Ik herinner me die eerste dagen. De schrik zat er goed in.

Thuiswerk, ja of nee? Werkloosheid, ja of nee? Besmetting, ja of nee?

Je droeg het met je mee. Overal waar je kwam leefde de schrik, voornamelijk om besmet te raken.

Wist jij wat dat beestje met je zou doen? De verhalen stapelden zich op en ze gingen niet weg. Met pijn in het hart zag je het gebeuren… beslissingen die kant noch wal raakten. We zullen… dit en we zullen… dat. En telkens wist je dat die genomen maatregelen niet stand zouden houden… dat de regels te laat werden ingevoerd…of te vroeg werden losgelaten… we liepen achter de feiten aan.

Op het nieuws zag en weer iemand die het aan zijn laars had gelapt, maar ze vergaten erbij te zeggen: “Zovele anderen niet”.

Die leefden quasi volgens de regels…

Op het scherm kwamen mensen, jongeren, ouderen, bejaarden, alleenstaanden… ze passeerden allemaal de revue.

De eerstelijns hulp kregen een spreekbuis, ze hadden het ook nodig. Werk maar eens op een afdeling waar ineens de helft van je patiënten/bewoners weg zijn, zonder afscheid, zonder woord.

Ik zal nog enkele groepen, mensen gemist hebben die hun grieven te berde brachten

Maar wie zag je niet?  De man, de vrouw, de Jan en de Mie met de pet die elke dag moesten gaan werken, die bovenop de smetvrees op het werk, diezelfde vrees ook nog eens in de winkels moesten trotseren. Op geen enkele plaats voelde je je nog veilig. De dagen slopen langs je heen.

Ach dat verlof… je moest niet gaan werken, maar voor de rest leek het… flets. Batterijen opladen dat zat er niet in. Moed oprapen, neen, dat lukte ook niet want het einde was nog niet in zicht.

In welk moment leven we? We schermen ons af, we hunkeren naar samenzijn, en toch weer niet… dat moment waarbij je tot jezelf komt, waarbij je even tijd neemt voor jezelf, waarbij je kan herbronnen… heeft nu nood aan gezelschap.