avond en gecko, ik voelde mij weer even onder de mensen (misschien gek voor jullie maar een goed gevoel voor mij!) merci !!!! Dan doodmoe onze beddenbakken in om uit te slapen want het was nodig!! Vrijdagmiddag lekker gaan eten bij Zuster Lucienne, typische kazuela (soep met volledige aardappel, macaroni, groneten, soepvlees,... de chileense Gentse waterzooi). Dan met de Zuster de route een beetje besproken met de mooiste trekpleisters. Namiddag zijn we gaan shoppen, goei wandelschoenen kan altijd handig zijn (zeker als roosje geen gemakkelijke schoenen van thuis meebrengt.. lol). Dan hebben we ook de bus vast gelegd tot onze eerste halte Pucon. En zijn we gaan inkopen doen voor onze trip. s'Avonds onze bagage gemaakt (gepropt) dus niet te veel en grote souveniers verwachten want er kan op dit moment zelfs geen Chileens varkentje meer bij ... dikke lol Roosje heeft mij van de laatste roddels van groot Tongeren op de hoogte gebracht, en dit heeft al voor veel schatterlach buien gezorgd. (wat absoluut deugd deed na zo'n lange tijd)
Dan nu onze routebeschrijving met ongeveer de datums dat we er zullen zijn ... (de route is onder voorbehoud van vulkaanuitbarstingen, aardbevingen of andere natuurrampen hihi). De namen die nu gaan volgen zullen voor de meeste onder jullie wel Chileens (chinees ) zijn maar dan hebben jullie toch een idee en anders check www.google.com of www.youtube.com
3 - 6 mei: Pucon 7 mei: Valdivia 8 mei: Puerto Montt 9-10 mei: Isla de Chiloë 11 - 13 mei: Puerto Montt (Puerto Varas en nationale parken) 13 mei: vliegtuig richting noorden (Antofagasta) 14 mei: Antofagasta 15 - 16 mei : San Pedro de Atacama 17 - 18 mei: La Serena 19 mei: Vicuña (pisco streek) 20 - 21 mei: Valparaiso en Los Andes 22 - 24 mei: Santiago
Het reisverslag met al onze belevenissen volgt (als we tijd en internet vinden wat zeker niet overal het geval zal zijn ..)
Zoals jullie hebben kunnen lezen in het blog bericht van mama en papa was het inderdaad een prachtige week geweest. Mooi weer, goed gezelschap, wat wil een mens nog meer.
Zoals velen weten komen hier regelmatig belgen logeren voor een paar weken. Meestal zijn dat mensen tussen de 20 en 30 jaar die van kindzijnde geadopteerd zijn en graag hun 'roots' komen opzoeken.
Nu voor dat ze werkelijk hun reis boeken naar chili is er al heel wat opzoekingswerk verricht door Lucienne. Dikwijls hebben de kinderen een idee van mijn mama moet ongeveer zo oud zijn, is van daar afkomstig,.... Hun info is dikwijls schaars, en erg verouderd (van toen zij geadopteerd zijn). Dan pas begint de klus voor Lucienne. Het adoptiedossier terug opzoeken. Eens gaan rondrijden in het gebied waar zij woonde, hier en daar eens vragen. Maar in alle discretie. Want dikwijls weten de familieleden van de moeder niet dat ze een kind in adoptie gegeven heeft. Haalt de rondvraag in de buurt niets uit, dan maar eens naar 'registro civil' en daar samen met de bediende in de computer alle namen van de mensen in die regio die ongeveel zo oud kunnen zijn beginnen zoeken. Ik kan u garanderen, er steekt tijd en werk in. Afhankelijk van het aantal informatie dat de kinderen hebben wordt de moeder snel en vaak terug gevonden.
Als op het registro civil een paar kans hebbers blijken te zijn gaat Lucienne een voor een naar die persoon toe en spreekt ze onder 4 ogen (alle 6 want ik mocht telkens mee). De eerste reactie van de moeders is dikwijls erg verward. Er komt iemand die ze niet kennen naar hun toe wil hen onder 4 ogen spreken en vraagt of ze ooit een kind in adoptie gegeven hebben.... Maar de moeders willen uiteindelijk allemaal weten hoe het nu is met hun kind, of ze het goed stellen, werk, huis, kinderen,... Vaak weten de moeders niet meer wie of waar de vader is. De moeders hebben toen die beslissing (moeten) nemen en hebben al die tijd hun verdriet voor hun gehouden. Als de kinderen dan uiteindelijk naar Chili komen, vinden de ontmoetingen dikwijls plaats vanachter in de kerk,... omdat de moeder dikwijls wenst dat er niemand van op de hoogte komt.
Op die tijd dat ik hier ben, ben ik 6 maal mogen meegaan om moeders op te zoeken.
Een mooi moment was zeker toen we de moeder van een meisje gingen opzoeken in San Carlos. Lucienne had na lang zoeken de telefoon nummer vast gekregen van de mama. Nadat Lucienne haar gebeld had gingen we naar de ontmoetingsplaats op het plein van San Carlos. Aan telefoon had de mama verteld welke kledij dat ze aanhad zodat we haar herkende. Nadat Lucienne haar vroeg of ze een dochter in adoptie gegeven had, kon haar geluk niet op. Ze was zelf al jaren aan het zoeken naar haar dochter. Maar de wet op de privacy in chili zegt dat van de moment een kind in adoptie gegeven is er geen enkele info terug mag gaan naar de moeder. Dus haar zoektocht stopte bij het registro civil waar ze enkel de geboorte akte gekregen had, die ze na al die jaren nog steeds met haar mee droeg. Toen Lucienne een foto van haar dochter gaf kwamen de vreugde tranen. We moesten kost wat kost mee naar haar zoon en schoondochter om het nieuws te vertellen dat ze haar 'verloren' dochter terug gevonden had. Ook zoon, schoondochter, nichtjes als de rest van de familie waren zeer tevreden. Ik vond het een zeer ontroerend moment en ben erg blij dat ik er getuigen mocht van zijn.
Ja ja wij leven nog.... We zijn de heel week goed op de 'brats' geweest zodat we eigenlijk bijna geen tijd hadden om op de blog te komen. Maar zet je schap want het volgende ga je niet op 5 min gelezen hebben...
Ik ben dit keer de uitvoerder van dienst de auteur is ons mama. (wat had ge dan gedacht...(lol))
Hier gaan we dan...
De voorbereiding.(Dag 1) Nog nooit was koffers pakken zo moeilijk. Ik wilde graag alles meenemen, maar dat kon natuurlijk niet. Na wat wikken en wegen (vooral veel wegen) hadden we ongeveer een 8kg eigen bagage en 95 kg aan schoenen, ondergoed, schoolgerief, paaseieren en chocolade mee. Om 13u was het dan zover. Afscheid nemen van Jeoffrey. Gelukkig mochten we rekenen op onze chauffeur Lidy en co-piloot Marie- Therese. In Brussel - Zuid wachtte Debke (Deborah) ons al op. Om 16u een beetje geemotioneerd afscheid genomen. Het idee dat het maar voor 13 dagen was in plaats van 10 maanden hielp wel. Om 16.07 vertrok de TGV richting Charles de Gaulles. Daar aangekomen bagage inchecken, sjieke winkels bekijken en wat eten. Ineens wisten we dat er iets op til was. Overal politie, het leger en DOVO. Alles werd afgezet. Het bleek om een bomalarm te gaan. Op hun teken moesten we de oren dicht houden en boem het was gebeurd. Achteraf bleek het om een rugzak met schoolboeken te gaan. Enfin, best spannend, dit hadden we dan ook weer meegemaakt. Eindelijk was het dan zover de vliegtuig motoren draaide op volle toeren. Na 15.13u zouden we landen. Best wel lang maar we hadden er zo naar uit gekeken.
Vrijdag (Dag 2) Aangekomen in Santiago. Even rond kijken hoe en waar we naartoe moesten. Maar ineens als een duiveltje in een doosje stond ze voor ons 'ONS JENNIFER'. Dat het een zeer emotioneel weerzien was kan je je wel voorstellen. Nu nog de busrit van 6 uur voor de boeg, tijd om haar alle groeten van iedereen over te brengen. In de terminal van Chillan aangekomen een typisch Chileense taxi genomen (zo eentje die hier al jaren niet meer door de keuring zou komen) Na heel wat sleuren met onze bagage kwamen we in het apartementje waar Jennifer verblijft aan. Best gezellig en netjes. Doodmoe maar oh zo gelukkig zochten we ons bed op. Kort samengevat een goede reis en een groot geluk dat Jennifer de taal al zo machtig was. Want ik vermoed dat we anders toch wel wat problemen hadden gehad, met Frans en Engels ben je hier echt niets.
Zaterdag (Dag 3) Samen ontbijten, wat hebben we van mekaars gezelschap genoten. Als Debke en Jeof er nog bijwaren was ons geluk compleet. Rondleiding in de kindertehuizen. Eerste indruk hier wordt keihard gewerkt en er is al ongelofelijk veel gerealiseerd met geld uit Belgiê en Nederland. Kennismaken met zuster Lucienne, de tia's en de schattige kindjes. Dan volgde er een foto sessie, wat vonden ze dat fijn. Het deed deugd om te zien hoe gek ze op tia Jennifer waren. Namiddag moesten we nog paaskorfjes afwerken. Materiaal: herbruikbare karton en de kinderen hun zelf ingekleurde tekeningen.
Kennismaken met Mimi en Bart uit Aalst. Mimi werd geadopteerd door een Belgisch koppel toen ze 2 maand oud was en komt nu (op 26 jarige leeftijd) haar roots terug opzoeken. 's Avonds om 22 u met zijn allen naar de Paasmis. De gezangen waren prachtig, gelukkig maar want na een mis van 2.30u was het wel mooi geweest.
Pasen (Dag 4) Lekker paasontbijten. Wat smaakten de met ajuinen geverfde paaseieren(merci tant Marie- therese). 's Middags waren we uitgenodigd bij zuster Lucienne. Bart had de eer om paashaas te spelen. (Jennifer wist wel waarom ze deze taak met plezier doorschoof naar Bart). Met pritt besmeerde zuster Lucienne met plezier zijn aangezicht en handen zeer royaal, zodat de er zeker van was dat de watten goed zouden plakken. Van wat een grote vreugde mochten we getuige zijn. Zoveel pretoogjes bij het rapen van de eitjes. Dankzij de belgische eitjes sponsers hadden ze weer wat extra's. 's Avonds gingen we naar El Carmen. Daar bezochten we het kindertehuis dat Elisa Mattard had opgericht en zagen haar standbeeld. Zuster Lucienne was zo vriendelijk om met ons nog naar de 'Campo' (de bergen) te gaan. Het verschil tussen rijk en arm was enorm. de grote boeren bezaten hectaren grond en de armen wonen in krotten. Echt wraak roepend.
Maandag (Dag 5) Jennifer zag dat er wat scheelde. We moesten inderdaad toegeven dat we ons opgesloten voelde. Hoge hekken, prikkeldraad en overal tralies voor de ramen. Ja mama en papa ze kunnen hier niet anders. De criminaliteit is zo groot dat al wat niet te heet of te zwaar is gestolen word. En als vrouw is het echt af te raden om s'avonds alleen buiten te gaan. Dus besloten we om samen met Bart en Mimi de stad Chillan te bezoeken. Het was er markt (iedere dag trouwens). Het mooiste waren de kiosken. Een vierde van wat we bij ons in de kleine GB vinden was daar uitgesteld op maximum 4 mª. Echt ongelofelijk van ondergoed tot aansteker, noem maar op. s' Avonds gingen we met onze koffers naar zuster Lucienne. 1 koffer vol ondergoed, 1 koffer vol schoolgerief 49 paar schoenen en een cheque van 5725 dat daar tevredenheid was spreekt voor zich. Nogmaals aan jullie allen ene dikke merci!!!
Dinsdag (Dag 6) Jennifer bracht elke morgen de kinderen naar school, voor de rest had ze vrij gekregen. Wat voor ons een luxe was, een persoonlijke gids in zo'n ver vreemd land. Zuster Lucienne had voorgesteld om chauffeur te zijn dus reden we naar Talcahuano(dichtbij Concepcion zo'n 100 km verder). Daar op de vismijn aangekomen zagen we zeeleeuwen die wachtten op afval om op te eten, best fascinerend. Dan samen gaan eten in een visrestaurant. zo steunen we de Chileense bevolking weer, de extra fooi werd zeer begeerd. Dan naar 'Desobocadura'(waar de grote bio bio rivier uitmond in de zee). Totaal niet te vergelijken met onze noordzee. Hemelsblauw water, golven om u tegen te zeggen, graniet grijs strand en prachtige rotsen. Je geniet van het mooie uitzicht en ineens wordt je weer geconfronteerd met de armoede. Tussen de rotsen stond een huisje gemaakt uit alle materiaal dat uit de zee aanspoelde. Niet te geloven dat mensen zo moeten leven, echt mens onwaardig. Dan wordt je weer even wakker geschud en besef je hoe goed we het in ons belgen landje wel hebben.
Woensdag (Dag 7) Vandaag zouden we naar 'Laguna de Laja' gaan. Daar zuster Lucienne niet vrij kon nemen (wat zeer begrijpelijk was) besloten we dan maar om een wagen te huren. Jennifer was de enige die een internationaal rijbewijs op zak had. Dus was de keuze snel gemaakt wie zou rijden. Voor haar was het ook wel even wennen. Na meer dan 6 maanden niet meer achter het stuur gezeten te hebben en wetende als er wat gebeurde je onmiddelijk de gevangenis in vloog. Dat was best wel even slikken. Maar zoals we Jennifer kennen deed ze ook dit weer uitstekend (hmmm stoef, stoef ) Ze toonde ons watervallen die we alleen maar kende van op tv. Nu mochten we ze echt aanschouwen. Echt ongelofelijk mooi. Het moment dat Jennifer en ik mekaar vast hielden en samen de prachtige watervallen bewonderden zal ik nooit meer vergeten. Zowel onze gedachten, onze harten, als de prachtige natuur waren èèn. Eeuwig zal ik dat gevoel van verbondenheid koesteren. We hebben dan een flinke wandeling gemaakt door de lava vallei. Deze werd gevormd na een hevige uitbarsting van de Antuco vulkaan van 1873. Onvoorstelbaar wat zo'n lavastroom hier verwoest heeft. De weder opbouw is al jaren bezig. Ze zijn er zelfs een skigebied aan het aanleggen. Nu afschied nemen van dit prachtige natuurgebied. Nog 230 km terug richting Chillan.
Donderdag (Dag 8) Vandaag mogen we met de wagen van zuster Lucienne op stap. Jennifer als chauffeur, Pope (Prosperina) als gids, Mimi en Bart (een mooi en sympathiek koppel) als vast gezelschap. We trokken naar de Termas van Chillan (een vulkaan). Oh god wat hebben we daar moeten klimmen! Eens boven gekomen konden we de natuurlijke modderbaden zien (wat een hitte). En de vulkaan dampen (wat stonken die, net rotte eieren). Zoals we Jennifer kennen, wilde die de top bereiken, tot ze op een 200 meter van de top in de gaten kreeg dat er een Condor (grootste roofvogel ter wereld) boven haar cirkelde. Ineens waren het er 2. Jen: Er kwam ineens een flits aardrijkskunde van de lagere school boven, waarin ik me herinnerde dat als vogels in cirkels vliegen dat ze honger hebben en hun prooi willen aanvallen.... Maar die prooi was ik!!!! Nu had ze begrepen dat ze maar beter snel de benen kon nemen. Dan weer gans dat traject naar beneden. Wat waren we moe en vuil. Na een goede douche hebben we geslapen gelijk rozen.
Vrijdag (Dag 9) Vandaag gingen we naar Villa Alegre, de wijnstreek. Na het bezoek aan een grote industriêle wijnboer waar 220 mensen waren tewerk gesteld, bezochten we ook een wijn museum. Best wel interessant. Dat we niet zonder wijn naar huis konden keren spreekt voor zich. 's Avonds nog een bbq, ons afscheid van Bart en Mimi, want die vertrokken morgen naar haar broer in Pucon. Dat we een goede keuze in wijn gemaakt hadden wat de wijn betrof kon iedereen beamen. Zoals jullie weten kan ik echt niet tegen alcohol, dus ik hoef er geen tekening bij te maken....
Zaterdag (Dag 10) Vandaag vertelden we de kinderen dat tia Joseline en tio Ghislain morgen richting Santiago vertrekken om maandag het vliegtuig te nemen. Het eerste wat ze vroegen was of we tia Jennifer meenamen. Toen Jennifer vertelde dat ze nog tot Juli bleef waren ze dol gelukkig. Namiddag de artisania winkeltjes gaan bezoeken ( winkels met typisch chileense soeveniers). Jennifer tracteerde ons op een super lekkere ijscreme(ze wist de plaatsjes wel te kiezen). Hoogtijd om alles op de blog te zetten en ook jullie op de hoogte te houden van onze avonturen.
Zondag (Dag 11) Vandaag plannen we koffers pakken, afscheid nemen van de kinderen, tia's en Lucienne en om 16u nm vertrekt onze bus naar Santiago. Daar overnachten we in hotel Monte Carlos. Om maandag om 15u afscheid te nemen van ons Jennifer. Dinsdag om 14.20u komen we terug aan in Brussel- Zuid.
Hopelijk hebben jullie nu een idee hoe onze week er uitzag. We danken Jennifer voor de prachtige tijd en kijken uit naat 10 juli.
Via deze weg willen we laten weten dat de reis goed verlopen is. Het was een blij en emotioneel weerzien. Het weer is hier heel wat anders dan thuis 30 graden. Voor de rest wensen we jullie allen een heel fijne Pasen, reisverslag volgt nog, want we zijn ontzettend moe.
Groetjes Ghislain en Joseline
Ook nog een paar korte woordjes van jullie zotte mus... Uiteraard was dit een dag waar ik al een tijdje naar uitgekeken heb. het weerzien was raar, maar gaf zeker een goed gevoel. In de busritten hebben we al heel wat bij getetterd (wat wilt ge met zo'n 2 viswijven en papa knikt dan maar... hihi). Voor de rest heb ik met alle plezier geholpen met de inmens vele bagage uit te laden (in het totaal 103kg). Het zal u waarschijnlijk niet verbazen dat mama het weer had klaar gekregen om meer mee te nemen....Op zich niet zo'n groot probleem totdat we al deze bagage in een 'gewone' taxi moesten krijgen...In de koffer zaten 3 grote valiezen die er half uitstaken. Gelukkig werd de koffer deksel met een soort elastiek dicht gehouden. De andere bagage dan maar op de schoot en op alle plaatsen waar nog een cm vrij was. Gelukkig duurde die rit maar 5 min.
Toen we alle bagage hadden uitgeladen kon ik mijn ogen niet geloven. Zoveel schoenen, schoolmateriaal,ondergoed, handdoeken,..... niet te geloven. Maar waar ik in alle stilte het gelukkigst mee was , was met de chocolade en de vele kaartjes en briefjes. Ik ben er zeker van dat de kinderen een overheerlijke chocolade festijn tegemoet gaan (waar ik ook stiekem een beetje van zal mee genieten). Graag wil ik iedereen opnieuw bedanken voor de vele inzamelacties, de artikels in de krant, financiele steun en zoveel meer.....
Morgen gaan we al deze dingen overhandigen aan zuster Lucienne en laten jullie met alle plezier het totale bedrag voor de brandtrap weten.
Ontzettend bedankt voor alles, jullie steentjes en stenen doen hier Chillan daveren van geluk.
DANK JULLIE WEL.
P.S: ik denk dat mama en papa hun morgen sinterklaas en paashaas tegelijkertijd gaan voelen, super toch...
De bonte avond was zoals velen weten een succes. Maar dit succes is niet mogelijk zonder de immens vele inzet en handen hulp. Mensen die allerlei dingen gratis geven en doen. Het wordt veel te weinig gezegd, maar ene oprechte merci. Zoals ik tijdens de bonte avond zelf ook gezegd heb is mijn waardering en respect voor iedereen die zijn steentje bijdraagt(maakt niet uit groot of klein) enorm groot. Tot nu toe heb ik nog geen enkele manier gevonden om dat op een juiste manier over te brengen. Ik probeer zoveel mogelijk foto's te te nemen om jullie achteraf te laten zien hoe groot de hulp hier gewaardeerd wordt.
De stukken dat ik heb kunnen meevolgen van hieruit waren gewoonweg subliem. Het was lang geleden dat ik nog zo heb kunnen lachen, maar het deed goed. alsook de vele reacties van mensen achteraf, persoonlijke mailtjes,.... Ene dikke merci aan iedereen.
Als mama en papa hier zijn laten we het officiële bedrag weten dat de bonte avond, de opbrengst van Halloween, de financiele inzamelacties en persoonlijke giften in totaal hebben opgebracht. Als jullie echt heel erg nieuwsgierig zijn kan ik misschien wel een stukje van de sluier oplichten..... of neen,beter niet.... wachten maar (dikke lol)
Ondertussen is de eerste schoolweek hier achter de rug. Erg hectisch dat kan ik u garanderen. Heel veel kinderen gaan naar verschillende scholen omwille van taal/leer problemen. Ook omwille van de verschillende leeftijden is het verschil in scholen zo danig groot. Als ze dan naar dezelfde school gaan hebben ze nog eens bijna allemaal verschillende uren(een gedeelte voormiddag, een gedeelte namiddag). Jongens, jongens tis van uw hoofd erbij te houden. Wat ook hier erg verschillend is, is dat de kinderen hun gerief zelf moeten meenemen. op het einde van het schooljaar krijg je een lijst met materiaal dat er in de eerste week van school MOET zijn. Zo niet kunnen ze het kind weigeren. Het materiaal dat moet meegenomen worden is erg uiteenlopend. Dat gaat van knutselmateriaal, tot poetsgerief, toiletpapier,zeep... De kleuters hebben we de eerste schooldag met ieder een halve vuilniszak materiaal naar school gebracht, om jullie het materiaal van het lagere schoolkind nog te besparen. Nu de mensen hebben niet veel, maar als ze dat allemaal voor hun kinderen MOETEN kopen, dan is het niet ondenkbaar dat ze de eerste weken hongere hebben. Stel u voor dat we dat hier niet voor 1 kind moeten voorzien, maar voor een ganse bende. Ik hoef jullie er geen tekening bij te maken he...
Ja er zit telkens meer tijd tussen ieder blog bericht (behalve tussen die van vandaag).
Wel er zijn hier op korte tijd zoveel kinderen binnen gebracht door gerecht en politie dat er echt alle handen hulp nodig zijn.
Wetende dat dit kindertehuis normaal gezien in totaal een 40 tal kinderen heeft.
We hebben voor het moment
In het eerste huis 40 kinderen van 0 tot 6 jaar,
In het tweede huis 17 kinderen van 6 tot ...deze blijven meestal tot ze afgestudeert zijn,
In het derde huis (gaat begin maart open) komen er binnenkort nog 8 van een andere streek.
In het totaal gaan we een 65 kinderen hebben begin maart!!!
Gisteren kwamen 6 kindjes binnen van 2 tot 2,5 jaar.
Om jullie een ideetje te geven.
Sabine, wat uw vraag betrefd. Ja de kinderen hun haren zijn erg dik. Iedere dag de haren van de meisjes wassen is een ware 'hel'. Als ze onder het water gaan staan, worden hun haren erg moeilijk nat. (het is precies of er ene film op hun haren ligt.) Hun haren klitten verschrikkelijk hard samen, zowel voor de shampoo erin als eruit te krijgen!! En dan heb ik het nog niet over het kammen gehad, dan begint de nachtmerrie pas... Per hoofd ben ik makkelijk 10 min aan het kammen (echt niet overdreven) voor ik alle knopen eruit heb.
Nu misschien is het ook wel omdat ik altijd 'coupe natuur' gehad heb dat ik lange haren wassen zo'n hel vind......
Een tijdje geleden ben ik nog eens secretaresse geweest. Ik heb Lucienne mogen helpenmet de dossiers van de kinderen! Voor het eerst las ik het dossier van vele kinderen in. Wat niet makkelijk was om 2 redenen. - er stonden dikwijls spaanse termen in waar ik een woordenboek voor nodig had.
- maar de grootste reden was, dat je met je neus op de feiten gedrukt wordt. De kinderen lachen altijd, ze springen, dansen, doen dolgraag activiteiten, knuffelen graag, zoeken aandacht,... kortom een kind is een kind. Je weet dat als je in een ver land in een kindertehuis gaat werken dat het niet allemaal rozengeur en manenschijn is. (integendeel) Maar als je dan hun persoonlijk dossier leest en probeert te beseffen wat deze kinderen op zo jonge leeftijd al meegemaakt hebben, of hebben moeten doorstaan...
Ik kan u garanderen, DAAR WORD JE STIL VAN!!!! (wetende dat ik nog niet alles van het dossier gelezen heb...) En dat blijft gewoon op uw vel plakken, het laat je niet los.
Ik kan er echter niet uitgebreider op ingaan omwille van de privacy van de kinderen.
Mama Lucienne (zo noemen alle kinderen haar)runt al zo'n 28 jaar dit kindertehuis. De kinderen waar ze toen mee startte zijn nu volwassen mensen geworden. En zeer geregeld springen er van die generatie nog eens binnen. Al hebben ze werk, een eigen huisje, een eigen leven. Als ze in nood zijn vinden ze steeds de weg terug naar mama Lucienne.
Zo kwam er een van Lucienne's kinderen vertellen dat de in verwachting was, maar dat ze alleenstaande moeder zou worden.( dat is hier vrij normaal). Als er bij ons iemand zwanger is kan men op veel spullen van familie en vrienden rekenen. (en dan spreek ik hier maar enkel over de materiële kant van de zaak). Maar wat als je geen familie hebt... Dan is er nog altijd mama Lucienne. Ja op mama Lucienne kunnen ze altijd blijven rekenen. Ze zorgt ervoor dat ze de belangrijkste babyspullen heeft en dat ze verder kunnen. Maar ook voor een luisterend oor en goede raad kan je altijd bij mama Lucienne terecht!
Op zo momenten sta je stil hoe blij dat we moeten zijn met onze afkomst en de mensen om ons heen!
Iets wat voor vele van ons een normale zaak is.....
) Maar goed alle gekheid op een stokje zaterdag is het feest!!!! Zet de drank al maar koud!!!!!
... Het verdere verloop van de avond laten we aan uw verbeelding over... Lekker geslapen hebben zeker wel.
