Vaak gebeurd het…
bij het zien van een beeld,
bij het horen van een geluid,
bij het meeleven tijdens een film…
een krop komt omhoog,
lucht in mijn longen snokt,
tranen springen in mijn ogen.
Toch hou ik alles binnen want ik ben een man.
Hoe verlossend zou het zijn
als ik al deze emoties vrij kon laten.
Ook ik voel mee…
In wat voor een wereld leven we?
De media maakt onze hoofden zot …
De jeugd, die eigenlijk onbezorgd door het leven moet, haalt het nieuws …
De media stapt op die tram …
Het objectief wordt uit het oog verloren …
De honger naar geld verdringt de realiteit van de echte honger…
Realisme, het besef van de werkelijkheid …
De werkelijkheid wordt die iedereen anders beleefd …
De wereld rondom ons …
We hebben de wereld nodig om te leven …
Waarom maken we dan deze wereld stuk ?
Ik
herinner me die eerste dagen. De schrik zat er goed in.
Thuiswerk, ja of nee? Werkloosheid, ja of nee? Besmetting, ja
of nee?
Je droeg het met je mee. Overal waar je kwam leefde de schrik,
voornamelijk om besmet te raken.
Wist jij wat dat beestje met je zou doen? De verhalen
stapelden zich op en ze gingen niet weg. Met pijn in het hart zag je het
gebeuren beslissingen die kant noch wal raakten. We zullen dit en we zullen
dat. En telkens wist je dat die genomen maatregelen niet stand zouden houden dat
de regels te laat werden ingevoerd of te vroeg werden losgelaten we liepen
achter de feiten aan.
Op het nieuws zag en weer iemand die het aan zijn laars had
gelapt, maar ze vergaten erbij te zeggen: Zovele anderen niet.
Die leefden quasi
volgens de regels
Op het scherm kwamen mensen, jongeren, ouderen, bejaarden,
alleenstaanden ze passeerden allemaal de revue.
De eerstelijns hulp kregen een spreekbuis, ze hadden het ook
nodig. Werk maar eens op een afdeling waar ineens de helft van je patiënten/bewoners
weg zijn, zonder afscheid, zonder woord.
Ik zal nog enkele groepen, mensen gemist hebben die hun
grieven te berde brachten
Maar wie zag je niet? De
man, de vrouw, de Jan en de Mie met de pet die elke dag moesten gaan werken,
die bovenop de smetvrees op het werk, diezelfde vrees ook nog eens in de
winkels moesten trotseren. Op geen enkele plaats voelde je je nog veilig. De
dagen slopen langs je heen.
Ach dat verlof je moest niet gaan werken, maar voor de rest leek
het flets. Batterijen opladen dat zat er niet in. Moed oprapen, neen, dat
lukte ook niet want het einde was nog niet in zicht.
In welk moment leven we? We schermen ons af, we hunkeren naar samenzijn,
en toch weer niet dat moment waarbij je tot jezelf komt, waarbij je even tijd
neemt voor jezelf, waarbij je kan herbronnen heeft nu nood aan gezelschap.
Met onze 11 miljoen Belgen volgen we elke dag om 11:00 de update van het aantal overleden slachtoffers. De teller tikt aan. Zondag 5 april stond de teller op 1447...
Even omrekenen van de 11.570.792 waren er 1447 overleden... 1 op 7996. Er was een beetje euforie, weliswaar voorzichtig maar zoals vaker bleven sommige rapport liggen op bureaus . Maandag kwam weer met een aantal dat hoger was dan de dag voordien. Dinsdag om 11:00 hoorden we een kleiner getal, maar er kwam een tweede getal. Mensen die niet in ziekenhuizen overleden zijn. Die thuis of in een rusthuis hun laatste adem hadden uit geblazen.
In de rapportage hadden we de kaap van twee duizend overschreden.
Omgerekend was er nu 1 op 5686 Belgen overleden.
Het plateau: een symbolische plaats vanaf waar de afdaling zou moeten worden ingezet. Met de wetenschap dat er onderweg ook nog slachtoffers zouden vallen. De logica voorspeld het zelfde aantal als op weg naar de top. Waarna er in het beste geval 1 op 2843 mensen minder zouden zijn. Mensen die van iemand een vader, moeder, zus broer, kind, tante, nonkel neef of nicht was.
Een scenario dat niemand wil schrijven. En nog kon het erger
Als er van de 11.570.792 Belgen 60% besmet wordt en er zou 1% overlijden komt de teller op 69.434 te staan en dat is 1 op 167...
Genoeg reden om te zorgen dat we de maatregels volgen.
Gaat Covid 19 ons denken veranderen, of het denken van de economisten... eens te meer wordt duidelijk dat zonder de werkkrachten, de werknemers dus, geen handel mogelijk is, geen productie mogelijk is. De economie draait vierkant, ze valt stil...
Moeder Aarde slaakt een zucht van verluchting, CO-productie daalt, fijnstof daalt. Het milieu krijgt een verse adem.
Hopelijk komen de wereldleiders ook tot dat besef ( eigenlijk weten ze dat al)...
Blijkbaar een geluid dat voor het merendeel door jongeren wordt opgevangen. Niet te verwonderen dat veel jongeren er iets aan willen doen.
De aarde laat tranen en ook de weergoden laten van zich horen, ze zijn boos en wuiven furieus met handen en voeten om zich heen. Een overstroming hier, een aardbeving daar. Een blok ijs die in de zee valt en langzaam smelt. Temperaturen die de normale waarden overschrijdt. Vuur dat spontaan uit de weerspiegeling van een gebroken fles of anders ontstaat.
Anomalieën zegt de ene, oorzaken van het misbruik van de wereld zegt de andere. Overconsumptie er is nog zoveel te ontginnen. Ontginnen betekent: 1) Aanbreken 2) Afbouwen 3) Bebouwen 4) Beginnen te exploiteren 5) Defricheren 6) Exploiteren en net daar begint het. Voor de ene is ontginnen positief, want de waarde van de ontgonnen goederen of grondstoffen brengen weelde. Voor de andere zal de ontginning een negatief bijsmaak hebben, je land, je huis wordt afgenomen om plaats te maken voor een fabriek of een supermarkt, of een wooneenheid die je jezelf niet kan veroorloven.
Als men het economische laat primeren zal er geen leefbare aarde meer zijn. De beslissingen die nu genomen worden zijn daden van uitstel. We worden gebrainstormd het is allemaal niet zo erg, dit overleven we wel. Maar wat met onze kinderen, onze kleinkinderen, onze nazaten
De aarde weent...
