Ik denk soms dat ik te gelukkig ben en dat het ooit wel eens zal stoppen. Dat ik te veel geluk heb, te veel liefde ken. Er is niks in mijn leven dat ik zou willen veranderen, het is helemaal niet perfect maar ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Wie kan zeggen dat ze super ouders hebben, dat ze een gezonde familie hebben, dat ze goeie resultaten halen , een tof vriendje hebben en vrienden waar je altijd kunt op rekenen? Ik , ik kan dat! Soms denk ik dan er zal hier iets gebeuren dat ik nooit meer kan veranderen, waardoor ik mooie momenten verspil aan afwachten,denken, bang zijn... Ik ben misschien een beetje een controlefreak dat kun je wel zeggen ja en ik denk te veel na dat ook. Maar bovenal ben ik gelukkig !
Dan word je weer eens verliefd en zeg je dat het de man van je leven is. Want zo voelt het toch? De "ware". Ik durf niet meer te zeggen dat we voor altijd samen blijven maar als het van mij af hing, trouwen we en worden we samen oud. We hebben geen woorden nodig om te zeggen wat we voelen. We hebben nog ons eigen leven en onze eigen privacy. Een spontane lach op men gezicht krijg ik als ik hem zie. Een simpele knipoog maakt men dag al goed. Ik heb het gevoel dat ik misschien wel gelukkig ben en niet meer aan het verleden hoef te denken. Dat het een nieuw begin is en ik van de fouten die ik maakte geleerd heb. Ze zijn nu een afgesloten hoofdstuk! Welkom nieuw begin :)
Sommigen zeggen dat je lot al bepaald is wanneer je geboren word anderen zeggen dat het bepaald word doorheen je leven. Maar ik vraag me dan af zijn sommige mensen dan zo slecht dat ze "daar boven" je het leven ontnemen? Dat ze het leven van zeven jonge ambitieuze mensen uit hun handen rukken? Ik vraag me af wat zijn dan volgens onze "lieve" heer dan allemaal hebben misdaan? In een auto gestapt met zeven waar eigenlijk maar vijf mensen in kunnen? So what ? Deden we dat niet allemaal ooit eens? Mij kan je vertellen wat je wil maar ik vind dat onze "held" wel een beetje overgewaardeerd word. Ik vind het onbegrijpelijk, onmenselijk wat er gebeurd. Het is maar mening natuurlijk...
Toch wil ik mijn steun betuigen aan de families van die zeven jonge studenten. Ze zijn het ook misschien zelfs niet eens met mij. Ik kan me ook zeker niet inbeelden wat ze doormaken maar ik kan ze wel vertellen dat ik met ze mee voel en dat ik toch al een aantal keer deze week aan hun kinderen dacht.
En dan zie je ineens een post van hem op facebook. Ik wou zo graag eens antwoorden en nog eens babbelen en dan denk je zo bij jezelf doe het toch niet. Je gaat weer gekwetst worden,weer een beetje moeten afscheid nemen. Als hij me zou bellen, ik barst in tranen uit, zijn stem alleen nog maar horen,mijn naam zeggen. Vroeger was niks meer vanzelfsprekend om hem te horen vertellen, om zijn stem te horen. Alles aan of over hem doet nu gewoon pijn. Ik denk nog zoveel aan hoe super het vroeger met hem was. Hij maakte van me een beter persoon. Door hem ben ik sterker geworden. Ik liet me niet meer doen door wat anderen over me zeiden want ik had hem. Toen hij wegging stortte men leven in. Nachten heb ik me in slaap geweend. Dagen gehoopt dat het weer een van zijn flauwe grappen was. Maar op een dag moet je het toch maar aanvaarden,dan denk je er zijn ergere dingen. Mensen die hun kind verliezen, ziekte. Naar mijn mening ben ik ook iemand verloren....
ik schrijf hier meestal wel over zware onderwerpen maar vandaag toch de moeilijkste denk ik , de dood. Ik vind dat erover moet gebabbeld worden zelfs met kleine kinderen. Als hun moeder of zo dood gaat moet je hen niet vertellen dat mama eventjes op reis is , zeg het hen gewoon. Ik denk altijd als ik dood hoor , gemis. Je mist iemand in je leven. Ik ben ooit eens naar een begrafenis gemoeten van een meisje van zeventien. Kun je het je voorstellen? Haar familie? Vriendinnen, vriendje ?Dat was echt heftig! En dan zie je ook hoe mensen er mee omgingen; de één weent het er allemaal af de ander kijkt gewoon maar toont niets. De ergste tijd is de maanden erna, de drukte is weg en er word plaats gemaakt voor leegte. als ik aan mijn dood denk, dan zou ik liefst willen sterven met iemand bij me die me graag heeft gezien. En hoop ik dat er iets tastbaars is achter gebleven van me, dat als mensen ernaar kijken en zeggen; ze heeft iets kunnen betekenen voor ons. En dan is er nog iets zoals waardig sterven? Wanneer sterf je waardig? Volgens mij is sterven terwijl je bezig was iemand zijn leven te redden of zo een zeer waardige dood. Maar sterven terwijl je gewoon in je zetel zit afschuwelijk!
Sommige mensen zullen toch altijd in je leven blijven, of op zijn minst er deel van uit maken. Joran is zo iemand ik denk echt nog zo vaak aan hem. Nog altijd kijk ik even snel naar zijn berichten als toen we samen waren. Nog altijd ben ik zo blij als ik een sms van hem zie al is het maar met de stomme woorden" hey cva? X" ik zou Maarten nooit bedriegen ik zie hem er te graag voor, ook al na wat hij allemaal heeft meegemaakt. Z'n vorige vriendin bedroog hem met zijn beste vriend. Ik snap dat niet e, hou kun je zoiets doen, ook al ben je niet meer verliefd er is toch zoiets als respect? Denk ik dan he. Maar ja beetj gezever nu maar ja , alle.
Een goeie vriendin van me is deze week haar vriendje verloren in een verkeersongeluk. Zo oneerlijk, jonge mensen sterven terwijl andere honderd worden. Het ergste van al is ze kon niemand de schuld ervan geven, de schuld voor de moord van haar geliefde. Ik kan het maar niet van me af zetten wat zij moet door maken en wat ik zou doen moest me dat overkomen. Ik zou dat niet aankunnen denk ik , ik zou weg lopen van de pijn van alles. Aan wat verdien je dat vraag ik me dat af ? Moest het gewoon zo zijn of is het een foutje van daar boven? En hoe ga je verder , verder met je leven? Wat moest ik ook allemaal zeggen tegen haar dat alles zou goed komen. Ze gelooft ook niet in sprookjes hoor. Het is de harde realiteit waar we zonder keus mee moeten leren leven, ongeacht of we het willen of niet. Niet iedereen kan dit accepteren en maakt dan een andere beslissing " er uit stappen" maar is dat ook wel juist ?
Zie je die jongen die z'n huiswerk maakt? Hij kon het gisterenavond niet doen omdat hij te druk was zijn beste vriend te overhalen geen zelfmoord te plegen; Zie je dat meisje met teveel make-up? Ze is onzeker, ze moet zich mooi voelen. Zie je hem, die altijd lange mouwen draagt? Hij bedekt zijn littekens.Zie je haar, met goedkope kleren? haar familie kan bijna geen eten kopen, laat staan merkkleding. Zie je dat klein meisje die lacht om elk klein ding? Ze huilt zichzelf in slaap, elke dag. Vraag je je af waarom ze nooit vrienden meeneemt naar huis? Omdat ze bang is dat haar vader dronken is , zoals altijd. Zie je die jongen waar iedereen naartoe gaat voor advies? Hij wenst dat iemand hem advies kon geven. Zie je het meisje dat nooit lunch meebrengt? Ze is verafschuwd van haar eigen lichaam. Zie je haar , met haar dunne buik? ze gaat naar de badkamer om zichzelf te dwingen over te geven, om zo dun te blijven. Zie je die jongen die altijd op zijn nagels bijt? Hij heeft kanker en denkt hoe lang hij nog zal leven. zie je je beste vriend, hij verslaafd aan drugs, maar hij kan het niet vertellen , want je zult het toch niet begrijpen. Zie je die jongen die alles over 9/11 leest? Z'n ouders zijn die dag gestorven. Zie je haar met haar telefoon altijd? Ze wacht op een telefoontje dat haar zus is gevonden na 4 jaar ontvoerd te zijn.
Oordeel nooit op voorhand iemand, als je niet weet wat die al heeft meegemaakt !
Waarom stopt Joran gewoon niet met zenden naar me? Hij had nooit mogen zeggen tegen me dat hij me nu weer terug wil, want nu ligt men leven weer overhoop. Ik zie ze allebei gewoon graag; iedereen zegt maar tegen me hoe kun je nu nog altijd hem graag zien? Voor mij is het gewoon zo simpel ,hij heeft me geholpen toen ik Brian verloor & was er altijd voor me, hij geeft me een goed gevoel. En het voelt als ik hem zou loslaten ik hetzelfde met hem doe als wat Brian met mij deed. Me gewoon dumpen, maar aan de andere kant voel ik me ook schuldig tegenover Maarten, dat terwijl we samen zijn ik aan Joran denk. Mijn leven is soms zo klote e ! iedereen zegt wel Jenna je hebt alles om gelukkig te zijn, liefje, vriendinnen & een super familie , maar toch suckt men leven soms voor dood, zoals nu !
Ik word echt gek! Vandaag voelt het of ik maarten heb bedrogen! Ik kustte met hem maar dacht aan Joran? Ik kan er echt niet over babbelen met hem, is het een teken? Jolien vind van wel, met Joran was men leven één grote puinhoop maar ik was gelukkig! Met maarten ook maar het is anders. Het voelt niet compleet alsof er iets aan het plaatje niet klopt , maar wil ik wel men perfecte leventje zomaar opgeven voor iemand die 2 maanden geleden men hart brak ??
