Het vervolg van dit verhaal wordt regelmatig bijgewerkt. Veel leesplezier Groetjes Jen
Cover van mijn boek
Graag wil ik deze ervaring aan iemand vertellen.
Het is zover! Twee jaar ben ik er mee bezig geweest.
Na veel slapeloze nachten en dromerige dagen eindelijk het beeld gevormd en de tekst vereeuwigd.
Graag wil ik aan u met enige fierheid de geboorte van mijn eerste boek voorstellen. Spreekverbod.
Hoe is het allemaal gegroeid?
In mijn kindertijd maakte ik graag rijmpjes en gedichten, dat ging vanzelf en soms zonder mijn pen op te lichten. Maar, opstellen maken was mijn passie en daar behaalde ik de beste punten mee.
Later met het opgroeien is dat niets veranderd, integendeel ik wou meer doen met al de fantasie die door mijn hoofd raasde. Ik begon ervan te dromen om zelf een boek te schrijven.
Maar een mens zijn leven kan een wending nemen en het levenspad dat je bewandelt kan wegglijden en een andere richting uitgaan. Zo ook bij mij. Ik had geen tijd meer om te fantaseren en het schrijven verdween uit mijn leven. Een gezinnetje kwam in de plaats en zoals iedereen weet vergt het veel energie om dat met veel tederheid en liefde draaiende te houden.
Jaren later, toen ik vooraan in de vijftig kwam werd alles weer rustiger en mijn nog steeds smeulende passie vlamde weer op. Ik verzon een verhaal en begon het letter per letter op te bouwen met de nodige slapeloze nachten en de tientallen verkreukelde papiertjes op mijn bureau.
Nu drie jaar later is het afgeraakt. Twee jaar heb ik eraan gewerkt in het weekend. Daarna anderhalve maand samen verbeterd met een vriend.
Dan kwam de zoektocht met veel hindernissen naar een uitgever die ik uiteindelijk acht maanden later heb gevonden.
Ik geef jullie graag de korte inhoud van mijn telg.
Een jonge vrouw die haar man moet smeken om eens vakantie te nemenomdat hij eenworkaholic is, krijgt eindelijk haar zin. Ze vertrekken naar India omdat Nic er moet zijn omeen paar zaken af te handelen.
Hoewelzijn vrouw liever een andere bestemming had gewildberust ze in de situatie.
Wat haar niet zo goed bevalt, is dat ze haar beste vriendin niet kan meenemen. Ze wordt lichtjes geforceerd door haar man om zich te laten vergezellen door een vervelende nicht. Eens op Indische bodem verloopt alles zoals verwacht. Tot de man waar Nic zaken mee doet hem aanpakt over een deal, die destijds misgelopen was en hem heel veel geld heeft gekostHij wil zijn geld terug.
Alles neemt een heel andere wending dan gepland. Wat een ontspannen en leerrijke vakantie had moeten worden, verandert in een helse nachtmerrie.
Niets wordt aan het toeval overgelaten. Niemand blijft gespaard.
En ja, ik ga nog een boek schrijven en met veel plezier.
Ik heb jullie de vorige keer verteld dat ik een uitgever had gevonden. Maar hoe?
Ik had gewoon op de belangrijkste gemikt o.a. Standaard Uitgeverij en Houtekiet. Ik dacht als ik het niet waag kan ik niet winnen en contacteerde hen met de vraag of ik mijn manuscript mocht binnenbrengen. Twee dagen later ben ik het in gezelschap van mijn man gaan afleveren. Het kon twee tot drie maanden duren eer ik een antwoord zou krijgen van hen. Goed, ik als beginneling was al zeer vereerd dat ik het had mogen brengen en met een gevoel van voldoening keerde ik huiswaarts. De eerste weken wist ik dat ik niets moest verwachten dus ik berustte in de situatie. Plots, nog geen maand later kreeg ik een bericht van Standaard Uitgeverij in mijn mailbox met als onderwerp "Spreekverbod." Ik durfde het bijna niet te openen. Met gemengde gevoelens tuurde ik naar het scherm van mijn pc. Uiteindelijk ging ik eerst nog een tas koffie halen om de eventuele afwijzing nog wat uit te stellen. Na enkele minuten stond ik even ver en zat ik weer voor het scherm. Ik opende het bericht met mijn ogen naar iets anders gericht. Dan ineens gefocust op de tekst, die heel kort was, om vervolgens de afwijzing te lezen en te voelen in mijn maag. Ja! Ik was teleurgesteld. Maar ach, er was nog Houtekiet dacht ik om mezelf te troosten. Een tweede maand langer wachten ging nog. De derde maand werd mijn geduld zwaar op de proef gesteld, en het bleef niet bij drie maanden, het ging er over. Op hun website stond dat je de uitgeverij niet zelf moest contacteren, dat zouden zij wel doen als ze klaar waren met het lezen. Twee weken waren ze over hun beloofde termijn en ik had er genoeg van. Ik belde Houtekiet op met de vraag of ze al meer wisten. Ik zei hen dat ik dacht dat ze mij vergeten waren omdat ze nog steeds niets van zich hadden laten horen. De receptioniste verbond me door en dan vroeg een vriendelijke stem waarover het juist ging. Na het nogmaals herhaald te hebben wist de dame te zeggen dat mijn manuscript naar een tweede lezer was. "En wat houdt dat in?" Vroeg ik haar. Ze vertelde me dat als de eerste lezer twijfelt het naar een tweede wordt doorgegeven. "Dat is dus goed nieuws ?" Zei en vroeg ik tegelijk. "Inderdaad mevrouw. Ik laat u iets weten van zodra ik meer weet." "Bedankt. Hopelijk zal dat positief zijn dan." Antwoordde ik haar nog. "Ik hoop het voor u." Klonk ze nog altijd even vriendelijk. Ze kon het zelfs zo laten klinken alsof ze met me begaan was. De dag daarna kreeg ik het teleurstellend nieuws dat het toch afgekeurd was. Weet je, ergens diep vanbinnen was ik toch fier op mezelf dat ik van zo een uitgeverij had mogen horen dat het naar een tweede lezer was geweest. Toch!?
Ik gaf de moed niet op en begon op internet naar andere Belgische uitgeverijen te zoeken. Bekend of onbekend dat kon me niet schelen. Pfff, het was onoverzichtelijk wat ik allemaal voorgeschoteld kreeg. http://www.b9.nl/uitgevers/belgie.htm Hoe moest ik hier in godsnaam aan beginnen? Iedere uitgever die erop kwam klikte ik aan om te zien welke genres hij uitgaf, en al snel merkte ik dat er eigenlijk niet veel waren die fictie uitgaven. Ik was teleurgesteld omdat het er alleen maar moeilijker op werd. Enkele heb ik aangeschreven, en ieder keer mocht ik het manuscript opsturen in een bepaald formaat en lettergrootte. Nee, het is niet eender en het mocht ook niet online. Iedere keer weer zegden ze dat ik enkele maanden moest wachten voor er antwoord zou komen. Ja zeg, ik kon toch geen vijf zes keer het manuscript gaan afdrukken en per post opsturen, en dan moet je er nog zegels bijsteken plus omslag om het terug te sturen. Ik was echt niet van plan om er nog maanden te laten over gaan. Het werd voor mij tijd dat het nu maar eens gedrukt werd. Was dat nu zoveel gevraagd! Ik had er wel lang aan gewerkt hé! Maar ik gaf niet op en zocht verder. Hoe meer ik surfde hoe meer ik tegenkwam. Op een bepaald moment zag ik iets: "Publiceer je eigen boek". Ah! Was dat misschien iets voor mij? Ik klikte op de link en kwam terecht bij Nederlandse online uitgeverijen, o.a. "Free Musketiers". Dat zag er heel aantrekkelijk uit en ik stuurde een mail met mijn manuscript bijgevoegd. Ja, inderdaad bij hen kon je het in Word doorsturen. Het was maart, de periode dat wij in verlof gingen en ik dacht, dit is een goed moment, tegen dat we terug komen heb ik misschien nieuws. We vertrokken en zoals gewoonlijk als ik in verlof ben dan denk ik niet aan de zorgen van het thuisfront. De vakantie vloog voorbij en het was tijd om weer huiswaarts te keren. Ik was goed uitgerust en zat weer vol energie. Het duurt nooit lang of de koffers zijn uitgeladen, de inhoud gewassen en de pc gaat op om te kijken wie er iets gedropt heeft. Tientallen mails zitten er gewoonlijk in en dat zal ook jij kunnen beamen. Tot mijn verbazing zat er mail bij van "Free Musketiers" er stond op: "We zullen maar meteen met de deur in huis vallen, wij willen je boek uitgeven." Ze vroegen, of ik bij "akkoord" contact met hen wou opnemen om het verloop uit te leggen. Daarna gingen ze het contract opsturen en had ik nog twee maanden tijd om het aandachtig te lezen en erover na te denken. Super, vond ik dat en ik mailde onmiddelijk terug. Yes! Het is me gelukt flitste het door mijn hoofd. Euforisch dat ik was, liep ik naar mijn man om het heuglijke nieuws te vertellen. De maandag erop belde ik hen. Ik kreeg een man aan de lijn die rustig vertelde hoe alles in zijn werk zou gaan. Als er vragen waren mocht ik ze aan hem persoonlijk richten per email of telefoon. Na ons gesprek voelde ik me gewoon goed. Ik was gerustgesteld. Enige tijd later kreeg ik het contract in de brievenbus.
Middenin het verhaal dat ik je vertel kwam er geweldig nieuws voor mij deze week. Dus, je ziet dat ik er nog steeds mee bezig ben. Ziehier het resultaat ervan.
Terwijl ik de omslag uit de bus haalde zag ik de grote letters "Free Musketeers" erop staan. Dit was geen droom meer maar werkelijkheid. De adrenaline liet zich voelen. Ik kon niet snel genoeg terug binnen zijn om het te lezen. Ik plofte me op een stoel en doorbladerde het contract dat in dubbel was opgemaakt en uit acht blz. bestond. Dan begon ik het van in het begin te lezen. Het duurde niet lang of ik stootte op regels waarvan ik niet goed wist hoe ik ze moest interpreteren. Tja, als je niet gewend bent om zo een contract te lezen dan lijkt het allemaal een beetje bedreigend. Uiteindelijk heb ik het helemaal doorgenomen, niet één keer maar meerdere keren. Toch bleef ik met vragen zitten en ik besloot om naar "Free Musketeers" te mailen om klaarheid te krijgen. De volgende dag kreeg ik reeds klare en duidelijke antwoorden. Sommige antwoorden bevestigden mijn vermoedens waarvan ik had gehoopt dat ze verkeerd waren geweest. Ook moest ik hen 50 emailadressen geven waar zij de promotiemails konden naartoe sturen. Verdorie! Het was allemaal niet zo eenvoudig als het leek. Ik begon te twijfelen of ik dit wel zou doen: "Wat als ik niet alles kan nakomen wat zij vragen. Misschien is het beter om het wat minder groots te zien, tenslotte wilde ik ooit maar één exemplaar voor mezelf om te kunnen zeggen: dit is nu mijn werk." Neen, die gedachte schoof ik al snel terug opzij, daarvoor had ik te lang aan mijn boek gewerkt. Als de kans er dan toch was kon ik ze maar beter benutten. Maar ik bleef mij afvragen of het niet beter zou zijn om toch maar iemand te zoeken wat dichter bij de deur. Zo kwam ik terug bij de Belgische uitgeverijen terecht. Ik stond terug even ver. Nergens dus! Misschien moest ik alles maar even laten rusten tot ik te weten kwam hoe het allemaal in zijn werk ging. Die gedachte was er wel, maar de drang om door te gaan was véél groter. Ik liet het contract aan een paar mensen lezen en vroeg wat zij ervan dachten. De ene zei: "Er staat niets mis in, dat is een normaal opgesteld contract." Dat was een professioneel inzicht. De andere zei: "Euhm...toch eerst goed nadenken voor je zoiets tekent." Dat was het inzicht van een vriend. De derde zei:"Oei! Dat zijn wel veel emailadressen die je nodig hebt. Stel dat je dat niet haalt, en gaan ze die mensen niet blijven lastig vallen met allerlei reclame." Dat was het gezonde boerenverstand. Pff, dit bracht me allemaal geen stap verder. Ik had er eigenlijk even genoeg van. Ik besloot om het contract opzij te leggen aangezien ik toch een aantal maanden respijt had. Volledig tot rust kwam ik echter niet en op een bepaald moment kreeg ik het lumineus idee om al mijn boeken uit de boekenkast te halen om te zien door wie ze waren uitgegeven, Plots kreeg ik een bepaald boek in het oog en dat bracht me op een idee...
Ik nam het boek met de titel "Hij & Ik" dat me zo bekend voorkwam er tussenuit en opende het op zoek naar de uitgever. Hm...geen bekende. Dan maar even zoeken op het net, maar ook daar vond ik niets terug. De persoon die het boek geschreven had was een oude kennis van mij en ik besloot om haar te contacteren. We hebben toen een lang gesprek gehad, alhoewel het gedeelte over de uitgever snel was opgelost. Het antwoord was negatief. Ze lag in conflict met de uitgever en er was een rechtszaak aan de gang. Dat was dus niet wat ik wilde horen. Ze vroeg me waarom ik dat allemaal wilde weten: Ik vertelde haar waarmee ik bezig was en dat het zo moeilijk was om een geschikte uitgever te vinden. Zij kon niet anders dan dat beamen. Toch kreeg ik een dikke en welgemeende proficiat voor mijn eerste boek "Spreekverbod"en zei ze dat ik het niet mocht opgeven. Tja, dat was natuurlijk een dikke pluim die langs mijn neus vloog, maar mijn weg was nog lang niet geplaveid. Zelfs niet één steen. Na ons gesprek heb ik al de fictieboeken die ik bezat apart gelegd en enkel die uitgeverijen opgezocht. Spijtig genoeg waren er bij die niet meer bestonden. Bij nader inzien waren het boeken van in de jaren stillekes. Daarna heb ik al de boeken netjes terug in de kast gezet en ik geef eerlijk toe dat ik me goed moest bedwingen want ik had ze liever in het rond gezwierd. Ik zat echt met mijn handen in mijn haar, ik wou altijd alles toch zo goed doen en nu... nu moest ik op anderen hun goedkeuring wachten, niet één maand maar soms wel drie. Iedere avond was ik ermee bezig tot diep in de nacht. Mijn hoofd stond op springen en ik kreeg wallen onder mijn ogen van slaaptekort. Dit kon zo niet verder ik was van mijn hobby een nachtmerrie aan het maken. We waren nog maar enkele dagen verder en "het begeerde contract" lag nog steeds voor mij op mijn bureau. Ik besloot om de bedenktijd van "Free Musketiers" op te nemen tot de laatste week. Als er daartegen niets uit de bus kwam zou ik het toch tekenen maar misschien onder eigen beheer. Dat zou ik dan wel besluiten als het zover was en ik al de voor- en nadelen op een rijtje had gezet. Een paar weken gingen voorbij en er veranderde niets noemenswaardig. Tot de telefoon rinkelde...
De telefoon belde maar ik bevond me in een ongemakkelijke situatie. Ik was met schilderwerken bezig en stond op de ladder met pot en verfborstel in de hoogte. Ik zou straks wel zien wie het was en eventueel terugbellen. Mijn dag was zo hectisch geweest dat ik het telefoontje vergat en gewoon verder ging met dingen die ik nog moest doen. De volgende dag ging ik mijn manuscripten terughalen bij "Standaar uitgeverij" en "Houtekiet". Dus de volgende morgen nam ik samen met mijn man de tram naar de Mechelsestw. en linkeroever om later terug te keren met mijn bundeltjes papierwerk. Thuis aangekomen opende ik de enveloppen om te zien in welke staat ze waren. Ik was zeker dat er hier en daar wel vlekken zouden te bespeuren zijn of van die gehaatte (alleszins door mij) ezelsoren. Het viel mijn man op dat het manuscript van "Standaard uitgeverij" nog in dezelfde toestand was als voor ik het had afgegeven. "Dat is niet eens gelezen." Zei hij. "Hoe? Dat is niet gelezen?" Zei ik misnoegd. Ik wilde zoiets niet horen en zei hem dat het wél gelezen was. Later toen ik alleen was heb ik het manuscript voorzichtig doorbladerd en moest ik toegeven dat hij gelijk had. Geen enkel, zelfs geen minuscuul kreukje was in het papier te bespeuren. Hoe konden ze nu zoiets doen? Nu wist ik wel dat het slechte tijden waren en dat het voor hen misschien vanzelfsprekend was dat ze het bij hun bekende schrijvers hielden omdat ze dan zeker waren van hun inkomsten, maar gewoon niet lezen? Daar stelde ik me toch vragen bij. Wisten ze dan niet wat het teweeg kon brengen bij iemand die er jaar en dag aan gewerkt heeft en daar fier op is. Hoe kon ik nu zulke dingen blijven negeren of opzijschuiven? Ik ben ook een mens van vlees en bloed, dus kwetsbaar! Nadat ik een potje gejammerd had tegen mijn man die er zijn kop al van vol had vroeg hij of ik al gekeken had of er nog iemand had gebeld ? "Oh ja, er zal nog iemand opstaan van gisteren." Zei ik "Dat ben ik rats vergeten." Zijn opzet om van mijn gejammer af te geraken was geslaagd. Ik ging kijken naar het nummer en belde ernaar "Hallo met El." Klonk het aan de andere kant. Het was de kennis van vroeger die me onmiddellijk vertelde dat ze goed nieuws had.
Ik kreeg geen kans om nog iets te zeggen. Onmiddellijk begon ze te vertellen dat de vorige keer toen ik haar contacteerde ze al iemand had die haar boek (tweede druk) ging uitgeven, maar ze moest eerst even informeren of ze het nummer mocht doorgeven. Ze vroeg of ik iets had om te schrijven, gaf me het nummer en ik mocht haar bellen. Een warme gloed van energie ging door mijn lichaam van voldoening. Ik bedankte haar hartelijk voor het goede nieuws. Toen ons gesprek afgelopen was, wat ik lichtjes geforceerd had heb ik de uitgeefster opgebeld. Die zelfde week nog had ik een afspraak. De uitgeefster was in de eerste plaats iemand die El had leren kennen via haar boek en daarna ter plaatse was geweest voor een gesprek en daar sterk in geloofde. Zo waren ze dus bevriend geraakt en was ze zelfs bereid om als uitgeefster te fungeren omdat het de vorige keer verkeerd was gelopen. Maakte mij niet uit hoe het begonnen was als mijn boek maar werd uitgegeven. Het was wel zo dat ik het haar als beginnende zelfstandige wou gunnen. Op de koop toe was het hier niet zover vandaan. De dag van de afspraak was aangebroken en in de namiddag vertrok ik naar mijn bestemming. Ik parkeerde mijn wagen verderop zodat ik niet direct vanuit mijn wagen bij haar binnen moest stappen. Met mijn manuscript "Spreekverbod" onder mijn arm begon ik aan de korte wandeling terwijl kon ik nog een beetje de zenuwen van me afschudden. Toen ik aanbelde kwam er een vrij jonge dame opendoen die me hartelijk verwelkomde. Bij een tas koffie hebben en we alles zowat besproken en ik liet mijn manuscript achter bij haar. Later zou ze het lezen en me laten weten wat ze ervan vond. Als een opgelucht mens reed ik weer naar huis. Eindelijk was er vooruitgang.
Nu ik iemand gevonden had werd ik een beetje nerveus. Natuurlijk had ik mijn manuscript "Spreekverbod" al aan andere mensen laten lezen vooraleer ik er nog maar aan had gedacht om het naar een uitgever te sturen. Ik vroeg het aan iemand die boeken verslindt, aan iemand die alle soorten verhalen leest en aan iemand die bijna nooit leest. Alle drie de meningen waren achteraf gelijkaardig: Het leest heel vlot en het is moeilijk om neer te leggen en dat einde... dat verwacht je niet. Maar nu was het contact veel persoonlijker en alles leek ineens zo dichtbij. De dagen duurden lang en mijn nachten waren woelig. Mijn leed was van korte duur want al na een paar dagen belde Wen (de uitgeefster) me om te zeggen dat ze het ging laten drukken. Ze had het verhaal gelezen en zei dat ze er middenin had gezeten en er soms echt van aangedaan was. Dus met andere woorden: Mijn verhaal was goed!! Mijn mondhoeken krulden opwaarts van gelukzaligheid en het gevoel dat door mijn lichaam ging moet ik je zeker niet vertellen. Toen ons gesprek bijna ten einde was begon Wen de minpuntjes op te noemen waar ik iets moest aan veranderen en die minpunten waren: Er stonden nog een paar foutjes in en ze had ze niet genoteerd en sommige van de zinnen stonden te ver uit elkaar, soms wel twee spaties tussen twee woorden. Voor mij was dat laatste niet abnormaal ver omdat ik het in boekformaat had geschreven en Wen had het gelezen in A4 wat natuurlijk een pak groter is en daardoor de zinnen verder uiteen getrokken werden. Ik vroeg haar tegen wanneer het moest klaar zijn. "Tja, ik zou het toch graag woensdag bij de drukker hebben." Antwoordde ze. Het was zondagnamiddag en ik had dus drie dagen tijd om alles nog eens na te kijken en al mijn woorden te splitsen om de zinnen dichter bij elkaar te krijgen. Ik zei haar dat ik er dan maar beter onmiddellijk aan begon. Einde gesprek. Ik zette me voor mijn pc om met veel moed aan mijn grote opgave te beginnen , maar toen ik een dertigtal blz. verder was brak het zweet me uit. De persoon die me geholpen had met al de fouten eruit te halen was de dag ervoor in verlof vertrokken en het laatste wat ik wilde was hem gaan storen tijdens zijn rustperiode. Ik was ook bang om fouten te maken door de druk die erachter zat dus ik moest me enorm concentreren op de tekst en de splitsing van de woorden omdat sommige zinnen anders stonden daarna. Ik was veel te weinig op de hoogte geweest van de instellingen van mijn pagina's en dit was het resultaat ervan. Zal me niet meer overkomen! De spanning steeg naarmate ik dichter bij de deadline kwam en de vermoeidheid begon me parten te spelen. Mijn concentratie verzwakte.
Woensdagavond! Na drie lange avonden intensief gewerkt te hebben had ik mijn manuscript klaar. Ik had het er warm van en mijn geest was aan de suffe kant. In de hoop dat nu alles in orde was zette ik het in pdf-bestand en stuurde het door naar Wen. Ik vroeg haar om het nog eens na te kijken. Toen ik haar 's maandags contacteerde om te vragen of alles goed verliep kreeg ik te horen dat ze nog moesten beginnen. Tja...ik had niets in de pap te brokken natuurlijk, maar dat had ik niet verwacht. Het werk lag bij de drukker nu. Alhoewel, als ik er even bij stilstond dat mijn boek nu echt gedrukt ging worden begon ik mezelf een paar vragen te stellen: Ik als kleine peanut...wat ging ik nu doen? Een boek laten uitgeven, en wie zou dat dan wel kopen? Er zijn al zoveel boeken op de markt. Je kent het gezegde toch 'Onbekend is onbemind.' Ach ja, ik verplichtte mezelf om te stoppen met doemdenken en zou wel zien wat er van kwam. Ik kreeg nog een paar mails van de drukker betreffende de titel "Spreekverbod", de korte inhoud en mijn biografie. Die zaken moest ik nog eens apart doorsturen. Diezelfde week begonnen ze met het drukken van de eerste honderd boeken. De week daarop was ik afgesproken met Wen om de boeken te komen bekijken. Een goed gevoel viel als een sluier over me heen. De tijd ging traag voor mij want ik was echt benieuwd om mijn losse bladen in boekvorm te zien. Vrijdag, ik vertrok naar Wen en belde aan, toen ze in de deuropening verscheen zag ik aan haar gezicht dat er iets mis was. "Ach nee, waarom zou dat nu", suste ik mezelf. Ze liet me binnen, nam direct de doos met boeken en zei:" De kaft is heel goed meegevallen en het is een mooi boek geworden. Maar..." en dan kwam wat ik vermoed had toen ze in de deuropening verscheen. Ze sloeg een boek open en zei dat er iets misgelopen was en dat er ergens een halve zin ontbrak en toonde me waar. Ze zei dat het eigenlijk wel spijtig was omdat voor de rest het boek wel in orde scheen te zijn. Ik bekeek de zin en begreep niet hoe dat kon. Ik had zo goed opgelet. Toch kon ik het niet nalaten om te zeggen dat de druk die erachter zat te hoog was geweest en zo fouten ontstaan. Enfin, het was gebeurd en onomkeerbaar op dit moment. Eigenlijk was het nog een geluk met een ongeluk, want de zin was perfect te lezen zonder enig vermoeden van een verloren gedeelte. Ik vertrok bij haar met vijventwintig boeken in mijn armen die ik zelf ging verkopen aan vrienden en kennissen.
Tijdens het drukken van het boek had ik me bezig gehouden met het maken van een promotiemail die ik zeer geslaagd vond. Die mail stuurde ik naar al mijn kennissen en vrienden in de hoop op een positief antwoord. Geduldig wachtte ik af... geen reactie, zelfs na vijf dagen had ik nog geen enkele bestelling doorgekregen. Tja, dat het nu ineens van een leien dakje zou lopen had ik niet verwacht. De zesde dag zat de eerste bestelling in mijn mailbox. Ik was tevreden, ja zelfs door één boek te verkopen was ik dat al. Dat was tenslotte al een stap verder dan het ooit mijn bedoeling was geweest. De dagen en weken daarna verkocht ik mijn eerste vijfentwintig boeken en had nooit verwacht dat het zo snel zou gaan. Ik bestelde bij Wen de volgende vijfentwintig boeken en weer waren ze vrij snel weg. Tegelijkertijd kreeg ik al reacties van mensen die het boek al uit hadden of er in begonnen waren:
-Gisterenavond in begonnen en gelezen tot 12h, zit aan blz. 140. Kon hem moeilijk wegleggen en leest heel vlot. Vanavond begin ik er terug aan. -Ik heb je boek uit. Oef! Eerst even bekomen en dan u een enorme proficiat wensen. -Amai, je hebt je fantasie weer de vrije loop gelaten. Mijn eerste boek ooit helemaal uitgelezen. -Hij is uit. Nelly doet me soms denken aan jou. Maar dat einde godvd.... -Je boek in één ruk uitgelezen. Goed verhaal! Op naar de volgende.
Dit zijn enkele van de vele sms'jes en mails die ik met veel plezier heb mogen ontvangen . De reacties waren gelijkaardig en dat was heel positief, zo kon ik er vanuit gaan dat het echt zo was. Ik was benieuwd hoe mijn boek "Spreekverbod" op http://www.boekenbank.be/boekenbank-web/boekenbank/public/title/detail?isbn=9789081609807 en op http://www.boek.nl/bekijkboek/9789081609807/Spreekverbod stondt te prijken, maar het was enkel de titel met daarnaast een lege witte rechthoek waar normaal de cover van het boek in staat. Regelmatig ging ik kijken en steeds de titel met de witte vlek ernaast (is intussen wel in orde natuurlijk). Ik mailde naar Wen om te vragen wat er misliep. Volgens haar moest dat in orde zijn want bij haar eerste boek was dat vanzelf gegaan. Ik vond het eigenaardig want er was nog een boek met dezelfde titel die dan toevallig ook nog op hetzelfde moment was uitgegeven en daar was wel alles van in orde. Titel, cover en korte inhoud. Ik vroeg aan Wen of ze daar toch nog eens wou voor bellen en dat deed ze. Aan de andere kant van de lijn wisten ze te vertellen als ze wou dat het in orde werd gebracht ze een distributeur moest nemen en die zou alles regelen voor haar. De prijs van de distributeur was 27 euro per dag en dat kwam aan als een mokerslag.
Terwijl de uitgeefster enkele distributeurs contacteerde maakte ik reclame voor mijn boek "Spreekverbod." Ik zocht op internet alle mogelijke magazines: Flair, Nieuwsblad, Tv blad, Feeling, Libelle enz.. op en contacteerde hen om te vragen of er enigszins een mogelijkheid was om via hun magazine mijn boek te kunnen promoten. En nu maar wachten.... Wen belde me om te zeggen dat het onmogelijk was voor haar om een distributeur te nemen wegens 'veel te duur', wat ik uiteraard heel goed begreep. Als beginnend en jonge uitgeefster kan je zomaar geen 27 euro per dag missen. De 'witte vlek' in plaats van de cover moest dan maar blijven staan. Ze ging zien wat ze verder nog kon doen. Oké, ja zeg alle begin is moeilijk dacht ik, ze zal haar weg wel vinden. Minstens één keer per week ging ik zien of de cover er al op stond en na meer dan een maand later stond nog steeds de bekende' witte vlek' daar met enkel de titel. Ook op Boekenbank.nl was dat het geval, alleen stonden daar iets meer gegevens op maar niet volledig en niet allemaal correct. Bij Boekenbank.nl kon je wel de juiste gegevens doorsturen en dat werd zo snel mogelijk aangevuld door hen. Zo stond er te lezen. Onmiddellijk heb ik een mail gestuurd met de correcte gegevens. Twee weken later stond het nog niet aangevuld. Ik liet het daar niet bij en mailde terug en zei dat ze me een enorm plezier zouden doen met alles aan te vullen enz... Diezelfde dag mailde ik ook naar Boekenbank.be wat de cover en de ontbrekende gegevens betrof. De dag erna kreeg ik een mail met bijlage waarin stond hoe ik alles naar hen kon sturen om het alsnog in orde te brengen. Dus, ging het dan toch zonder distributeur? Opgelucht kon ik de week daarna vaststellen dat zowel Boekenbank.be als Boekenbank.nl alles in orde hadden gebracht. Ik mailde naar Wen om te zeggen dat alles er eindelijk op stond. Daarna las ik in haar mail dat ze nog had gebeld en het nog steeds niet in orde was. Later had ze nog gemaild en toen bleek dat we hen tegelijk lastiggevallen hadden en waarschijnlijk waren ze het beu geworden met alle gevolgen van dien, of was het louter toeval? We zullen het nooit weten, maar onze pogingen waren althans gelukt. 'De aanhouder wint.' Intussen waren we al een tijdje verder en kreeg ik antwoord van TeVe Blad: "Spijtig genoeg zetten wij geen boeken meer in ons blad, toch wens ik u verder nog veel succes met uw boek." De andere magazines hebben niets van zich laten horen. Geen respons krijgen is de schuld van centrale computers, of tenminste van persoon die ervoor zit.
Aangezien ik van zo goed als niemand antwoord kreeg moest ik verder zoeken om reclame te maken voor mijn boek. Ik ging langs krantenwinkels in Mortsel om te vragen of ik mijn boek bij hen tentoon mocht stellen mits een vergoeding natuurlijk. Ja, dat kon zeker, geen probleem, voor hen alleszins toch niet want als ik vroeg wat mijn bijdrage was dan antwoordden ze zonder blozen: "Dertig procent." In de krantenwinkel waar mijn man klant was vroegen ze zelfs nog vijf procent meer. De uitgeefster wou dat niet betalen en ik wou niet opleggen om mijn boek te kunnen verkopen. Ik zou wel gek geweest zijn. Als laatste poging ben ik naar de krantenwinkel gegaan waar ik altijd kwam en na mijn vraag aan de baas om mijn boek bij hem te mogen leggen en wat het me zou kosten zei hij: "Dat mag jij zeker en dat kost iemand die hier klant is niets." Wouw...dat was tof van die man. Ik heb het hem twee keer laten zeggen omdat ik dacht hem verkeerd begrepen te hebben. Ook mijn broer had geïnformeerd in de krantenwinkel waar hij komt en ook daar was het gratis. Er zijn nog wel mensen die iemand willen helpen op deze aardbol maar ze worden zeldzamer. Wen (uitgeefster) mailde en belde naar boekenwinkels zoals de Club, Fnac en Standaard Boekhandel om ook daar het boek "Spreekverbod" te kunnen verkopen. Er werd een aantal keren over en weer gebeld en gemaild en tegen dat je uiteindelijk een antwoord kreeg dan was het op de koop toe nog negatief ook. Bij Club en Fnac zeiden ze dat ze met nieuwe schrijvers en uitgevers momenteel niet in zee gingen, dat ze het hielden bij de schrijvers die ze nu hadden. Tja, het is voor iedereen crisis. Wat Standaard Boekhandel betrof daar had Wen het telefoonnr. van een grote baas gekregen, het was hij die besliste of het boek al dan niet in de winkel zou komen. Het eerste telefoontje bracht haar niet verder dan: "Mail alles maar eens door en ik bekijk het dan wel." Daarna heeft Wen enige weken gewacht op een antwoord wat maar niet kwam en heeft hem nogmaals opgebeld met de vraag of hij haar mail ontvangen had. Zijn antwoord daarop was: "Tja, stuur dat nog eens door want ik weet zo direct niet waar die mail zit." Dat zijn dan mannen aan de top! Hij wist haar ineens te zeggen dat als het boek enkel te bestellen was ze dertig procent vroegen en als het boek in de winkel kwam vijfenveertig procent. Wen zei hem dat het echt wel veel was voor een beginnend uitgeefster om zo een bedrag te betalen. Het antwoord aan de andere kant luidde: "Er is niemand die zegt dat jij bij ons moet komen. Je wil ineens bij de grootste dan moet je daarvoor betalen. Een verbaasde Wen wist eerst niet goed wat te antwoorden maar herpakte zich en antwoordde dat als ze het niet probeerde ze het ook niet kon weten. "Stuur me alles nog maar eens door en we zien dan wel" waren zijn laatste woorden voor hij het gesprek beëindigde. Enkele dagen later kreeg ze antwoord.
Wen belde me op om te zeggen dat ze bericht had gekregen van Standaard Boekhandel en dat ze de mail ineens naar mij had doorgestuurd omdat het niet geloofwaardig zou klinken als ze het zelf vertelde. "Ga kijken," zei ze met nadruk. Met een raar gevoel ging in naar mijn pc en startte hem op, terwijl was Wen al aan het vertellen wat er zoal in stond. "Euh...meen jij dat nu?" vroeg ik verbaasd. De mail verscheen op mijn scherm en ik las hem met volle aandacht terwijl Wen aan de lijn bleef.
Beste,
Wil je mij een exemplaar bezorgen ter evaluatie tenzij je niet akkoord gaat met onderstaande voorwaarden?
Kort samengevat onze samenwerkingsvoorwaarden:
-volledig recht van retour na x-aantal maanden , afhankelijk van de verkoopsrotatie, op de aanvangsbestelling en alle nabestellingen tijdens deze uitzetperiode
-boekhandelskorting 48% op de nettoprijs excl BTW zowel op de aanvangsbestelling als op alle nabestellingen, dus ook na de uitzetperiode
-de aanvangsbestelling factureert u niet: na ontvangst van de retour onverkochte exemplaren mag u ons het saldo (aanvangsbestelling minus onverkochte) factureren
-de naleveringen factureert u wel
-facturen betaalbaar einde maand + 60 dagen
-portokosten: bij levering ten uwen laste en bij retour draagt SB de kosten
Groetjes, ...
Dit zijn de exacte woorden van de ontvangen mail. Ongelooflijk! Die man had er nog eens 3% bijgedaan om dan nog te zwijgen over de andere verrassingen.
Dat was letterlijk de deur voor onze neus dicht slaan, en die klap hebben we gevoeld. Wat dat betrof werd Standaard Boekhandel volledig uit het keuzelijstje gewist en was het enkel te bestellen bij hen zoals in iedere andere boekenwinkel. Tot er daadwerkelijk een bestelling binnenkwam. Wordt vervolgd...
Sinds twee december was mijn boek bestelbaar in iedere boekhandel en dat was wat ik uiteindelijk wilde bereiken. Maar... op een onverwacht moment kreeg ik een mail van Wen waarin ze schreef dat de eerste bestelling binnengekomen was bij Standaard Boekhandel. Ik mailde haar terug met de vraag of ze de boeken ging verkopen via de winkels want...in tussentijd had ik al een aantal opmerkingen gekregen van mensen die zegden dat de kaft van het boek helemaal los kwam en bij sommige zelfs de bladen na één keer gelezen te zijn en ik had haar dat ook reeds gemeld. We hadden er eerder al een gesprek over gehad en er was toen gezegd dat er een tweede druk moest komen omdat we deze zo niet konden afgeven. Wen antwoordde dat ze de boeken ging verkopen. Ik reageerde niet meer omdat ik geschrokken was van haar reactie en omdat dit anders besproken was en vond dat ze zoiets niet kon doen. Het zou zeker geen reclame zijn voor mij, voor haar, noch voor de boekhandel en ook omdat deze laatste haar waarschijnlijk later zouden weigeren wegens klachten van kopers. Enige tijd later kreeg ik telefoon van haar en hebben we alle punten overlopen om uiteindelijk te horen dat ze het dan toch niet ging doen. De dag erop belde ze naar de boekhandel om de bestelling te laten annuleren omdat we ondervonden hadden dat er slechte boeken tussen zaten. Pff, het was allemaal nogal een gedoe. Ik had nooit gedacht dat het allemaal zo moeizaam zou verlopen. "Zou ik het nog terug doen? Euhm...kan ik eigenlijk nog niet op antwoorden." Terwijl bleef ik mijn boek verkopen aan vrienden en kennissen en de reacties bleven positief. De mensen die iets lieten ontvallen van de kaft liet ik hun boeken teruggeven en Wen stapte ermee naar de drukker voor een oplossing. Wen belde me een paar dagen later weer op en zei me dat ze ging proberen om de journalist te contacteren die ervoor gezorgd had dat er een artikel in de G.V.A. kwam voor het boek Hij & Ik. De man vroeg haar al mijn gegevens en zei dat hij me ging contacteren. Dagen gingen voorbij, een paar weken gingen voorbij. "Heb jij al iets gehoord?" "Nee, niets."
Na enige tijd, 'voor mij al te lang' besloot ik om zelf het heft in handen te nemen en mailde hem zelf met de vraag: als het niet mogelijk is om in de krant te verschijnen is er dan eventueel een kans om een klein plaatsje in de Goed Nieuwskrant te krijgen? Het idee dat ik waarschijnlijk niets zou horen zat al in mijn hoofd. Zelfbescherming van een teleurstelling. Diezelfde dag nog kreeg ik respons en hij vroeg me al mijn gegevens nog eens door te mailen en dat hij zou zien wat hij kon doen. Weer wachten, maar...hij had al geantwoord. Ik besefte ook wel dat die mannen wel andere dingen rond hun hoofd hadden dan een kapstertje dat een boek heeft geschreven. Er ging weer een week over en ik dacht: ja kom zeg ik wacht niet meer 'de aanhouder wint' laat ik dan maar frank zijn ik informeer terug. Geen half uur later ging mijn gsm aan het rinkelen en tot mijn grote verbazing was het de journalist van G.V.A. Hij verontschuldigde zich dat het zolang geduurd had en vroeg of ik de volgende dag kon vrijmaken om naar Merksem te komen omdat hij daar werkte en het voor hem het makkelijkst was. Hij vroeg of hij er kon op rekenen dat ik er zou zijn want hij ging ineens een fotograaf contacteren om ter plaatse te komen. Die zou dan na het interview de nodige foto's van mij en het boek maken. Natuurlijk ging ik er zijn, ik had die namiddag al een afspraak maar die ik annuleerde ik graag om naar Merksem te gaan. Zo'n kans krijg je toch maar één keer. "Maar...een fotograaf euh... zo groots had ik het nu ook weer niet gezien", zei ik hem en sowiezo stond ik al niet graag in het middelpunt van de belangstelling. "Ja, als je liever hebt van niet dan laten we dat hoor", antwoordde hij. Maar terwijl stelde hij me gerust dat het eigenlijk allemaal niet zo veel voorstelde en ik me geen zorgen hoefde maken. Toch nog aarzelend gaf ik toe en zei: "Welja, doe het maar dan." Hij gaf me het adres van de zaak waar we elkaar zouden ontmoeten en zei: "Ik zie je morgen dan" en haakte in. Ik had het er warm van gekregen en vroeg me af hoe zo'n interview wel zou verlopen. Die nacht heb ik niet veel geslapen. Ik veronderstelde ook dat ik wel een beetje moest zien wat ik hem vertelde. Boh, ik was gewoon ongerust over het onbekende. Niet dat het allemaal zoveel voorstelde maar dit was wel wat tumult dat ik niet gewend was.
's Morgens stond ik op met een half suffe kop afkomstig van mijn woelige nacht. Veel heb ik die morgen niet meer gedaan omdat mijn gedachten al bij het interview zaten. Ik was aan het repeteren wat ik al dan niet ging zeggen. De uren gingen te snel naar mijn zin en het was middag voor ik het goed besefte. Tegen 12h reden we door om zeker op tijd te zijn. Mijn man had voorgesteld om te rijden voor het geval ik geen parkeerplaats zou vinden. Super! Dat was een kwellingsgedachte minder voor mij. Natuurlijk waren we veel te vroeg en hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt ons middagmaal, een croque monsieur, daar te verorberen. In afwachting van onze hongerstiller stuurde ik een sms naar mijn interviewer om te laten weten waar we zaten aangezien we nog steeds onbekenden waren voor elkaar. Het antwoord: "Ik ben er binnen een uurtje." In tussentijd was onze maaltijd gearriveerd die ik heb opgegeten zonder eigenlijk te beseffen wat ik aan het eten was, mijn ogen dwaalden steeds af naar de deur iedere keer er iemand binnen kwam. Ik wist nochtans niet hoe hij eruit zag, maar de fotograaf zal wel herkenbaar genoeg zijn dacht ik. Een klein uur later kwam er een grote grijzige man met zwarte lederen vest binnen die vluchtig rondkeek, in zijn rechterhand een notitieboekje en pen. Dat is hem, dacht ik alhoewel er geen fotograaf in zijn buurt was, maar een mens heeft soms een gevoel waar hij zo zeker van kan zijn dat hij het blindelings volgt. Ik stond recht en wenkte hem, terwijl kwam hij met enkele grote stappen op me af en zei: "Jij bent zeker Jenny." "Inderdaad. Aangenaam." We gaven elkaar een hand en ik stelde mijn 'chauffeur' voor die zich tijdens ons gesprek afzijdig hield. De man zette zich en ik vroeg hem alvast wat hij wilde drinken. Dat was het minste wat ik kon doen. "Koffie is goed." "Vertel eens", zei hij onmiddellijk daarna. "Euhm..., tja, stel eens een vraag", antwoordde ik hem een beetje overvallen door zijn stormachtige aanloop. "Ja, wat heeft je ertoe aangezet om een boek te schrijven?" Ik begon mijn verhaal te vertellen dat ik al van jongs af graag rijmen en gedichten maakte en dat ik met opstellen maken altijd mee van de hoogste punten had. Niet zozeer omdat het zonder taalfouten was, want dat was het niet, maar wel voor het verhaal op zich. Dat het later dan eigenlijk allemaal een beetje in de vergeethoek was geraakt door allerlei omstandigheden zoals gaan werken, huwen en kinderen.. Maar ergens in mijn achterhoofd bleef het steeds knagen om ooit zelf een boek te schrijven. Ik wilde iets tastbaars voor later, zoiets van 'dit heb ik gedaan'. Pfff, ik kreeg het erg warm van zo ronduit te babbelen. Eigenlijk was het interview redelijk goed meegevallen en had ik mezelf geen slapeloze nacht moeten bezorgen, maar ja, Moest ik alles op voorhand weten... De fotograaf was intussen ook gearriveerd met het nodige materiaal. De journalist schreef alles op in grote lijnen en stelde nog een aantal vragen terwijl hij verder noteerde. "Gaan we eraan beginnen?" vroeg hij aan de fotograaf en stond recht. "Ik zal eerst een aantal foto's maken van het boek", stelde hij voor. Hij koos een plaats uit om daar het boek op verschillende manieren te fotograferen. Daarna zei hij om buiten de foto's van mij te trekken. Op verschillende plaatsen en verschillende houdingen liet hij me poseren. De ene keer nam hij een kleine lens dan weer een grote om daarna nog een grotere te nemen. Toen begon ik me echt wel ongemakkelijk voelen. "Nog enkel foto's hier", zei hij terwijl hij me naar de kant van de grote vitrine van de taverne loodste. Verdomme...al die mensen zaten daar en ik moest daar eens even gaan showen. Maar weet je...heel even, maar dan heel even voel je je wel belangrijk. Tenslotte wist niemand wie of wat ik was. Ze hadden er het raden naar. Na het hele gedoe hebben we nog even staan praten en uiteindelijk moet ik toegeven, het waren twee heel toffe mannen die het vernoemen eigenlijk waard zijn maar ik weet niet of ze ermee akkoord gaan. Ik ga het toch eens vragen... Als een tevreden mens met een ervaring meer ben ik en mijn man huiswaarts gekeerd. Het resultaat van het interview dat vier dagen later in de krant stond vind je in 'inhoud blog. Mijn debuut'
Terwijl ik ongeduldig afwachtte tot het artikel in G.V.A. zou verschijnen bleef ik nog steeds zoeken naar andere wegen om mijn boek aan de man te brengen. Dus, als je het zo bekijkt heb ik al wel wat kilometers afgelegd. Op een avond belde een vriendin me op om te vragen of ik het programma 'Ondercover' kende? Had ik nog nooit van gehoord. Ze gaven het op A.T.V. en daar keek ik eigenlijk niet zoveel naar of enkel het nieuws. 'Ondercover' is zoals je misschien al weet een programma dat gaat over boeken, boeken die geschreven worden door al dan niet bekende mensen en dikwijls mensen die geen uitgever hebben maar het in zelfbeheer doen. Boh..., eigenlijk voor iedereen die een boek geschreven heeft. Dus, de eerstvolgende keer dat het programma werd uitgezonden keek ik ernaar en inderdaad, het ging over nieuwe boeken en de auteur vertelde over hoe het boek was ontstaan of hoe hij /zij op het idee gekomen was om een boek te schrijven en waar het te verkrijgen was. Nu niet dat ik zo graag op tv wilde komen hoor, ik denk dat ik Wen zou vragen om te gaan. Een foto in de krant was voor mij al een uitdaging genoeg geweest. Ik mailde dezelfde avond naar A.T.V. met enkele vragen over het programma en natuurlijk een woordje over mijn boek "Spreekverbod." De dag erna kreeg ik al antwoord en ik mocht een boek komen afgeven .'T.A.V. Tina' die het dan zou lezen om te zien of het in aanmerking zou komen. Wauw...dat ging precies van een leien dakje. Eindelijk eens iemand die niet op zich liet wachten. Samen met mijn vriendin ging ik het boek afgeven bij A.T.V. en de rest van de dag hebben we gewoon gedaan waar we zin in hadden. We zijn gaan lunchen met een lekker glaasje wijn erbij en natuurlijk zijn we daarna gaan shoppen en nog gaan koffiekletsen. Wat doen vrouwen anders. Trouwens, we waren blij dat we hier en daar konden binnengaan want het was bitter koud die dag en dat was ook te merken aan mijn rode neus die ik bij lage temperaturen ontwikkel tot mijn groot ongenoegen. Het was gewoonweg een fantastische dag!
En dan weer maar wachten op nieuws of het goedgekeurd werd...
Niet lang nadat ik het boek bij ATV had afgeleverd moest ik mailen naar hen om te zeggen dat het boek 'Spreekverbod' momenteel niet meer verkrijgbaar was in de boekhandel wegens loskomen van de kaft. Dat de tweede druk op zich liet wachten omdat de eerste boeken allemaal moesten verkocht zijn vooraleer ze aan het tweede begonnen dat zei ik er natuurlijk niet bij. Met de verkoop van mijn boeken was ik nog steeds volop bezig maar zoiets alleen doen loopt niet altijd van een leien dakje. Dus, het antwoord dat ik terug kreeg was uiteraard negatief.
Beste Jen
We zouden het boek kunnen voorstellen, maar als het niet te verkrijgen is in de winkel is het voor jou niet het beste moment denk ik. Onder Cover loopt elk seizoen veertig afleveringen tussen september en juni. Het lijkt me dus goed dat je eerst aan de verspreiding van het boek werkt, en dat het we het boek dan voorstellen in Onder Cover op het moment dat het ook te verkrijgen is in de boekhandel. Zo levert de opname in Onder Cover voor jou het meeste op!
Veel succes ermee,
Tina
Verdomme, waarom moest het nu toch zo dikwijls tegenzitten. Ik werd het stilaan beu. Het was steeds vier meter vooruit en voor ik het einde van de vier meter had gehaald moest ik al terug achteruit. Terug naar af. Ik had gedacht dat het met de meevaller van G.V.A. wel wat vlotter zou gaan maar nee, het mocht niet zijn. Het heeft nog een aantal maanden in beslag genomen eer de volgende druk klaar was. De drukker had eerst geen tijd omdat hij met geboortekaartjes bezig was. Daarna moest hij bij een collega langs om te horen of die met dezelfde problemen worstelde betreffende het papier. Bij zijn leverancier vroeg hij om ander papier maar dat was er blijkbaar niet voor dat type van machine dat de drukker bezat. Later hoorde ik dan wel dat het eigenlijk pas zijn tweede boek was dat hij drukte. Normaal waren het schoolschriften en geboortekaartjes. Iets heel anders natuurlijk. De man deed zijn best en deed eigenlijk helemaal niet moeilijk. Enfin.
Intussen had ik ook al een blog aangemaakt om mijn boek verder te promoten en dat deed ik door mijn verhaal van het 'idee' tot het einde wat bijna in zicht is erop neer te pennen. Spijtig genoeg waren er niet zoveel mensen die je ermee kon bereiken of je moest er enorm veel tijd aan besteden, maar na een korte periode was er toch iemand die mijn verhaal opvolgde en dat deed me plezier. Het kwam zelfs zover dat ze een boek bestelde doordat de reacties zo goed waren, en dat waren ze inderdaad, wat ook mij verbaasde. Ook haar moest ik teleurstellen en was ik een uitleg verschuldigd waarom. Regelmatig contacteerde ze me om te horen of ik al meer wist.
De tweede druk was dan uiteindelijk toch afgeraakt. Ik mailde terug naar ATV met het goede nieuws en of het dan toch mogelijk was om mijn boek voor te stellen in 'Onder Cover' daar hij terug te verkrijgen was in de boekhandel.
Dag Jenny,
Ik moet het boek nog bekijken... Sorry. Ik laat snel iets weten.
Groeten, Tina
Eerst bleef ik even roerloos turen naar mijn scherm en dacht: Dat kan niet. Een beetje moedeloos heb ik terug gemaild en gezegd dat ze haar tijd mocht nemen om het boek te lezen en dat ik later wel iets zou horen. Wat moest ik anders? Als ze zegt: "Ik laat snel iets weten" dan weet je zo dat er waarschijnlijk geen lezen van komt en de rest ook niet.
Daar de tweede druk klaar was kon ik eindelijk zonder een slecht gevoel de persoon contacteren die mijn blog nauwgezet opvolgde om het goede nieuws mede te delen. Ze liet er geen gras over groeien en bestelde onmiddellijk het boek via e-mail. "Ik laat je wel iets horen als ik hem gelezen heb," schreef ze er nog bij. Hm, toch fijn dat er nog mensen zijn die geduld hebben en kunnen uitkijken naar iemand anders zijn prestaties.
Toen ik de volgende morgen boodschappen ging doen en ik langs de overkant van de straat mijn geliefde Standaard Boekhandel zag dacht ik: Waarom zou ik er niet eens binnenstappen en gewoon gaan vragen of het niet mogelijk is om mijn boek bij hen te leggen voor een aantal dagen...weken...misschien. Als ik het persoonlijk ga vragen en aangezien ik in dezelfde gemeente woon zal het misschien wel lukken en dan moet het boek misschien niet passeren langs de 'Big Boss.' Met grote stappen en vol zelfvertrouwen stak ik de straat over en stapte de boekhandel binnen. Waar was de dame die ik dacht nodig te hebben? Blijkbaar stond haar jongere collega er die morgen even alleen en aangezien het vroege uur was er geen klant te bespeuren. Dus, voor mij het moment om wat vragen te stellen. De dame in kwestie vertelde dat het regelmatig gebeurd dat ze boeken van schrijvers van hun gemeente voor een drietal maanden in de winkel leggen maar dat de niet verkochte exemplaren daarna onverbiddelijk het kot invliegen. Ze kunnen dan nog wel besteld worden maar worden niet meer tentoongesteld. Ze vertelde ook dat het allemaal niet zo makkelijk was, noch voor de uitgevers, noch voor de schrijvers. Ze stelde voor dat ik eens terug kwam voor meer uitleg als mevrouw er was want zelf was ze er niet helemaal van op de hoogte. Ik bedankte haar en keerde een paar dagen later terug. Ik stapte onmiddellijk op haar af met de mededeling dat ik door haar collega was doorverwezen naar haar en zei haar waarover het ging. Ah ja! Wel het zit hem zo... het kan perfect dat jouw boek hier in de winkel komt voor drie maanden... en ze herhaalde wat ik al wist van haar collega. Het moet wel altijd eerst langs de centrale en zij beslissen daarover. Ik dacht: Nee, niet de centrale want dan is de kans zo goed als nihil. Daar zat immers de man die het Wen (uitgeefster) het al zo moeilijk had gemaakt. "Heb je een boek bij?" vroeg ze snel tussen al de rest van haar snelle zinnen. Ik overhandigde haar een exemplaar. Ze bekeek het en zei dat het eigenlijk niet het soort boek was dat zij gewoonlijk in hun rekken hebben staan en begon ook uitleg te geven over de binnenkant van het boek betreffende de afmetingen van zij- en onderkant en van het papier. Ook de kaft was niet zoals de boeken die hun rekken sierden. Maar...het was allemaal goed bedoeld en ze ging het doorsturen naar de centrale. Ik vroeg haar alles te regelen met Wen. De dag erna kreeg ik al een mail in de bus die ze ook naar Wen had gestuurd voor het neerleggen van drie boeken gedurende drie maanden. Ik hoefde mij hier verder niets van aan te trekken.
Wen contacteerde de dame van Standaard Boekhandel om te bespreken hoe alles verder zou verlopen. De dame begon haar te vertellen wat ze reeds wist van mij maar voegde er nog aan toe dat ze eigenlijk voorzichtig moest zijn met auteurs want dat die allemaal wel hun boek bij hen in de rekken willen zien liggen. Trouwens, het boek paste niet echt in hun assortiment en de kaft sprak haar al helemaal niet aan want die was veel te donker en dat presenteerde niet. "Allee, en daar heeft ze zo achter aan 't zoeken geweest en de foto die erop staat heeft te maken met de inhoud van het boek. Ik vind de kaft zeker geslaagd," antwoordde Wen haar. "Ja, maar, ik kan het boek niet in onze winkel leggen want u heeft het ineens met 10 opgeslagen." "Met 10 opgeslagen?" klonk Wen haar stem verbaast. "Ah, jawel want hij staat hier in ons bestand nu aan 29,50" "Dat zal dan wel een fout zijn die bij jullie gebeurd is." Naargelang het gesprek vorderde kwam het eruit dat ze het bedrag opgetrokken hadden bij de centrale omdat Wen geen 48% kon betalen aan hen en dan trekken zij automatisch de prijs op. U moet begrijpen dat het boek die prijs niet waard is. Nee, natuurlijk niet! Dat wisten wij ook wel! Mijn boek staat bij hen in de computer als niet aanvaard en waarom niet, omdat de aanvraag weer gepasseerd was langs de 'Big Boss.' Die man valt niet te omzeilen. Dus, end off story wat deze boekhandel betreft, geen boek in Standaard Boekhandel. Wel nog te bestellen. Later heb ik nog met de collega van de dame gesproken en heb ik een gelijkaardige uitleg gekregen. Zij raadde me aan een andere uitgever te zoeken omdat ze voor Wen vreesde in deze moeilijke tijden, ook omdat ze weinig of geen ervaring heeft. Als beginnend uitgever of schrijver krijg je geen kans dezer tijden want eender waar je gaat de deur staat niet eens op een kier, of maar heel even zodat je de geur van papier en inkt juist genoeg kan opsnuiven om er te blijven over dromen.
Bij veel boekhandels zeggen ze het gewoon: "Wij beginnen niet meer met nieuwe uitgevers of auteurs."
Er waren weer negen weken gepasseerd nadat ik gemaild had naar A.T.V. en ik besloot om de vraag of mijn boek in aanmerking kwam voor Onder-Cover magazine nog maar eens te stellen. Ik vroeg ook hoelang het programma nog liep. Dit was het antwoord: Beste Jenny,
We hebben het boek kunnen bekijken. Het komt jammer genoeg niet in aanmerking voor Onder- Cover, helaas. Ik wens je er in elk geval verder wel heel veel succes mee! Onder- Cover loopt tot de zomer. Vanaf september zijn we er opnieuw.
Groetjes, Tina
Pfff, dat kon er nog bij, ik geraakte er stilaan aan gewend. Eigenlijk toch raar want het programma was voor iedereen, ook voor onbekende schrijvers. Wat was er mis met mijn boek? Het boek mag terug opgehaald worden. Ik ben benieuwd of er in gelezen is?
Maar... ik had ook goed nieuws gekregen en het was van niemand minder dan de geduldige fan van mijn blog.
Dag Jen
Ik heb je boek uit. Ik durf wedden dat je wil weten wat ik ervan vond. Maar helaas.... ik heb spreekverbod! Gelukkig geen schrijfverbod ;-)
Ik heb je boek met veel plezier gelezen, je bent een goed verteller. Er zit echt vaart in het verhaal. En je hebt nogal een fantasie zeg, waar haal je het allemaal? Ik had verwacht het einde te kunnen voorspellen. Niet dus, ik ging er echt vanuit dat het een positieve afloop zou kennen. Maar ik vond het een goed einde hoor, ik ben geen Amerikaanse, voor mij hoeft niet elk verhaal positief te eindigen.
Eerlijk waar, ik zie het me je niet nadoen, een boek schrijven. Ik vrees dat ik daarvoor toch wat te weinig fantasie heb, kortverhalen gaat nog net. 'k Ben benieuwd naar je volgende boek. Wordt het wat compleet anders of ligt het in dezelfde lijn?
Donderdagmorgen 10 h ben ik samen met mijn man per fiets (was prachtig weer) vertrokken naar A.T.V. Aan de balie vroeg ik naar het boek "Spreekverbod" wat me onmiddellijk en beleefd overhandigd werd. Mijn boek lag helemaal onderaan een stapeltje van een zestal boeken met daarnaast nog een stapeltje van een zestal boeken en nog enkele dvd's erbij. Ze hebben het daar druk met lezen volgens mij. Alhoewel...ik heb mijn boek eens bekeken, wat eigenlijk niet eens nodig was om te zien dat het niet gelezen was. Ik stel mezelf veel vragen bij mijn bevindingen van het hele traject en ik zal vermoedelijk met veel vragen blijven zitten.
Nu liggen mijn boeken in twee krantenwinkels geduldig te wachten om daar weggehaald te worden door mensen die eens iets anders en onbekends durven te lezen, ook kan hij nog besteld worden in de boekhandel.
Of ik mijn zoektocht nog verder zet om eventueel in een etalage te liggen pronken daar zeg ik néén op. Wat mij betreft is het wél geweest. Ik heb meer bereikt dan wat ooit mijn bedoeling was: Mijn boek schrijven en één enkel exemplaar in boekvorm in mijn handen hebben om te kunnen zeggen "dit heb ik nu geschreven sé." Achteraf gezien ben ik blij dat ik toch doorgezet heb anders had ik dit niet bereikt maar...had ik het op voorhand geweten was ik er zeker niet aan begonnen of...ja, toch wel want mijn drang was te groot maar ik zou het onder eigen beheer gedaan hebben. Nu heb ik een uitgeefster maar heb uiteindelijk alles zelf gedaan. Ik heb er wel enorm veel van geleerd en dat is ook mooi meegenomen.
Mijn man heeft heel die periode niets gezegd en lijdzaam toegezien hoe ik het er vanaf bracht. Hij heeft me ook bewonderd voor mijn doorzettingsvermogen, maar op een bepaald moment, haast op het einde van de rit heeft hij gezegd: "Was het al die moeite waard, had je niet beter een kleurboek gemaakt?" Het was wel grappig de manier en het moment waarop hij het zei. Ik moest er om lachen want ergens had hij misschien wel gelijk. Was het al die moeite waard? Het was een ervaring.
Dank aan al de mensen die mij gesteund hebben tijdens deze hobbelige rit.
Het grote plein stond vol met mensen die
uit hun huizen gejaagd waren omdat er verraders onder hen waren. Mannen in
geribbelde lederen pakken liepen tussen hen door om de menigte nog meer tegen
elkaar te proppen dan enigszins mogelijk was. Andere in leder verpakte mannen
liepen binnen en buiten in de huizen om te zien of er niemand zich verstopt had
en als ze twijfelden staken ze de boel gewoon in brand. Zo stonden er al rijen
huizen af te branden onder de smartelijke en verbouwereerde blikken van de
bewoners die geen besef hadden van wat er allemaal gaande was.
Plots werd er iets geroepen door iemand
met een hele grove stem: Iedereen houdt zijn mond en stopt met janken. Jullie
gaan allemaal naast elkaar staan en vormen rijen van de ene kant van het plein
naar de andere. Achter iedere rij moet iemand kunnen passeren. Nu!
Mensen begonnen te schuifelen en keken
links en rechts om te zien of hun rij goed gevormd werd.
Af en toe riep er iemand om te vragen
wat er eigenlijk aan de hand was. Als antwoord daarop kregen ze enkel te horen
dat ze moesten zwijgen als hun buur hen lief was. Eén iemand durfde het toch nog
aan om lafaards te roepen. De man naast hem kreeg prompt een kogel door zijn hoofd.
De onschuldige man klampte zich nog even vast aan de jongen naast hem maar zeeg
stilaan neer als een smeltende sneeuwpop.
De stilte die daarop volgde was tergend.
Zelfs bij de nog jankende onder hen blokkeerde plots hun verdriet.
Twee van de in leder gehulde mannen
liepen tussen de rijen door, de ene begon vooraan aan het plein de andere
achteraan. Ze hielden één arm gestrekt met daarin een revolver waarvan de loop naar
alle richtingen bewoog, klaar om te schieten. De laatste van iedere rij kreeg
een kogel door de kop, ging door de knieën om daarna op de grond neer te
ploffen.
Mensen waren in paniek maar durfden niet
van hun plaatsen weg te hollen. Er waren er die hun emoties niet meer onder
controle hadden en vanzelf tegen de grond gingen. Anderen probeerden hun
familie te beschermen. De meesten brulden en draaiden in het rond als leeuwen
in een kooi.
Het meedogenloos tweetal ging gewoon
verder met iedere laatste af te knallen als vee. De rest van de in leder
geklede mannen had zich rond het plein verspreid om ontsnapping te voorkomen.
Met hun door alcohol doordrenkte hersens en hun dansende en op en neer
springende lichamen wisten ze niet beter dan er te staan op kikken.
Dan was het mijn beurt. Ik was één van
de velen die de pech had een rij af te sluiten.
Ik zag hem op mij afkomen terwijl Anna
mijn buurvrouw me nog snel enkele woorden toefluisterde.
Als een gefrustreerde gek drukte hij de
loop van zijn revolver in het midden van mijn voorhoofd. Ik bleef hem recht in
de ogen kijken alsof ik hem wilde hypnotiseren. Hij stapte van de ene voet op
de andere en in zijn gezicht stond elk spiertje zo gespannen alsof er ieder
moment één kon losscheuren. Geen greintje schrik had ik van hem, ik voelde mij
boven hem uittorenen wat ik zelf niet begreep maar me een geweldig gevoel gaf.
Plots nam hij een andere houding aan en
schoot het oude dametje dat naast mij stond los door haar strottenhoofd.
Zwijgen! snauwde hij haar toe.
Mijn goed gevoel van boven hem te staan
en hem in mijn greep te hebben werd op één seconde weggeveegd.
De lieve oude vrouw sloeg achterover en
viel neer. Heel haar lichaam schudde over en weer en het bloed gutste uit haar
keel. Ik voelde alles verslappen en ging door de knieën. Voorzichtig tilde ik haar
hoofd op, legde mijn trui er onder en nam haar hand stevig vast terwijl ik met
de andere hand het bloeden van haar verbrijzeld strottenhoofd probeerde te
stelpen. Ze snakte naar adem en ik hoorde het bloed gorgelen in haar keel terwijl
ze stilaan weggleed.
Anna? Rustig Anna, alles komt goed.
Met deze grove leugen probeerde ik haar te kalmeren. Zij knipperde één keer met
haar oogleden en kneep zachtjes in mijn hand om te laten voelen dat het goed
was zo.
Het was Anna geweest die mij moed had
ingesproken toen we ons moesten verzamelen op het plein. Ik kende de vrouw van
haar noch pluim en uitgerekend zij wilde van plaats veranderen met mij op het
moment dat we zagen wat er aan het gebeuren was. Haar woorden waren als zalf op
een wonde toen ze fluisterde:
Kom kind, kom jij maar hier staan. Mijn tijd
is gekomen, Ik ben negentig en heb een goed leven achter de rug. Jij bent nog
zo jong. Denk gewoon af en toe eens aan mij.
Ze had me bij de arm genomen om van plaats te
wisselen maar ik had geweigerd. Nu had Anna wat ze wou: Ik bleef leven.
De moordenaars bleven maar doorgaan
terwijl er af en toe geroepen werd door de grove mannenstem: Als al de
verraders tussen jullie naar voren treden wordt er gestopt met afslachten.
Mensen bekeken elkaar en begonnen elkaar
te wantrouwen. Ze riepen met hun vuisten in de lucht gestoken:
Verraders eruit! Verraders eruit!
Er was niemand die een stap voorwaarts deed.
Uit het niets kwam er plots een
legervoertuig aangereden dat zonder ophouden begon te claxonneren. Het kwam tot
stilstand aan de stoep van het plein, er sprong iemand uit die de achterdeuren
opende en riep dat ze moesten instappen.
De mannen in leder stopten met schieten
en samen met de anderen liepen ze naar het voertuig waarin ze verdwenen. Ze
reden door en lieten ons verbijsterd achter.
Ineens hoorden we nog één knal uit een
revolver en keken allen in de richting van het voertuig daar waar het geluid vandaan
kwam. De achterdeuren stonden nog open en iemand stond recht in het deurgat met
gestrekte arm, het was de lafaard die voor mij had gestaan.
Een kogel doorboorde mijn hoofd en ik
sloeg achterover door de kracht van het projectiel. In de plaats van dat het
volk zich rond mij sloot schoten ze uit elkaar in alle richtingen, weg van het
gevaar. Ik zag het voertuig nog verder wegrijden met de man nog steeds staande
in de open deuren, hij riep:
I am the winner.
Op dat ogenblik kwam mijn man toegelopen.
Hij stopte bij me raakte me even aan en zei dat hij de auto ging halen om me
naar het ziekenhuis te voeren. Blijf stil liggen. Riep hij nog na. Hij was
nog maar net aangekomen en wist niets van wat er zich had afgespeeld.
Hij bleef maar weg en ik lag stilaan te
sterven. Ik opende mijn ogen met de laatste kracht die ik nog had om te zien
waar hij bleef en zag hem juist uit zijn parkeerplaats rijden en nog een paar
keer manoeuvreren om naar mij toe te rijden. Dan duwde hij op de rem en bleef
staan waar hij stond, zijn handen op het stuur en roerloos voor zich
uitkijkend. Het legervoertuig kwam achterwaarts de straat ingereden recht op
hem af. De winner vuurde nog een laatste schot af. Daarna riep hij:
It was just a game people and I am the big winner.
De deuren sloegen dicht en met gierende
banden reden ze er vandoor.
Wat er met mij gebeurd is? Ik denk dat
ik gestorven ben.
Ik strompelde de trap af en kwam haar toevallig tegen. "Wie ben jij?" "Ach, laat me toch voor wie ik ben." "Euh..." die had zeker slecht geslapen. "Ach, doe zoals gewoonlijk en negeer me, dat is wat je al jaren doet." Ze ging haar flat binnen en sloeg de deur boos achter zich dicht. Wat raar, ik dacht dat ik dat mens nog nooit had gezien. Blijkbaar dacht zij daar anders over. Ik strompelde verder de trappen af en had nog vier verdiepingen te dalen. De lift was al een hele week kapot. De man die boven mij woont speelt toneel en gaat iedere dag repeteren in een rokerig zaaltje twee straten verderop. Verleden week was er een voorstelling en was hij weer zo dom geweest om zijn kostuum, wat een zebra voorstelde, thuis al aan te trekken. Ik stond die bewuste minuut toevallig op de lift te wachten. Plots hoorde ik een akelig geluid dat van boven kwam. Niet eenmaal maar vele malen hoorde ik roepen. Omdat het onverstaanbaar was voor mij liep ik de trap op om beter te kunnen horen waar het vandaan kwam en wat er aan de hand was. In eerste instantie dacht ik het ergste, een overval of ongeluk. Mijn hart ging als een wilde tekeer. Pff, doodop en buiten adem was ik toen ik op de vierde verdieping aankwam, vandaar kwam het geroep dat intussen verstaanbaar was geworden "heeeeelp...heeeeeelp....." Voorover gebogen en hijgend probeerde ik eerst wat te bekomen, met één hand op de leuning en de andere hield ik op mijn borstkas om te voorkomen dat mijn hart er zou uitbonken. Door het aanhoudende hulpgeroep richtte ik me op en zag tot mijn verbazing een lange pluche staart tussen de liftdeur zitten. "Willem ben jij dat?" vroeg ik een beetje aarzelend. "Leen? Goh Leen, haal me uit deze situatie a.u.b ik hang hier helemaal bovenaan in de lift." "Bovenaan in de lift?" vroeg ik terwijl ik het uitproestte van 't lachten. Ik probeerde me voor te stellen hoe hij daar hing te bengelen aan zijn staart met zijn voeten ver van de begane grond. Ik drukte een aantal keren op de knop maar er kwam geen beweging in de lift. "Ik zal proberen of ik je staart eraf kan trekken." "Nee Leen, dan val ik hier los op mijn kop!" riep hij paniekerig. "Ik haal de conciërge riep ik hem toe terwijl ik weer helemaal naar beneden moest. Verdorie, wat had ik een slechte conditie zeg, daar moest aan gewerkt worden. Ik belde aan bij de conciërge die al knorrend zijn deur ontgrendelde. "Wat moet je? Ik ben aan 't eten." "Euh...Willem zit vast in de lift en ik krijg de lift niet in gang." "Voor de zoveelste keer dan. Heeft hij weer zo'n maf kostuum aan misschien? Dan zit hij goed. Ik ga eerst verder eten." Zonder dat ik iets kon antwoorden sloeg hij de deur voor mijn neus dicht. Het scheelde amper een duim breed of mijn neus had een stuk platter geweest. Willem bleef maar om hulp roepen. "We komen eraan!" riep ik hem bemoedigend toe. Ik besloot om de man nog maar eens boos te maken en balde mijn vuist om op de deur te bonken. Plots trok hij zijn deur open en bij het zien van wat ik van plan was duwde hij me brutaal opzij en liep als een briesende stier en met een mes in zijn hand met twee treden tegelijk naar boven. Als een angsthaas liep ik hem na en vroeg me af wat die man eigenlijk van plan was. Ik riep zo hard ik kon op Willem om te laten horen aan iedereen die thuis was dat er iets mis was. Geen lawaai van mensen die riepen om te vragen dat het niet wat stiller kon. Geen lawaai van open- en toeslaande deuren en de man was in de kortste keren boven. Deze keer stond mijn hart bijna stil en ik hield mijn adem in om wat er ging gebeuren. Hij pakte de staart vast, trok eraan met volle macht en sneed hem door vlak tegen de deur. "Wheuuu.." hoorde ik Willem roepen gevolgd door een harde doffe bonk. De deur ging open alsof ze nooit gesloten was geweest. Daar lag de zebra zonder staart. Zijn strepen waren precies vervaagd van de angsten die hij uitgestaan had alsof hij door een leeuw was aangevallen. "De volgende keer laat ik er tralies voor zetten zodat iedereen kan zien wat voor een uilskuiken jij bent." De man draaide zich om en rende weer de trappen af. Ik hielp Willem om uit zijn kostuum te komen, hij was helemaal bezweet en zag lijkbleek. Ocharme, het was zo'n zachtaardige man, dat juist hem zoiets altijd moest overkomen. Willem was helemaal in de war omdat hij de voorstelling gemist had en hij zijn plaats als zebra nu zou moeten afgeven aan iemand anders. Maar wat hij niet wist was dat zijn zus die de kostuums maakte en de vrouw was die ik nog nooit had zien staan, het tafereel had gadegeslagen en wist wat er kon gebeuren als Willem zijn rol miste waar hij zo op gesteld was. Ze was in zijn plaats gegaan omdat ze vermoedde dat hij wel in goede handen was. Niemand had iets gemerkt van de plaatsverwisseling, zo vertelde Willem me later. Enige dagen later stak er een pakje in zijn brievenbus en nieuwsgierig dat hij was opende hij het al voor hij binnen was in zijn appartement. Het bleek een DVD te zijn en hij wist niet hoe hij dat ding moest afspelen en besloot ermee langs mij te komen. "Leen, ik denk dat het de voorstelling is met mijn zus (de zebra) willen we die samen zien?" "Met alle plezier." Natuurlijk wilde ik zijn voorstelling zien zoals hij ze altijd noemde. Toen de voorstelling begon dacht ik dat het de verkeerde was omdat het nogal mistig en met veel storingen begon. Willem keek al mijn richting uit met een mistroostige blik en zei: " Ze is mislukt." "Maar nee, wacht nu even," troostte ik hem. Godverdo...riep Willem ineens, dat ben ik...ik..in de lift. Wat we nog nooit hadden opgemerkt was dat er een camera in de lift hing, alles werd gefilmd. In het begin was hij gegeneerd maar eens zijn lachspieren zich begonnen te ontspannen hebben we nog een reuze avond gehad. Later hebben we er nog dikwijls om gelachen en ook vele anderen. Willem is nooit meer gaan repeteren in zijn speelkostuum en zijn zus heb ik nooit meer gezien. Volgens Willem is zij een beetje vergroeid met haar naaimachine. Ik ben enige maanden later gaan verhuizen maar heb nog steeds contact met hem en we zijn ondertussen goede vrienden geworden die veel plezier maken en nog steeds veel lachen.
Aangezien het verleden week donderdag één van de laatste zonnige dagen was en ik Pjotter en mijn vrouw Babs niet snel een dagje vrijaf kunnen nemen besloten we om die dag al vroeg naar zee te vertrekken. Na een rit van anderhalf uur kwamen we aan en parkeerden onze wagen op de eerste de beste plaats die we tegen kwamen. We stapten uit, keken naar de hemel, de zee, naar elkaar, haalden diep adem, hielden hem even in en lieten dan alles terug de vrije loop. Dat was onze manier om onze dagelijkse sleur even achterwege te laten. Iets meesleuren hoefden we niet want als we naar zee gingen maakten we er een zorgeloze dag van. We haalden onze stapschoenen uit de koffer, trokken ze aan en op weg waren we. Ik tastte naar de hand van mijn vrouw en kneep er lichtjes in terwijl ik haar aankeek. We verstonden elkaar wel, woorden waren overbodig. Na een tweetal uren flink doorstappen en gezonde lucht opgesnoven te hebben besloten we om iets te gaan drinken op een zonnig terrasje. "Goh, zalig hé Babs." Ze knikte ja, liet een zucht van voldoening en hield ogen lichtjes toegeknepen omdat de zon in haar gelaat scheen en heerlijk aanvoelde. Nadat we onze broodnodige cafeïne binnen hadden trokken we verder. We wandelden heel de zeedijk af. Af en toe genoten we van het wijde uitzicht vanop een eenzame bank die ons als het ware uitnodigde om even te komen zitten.Van al dat stappen en tien kilometer achter onze hielen te hebben kregen we stilaan honger en begonnen uit te kijken naar een restaurant. "Mmmm... nee dit is niet echt netjes. Daar, dat met het terras vooraan dat ziet er gezellig uit," zei Babs. Daar aangekomen bleek het gesloten te zijn. "Ik heb daarstraks eentje gezien, maar dan moeten we een stukje terug." Het was een klein restaurant met een terras voor maar dat was spijtig genoeg reeds volzet, dus besloten we om binnen te eten waar nog een jong koppeltje en een ouder paar aanwezig waren. De ober kwam naar ons en verwelkomde ons met de menukaart reeds in zijn hand. We bestelden alvast een aperitief. Aangezien Babs en ik rustige mensen zijn en niet altijd veel te zeggen hebben gebeurd het al wel eens dat ik het gesprek van het tafeltje naast ons kan volgen zonder het eigenlijk echt te willen. Zo hoorde ik de vrouw van het oudere koppel tegen haar man bezig over de reizen die ze samen al gemaakt hadden. Hm...interessant, misschien zat er wel een ideetje tussen voor ons dacht ik. Daarna begon ze over de erfenis van haar broer en de ruzies die daarna ontstonden tussen de kinderen. Ze moesten zelf maar eens orde op zaken stellen vond ze aangezien ze niet meer van de jongste waren. De ober kwam aan onze tafel, keek over zijn brilletje en vroeg of we onze keuze hadden kunnen maken. We namen beiden een menu met als hoofdgerecht vis. Tenslotte zaten we aan de bron. De vrouw raasde maar door, zelfs tijdens hun maaltijd wist ze van geen ophouden. De man had al een paar keer een poging gedaan om iets te zeggen maar dat werd hem niet gegund. Even later vroeg Babs: "wat denk je Pjotter... zijn we weg?" "Ja kom Babs dat kunnen we niet maken, we hebben ons aperitief al en ze zijn waarschijnlijk al bezig met ons eten." Dan begon de dame haar man met de vinger te wijzen over de beloftes die hij nooit waarmaakt. Verdorie, ging ze verder, ik vraag me af wat ik ooit in jou gezien heb en dat ik het al zolang volhou. Ik snap het niet en zal het waarschijnlijk nooit weten. Na een diepe zucht viel er plots een onnoemelijke stilte... je zag dat ze teleurgesteld was in hem. Haar man boog zich een beetje voorover, nam de beide handen van zijn vrouw stevig vast, keek haar recht in de ogen en zei: " Ik weet het wel." Dan viel er even een stilte wat haar een beetje ongemakkelijk maakte. "Ik hou nog meer van jou als op de eerste dag dat ik je kuste en dat is vierenvijftig jaar geleden en dat doe ik nog iedere morgen en iedere avond met veel liefde. Daarom blijf jij bij mij." De dame was verbijsterd door de lieve woorden van haar man en er rolde een traantje over haar wang dat hij liefdevol wegwreef. Even later wandelden ze al schuifelend hand in hand over de zeedijk.
Wij hebben rustig kunnen genieten van ons etentje en onze dag was geslaagd. Wat ons eerst een beetje begon te irriteren zit nu in ons hoofd als een stukje verhaal van de mens achter de hoek.
"Riiiiiing, riiiiing." "Hallo met Brit." 'Brit, ben jij onderweg? Ik sta hier al een kwartier te wachten op jou?' "Euh... Stefanie?" 'Zeg dat het niet waar is hé. Jij bent onze afspraak toch niet vergeten!' "Maar nee joh, Ik sta hier in de file. Ik ben er binnen tien minuutjes." 'Ah oké, ik wacht nog dan.' Stefanie is wreed zenuwachtig omdat de theatervoorstelling "Aanwerven en ontslagen" binnen een kwartier begint en ze haat het als ze moet binnen gaan tijdens de voorstelling omdat iedereen dan naar haar kijkt, vermanend wijst en zucht. Ze loopt van de ene hoek van de straat naar de andere en rookt als een Turk in afwachting van de aankomst van haar vriendin. 'Verdomme Brit waar blijf je nu?' mompelt ze tegen zichzelf terwijl ze op haar gsm de naam Brit weer aanklikt. "Met Brit." 'Ben je er bijna Brit? Seffens zijn we te laat hé' "Alles zit hier vast, ik sta gewoon stil. Ga jij maar alvast naar binnen." 'Goh, je weet dat ik niet graag alleen naar een voorstelling ga,' jammert Stefanie. "Maar... mis de voorstelling nu niet, ga al binnen. Ik kom wel." "Klik." Brit beëindigt het gesprek. Stefanie klikt haar mobieltje boos dicht na het afgebroken gesprek. Ze haast zich tegen haar zin alleen naar de voorstelling en zoekt naar het zitje nummer 14. Haar achterste heeft de stoel nog niet geraakt of de voorstelling begint. Een zucht van verlichting -omdat ze het nog net heeft gehaald- trekt de aandacht van de persoon naast haar die haar bekijkt en teken doet met zijn wijsvinger voor de mond van ssssst... Net dat waar ze zenuwachtig voor was.
Stefanie geniet van de voorstelling, maar af en toe kijkt ze naar de ingang in de hoop dat haar vriendin verschijnt. Tevergeefs. Na een klein uurtje valt het doek voor de pauze. Omdat het veel te rumoerig is in het theatercafé om te bellen stuurt ze een sms naar Brit om te vragen waar ze blijft. Op het display verschijnt een bericht van Brit: "Sorry Stef maar ik ga er niet geraken." Zonder meer. Stefanie beantwoordt: 'Waarom niet??' Kom dan na de voorstelling naar het theatercafé ik vertel je het verhaal wel.' xx Ze krijgt geen antwoord meer van Brit en is zo teleurgesteld dat ze besluit om naar huis te gaan. Onderweg stelt ze zich vragen en voelt ze zich "alleen op de wereld."
Brit daarentegen heeft geen greintje inlevingsgevoel, ze legt haar gsm naast haar op de zetel, knuffelt zich aan tegen haar vriend, bekijkt haar gsm met een glimlach op haar lippen en zegt: "Mooie uitvinding..."
Een huis zo groot dat het twee gezinnen kan herbergen en ik loop hier rond als een halve gare en moederziel alleen op zoek naar iets onzichtbaar.In iedere plaats spits ik mijn oren en kruip ik over de vloer als een slang die op zoek is naar haar prooi. Daarna hijs ik me op langs de muren en laat ik mijn oor er langsheen schuiven om even later met een ladder tegen het plafond te hangen. Niets, totaal niets. Ik ga naar de volgende plaats en doe hetzelfde ritueel, over de vloer tegen de muren zo naar boven tot tegen het plafond. Verdomme! Ik stamp met mijn voeten op de grond als een klein onbegrepen kind en loop de trappen op met twee treden tegelijk in de hoop boven iets te vinden. Met mijn oor tast ik de muren van de overloop af om vervolgens in hoogtes en laagtes te gaan speuren. Zucht...weer niets. In iedere kamer doe ik weer hetzelfde en spits ik mijn oren meer en meer, het is alsof ik ze tot spleetjes kan trekken zoals ik met mijn ogen doe als ik iets niet goed zie. Aan ieder elektrischtoestel, tv, lampen, computers, radio enz.. dat ik tegenkom leg ik mijn oor te luisteren. Maar dan ook nergens krijg ik een harder signaal van de hoge fluittoon die hier constant aanwezig is. Dag en nacht. Het moet toch van ergens komen. Ik vraag aan mijn man -die het ook niet hoort omdat hij in zijn wilde jaren de trilhaartjes van zijn oren heeft plat gelegd door te luide muziek- om de hoofdschakelaar van de elektriciteit af te zetten en luister gespannen hoe het signaal zal wegebben. "Néééééje! Verdomme het blijft." Grote teleurstelling. "Jà! Dan moet het van de buren komen hé." Hop, ik naar de buren met een woordje uitleg van mijn probleem en ik vroeg hen of ze zich onlangs een nieuw apparaat hadden aangeschaft. "Nee, niets nieuw gekocht. Ja manneke, dat zullen uw oren zijn hé. Iedereen heeft daar al eens last vast." "Grrrrrrrrrr....ik was in alle staten, ik wist het dat iemand zoiets ging zeggen maar ik moest me rustig houden want ik moest hen nog zover krijgen dat ze toch hun hoofdschakelaar even wilden afzetten. Hoewel ik bijna kookte van binnen vroeg ik het heel rustig en beleefd -denk ik toch- en nee hoor geen probleem dat wilden ze zeker doen. Jaja, en waarschijnlijk al in gedachten van "ziedewel, ik heb het toch gezegd." Enfin, ik zou naar huis gaan en hen dan even opbellen. Zo gezegd zo gedaan. Ik bel de buur, hij zet de hoofdschakelaar uit en vraagt: "Hoor je het nog?" "Ja, ik hoor het nog steeds." "Ja maar hij staat af nu hoor." "Ja, maar het piept nog steeds, ik zoek wel verder. Alvast bedankt voor de moeite." De dag erna kwam de buurvrouw af met een artikel over Tinnitus. Whéééé dit vond ik helemaal niet leuk meer.
Terwijl is mijn zoon langs geweest en jhééé eindelijk iemand met gelijke toonhoogte. Maar spijtig genoeg kan ik nog geen Eureka roepen. Ik word er zot van. "Heeeeeeeelp!"
Ik ben Jen een vrouw van 56jaar jong. Mijn hobby's zijn schrijven, schilderenen, wandelen en fietsen. Ik pen op mijn blog de ervaringen neer van een beginnend schrijver. Reacties en vragen zijn welkom via 'E-mail mij' Mijn artikel wordt wekelijks vervolgd en hopelijk boeit het jullie. Nieuwste artikel staat steeds onderaan. Tene quod bene: Houden wat goed is Bedankt voor uw bezoekje. Groetjes Jen
Ergens... verdwaald in de bossen kwam ik een dorpje tegen en bleef verstomd staan. Ik kon mijn eigen ogen niet geloven en zakte weg in een trance. Het uitzicht was schilderachtig mooi. Alsof ‘s werelds beste schilders hier een aantal jaren hun verfpotten hadden komen ledigen en de onmogelijkste creaties uit hun borstels hadden getoverd.
Zo een zicht wiste eventjes je zorgen weg. Ik kon de schilders aan het werk zien. Ze liepen kriskras door elkaar, de ene tekende een ladder om aan de boom te kunnen die de ander dan verder ging afmaken. Als de boom af was daalde hij van de ladder af, borstelde kwistig over elke trede heen en bij de laatste trede die hij schilderde kwam er een tweede boom te voorschijn. Aan de andere kant waren ze bezig met verfpotten met een grote zwier opwaarts uit te gooien om een prachtige regenboog te creëren. Meer op de voorgrond waren ze bezig aan een grote bos rododendrons en allerlei nog mooiere bloemen. Rijen camions met verfpotten reden over het onafgewerkte landschap. Daar waar een verfpot van de vrachtwagen viel, al naargelang de kleur, werkte men aan de grond- en achter-grondkleuren. Tot ik plots weer in de werkelijkheid werd gehaald door een vogel die pal langs mijn oor vloog.
.
